Διλήμματα ( και δολώματα ) για την Ελλάδα και την Ηλεία

Διλήμματα ( και δολώματα ) για την Ελλάδα και την Ηλεία

Έχω ζήσει πολιτικά όλη την μεταπολίτευση και πάντα όταν

η κατάσταση ζόριζε ή

 ασκείτο κριτική στα κυρίαρχα πολιτικά συστήματα και κόμματα ή

εκφράζοντο αντιρρήσεις σε πολιτικές ή

κρινόταν η αντοχή ενός κυβερνητικού καθεστώτος ή

τις/τινές επέλεγαν άλλο δρόμο/άλλη επιλογή/ άλλο πρόσωπο

πλησίαζε (κυρίως)  η κάλπη ή

τίθετο η επιλογή εκπροσώπησης μιας τοπικής κοινωνίας (της Ηλείας π.χ.) ή

τα  κυρίαρχα  πολιτικά συστήματα έθεταν διλήμματα .

Πάντα  η ίδια ιστορία.

Διλήμματα τρομακτικά, επιβλητικά, εμπορικά και πιασάρικα. Διλήμματα που διαχρονικά ψάρωναν, φόβιζαν και εξέτρεπαν  την ατομική πολιτική επιλογή και θέληση

 Διλήμματα. Όχι τριλήμματα ή περισσότερα. Διλήμματα μόνο.

Διλήμματα που ήταν και είναι δολώματα

- Καραμανλής ή Τανκς ;

- ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά/Νέα Δημοκρατία ;

-Ευρώ και Ε.Ε. ή Χάος ;

-Μνημόνιο ή Καταστροφή ;

- ΣΥΡΙΖΑ ή Δεξιά/Νέα Δημοκρατία ;

- Τσίπρας ή Μητσοτάκης ;

Και για τα τοπικά, τα της Ηλείας

-Κανελλόπουλος ή Σκουλαρίκης ( ποιος θα διορίσει περισσότερους..)

-Κοντογιαννόπουλος ή Πετραλιάς ;

-Λιατσής ή Αντωνακόπουλος ;

-Κατσιφάρας για Περιφερειάρχη ή Φαρμάκης για Περιφερειάρχη;

-ΠΑΣΟΚ (για μια Ηλεία της ανάπτυξης ) ή ΝΔ ( για μια Ηλεία της προόδου) ;

Σχέδιο ανασυγκρότησής  των πυρόπληκτων του Παπανδρέου ή Σχέδιο αναγέννησης των  πυρόπληκτων  του Καραμανλή/Σαμαρα ;

…και άλλα τέτοια ..

Διλήμματα που έχουν την ίδια βαρύτητα και εγκυρότητα με το παλιό κλισέ των γιαγιάδων μας: «Ή τρως όλο το φαΐ σου ή θα σε πάρει ο γύφτος».

Τις απαντήσεις  στα διλήμματα τις έχει δώσει η ίδια ζωή και κατάστασή της χώρας μας  και της Ηλείας..

Η Ελλάδα  και οι Έλληνες στην καταστροφή, η Ηλεία στον πάτο της κατεστραμμένης χώρας μας.

 

 Και την Δεξιά/Νέα Δημοκρατία την είδαμε και ξέρουμε τα αποτελέσματα και το ΠΑΣΟΚ  το γευτήκαμε  και το πληρώνουμε

Και το Ευρώ  το θεοποιήσαμε  και είδαμε το χάος και το Μνημόνιο (τρία παρακαλώ) το φορτωθήκαμε.

Και την καταστροφή την βιώνουμε  καταστροφή  και τον ΣΥΡΙΖΑ επιλέξαμε και ιδού τα αποτελέσματα.

Και  τον Μητσοτάκη τον ξέρουμε, τον έχουμε ζήσει  και δεν θέλουμε να τον υποστούμε !

Και του φασίστες τους ξέρουμε και τους καταδικάζουμε !

Και τους Κανελλόπουλους, Κοντογιαννόπουλους, Σκουλαρίκηδες, Πετραλιάδες, Λιατσήδες, Αντωνακόπουλους,  Κουτσούκους, Κατσιφάρες, Μπαλαούρες, Μπαξεβανάκηδες …, τους είδαμε, τους υποστήκαμε και η Ηλεία όπισθεν ολοταχώς.

Τα μεγάλα σχέδια για την περιοχή μας τα ακούσαμε από όλους και το αποτέλεσμα το βιώνουμε.

Δοκιμάσαμε και του δήθεν αριστερούς  και έργο (ούτε το Πάτρα -Πύργος)  δεν είδαμε.

 Τρείς  γενιές Ελλήνων και Ηλείων ταΐστηκαν με διλήμματα.

Ντεμέκ/δήθεν  διλήμματα, αλλά επί της ουσίας προεξοφλημένοι-επιβαλλόμενοι μονόδρομοι.

Επιβαλλόμενα συνώνυμα.

Σκεφτείτε λίγο:

ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία οδήγησαν μεταπολιτευτικά την χώρα  στο «Ως εδώ και μη παρέκει»!

ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία απεδείχθη σαν «σάρκα μία» με παππά τη Μέρκελ και προξενήτρα το ΔΝΤ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από τα προγράμματα Θεσσαλονίκης και την Ελπίδα κατέληξε ιμιτασιόν και μεταλλάχθηκε, έγινε μνημονιακός και νεοφιλελεύθερος.

Στη Ηλεία, στον Πύργο, στην Ολυμπία, στη…,  όλοι υποσχέθηκαν, τα κατάντια μας τα βλέπουμε

Ο …, η… ( τοποθέτησε όποιο όνομα Ηλείου  πολιτικού θέλεις ), αφού διόρισαν, εξυπηρέτησαν, μετάθεσαν, δεν ενδιαφέρθηκαν όμως  για τον τόπο μας (κανένα  μεγάλο έργο υποδομής δεν κατασκευάστηκε την τελευταία 40ετια).

Τα μεγάλα σχέδια αποδείχτηκαν πομφόλυγες.

Οι μεγάλοι πολιτικοί φωστήρες  και αντιμνημονιακοί και δήθεν αριστεροί  κορόιδεψαν  και όλοι κατέληξαν να ζεσταίνουν τις  εξουσιαστικές καρέκλες και μόνο.

Και  ερχόμαστε στα διλήμματα του σήμερα…

Και θέτουν και αυτοί  διλήμματα…, αυτοί που προ του 2014 το δίλημμα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ το απέρριπταν ως ψευτοδίλημμα με το επιχείρημα  «αφού και οι δύο μνημόνια δεν ψηφίζουν».

Αυτοί θέτουν το δίλημμα:

Να έλθει  Μητσοτάκης, η Δεξιά, η Νέα Δημοκρατία ;

Μα…

Το 3ο  Μνημόνιο μαζί δεν το ψήφισαν ;

Το ίδιο αποτέλεσμα δεν είχαν ;

Φόρους, μειώσεις στις συντάξεις, λιτότητα, κλείσιμο των επιχειρήσεων, φτώχεια, ανεργία…

Τώρα βάζουν στόχους «Πλεονάσματα, QE, αξιολογήσεις, υπεραποδόσεις, κόφτες» ή "βολή κατά ριπάς" κατά του λαού.

 Και εμείς ;

Είναι απογοητευτικό.

Παρά τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία 6 χρόνια...

Παρά τα όσα η χώρα έχει περάσει...

Παρά τα βαρύτατα πλήγματα στην οικονομία, την αγορά εργασίας και τις παροχές του κοινωνικού κράτους...

Παρά την - ίσως και ανεπανόρθωτη - βλάβη στην εικόνα της χώρας και των πολιτών της στο εξωτερικό...

Παρά τη μεγαλύτερη φυγή ανθρώπινου δυναμικού από τα μέσα του 20ου αιώνα (το γνωστό και ως human capital flight ή brain drain εις την «βαρβαρικήν» - sic)...

...είναι απογοητευτικό το πως ο Έλληνας επιδιώκεται  να (ξανα)παγιδευτεί στη λογική του «το μη χείρον, βέλτιστον».

…είναι απογοητευτικό το ότι δεν έχει γίνει αντιληπτό, ακόμη και τώρα, τι ζημιά έχει προκαλέσει αυτή η λογική στη λειτουργία της κοινωνίας και – κατ’ επέκταση - στην πορεία ολόκληρης της χώρας.

Έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε με το κακό, αρκεί να μην είναι χειρότερο από την πιο εύκολη (προφανή σε εμάς) εναλλακτική λύση.

Έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε με κακούς πολιτικούς και την κακή πολιτική (μνημόνια κλπ) απλά και μόνο επειδή δεν είναι χειρότεροι/η από ό,τι φαντάζει ως εναλλακτική δίπλα μας.

