… και τώρα που οι δρόμοι στενεύουν, τι κάνουμε;

… και τώρα που οι δρόμοι στενεύουν, τι κάνουμε;

Επέρχονται γεγονότα και καιροί διαφορετικοί.

 Για το καλύτερο και για το χειρότερο.

Τα μέτρα με τα  οποία ζήσαμε και «εκπαιδευτήκαμε» αυτά τα χρόνια δεν φτάνουν για να υπολογίσουν όσα πρόκειται να ζήσουμε.

Οι ονειροπόλοι μπορούν να αισθάνονται τον εαυτό τους δικαιωμένο, αν αυτό δεν είναι εν τέλει ματαιοδοξία.

Αλλά κι εκείνοι δεν μπορούν να φανταστούν την πολλαπλή βιαιότητα που περιέχει η συγκεκριμένη πραγματικότητα.

Όσοι νόμιζαν πως οι κοινωνικές αλλαγές, πολύ περισσότερο ανατροπές, είναι ένας περίπατος σε ανθισμένο τοπίο, εκλήθησαν  να αντιμετωπίσουν τη σφοδρότητα θυελλών.

Όσοι ονειρεύονται ανατροπές εκλήθησαν να ζήσουν την ένταση των κρίσεων (και με τις δυο έννοιες) που ορίζουν το μέλλον.

Όσοι συνήθισαν να παίζουν με τον καιρό αναβάλλοντας αποφάσεις και φιλοκαλώντας με περίπλοκα λόγια, καλούνται να σκεφτούν, να μιλήσουν και να δράσουν σε συμπυκνωμένο χρόνο.

Όσοι έπαιζαν με τον κοινωνικό πόλεμο τώρα θα κληθούν σε κανονική στράτευση.

Στην ατμόσφαιρα αιωρούνται απειλές κι ελπίδες. Δεν είναι όπως άλλοτε, αφηρημένες σκέψεις που εκτοξεύονται προς κατανάλωση φόβου ή αυταπατών.

Τείνουν να γίνουν υλική πραγματικότητα η οποία εισδύει στο μυαλό και τον ψυχισμό των ανθρώπων.

Είτε θυμώνουν κι αγανακτούν, είτε φοβούνται και λουφάζουν, είτε εξεγείρονται και στρατεύονται, είτε αγωνιούν και μελαγχολούν, οι άνθρωποι βρίσκονται ύστερα από πολλές δεκαετίες σε κατάσταση ετοιμότητας.

Ελπίζοντες ή απελπισμένοι, δεν μπορούν να ελεγχθούν από τους  ελεγκτές μας που δείχνουν, για πρώτη φορά, όπως στ’ αλήθεια είναι, κοντοί, μικροί και ανήμποροι. 

     

Όποιος αποπειραθεί να μετρήσει αυτόν τον καιρό με μέτρα άλλων εποχών, ακόμα και με χθεσινά, θα βρεθεί απλώς εκτός εποχής.

Οι επερχόμενοι καιροί θα δράσουν ως καταλύτης,..

..οι αποτυχίες της επιθυμίας, (διότι εμπιστεύθηκε τους ανεπιθύμητους) μας οδηγούν (πρέπει .. μπορεί .. είναι αναγκαίο κλπ..) ν’ αρχίσουμε να μετράμε όχι αφαιρώντας από το παρελθόν αλλά προσθέτοντας από το μέλλον και στο μέλλον.

Όχι στη λογική του τι ήμασταν κάποτε, αλλά στο τι πρόκειται να γίνουμε.

Καθώς την οφείλουμε μια τομή, κόβοντας τους νοσταλγικούς δεσμούς με το παρελθόν και χωνεύοντας πια πως το περίφημο μέλλον είναι παρόν.

Όχι φανταστικό και ρόδινο, αλλά πραγματικό και με πολλές αποχρώσεις (μεταξύ αυτών πολλές αποχρώσεις του γκρίζου).

Δεν υπάρχει το δώστε μας πίσω τα χρόνια μας. Τα χρόνια μας δεν μας τα έκλεψε κανείς.

Επενδύθηκαν σε προσδοκίες και δημιούργησαν προσδοκίες. Έφτιαξαν ό,τι φτιάχτηκε και είναι συνυπεύθυνα. Και το παρελθόν δεν μπορεί να επιστρέψει με μεγαλύτερη καλλιέπεια.

Όχι, όχι. Δεν χρειάζονται μερικές επιδιορθώσεις, άντε να διορθώσεις τα λάθη, να σβήσεις και τα ψέματα από όσα συνέβησαν εκεί και να το θαύμα που υποσχεθήκαμε…

Αν καταφέρνει να πείσει μια τέτοια λογική κάποιους, ακόμα κι αν τους πείθει για πολύ καιρό, πράγμα αμφίβολο, δεν μπορεί να αγγίξει τους πολλούς άλλους γιατί δεν είναι αλήθεια.

Καθώς χρειάζεται να ξανασκεφτούμε πως ο αιώνας ήταν μεγάλος πολλαπλά, και γιατί επαναστάσεις νίκησαν, και γιατί επαναστάσεις δεν νίκησαν και γιατί οι επαναστάσεις ηττήθηκαν στο τέλος, ακόμα κι εκείνες που νίκησαν, οπότε δεν φτάνει να διαπιστώνουμε το γεγονός, αλλά να ανακαλύψουμε τι ήταν στραβό.

Γιατί δεν μπορεί, κάτι ήταν στραβό, όχι κάτι στράβωσε. Και ήταν μεγάλος γιατί εμείς οφείλουμε να μάθουμε απ’ όλα αυτά, κοιτώντας στα μάτια την αλήθεια των γεγονότων και στο βάθος τις αιτίες τους. Κι αν όχι εμείς, κάποιοι θα το κάνουν. Οι καινούργιοι.

Έτσι είναι και με τα γεγονότα.

Έτσι και με τις καταθέσεις έγγραφων αισθημάτων.

Σβήνεις κι επανεγγράφεις στη σκιά και στο ίχνος.

Καθώς τίποτα δεν σβήνεται απ’ όσα έχουν γίνει, και έχεις κάνει (ακόμα κι όταν μερικές φορές θέλεις να τα ξεχάσεις, είτε γιατί δεν σε τιμούν είτε γιατί σε πληγώνουν).

Συσσωρεύοντας μικρές νίκες και μεγάλες ήττες, ελπίζουμε πάντα πως θα αποκτήσουμε μια σοφία η οποία θα μας προστατεύει από το λάθος.

Ίσως να μην το καταφέρνουμε, αλλά το ότι πάντα ελπίζουμε είναι κίνητρο και πανηγυρισμός της ίδιας της ζωής!

Έτσι λοιπόν, μπορεί κάθε φορά να ετοιμάζουμε το επόμενο λάθος μας, πιστεύοντας πως θα είναι … καλύτερο(!) από το προηγούμενο (που μπορεί να σημαίνει και πιο επώδυνο).

Αλλά δεν αποτελούμαστε από τα λάθη μας, μόνο. Αποτελούμαστε και από όλους τους θριάμβους στο πείσμα του καιρού.

Λοιπόν, δεν έχουμε χρόνο. Τα πιο σπουδαία είναι μπροστά.

Ανοίγοντας δρόμους εκεί που στενεύουν οι δρόμοι

και τώρα που οι δρόμοι στενεύουν, τι κάνουμε;