ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΜΕΤΡΩΝ ΜΕ ΕΠΑΘΛΟ ΤΗ ΒΑΘΥΤΕΡΗ...ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗ

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΜΕΤΡΩΝ ΜΕ ΕΠΑΘΛΟ ΤΗ ΒΑΘΥΤΕΡΗ...ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗ

ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Του ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ*

Με την αγωνία να επιδείξει την καλύτερη διαγωγή ώστε να ανταμειφθεί από τους πιστωτές στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για τη νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους που θα διεξαχθεί το φθινόπωρο βιάζεται η κυβέρνηση να ψηφίσει από την Βουλή τα προαπαιτούμενα μέτρα για την εκταμίευση των 2 υποδόσεων, ύψους 2 δισ. ευρώ (1 συν 1 δισ.). Η επικείμενη δε επίσκεψη της Τρόικας στις 8 Ιουλίου αυξάνει τις πιέσεις για την ψήφιση των αντιλαϊκών μέτρων. Συγκεκριμένα, όρος για την εκταμίευση της πρώτης υποδόσης είναι η ψήφιση 6 νόμων που αφορούν το υπαίθριο εμπόριο, τις αδειοδοτήσεις, την μείωση του περιθωρίου κέρδους των φαρμακοποιών, την επικαιροποίηση του καταλόγου φόρων υπέρ τρίτων, την υιοθέτηση κώδικα συμπεριφοράς για τα μέλη της κυβέρνησης ώστε να περιοριστεί η διαφθορά και τέλος την έκδοση κοινής υπουργικής απόφασης (από τα υπουργεία Οικονομικών και Δικαιοσύνης) σχετικά με την είσπραξη των οφειλών. Στο δεύτερο πακέτο μέτρων περιλαμβάνεται το ξεπούλημα της ΔΕΗ, οι αλλαγές στο ασφαλιστικό, κοκ.

Ωστόσο,αυτό που όλο και περισσότερο γίνεται εμφανές είναι πως ο απαράμιλλος ζήλος της κυβέρνησης να εφαρμόσει αδιαμαρτύρητα όλους τους όρους της ΕΕ δεν αρκεί για να υλοποιηθεί το σχέδιο των πιστωτών. Πέραν της αντίστασης του οργανωμένου εργατικού κινήματος και των ποικιλόμορφων αντιστάσεων που εκδηλώνονται από τα κάτω (με αφορμή το ξεπούλημα των παραλιών, την πώληση της ΔΕΗ κλπ) ειδικότερα οι φορολογικοί μηχανισμοί έρχονται αντιμέτωποι με τα όρια της φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών. Η απροθυμία για παράδειγμα των φορολογουμένων να υποβάλουν φορολογική δήλωση μέχρι τις 30 Ιουνίου, που ανάγκασε το υπουργείο να δώσει παράταση στην κατάθεση των δηλώσεων για τις 14 Ιουλίου, ήταν μια μικρή ένδειξη αυτής της άτυπης στάσης πληρωμών που είναι αποτέλεσμα της αντικειμενικής αδυναμίας των φορολογουμένων να αναλάβουν νέα βάρη.

 ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΓΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΛΑΦΡΥΝΣΗ ΔΙΑΜΗΝΥΟΥΝ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ

Άλλωστε, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο καταγράφουν κάθε μήνα ρεκόρ. Στο τέλος Μαΐου (πριν δηλαδή ξεκινήσει η είσπραξη του Ενιαίου Φόρου Ακινήτων και πριν βεβαιωθούν οι οφειλές από το φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων) οι οφειλές των φορολογουμένων εκτοξεύθηκαν στα 66,37 δις. ευρώ. Εξ αυτών τα 5,2 δις. ευρώ είναι χρέη που προστέθηκαν μέσα στο 2014. Κάθε μήνα δηλαδή προστίθεται σχεδόν 1 δις. επιπλέον. Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε σε τι επίπεδα θα φτάσουν οι ανεξόφλητες υποχρεώσεις όταν βεβαιωθούν κι οι νέοι φόροι... Προφανώς, κανένας κυβερνητικός ή τροϊκανός δεν πρόκειται να ξανασκεφτεί την σκοπιμότητα της λεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων, δηλαδή να μας λυπηθεί. Ακόμη κι όταν αποτυγχάνουν να συγκεντρώνουν όσα προϋπολογίζουν, στον βαθμό που καταφέρνουν να μετατρέπουν την χρεοκοπία του κράτους σε χρεοκοπία μιας ολόκληρης κοινωνίας θα συνεχίζουν ακάθεκτοι και θα είναι ωφελημένοι.

Η απόσταση ωστόσο που χωρίζει τους στόχους συγκέντρωσης εσόδων από την πραγματικότητα δίνει την δυνατότητα στην ΕΕ να κατηγορεί την κυβέρνηση για ολιγωρία, όπως συνέβη στο συμβούλιο υπουργών Οικονομικών της προηγούμενης Παρασκευής όπου ο νέος υπουργός Οικονομίας έκανε την παρθενική του εμφάνιση. Έτσι, τις ταπεινώσεις που δέχεται στο εξωτερικό η κυβέρνηση Σαμαρά, με αποτέλεσμα ακόμη κι ο Χαρδούβελης να γίνεται δεκτός με προσβολές, τις μετατρέπει σε επίδειξη ισχύος στο εσωτερικό. Εμφανίζει μάλιστα τα νέα αντιλαϊκά μέτρα ως προϋπόθεση για μια καλή συμφωνία αναδιάρθρωσης στο δημόσιο χρέος.

Η αλήθεια είναι πως η νέα αναδιάρθρωση θα είναι εξ ίσου επώδυνη με την προηγούμενη του Φεβρουαρίου του 2012 για τους εργαζόμενους κι επιζήμια για τα δημόσια οικονομικά. Το μόνο που θα καταφέρνει θα είναι να εγγυάται την αποπληρωμή του συνόλου του δημόσιου χρέους και την αποφυγή κάποιου «ατυχήματος». Κι οι κίνδυνοι για ένα τέτοιο «ατύχημα», με δεδομένη προφανώς την βούληση της κυβέρνησης να εξυπηρετεί κατά προτεραιότητα τους πιστωτές, αυξάνονται εκθετικά για δύο κυρίως λόγους. Πρώτο, η αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών των φορολογουμένων λόγω της εξάντλησης της φοροδοτικής τους ικανότητας και δεύτερο οι αποκλίσεις στα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων σε σύγκριση με τους απογειωμένους στόχους που είχαν τεθεί κι ως αποτέλεσμα της «γραμμής» του ΤΑΙΠΕΔ να ξεπουλάει όσο – όσο και μάλιστα όσο ταχύτερα μπορεί, με εμφανή και σκανδαλώδη βλάβη του δημοσίου συμφέροντος, επιβάλλουν την αναπροσαρμογή των όρων πληρωμής. Αυτή φυσικά θα γίνει με τους όρους των τοκογλύφων – πιστωτών. 

Πλευρές από το περίγραμμα της λύσης που προωθούν για το χρέος περιγράφηκαν την προηγούμενη εβδομάδα από τον Κλάους Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Με βάση τις δηλώσεις του, μείωση επιτοκίων μπορεί να γίνει μόνο στα διμερή δάνεια που έχει λάβει η Ελλάδα κι ανέρχονται σε 52,9 δισ. ευρώ. Ποσό που αντιπροσωπεύει την ευρωπαϊκή συμμετοχή στο πρώτο δάνειο που έφτασε τα 73 δισ. ευρώ. Το υπόλοιπο μέρος του πρώτου δανείου, που είναι η συμμετοχή του ΔΝΤ (20,1 δισ.), όπως και το δεύτερο δάνειο (στο οποίο ενσωματώθηκε κι η ανείσπρακτη διαφορά από την αρχική αξία των 110 δισ. του πρώτου δανείου) από το οποίο έχουν μέχρι στιγμής εκταμιευθεί 150,1 δις. ευρώ δεν ...αγγίζονται. Επομένως μείωση επιτοκίου μπορεί να γίνει μόνο στα 52,9 από τα 223,1 δις. ή στο 25% του χρέους του μηχανισμού. Η δεύτερη πρόταση, η επιμήκυνση, όπως ξεκαθάρισε ο ίδιος ο Ρέγκλιγκ προσγειώνοντας τις προσδοκίες, θα επιφέρει οφέλη μετά από 25 χρόνια καθώς θα σημάνει την μετακύληση των πληρωμών από 30 χρόνια που είναι σήμερα σε 50. Πρακτικά θα είναι αδιάφορη!

