Homus Politicus

Homus Politicus

 

 Είναι παρατηρημένο ότι όσο πλησιάζει ο καιρός για τη διεξαγωγή των εκλογών τόσο συρρικνώνεται η πολιτική σκέψη, εγκλωβίζεται μάλλον στις μικροπολιτικές ζυμώσεις που θα γεννήσουν σταυρούς και σε συζητήσεις καφενείου.

Εκεί έχουμε καταλήξει, ενώ την ίδια ώρα κοκορευόμαστε ότι είμαστε ο πιο πολιτικός, ίσως, λαός. Εάν αυτή είναι η πολιτική, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Αλλά, ναι, αυτή είναι η πολιτική και είμαστε άξιοι της μοίρας μας, μεταθέτουμε όμως τις ευθύνες μας στους διεφθαρμένους κυβερνήτες και, σαν τον Φρόιντ, καθαρίσαμε με τη συνείδησή μας.

Σ' ένα νεανικό γραπτό του ο Νίτσε τόνιζε το πάθος που διακατέχει ένα κουνούπι όταν διασχίζει τον αέρα. νιώθει εντός του ότι είναι το πετούμενο κέντρο του κόσμου.

Κάπως έτσι και ο πολιτικός και εκτιθέμενος εκλογικά ,  νομίζει ότι το σύμπαν περιστρέφεται περί αυτόν (το σύμπαν της καθημερινότητας, εννοείται).

 Αυτή η μεταλλαγμένη νεοκατασκευή  με μάσκα του χαμόγελου και το προτεταμένο χέρι για χειραψία  ,

επειδή δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τα φοβερά και τρομερά θηρία της πλάσης, τους απλούς ανθρώπους που αναζητούν αλήθειες και να προχωρήσει η ζωή στο καλύτερο ,

εφευρίσκει άλλα φοβερά δικά του: το ψέμα και την απατεωνιά, την εξαπάτηση και την κολακεία, τη κακολογία και το μασκάρεμα. τη ζωή του δόλου, κοντολογίς το συνεχές φτερούγισμα γύρω από μια φλόγα ματαιοδοξίας.

Έχει γούστο, αλλά είναι και τραγικό ταυτόχρονα να βλέπεις ανθρώπους που δεν έχουν εξουσία, ή είχαν και την απώλεσαν, ή την έχουν και θέλουν να την διατηρήσουν ή προσπαθούν και δεν τα καταφέρνουν.

Βουτηγμένοι στην κακία και τις ψευδαισθήσεις, αγύρτες και ονειροπόλοι, ορμάνε τάχα να κατακτήσουν/διαδώσουν/εφαρμόσουν την αλήθεια, αλλά η μόνη αλήθεια είναι ότι έγνοια ολωνών των κατερχόμενων(Δήμοι, Περιφέρειες, Ευρωβουλή..) … είναι η υφαρπαγή της εξουσίας.

Λοιπόν, εάν αφαιρέσουμε από τους εξουσιαστές τα σκήπτρα, την αίγλη, την πόζα και τα αηδή συμπαρομαρτούντα θα δούμε κάτι μικρούληδες, τρομαγμένους, ανασφαλείς, τρομοκρατημένους, απροσανατόλιστους κακομοίρηδες, που, πανικόβλητοι, θα ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, να στηριχτούν, διότι ουδέποτε έμαθαν πώς στέκεται στα πόδια της η ανθρωπότητα, η εργατική τάξη, οι κυνηγημένοι, οι αιρετικοί, οι καλλιτέχνες, οι αγρότες, η φτώχεια …

 Θα ψάχνουν, αλλά δεν θα βρίσκουν αποκούμπι.

Έτσι γυμνοσάλιαγκες θα πεθάνουν στα πρώτα κρύα, στην πρώτη μπόρα. Αλλά ας μη συνεχίσουμε άλλο την υπόθεση, είναι οδυνηρή γι' αυτούς, αλλά και γι' αυτούς που δεν ξέμαθαν -ποτέ τους- να συμπονάνε, να βοηθάνε, να είναι αλληλέγγυοι, διότι οι τελευταίοι δεν αντέχουν να βλέπουν το πάσχον ζώο άνθρωπος.

Όσοι επιμένουν να ισχυρίζονται ότι αλλού είναι η πολιτική, στην τιμιότητα, στις γνώσεις, στις ικανότητες, στην πραγματική λαϊκότητα, στον σχεδιασμό, στον αγώνα, στο γενικό καλό και άλλα τέτοια κατά τέτοιον τρόπο ώστε να εμφανιστεί το νόημα της πολιτικής, η ουσία της, ψιλοχλευάζονται από τους καθεστωτικούς της πολιτικής και της δημοσιογραφίας.

Ο χλευασμός αυτός είναι μεταδοτικός• εισχωρεί στον απλό πολίτη ο οποίος ζητάει απλά πράγματα (και ας μετανοεί οικτρά γι’ αυτήν την απλότητα μετά τις εκλογές).

Τα απλά πράγματα είναι το εξής: θα νικήσουν οι «δικοί» μας, ναι ή όχι; Θα βολευτούμε εμείς, ναι ή όχι; Όλα τα άλλα τα αφήνουν σε αγνούς ιδεολόγους …

Μπορεί να φαίνεται χαμηλής εμβέλειας αυτή η μικροεπιθυμία, δεν παύει εντούτοις να καθορίζει τη στάση μας και γενικότερα τη συμπεριφορά μας στις καθημερινές κοινωνικές σχέσεις.

Στο τέλος δηλαδή συμφωνούμε με τη λογική των πολιτικών κομμάτων, αυτήν που έως πρόσφατα μισούσαμε και αποστρεφόμασταν.

Συνορχηστές στον κύκλιο του παραλόγου χορό, σέρνουμε τα βήματά μας, άνευρα ίσως, αλλά συνειδητά• μερικοί προχωρούν και σε τσαλιμάκια, έρχονται στο κέφι, τι να κάνουμε;

Ετσι και βγεις έξω από τον χορό ουδείς σου δίνει σημασία, σε ξεχνάνε στο τέλος.

Δεν θα έπρεπε, άρα, να μας ξενίζει όλο αυτό το προεκλογικό αλαλούμ με τις υποψηφιότητες, τις αντιδράσεις των κομματικών στελεχών, που τινές τις αποκαλούν υγιείς, με τον ζήλο των μέσων ενημέρωσης να αναδεικνύουν την ελαχιστότητα που συνέχει όλες αυτές τις φαιδροπροεκλογικές διαδικασίες.

Α, ναι, οι πολλοί συμφωνούμε ότι το θέαμα καταχωνιάζει τη ζωή, ότι δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, με τη ζώσα ζωή.

Και αφού συμφωνούμε, αμέσως μετά υπηρετούμε τις βουλές του θεάματος. Βοήθειά μας.