...για την Περιφέρεια και τον Δήμο Πύργου… Πηγαίνετε προς τον «εκλεκτό», εγώ θα πάω αλλού …

...για την Περιφέρεια και τον  Δήμο Πύργου… Πηγαίνετε προς τον «εκλεκτό», εγώ θα πάω αλλού …

.και αν αυτοί αποφάσισαν να επιλέξουν τις «δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις», εγώ επιλέγω να πάω αλλού, στην θάλασσα για μπάνιο, στα Λευκά Όρη, να Ακυρώσω τις υποδείξεις…

 Στον Δήμο του Πύργου

Ξέρω σίγουρα πως δημοκρατική και προοδευτική  δύναμη δεν μπορεί νε είναι Τάκης Αντωνακόπουλος,

ο Εκλεκτός του ολετήρα του Πύργου νυν Δημάρχου Γαβρίλη Λιατσή(που έδωσε μάχη για τον Αντωνακόπουλο),

ο ενεργούμενος του Λεωνίδα Βαρουξή και Προέδρου του Λιμενικού Ταμείου (που του καταλογίζονται τα μύρια όσα) ,

ο άνθρωπος που χρησιμοποίησε το λειτούργημα του Ιατρού για άντληση ψήφων(πόσο ανήθικο είναι αυτό),

αυτός που κρύβει ό,τι  υπηρετεί στο Νοσοκομείο του Πύργου ως αγροτικός ιατρός από το Κέντρο Υγείας Σιμόπουλου και όχι ως καρδιολόγος(…),

ο πολιτικός του όπου φυσάει ο άνεμος πάει ( ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ και στην ΝΔ πήγε ο δημοκράτης και Μητσοτάκη κάλεσε να ψηφίσουν),  

ο «παράγοντας» που στην 30ετή πολιτική του πορεία τίποτα το θετικό δεν έχει επιδείξει, πέραν της ίντριγκας, του εξυπνακισμού, με μηδενικό προοδευτικό και αναπτυξιακό αποτέλεσμα…,

αυτός που για να φτιάξει μέτωπο νίκης για  το Β΄ Γύρο στον Δήμο Πύργου μοίρασε θέσεις και οφίτσια  «εξαγοράζοντας» μέσω των επικεφαλής των ολόκληρους εκλογικούς συνδυασμούς και το Λιμάνι ( το Λ. Ταμείο..) στον καρχαρία και το ψάρι…

Ξέρω επίσης σίγουρα επιλογή δεν μπορεί να είναι  και ο Κώστας Νικολούτσος, γιατί πίσω του έχει την Νέα Δημοκρατία ( που τα έκανε μπάχαλο και αυτή αλλά και ηττήθηκε..)  που  πήγε  να εκφράσει το νέο έχοντας όλους τους Λιατσικούς και  με ένα πρόγραμμα και ένα εκλογικό αγώνα άνευρο, υποτονικό ..

Και αν τώρα μετά τις εκλογές καταγγέλλει για  «εξαχρείωση των δημοτικών εκλογών»,  «συμφεροντολογική συναλλαγή»,  «ερήμην του λαού συμφωνίες και ανταλλάγματα»,  « συναλλαγές», που είναι απολύτως σωστά, αργά το κατάλαβε (όταν το αρραβωνιάσματα είχαν τελεστεί προεκλογικά με προξενητή  τον Ηλείο Μπερλουσκόνι ..) προσομοιάζει με απατημένο και προδομένο…

Στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας

Ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα ( και προκαλώ τον οποιονδήποτε ..) ότι ο νυν Περιφερειάρχης Απόστολος Κατσιφάρας  είναι εχθρός της Ηλείας, επανειλημμένος,  κοροϊδευτής  των Ηλείων, καταστροφέας του τόπου μας

και επί των ημερών του

ο τόπος μας έχασε και δεν θα έχει «Ολυμπία Οδό», Σιδηρόδρομο, Αεροδρόμιο, Βιομηχανική Ζώνη, σύνδεση με την Αρκαδία, Φυσικό Αέριο, έργα απαραίτητα που τα εξαγγέλλει συνεχώς ( χερσαία ζώνη Κατακόλου, ΟΧΕ,  Παράκαμψη Άγιου Ιωάννη σύνδεση με Εθν. Οδό, Ανασύσταση  Λίμνης Μουριάς, ολοκλήρωση οδού Αμαλιάδας – 111), Δημοπρατήριο Αγροτικών Προϊόντων,

η Ηλεία έχασε για δύο χρονιές  την ελαιοπαραγωγή λόγω εγκληματικών λαθών  στην Δακοκτονία, η αγροτική οικονομία παραπαίει, η  γη κατά 40% ακαλλιέργητη, μειώθηκε  ο πληθυσμός της κατά 11%,  η ανεργία διπλασιάστηκε, το νομαρχιακό κεφαλήν ΑΕΠ μειώθηκε 25%,  σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης (ΜΑΔ) ο νομός είναι τελευταίος στην Ελλάδα και την Ευρώπη-1.054ος-  , στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ 49ος , στον δείκτη ευημερίας και ανάπτυξης η Ηλεία στην τιμή ΣΔΕΑ/Συνθετικός Δείκτης Ευημερίας & Ανάπτυξης  50ος,  στο επίπεδο κινδύνου φτώχειας 41ος  …

Τι προοδευτικό και  δημοκρατικό έχει αυτός, ο Απόστολος  Κατσιφάρας για την Ηλεία ?

..που θα συνεχίσει τα ίδια, το ίδιο μότο για τη Ηλεία

Μόνο εμπαιγμό, κοροϊδία και ανικανότητα !

«Όρμπος και κατσιφάρα»  που σημαίνει « Μαύρη και άγρια  καταχνιά»…

Ξέρω επίσης ότι ο Νεκτάριος Φαρμάκης ( αυτός που φύτευσε ο Κούλης υποψήφιο Περιφερειάρχη) δεν έχει σχέση με την πρόοδο και την ικανότητα, έχει ένα πρόγραμμα που είναι γενικόλογο, χωρίς καμία δέσμευση, χωρίς πρόταση, με μόνο γενικολογίες και αοριστολογίες, που απουσιάζει η Ηλεία και ποτέ όταν ήταν επί οκτώ χρόνια περιφερειακός σύμβουλος ούτε  μίλησε  και ποτέ δεν υπερασπίστηκε την Ηλεία, εκπροσωπεί τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, είναι άβουλος και προϊόν  του κομματικού σωλήνα, εφαρμοστής του αντιλαϊκού προγράμματος της ΝΔ

.. και καταλήγω όπως άρχισα ..