Δεν έχουμε μάθει να επιδιώκουμε - ή και να απαιτούμε όταν χρειάζεται - το καλό, το σωστό, το αξιοπρεπές, αλλά αντίθετα έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε με κάκιστες καταστάσεις τις οποίες βαφτίζουμε «καλύτερες» από κάποιες άλλες για να νιώθουμε «καλύτερα» και εμείς οι ίδιοι.

Μήπως πρέπει να μάθουμε, να επιλέξουμε μια άλλη πολιτική ;

Έξω από μνημόνια(που θα ισχύουν μέχρι το 2060..), να αντισταθούμε στην νέα κατοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης  και της Γερμανίας , να επιλέξουμε το δρόμο του εθνικού νομίσματος, και της απόκτησης της Εθνικής μας Κυριαρχίας και Ανεξαρτησίας.

Να σταματήσουμε  να εγκλωβιζόμαστε τα δίπολα και τα διλήμματα .

Να κατανοήσουμε μας ότι αυτοί που εφαρμόζουν κατά γράμμα τις μνημονιακές στρατηγικές της λιτότητας ψεύδονται όταν λένε ότι  παλεύουν ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό (τον οποίο υποκριτικά χρεώνουν στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ)  και ότι ενάντια στα μνημόνια και τη λιτότητα και ότι επίσης  είναι γνωστό  το παραμύθι της εξουσίας και της καρέκλας: «Παλεύουμε ενάντια στον καπιταλισμό, εφαρμόζοντας στο ακέραιο την πιο ακραία καπιταλιστική βαρβαρότητα!»

..το αύριο το ίδιο (και χειρότερο…)θα είναι

Μήπως  πρέπει να ακούσουμε άλλες προτάσεις, άλλες λύσεις και σχεδιασμούς από άλλα πρόσωπα για τον τόπο μας για την Ηλεία, από νέους ανθρώπους, από νέα μυαλά ;

Να σταματήσουμε  να αποτελούμε αυλές και πολιτικοί φίλοι αυτών που καταδίκασαν την Ηλεία, τον Πύργο, τις πόλεις μας στην μιζέρια και στο τέλμα.

Να σταματήσουμε να τους υπολογίζουμε  και εκλέγουμε τους ίδιους και τους ίδιους  και να ενδιαφερθούμε για το μέλλον του τόπου μας και των παιδιών μας.

Να  πάψουμε να βρίζουμε στον αέρα, αλλά να οργιστούμε και να αγωνιστούμε.

Θα μου πείτε « και εσύ θέτεις διλήμματα» και ίσως να έχετε δίκιο…

Άρης Βελουχιώτης: Έζησε και πέθανε ως επαναστάτης και απροσκύνητος …και μια μικρή προσωπική μαρτυρία…

Άρης Βελουχιώτης: Έζησε και πέθανε ως επαναστάτης και απροσκύνητος

…και μια μικρή προσωπική μαρτυρία…

Αρχικά να μιλήσω για κάποια που συνδέουν την Ηλεία και τους Ηλείους με τον Άρη Βελουχιώτη, αρχικαπετάνιο του ΕΛΑΣ..

Στην αριστερή Φωτογραφία ο Άρης στην δεξιά "ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΟΣ 1944.
 ΟΜΑΔΑ ΕΦΙΠΠΟΥ ΟΥΛΑΜΟΥ ΤΗΣ ΙΙΙ ΜΕΡΑΡΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ.
 ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ (ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΧΩΡΗΣΕ ΣΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ).ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ,
2. ΝΙΚΟΣ ΑΧΤΥΠΗΣ, 3.ΜΠΑΜΠΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ (ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ),
4.ΗΛΙΑΣ ΓΟΥΡΕΛΗΣ (ΣΙΜΟΣ), 5.ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΜΠΕΛΑΣ (ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ).

Λίγο πριν πέσει (1973 , λίγο πριν το Πολυτεχνείο ) κουβέντα με τον Μπάμπη Αλεξανδρόπουλο (ένα ανοιχτόμυαλο, ελεύθερο και αταλάντευτο Κομμουνιστή) όταν μιλάγαμε για το ΚΚΕ (και τότε οργανώθηκα…) ανακαλύπτω ό,τι συνυπηρέτησε στον ΕΛΑΣ με τον μύθο για μένα Άρη Βελουχιώτη (όταν το 1944 κατέβηκε στην Πελοπόννησο) και ότι για ένα διάστημα ήταν στους  Μαυροσκούφηδες (έφιππος ουλαμός και η σωματοφυλακή του Άρη Βελουχιώτη, αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ). Μου έδειξε μια φωτογραφία με τους έφιππους  και μετά την μεταπολίτευση ο «ΟΔΗΓΗΤΗΣ» την έκανε πρωτοσέλιδο….

1979 υπηρετών φαντάρος στην Μυτιλήνη ( σε καταναγκαστικά έργα …) σε μια μονάδα, την !!) την 110 ΤΕ (Τάγμα Εθνοφυλακής ) ανακαλύπτουμε ότι αυτή ήταν η 118 ΤΕ (μετονομάστηκε για αποκρυφτεί …) το Τάγμα Εθνοφυλακής που κυνηγούσε τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη καιπου τον βρήκε νεκρό…

…ανακαλύπτουμε τα αρχεία του Τάγματος την τότε χρονικής περιόδου, που είναι

συγκλονιστικά, στρατιωτικές μαρτυρίες των διωκτών του Άρη…

…με μεγάλους κινδύνους..τα μεταφέρω στην Αθήνα… τα δίνω στο Κόμμα…

…το 1994 όταν μετά τη μεγάλη πλημμύρα στον Περισσό το 1994(στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ) , που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές τόσο στο αρχείο του ΚΚΕ όσο και στις παλιές εγκαταστάσεις της Τυποεκδοτικής, κάποιοι σύντροφοι από τον Πύργο(όχι εγώ, αποχώρησα από το ΚΚΕ το 1990)  βοηθούν στο καθάρισμα και την αποκατάσταση των αρχείων.., αυτών για τον Άρη που ήρθαν από Μυτιλήνη …  

Το 1977 ο πρώην Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Γρηγόρης Φαράκος  εκδίδει το βιβλίο « Άρης Βελουχιώτης: το χαμένο αρχείο, άγνωστα κείμενα, η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στον Άρη Βελουχιώτη, 1941-1945, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1997.» που βασίζεται ακριβως σε αυτά τα αρχεία…. από την Μυτιλήνη … της 118 ΤΕ…χωρίς να αναφερθεί από τον συγγραφέαη πηγή και η προέλευση τους…

..και η επέτειος…

Παρασκευή  16 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος.

Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια..

. … οι εθνοφύλακες θα βρουν τη σορό του.

Πριν από 74 χρόνια, στις 15 Ιουνίου του 1945, στη χαράδρα του Φάγκου στον Αχελώο ποταμό, ο Άρης Βελουχιώτης έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο Βελουχιώτης, το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Θανάσης Κλάρας, ήταν η μεγαλύτερη φυσιογνωμία του αντιστασιακού αγώνα.

Ο άνθρωπος που πίστεψε και οργάνωσε το αντάρτικο, ο αρχηγός του ΕΛΑΣ (Εθνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Αγώνα) και στέλεχος του ΚΚΕ για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αν σήμερα, 74 χρόνια μετά το τέλος του Άρη, έχει νόημα να καταπιανόμαστε με την προσωπικότητά του, αυτό συμβαίνει διότι ο Βελουχιώτης με την προσωπική του πορεία από τη νιότη του ως τον θάνατό του και κυρίως με τη στάση του στην περίοδο της Αντίστασης, συμπύκνωσε περισσότερο απ’ όλους το πνεύμα της μαχητικής αντίστασης και της προσήλωσης στην υπόθεση της απελευθέρωσης του λαού απ’ τους ντόπιους και ξένους δυνάστες του.

Ο Άρης Βελουχιώτης παρά τη συστηματική “μαύρη” προπαγάνδα εναντίον του απ’ το επίσημο ελληνικό κράτος που τον ήθελε μανιακό, αυταρχικό, φονιά, παρά την επί δεκαετίες αποκήρυξη και μείωσή του από το ΚΚΕ, κατάφερε να επιβιώσει στη συλλογική μνήμη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού ως ο αδιαμφισβήτητος και ανιδιοτελής φυσικός ηγέτης του αντικατοχικού αγώνα.

  

O λόγος για τον Θανάση Κλάρα, που άφησε την άνετη ζωή του στη Λαμία και πήρε τα βουνά, γράφοντας το όνομα του, ή μάλλον το ψευδώνυμο του «Άρης Βελουχιώτης» στην ιστορία, σαν ίσως την πιο εμβληματική φιγούρα της Αντίστασης.