Το σημαντικότερο ωστόσο, είναι πως ακόμη κι αυτήν την ψευδεπίγραφη ελάφρυνση, που είναι αδύνατο να οδηγήσει το δημόσιο χρέος ακόμη και στα επίπεδα του 2009 (129% του ΑΕΠ) από το 175% που βρίσκεται σήμερα, για να την παραχωρήσουν οι πιστωτές θα απαιτήσουν νέο Μνημόνιο, νέα αντιλαϊκά μέτρα. Σαμαράς και Βενιζέλος θα την αποδεχθούν αδιαμαρτύρητα, εκφράζοντας την βούληση της κορυφής της πυραμίδας της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, για να συνεχίσουν να έχουν το χρίσμα των πιστωτών.

Στον αντίποδα αυτής της ανίερης συμμαχίας οι εργαζόμενοι πρέπει από σήμερα κιόλας να προετοιμαστούν ώστε η μάχη ενάντια στη νέα αναδιάρθρωση να γίνει πολύ πιο μαχητικά ακόμη κι από κείνη του Φλεβάρη του 2012. Κυρίως όμως να είναι νικηφόρα, ανατρέποντας τον σχεδιασμό πιστωτών – κυβέρνησης!

Η κατάρα της Αριστεράς

Η κατάρα της Αριστεράς

Του Τάσου Παππά

Οι διαμάχες στο εσωτερικό της Αριστεράς αφορούν βεβαίως την ίδια, ενίοτε όμως επηρεάζουν την πολιτική ζωή μιας χώρας, αν ο ρόλος των κομμάτων της είναι κεντρικός. Για παράδειγμα, οι εμφυλιοπολεμικές «συρράξεις» ανάμεσα στις μαοϊκές ομάδες για το ποια εκφράζει αυθεντικότερα τις απόψεις του «μεγάλου τιμονιέρη» ή οι έριδες μεταξύ των τροτσκιστικών κινήσεων για το ποια δικαιούται να διαχειρίζεται το ιδεολογικό καταπίστευμα του «αιώνιου αιρετικού» έχουν μικρή σημασία για την κοινωνία. Απασχολούν τα μέλη τους, αλλά δεν προκαλούν γενικότερο ενδιαφέρον. Είναι τρικυμία στο φλιτζανάκι του καφέ.

Η αντιπαράθεση όμως των μεγάλων σχηματισμών της Αριστεράς μπορεί να προκαλέσει τραγωδίες. Τη δεκαετία του ’30, η ανελέητη σύγκρουση σοσιαλδημοκρατών-κομμουνιστών στη Γερμανία έστρωσε τον δρόμο στους ναζί. Πριν φτάσουμε, με εγκληματική καθυστέρηση, στη γραμμή των λαϊκών μετώπων, που τελικώς αποδείχτηκε ατελέσφορη, οι κομμουνιστές θεωρούσαν ότι ο βασικός εχθρός του κινήματος ήταν η προδοτική σοσιαλδημοκρατία (σοσιαλφασισμός) και οι σοσιαλδημοκράτες δεν δίσταζαν να συμμαχήσουν με τα αστικά κόμματα και τις παραστρατιωτικές ομάδες του καθεστώτος για να περιορίσουν τη δύναμη των κομμουνιστών. Και οι δύο πλευρές, αφοσιωμένες στο έργο της αλληλοεξόντωσης, σχετικοποίησαν τη ναζιστική απειλή και όταν συνειδητοποίησαν το λάθος τους ήταν πια πολύ αργά. Ο Χίτλερ επιφύλαξε και στους κομμουνιστές και τους σοσιαλδημοκράτες την ίδια τύχη.

Η συντριπτική ήττα τη δεκαετία του ’30, αλλά και οι αλλεπάλληλες διασπάσεις παντού στον κόσμο, που είναι πια στοιχείο της φυσιογνωμίας της Αριστεράς, ήταν και παραμένουν το αντικείμενο της μελέτης των ιστορικών και των κομματικών ηγεσιών. Το σύνδρομο της αναδρομικής δικαίωσης (εμείς τα λέγαμε), οι δίκες προθέσεων (ύποπτος ο ρόλος των προσώπων) και οι θεωρίες συνωμοσίας (παυσίλυπη διέξοδος) δεσπόζουν στις αναλύσεις και δηλητηριάζουν τις σχέσεις. Αυτή είναι η κατάρα της Αριστεράς; Μεταφυσικό. Ωστόσο, έτσι έχει η κατάσταση.

Ο γνωστός μαρξιστής καθηγητής Αλεξ Καλλίνικος στη συνέντευξή του στην «Εφ.Συν.» (26-6-2014) αναφέρει για το συγκεκριμένο θέμα: «Είναι αλήθεια ότι η Αριστερά είναι πολύ κατακερματισμένη. Μερικές φορές αυτό είναι αποτέλεσμα αυτοκαταστροφικής βλακείας ή της απόγνωσης που προκαλεί η πολιτική αποτυχία. Ομως μερικές φορές οι διαιρέσεις προκύπτουν από θεμελιώδεις στρατηγικές επιλογές». Και συμπληρώνει: «Το ρήγμα που άνοιξε το 1914 στο διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα είχε να κάνει με το δίπολο ρεφορμισμός ή επανάσταση -ένα ζήτημα που παραμένει και σήμερα επίκαιρο». Από τη μια μεριά λοιπόν ο ρεφορμισμός, δηλαδή μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που δεν θίγουν τις δομές του συστήματος, και από την άλλη η επανάσταση, δηλαδή ανατροπή του καπιταλισμού.

Τον ρεφορμισμό τον έχουμε γνωρίσει σε πολλές παραλλαγές. Στην καλύτερη εκδοχή του (σκανδιναβική σοσιαλδημοκρατία) το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά αρνητικό ήταν για τους εργαζομένους. Γενναία αναδιανομή του πλούτου υπέρ της εργατικής και της μεσαίας τάξης, αποτελεσματικό κράτος δικαίου, εκτεταμένα δίκτυα πρόνοιας, ισχυρά συνδικάτα, κοινωνικό συμβόλαιο, εύρυθμη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, κατοχύρωση ατομικών δικαιωμάτων. Και την ανατροπή του καπιταλισμού την είδαμε. Με επαναστάσεις. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν αποκρουστικό. Γι' αυτό, κατά τη γνώμη μου, πουθενά στον κόσμο σήμερα δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη το θέμα της επανάστασης με τη μορφή που τη γνωρίσαμε. Ή, για να το πούμε κάπως διαφορετικά: Μπορεί να υπάρχει μια γενική συμφωνία ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι κατάφωρα άδικο και βαθιά εκμεταλλευτικό, αλλά δεν υπάρχει συναίνεση για το ποιο πρέπει να είναι το διάδοχο σχήμα. Οι πολίτες καλούνται να στρατευτούν με μαχητική διάθεση και ιώβεια υπομονή υπέρ μιας στρατηγικής που τους υπόσχεται την ανατροπή, χωρίς όμως να τους λέει κάτι συγκεκριμένο για το μετά ή κι όταν τους λέει (υπαρκτός σοσιαλισμός) αυτό είναι κακόφημο γιατί αναφέρεται σ’ ένα σύστημα που σάπισε και κατέρρευσε χωρίς ν’ ανοίξει μύτη. Μ’ άλλα λόγια, το μοντέλο δεν το υπερασπίστηκαν ούτε αυτοί, στο όνομα των οποίων υποτίθεται ότι είχε δημιουργηθεί. Εργατικά κράτη με τους εργάτες αδιάφορους ή εχθρικούς απέναντί τους είναι αντίφαση εν τοις όροις. Αυτό όμως συνέβη.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Γιατί τα κόμματα και οι κινήσεις της Αριστεράς δεν μπορούν να βάλουν στην άκρη τις διαφωνίες τους για να συγκροτήσουν ένα μέτωπο αντίστασης απέναντι στον επιθετικό νεοφιλελευθερισμό; Η απάντηση που δίνεται είναι ότι οι ρεφορμιστές προσπαθούν να θεραπεύσουν τα αποτελέσματα, ενώ οι επαναστάτες επικεντρώνουν στις αιτίες που τα γεννούν. Κάθε συμβιβασμός σ’ αυτό το ζήτημα είναι απαράδεκτος γιατί αποπροσανατολίζει τις λαϊκές μάζες. Τις συμφιλιώνει με την ιδέα ότι ο καπιταλισμός παίρνει διόρθωση, ενώ το ζητούμενο είναι η κατάργησή του, ο ενταφιασμός του στη χωματερή της Ιστορίας, εκεί που «αναπαύονται» τα προηγούμενα εκμεταλλευτικά καθεστώτα. Ο καθένας μόνος του λοιπόν. Αυτάρκης ιδεολογικά, σίγουρος για τις πολιτικές επιλογές του και έμπλεος αισιοδοξίας ότι κάποτε θα έρθει η μεγάλη ώρα. Μέχρι τότε, ας κάνουν κουμάντο οι άλλοι που δεν ασχολούνται με θεολογικού χαρακτήρα ζητήματα, παρά μόνο με το πώς θα παραμείνουν στην εξουσία.

«ΝΕΟΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ» 'Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;

«ΝΕΟΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ» 'Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ  

Στο άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών της 23ης Μαϊου ο σ. Αλέξης Τσίπρας, κωδικοποιώντας και αποσαφηνίζοντας ορισμένα σημεία της εισήγησής του στην τελευταία ΚΕ του κόμματος, επιβεβαιώνει ότι η συζήτηση για τις συμμαχίες που θα πρέπει να επιδιώκει ο Σύριζα αφορά κάτι πολύ ουσιαστικότερο από διαφορές επί της τακτικής.

Ας σημειώσουμε κατ’αρχήν μια ηχηρή απουσία από αυτό το κείμενο : αυτήν του όρου της « κυβέρνησης της Αριστεράς », ο οποίος υποκαθίσταται με αυτόν του « νέου συνασπισμού εξουσίας ». Ας θυμίσουμε εδώ ότι σύμφωνα με την πολιτική απόφαση του ιδρυτικού συνέδριου του Σύριζα (παράγραφος 9) « η πρόταση της Κυβέρνησης της Αριστεράς ορίζει στο πολιτικό πεδίο τις νέες διαχωριστικές κοινωνικές γραμμές και υποδεικνύει τον εναλλακτικό δρόμο κοινωνικής σωτηρίας, κοινωνικής, παραγωγικής και οικολογικής ανασυγκρότησης σε όφελος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας”. Το ερώτημα που προκύπτει λοιπόν είναι αν η καινοτομία στην ορολογία σηματοδοτεί αλλαγή στις “διαχωριστικές γραμμές” και τον τρόπο με τον οποίο χαράζονται.

Η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στις διατυπώσεις που χρησιμοποιεί ο σ. Τσίπρας για να σκιαγραφήσει το “κοινό πρόγραμμα αριστερής διεξόδου” που θα αποτελεί τη βάση αυτού του“νέου συνασπισμού εξουσίας”. Αναφέρονται συνολικά εννέα σημεία, από τα οποία τέσσερα αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής.

Το πρώτο αφορά βεβαίως το αναγκαστικό σημείο εκκίνησης κάθε προγραμματικής πρότασης, τοθέμα του Μνημονίου. Ο στόχος εδώ ορίζεται ως “απεμπλοκή από το καθεστώς του Μνημονίου και της λιτότητας ». Για « απεμπλοκή » από τα Μνημόνια μιλούσε όμως ως τώρα μόνο η ΔΗΜΑΡ, προθέτοντας συνήθως τον όρο « σταδιακή ». Για τον Σύριζα αντίθετα, στόχος ήταν η “κατάργηση των Μνημονίων”, η “ακύρωση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων”, που αποτελούν τις θεμελιώδεις δεσμεύσεις του σύμφωνα με τη συνεδριακή του απόφαση (παράγραφος 2 και 13.1).

Το δεύτερο σημείο αφορά το χρέος. Ενώ η απόφαση του συνέδριου του Σύριζα διακήρυσσε:« επαναδιαπραγματευόμαστε τις δανειακές συμβάσεις και ακυρώνουμε τους επαχθείς όρους τους, θέτοντας ως πρώτο θέμα τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πραγματοποιώντας λογιστικό έλεγχο”, στο κείμενο του σ. Τσίπρα γίνεται απλά λόγος για “διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους”, μια εξαιρετικά ασαφής διατύπωση, που επιδέχεται κάθε ερμηνεία. Οσο για τον λογιστικό έλεγχο ας σημειώσουμε ότι έχει εδώ και καιρό αποσυρθεί από τις δημόσιες εκφωνήσεις των θέσων του Σύριζα.

Το τρίτο σημείο αφορά τις τράπεζες. Η μεταβολή είναι και εδώ αξιοσημείωτη. Ενώ η συνεδριακή απόφαση διακύρησσε πως “θέτουμε το τραπεζικό σύστημα υπό την ιδιοκτησία και τον έλεγχο του δημοσίου, με ριζική τροποποίηση του τρόπου λειτουργίας του και των στόχων που σήμερα υπηρετεί, με αναβάθμιση του ρόλου των εργαζομένων και των καταθετών” (παράγραφος 13.8)τώρα στόχος είναι ο "δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα", χωρίς να τίθεται θέμα ιδιοκτησίας, και τούτο για τράπεζες που έχουν αιμοδοτηθεί πλουσιοπάροχα με δημόσιο χρήμα τα τελευταία χρόνια.

Τέταρτο, και τελευταίο, σημείο, η αναφορά στην « αναδιανομή του εισοδήματος » δεν κάνει τη παραμικρή νύξη στην « φορολόγηση του πλούτου”, και ειδικότερα στην “φορολόγηση των καθαρών κερδών, των υψηλών εισοδημάτων, της μεγάλης ακίνητης και της εκκλησιαστικής περιουσίας, από την ακύρωση των προνομίων της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών επιχειρήσεων και από την ανάσχεση της ύφεσης της οικονομίας” που η συνεδριακή απόφαση τοποθετούσε στην καρδιά της στρατηγικής του Σύριζα (παράγραφος 13.4). Δεν αναφέρεται επίσης η επαναφορά του κατώτατου μισθού και της κατώτατης σύνταξης στα προ-Μνημονίου επίπεδα, που αποτελεί μια άλλη πάγια δέσμευση του Σύριζα.

Πέρα από τις προαναφερθείσες, το κείμενο του σ. Τσίπρα εισάγει και μια επιπλέον καινοτομία: την ιδέα ότι εκτός από “πιστοποιητικά ιδεολογικής καθαρότητας”, ο Σύριζα δεν “κρατάει πολιτικό μητρώο για το παρελθόν”. Και όμως, χωρίς να διακατέχεται από κάποιο άγχος “ιδεολογικής καθαρότητας”, ακριβώς ένα τέτοιο “μητρώο” όριζε η απόφαση του ιδρυτικού συνέδριου όταν διευκρίνιζε ότι “πρόσωπα και δυνάμεις του χρεοκοπημένου και υπόλογου πολιτικού κόσμου, ιδίως όσοι αποδέχθηκαν την πολιτική του μνημονιακού μονόδρομου και έπαιξαν ενεργό ρόλο σε μνημονιακές κυβερνήσεις από θέσεις ευθύνης, δεν μπορεί να έχουν ρόλο στην κυβέρνηση της Αριστεράς” (παράγραφος 15). Και τούτο για να “διαφυλάξουμε τη φερεγγυότητα και αξιοπιστία μας… στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ για την κοινωνική, πολιτική ανατροπή και την αριστερή διακυβέρνηση”.

Οι σύντομες αυτές επισημάνσεις μας επιτρέπουν να απαντήσουμε καταφατικά στο ερώτημα που θέσαμε αρχικά. Η αντικατάσταση του στόχου της “κυβέρνησης της Αριστεράς” από αυτόν του “νέου συνασπισμού εξουσίας” σηματοδοτεί όντως μια ουσιαστική μετατόπιση στον τρόπο χάραξης των διαχωριστικών γραμμών, δηλαδή της ίδιας της βάσης πάνω στην οποία είχε συγκροτηθεί όλη η στρατηγική του Σύριζα όπως την έχουν καταγράψει οι συνεδριακές του αποφάσεις.

Εδώ προκύπτει όμως ένα θεμελιώδες πρόβλημα: σύμφωνα με τις καταστατικές αρχές του Σύριζα, ουδείς δικαιούται να τροποποιήσει ή να αλλοιώσει τις αποφάσεις του συνεδρίου του. Ούτε η κεντρική επιτροπή, ούτε ο πρόεδρος του κόμματος. Μόνο ένα επόμενο συνεδριακό σώμα μπορεί να αλλάξει ότι έχει αποφασιστεί από ένα προηγούμενο. Οι αποφάσεις αυτές αποτελούν την κορυφαία έκφραση της συλλογικής βούλησης των μελών του και την μόνη δυνατή βάση των βασικών δεσμεύσεων του απέναντι στο λαό.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

 ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Εντάξει, δεν είναι και κάνας πρωτότυπος τίτλος, αλλά εγώ τώρα τον βιώνω. Η κατάσταση πλέον είναι εντελώς παπαράτσι. Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι στο γεύμα Σαμαρά – Σόιμπλε στη Λισαβόνα συζητήθηκε «το κυβερνητικό σχέδιο για φοροελαφρύνσεις και η στροφή στην οικονομική πολιτική που ακολουθείται ενώ έγινε και διεξοδική συζήτηση για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους». Μας πλάσαραν και αυτή τη φωτογραφία.

Μία φωτογραφία που όσο και να τη φτιάξεις για να δείχνει «σοβαρή», θυμίζει παπαράτσι.

Σε αυτή τη φωτογραφία, λοιπόν, εγώ βλέπω τον Σόιμπλε να προσπαθεί να φάει και τον Σαμαρά σαν επίμονο θαυμαστή να πιέζει για ένα αυτόγραφο.

