Σαν τα σταφύλια του Οκτώβρη

Σαν τα σταφύλια του Οκτώβρη

 …με αφορμή κάποιους χορούς και μουσικές, κάποιες ομορφιές, κάποια χαμόγελα και κάποιες στενοχώριες…

Να δεχτούμε ότι ο άνθρωπος είναι το πιο ελαττωματικό, το πιο ασθενικό ζώο, αυτό που, λόγω γλώσσας ή πνεύματος, έχει απομακρυνθεί από τα πρωτόγονα ένστικτά του.

Θα το αποδεχόμασταν ασμένως εάν το πνεύμα, κατά συνέπεια ο λόγος, η μουσική, η τέχνη, κατίσχυε σ' αυτά τα ένστικτα και γινόμασταν έτσι μια κοινωνία αλληλοπεριχώρησης, συμπάθειας, σκανδαλιάρικων ερώτων, καινοφανών ορχηστικών συγκινήσεων, ταξιδιών σε ανεξερεύνητες ψυχές.

Θα γινόμασταν, όμως;

Θα μοιάζαμε με τα φουσκωμένα, λαμπερά σταφύλια του Οκτώβρη;

Θα σφύζαμε από μέθη για τη ζωή;

Θα πληττόμασταν από τη φρενίτιδα της ύπαρξης;

Θα διέφερε η σιωπή από την επιθυμία;

Θα ήμασταν σε θέση να κραυγάζουμε;

 Λίγους Οκτώβρηδες βλέπει ο καθείς στη ζωή του οργανικά αλλά και συμβολικά· και παιχνιδιάρικα.

Γαλήνη και ηρεμία και φουρτούνες και τρικυμία· η ψυχή αποκτά την ελευθερία της άπαξ στον ενιαύσιο κύκλο.

Καλά, δεν ξαναγεννιέται κανείς, δέρνεται με στοργή από τον χρόνο (του) και αφήνει ένα δάκρυ να κυλήσει στο βούλιαγμα του ύψους του, χωρίς ερωτηματικά και θλίψη, παρά με χαμογελαστά, λικνιστά βήματα.

Όλοι οι δαίμονες χορεύουν, καλούν σε κορυφές απάτητες· απάτητες από σώματα και ψυχές, όσο ελαφριά κι αν περπατάνε, όσα μεγάλα φτερά κι αν έχουν.

Το μυστήριο, το άγνωστο υπερτερούν κατά κράτος, κατά φρόνηση.

Τα τραγούδια και οι χοροί του Οκτώβρη είναι μελωδικά, του οίνου και του μούστου τέκνα θεσπέσια, αντιλαλούν σε μενεξεδένιες αυλές και κρύες καρδιές, σε ξέχειλα ποτάμια ονείρων και σε ιριδίζουσες λίμνες οφθαλμών.

Θαύμα ο Οκτώβρης όπως όλοι οι μήνες, αλλά τούτος είναι αμπελουργός θαυμάσιος, δακρυσμένος από λαχτάρα για μεταρσίωση, ζωσμένος με μαχαίρια που κόβουν τους καρπούς από τα κλήματα, ιχνηλάτης της πολιτικής συνύπαρξης, αθώος εκφυλιστής αφελών μικρών ζώων· ευκίνητων, ευλύγιστων αλλά υποταγμένων στη σαγήνη του μήνα.

Η ματιά του Οκτώβρη: άλλοτε ανύψωση κι άλλοτε παρακμή/στεναχώρια· το καινούργιο κάπου χορεύει μόνο του, σ' ένα ακατάλληλο για μας τους φτωχούς σύμπαν.

Και η θέληση κουράζεται.

 Δαγκώνουμε ανύποπτοι το αγκίστρι της ματαιοδοξίας.

Μόνο ο έρωτας και  η φιλία σώζει.

 Και, ενίοτε, ο θαυμασμός για τη λεπτομέρεια.

Τι άλλο είναι ο Οκτώβρης; (εκτός από σένα… που είσαι όλος ο χρόνος, ο πας.. )

Όλα τα σύμβολα των ημερών του, η βαρύτητά του, το θάρρος του να φυσάει και να τρέμει ο ίδιος.

 Η ερημία του παύει όταν στραγγαλίζεται η μελαγχολία μας, αυτών, που γεννηθήκαν εντός των ημερών του κι άλλων αγαπημένων που πέθαναν κάποιες νύχτες του. 

Για μας το λήρημά του και οι αποκοπές του, η κράσις του οίνου και οι οσμές της οργωμένης γης. Συγχωρήστε μας.

Ο πιο παράξενος τρόπος να επισκέπτεσαι το ξημέρωμα του χρόνου, της δικής σου απαρχής, αλλά είπαμε: τι θα ήμασταν χωρίς τον λόγο, την τέχνη;

Η πραγματικότητα βοά από κυνισμό και ρεαλισμό· όζει από ολοκληρωτισμό.

Για μια στιγμή εξορίζουμε (όχι εμείς, ο Οκτώβρης μας) τους -ισμούς και μπαίνουμε στον χορό της συλλογικότητας.

Εκεί να μείνουμε, φωνάζαν τα παιδιά και οι τρελοί, ατάραχοι εμείς. Μπαίνουμε από ανάγκη μόνο, μ’ ένα «εγώ» να ασφυκτιά.

Όταν παρέλθει η ανάγκη, όταν ξεπεραστεί, επιστρέφουμε στον γνωστό, μικρούλη εαυτό μας.

Τι διάολο· τόσοι αιώνες μάς διδάσκουν να είμαστε μικρά μικρά «εγώ».

Μόνο ο Οκτώβρης διαφωνεί.

Εμείς λοιπόν !( συνηγορούντος του Οκτώβρη )

Μαζί  !

…και αυτό είναι το άρα….