Μετεκλογικά… για αυτές που πέρασαν (και προεκλογικά.. για τις επερχόμενες )

Μετεκλογικά… για αυτές που πέρασαν (και  προεκλογικά.. για τις επερχόμενες )

  

Εύχομαι η νύχτα να μη διαρκέσει πολύ και το ξημέρωμα να μας βρει όλους σοφότερους και να ενωθούμε…. να τολμήσουμε  το αναγκαίο, την υπέρβαση της φθοράς !

Ξαναβουλιάζουμε  σε ερωτήματα και στις διαπιστώσεις … (αυτές που κάνουμε μέτα και όχι πριν..)

… οι πιο πολλοί ψήφισαν και δεν είναι ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα ( ακόμη και αυτοί που εκλεκτός τους  εξελέγη ..),

..και το αύριο πιο δύσκολο από το σήμερα θα είναι ..

… οι ψηφοφόροι(όσοι ψήφισαν …) νικητές και ηττημένοι..χαμένοι θα είναι  (στην Ευρωβουλή, στη Περιφέρεια, στον Δήμο..)..

… οι πολίτες γίναν οπαδοί…

…  το εκλογικό αποτέλεσμα όσο και να πανηγυρίζουν αντί για  ελπίδα  η κάλπη  έβγαλε απογοήτευση, παραίτηση, αποθάρρυνση.

…και εκλογές έρχονται…

 ..λοιπόν…

Οι ημέρες που διανύουμε έχουν ένταση, θα έχουν αποτέλεσμα και επιπτώσεις, πόνο και χειροτέρευση για εμάς… και ας λένε αυτοί ότι φταίει ό λαός, αυτός που τους έδωσε την κυβέρνηση και την έκαναν εξουσία (τους) … και τώρα απέσυρε την εμπιστοσύνη του ( όπως και αυτοί επεσυρθήκαν από τον λαό..»

Ο Κούλης επέρχεται,   ο Αλέξης απέρχεται,  η Αριστερά χαμένη και αναζητούσα ( τι άραγε ? , σκόρπια και διαιρημένη και απολύτως χαμένη αν συνεχίσει έτσι..), οι δύσκολες  μέρες θα δυσκολέψουν έτι περισσότερο, το μπλέ θα γίνει σκούρο (και το μαύρο μεγαλώνει είτε σαν «αυγή» είτε σαν «λύση»  ..), το κόκκινο αλλάζει πολύ προς το ρόζ (το ξέθωρο..), τα κόκκινα (..)  φοράν τα ράσα τους…,  και καλοκαιριάτικα θα έλθει ο χειμώνας…    

…θα επαναληφθεί το παρελθόν, ως τραγωδία στο μέλλον και κάποιοι από αυτούς να «ξαναβρεθούν στα πράγματα»….

Εύχομαι η νύχτα να μη διαρκέσει πολύ και το ξημέρωμα να μας βρει όλους σοφότερους.

..λοιπόν και πάλι..

Αβέβαιο καλοκαίρι, πολλαπλώς.

Αβέβαιος καιρός, αβέβαιες πολιτικές, αβέβαια συναισθήματα.

Είναι και εκλογές που δρουν σαν τροχιοδεικτικές βολές …σκούρο μπλε ..άγρια μέτρα (συνέχεια των προηγούμενων..), οι απερχόμενοι θα μιλούν για «κάναμε ό,τι μπορούσαμε-ναι φέρατε την δεξιά …ανόητοι..), το 5% θα βολεύεται με την καθαρότητα του και όχι με την αναγκαία ενότητα ( το μικρομάγαζο να είναι καλά ..),  και υπόλοιποι σαν μετά από δυστύχημα με πολλαπλά κατάγματα  

 Φυσικά, υπάρχουν πολλών λογιών άνθρωποι, κι εγώ εδώ δεν κάνω ανθρωπολογική προσέγγιση.

Μιλάω για συναισθήματα συγγενή, που αντιλαμβάνομαι γύρω μου.

Φερ’ ειπείν, δεν αναφέρομαι σ’ εκείνους που λένε «τα λέγαμε εμείς», και τώρα καμαρώνουν δικαιωμένοι κι αδιάφοροι για τις συνέπειες των όσων θα συμβούν.