Αυτή η φωτογραφία συνόδευε ένα από τα σπουδαιότερα θέματα της εβδομάδας! Δε νομίζω όμως ότι έχει μεγαλύτερη αξία από μία άλλη φωτογραφία. Εκείνη που δείχνει τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη μία μέρα πριν τον ανασχηματισμό να μπαλαμουτιάζει μία παλιά tv persona.

Και σε αυτή τη φωτό, ο υπουργός θα μπορούσε να συζητά «το κυβερνητικό σχέδιο για φοροελαφρύνσεις και τη στροφή στην οικονομική πολιτική που ακολουθείται». Νομίζω μάλλον ότι για τη δεύτερη φωτό έγινε μεγαλύτερη συζήτηση απ’ ότι για εκείνη του Σαμαρά.

Η πολιτική έχει τελειώσει. Δεν αφορά το κοινό. Φρόντισαν γι’ αυτό τα ΜΜΕ, το καταναλωτικό τους κοινό και οι ίδιοι οι πολιτικοί. Τον Απρίλιο διαβάζοντας τη συνέντευξη  που έδωσε η υπουργός Τουρισμού σε έναν λιγούρη που της την έπεφτε διαρκώς, δε μπορούσα να ξεχωρίσω αν ήταν πιο εμετικές οι ερωτήσεις του πέφτουλα ή οι απαντήσεις της υπουργού μία εκ των οποίων έγινε και τίτλος: «Δεν το παίζω γκόμενα, δεν είμαι νάρκισσος».

Αυτές τις μέρες η συζήτηση στρέφεται γύρω από το αν ήταν σωστό να κάνει cyber sex ο Σακελλαρίδης ή όχι. Και η συζήτηση γιγαντώθηκε με ευθύνη και του Σακελλαρίδη ο οποίος έδωσε αξία στην τελευταία δημοσιογραφική ρέχα του πεζοδρομίου. Και η ευθύνη είναι του Σακελλαρίδη, διότι από τη δημοσιογραφική ρέχα ποτέ δε θα μάθαινα για το θέμα, γιατί απλώς δεν την διαβάζω. Διάβασα όμως την ανακοίνωση του Σακελλαρίδη, ο οποίος έκανε ταυτόχρονα και το τραγικό λάθος να μην τοποθετηθεί ως κάποιος που τον έπαιζε στη web cam του, αλλά εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος της Αριστεράς να δηλώνει ότι η «Η Αριστερά δεν εκβιάζεται».

Πρώτον, δεν έκανε cyber sex η Αριστερά, αλλά ένας υποψήφιος δήμαρχός της που πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος κι έχει τις προτιμήσεις του. Το αν η δημοσιογραφική ρέχα είχε σκοπό να εκβιάσει την Αριστερά, πρώτη η Αριστερά θα έπρεπε να απαξιώσει την προσπάθεια εκβιασμού της.

Δεύτερον, η Αριστερά δεν είναι σχολή καλογραιών. Υπάρχουν αριστεροί που κάνουν έρωτα, αυνανίζονται, κάνουν cyber sex, βλέπουν τσόντες, συμμετέχουν σε παρτούζες και γενικώς ζουν όπως οι δεξιοί και οι κεντρώοι. Έχουν δηλαδή σεξουαλική ζωή. Ως εκ τούτου, αν κάποιοι αριστεροί νιώθουν ευάλωτοι λόγω των σεξουαλικών τους προτιμήσεων ή ενοχικότητα, είναι δικό τους θέμα και δε μπορούν να χρησιμοποιούν την Αριστερά για να κάνει ντα την κάθε ρέχα.

Τελευταίο, αν ο Σακελλαρίδης νιώθει ότι η παιδικού βαθμού αφέλειά του είναι χαρακτηριστική της προσωπικότητάς του και μπορεί να βλάψει με κάτι πραγματικά σοβαρό τον πολιτικό χώρο που εκπροσωπεί, απλώς δικαιούται να παραιτηθεί από το αξίωμά του και να τελειώνει το θέμα. Έχουν παραιτηθεί χιλιάδες πολιτικοί πολύ μεγαλύτερης αξίας από έναν πρωτοεμφανιζόμενο υποψήφιο δήμαρχο, σιγά τα ωά. Αν πάλι νιώθει ότι δεν έγινε και τίποτα σημαντικό κι ότι απλώς την πάτησε όπως θα μπορούσαμε όλοι να την πατήσουμε ή την έχουμε πατήσει κάποια στιγμή, ας τελειώσει το θέμα εδώ κι ας ασχοληθεί με το έργο που του ανέθεσαν οι ψηφοφόροι.

Αν οι άνθρωποι της Αριστεράς δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το σοβαρό πρόβλημα από τη γελοιότητα της κάθε δημοσιογραφικής ρέχας, τότε φοβάμαι ότι πολύ σύντομα τα περιοδικά τύπου «CIAO» και «Hello» θα θεωρούνται έντυπα πολιτικού περιεχομένου.

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Τρεις προϋποθέσεις για βιώσιμη εκλογική νίκη της Αριστεράς

Τρεις προϋποθέσεις για βιώσιμη εκλογική νίκη της Αριστεράς

Του Γιάννη Μαυρή*

Η προοπτική εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εθνικές εκλογές έχει ενισχυθεί σημαντικά μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές. Η ανεπανόρθωτη συντριβή του κυβερνητικού συνασπισμού έχει οδηγήσει σε θεαματική ανατροπή του εκλογικού συσχετισμού, ενώ και η ίδια η δυναμική του αποτελέσματος λειτουργεί υπέρ του νικητή των εκλογών.
Το εκλογικό σώμα συνειδητοποίησε ότι η αντιπολίτευση κερδίζει και η κυβέρνηση χάνει. Πρόκειται μάλλον για σημείο μη επιστροφής, όπως έχει συμβεί συχνά στο παρελθόν και 3 φορές κατά την τελευταία δεκαπενταετία, συγκεκριμένα το 2001, το 2008 και το 2009.

Το χρονικό διάστημα μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές είναι προφανώς εξαιρετικά κρίσιμο. Τόσο διότι θα ξεκαθαρίσουν η φυσιογνωμία και η «κυβερνητική ταυτότητα» του ΣΥΡΙΖΑ όσο και διότι τώρα θα διαμορφωθεί το κοινωνικό πλαίσιο που θα κρίνει το μέλλον μιας πιθανής ανάληψης της διακυβέρνησης από την Αριστερά ή με κορμό την Αριστερά. Είναι αναπόφευκτο ότι η ενεργοποίηση ποικίλων επιρροών και η άσκηση πιέσεων (εσωτερικών και εξωτερικών) στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα ενταθούν, με σκοπό την ιδεολογική και πολιτική του απονεύρωση, τη σύγκλισή του στο «Κέντρο» και τον εγκλωβισμό του σε κάποια εκδοχή «νέας» συνεργατικής διαχείρισης του υπάρχοντος.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Η διατήρηση της πολιτικής και ιδεολογικής αυτονομίας του ΣΥΡΙΖΑ ούτε εύκολο εγχείρημα είναι ούτε υποβοηθάται από την κοινωνική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στη χώρα, ύστερα από την 4ετή λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης και τη σε μεγάλο βαθμό ολοκλήρωση του μνημονιακού προγράμματος. Πράγματι, ο μεταπολιτευτικός κοινωνικός συσχετισμός έχει ανατραπεί άρδην υπέρ των κυρίαρχων τάξεων και των συμμάχων τους.

Σήμερα, δεν φαίνεται να υπάρχουν κοινωνικοί και πολιτικοί όροι για ένα νέο 1981 ή -πολύ περισσότερο- για ένα νέο 1985, την πιο πολωμένη κοινωνικά εκλογική αναμέτρηση της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η ποικιλόμορφη κοινωνική κινητοποίηση κατά των μνημονίων, που κορυφώθηκε το 2011 και το 2012, ξεπερνώντας κάποιες στιγμές τα 2,5 εκατ. διαδηλωτές και απεργούς, έχει σήμερα περιοριστεί σημαντικά. Και τούτο, παρά το γεγονός ότι η κοινωνική-ταξική πόλωση της ελληνικής κοινωνίας εξακολουθεί να εντείνεται και η καταστροφή της μισθωτής εργασίας και τμήματος των μεσαίων στρωμάτων συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό.

Ισως καλύτερα από κάθε τι άλλο αυτήν την ιδεολογική υποχώρηση και ανατροπή στο ιδεολογικό-συμβολικό επίπεδο εκφράζει η πρόσληψη της έννοιας της «αλλαγής». Εννοια κλειδί – παράγωγο του μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού, της «κουλτούρας της Μεταπολίτευσης» που τόσο μισούν οι απολογητές νεοφιλελεύθεροι ακαδημαϊκοί ιδεολόγοι. Στη Μεταπολίτευση, το ώριμο αίτημα της αλλαγής απελευθέρωσε κοινωνικές δυνάμεις, ενέπνευσε κοινωνικό ενθουσιασμό, συσπείρωσε εκλογικά και διατήρησε επί μια δεκαετία συμπαγές το κοινωνικό μπλοκ των κυριαρχούμενων τάξεων (μέχρι το 1989-90).

