Απρίλη μου καλέ

Απρίλη μου καλέ

Χάνει, χρόνο με τον χρόνο, ο Απρίλης τη λαμπρότητά του, το φως της Μεσογείου, τον οργασμό της βλάστησης• εμείς, εννοείται, χάσαμε την ικανότητα να βλέπουμε, έστω να φιλτράρουμε μεταρσιωτικά ό,τι βλέπουμε.

Φταίει σαφώς η τσακισμένη διάθεση, η σμπαραλιασμένη ομορφιά του είναι.., το ψεύτικο χαμόγελο των ψηφολεκτών, η ανεργία, τα πενιχρά εισοδήματα, τα αδιέξοδα, το αύριο της χαμένης ελπίδας, ο καιρός που δεν ανοιξεύει, η έλλειψη και η απουσία (κάθε είδους..), ….

Ούτε ξανθό Απρίλη είμαστε σε θέση να δούμε ούτε τον έρωτα που στήνει χορό μαζί του ούτε πετούμενα• μαύρος ο ουρανός πάνω μας ούτε καθαρός ούτε γαλανός• μαύρη κι η θάλασσα.

Έρεβος.

Έφηβοι, νέοι, μεσήλικοι και υπερήλικοι στεκόμαστε ανίκανοι να ερωτευτούμε, να χορέψουμε, να διαλαλήσουμε κάπως τη φαντασμαγορική συνεύρεση υδάτων, φωτός και γης.

Πάει περίπατο το θαύμα του Απρίλη, του ανατρεπτικού και αγέρωχου τούτου μήνα, υποκινητή οργασμών ζώων και φυτών.

Και όλα τούτα γιατί οι κυβερνήτες της χώρας δεν είχαν το ανάστημα να απέναντι στους  δανειστές, λες και δεν τους ενδιέφεραν τούτα τα χώματα, ιστορικά, παροντικά, μελλοντικά.

Ο κόσμος βέβαια κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να συναντηθεί με τις απριλιανές μέρες, αυτές όμως όλο και απομακρύνονται, αηδιασμένες, λες, από την ελάχιστη προσπάθεια, ενώ θα ’πρεπε να τις αρπάξουμε με νύχια και με δόντια, με νου και ορμή, με θέληση και δύναμη.

Τι να μας κάνουν κι οι μήνες έτσι που τους περιφρονήσαμε (ή μήπως όχι και άλλοι φταίνε για τη διακοπή των σχέσεων των ανθρώπων μαζί τους;).

Όσοι επιμένουμε, αισιόδοξοι ακόμη, δεχόμαστε κάτι φαρμακερά βλέμματα και μας κόβεται η ανάσα.

Ναι, αλλά θα χαρίσουμε τη μεγαλοσύνη και την εγερτικότητα της Άνοιξης στη θλίψη και την παραίτηση;

Όχι, ασφαλώς.

Θα επιμείνουμε στις αρχές της ζωής, στις ταραξικάρδιες δονήσεις της ομορφιάς της.

Θα ήταν άδοξο ένα τέτοιο τέλος.

Όχι ότι με κάποια  επίπλαστη ευημερία θα ήσαν καλύτερα τα πράγματα, απλώς θα κρύβαμε τη μικρότητά μας γιατί οι άνωθεν (μας) λίγοι και ολίγοι εξουσιαστές δεν θαμπώνονται από τα χρώματα (εκτυφλωτικά) και τα αρώματα (μεθυστικά) του Απρίλη αλλά λιγώνονται από τα δράμια της εξουσίας που επιζητούν… .

Άνθισαν οι πασχαλιές και οι κουτσουπιές και οι τριανταφυλλιές και οι μπουκαμβίλιες, κιτρίνισαν υπέροχα τα πλαϊνά των δρόμων από τα σπάρτα και τις άγριες μιμόζες, αλλά κάτι θολό εμποδίζει την επαφή μας μαζί τους.

Ουδείς απολαμβάνει πραγματικά τον Απρίλη ούτε καν οι φανατικοί του.

Πάει, μας εγκατέλειψε ο θεός του έρωτα και της Φύσης, της ομορφιάς και του αναπάντεχου, όμως δεν εξαφανίστηκαν, εξακολουθούν να μας γνέφουν, να μας κλείνουν πονηρά το μάτι, να μας προσκαλούν στο πανηγύρι τους.

Μην πτοείσθε, μας λένε, από την αλαζονεία των δανειστών και τη δουλοπρέπεια των ηγετών σας και το γλιτσερό των εξουσιολατρών .

Να ακούσουμε, ώστε να ξαναβρεθούμε με τον Απρίλη.

….

Απρίλη μου /Μίκης Θεοδωράκης/ Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Απρίλη μου, Απρίλη μου ξανθέ

και Μάη μυρωδάτε, καρδιά μου πώς αντέ

Καρδιά μου πώς, καρδιά μου πώς αντέχεις

μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές

Γιομίζ’ η γειτονιά τραγούδια και φιλιά

Την κοπελιά μου τη λένε Λενιώ

Την κοπελιά μου τη λένε Λενιώ

Την κοπελιά μου τη λένε Λενιώ, μα το `χω μυστικό

Αστέρι μου, αστέρι μου χλωμό

του φεγγαριού αχτίδα στο γαϊτανόφρυδο

Στο γαϊτανο , στο γαϊτανοφρυδό σου

κρεμάστηκε η καρδιά μου σαν το πουλάκι στο ξόβεργο

Γιομίζ’ η γειτονιά...

Λουλούδι μου, λουλούδι μυριστό

και ρόδο μυρωδάτο, στη μάνα σου θα `ρθω

στη μάνα σου, στη μάνα σου θα `ρθω

να πάρω την ευχή της και το ταίρι που αγαπώ

Γιομίζ’ η γειτονιά...