.και αν αυτοί αποφάσισαν να επιλέξουν τις «δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις», εγώ επιλέγω να πάω αλλού, στην θάλασσα για μπάνιο, στα Λευκά Όρη, να Ακυρώσω τις υποδείξεις…

..τις επιλογές μου τις έκανα την Α΄ Κυριακή των εκλογών, δεν πήγαν καλά, ηττήθηκαν , απέρριψα τους υπόλοιπους. 

Τέλος και… στα διλήμματα …

..δεν θα παγιδευτώ στη λογική του «το μη χείρον, βέλτιστον»

Έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε με το κακό, αρκεί να μην είναι χειρότερο από την πιο εύκολη (προφανή σε εμάς) εναλλακτική λύση.

Έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε με κακούς πολιτικούς, κακούς δημόσιους λειτουργούς, κακούς επαγγελματίες, κακούς συναδέλφους, κακούς φίλους, απλά και μόνο επειδή δεν είναι χειρότεροι από ό,τι φαντάζει ως εναλλακτική δίπλα μας.

Δεν έχουμε μάθει να επιδιώκουμε - ή και να απαιτούμε όταν χρειάζεται - το καλό, το σωστό, το αξιοπρεπές, αλλά αντίθετα έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε με κάκιστες καταστάσεις τις οποίες βαφτίζουμε «καλύτερες» από κάποιες άλλες για να νιώθουμε «καλύτερα» και εμείς οι ίδιοι.

Η ήττα και οι ήττες

Η ήττα και οι ήττες

(.. μια «επιστολή» προς όσους ακούν και βλέπουν… και σε όσους παρ’ όλη την απογοήτευση τους  δεν μπορούν παρά να ελπίζουν.. και να αγωνίζονται)

Σίγουρα αυτό που έρχεται (η ΝΔ του Κούλη -της γνωστής πολυπλόκαμης οικογενείας Μητσοτάκη) είναι χειρότερο, επαχθέστερο, ακραίο και επιθετικότερο… αναμφισβήτητα δεν θα  αναστείλει τίποτα από τις μνημονιακές επιταγές που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα τις βαθύνει (ιδέ ιδιωτικοποιήσεις στην Υγεία και την Παιδεία, δουλειά επτά ημερών χωρίς εγγυημένες σχέσεις εργασίας..)και θα τις  εφαρμόσει πιο επιθετικά..

Τα πολύ δύσκολα είναι μπροστά μας

Ο ΣΥΡΙΖΑ η «αριστερά» του Τσίπρα ξανάφερε πανηγυρικά στο προσκήνιο τη ΝΔ,  ηττήθηκε κατά κράτος, τιμωρήθηκε για τα δεινά που επισώρευσε τον Ελληνικό λαό και ταυτόχρονα ευτέλισε τις ιδέες της Αριστεράς. Ηττήθηκε γιατί πήρε την «Ελπίδα» και την έκανε Λυγμό, από ριζοσπάστης έγινε συντηρητικός και αποικιακός αντιπρόσωπος της Ε.Ε και των ΗΠΑ, από «αγραβάτωτος μπουρλοτιέρης» συμπεριφέρθηκε με τις πιο καθεστηκυίες συμπεριφορές ….

Ήταν/ είναι ήττα μιας επηρμένης παρέας που ταύτισε την αριστερά με τον κυνισμό, την καρέκλα και την υποταγή στο κεφάλαιο

Το καμπανάκι για τις αριστερές δυνάμεις, εντός ή εκτός εισαγωγικών ήταν ηχηρότατο και από επιθετικό καμπάνισμα εφόδου μετεβλήθη σε πένθιμο οπισθοχώρησης. Υπέστημεν συντριβή εάν δει κανείς τι βγαίνει από τη συνολική καταγραφή της του ΚΚΕ 5,4 %¨(απώλεσε 80.000 ψήφους σε σχέση με το 2014), της ΑΝΤΑΡΣΥΑ 0,65%(πτώση..), της ΛΑΕ 0,57 %(πανωλεθρία..), της «ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» 1,6 %  κ.α.

Μίζερα ποσοστά, αδυναμία παρέμβασης και κατά τα άλλα «φτιάχνουμε πιο γερά καβούκια, την ώρα που οι ελέφαντες θα έχουν ήδη σηκώσει το πόδι τους και θα ετοιμάζονται με το κατεβάσουν πάνω μας με όλη τους την ορμή»( Π. Σωτήρης)

Η Αριστερά αντί της προστακτικής  της ενότητας και έκανε του κεφαλιού της, βάζοντας μπροστά ο καθείς τις γκρούπες του, τις ομαδούλες τους, το κόμμα ή το κομματάκι τους την καταμέτρηση/αποθεματοποίηση  ψήφων

Ακόμα και του ΚΚΕ που μένει ακλόνητο στον πάγκο(του) με τα μονοψήφια ποσοστά εκτιμά «Είναι θετικό ότι το ΚΚΕ παραμένει σταθερή δύναμη για τα λαϊκά συμφέροντα, με τάση αναπλήρωσης των δυνάμεών του.»Δ. Κουτσούμπας 27.05.2019

Η συνολική Αριστερά δεν μπόρεσε να «εκμεταλλευτεί» την τεράστια κρίση, δεν μπόρεσε να εμπνεύσει …

Η  ενότητα όλων  των προοδευτικών και αριστερών  δυνάμεων και ατόμων/πολιτών που θα εκφράζει σε επίπεδο κομμάτων/κινήσεων/προσώπων αλλά και προγράμματος  το κοινωνικό μπλοκ των θυμάτων της κρίσης και όλους που πλήρωσαν -κυρίως- το μάρμαρο της πολιτικής

είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε…

Για το εκλογικό αποτέλεσμα  παραθέτω ένα άρθρο του Δημ. Μηλάκα πουμε εκφράζει και συμφωνώ απόλυτα…