Σήμερα αντιθέτως, η ιδέα της όποιας αλλαγής προκαλεί «τρόμο» και παράλυση, ακόμη και στα κοινωνικά στρώματα που φτωχοποιούνται βίαια ή καταστρέφονται. Η επιτυχία της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής στον ιδεολογικό πόλεμο είναι εξίσου σημαντική. Υπό αυτήν την έννοια, η επανασυμφιλίωση της κοινωνίας με την επεξεργασμένη έννοια μιας νέας ριζοσπαστικής «αλλαγής» είναι ζωτικής σημασίας και αποτελεί την πρώτη προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα της εκλογικής νίκης.
Ωστόσο, ένα παρόμοιο ιδεολογικό εγχείρημα μέχρι στιγμής δεν διαφαίνεται.

Είναι πιθανό η Αριστερά να κερδίσει (αυτόνομα ή όχι) τις επόμενες εκλογές, με όρους κοινωνικής ήττας και παραίτησης, αποδιάρθρωσης και κατακερματισμού του κοινωνικού ιστού. Με δεδομένη την ιστορική αδυναμία των συνδικάτων, την έλλειψη σημαντικών μορφών αυτοοργάνωσης των κοινωνικών κινημάτων, αλλά και την οργανωτική ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν διαθέτει ακόμη οργάνωση σε αντιστοιχία με το σημερινό διακύβευμα, η κοινωνική διάλυση και ο κατακερματισμός που έχει επιφέρει η μνημονιακή πολιτική καθιστούν σήμερα τη σχέση εκπροσώπησης της Αριστεράς με το αντιμνημονιακό κοινωνικό μπλοκ των υποτελών τάξεων ιδιαίτερα επισφαλή και ευάλωτη, ακόμη και εκλογικά. Λόγω της συνεχώς αυξανόμενης αποχής, υπολογισμένης σε ψήφους (1.519.000), η εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές (26,6%) αντιπροσωπεύει στο εκλογικό σώμα του Μαΐου 2012 το 23,5%, αλλά μόνον το 21,6% στο εκλογικό σώμα των τελευταίων -πριν από την κρίση- βουλευτικών εκλογών του 2009 (όπου ψήφισαν 7,045 εκατ.).

Αποτελεί, επομένως, στρουθοκαμηλισμό να μην αντιλαμβάνεται κανείς την κοινωνική «αιμορραγία» της αποχής, που συντελείται γοργά και λειτουργεί αποδεδειγμένα εις βάρος της Αριστεράς. Και όμως, το 8,25% του εκλογικού σώματος του Μαΐου του 2012 δεν ψήφισε στις τελευταίες ευρωεκλογές. Αυτό σημαίνει 535.000 λιγότεροι ψηφοφόροι μέσα σε μόλις 24 μήνες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της κυβερνητικής στρατηγικής για την εξουδετέρωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας του εκλογικού σώματος και την «απαλλαγή από τον λαό», κατά την μπρεχτική προτροπή. 

Το ζήτημα της αναδιάταξης της οργάνωσης και κυρίως της λειτουργίας του κόμματος, που έχει αναδειχθεί –εκ των πραγμάτων- σε μείζον, αποτελεί τη δεύτερη προϋπόθεση βιωσιμότητας της εκλογικής νίκης. Μια ξεχασμένη συζήτηση γίνεται πάλι επίκαιρη, χωρίς όμως να έχει απαντηθεί.

Η «ξεροκέφαλη» πραγματικότητα της αυξανόμενης αποχής αναδεικνύει τη σημασία της τρίτης προϋπόθεσης. Απαιτούνται η απόρριψη του εκλογικισμού και η πυροδότηση ενός νέου κοινωνικού-εκλογικού ρεύματος, αντίστοιχου με εκείνο που δημιουργήθηκε μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου 2012. Αλλά η μετατόπιση προς το (ανύπαρκτο) «Κέντρο» δεν δημιουργεί κοινωνικό ρεύμα. Δεν κινητοποιεί τους απελπισμένους, τους παραιτημένους, τους ιδιωτεύοντες και τους απέχοντες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να γοητευτεί από τις Σειρήνες της «κεντρώας διεύρυνσης». Η ιδέα που υποκρύπτει αυτή η στρατηγική είναι ότι, για να κερδίσεις τις εκλογές, πρέπει να προσελκύσεις τους «διστακτικούς» εκλογείς, τους «μετριοπαθείς», τους «αναποφάσιστους» των δημοσκοπήσεων: αυτούς που ψήφιζαν μέχρι τώρα συντηρητικά, αλλά που αυτή τη φορά θα μπορούσαν να κάνουν το μεγάλο άλμα. 

Αυτή η αυταπάτη, εκτός από αφελής, έχει διαψευστεί ιστορικά αμέτρητες φορές. Είναι γνωστό ότι οι εκλογές δεν κερδίζονται μέσα στις προεκλογικές καμπάνιες.

* Πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Public Issue

Παράδοξο

Παράδοξο

Μάλλον περιμένουμε την πλήρη καταστροφή μας οι περισσότεροι για να αντιδράσουμε, το λένε και οι μεγάλοι μας στοχαστές πως, εάν δεν δούμε την κόλαση, δεν επιστρέφουμε στην ηρεμία, την ελευθερία, την ειρήνη, την οικονομική αξιοπρέπεια. Και όμως, πολλοί τη βλέπουμε την (ολική) καταστροφή να έρχεται, ήδη συγκατοικούμε, αλλά εμείς παραμένουμε απτόητοι. Σε ποια γλώσσα να ρωτήσουμε τούτο το αδιανόητο; Ποιος λόγος, ποια πολιτική θα μας αναγκάσουν να βρούμε λέξεις και έννοιες που, επιτέλους, θα γίνουν κατανοητές από πάσχοντες και ελαφρύτερα πάσχοντες; Ποιος ή τι θα μας σώσει από τον ημιθάνατό μας;

Δεν είναι δυνατόν τα μέσα ενημέρωσης να έχουν μεταλλάξει την κριτική ματιά των ανθρώπων. Την επηρεάζουν και τη χειραγωγούν βεβαίως (τη ματιά και την προσωπικότητα), αλλά σε τέτοιο σημείο ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς ότι, ναι, πεθαίνει, αλλά προτού πεθάνει κάτι καλό θα γίνει, ε, αυτό είναι απ’ τ’ άγραφα. Αμα σωθούνε οι τράπεζες θα σωθούμε κι εμείς, εάν δεν φορολογούνται οι πλούσιοι, πάλι εμείς θα σωθούμε, αφού αυτοί θα μπορούν να επενδύουν, να δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και λοιπά φληναφήματα. Εάν δεν εκλεγούν οι συστημικές δυνάμεις του πολιτικού βίου, όσοι έχουν εμπλακεί δηλαδή σε τεράστια ανέλεγκτα σκάνδαλα, εάν λοιπόν δεν εκλεγούν αυτές οι δυνάμεις και έτσι και καταλάβει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ (…) η χώρα θα βουλιάξει, λένε οι ανεκδιήγητοι. Είναι αυτοί που δεν δίνουν δεκάρα για τον διασυρμό που οι ίδιοι επιφέρουν στο Σύνταγμα, που χρησιμοποιούν ασύστολα τις κατασταλτικές δυνάμεις εναντίον φτωχών και ανήμπορων συνταξιούχων, απολυμένων, ανέργων και λοιπών χειμαζόμενων. Μπορεί η διακυβέρνησή τους να μυρίζει φασισμό, αλλά αυτοί δεν καταλαβαίνουν από τέτοια· εξουσία είναι, ό,τι θέλουν κάνουν, ξέρουν αυτοί. Και πώς να μην ξέρουν όταν η Δικαιοσύνη όχι απλώς κοιμάται αλλά τους συντρέχει επιπλέον, όταν οι συνδικαλιστές γίνονται πιόνια τους ή αν πουν κάτι διώκονται.