 Σήμερα συμπληρώνονται 74 χρόνια από το θάνατο του.

Ιδρυτής του ΕΛΑΣ και ηγετική μορφή του αντάρτικου σώματος του ΕΑΜ, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα στελέχη του ΚΚΕ. Ο Βελουχιώτης έρχεται σε ρήξη με το ΚΚΕ μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, καθώς αρνείται να παραδώσει τα όπλα και επιλέγει τον δρόμο της ένοπλης δράσης. Ο δρόμος που διαλέγει τον οδηγεί τελικά στον θάνατο.

Ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, την ίδια μέρα που το ΚΚΕ τον διαγράφει από τις τάξεις του, βάζει τέλος στη ζωή του στις 16 Ιουνίου του 1945, καθώς είχε περικυκλωθεί από ομάδες της Εθνοφυλακής που είχαν σταλεί για να τον συλλάβουν, στη Μεσούντα του Αχελώου. Το πτώμα του αποκεφαλίζεται και την επομένη κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.

Η πορεία προς τον θάνατο

Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, που υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945, από την κυβέρνηση Πλαστήρα και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και προέβλεπε δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για τη διεξαγωγή εκλογών και δημοψηφίσματος για τη μοναρχία στην Ελλάδα, διάλυση των ανταρτικών οργανώσεων, παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ μέσα σε δύο εβδομάδες και παραχώρηση αμνηστίας στους στρατιώτες του ΕΛΑΣ, ο Άρης καταγγέλλει τη συμφωνία ως προδοτική και αποδοχή της αγγλικής κατοχής.

Ο Βελουχιώτης καλεί τους αγωνιστές να συνεχίσουν την ένοπλη αντίσταση με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να τον αποκηρύξει και να τον απομονώσει. Τότε αρχίζει ένα κυνήγι «κλεφτών κι αστυνόμων» με την Εθνοφυλακή υπό την εποπτεία των Άγγλων να τον καταδιώκει, και τον Άρη, βλέποντας τον κλοιό να στενέυει γύρω του να επιλέγει το δρόμο του θανάτου. «O Άρης ήξερε από την αρχή το τέλος του.

Τις παλιές καλές ημέρες στο βουνό έκανε καμιά φορά παρέα με τον μόνιμο λοχαγό Κουταλίδη, που έπαιζε υπέροχα στο βιολί του κάποια κλασικά κομμάτια. Μια ημέρα ο λοχαγός τού είπε με θαυμασμό ότι μοιάζει με τον επαναστάτη Πουγκατσέφ, που έφτιαξε δικό του στρατό και κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα της τσαρικής Ρωσίας.

 O αρχηγός τον ρώτησε με νόημα: - Θυμάσαι το τέλος του; - Ναι, απάντησε ο λοχαγός. Κυκλώθηκε από τα τσαρικά στρατεύματα, πιάστηκε αιχμάλωτος και το κεφάλι του έμεινε κρεμασμένο για ημέρες σε κοινή θέα. - Eμένα όμως δε θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο.

Μαζί με τους αντάρτες του ο Βελουχιώτης μεταβαίνει στο Ανθηρό όπου ανταλλάσσει ομήρους με όπλα και πυρομαχικά, κι ενώ ο στρατός τον καταδιώκει το ΚΚΕ δεσμεύεται ότι δεν θα δημιουργήσει προβλήματα στις διαπραγματεύσεις.

Την επομένη, έξω από το χωριό Ελληνικά, σε μια εκκλησία ο Βελουχιώτης μαζεύει τους συντρόφους του και τους ενημερώνει για την επικείμενη συνάντηση του με τον Ζαχαριάδη, τον ηγέτη του ΚΚΕ, προκειμένου να λύσουν τα ζητήματα που έχουν προκύψει μεταξύ τους. Αποχαιρετά τους συντρόφους του και κατευθύνεται προς το Λιάσκοβο, όπου φήμες θέλουν υποστηρικτές του να τον περιμένουν για να συνταχθούν μαζί του.

Αντί για συντρόφους συναντά διώκτες...

Μετά από σκληρή μάχη, κι αφού έχουν καταφέρει να πάρουν 17 ομήρους, οι αντάρτες υποχωρούν προς το Mαυροβούνι.

Τετάρτη 14 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης με τους αντάρτες του κατευθύνεται στο Κοθώνι, από όπου και αποφασίζει να επιχειρήσει τη μεγάλη έξοδο παρά το ότι γνωρίζει ότι βρίσκεται περικυκλωμένος. Κλειδώνει τους όμηρους στο σχολείο του χωριού, και μέσω του Χοιρόλακκου επιχειρεί να περάσει τον Αχελώο.

Οι μάχες είναι σφοδρές, αλλά ο Άρης είναι αποφασισμένος να περάσει το ποτάμι. Έτσι δίνει εντολή στους 20 άνδρες του που τον ακολουθούν να κρυφτούν στο φαράγγι του Φάγγου. Την επομένη κι αφού πέσει το σκοτάδι ξεκινούν για τη Μεσούντα.

Στις 16 Ιουνίου 1945 το κόμμα του τον αποκήρυξε και τον διέγραψε με δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη»,

Παρασκευή 16 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος. Παρά τις παραινέσεις να περάσουν πάλι το ποτάμι προς τη Ρούμελη φαίνεται να αδιαφορεί. Είναι μάταιο γιατί είναι πλέον κυκλωμένοι. Δίνει εντολή στους άνδρες του να φύγουν προς το ποτάμι, μα εκείνος παραμένει εκεί.

Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης θέλει να πεθάνει. Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια... Μια ημέρα αργότερα, η σορός του βρέθηκε από το τάγμα εθνοφυλάκων του Βόιδαρου, μαζί με τη σορό του Τζαβέλα, που επίσης αυτοκτόνησε. Και οι δύο αποκεφαλίζονται και την επόμενη μέρα το κεφάλι του κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.

«Γύρω από τα κρεμασμένα κεφάλια οι παρακρατικοί βάραγαν νταούλια και κέρναγαν από νταμιζάνες κρασί. Aς μην επιχαίρουν οι εχθροί του. Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ.»

Σκύλευση νεκρού. Η πιό ατιμωτική πράξη από καταβολής κόσμου.Η πιό ερειστική και προκλητική τακτική για τον ξεφτιλισμό του αντιπάλου.Η πιό βάρβαρη και ανίερη επίδειξη τυφλού μίσους για τον αντίπαλο.

O Άρης αποχώρησε μόνος του.

 H αυτοκτονία είναι μια πράξη οριστική και τελεσίδικη, που ουδείς δικαιούται να κρίνει, να εξάρει ή να καταδικάσει. Είναι απολύτως προσωπική και μυστηριώδης.

Και επειδή ποτέ δεν στερείται νοήματος, ήταν το ύστατο διάβημα του αυτόχειρα προς τους Έλληνες.

Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον».

Το τραγούδι του Άρη -Πάνος Τζαβέλας

 Στίχοι:   Ναυσικά Φλέγκα – Παπαδάκη Μουσική:   Αλέκος Ξένος

Αναστενάζουν τα βουνά κι ο ήλιος σκοτεινιάζει

το δόλιο το μικρό χωριό και πάλι ανταριάζει.

Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά, πέφτουν τουφέκια ανάρια

ο Άρης κάνει πόλεμο με αντάρτες παλληκάρια.

Έλα βρε άπιστε Ιταλέ, κορόϊδο Μουσολίνι

να μετρηθούμε εδώ μαζί να δεις το τι θα γίνει.

Δεν έχεις γέρους κι άρρωστους, μικρά παιδιά να σφάζεις,

μηδέ κορίτσια ντροπαλά, ούτε χωριά να κάψεις.

Μανάδες για να τυραννάς στη μέση στο παζάρι,

έχεις μπροστά σου σήμερα τον Καπετάνιο Άρη.

Που γρήγορος σαν τον αετό, σαν το γοργό τ’ αγέρι

προδότες έσφαξε πολλούς με δίκοπο μαχαίρι.

Αγναντεύοντας έναν καινούργιο ορίζοντα …αφαιρώντας το αύριο, κοιτώντας το σαν χτες, βλέπεις το μέλλον…

Αγναντεύοντας  έναν καινούργιο ορίζοντα

…αφαιρώντας  το αύριο, κοιτώντας  το σαν χτες, βλέπεις το μέλλον…

Δεν θα σταθώ στο μείζον, που είναι ότι άνθρωποι με τέτοια (αν)ευφυΐα και με τέτοια επαφή με την πραγματικότητα, τέτοιοι πολιτικοί που έχουν ξεχάσει να ντρέπονται (μα εντελώς), με  τέτοια εχθρική πολιτική για τον λαό,

είχαν, έχουν και θα έχουν την εξουσία να αποφασίζουν για την τύχη μας.