«Έγκλημα (του ΣΥΡΙΖΑ) και τιμωρία

Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτύπωσε με ένταση μια ήττα που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποστεί,  εδώ και καιρό, από τη στιγμή δηλαδή που έγινε σαφές πως το κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως «ριζοσπαστική αριστερά» βολεύτηκε στο ρόλο του διαχειριστή των «ελληνικών υποθέσεων» , όπως αυτές τακτοποιούνται στα κέντρα λήψης των αποφάσεων στις Βρυξέλλες την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο. Από τη στιγμή της προσαρμογής τους στην σκληρή πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας καταδικάστηκαν στο ρόλο της διαχείρισης της μιζέριας που συνεπάγονταν η χρεωκοπία της χώρας. Η αποδοχή αυτού του ρόλου, ωστόσο, είχε προφανείς συνέπειες:

κρίση (πολιτικής, προσωπικής) ταυτότητας: ποια ριζοσπαστική και ποια αριστερά;

ενσωμάτωση: καθεστωτική νοοτροπία, υπεροπτικές αντιλήψεις και συμπεριφορές

υποκρισία κακής ποιότητας: σαν τον ηθοποιό που προσπαθεί να παίξει το ρόλο του φορώντας λάθος κοστούμι

Με λίγα, απλούστερα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ απογοήτευσε αυτούς που ενέπνευσε και τους έκανε να ελπίσουν ότι υπάρχει ελπίδα, υπάρχει άλλος δρόμος και πως, τουλάχιστον, υπάρχει μια άλλη αντίληψη στον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του πολύ σύντομα απορροφήθηκαν από το «σύστημα», ξένο και εγχώριο,  που υποτίθεται ότι πολεμούσαν. Κάπου εκεί άρχισε να αποτυπώνεται και το τραγικά γελοίο της υπόθεσης: ο ριζοσπαστισμός παρέα με τα κότερα και τα πούρα, οι υπουργοί με τους μηχανισμούς βολέματος των «δικών μας παιδιών», η αριστερά των 3,60, του προεκλογικού φιλοδωρήματος στο όριο της απροσχημάτιστης δωροδοκίας.

Κι αν όλα αυτά είναι αναμενόμενα σε έναν μηχανισμό εξουσ'ιας στην Ελλάδα, η εικόνα αρχίζει και γίνεται εξοργιστική, πέρα από γελοία,  όταν αυτός ο μηχανισμός πουλάει αριστερά παραμύθια. Στην αναμέτρησή της με τους εξπέρ του είδους και μάλιστα στο γήπεδό τους αυτή η ριζοσπαστική αριστερά του Αλέξη Τσίπρα ήταν καταδικασμένη να συντριβεί. Υπό αυτήν την έννοια μια έννοια ο ΣΥΡΙΖΑ τιμωρείται για την ασέλγεια σε βάρος της αριστεράς. Η τιμωρία του ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο είναι το λιγότερο...

Οι συνέπειες αυτής της τιμωρίας δεν αφορούν και δεν περιορίζονται μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ηγεσία του. Το βάρος αυτής της τιμωρία πέφτει εν τέλει στο λαό ο οποίος, πιθανότατα χωρίς να τρέφει ψευδαισθήσεις και να μασάει το παραμύθι του Κυριάκου Μητσοτάκη για καλύτερες μέρες προτίμησε με την ψήφο του να τιμωρήσει την γελοιότητα και την υπεροψία. Ο λαός τελικά φαίνεται να επιλέγει τους γνήσιους εγχώριους δεσμώτες του από τους υποκριτές αριστερούς ριζοσπάστες σωτήρες του.

Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία ή ιδιαίτερες αναλυτικές ικανότητες για να αντιληφθεί κάποιος το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η χώρα και από το οποίο, προφανώς, δεν είναι σε θέση να την βγάλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν χρειάζεται επίσης κάποια ιδιαίτερη ικανότητα πρόβλεψης για τα χειρότερα που έρχονται καθώς η προφανής  αδυναμία (οικονομική, κοινωνική, πολιτική) της χώρας δεν θα μείνει ανεκμετάλλευτη από άσπονδους φίλους και «βουλιμικούς» γείτονες..»

Για δε την Αριστερά  τούτο έχω να πω…:

Η Αριστερά,  η ήττα, η νέα αρχή και η πρόταση

Η Αριστερά  και   η ήττα

Η Αριστερά ως γνωστόν έχει εντρυφήσει στην ήττα.

Έχει υπέροχα τραγούδια, υπέροχες γιορτές και υπέροχες αναµνήσεις.

Όλα ή σχεδόν όλα µε ήττες.

Τόσο που να νοµίζει κανείς πως η κουλτούρα της ήττας γεννήθηκε µε την Αριστερά.

Αν θέλει να κάνει κανείς ένα επιτυχηµένο µνηµόσυνο, υπάρχουν κατάλληλοι τελετάρχες της Αριστεράς (του εαυτού µου συµπεριλαµβανοµένου)!

Με τέτοια κουλτούρα που καµαρώνει για όλες τις ήττες της, σαν να ήσαν νίκες (είναι κι αυτός ένας τρόπος να συντηρείς την κατάσταση και να διατηρείς ελπίδες), δυσκολεύεται να χειριστεί ζητήµατα που να εµπεριέχουν τα στοιχεία µιας, ας µην πω νίκης, έστω επιτυχίας.

Κυρίως δυσκολεύεται να δηµιουργήσει προϋποθέσεις ώστε να µπορεί να διεκδικήσει τις επιτυχίες.

Κι έτσι επιτυγχάνει να αποµακρύνει και αυτές ακόµα τις δυνατότητες που προκύπτουν από τις στροφές της πραγµατικότητας.