Πώς, λοιπόν, συμβαίνει, ενώ βλέπουμε την καταστροφή να μην κάνουμε κάτι ανασχετικό; Είμαστε πολιτικώς τελειωμένοι; Αυτό ήταν όλο; Μας αρέσει η παραπλάνηση, η απάτη, το ψεύδος, η κτηνωδία; Τι να πεις για την ανθρώπινη φύση… Αλλά δεν είναι η ανθρώπινη, είναι η πολιτική φύση που έχει πλαστεί από μέτρα άλλων· της εξουσίας της ίδιας, των κομματικών ιεραρχιών, της ανυπαρξίας των τοπικών κοινοτήτων. Κι έτσι δικαιολογείται η φτώχεια, η δυστυχία, οι ολίγοι που έχουν τον πλούτο, οι θεωρίες τους, όλα. Ολα δικαιολογούνται και όχι μόνο· επιβάλλονται από πάνω, χωρίς γογγυσμό, χωρίς αιδώ, χωρίς ενέργεια, χωρίς αντίσταση. Το παράδοξο επικυριαρχεί (και το ανήθικο και το άλογο και το παράλογο) και ‘μεις το χειροκροτούμε, το ασπαζόμαστε, το αινούμε

Αινούμε τους κυρίους της καταστροφής, αυτοί είμαστε· ζητωκραυγάζουμε τους βιαστές μας αλλόφρονες δε και φανατισμένοι. Είναι οι «σωτήρες» της πολιτικής, του πολιτικού λόγου, θέλουν το καλό μας. Θέλουν το καλό μας και όλο την καταστροφή φέρνουν· και μόνον αυτή.

Παπάδες

Παπάδες

Σέβομαι τους πιστούς κάθε θρησκείας, αρνούμαι, όμως, την ύπαρξη πολλών θρησκειών, θεωρώντας μεγάλη απερισκεψία και ανοησία ότι κάθε λαός, σχεδόν, έχει τον δικό του θεό. Βλέπω ότι και οι λογής παπάδες δεν πολυπιστεύουν, όπως και η ιεραρχία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Οτιδήποτε αποκαλεί το σώμα ακάθαρτο, και μάλιστα τη σεξουαλικότητα, είναι αποκρουστικό, οτιδήποτε ψέγει και καταριέται (μπα!) τον χορό και το γέλιο είναι απωθητικό. Οτιδήποτε θέλει να μάς κάνει να ντρεπόμαστε εάν δεν πιστεύουμε είναι ντροπή. Ολοι πλέον γνωρίζουμε τη μεγάλη απάτη της Εκκλησίας και της πολιτικής, όλοι αναγκαζόμαστε να βιώνουμε τη γελοία αντίφαση πίστης και πράξης. Εάν πραγματικά πίστευαν οι παπάδες και οι πολιτικοί θα ήσαν απλώς ηθικοί, έντιμοι, θα αγαπούσαν τον πλησίον, θα αρνούνταν τον πλουτισμό, θα πίστευαν στο δίκαιο και τη δικαιοσύνη. Θα προσπαθούσαν να εξαϋλωθούν, διάολε, και όχι να προσεταιρίζονται και να περιφρουρούν αμύθητες περιουσίες.

Υποκριτές και ψεύτες οι εκπρόσωποι του θεού στη γη (χριστιανοί, μουσουλμάνοι, ινδουιστές, βουδιστές και δεν συμμαζεύεται). Κηρύσσουν την αγάπη και ταυτόχρονα απεργάζονται μύρια επίβουλα σχέδια για την επικράτησή τους, για τη διαιώνιση της δικής τους βασιλείας επί γης· το Επέκεινα δεν φαίνεται να τους απασχολεί (και έχουν δίκιο βεβαίως).

Και 'κείνο το «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν» πόσο ψεύτικο, πόσο υποκριτικό είναι· πόση φιλαυτία προϋποθέτει! Ποια παραίτηση από το Εγώ; Ποια μέριμνα για τον διπλανό; Πρώτα ο εαυτούλης μας και μετά ό,τι θέμε λέμε, ακριβώς για να συνεχιστεί η επικυριαρχία μας. Από τη στιγμή που η πίστη έγινε μοχλός εξουσίας, είναι λυπηρό και εκφυλιστικό να μιλάμε με στοργή και κατανόηση γι' αυτήν.

Παρ' όλα αυτά αγαπώ τους πιστούς. Πέρα από το αναφαίρετο δικαίωμά τους να πιστεύουν, σε όποιον θεό ή δαίμονα, δεν έχει σημασία, μερικοί έχουν μια γλυκύτητα και μια πραότητα που δεν τη συναντάς σε κοκορόμυαλους που δηλώνουν πανεύκολα άθεοι ή άθρησκοι ή στον κάθε ορθολογιστή, που απλώς επαίρεται για την επιστημονική του σκέψη και την ίδια ώρα προβαίνει, όπως και η Εκκλησία, στα πιο φριχτά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Τι εμμονή κι αυτή στα ευαγγέλια, αφού ελάχιστοι έχουν διαβάσει τι αγγέλλουν (στην ουσία είναι δυσαγγέλια, όπως έγραψε ένας σφοδρός πολέμιος του χριστιανισμού, αλλά δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή).

Ας το ξαναπούμε: ιερείς και πολιτικοί γνωρίζουν ότι ψεύδονται, παρ' όλα αυτά εξακολουθούν, με θράσος ενίοτε και με απειλές για όσους τους αμφισβητούν ότι θα καταλήξουν (οι αμφισβητίες) σε φυλακές ή στην κόλαση. Αλλο παράδοξο και τούτο, μια θρησκεία της αγάπης και της συγχώρεσης να διαθέτει βασανιστικούς τόπους, να εκδικείται όταν την ίδια ώρα λέει ότι η εκδίκηση δεν είναι ανθρώπινη ιδιότητα. Ή δεν το λέει; 'Η είναι μια θρησκεία της εκδίκησης και μόνο; Μήπως είναι η θρησκεία των μνησίκακων και τον αποτυχημένων;

Το ερώτημα είναι ποια Αριστερά;

Το ερώτημα είναι ποια Αριστερά;

Του Ευτύχη Μπιτσάκη*

Και τώρα, τι; Αλλά η Αριστερά δεν είναι ακόμα πρώτη δύναμη. Οταν γίνει, θα τεθεί το ερώτημα. Ομως: Ποια Αριστερά; Κατά την ηγεσία του ΚΚΕ, Αριστερά είναι μόνο το ΚΚΕ. Για κάθε σοβαρό πολίτη, αντίθετα, Αριστερά είναι, παρά τις διαφορές τους, διαφορές κουλτούρας, τακτικής, στρατηγικής, ακόμα και διαφορές κοσμοθεωρητικών αντιλήψεων, όλες οι οργανώσεις οι οποίες θέτουν ως στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό. Δηλαδή, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι οργανώσεις της λεγόμενης «εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς». (Αλήθεια, αν οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς υπερβούν τις καταγωγικές αγκυλώσεις τους, αυτοδιαλυθούν και ενωθούν, με πιθανότητα τότε να μπουν στη Βουλή και να πάνε και στην Ευρωβουλή, αν λοιπόν μπουν κ.λπ., τότε τι θα γίνει το «έξω».)

Αριστερά, πρώτη δύναμη. Αλλά αν η ηγεσία του ΚΚΕ επιμείνει να θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο εχθρό και αν η «εξωκοινοβουλευτική» Αριστερά επιμείνει στην άρνησή της, τότε το ερώτημα αφορά μόνο το πολύ πιθανό πρώτη δύναμη να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και τότε: Κυβέρνηση «με κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι: Κεφάλαιο, τράπεζες, Ε.Ε., ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους, νεοναζί. Μαζί μ’ αυτούς και το ΚΚΕ;

Θα αντέξει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; Προετοιμάζεται ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά για να αντιμετωπίσει δεξιούς και αριστερούς εχθρούς; Δηλαδή ετοιμάζεται για κυβέρνηση και για δύναμη εξουσίας; Δεν ξέρω τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ. Φοβάμαι όμως ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει σε βάθος την ιστορική ευθύνη την οποία αναλαμβάνει σε μια τέτοια περίπτωση. Φοβάμαι ότι κατέχεται από μια νεανική αισιοδοξία.

Ομως: Μη βιαζόμαστε! Το νέο καθεστώς της νέας, ολοκληρωτικής υποτέλειας στηρίζεται ακόμα σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Και προπαντός: Εχει και θα αξιοποιήσει εφεδρείες ώστε και με δεύτερο κόμμα τη Ν.Δ. (ή άλλο δεξιό σχήμα) να σχηματίσει μια πολυκέφαλη Λερναία Υδρα. Αυτό έγινε πρόσφατα, παλαιότερα και προπαντός στην περίοδο του Εμφυλίου.

Ας περιοριστούμε λοιπόν στο μισό αρχικό ερώτημα. (Ας θυμηθούμε το «Τι να κάνουμε» του Λένιν.)