Ας πρόσεχαν αυτοί που τους εκλέγουν κι εμείς που τους ανεχόμαστε.

Ας προσέξουμε  εμείς που θα τους εκλέξουμε  και αυτοί  θα τους ανέχονται…

Όταν η ερμηνεία των γεγονότων κινείται από την κοινωνική θέση του καθενός, από τα συμφέροντά του, την ιδεολογία ή ιδεοληψία του, από την εξουσία που κατέχει ή δεν κατέχει, τότε τα γεγονότα παύουν να είναι αληθινά, μετατρέπονται άμεσα σε προσωπικές αλήθειες,  παύει να ισχύει η ελάχιστη αντικειμενικότητα που το ανθρώπινο είδος έχει συνομολογήσει.

 Παρ’ ότι όλοι έχουμε μάτια κι αυτιά, δύσκολα συμφωνούμε σε ό,τι βλέπουμε και σε ό,τι ακούμε (και τι δεν βλέπουμε και τι δεν ακούμε οι καψεροί…).

Και αυτό, διότι διαφορετικά τα μικροσυμφέροντα του καθενός, διαφορετική η κρίση του, διαφορετική η παιδεία του, το γούστο του και λοιπά.

Σ’ ένα απλά ωραίο του απόσπασμα ο Ηράκλειτος είχε επισημάνει τούτη την αντιφατική σύγχυση: «Κακοί μάρτυρες ανθρώποισιν οφθαλμοί και ώτα βαρβάρους ψυχάς εχόντων» (Αναξιόπιστες οι πληροφορίες που δίνουν τα μάτια και τα αυτιά όταν οι ψυχές είναι βάρβαρες).

Ας εννοήσουμε βάρβαρες ψυχές τις ακαλλιέργητες, τις πρωτόγονες, την κακή διάθεση του εσωτερικού κόσμου.

Άλλοι έχουν πολύ ήλιο μέσα τους κι άλλοι πολύ σκοτάδι, δεν είναι άρα δυνατόν να αντιλαμβάνονται το ίδιο φως που εκπέμπουν τα γεγονότα, η καθημερινότητα.

Για κάποιους ο ήλιος είναι στην ανατολή και για άλλους είναι στην δύση.

Έχει σχέση πάντα με το που είσαι, ποιος είναι ο τόπος σου ποια είναι η θέση σου…

Αλλά μην ξεχνάμε πως ο ήλιος είναι σταθερός , όπως και η πραγματικότητα αντικειμενική  και αυτό που γυρίζει είναι γη, το κοίταγμα των ανθρώπων η προσέγγιση της πραγματικότητας. 

Φαντάζει επιτακτικό σχεδόν να συμφωνήσουμε σε μια ερμηνεία, σε μια πραγματικότητα, διαφορετικά θα μείνουμε  στο σκοτάδι  και στη συννεφιά  της πλάνης.

Πραγματικότητα είναι ότι… 

·         Πραγματικότητα είναι ότι, παρά τα μνημόνια που θα έσωζαν τη χώρα, θα επέφεραν βελτιωτικές διαρθρωτικές αλλαγές, θα μειωνόταν το χρέος, η κατάσταση χειροτερεύει, η φτώχεια επεκτείνεται, οι φόροι, οι μειώσεις επαναλαμβανόμενο φαινόμενο,  η ανεργία στου ύψος της,  οι αυτοκτονίες πληθύνονται, η σχιζοφρένεια καταλαμβάνει, όπως και η κατάθλιψη, πολλούς από τους εναπομείναντες Έλληνες.

·         Πραγματικότητα είναι ότι, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις ( στα επιμέρους, εξεταστικές, σκάνδαλα)  η σημερινή κυβέρνηση ακλούθησε τον ρου ( με κατρακυλητική ταχύτητα)  των προηγούμενων κυβερνήσεων, έχοντας αχρηστεύσει μάλιστα το λαϊκό κίνημα προσφέροντας μεγάλες υπηρεσίες στην οικονομική ελίτ, το ευρωπαϊκό ιερατείο και τους απανταχού νεοφιλέλεδες.

·         Πραγματικότητα είναι ότι, παρά τις διαφορές των πρώην, των νυν και των επόμενων τα διλήμματα πάντα ίδια (ο άλλος είναι- ή θα ειναι - χειρότερος , ο άλλος φταίει ή έφταιγε, προσπάθησα αλλά οι δανειστές δεν με άφησαν, αναγκάζομαι να  εφαρμόσω τα μέτρα,  η πολιτική  μου είναι η μόνη διέξοδος από την κρίση και άλλα τέτοια ..λαϊκά άσματα..) και ο λαός θα συνεχίζει και θα συνεχίζει να υποφέρει, η Δημοκρατία να καταρρακώνεται  και η Εθνική Ανεξαρτησία και Κυριαρχία να μειούται  και να κινδυνεύει.

·         Πραγματικότητα είναι ότι, παρά τους θεατρινισμούς τους, ο τόπος μας, ο κοντινός μας ( εννοώ την Ηλεία, το Πύργο, την Αμαλιάδα, την Αρχαία Ολυμπία, τον Κάμπο, την Ορεινή Ηλεία, την Επαρχία Ολυμπίας),αυτός που διαβιούμε, μεγαλώνουμε και αγαπάμε ακολουθεί κατολισθητική πορεία, γιατί εκτός των  κοινών με τα  πανελλαδικά, οι «ηγήτορες μας» είναι χαμάδες

·         Η πραγματικότητα του αύριο (των επερχόμενων ακραίων νεοφιλελευθέρων της ΝΔ θα  είναι τα ίδια και χειρότερα και  ανάλγητα ...

·         Η πραγματικότητα του αύριο ΔΕΝ πρόκειται να μας φέρει, Ανάπτυξη της Ηλείας, Σιδηρόδρομο, Αεροδρόμιο, Βιομηχανική Ζώνη, ολοκλήρωση του Πάτρα –Πύργος- Τσακώνα και του Πύργος Ολυμπία-Τρίπολη, αυτόνομες σχολές ΑΕΙ, ανάταση της Αγροτικής παραγωγής και της μεταποίησης, αξιοποίηση του πολιτιστικού «θησαυρού» ( Ολυμπία, Ήλιδα, Επικούριος, Χλεμούτσι κλπ) και περιβαλλοντικού είναι (ακτές, ποτάμια, λίμνες, δάση κλπ), μείωση της Ανεργίας κα τόσα άλλα ελλείποντα από ακραία παραμελημένο και περιπαιγμένο νομό μας.

·          Η πραγματικότητα του αύριο θα έχει και πάλι λιτότητα, φτηνά μεροκάματα, ακρίβεια, ανεργία, απλήρωτη εργασία, μετανάστευση,πλειστηριασμοί, κατασχέσεις, φόροι,συνέχιση των επικινδύνων διολισθήσεων στα εθνικά μας θέματα και με κινδύνους πολεμικών αναφλέξεων…

·         Η πραγματικότητα του αύριο θα έχει βάθεμα της κρίσης..

Για ποια έξοδο από την κρίση μιλάνε αδιάντροπα οι βέβηλοι (όλοι τους) ?

 Προφανώς δεν έχουν καταλάβει, ή δεν νοιάζονται, ότι η κρίση άρχισε και δεν τελειώνει, με την ίδια συνταγή όλων αυτών (δανειστών και κυβερνήσεων), ο κοινός δρόμος τους (όλων τους) είναι γκρεμός, οι συνταγές τους αναπαραγάγουν τη κρίση.

Προφανώς δεν έχουν καταλάβει, ή δεν νοιάζονται, ότι η κρίση άρχισε και δεν τελειώνει, …

Μήπως είναι αναγκαία η αναζήτηση του άλλου δρόμου ?

Του δρόμου της ρήξης με αυτούς που μας καταστρέφουν (πολιτικοί μονόδρομοι, νόμισμα/ευρώ, ΕΕ/Γερμανία, αποπληρωμή χρέους, μικρά μεροκάματα, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου… ), της  επανεύρεσης  της αξιοπρέπειάς μας και της  αφύπνιση από τον μακάριο ύπνο μας.

Ν’ αρχίσουμε από την απελευθέρωση μας από την κυρία ΤΙΝΑ (There Is No Alternative/ Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση) και από τις κατίνες του συστήματος, να αναζητήσουμε, να αγωνιστούμε, να διεκδικήσουμε, να τους απορρίψουμε ,να οργιστούμε, να τους καταψηφίσουμε, να κάνουμε κάτι το διαφορετικό, να ξεσηκωθούμε.

Κομμάτι δύσκολο.