Αισθάνομαι θυμό, όχι γιατί με διέψευσε κανείς,

λύπη, όχι γιατί με απογοήτευσε,

προσδοκία, όχι γιατί έχω σταθερό σχέδιο,

και πείσμα, γιατί όλα ανατρέπονται, αναστρέφονται και ξαναπροσπαθούν.

Κι ακόμα γιατί έμαθα σ’ αυτή την περίεργη πορεία τόσων χρόνων, πως οι άνθρωποι δεν είναι παντοδύναμοι, όπως και οι θεοί εξ άλλου.

Πως τα γεγονότα είναι αμείλικτα και συνεπή, ακόμα κι όταν δεν είναι όπως τα περιμένουμε.

Κυρίως τότε.

Παρατηρώ λοιπόν ένα γύρω την αμηχανία.

Οι κανονικοί άνθρωποι ρωτάνε ανήσυχοι.

Υπάρχει κάνα νέο ; Τι θα γίνει στις εκλογές ;

Δεν ξέρουν τι ακριβώς απάντηση περιμένουν, μάλλον δεν περιμένουν καμία απάντηση, ρωτάνε ωστόσο με την αοριστία του φόβου που δεν προσδιορίζεται και της ελπίδας που δεν έχει ακόμα αποβληθεί.

Αλλά και δεν ξέρουν που να πάνε.

Να πάνε που ;

 Να μείνουν σπίτι;

 Να ζητήσουν λόγο;

Να μη ζητήσουν;

Να πουν δικαιολογίες;

Να υπερασπιστούν τη ρήξη;

Να υπερασπιστούν το συμβιβασμό;

 Έξω να βγούνε δυσκολεύονται ποικίλως, αλλά κι αν βγουν, στο δρόμο τους ξαναβρίσκουν τα ερωτήματα.

Στο σπίτι να μείνουν δεν μπορούν.

 Η οθόνη προετοιμάζει μια απειλή, η οποία όπου να ‘ναι θα εκτοξευθεί, ακόμα και που είναι κλειστή.

Να δεις κάτι να ξεχαστείς;

Ένας σκληρός έκτακτος ειδησάς διακόπτει το πρόγραμμα-ροή το λένε- για να σε τρομάξει.

Πάει η μέρα( και το μέλλον … ? ), βούλιαξε πάλι.

Να μπείς στο διαδίκτυο;

 Εκεί, όπως σερφάρεις ανυποψίαστος, εξαπολύονται αίφνης καταγγελίες, αποκαλύψεις, λίβελοι, αισθήματα πονηρά, ανεξέλεγκτες λέξεις.

 Ελεύθεροι σκοπευτές καιροφυλακτούν και πυροβολούν αμείλικτα όποιον παραβεί τον κανονισμό κυκλοφορίας.

Τον οποίον έχουν ορίσει οι ίδιοι οι σκοπευτές. Οι οποίοι δεν πληρώνουν τίποτα.

 Απλώς εισπράττουν μερικά like, από παρόμοιους, σχηματίζονται μικρές κοινότητες, με κοινό μια ύβρη, διασπώνται και ξαναενώνονται στην επόμενη, για να ξαναχωρίσουν κοκ.

 Οι σχέσεις αυτές δεν κοστίζουν, μερικές λέξεις παραπάνω μόνο.

Καθένας, θα πείτε, με το μέσο που διαθέτει.

Έτσι κι αλλιώς γέμισε ο κόσμος ατομικότητες.

 Ατομικές ατομικότητες ή συλλογικές ατομικότητες.

Δεν έχει σημασία αν έχεις τη δυνατότητα να γράψεις στην εφημερίδα, να πεις στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση, να διαδώσεις στο διαδίκτυο ή αν έχεις τη δυνατότητα να μιλήσεις μέσω της ομάδας, της κίνησης, της «συλλογικότητας» σου.

Και στη μιά και στη άλλη περίπτωση ατομικότητες διακινούνται στην ουσία.

Απροκάλυπτες ή συγκαλυμμένες.

Που δεν πολυενδιαφέρονται για το πραγματικό ακροατήριο.

Εκλαμβάνουν το μικρό τους κόσμο ως το σύμπαν, επιλέγουν τους παραλήπτες και απευθύνονται σε αυτούς.

Αναιρώντας τον πραγματικό λόγο της ύπαρξής τους.