Αρχίζουμε από ένα δεδομένο. Οτι δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση. Οτι η τρόικα, μέσω των εθελόδουλων, εκποιεί τα πάντα. Οτι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα καταλήξει σε μια νέα μορφή γενοκτονίας, βιολογική και πολιτισμική. Συνεπώς: Τι να κάνουμε;

Η σημερινή κρίσιμη ιστορική στιγμή απαιτεί τη συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου σωτηρίας, το οποίο θα διεκδικήσει την εξουσία και θα ανακόψει την πορεία προς το βάραθρο. Το μέτωπο θα μπορούσε να συγκροτηθεί στη βάση ενός ελάχιστου προγράμματος: στάση πληρωμών, ακύρωση των μνημονίων, προσπάθεια ακύρωσης της δανειακής σύμβασης (στόχος μάλλον ανέφικτος, λόγω των δρακόντειων όρων της σύμβασης), εθνικοποίηση τραπεζών, πολιτική οικονομικής ανασυγκρότησης με κύριο στόχο τον παραγωγικό τομέα κ.λπ.

Αλλά θα πει το ΚΚΕ: Εξωραϊσμός του καπιταλισμού! Και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά: Δεν αλλάζουν οι σχέσεις παραγωγής. Λοιπόν: Επανάσταση! Ανατροπή κ.λπ. Σύμφωνοι! Κομμουνιστική απελευθέρωση! Δύο φορές σύμφωνοι! Αλλά υπάρχει σήμερα επαναστατική κατάσταση στη χώρα μας; Δείτε τα ποσοστά των αριστερών κομμάτων. Και τι έλεγε ο Λένιν στην εποχή του; Δεν θα ήταν απλώς λάθος. Θα ήταν έγκλημα να ρίξουμε την πρωτοπορία στη μάχη, προτού κερδίσει, αν όχι την υποστήριξη, τουλάχιστον την ευνοϊκή στάση της κοινωνίας. Υπάρχει λοιπόν ευνοϊκή στάση της κοινωνίας μπροστά στο ενδεχόμενο μιας επανάστασης; Η απάντηση είναι, προφανώς, αρνητική. Το γιατί, δεν είναι του παρόντος!

Εστω όμως: Ποιος θα ήταν η πρωτοπορία και ο καθοδηγητής μιας ενδεχόμενης επανάστασης; Το ΚΚΕ που ευαγγελίζεται την επιστροφή στη μορφή σοσιαλισμού που κατέρρευσε; Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά; Πέρα απ’ αυτό: Ποια δύναμη η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως πρωτοπορία, έχει διαμορφωμένη στρατηγική της πορείας προς τον σοσιαλισμό; Το ΚΚΕ; Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά; Ο ΣΥΡΙΖΑ;Ας ηρεμήσουμε. Η πλειοψηφία των αριστερών ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί; Επειδή το πρόγραμμά του αντιστοιχεί στις ανάγκες της ιστορικής στιγμής. Στην ανάγκη σωτηρίας του ελληνικού λαού. Αρχίζουμε συνεπώς από αυτό το αίτημα.

Ναι, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλάει για σοσιαλισμό! Λάθος: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό. Αλλο αν θα θελήσει ή αν θα μπορέσει να τον πραγματοποιήσει. Αλλά υποστηρίζουν ορισμένοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μεταλλαχθεί σε νέο ΠΑΣΟΚ. Ας μην κάνουμε προφητείες… Αλλο το πρόγραμμα του ιστορικού (μακριά τη λήξει) ΠΑΣΟΚ και άλλο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλος ο λαός του ΠΑΣΟΚ (αγρότες μικροαστοί, ανερχόμενα κοινωνικά στρώματα, που δεν ονειρεύονταν σοσιαλισμό) και άλλος ο λαός της Αριστεράς: οι επιζώντες αγωνιστές της γενιάς μου (Αντίσταση, Εμφύλιος), οι αγωνιστές της ΕΔΑ, οι νέοι (τότε) Λαμπράκηδες, οι αγωνιστές εναντίον της χούντας, οι αγωνιστές των μετέπειτα κοινωνικών αγώνων. Ολοι αυτοί θα οδηγηθούν ως πρόβατα επί σφαγήν;

Ας μην κάνουμε προφητείες. Ας μη γινόμαστε μάντεις κακών. Στην Ιστορία, πεδίο δυνατοτήτων, τίποτε δεν προβλέπεται με βεβαιότητα και τίποτα δεν αποκλείεται. Το τυχαίο υπάρχει πάντα, εναντίον της ντετερμινιστικής μοιρολατρικής αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας.

Τι κάνουμε λοιπόν; Αγωνιζόμαστε για τη συγκρότηση του λαϊκού μετώπου σωτηρίας. Ενα ελάχιστο πρόγραμμα μπορεί να αποτελέσει τη βάση του μετώπου που θα διεκδικήσει την εξουσία. Τι θα γίνει όμως με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ; Μέσα ή έξω; Εδώ τίθεται το ερώτημα: Ποια από τις συνιστώσες της Αριστεράς έχει πειστική απάντηση στο ερώτημα «Η Ελλάδα είναι βιώσιμη έξω από την Ε.Ε.;»; Και η διάλυση της Ε.Ε. και η επιστροφή στα έθνη-κράτη είναι ιστορική πρόοδος ή οπισθοδρόμηση; Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, επιστρέφουμε στις «εθνικές» οικονομίες, που θα είναι πηγή νέων αντιθέσεων; Οι απαντήσεις της Αριστεράς είναι απλώς συνθήματα.

Τότε τι κάνουμε; Υποστηρίζω ότι η μόνη στρατηγική διεξόδου από την κρίση είναι η οργάνωση και ο συντονισμός του εργατικού κινήματος και των αριστερών δυνάμεων, πανευρωπαϊκά, με στρατηγικό στόχο τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Στόχος μακρινός μπροστά στη σημερινή οπισθοδρόμηση, αλλά ίσως ο μόνος μαρξιστικά ορθός.

Στο μεταξύ: Ας αρχίσει ένας δημόσιος διάλογος στην Αριστερά για την Αριστερά, για την Αριστερά και τα κινήματα, για το Μέτωπο, για το πρόβλημα της Ε.Ε., για τον σοσιαλισμό.

Η Αριστερά μας έχει το ταλέντο να κερδίζει μάχες και να χάνει τον πόλεμο. Θα σταθεί σήμερα στο ύψος της ιστορικής στιγμής; Ή θα συνεχίσει τον εμφύλιο, με συνέπεια τον δικό της εκφυλισμό και την καταστροφή της πατρίδας μας;

Χρόνια τώρα ορισμένοι πρόβλεπαν την κρίση και τη διάλυση του ΣΥΝ και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ. Οι προβλέψεις δεν επαληθεύτηκαν. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ και διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο (στην εποχή μας) πείραμα. Αν στηριχτεί κριτικά από τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς και από ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, θα μπορούσε να αντέξει τον ταξικό πόλεμο. Αν αφεθεί μόνος και αν καταρρεύσει, όσοι δεν μπήκαν μαζί του στη μάχη, θα νιώθουν δικαιωμένοι λέγοντας «εμείς τα προβλέψαμε»;

Συνεπώς: Λαϊκό μέτωπο σωτηρίας. Ευρύτερο λαϊκό κίνημα που θα στηρίζει κάθε θετικό μέτρο. Κριτική στήριξη της ενδεχόμενης κυβέρνησης «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ». Θα ανταποκριθούν στο «προσκλητήριο των καιρών» οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς; Και αντίστοιχα, η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ: Τι κάνει σήμερα ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των φίλων του και την κριτική στήριξη των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς; Θα αγωνιστεί οργανωμένα και αταλάντευτα για να επιτευχθεί σήμερα το ρεαλιστικά εφικτό, δηλαδή το πρώτο βήμα της δύσκολης, επώδυνης και μακράς πορείας προς την κοινωνική απελευθέρωση; Και στη συνέχεια: Δημόσιος διάλογος μεταξύ των τριών συνιστωσών της Αριστεράς, για μια τεκμηριωμένη λύση του προβλήματος ευρώ-Ε.Ε. και για τη διαμόρφωση συγκεκριμένης στρατηγικής της πορείας προς τον σοσιαλισμό.

 *Ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Aπό την EUROBANK στον Παπαδήμο και τώρα νέος τσάρος: Εκλεκτά έργα και λαμπρές ημέρες του Γκίκα Χαρδούβελη

Π. Μαυροειδής

(αναδημοσίευση παλιότερου άρθρου, αρκετά κατατοπιστικού για τον νέο υπουργό οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη).

O  Γκίκας  Χαρδούβελης, καθηγητής στο τμήμα Χρηματοοικονομικής και Τραπεζικής Διοικητικής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, είναι  ο νέος  επικεφαλής του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου! (και τώρα του Σαμαρά!)

Στο επιστημονικό και επαγγελματικό βιογραφικό του,  που παρουσίασαν τα πρόθυμα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, περισσεύουν τα πτυχία, οι διακρίσεις, τα φωτοστέφανα.

Εμείς από όλα αυτά θα ξεχωρίζαμε τρία πράγματα.

