Τρίτη 9 Ιουλίου 2019

Εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πάει


Εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πάει


  
Όσο και αν οι ουτοπίες ανήγγελλαν κατά καιρούς την αλλαγή της κοινωνίας, την εξάλειψη του πόνου και της πείνας, της αδικίας, της ανασφάλειας, του φόβου, των ασθενειών και ακόμη του θανάτου, όσο κι αν είχαν ως προτεραιότητα την εκπλήρωση της λαχτάρας και της επιθυμίας ή της αρμονικής συμβίωσης, η πραγματικότητα παρέμενε αγέρωχα αυτεξούσια, μάλλον κινιόταν πάντα όχι από τον απόηχο των ουτοπιών, παρά από τη διαστρέβλωση που προκαλούσε σε αυτήν η ετερογονία των σκοπών, αυτός ο χαοτικός μεν, υπαρκτός δε μηχανισμός.

Εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πάει.
Δεν μας ρωτάει καν, αδιαφορεί για τη θέλησή μας.
Κι αυτό επειδή η εξουσία έχει κάτι τζιμάνια στη δούλεψή της που εργάζονται πυρετωδώς, με τη βοήθεια του εξουσιαστικού πλέγματος, να της κάνουν όλα τα χατίρια, ήγουν λακέδες της, τα πρωτοπαλίκαρα του δόλου της κολακείας, του ραγιαδισμού, της διαφθοράς.
 Ξέρω, ξενίζει η λέξη ραγιάς. Θυμίζει υποταγή, δουλεία, απώλεια ελευθερίας – αξιοπρέπειας – ανεξαρτησίας.
Προτάσσει τον κατακτητή που μ' έναν βούρδουλα στο χέρι επιβάλλει την εργασία και την τάξη στους υποταγμένους.
Δυσάρεστο συναίσθημα για τους τελευταίους τούτη η ζωή, ανυπόφορο.

Μόνη λύση φαίνεται η εξέγερση.
 Αλλά πώς να εξεγερθείς όταν είσαι διάσπαρτος και πένης;
Κάνεις μια-δυο ερευνητικές συναντήσεις με τους ομοίους και τελικά συναποφασίζετε ότι δεν είναι καιροί για εξεγέρσεις.

Καλύτερα να ανεχτείτε τη σκλαβιά και να προσπαθήσετε με την κουλτούρα σας και την οικονομία σας να αλώσετε τον πορθητή.

 Υπάρχουν και μερικοί λοξίες που δεν συμφωνούν μαζί σας• ξεσηκώνονται σε ανώριμες συνθήκες και η στάση τους πνίγεται στο αίμα.

Και όχι μόνο αυτό• τα όποια προνόμια είχαν κατακτήσει με τη δουλική τους συμπεριφορά αφαιρούνται από τον κατακτητή, ο οποίος ξανασκληραίνει την πολιτική του. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα.

Άρα , μια τρύπα στο νερό η εξέγερση.
 Τους τα 'λεγαν οι συνετοί αλλά πού να ακούσουν οι λοξίες.
 Ο θυμός υπερίσχυε της λογικής τους και τους πήρε και το κεφάλι.
 Φρίκη.
Βγαίνουν από τα ρούχα τους οι ορθολογιστές.

Ακούς εκεί, να ακολουθούμε τα χνάρια της Μήδειας που θεωρούσε τον θυμό της ανώτερο από τη λογική της και παρότι το γνώριζε πολύ καλά γιατί το διαλαλούσε (θυμός κρείσσων των εμών βουλευμάτων), εντούτοις λειτούργησε υπό την επήρεια του θυμού και διέπραξε το ειδεχθές έγκλημά της.
Ξανά φρίκη.
 Αλλά, για σιγά.

 Πότε απελευθερώθηκε ένας λαός έχοντας ως πρόταγμα τον ορθό λόγο;
Στους αγώνες εθνικής ανεξαρτησίας, ποτέ.
 Κάποιοι παλαβοί (Παπαφλέσσας, Αρης Βελουχιώτης, λίγοι στο Πολυτεχνείο) ξεκίνησαν κι όπου βγει.

Να που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βγήκε στην ελευθερία, κόντρα στην άρνηση των συνετών.
Η σύνεση, βέβαια, δεν οβελίζει τον θυμό από την ανθρώπινη ύπαρξη.
 Εκείνο που τον οβελίζει είναι η δειλία και ο εθισμός στο να διοικείσαι από άλλους, μέτριους και ξένους, παραδείγματος χάριν, ή κακούς και εθελόδουλους.

Άλλο η ουτοπία και άλλο η εξέγερση• τελείως άλλο η επανάσταση.
Να, όμως, που η κοινωνία μπορεί σήμερα να γεννήσει μια ουτοπία-πραγματικότητα, όχι ιδανική, να εκδιώξει, απλώς, από την εξουσία αυτούς που επέβαλαν την πραγματικότητα της εξουσίας, πετάγοντας στον Καιάδα κάθε τι κοινωνικό.

Πώς γίνεται η εκδίωξη;
Ψηφίζοντας διαφορετικό κόμμα, θα πουν οι εχέφρονες, οι συνετοί.
Ναι.
 Εάν μη έλπηται, ανέλπιστον ουκ εξευρήσει.
Καλά ακούγεται πάντως αυτό με την ψήφο.

Θα φύγει ο ένας, μαζί κι η πραγματικότητά του, θα 'ρθει ο άλλος, με ποια καινούργια πραγματικότητα όμως;

Πότε θα προλάβει να τη γεννήσει, να την νταντέψει, να τη μεγαλώσει, να μας την παρουσιάσει;

Αποστροφή και θλίψη.

Αλλά κι ελπίδα και κουράγιο και σθένος.
Κυρίως μετά τις διακοπές.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου