Ορκωμοσίες και η τάλαινα Ηλεία…

Ορκωμοσίες και η τάλαινα Ηλεία…

Τη στάση των ανθρώπων, που ενώ τους φταίνε όλα δεν κάνουν τίποτε για να απαλλαγούν από αυτά που τους ενοχλούν, την είχαν ψέξει από πολύ παλιά οι Έλληνες στοχαστές.

«Δυσαρεστεΰνται πάσι  και πάλιν τοίσιν αυτέοισιν εμπελάζονται» -έλεγε ο Δημόκριτος-, δηλαδή με όλα δυσαρεστούνται οι άνθρωποι, αλλά και πάλι στα ίδια επανέρχονται,  πολλώ δε μάλλον επιλέγουν τους ίδιους ..και απαράλλακτους να διαχειριστούν το μέλλον του τόπου μας, της Ηλείας, του Πύργου, της Ολυμπίας, της Αμαλιάδας…  

Ορκωμοσίες καρικατούρες …. ανάλογες των πλανηταρχών, των παπών και πασών των  Ηλειών, ένα νέο είδος Life Style της πολιτικής, με  κινήσεις και μορφασμούςκάτι σαν παγόνια!- που περπατούν,αστραφτερά χαμόγελα(σαν διαφήμιση οδοντόκρεμας), φορέματα και αρώματα(χωρίς χρώματα)-έκθεση σωμάτων, στολών, κάλλους (..και κάλους ) και της χάρης (σαν πασαρέλα…), μεγάλα λόγια (συναγωνιζόμενα αυτά των προεκλογικών λόγων ), φιλήδονες και  ταυτόχρονα λιγούρικες ματιές στη κάμερα των δημοσιογράφων, ανομολόγητες επιδιώξεις για κάποια τέλος πάντων καρέκλα εξουσίας, ένα αχρείαστο πανηγύρι μετά των ανάλογων τραπεζωμάτων και πυροτεχνημάτων, προβολή κουμανταδόρων και των γνωστών νταβατζήδων και αρπαχτικών του δημόσιου βίου της Ηλείας (αυτών που μας έχουν κάνει τον βίο αβίωτο και τον τόπο μας χωρίς…δρόμο, σιδηρόδρομο, αεροδρόμιο…..)

Πολιτικοί του Life Style, ηδονιστές στιγμιαίοι, κάτι σαν τον νεσκαφέ φραπέ, επιρρεπείς και κήρυκες της θετικής σκέψης, λες κι έτσι ξορκίζεται  η αθλιότητα της ζωής και η οπισθοδρόμηση της Ηλείας,  αγράμματοι, διότι ο καλλωπισμός της φιγούρας τους δεν τους άφηνε χρόνο να ασχοληθούν με τη γνώση, ιδιοτελείς, αλλά με σύμμαχο εκείνον τον Κοέλιο (όλο το σύμπαν συνωμοτεί εάν θέλεις να πετύχεις τον σκοπό σου), ανερμάτιστοι, διότι αδιαφορούν για τη σύμπηξη χαρακτήρα και συνείδησης και σχεδίου και ικανότητων…

Πολιτικοί (της Ηλείας και της Περιφέρειας ) που προεξοφλούν γραμμάτια, που εκδίδουν ακάλυπτες επιταγές, που είναι ελεγχόμενοι και χειραγωγούμενοι, που θα πρέπει να εξοφλούν υποχρεώσεις στο διηνεκές ( σε «μέντορες», σε δημοσιογραφικούς προαγωγούς, σε χρηματοδότες, σε  ανεξόφλητες συναλλαγές /υποταγές σε κόμματα ..)

..και από κοντά οι λείχοντες τούτες τις ελίτ (που λέει ό λόγος ..), τις τοπικές νεοεξουσίες ,για να είναι με τον νικητή, να υποδηλώσουν υποταγή και νομιμοφροσύνη…

Δεν θα έπρεπε λοιπόν να εντυπωσιαζόμαστε που η κοινωνία παρακολουθεί, με απάθεια θα ‘λεγε κανείς, με αδράνεια ή και με δουλικότητα την επίθεση που έχει εξαπολύσει το πολιτικό σύστημα εναντίον της.

 ..και οι λοιποί που αντιδρούν, που διαφωνούν, που λένε κάποιο όχι ή καμιά βρισιά…

Σου λένε, λοιπόν, αυτοί οι (αν)εγκέφαλοι:

Τι θα κάνουν (για μας ο λόγος, που δεν  αμυνόμεθα), θα γκρινιάξουν, θα στενοχωρηθούν, θα οργιστούν, θα διαδηλώσουν( ???? !!!) και θα ξεφουσκώσουν…. στο τέλος, πάλι εμάς θα ψηφίσουν…όπως  ..προχτές…έτσι και αύριο…και πάντα..

 Εάν ρίξουμε και μεις λίγη λάσπη σε όποιον αντιδρά, που είναι και ευεπίδεκτος, το κερδίσαμε το παιγνίδι (της εξουσίας).

Φαίνεται να ‘χουν δίκιο εάν έτσι είναι τα πράγματα. 

Είναι, όμως, έτσι;

 Ο Γελασίνος (=ο γελαστός)φιλόσοφος ο Δημόκριτος τόνιζε επίσης ότι «οι κοινές δυσκολίες είναι χειρότερες από του κάθε ενός ξεχωριστά, γιατί δεν μένει καμιά ελπίδα για βοήθεια (απορίη ξυνή της εκάστου χαλεπωτέρη, ου γαρ υπολείπεται ελπίς επικουρίης).

Μάλιστα.

Πεταμένοι λοιπόν στο κενό από μια εξουσία που δεν διστάζει να δείχνει ανά πάσα στιγμή,

 ότι μας έχει στο τσεπάκι της( γιατί θα τους ξαναψηφίσουμε και πάλι και πάλι, αλλά ούτε θα αντιδράσουμε) ,

ότι μας βλέπει σαν ασπόνδυλα όντα, ανίκανα να σηκώσουμε το ίδιο μας το μπόι, πόσω μάλλον το σώμα της κοινωνίας, πόσο μάλιστα… τον ήλιο (λίγο ψηλότερα…).

Αναρωτιέται κανείς μήπως αυτή η δυσαρέσκεια μεταλλάσσεται σε δεύτερη φύση, μήπως η δυσανεξία μάς κουράζει κι έτσι αρνιόμαστε να ανοιχτούμε στο καινούργιο ή να το εμπιστευτούμε και, κατά συνέπεια, επιλέγουμε τα γνωστά, αυτά που ξέρουμε, κάτι σαν το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Εκτός πια αν

 τόσο πολύ πιστεύουμε στην ιδεολογία του «δεν βαριέσαι αδελφέ..», του «όλοι ίδιοι είναι»,  τοι « κοίτα την δουλειά σου», του « «βγαίνει τίποτα»

ή ακόμη ότι εμείς θα τη σκαπουλάρουμε εάν έχουμε έναν-δυο γνωστούς στον μηχανισμό της εξουσίας.

Δύσκολη εποχή για πολιτικούς αναλυτές, για ανθρωπολόγους, μελλοντολόγους και λοιπούς παραδοξολόγους παροικούντες το πνεύμα (και την τροχιά τη λυσιτελή της ύλης).

Αυτά, όμως, με τη γερή συμπαράσταση ξεφτιλισμένων δημοσιογραφικών μηχανισμών, πιάνουν τόπο και επηρεάζουν τον μετριοπαθή πολίτη, ή τον κάπως απολιτικό.

Ξανά μανά στα ίδια, λοιπόν, και όλο ανηφόρα η ζωή για την τάλαινα κοινωνία.

Μάλιστα.

Αφού οι συμφορές κοινές, ποιος θα βοηθήσει;

 Αυτοί, μήπως, που σπέρνουν τις συμφορές;

Αυτοί, μήπως, που ευθύνονται για την καθυστέρηση και υπανάπτυξη της Ηλείας, του Πύργου, της Ολυμπίας, της Αμαλιάδας… 

Μα, οι πολιτικοί (Κόμματα,, Βουλευτές, Περιφερειάρχες, Δήμαρχοι…. Κοκ) , θα απαντήσουν οι εχέφρονες.

Ναι…..

Έχουν, όμως, όλοι αυτοί σχέση με την κοινωνία ;

Αφού , όμως, οι ίδιοι ήταν και είναι στα πράγματα( επί πολλά χρόνια) και ευθύνονται για το κατάντημα της Ηλείας γιατί προοιωνίζεται λαμπρό μέλλον για τον τόπο ; ( πάντα στην αρχή κάθε θητείας ή στην προεκλογική περίοδο  τα ίδια δεν έλεγαν ? Ε !? )

Αυτοί δεν αλλάζουν,

μήπως εμείς να αλλάξουμε ?