Αλλά όταν σταυρώνεις τα χέρια, κυριαρχούν οι ίδιοι και οι ίδιοι• παραλλάσσονται μερικώς για να κρύψουν το αμαρτωλό παρελθόν τους, αλλάζουν φυσιογνωμία αλλά δεν παύουν να έχουν βάρβαρες ψυχές και καταστροφικό αποτέλεσμα.

Μας αρέσει η βαρβαρότητα μήπως;

Κυρίως όταν ξέρεις ότι μικραίνουν τα καλοκαίρια σου για να μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο τα δικά τους, ότι τοκίζουν τον χρόνο σου πασχίζοντας να παρατείνουν το δικό τους, ότι κλέβουν τις ανάσες σου για να έχουν εφεδρικές, γιατί νομίζουν ότι έτσι θα μπορέσουν να ζήσουν αιώνια.

…αντί να προετοιμαζόμαστε για τις εσωστρεφείς μέρες που έρχονται, να αγναντέψουμε  έναν καινούργιο ορίζοντα…

Ψίθυροι και κραυγές του Καλοκαιριού, των Εκλογών και της Ηλείας

Ψίθυροι και κραυγές του Καλοκαιριού, των Εκλογών και της Ηλείας

Στη ζεστή ησυχία ή στην ήσυχη ζέστη του επελθόντος Ιουνίου και Καλοκαιριού (επιτέλους ήρθε..) μετά από πολύ, πολύ καιρό, φανερώνονται αίφνης πράματα και θάματα, όλα εκείνα που υπονομεύουν την καθεστηκυία τάξη και κλονίζουν τις μικρομέγαλες βεβαιότητες.

Εκλογές και καλοκαίρι και νέες ( λέμε τώρα…) Περιφερειακές και Δημοτικές αρχές… (ας θυμηθούμε τα λόγια και τα προγράμματα τους … )

Εκλογές..

Επέρχονται οι εκλογές  και ας πούμε λίγες κουβέντες για αυτές..

Επέρχεται νέα πολιτική κατάσταση, απέρχονται αυτοί της Ελπίδας που την έκαναν αγανάκτηση

Επέρχονται εκλογές  με επιλεγμένους όπως πάντα οι δυο μονομάχοι με γνωστούς  τους κανόνες και υπαγορευμένο (από τους έξω όσο και από τους  μέσα τον θεμελιώδη όρο  «Ασκείστε  την επιμέρους πολιτική σας, αρκεί να μην διανοηθείτε να ακουμπήσετε τα συμφέροντά μας, τις επιταγές των μνημονίων», που αυτό σημαίνει εν ολίγοις ότι ο λαός θα είναι πάντα στο περιθώριο. Πάντα χρεωμένος χειραγωγούμενος και διωκόμενος. Στο περιθώριο του καναπέ να παρακολουθεί τρώγοντας πίτσα παρακολουθεί τα ευτελή προγράμματα της τηλεόρασης και την κατευθυνόμενη ειδησεογραφία που του προσφέρουν στο πιάτο. Δίχως να προβληματίζεται γιατί  οι Κυβερνήσεις πηγαινοέρχονται κι εμείς στο φινάλε μένουμε στον άσσο.

Οι ντόπιοι κηδεμόνες ανασκουμπώνονται σε προεκλογικές περιόδους έτοιμοι να στηρίξουν όσους κλείνουν το γόνυ. Δεν θέλουν κεφάλια ψηλά. Τα θέλουν χαμηλά και υπάκουα. Δεν θέλουν ψηφοφόρους ελεύθερους αλλά ελεγχόμενους. Διαθέτουν και τα μέσα. Στα χέρια τους τα ΜΜΕ, το χρήμα, η διαπλοκή και οι δημοσκοπήσεις. Ξέρουν τι ζητάνε, τι ρωτάνε και πώς και τι, δεδομένου ότι οι ίδιοι υπαγορεύουν  τις απαντήσεις. Δικοί τους οι μονομάχοι. Μόνο για να εξασφαλίσουν άλλοθι πετάνε κι ένα ξεροκόμματο κι όπου κάτσει.

Σ’ αυτές τις εκλογές επιδιώκουν πώς και τι την πόλωση ανάμεσα στους μονομάχους. Τους εξυπηρετεί αυτή η πόλωση γιατί έτσι κλείνουν πιο εύκολα τον Λαό στο μαντρί. Εκεί στοχεύουν άλλωστε.

Όχι στα διλλήματα ( θα πούμε και για αυτά οσονούπω

Καλοκαίρι

Τίκτεται το επερχόμενο δεύτερο του καλοκαιριού Σαββατόβραδο- ώρες ανάπαυλας και αμηχανίας.

…να  τελειώσουν και εξετάσεις ( αυτό το κοστοβόρο  βάσανο)

Επέρχονται μπάνια και βουτιές, κάποιοι έξοδοι, παρέες, λίγη ξεγνοιασιά( όσο αντέχει η τσέπη μας και το βουητό του μυαλού από τα προβλήματα ), ίσως κάποιες διακοπές που θα … όσοι .. αν

Επέρχονται..σχέσεις έρωτα,  συμπάθειας και αλληλεγγύης που προεικονίζουν τη συνύπαρξη.

Θα τα καταφέρουμε, παρά τις αντίξοες, δυσχερείς οικονομικές συνθήκες, να μη χάσουμε τον ενθουσιασμό, αυτόν που εμψυχώνει τη δύναμη αλλά και την έμπνευση για τη δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος.

 Μπορεί να συντριβεί η απάθεια, να ταρακουνηθεί η αδράνεια, να πολλαπλασιαστούν τα ερωτικά σκιρτήματα;

Ο Ιούνιος απαντά αβίαστα «ναι», αλλά σε μια δική του γλώσσα, που πρέπει να μάθουμε να ακούμε ώστε να επικοινωνήσουμε κάποια κρίσιμη, κοντινή στιγμή.

 …άλλωστε ο Ιούνιος είναι ο πηγαιμός, το πρώτο βήμα του καλοκαιρού…

Η γλώσσα του Ιουνίου είναι βαθιά εσωτερική, αλλά και παιχνιδιάρα,  εισάγει στην ανεμελιά του θέρους, υποβοηθά τη σχόλη, αγγίζει τα νεύρα της όρχησης, αντιδρά στην κατήφεια και την παραίτηση από τη δίνη της ζωής, κραυγάζει ότι είμαστε ένα με το τυχαίο, χωρίς, όμως, να μας εξηγεί τι είναι αυτό το τυχαίο: ετερόνομο, αυτεξούσιο, τι;

Τεντώνουν τα μέλη τους οι ηλικιωμένοι στις  αυλές και στα μπαλκόνια, δροσίζουν τα χείλη τους με λίγο νερό, ο χειμωνιάτικος ρουχισμός δεν τους βαρύνει πια.

Οι άνθρωποι περπατάνε αργά, μουδιασμένα αλλά σταθερά.

Συνωθούνται στις πλατείες και στις παιδικές χαρές(όπου υπάρχουν …γιατί στον τόπο μας… ) , κρατώντας ένα παγωτό, κουβαλώντας αγόγγυστα τη συνείδησή τους…

Παιδικές κραυγούλες σχίζουν τη ζέστη σαν να είναι η γραμματική της γλώσσας του Ιουνίου.

Ακολουθούν οι αναστεναγμοί της ασφάλτου, των γονιών και των λίγων δέντρων των πόλεων και των χωριών(!!!!),  η αγωνία των εξετάσεων .

 Μες στην πραγματικότητα πάντα επικρατεί ένα υπόλοιπο που κυοφορεί αινίγματα προκαλώντας τον στοχασμό.

Συνειρμοί συντελούνται κατά τους κάθε είδους  περιπάτους.

Ακανόνιστα και αμετάφραστα φαντάζουν τα σώματα που βαδίζουν, σαν να ισορροπούν λόγω αύρας Ιουνίου και μόνο.

Ο Ιούνιος αυτοανακοινώνεται,

φανερώνεται στα δρομάκια του Πύργου, της Αμαλιάδας, στις ακτές της Ηλείας,  στην Ολυμπία, στον Επικούριο, στο Κάστρο, στις  πλατείες, παιγνιδίζει με τα ποτάμια τον Αλφειό, τον Πηνειό, τη Νέδα,

ιαίνεται θερμαινόμενος  και χαίρεται  καλώντας μας στην δροσιά της θάλασσας

 απελευθερώνοντας διάθεση, ενέργεια και πλούσιο, άφθονο χιούμορ.

Τα δέρματα ριγούν,  αναπολούν, αναπνέουν διαφορετικά, διώχνοντας τη σκληρότητά τους, εγκαταλείποντας την ακινησία τους.