Η Αριστερά και  η νέα αρχή

Με δεδοµένα λοιπόν δυο παγιωµένα πλέον χαρακτηριστικά,

τα άγια και ιερά της αριστεροσύνης µας,

 και µη κάνοντας βήµα πιο πίσω από την κατάκτησή τους,

(υπάρχουν  και αυτοί που κάνουν τις  λιτανείες του ΠΑΜΕ ,λέγοντας ακατάληπτα πράγματα, αυτοί που ΑΝΤΑΡΣΥόνονται  την καθαρότητα και αυτοί που ΛΑΕνόνται ως κλαίοντες απατημένοι εραστές),

 είναι καιρός να αναζητήσουμε άλλην  πορεία, η πραγματικότητα «όχι απλά φωνάζει αλλά ουρλιάζει»,

καλούµαστε   να ανασυνταχθούμε με τα την ήττα της ελπίδας που πολλοί ψήφισαν και πολλοί που δεν ψήφισαν και που τον κοιτούσαν είτε από τα αριστερά, είτε από τα δεξιά, ήλπισαν  και αυτοί .

Πολλοί έπεσαν  σε μελαγχολία και να ξανάρχισαν  στην εντρύφηση στην ήττα.

Αλλά µερικές φορές η πραγµατικότητα επιµένει στις περίεργες και ελπιδοφόρες στροφές της και αν και µας παίρνει λίγο καιρό αναπτερωνόμαστε   Όπως τώρα. Μένει να σκεφτούµε και να τις αξιοποιήσουµε.

Και κυρίως να δράσουµε.

Να σας πω, δεν υπάρχει άλλος δρόμος - εκτός της παράδοσης που τον απορρίπτουμε-, λοιπόν, είναι καιρός της πράξης.

Η κοινωνία σε ελεύθερη πτώση, φτώχεια, ανεργία, λιτότητα, μείωση των πάντων (και αξιών, αρχών και οραμάτων), μιζέρια, η Δημοκρατία, η Ανεξαρτησία και η Κυριαρχία υπό αναίρεση.

Ο καιρός να συµπράξουµε και να συστρατευτούµε.

Καλές είναι οι κουβέντες, αλλά έρχονται οι ώρες που πρέπει να τις µετουσιώσουµε σε πράξη.

Κι επειδή δεν µάθαµε τόσα χρόνια µόνο την κουλτούρα της ήττας και της διαπάλης στην Αριστερά όπου θητεύσαµε αλλά και την κουλτούρα της δράσης, ας τη φέρουµε αποφασιστικά, σύσσωµοι, στο προσκήνιο.

Η Αριστερά και η πρόταση

Μίλησα με πολλούς και όλοι λίγο πολύ μου λένε το ίδια:

«Δεν έχω καταλάβει τι προτείνει η αριστερά πρακτικά.

Πέρα απ’ την εθνικοποίηση των τραπεζών και την παραγωγική ανασυγκρότηση (που εγώ δεν ξέρω τι είναι και τα δύο) τι προτείνει συγκεκριμένα για το εδώ και τώρα στη ζωή μας.

Ποια είναι η αλλαγή που ονειρεύεται σήμερα, όχι στο επέκεινα.

Τι προτείνει στους ανθρώπους σήμερα, όπως είναι τα πράγματα; Έχει κάτι να πει;

Λέει πήγαινε δούλεψε όπου λάχει κι αν οι συνθήκες δεν είναι σωστές, συνδικαλίσου;

Κι ύστερα περίμενε να πιάσουν τόπο οι ρωγμές στην Ευρώπη (λολ) ή να έρθει η ώρα που θα έχει νόημα το να βγούμε απ’ την Ε.Ε. γιατί τώρα δεν γίνεται τίποτα έτσι κι αλλιώς, ό,τι κι αν κάνουμε είμαστε καταδικασμένοι;

Τι προτείνει η αριστερά για την καθημερινή ζωή; Δουλειά για 400€;

 Πως προτείνει να περάσουμε τις μέρες και τις νύχτες μας;

Με υπομονή και συμμετοχή στις πορείες;

Με υπομονή και συμμετοχή στις εθνικές εκλογές;

Με υπομονή και συμμετοχή στις κοινωνικές δομές;

 Πως προτείνει να ανταπεξέλθουμε στις βασικές αντιφάσεις του καπιταλισμού;

Εθνικό νόμισμα, είστε σίγουροι ;

Τι προτείνει να επιδιώξουμε για την επιβίωσή μας;

Πως βλέπει την εργασία μας;

Πως μετράει το ψυχικό κόστος;

Για την αριστερά έχει εντέλει σημασία το να ζούμε έτσι ή αλλιώς;»

Αυτά μου λένε και σε αυτά  πρέπει να απαντήσει η νέα ενότητα.

Όχι γενικά και αόριστα.

Ειδικά  και συγκεκριμένα για κάθε  τομέα (αγροτική οικονομία, πολιτισμό κλπ ) και όχι μόνο για όλη την Ελλάδα αλλά και για κάθε περιοχή (τον Πύργο, την Αμαλιάδα …, την Ηλεία, την.. )

Όχι για το μακρινό μέλλον και την «Δευτέρα Παρουσία» του σοσιαλισμού, αλλά για σήμερα και αύριο που θα το ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας.

Μόνο έτσι μπορεί να πείσει, να είναι ικανή, να δώσει διέξοδο, να μην ξεγελάσει, να επιτύχει.

Μόνο έτσι και όλα τα άλλα, οι μεγάλοι και βροντεροί λόγοι, είναι ο κύκλος του τίποτα, νέοκομμουνιστικός ιησουϊτισμός ή  βάρκα ελπίδας χωρίς πανιά κουπιά και πυξίδα.

Ο Λαμπράκης ζει !

Ο Λαμπράκης ζει !

Σαν σήμερα το βράδυ της 22ας Μαΐου του 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης δέχτηκε τη δολοφονική επίθεση των γκοτζαμάνηδων, των οργάνων του παρακράτους στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με το τρίκυκλο, στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Ερμού στη Θεσσαλονίκη, έξω από την αίθουσα του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος, όπου σε κλίμα πρωτόγνωρης τρομοκρατίας εκφώνησε την τελευταία του ομιλία σε συγκέντρωση φίλων και μελών της επιτροπής για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη.

 Καθώς ο Λαμπράκης αποχωρούσε πεζός από τον χώρο της συγκέντρωσης, οι δολοφόνοι βγήκαν μέσα από το πλήθος των αστυνομικών και έπεσαν επάνω του με ένα τρίκυκλο που οδηγούσε ο παρακρατικός Σπύρος Γκοτζαμάνης. Ο επιβαίνων στο τρίκυκλο, παρακρατικός επίσης, Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, με ένα σιδερένιο λοστάρι καταφέρει θανάσιμο χτύπημα στο κεφάλι του ανυπεράσπιστου βουλευτή.