Και που να πάνε και τι να κάνουν ;

Αγανακτούν οι πάντες - εκτός από κάτι κολλημένους όλων των ιδεολογικών και πολιτικών αποχρώσεων και κομματικών επιλογών…

Τα υπαρκτά τους οργίζουν,

η αφραγκίλα, η ανεργία, η έλλειψη ελπιδοφόρου  μέλλοντος, τα σκουπίδια, τα παιδιά που λείπουν στα ξένα, η μιζέρια,

όλα τους οργίζουν και καλά κάνουν, αλλά…

…αλλά μέχρι εκεί..

Φωνή και καταγγελία στο καφενείο, στην καφετέρια, στο μπαρ, στις παρέες, στις ταβέρνες (για όσους μπορούν να πηγαίνουν ακόμα), ιδιαίτερα στις ουρές κάθε είδους (τράπεζες, ΕΛΤΑ, ΔΟΥ, ΙΚΑ, ΤΕΒΕ κλπ)

…αλλά μόνο μέχρι εκεί ;

Για αγώνες, κινητοποιήσεις, απεργίες, κλείσιμο δρόμων, πορείες ούτε λόγος..

Μένει και εκτοξεύεται εκ των χειλέων κάτι σαν « θα τους  γ….ω»   ή «θα τους π….ω» ή «δεν ξέρουν ποιος είμαι εγώ» ή « σε μας δεν περνάνε τέτοια» ή τέλος κάποιοι λόγιοι  λένε «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγούς δεν υπομένει» και μετά..

…και μετά, κανά μπάνιο, τηλεόραση, καφέ, κουτσομπολιό, γκομενιλίκια, αναζήτηση  του έρωτα που όλα θα τα επουλώσει , καμιά βόλτα και τέλος μέχρι εκεί.

Η επανάσταση  της καρέκλας , του καναπέ, της ξαπλώστρας, του μοχίτο, του ούζου του κρασιού  και του φραπέ.

Για να μην παρεξηγηθώ, θαυμάσια είναι όλα και το μπάνιο, και η παρέα και το τσίπουρο, και το μπαράκι και η ταβέρνα και ο έρωτας και τόσα άλλα που μας δίνουν χαρά στην ζωή μας.

Χαρά της ζωής είναι, αλλά όχι μέσο αποφυγής της πραγματικότητας ή άμμος για να κρύβουμε το κεφάλι  μας.

..αλλά να εκλέγουμε τον Κούλη, τον Νεκτάριο, τον Τάκη, τον Ψήφο ( στην Ολυμπία..) δεν παραπάει …μαζοχισμός  είναι όχι λύση…

Αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε σε αυτά μόνο, γιατί δεν θα έχουμε ούτε αυτά σε λίγο καιρό, όλο και λιγότεροι θα τα γεύονται .

Χρειάζεται πέρα από τα λόγια και  κάτι ακόμα.

Και αυτό λέγεται δράση, αγώνας κινητοποίηση, ενότητα ..

Ενότητα τώρα !

Ξέρω παλιά υπήρχε οργή αλλά και Ελπίδα,

μετά ήρθε ο βιασμός από τους ολετήρες που παριστάνουν τους αριστερούς,

μετά τις εκλογές και πριν από τις επόμενες

υπάρχει απελπισία και αδυναμία.

Το ξέρω, αλλά αν μείνουμε εκεί-στο τίποτα-,τελειώσαμε !

 Καθώς γίνομαι μάρτυρας των περιστατικών, εκφραστής σκέψεων, ίσως και δηκτικός και πικρόχολος, μην με αδικήσετε, περνάει μέσα μου η μελαγχολία των ημερών και των τόπων.

Του αβέβαιου καλοκαιριού και της ακόμα πιο αβέβαιης Αριστεράς.

Με το απαραίτητο πείσμα.

Και το δικό της, της Αριστεράς, και το δικό του, του καλοκαιριού, και το δικό μου!

Υστερόγραφο:

1.