Ο Ιούνιος μας ψιθυρίζει με κάθε τρόπο να παραμείνουμε υγιείς, να επέλθουμε στον ίδιο και στους δύο μήνες που τον ακολουθούν με αυτοπεποίθηση, με δύναμη.

Μας λέει κάπως να πάρουμε γερές ανάσες για να αντιμετωπίσουμε τις ριπές που «ελευθερώνει» το υποταγμένο σε μερικούς ισχυρούς -σε μερικούς (!)- πολιτικό σύστημα.

Ιούνιος , Καλοκαίρι και οι  κραυγές του (μας) …

Σήμερα που  γίνεται γενοκτονία. Γενιές ανθρώπων ζουν είτε μακριά από τη χώρα είτε χωρίς προοπτική στο εσωτερικό.

Σήμερα που γεμίζουν το λαό με ψέματα, κλέβουν το βιός αυτών που δουλεύουν και των πιο αδύναμων και γεμίζουν το λογαριασμό τους στην τράπεζα.

Σήμερα που  ζούμε με την ίδια ανασφάλεια σε ατομικό, εργασιακό και κοινωνικό επίπεδο και με λιγότερα λεφτά.

Σήμερα που δεχόμεθα  νόμιμη βία ενός ανάλγητου κράτους.

Η  Ηλεία

Μετά τις Δημοτικές και Περιφερειακές σήμερα όπως πάντα και συνεχώς τον τόπο μας, στην Ηλεία,  που ζητωκραυγάζει το Καλοκαίρι, που είναι ο Ιούνιος, ο Ιούλιος , ο Αύγουστος,  οι διαχειριστές των τυχών του τόπου μας τον έχουν μετατρέψει σε συνεχή Χειμώνα.

Θυμηθείτε το αύριο με το χτες θα είναι το ίδιο.. Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες, νέα Κυβέρνηση, θα βρουν καμένη γη, ελλείμματα, ανετοιμότητα, θα φταίν οι προηγούμενοι    κοκ

 Που πάντα σήμερα όπως και συνεχώς τον τόπο μας, την Ηλεία,  τα αρπακτικά, οι ανίκανοι, οι οικονομισάριοι, τα κουστούμια και οι γραβάτες, οι πολιτικοί καρνάβαλοι, οι εξουσιαστικοί μασκαράδες  την οδήγησαν στην εποχή των παγετώνων. Της οπισθοδρόμησης και της παραρτηματοποίσης σε όμορους νομούς.

Που πάντα σήμερα όπως και συνεχώς τον τόπο μας, την Ηλεία, την κατάντησαν σε παρία της Ελλάδας, χωρίς  δρόμους, Σχολές ΑΕΙ-ΤΕΙ ( και αυτές που υπάρχουν θα κλείσουν..), χωρίς αεροδρόμιο, Σιδηρόδρομο, το αρδευτικό δίκτυο σε εγκατάλειψη, την  Αμαλιάδα και τον Κάμπος να υδρεύεται με ακατάλληλο νερό  από το φράγμα του Πηνειού (και το διυλιστήριο να μην λειτουργεί ),  τα σκουπίδια της Ηλείας(που είναι παντού) να  θάβονται με τεράστιο οικονομικό κόστος  στην χωματερή/ ΧΥΤΥ Τριανταφυλλιάς,  ο Πύργος να μετατρέπεται σε ένα τίποτα, σε μια μίζερη και άθλια πόλη , η Αρχαία Ολυμπία να παραμένει αναξιοποίητη και υποβαθμισμένη, ετοιμάζονται να καταστρέψουν το Κατάκολο και την κρουαζιέρα( δια των γεωτρήσεων), πουλούν τον τόπο, μας πουλούν….   και όσα τόσα άλλα…

Που σήμερα όπως πάντα και συνεχώς τον τόπο μας, την Ηλεία,    να κυριαρχεί η λαμογιά, η ανικανότητα, το τσέπωμα του δημόσιου χρήματος, οι εκβιασμοί, η αναποτελεσματικότητα..

Που πάντα και συνεχώς τον τόπο μας, την Ηλεία, να παίζουν «παιγνίδι» οι ίδιο και οι ίδιο …

Και να δεν έγινα κατανοητός  το όνομα τους  είναι τα ..επώνυμα των επωνύμων παραγόντων ( των γελοίων δηλαδή)  και συμπεριλαμβάνει το σύνολο ( με ελάχιστες εξαιρέσεις..)  των πολιτικών της Ηλείας  (βουλευτών, Δημάρχων, Περιφερειάρχη, Προέδρων, Διοικητών, Κομμάτων, Υποψηφίων,  Αντιδημάρχων, Αντιπεριφερειαρχών, Συμβούλων, συμπολιτεύσεων και αντιπολιτεύσεων και των συνδικαλιστικών και συνεταιριστικών οργανώσεων και των  εκδοτών που μετέτρεψαν την ενημέρωση  σε όργανο εξυπηρέτησης ιδίων (και μόνο) συμφερόντων.. . με πρωταθλητή του αθλήματος  τον ολιγόμυαλο, ναρκισσιστή  (πάντα ήθελε να γίνει παράγοντας ο ελάχιστος)  κακομοίρη  που έχει καταστρέψει την κρουαζιέρα και έχει  στραγγίσει το ταμείο …)

 Δεν νομίζω να έχουν υπάρξει σε άλλη περιοχή πλην της Ηλείας  ποτέ τόσο πολλοί, ταυτόχρονα, γελοίοι, θλιβεροί και επικίνδυνοι για τον τόπο μας από αυτούς που χειρίστηκαν διαχρονικά τις τύχες της Ηλείας, του Πύργου, της Αμαλιάδας  κλπ..

..και δυστυχώς αυτό θα συνεχίσει (το αποτέλεσμα στις Περιφερειακές και Δημοτικές το έδειξε  και αυτό δυστυχώς θα πουν και οι Βουλευτικές…)

Αρχές επικοινωνιακής (αλλά και ανθρώπινης) ευπρέπειας δεν επιτρέπουν να τους αποδοθούν άλλοι βαρύτεροι χαρακτηρισμοί. Τόση χυδαιότητα πια, τόσος εξευτελισμός της πολιτικής, τέτοια περιφρόνηση προς την κοινωνία

Άνθρωποι που θα 'πρεπε να ντρέπονται για την πολιτική τους, να λογοδοτούν για τα πεπραγμένα τους, εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται «σωτήρες της χώρας»  και της Ηλείας και να γίνονται πιστευτοί από τους  Έλληνες, από του Ηλείους…

Αυτοί που είναι εναντίον μας.

Για αυτό το οποίο είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι.

 Και ο Ιουνιος

 Να ακούσουμε τουλάχιστον τον ψίθυρο του Ιουνίου….μπορούμε.

Δεν είναι δύσκολο να μάθουμε τη γλώσσα του, αρκεί ν' ακολουθήσουμε τον δρόμο που ανοίγουν τα παιχνίδια των παιδιών, να γίνουμε παιγνιώδεις, όχι βλάσφημοι.

Με νύχια και με δόντια να προστατεύσουμε ό,τι μας διασώζει ως κοινωνία ανά τους αιώνες.

Μην αρχίσουμε τώρα να αναρωτιόμαστε -βλακωδώς- τι είναι αυτά που διαφυλάσσουν την ακεραιότητα της κοινωνίας ή έστω τα θεμελιώδη συστατικά της.

 Ας αναφέρω ένα τελοσπάντων κι αυτό δεν είναι παρά η γλώσσα, όχι η γλώσσα τού ανακοινώνειν αλλά η γλώσσα τού επικοινωνείν.

Εάν μάθουμε να επικοινωνούμε -αυτή είναι τελικά η γλώσσα του Ιουνίου- οι άνθρωποι της εξουσίας θα πάψουν να κάθονται αναπαυτικά στις καρέκλες τους, και θα πανικοβάλλονται.

Όσο μεγαλύτερη η επικοινωνία τόσο εντονότερος ο πανικός τους, τόσο γρηγορότερα θα γκρεμοτσακιστούν.

Να  γινόμαστε αλλιώτικοι, πιο ελεύθεροι και πιο ανθρώπινοι.

Δεν πιστεύω  πως έχει χαθεί η αξιοπρέπεια μας και  το  φιλότιμο ερωτεύθηκε την ανυπαρξία και τον τρόμο της ασφάλειας και της καθημερινότητας.

Μπορεί να βράζουμε μέσα μας, αλλά η θερμοκρασία δεν είναι αρκετή ώστε να επιφέρει την τήξη των αλυσίδων μας.

Μπορεί όλα να είναι στραβά, χωρίς φως ελπίδας.

Μπορεί αυτή να 'ναι η τάξη των πραγμάτων, αλλά δεν έχουν χαθεί όλα.