Ο γιατρός, αθλητής, βουλευτής και αγωνιστής της Δημοκρατίας και της Ειρήνης Γρηγόρης Λαμπράκης, παλεύει με τον θάνατο 5 μέρες και στις 28 Μαϊου καταλήγει. Με την στάση ζωής και το θάνατό του το «γελαστό παιδί» της Ελλάδας περνάει στην Ιστορία και γίνεται σύμβολο και παράδειγμα προς μίμηση για τις επόμενες γενιές. Στην κηδεία που ακολουθεί,χιλιάδες άνθρωποι συνοδεύουν τη σορό του Λαμπράκη, φωνάζοντας «Ο Λαμπράκης ζει».

Ο Μίκης Θεοδωράκης θα γράψει στην εφημερίδα «Αθηναϊκή»: «Χάνοντας τον Λαμπράκη, κερδίσαμε χιλιάδες νέους Λαμπράκηδες, χιλιάδες ήλιους που θα θερμαίνουν και θα φωτίζουν τη μνήμη του»

Το γελαστό παιδί: Μαρία Φαραντούρη Μίκη Θεοδωράκη

Το χρονικό

22 Μάη 1963: H επιτροπή για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη οργανώνει στη Θεσσαλονίκη εκδήλωση, ένα μήνα μετά την πρώτη Μαραθώνια πορεία Ειρήνης που η κυβέρνηση Καραμανλή την έχει απαγορεύσει και κατά την διάρκειά της ο Λαμπράκης είχε χτυπηθεί από χωροφύλακες και είχε απαχθεί από ασφαλίτες.

Ομιλητής ο βουλευτής της Αριστεράς, ο Γρηγόρης Λαμπράκη. Η εκδήλωση έχει οριστεί για τις 7.30 μ.μ.

Γύρω από το χώρο της εκδήλωσης η τρομοκρατία ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Τραμπούκοι και Αστυνομία προσπαθούν να ματαιώσουν την εκδήλωση.

Ώρα 8.20 μ.μ. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ξεκινά από το ξενοδοχείο που διαμένει για να φτάσει στο χώρο της εκδήλωσης.

Στη διαδρομή, σε μια απόσταση μόλις 80 μέτρων, δέχεται την πρώτη επίθεση από παρακρατικούς.

Οι χωροφύλακες απλώς παρακολουθούν…

Ο βουλευτής εισέρχεται στο χώρο της εκδήλωσης. Παρακρατικοί και τραμπούκοι λιθοβολούν το χώρο της συγκέντρωσης. Η Αστυνομία παρακολουθεί…

Ο Λαμπράκης διακόπτει την ομιλία του. Καταγγέλλει ευθέως «σχέδιο δολοφονικής απόπειρας» εναντίον του. Καθιστά υπεύθυνη την κυβέρνηση και τις αρχές.

Η Αστυνομία απλώς παρακολουθεί…

Ώρα 10.15 μ.μ. Ο Λαμπράκης κατεβαίνει από την αίθουσα της συγκέντρωσης. Η κυκλοφορία στο δρόμο έχει απαγορευτεί.

Παντού βρίσκονται ασφαλίτες και χωροφύλακες.

Κινείται προς το ξενοδοχείο. Απόσταση 80 μέτρα.

Σε απόσταση 8 μέτρων από το βουλευτή ακούγεται το μαρσάρισμα μοτοσικλέτας. Ο οδηγός του τρίκυκλου, με σκεπασμένο τον αριθμό, πέφτει πάνω του. Ο συνεργός του στην καρότσα χτυπά το βουλευτή στο κεφάλι. Τον ρίχνουν στην άσφαλτο. Στο σημείο σχηματίζεται μια λίμνη αίματος ανάμεικτη με εγκεφαλικά υγρά…

Η άνιση μάχη που έδωσε ο Λαμπράκης στην εντατική κράτησε 5 μέρες. Τα ξημερώματα της 27ης του Μάη του 1963 ο υφηγητής της Ιατρικής, ο πρωταθλητής στους στίβους, ο μάρτυρας της Ειρήνης και της Δημοκρατίας, ο βουλευτής της Αριστεράς, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, αφήνει την τελευταία του πνοή.

Οι πολιτικοί αυτουργοί του ειδεχθούς εγκλήματος ουδέποτε τιμωρήθηκαν. Όσο για τους φυσικούς αυτουργούς της δολοφονίας αποφυλακίστηκαν επί χούντας…

Το κράτος που ο πολιτικός του υπόκοσμος είχε πάντα δοσοληψίες με τον κανονικό υπόκοσμο των Γκοτζαμάνηδων χρησιμοποίησε, στην περίπτωση του Γρηγόρη Λαμπράκη, ένα ακόμα εργαλείο «εκδημοκρατισμού» και «σωφρονισμού»: Τα τρίκυκλα…

Ήταν το κράτος που είχε φτιαχτεί κατά τα πρότυπα της εγχώριας πλουτοκρατίας και είχε οικοδομηθεί πάνω στις βόμβες ναπάλμ της αμερικανοκρατίας.

Ήταν το κράτος που δήλωνε ότι οι «Νέοι Παρθενώνες» του χτίζονταν στη Μακρόνησο, που η δημοκρατία του ήταν τόσο απαράμιλλη ώστε στις εκλογές του ψήφιζαν ακόμα και τα «δέντρα».

Ήταν το κράτος που τέσσερα χρόνια αργότερα θα παραχωρούσε τη διαχείριση των υποθέσεων της ολιγαρχίας στους Παττακούς, στους Παπαδόπουλους, στους Ντερτιλήδες και στους Μάλλιους.

Όλοι  αυτοί οι τραμπούκοι, οι φασίστες επανέρχονται με το όνομα μαύρη αυγή  ή ντροπαλές αναγένεσις και ζήτουν την ψήφο των πολιτών !