Η  κυβέρνησή έπαθε ότι ακριβώς έπαθαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις που εφάρμοσαν μνημόνια. Η  μεταστροφή του κόσμου σημειώθηκε διότι είδαν να διαψεύδονται οι προσδοκίες για αλλαγή πορείας που και στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις (με διαφορετικό τρόπο) είχε δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το  να υπερφορολογείς, να κατάσχεις και να πλειστηριάζεις δεν συνιστά διαφορετική πολιτική από τους προηγούμενους. Ότι να δέρνεις και να συκοφαντείς απεργούς και διαδηλωτές είναι συνέχεια της πολιτικής των προηγούμενων. Να  βγάζεις ένα μεγαλοεπιχειρηματία από την πόρτα σου και να βάζεις τέσσερις και πέντε από το παράθυρο είναι η επιτομή της διαπλοκής.  Ο  εκμαυλισμός των “πολιτικά αδιάθετων” προκειμένου να διατηρηθούν κοινοβουλευτικές πολιτικές παραπέμπει στις πλέον καταδικασμένες μορφές παλαιοκομματισμού που άνθησαν πριν από μισό αιώνα.  Το  να συμμαχείς, με τον σφαγέα αμάχων Νετανιάχου, να μην χαλάς κανένα χατίρι του Τραμπ και να κάνεις την χώρα μια απέραντη στρατιωτική βάση είναι απόδειξη δουλείας και υποταγής.

2.

Και όπως γράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος απυθυνόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα..:

«Το 2015 είχες μια στήριξη και μια νομιμοποίηση που είχαμε να τη δούμε από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου.

Σε ένα δύσκολο δημοψήφισμα, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, κέρδισες με πραγματικό θρίαμβο.

Πήρες δύο εκλογικές βουλευτικές μάχες το 2015 και μία στις ευρωεκλογές το 2014.

Μια ολόκληρη κοινωνία πίστεψε σε σένα ότι μπορούσες να κάνεις κάτι διαφορετικό.

Δεν λέω να κάνεις την επανάσταση ή να φέρεις το σοσιαλισμό.

Πίστεψε ότι μπορούσες να βάλεις ένα φραγμό στη λιτότητα, να υψώσεις ένα ανάστημα απέναντι στον κυνισμό της Τρόικας, να δείξεις ένα άλλο ήθος στην εξουσία.

Η κοινωνία ήταν έτοιμη να αποδεχτεί ακόμη και αυτό που τις είπες τον Ιούλιο του 2015. Ότι δεν γινόταν αλλιώς και αναγκαστικά θα πηγαίναμε σε νέο μνημόνιο.

Περίμενε, όμως, ακόμη και τότε μια άλλη στάση. Και δεν το έκανες.

Αντί για το παράλληλο πρόγραμμα, επέβαλες ακόμη περισσότερη λιτότητα για να μπορείς να δίνεις χριστουγεννιάτικες ελεημοσύνες.

Αντί για άλλη λειτουργία του κράτους στη σχέση με τον πολίτη, η ίδια αίσθηση ανημποριάς εάν έχει πλημμύρα ή δασική πυρκαγιά.

Αντί για μεταρρυθμίσεις εκεί που μπορούσες να κάνεις, εκεί που δεν μπλεκόταν η Τρόικα, στην παιδεία, στο πώς λειτουργεί το δημόσιο, στην απλούστευση διαδικασιών, εσύ κυρίως φόρτωνες την κοινωνία με φόρους.

Αντί για άλλο ήθος και ύφος της εξουσίας άφησες τον κάθε Παππά και τον κάθε Βασιλειάδηκαι τον κάθε Κοντονή και τον κάθε Τζανακόπουλο και τον κάθε Καρτερό να «κάνουν παιχνίδι», θυμίζοντας τις χειρότερες στιγμές των «συστημικών κομμάτων».

Αντί για πραγματική κάθαρση και απόδοση ευθυνών, επέλεξες και εσύ να χρησιμοποιήσεις τη δικαιοσύνη για πολιτικά συμβόλαια με την βοήθεια του Πάνου του ψεκασμένου, του Μάκη του ζούγκλα και του Κώστα του «πιστολέρο».

Και τελικά αντί για ελπίδα μοίρασες απογοήτευση, παραίτηση, αποθάρρυνση.

Και τελικά έστρωσες το δρόμο για την Νέα Δημοκρατία.

Που ετοιμάζεται για εκλογικό θρίαμβο.

Με πρόγραμμα ακόμη περισσότερη λιτότητα, ακόμη περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, ακόμη περισσότερα ΜΑΤ στις διαδηλώσεις.

Μπράβο Αλέξη…

Ωραία τα κατάφερες.»