Μπορεί να βιώνουμε μια τραγωδία, αλλά τα πανηγύρια δεν έχουν εξοριστεί από τη συνείδησή μας.

Ο χώρος του χορού μάς λείπει, μόνο, διότι ορχηστές είμαστε όλοι.

..και  μάς λείπει η σκέψη, η ενότητα, η σωστή πολιτική επιλογή και  οι αγώνες

Τα καλοκαίρια είναι μπροστά μας( και μέσα μας  ?)…

….  καλά καλοκαίρια … !

Μετεκλογικά… για αυτές που πέρασαν (και προεκλογικά.. για τις επερχόμενες )

Μετεκλογικά… για αυτές που πέρασαν (και  προεκλογικά.. για τις επερχόμενες )

  

Εύχομαι η νύχτα να μη διαρκέσει πολύ και το ξημέρωμα να μας βρει όλους σοφότερους και να ενωθούμε…. να τολμήσουμε  το αναγκαίο, την υπέρβαση της φθοράς !

Ξαναβουλιάζουμε  σε ερωτήματα και στις διαπιστώσεις … (αυτές που κάνουμε μέτα και όχι πριν..)

… οι πιο πολλοί ψήφισαν και δεν είναι ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα ( ακόμη και αυτοί που εκλεκτός τους  εξελέγη ..),

..και το αύριο πιο δύσκολο από το σήμερα θα είναι ..

… οι ψηφοφόροι(όσοι ψήφισαν …) νικητές και ηττημένοι..χαμένοι θα είναι  (στην Ευρωβουλή, στη Περιφέρεια, στον Δήμο..)..

… οι πολίτες γίναν οπαδοί…

…  το εκλογικό αποτέλεσμα όσο και να πανηγυρίζουν αντί για  ελπίδα  η κάλπη  έβγαλε απογοήτευση, παραίτηση, αποθάρρυνση.

…και εκλογές έρχονται…

 ..λοιπόν…

Οι ημέρες που διανύουμε έχουν ένταση, θα έχουν αποτέλεσμα και επιπτώσεις, πόνο και χειροτέρευση για εμάς… και ας λένε αυτοί ότι φταίει ό λαός, αυτός που τους έδωσε την κυβέρνηση και την έκαναν εξουσία (τους) … και τώρα απέσυρε την εμπιστοσύνη του ( όπως και αυτοί επεσυρθήκαν από τον λαό..»

Ο Κούλης επέρχεται,   ο Αλέξης απέρχεται,  η Αριστερά χαμένη και αναζητούσα ( τι άραγε ? , σκόρπια και διαιρημένη και απολύτως χαμένη αν συνεχίσει έτσι..), οι δύσκολες  μέρες θα δυσκολέψουν έτι περισσότερο, το μπλέ θα γίνει σκούρο (και το μαύρο μεγαλώνει είτε σαν «αυγή» είτε σαν «λύση»  ..), το κόκκινο αλλάζει πολύ προς το ρόζ (το ξέθωρο..), τα κόκκινα (..)  φοράν τα ράσα τους…,  και καλοκαιριάτικα θα έλθει ο χειμώνας…    

…θα επαναληφθεί το παρελθόν, ως τραγωδία στο μέλλον και κάποιοι από αυτούς να «ξαναβρεθούν στα πράγματα»….

Εύχομαι η νύχτα να μη διαρκέσει πολύ και το ξημέρωμα να μας βρει όλους σοφότερους.

..λοιπόν και πάλι..

Αβέβαιο καλοκαίρι, πολλαπλώς.

Αβέβαιος καιρός, αβέβαιες πολιτικές, αβέβαια συναισθήματα.

Είναι και εκλογές που δρουν σαν τροχιοδεικτικές βολές …σκούρο μπλε ..άγρια μέτρα (συνέχεια των προηγούμενων..), οι απερχόμενοι θα μιλούν για «κάναμε ό,τι μπορούσαμε-ναι φέρατε την δεξιά …ανόητοι..), το 5% θα βολεύεται με την καθαρότητα του και όχι με την αναγκαία ενότητα ( το μικρομάγαζο να είναι καλά ..),  και υπόλοιποι σαν μετά από δυστύχημα με πολλαπλά κατάγματα  

 Φυσικά, υπάρχουν πολλών λογιών άνθρωποι, κι εγώ εδώ δεν κάνω ανθρωπολογική προσέγγιση.

Μιλάω για συναισθήματα συγγενή, που αντιλαμβάνομαι γύρω μου.

Φερ’ ειπείν, δεν αναφέρομαι σ’ εκείνους που λένε «τα λέγαμε εμείς», και τώρα καμαρώνουν δικαιωμένοι κι αδιάφοροι για τις συνέπειες των όσων θα συμβούν.

Αισθάνομαι θυμό, όχι γιατί με διέψευσε κανείς,

λύπη, όχι γιατί με απογοήτευσε,

προσδοκία, όχι γιατί έχω σταθερό σχέδιο,

και πείσμα, γιατί όλα ανατρέπονται, αναστρέφονται και ξαναπροσπαθούν.

Κι ακόμα γιατί έμαθα σ’ αυτή την περίεργη πορεία τόσων χρόνων, πως οι άνθρωποι δεν είναι παντοδύναμοι, όπως και οι θεοί εξ άλλου.

Πως τα γεγονότα είναι αμείλικτα και συνεπή, ακόμα κι όταν δεν είναι όπως τα περιμένουμε.

Κυρίως τότε.

Παρατηρώ λοιπόν ένα γύρω την αμηχανία.

Οι κανονικοί άνθρωποι ρωτάνε ανήσυχοι.

Υπάρχει κάνα νέο ; Τι θα γίνει στις εκλογές ;

Δεν ξέρουν τι ακριβώς απάντηση περιμένουν, μάλλον δεν περιμένουν καμία απάντηση, ρωτάνε ωστόσο με την αοριστία του φόβου που δεν προσδιορίζεται και της ελπίδας που δεν έχει ακόμα αποβληθεί.

Αλλά και δεν ξέρουν που να πάνε.

Να πάνε που ;

 Να μείνουν σπίτι;

 Να ζητήσουν λόγο;

Να μη ζητήσουν;

Να πουν δικαιολογίες;

Να υπερασπιστούν τη ρήξη;

Να υπερασπιστούν το συμβιβασμό;

 Έξω να βγούνε δυσκολεύονται ποικίλως, αλλά κι αν βγουν, στο δρόμο τους ξαναβρίσκουν τα ερωτήματα.

Στο σπίτι να μείνουν δεν μπορούν.

 Η οθόνη προετοιμάζει μια απειλή, η οποία όπου να ‘ναι θα εκτοξευθεί, ακόμα και που είναι κλειστή.

Να δεις κάτι να ξεχαστείς;

Ένας σκληρός έκτακτος ειδησάς διακόπτει το πρόγραμμα-ροή το λένε- για να σε τρομάξει.

Πάει η μέρα( και το μέλλον … ? ), βούλιαξε πάλι.

Να μπείς στο διαδίκτυο;

 Εκεί, όπως σερφάρεις ανυποψίαστος, εξαπολύονται αίφνης καταγγελίες, αποκαλύψεις, λίβελοι, αισθήματα πονηρά, ανεξέλεγκτες λέξεις.

 Ελεύθεροι σκοπευτές καιροφυλακτούν και πυροβολούν αμείλικτα όποιον παραβεί τον κανονισμό κυκλοφορίας.

Τον οποίον έχουν ορίσει οι ίδιοι οι σκοπευτές. Οι οποίοι δεν πληρώνουν τίποτα.

 Απλώς εισπράττουν μερικά like, από παρόμοιους, σχηματίζονται μικρές κοινότητες, με κοινό μια ύβρη, διασπώνται και ξαναενώνονται στην επόμενη, για να ξαναχωρίσουν κοκ.

 Οι σχέσεις αυτές δεν κοστίζουν, μερικές λέξεις παραπάνω μόνο.

Καθένας, θα πείτε, με το μέσο που διαθέτει.

Έτσι κι αλλιώς γέμισε ο κόσμος ατομικότητες.

 Ατομικές ατομικότητες ή συλλογικές ατομικότητες.

Δεν έχει σημασία αν έχεις τη δυνατότητα να γράψεις στην εφημερίδα, να πεις στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση, να διαδώσεις στο διαδίκτυο ή αν έχεις τη δυνατότητα να μιλήσεις μέσω της ομάδας, της κίνησης, της «συλλογικότητας» σου.

Και στη μιά και στη άλλη περίπτωση ατομικότητες διακινούνται στην ουσία.

Απροκάλυπτες ή συγκαλυμμένες.

Που δεν πολυενδιαφέρονται για το πραγματικό ακροατήριο.