«Μαύρο στους φασίστες»

Γρηγόρης Λαμπράκης: Ο μαραθωνοδρόμος της ειρήνης και της δημοκρατίας

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε στις 3 Απρίλη του 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας.

 Αγωνιστής της Αντίστασης, αργότερα βουλευτής της ΕΔΑ, υφηγητής της Ιατρικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, παλιός βαλκανιονίκης, υπήρξε ειρηνιστής, ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Επιτροπής για τη Βαλκανική Συνεννόηση, ενώ μετά από δική του πρωτοβουλία του ιδρύθηκε η Eλληνική Eπιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (EEΔYE). 

Στις 21 Aπριλιου 1963 το ελληνικό Kίνημα Eιρήνης οργανώνει την πρώτη Mαραθώνια Πορεία Eιρήνης παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση Καραμανλή φροντίζει να την απαγορεύσει. Παράλληλα η Αστυνομία και η Χωροφυλακή ανακοινώνουν ότι για τις 21 Απριλίου, ημέρα που θα πραγματοποιούνταν η πορεία, απαγορευόταν κάθε συγκέντρωση σε ανοιχτό χώρο, σε ολόκληρη τη χώρα. Η πορεία πραγματοποιείται και ο ειρηνιστής Γρηγόρης Λαμπράκης πρωτοστατεί.

Σύμφωνα με το τότε ρεπορτάζ της εφημερίδας «Τα Νέα» την 21η Απριλίου του 1963 η πρωτεύουσα βρισκόταν «επί ποδός πολέμου», ενώ «διά πρώτην φοράν τα περίφημα Τάγματα Ασφαλείας ενεφανίσθησαν επισήμως εις διαφόρους περιοχάς περί τον Μαραθώνα, έτοιμα προς δράσιν εις περίπτωσιν ανάγκης. Ακόμα και ναύται του Λιμενικού εχρησιμοποιήθησαν διά τη φρούρησιν της παραλίας του Μαραθώνος, διά τον φόβον προφανώς... αποβάσεως των οπαδών του Συνδέσμου "Μπέρτραντ Ράσελ"». Επί ποδός βρίσκονται συνολικά 10.000 άνδρες της Aστυνομίας, της Xωροφυλακής, του Λιμενικού Σώματος. Oι προσβάσεις προς τον Mαραθώνα αποκλείονται.

O κύριος όγκος των «οδοιπόρων της ειρήνης», περιγράφει ο Tύπος της εποχής, περί τους 3.000, αναχαιτίζεται, απωθείται, διαλύεται στους Aμπελόκηπους στο ύψος της Αγίας Tριάδας και στον Άγιο Δημήτριο, στην οδό Πανόρμου. Συλλαμβάνονται 628, ανάμεσά τους ο Mίκης Θεοδωράκης, ο Mίνως Aργυράκης, ο Aλέκος Aλεξανδράκης, η Aλίκη Γεωργούλη και πρώην βουλευτές και υποψήφιοι του κόμματος της Eνιαίας Δημοκρατικής Aριστεράς (EΔA).

Στον Tύμβο του Mαραθώνα μπόρεσαν να φτάσουν τέσσερις. Ανάμεσα τους ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Aπό τον Tύμβο θα ξεκινήσει την πορεία που θα μείνει στην ιστορία του ελληνικού ειρηνιστικού κινήματος ως η Πρώτη Πορεία Eιρήνης. Kρατάει στα υψωμένα χέρια του ένα απλό πανό με τη λέξη EΛΛAΣ και με το σύμβολο του «Συνδέσμου Eιρήνης Mπέρτραντ Pάσελ», τον κύκλο με τον τσακισμένο σταυρό, παγκόσμιο σύμβολο της ειρήνης. Θα διανύσει έτσι πέντε χιλιόμετρα προς την Αθήνα.

Στη Ραφήνα οι αρχές ασφαλείας θα επιχειρήσουν να τον σταματήσουν και να τον σύρουν στο δάσος. Θα αποτύχουν μετά από την επέμβαση κατοίκων της περιοχής και όσων συνοδεύουν το Λαμπράκη. Οι τελευταίοι θα συλληφθούν κοντά στο Πικέρμι. Ο ίδιος ο Λαμπράκης θα συλληφθεί κοντά στο Χαρβάτι.

Οι αρχές ασφαλείας τον επιβιβάζουν σε ένα όχημα και αφού τον περιφέρουν για τρεισήμισι ώρες των εγκαταλείπουν στη Νέα Ιωνία. «Η πορεία ειρήνης, έστω και συμβολικά έγινε, μολονότι η κυβέρνησις έλαβε μέτρα που ούτε στην κατοχή είχαμε γνωρίσει. Ακολουθώντας πολιτική βάσεων και πυρηνικών υποβρυχίων "Πολάρις" δε θέλησε να επιτρέψει στο λαό να εκδηλώσει τη θέληση του για ειρήνη. Δεν το κατόρθωσε» θα δηλώσει ο Λαμπράκης στον τύπο.

Η δολοφονία Λαμπράκη

Ένα σχεδόν μήνα αργότερα, στις 22 Μάη 1963 και ώρα 22:15

, κοντά στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Ερμού στη Θεσσαλονίκη, ο Γρηγόρης Λαμπράκης δέχτηκε δολοφονική επίθεση και τραυματίστηκε θανάσιμα. Μετά τις εκλογές του 1961, γνωστές ως εκλογές «βίας και νοθείας» καθώς, όπως έμεινε στην ιστορία «ψήφισαν και τα δέντρα», το πολιτικό σύστημα της χώρας βρισκόταν σε οξεία κρίση και επικρατούσαν κοινωνικές αναταραχές. Κάθε φιλειρηνική κίνηση ήταν απαγορευμένη. Η Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και την Ειρήνη, ήταν σχεδόν παράνομη και το κλίμα ψυχροπολεμικό.

Σε αυτές τις συνθήκες, ο Γρ. Λαμπράκης θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να μιλήσει σε συγκέντρωση της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη με θέμα: «Ειρήνη και αφοπλισμός διά τον κόσμον ολόκληρον και διά την Ελλάδα» που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος.