Εκλαμβάνουν το μικρό τους κόσμο ως το σύμπαν, επιλέγουν τους παραλήπτες και απευθύνονται σε αυτούς.

Αναιρώντας τον πραγματικό λόγο της ύπαρξής τους.

Και που να πάνε και τι να κάνουν ;

Αγανακτούν οι πάντες - εκτός από κάτι κολλημένους όλων των ιδεολογικών και πολιτικών αποχρώσεων και κομματικών επιλογών…

Τα υπαρκτά τους οργίζουν,

η αφραγκίλα, η ανεργία, η έλλειψη ελπιδοφόρου  μέλλοντος, τα σκουπίδια, τα παιδιά που λείπουν στα ξένα, η μιζέρια,

όλα τους οργίζουν και καλά κάνουν, αλλά…

…αλλά μέχρι εκεί..

Φωνή και καταγγελία στο καφενείο, στην καφετέρια, στο μπαρ, στις παρέες, στις ταβέρνες (για όσους μπορούν να πηγαίνουν ακόμα), ιδιαίτερα στις ουρές κάθε είδους (τράπεζες, ΕΛΤΑ, ΔΟΥ, ΙΚΑ, ΤΕΒΕ κλπ)

…αλλά μόνο μέχρι εκεί ;

Για αγώνες, κινητοποιήσεις, απεργίες, κλείσιμο δρόμων, πορείες ούτε λόγος..

Μένει και εκτοξεύεται εκ των χειλέων κάτι σαν « θα τους  γ….ω»   ή «θα τους π….ω» ή «δεν ξέρουν ποιος είμαι εγώ» ή « σε μας δεν περνάνε τέτοια» ή τέλος κάποιοι λόγιοι  λένε «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγούς δεν υπομένει» και μετά..

…και μετά, κανά μπάνιο, τηλεόραση, καφέ, κουτσομπολιό, γκομενιλίκια, αναζήτηση  του έρωτα που όλα θα τα επουλώσει , καμιά βόλτα και τέλος μέχρι εκεί.

Η επανάσταση  της καρέκλας , του καναπέ, της ξαπλώστρας, του μοχίτο, του ούζου του κρασιού  και του φραπέ.

Για να μην παρεξηγηθώ, θαυμάσια είναι όλα και το μπάνιο, και η παρέα και το τσίπουρο, και το μπαράκι και η ταβέρνα και ο έρωτας και τόσα άλλα που μας δίνουν χαρά στην ζωή μας.

Χαρά της ζωής είναι, αλλά όχι μέσο αποφυγής της πραγματικότητας ή άμμος για να κρύβουμε το κεφάλι  μας.

..αλλά να εκλέγουμε τον Κούλη, τον Νεκτάριο, τον Τάκη, τον Ψήφο ( στην Ολυμπία..) δεν παραπάει …μαζοχισμός  είναι όχι λύση…

Αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε σε αυτά μόνο, γιατί δεν θα έχουμε ούτε αυτά σε λίγο καιρό, όλο και λιγότεροι θα τα γεύονται .

Χρειάζεται πέρα από τα λόγια και  κάτι ακόμα.

Και αυτό λέγεται δράση, αγώνας κινητοποίηση, ενότητα ..

Ενότητα τώρα !

Ξέρω παλιά υπήρχε οργή αλλά και Ελπίδα,

μετά ήρθε ο βιασμός από τους ολετήρες που παριστάνουν τους αριστερούς,

μετά τις εκλογές και πριν από τις επόμενες

υπάρχει απελπισία και αδυναμία.

Το ξέρω, αλλά αν μείνουμε εκεί-στο τίποτα-,τελειώσαμε !

 Καθώς γίνομαι μάρτυρας των περιστατικών, εκφραστής σκέψεων, ίσως και δηκτικός και πικρόχολος, μην με αδικήσετε, περνάει μέσα μου η μελαγχολία των ημερών και των τόπων.

Του αβέβαιου καλοκαιριού και της ακόμα πιο αβέβαιης Αριστεράς.

Με το απαραίτητο πείσμα.

Και το δικό της, της Αριστεράς, και το δικό του, του καλοκαιριού, και το δικό μου!

Υστερόγραφο:

1.

Η  κυβέρνησή έπαθε ότι ακριβώς έπαθαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις που εφάρμοσαν μνημόνια. Η  μεταστροφή του κόσμου σημειώθηκε διότι είδαν να διαψεύδονται οι προσδοκίες για αλλαγή πορείας που και στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις (με διαφορετικό τρόπο) είχε δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το  να υπερφορολογείς, να κατάσχεις και να πλειστηριάζεις δεν συνιστά διαφορετική πολιτική από τους προηγούμενους. Ότι να δέρνεις και να συκοφαντείς απεργούς και διαδηλωτές είναι συνέχεια της πολιτικής των προηγούμενων. Να  βγάζεις ένα μεγαλοεπιχειρηματία από την πόρτα σου και να βάζεις τέσσερις και πέντε από το παράθυρο είναι η επιτομή της διαπλοκής.  Ο  εκμαυλισμός των “πολιτικά αδιάθετων” προκειμένου να διατηρηθούν κοινοβουλευτικές πολιτικές παραπέμπει στις πλέον καταδικασμένες μορφές παλαιοκομματισμού που άνθησαν πριν από μισό αιώνα.  Το  να συμμαχείς, με τον σφαγέα αμάχων Νετανιάχου, να μην χαλάς κανένα χατίρι του Τραμπ και να κάνεις την χώρα μια απέραντη στρατιωτική βάση είναι απόδειξη δουλείας και υποταγής.

2.

Και όπως γράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος απυθυνόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα..:

«Το 2015 είχες μια στήριξη και μια νομιμοποίηση που είχαμε να τη δούμε από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου.

Σε ένα δύσκολο δημοψήφισμα, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, κέρδισες με πραγματικό θρίαμβο.

Πήρες δύο εκλογικές βουλευτικές μάχες το 2015 και μία στις ευρωεκλογές το 2014.

Μια ολόκληρη κοινωνία πίστεψε σε σένα ότι μπορούσες να κάνεις κάτι διαφορετικό.

Δεν λέω να κάνεις την επανάσταση ή να φέρεις το σοσιαλισμό.

Πίστεψε ότι μπορούσες να βάλεις ένα φραγμό στη λιτότητα, να υψώσεις ένα ανάστημα απέναντι στον κυνισμό της Τρόικας, να δείξεις ένα άλλο ήθος στην εξουσία.

Η κοινωνία ήταν έτοιμη να αποδεχτεί ακόμη και αυτό που τις είπες τον Ιούλιο του 2015. Ότι δεν γινόταν αλλιώς και αναγκαστικά θα πηγαίναμε σε νέο μνημόνιο.

Περίμενε, όμως, ακόμη και τότε μια άλλη στάση. Και δεν το έκανες.

Αντί για το παράλληλο πρόγραμμα, επέβαλες ακόμη περισσότερη λιτότητα για να μπορείς να δίνεις χριστουγεννιάτικες ελεημοσύνες.

Αντί για άλλη λειτουργία του κράτους στη σχέση με τον πολίτη, η ίδια αίσθηση ανημποριάς εάν έχει πλημμύρα ή δασική πυρκαγιά.

Αντί για μεταρρυθμίσεις εκεί που μπορούσες να κάνεις, εκεί που δεν μπλεκόταν η Τρόικα, στην παιδεία, στο πώς λειτουργεί το δημόσιο, στην απλούστευση διαδικασιών, εσύ κυρίως φόρτωνες την κοινωνία με φόρους.

Αντί για άλλο ήθος και ύφος της εξουσίας άφησες τον κάθε Παππά και τον κάθε Βασιλειάδηκαι τον κάθε Κοντονή και τον κάθε Τζανακόπουλο και τον κάθε Καρτερό να «κάνουν παιχνίδι», θυμίζοντας τις χειρότερες στιγμές των «συστημικών κομμάτων».

Αντί για πραγματική κάθαρση και απόδοση ευθυνών, επέλεξες και εσύ να χρησιμοποιήσεις τη δικαιοσύνη για πολιτικά συμβόλαια με την βοήθεια του Πάνου του ψεκασμένου, του Μάκη του ζούγκλα και του Κώστα του «πιστολέρο».

Και τελικά αντί για ελπίδα μοίρασες απογοήτευση, παραίτηση, αποθάρρυνση.

Και τελικά έστρωσες το δρόμο για την Νέα Δημοκρατία.

Που ετοιμάζεται για εκλογικό θρίαμβο.

Με πρόγραμμα ακόμη περισσότερη λιτότητα, ακόμη περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, ακόμη περισσότερα ΜΑΤ στις διαδηλώσεις.

Μπράβο Αλέξη…

Ωραία τα κατάφερες.»