Την ώρα που ο Λαμπράκης κατευθύνεται προς τα γραφεία για την έναρξη της εκδήλωσης βρίσκεται σε εξέλιξη αντισυγκέντρωση. Πλήθος παρακρατικών και αστυνομικών με πολιτικά είχαν καταλάβει τα γειτονικά πεζοδρόμια, φωνάζοντας συνθήματα και προπηλακίζοντας όσους προσέρχονταν στην αίθουσα. Αν και μεγάλος αριθμός ένστολων αστυνομικών βρίσκεται γύρω από το χώρο που πραγματοποιείται η συγκέντρωσή, παρά τις διαμαρτυρίες των οργανωτών και του ίδιου του Λαμπράκη δεν λαμβάνουν κανένα μέτρο για την απώθηση των παρακρατικών.

Στην είσοδο του κτιρίου ένας από αυτούς επιτίθεται στο Λαμπράκη και τον χτυπά στο κεφάλι. Αυτό το τραύμα είναι ελαφρύ. Σοβαρά τραυματίζεται ο αριστερός βουλευτής, Γιώργος Τσαρουχάς. Οι παρακρατικοί προσπαθούν να μπουν στο κτίριο και η αστυνομία δεν κάνει καμία προσπάθεια να τους εμποδίσει.

Τα μέλη της Επιτροπής με δυσκολία καταφέρνουν να κλείσουν την πόρτα. Όταν αρχίζει την ομιλία του και ακούγεται από τα μικρόφωνα, οι παρακρατικοί αρχίζουν να πετάνε πέτρες στο κτίριο Τα τζάμια σπάνε και πέφτουν στα κεφάλια των ομιλητών και των παρευρισκομένων. «Κάτω η ειρήνη», «Θέλουμε πόλεμο» «Λαμπράκη θα πεθάνεις» είναι σύμφωνα με το Ριζοσπάστη τα συνθήματα που ακούγονται, ενώ Λαμπράκης διακόπτει την ομιλία του: «Προσοχή, προσοχή. Εδώ βουλευτής Λαμπράκης. Ως εκπρόσωπος του έθνους και του λαού, καταγγέλλω ότι υπάρχει σχέδιο δολοφονικής απόπειρας εναντίον μου και καλώ τον υπουργό Βορείου Ελλάδας, τον νομάρχη, τον εισαγγελέα, τον στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, τον διευθυντή Αστυνομίας Πόλεων, τον διοικητή Ασφαλείας Θεσσαλονίκης να προστατεύσουν τη ζωή των συγκεντρωμένων φίλων της ειρήνης και τη ζωή μου...»

Με την ολοκλήρωση της εκδήλωσης, ο Λαμπράκης εγκατέλειψε την αίθουσα για να γυρίσει στο ξενοδοχείο του. Τον ακολούθησαν μόνο δύο σύντροφοί του, καθώς η αστυνομία απέκλεισε το κοινό της εκδήλωσης στο εσωτερικό της αίθουσας, απαγορεύοντας προσωρινά την έξοδο. Στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Ελ. Βενιζέλου και παρά το γεγονός ότι η αστυνομία είχε αποκλείσει όλους τους δρόμους, ένα τρίκυκλο εμφανίστηκε από το πουθενά, πλησίασε το Λαμπράκη με μεγάλη ταχύτητα. Ο ένας από τους δύο επιβαίνοντες του επέφερε ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι με λοστό. Κανείς αστυνομικός δεν κινήθηκε για να εμποδίσει το τρίκυκλο πριν το χτύπημα, να συλλάβει τον οδηγό του μετά, ή ακόμα και να βοηθήσει τον αιμόφυρτο Λαμπράκη.

 (Απόσπασμα από την ταινία «Ζ» του Κώστα Γαβρά, με μουσική του Μίκη Θοδωράκη, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού (1966), με θέμα τη δολοφονία του Λαμπράκη και τη έρευνα του ανακριτή Χρήστου Σαρτζετάκη)

Ο παριστάμενος, Μανώλης Χατζηαποστόλου, γνωστός και με το παρατσούκλι «Τίγρης» κινήθηκε αστραπιαία πηδώντας στην καρότσα του τρίκυκλου. Για ένα περίπου χιλιόμετρο το τρίκυκλο έτρεχε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης χωρίς κανένα αστυνομικό ή άλλο όχημα να το καταδιώκει. Ο Χατζηαποστόλου εξουδετέρωσε μετά από σκληρή πάλη το μοναδικό επιβάτη της καρότσας, Μανόλη Εμμανουηλίδη και κατόπιν υποχρέωσε τον οδηγό Σπύρο Γκοτζαμάνη να σταματήσει.

Ακολούθησε νέα πάλη αυτή τη φορά ανάμεσα στον Χατζηαποστόλου και τον Γκοτζαμάνη, έως ότου εμφανίστηκε ένας απλός αστυνομικός, ο οποίος μη γνωρίζοντας όσα είχαν προηγηθεί, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη κατόπιν υποδείξεων των περαστικών. Ο Λαμπράκης βαριά τραυματισμένος μεταφέρεται στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Η κατάσταση, είναι μη αναστρέψιμη. Αυτό επιβεβαιώνουν εκτός από τους Έλληνες γιατρούς και τέσσερις διάσημοι νευροχειρουργοί που καλούνται από το εξωτερικό ειδικά την περίπτωση του Λαμπράκη. Στις 27 Μάη, στις 01:22, ο Γρηγόρης Λαμπράκης χάνει τη μάχη για τη ζωή.

Η δίκη

Η επίσημη αστυνομική εκδοχή αντίθετα, ήταν ότι επρόκειτο για τροχαίο ατύχημα και ήταν αυτή που αρχικά υιοθέτησε και η κυβέρνηση της χώρας. Στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησαν ανακρίσεις από τον Χρήστο Σαρτζετάκη και τον εισαγγελέα Δημήτριο Παπαντωνίου, υπό τη γενική εποπτεία του εισαγγελέα εφετών Παύλου Δελαπόρτα. Η ηγεσία της Xωροφυλακής Θεσσαλονίκης έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποκρύψει κρίσιμα στοιχεία και να εκφοβίσει τους μάρτυρες.

Η ανακριτική ομάδα, παρά τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις και πιέσεις που δέχτηκε από τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και μετέπειτα πρώτο πρωθυπουργό της δικτατορίας, Κωνσταντίνο Κόλλια κατόρθωσε να στοιχειοθετήσει ότι επρόκειτο για προμελετημένο έγκλημα και να αποκαλύψει τους ηθικούς αυτουργούς του.

Εκτός από τους φυσικούς αυτουργούς, Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη κατηγορήθηκαν οι Κωνσταντίνος Μήτσου, επιθεωρητής Βορείου Ελλάδος, Ευθύμιος Καμουτσής, διευθυντής αστυνομίας, Κωνσταντίνος Δόλκας και άλλοι οι οποίοι παραπέμφθηκαν για παράβαση καθήκοντος.

Στους ηθικούς αυτουργούς συμπεριλαμβανόταν ο πρόεδρος της παρακρατικής οργάνωσης στην οποία ανήκε ο Γκοτζαμάνης, Ξενοφών Γιοσμάς και ο υπομοίραρχος Εμμανουήλ Καπελώνης, διοικητής του αστυνομικού τμήματος Τούμπας. Στη δίκη που πραγματοποιήθηκε το 1966 και παρά την εισαγγελική πρόταση, οι ένορκοι έκριναν ένοχους μόνο τους δύο φυσικούς αυτουργούς και τον Ξενοφών Γιοσμά.

Η δίκη ουσιστικά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρξε δολοφονία. Οι κατηγορούμενοι αξιωματικοί αθωωθηκαν. Ο Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουηλίδης, καταδικάστηκαν σε 11 και 8,5 χρόνια, αντίστοιχα, για πρόκληση «βαριών σωματικών κακώσεων» και «συνέργεια» αντίστοιχα. Αποφυλακίστηκαν επί χούντας.

Ο ξένος τύπος

H αγγελία του θανάτου του θα προκαλέσει εκτενή δημοσιεύματα σε ολόκληρο τον διεθνή Τύπο.

Τι έγραφαν τα πρωτοσέλιδα της εποχής:

Δολοφονία ή δυστύχημα;
«The Economist»

H ανάκριση για το φόνο Έλληνα αριστερού αποκαλύπτει δράση αντικομουνιστικών ομάδων
«The New York Times»

Ο άνθρωπος που πέθανε για τη δημοκρατία
«Tribune»

100.000 Έλληνες στην κηδεία. Οι αριστεροί κραυγάζουν όχι άλλο αίμα! 
«The Daily Telegraph»

H τεράστια λαϊκή εκδήλωση επί ευκαιρία της κηδείας του Λαμπράκη ανησυχεί την Ελληνική Κυβέρνηση
«L'Humanité»

Βδελυρά απόπειρα κατά αριστερού βουλευτή
«Aurore»

Ζωηρή συγκίνηση στην Αθήνα: Ο βουλευτής της Αριστεράς Λαμπράκης απεβίωσε λόγω των πληγών του
«Le Figaro»

Ο φόνος ενός βουλευτή διαιρεί την Ελλάδα
«Paris Presse»

Στο μεταξύ ο λόρδος Ράσελ θα δηλώσει στην «Sunday Telegraph»: «Τέτοια είναι η τρομοκρατία στην Ελλάδα ώστε παρέστη ανάγκη να απευθυνθεί τηλεφωνική έκκληση σε μένα για να εξευρεθούν χειρούργοι οι οποίοι να θεραπεύσουν τον τραυματία».

«Κάθε νέος και Λαμπράκης»

Το χτύπημα κατά του Λαμπράκη προκάλεσε μια άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση, με τα κόμματα της αντιπολίτευσης και το σύνολο του κεντρώου και αριστερού Τύπου να κάνουν λόγο από την πρώτη στιγμή για οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας.

«Η Ένωση Κέντρου καταγγέλλει τον αρχηγό της ΕΡΕ Κωνσταντίνο Καραμανλή ως ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη. Ο κ. Καραμανλής προβαίνει στην οργάνωση τρομοκρατικών ομάδων δια τα εγκλήματα των οποίων βεβαίως καθίσταται ηθικός αυτουργός. Θα πρέπει δια τούτο όχι μόνο να ντρέπεται αλλά και να λογοδοτήσει ενώπιον του Λαού και της Δικαιοσύνης» θα δηλώσει ο αρχηγός της Ένωσης Κέντρου, Γεώργιος Παπανδρέου.

«Με τη σημερινή του δήλωση, ο Γεώργιος Παπανδρέου θα ντρέπεται εις όλη του τη ζωή» θα του απαντήσει ο αρχηγός της ΕΡΕ, Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Ωστόσο, η κυβέρνηση κλονίζεται και κάτω και από τη διογκούμενη λαϊκή πίεση, θα παραιτηθεί είκοσι μέρες μετά τη δολοφονία με τον Καραμανλή να αναρωτιέται «Επιτέλους, ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;».

Η απάντηση θα έρθει λίγους μήνες μετά με το πραξικόπημα και την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας του Παπαδόπουλου.

Η κηδεία πραγματοποιήθηκε σε τεταμένο κλίμα. Την παρακολούθησε πλήθος 500.000 ανθρώπων, φωνάζοντας τα συνθήματα «Λαμπράκη ζεις, εσύ μας οδηγείς», «Ζει, Ζει, Ζει» και «Κάθε νέος και Λαμπράκης».

Την ίδια χρονιά της δολοφονίας ιδρύθηκε η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας πρώτος πρόεδρος εκλέχτηκε ο Μίκης Θεοδωράκης και η οποία αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες εκφράσεις του αριστερού νεολαιίστικου κινήματος στην Ελλάδα.

Ο Λαμπράκης έζησε…

«Στο πρόσωπο του άξιου γιου της Ελλάδας Γρηγόρη Λαμπράκη, ζήτησαν να σκοτώσουν την ειρήνη, την λεβεντιά, την ανθρωπιά. Μα σκοτώνεται ποτέ ο ήλιος; Η Ελλάδα σύσσωμη είναι στο πόδι. Όχι για ταφή, μα για ανάσταση» Διδώ Σωτηρίου

Με στοιχεία από το tvxs και  φωτογραφίες από το ιστολόγιο //www.sarantakos.com/ (ΑΣΚΙ, Ντ και Ριζοσπάστης)