Πρώτον, τι έκανε μέχρι χθες ο αγαπητός κ. καθηγητής; Πως έβγαζε το ψωμί του;  Από το 2005 έως τον Νοέμβριο του 2011 διετέλεσε Οικονομικός Σύμβουλος και Επικεφαλής Έρευνας του Ομίλου EUROBANK EFG!   Έξοχα. Θα σώσει το λαό, ένας ακόμη καλοταϊσμένος γραφειοκράτης του τραπεζικού συστήματος. Δεν είναι παράξενο:  Στο 1,6 τρισ. ευρώ έφτασαν οι κρατικές ενισχύσεις υπέρ του χρηματοπιστωτικού τομέα από τις οποίες επωφελήθηκαν οι τράπεζες την περίοδο από τον Οκτώβριο του 2008 έως την 31η Δεκεμβρίου 2010, όπως ανακοίνωσε  η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το μεγαλύτερο μέρος της εν λόγω ενίσχυσης (74%) έλαβε τη μορφή κρατικών εγγυήσεων επί της συνολικής χρηματοδότησης των τραπεζών. Αν θέλουμε λοιπόν να μιλήσουμε  για κάποια χούντα, αυτή είναι η πολυεθνική χούντα του χρήματος, του κεφαλαίου, με δεσπόζουσα θέση του χρηματο-πιστωτικού τμήματος του.

Δεύτερο, έχει μήπως ο πολυτάλαντος τεχνοκράτης μας και πολιτική πείρα; Μα φυσικά! ΔιετέλεσεΔιευθυντής του Οικονομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού, κ. Σημίτη (τετραετία 2000–2004). Εκ των πρωταγωνιστών και αυτός  λοιπόν μαζί με τον πολύ κ. Παπαδήμο στη χρυσή για το κεφάλαιο  διαχείριση της οικονομίας την κρίσιμη Σημιτική περίοδο («γκρικ στατίστικς» για τη μεγάλη επιτυχία της ένταξης στο ευρώ, συμφωνίες απαλλαγής σουάπς, Ολυμπιάδα, φούσκα ανάπτυξης με  δανεικά).

Τρίτο, θυμάται μήπως κανείς τη ληστεία  του Χρηματιστηρίου; Αν ψάξει κανείς λίγο εκείνη την περίοδο θα δει άπειρα κείμενα του καθηγητή μας να εξηγούν την επιστήμη της ψυχολογίας του χρηματιστηριακού τζόγου  με τα θετικά της αποτελέσματα στην οικονομία. Καθόλου παράξενο. Ας δούμε λίγο το βιογραφικό του και πάλι:  μέλος Διοικητικού Συμβουλίου στη  Global Διαχείριση Κεφαλαίων ΑΕΠΕΥ, μέλος ΔΣ παλιότερα στην  Εθνική Χρηματιστηριακή και φυσικά μέλος Διοικητικού Συμβουλίου στο  Χρηματιστήριο Παραγώγων Αθηνών από  Μάϊο του 1998  έως τον Απρίλιο του 2000. Για να συνδεθούν λίγο τα χρόνια, να θυμηθούμε η ιστορία του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών σημαδεύτηκε από το κραχ του  1999. Περίπου εκατό δισεκατομμύρια ευρώ άλλαξαν χέρια, μεγάλο μέρος από τα οποία έχασαν οι λεγόμενοι μικροεπενδυτές. Η απότομη πτώση του Χρηματιστηρίου ακολούθησε την άνοδο των προηγούμενων ετών που κορυφώθηκε το 1999 και συνδέθηκε με την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ και την προοπτική ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 2004.

Ας δούμε λίγο ποια πολιτική υπηρέτησε ο Γ. Χαρδούβελης και ποια γραφόμενα και εκτιμήσεις του κέρδισαν την εμπιστοσύνη του Λ. Παπαδήμου.

Ευρώ σημαίνει μακρο-οικονομική σταθερότητα  (Επιλογή 1/12/2000)

Γράφει σχετικά ο σύμβουλος του Σημίτη: ‘’Με την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, εξασφαλίζεται η μακροχρόνια μακροοικονομική σταθερότητα, δηλαδή ο χαμηλός πληθωρισμός και ηδημοσιονομική πειθαρχία’’. Ότι ακριβώς ζούμε σήμερα δηλαδή…

Προειδοποιούσε φυσικά τότε  πως ‘’όμως η χώρα χάνει τα εργαλεία της αυτόνομης νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής’’.

Είχε όμως ως σοφός φάρμακο για αυτό το προβληματάκι: 

‘’Η απώλεια των εργαλείων της νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής απαιτεί σήμερα, περισσότερο από άλλοτε, μια πιο ευέλικτη οικονομία. Μια οικονομία στην οποία οι φορείς, εργοδότες, εργαζόμενοι, δημόσιοι λειτουργοί προσαρμόζονται πιο γρήγορα στις αλλαγές του περιβάλλοντος, έχουν μεγαλύτερη κινητικότητα και ευελιξία’’. Είναι η ‘’ευελιξία’’ που είδαμε στους εργαζόμενους να χάνουν τη δουλειά τους ή να γίνονται λάστιχο και τους επιχειρηματίες να φουσκώνουν την τσέπη τους.

Η Ελλάδα καλπάζει-Οι ΗΠΑ βλέπουν την πλάτη μας (ΧΡΗΜΑ 7/9/2000)

Εκτός από την Πόλη, σαν ελληνισμός χάσαμε και τις μέρες της μεγάλης ανάπτυξης της ‘’ισχυρής Ελλάδας’’. Να τι έλεγε τότε ο σοφός:

‘’Αν κάποιος συγκρίνει τις προβλέψεις για την Ελλάδα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και τις ΗΠΑ, αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα δεν αναμένεται να επηρεαστεί ιδιαίτερα από τη διεθνή κάμψη στην οικονομική δραστηριότητα’’.

Αλήθεια, που στηριζόταν?

‘’Ο λόγος που η Ελλάδα δεν επηρεάζεται τόσο πολύ από τη διεθνή στασιμότητα, είναι ότι στην χώρα μας ο κινητήριος μοχλός ανάπτυξης είναι οι επενδύσεις, οι οποίες είναι δεδομένες. Οι επενδύσεις πρέπει να γίνουν, είναι δρομολογημένες, ένα τμήμα έρχεται από τις εισροές του Γ’ ΚΠΣ, ένα άλλο τμήμα είναι οι δημόσιες και ιδιωτικές συγχρηματοδοτήσεις, και τέλος ένα άλλο τμήμα ταολυμπιακά έργα’’.

Δεν είχε άδικο. Μόνο που  η ανάπτυξη αυτή είχε ξεκάθαρο χαρακτήρα και ταξικό χρώμα. Ήταν ανάπτυξη των κερδών του κατασκευαστικού κεφαλαίου και λοιπών παρασιτικών στρωμάτων της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας που ροκάνιζαν από τη λεγόμενη ευρωπαϊκή προσαρμογή και την ένταξη στο ευρώ.

Κάθε νοήμων άνθρωπος και φυσικά ο κ. Χαρδούβελης ήξερε πως αυτό θα είχε τέλος γενικά και ειδικότερα τραγικό τέλος για την εργαζόμενη πλειοψηφία. Αυτό δεν ενδιέφερε και δεν ενδιαφέρει και τώρα.  Το ζητούμενο τότε ήταν να τονωθεί η ‘’θετική ψυχολογία’’ στους άοκνους επιχειρηματίες που είναι οι στυλοβάτες της Ελλάδας. Να πως συνέχιζε το άρθρο:

‘’Στην Ελλάδα, όμως, οι επενδύσεις είναι δεδομένες έως το 2008, τουλάχιστον λόγω των εισροών του Γ’ ΚΠΣ. Δεν υπάρχει κίνδυνος ύφεσης. Αντίθετα, υπάρχουν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και βεβαιότητα για τους ρυθμούς αυτούς, και κατ’ επέκταση σχετική βεβαιότητα για υγιή κέρδη των επιχειρήσεων την επόμενη δεκαετία. Διεθνώς, αυτό σπάνια συμβαίνει. Πιστεύω ότι σε κάποια στιγμή θα το αντιληφθούν και οι αγορές και θα το προεξοφλήσουν, δηλαδή το ασφάλιστρο κινδύνου θα μειωθεί, οι προβλέψεις για μελλοντικά κέρδη θα αυξηθούν, με ανάλογο αντίκτυπο στις τιμές των μετοχών και, ceteris paribus, σε υψηλότερους λόγους τιμών προς κέρδη από το διεθνή μέσο όρο’’.

Ε τι άλλο να πει; Ήταν πράγματι δίκαιος:  ‘’Μάγκες τρέξτε. Το πράγμα είναι σίγουρο, αυτά δεν γίνονται κάθε μέρα και το πάρτι θα τελειώσει’’. Οι κρίσιμες πληροφορίες…

Το 2010 η Ελλάδα θα έχει καλύψει τη διαφορά βιοτικού επιπέδου με την ΕΕ (ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 17/1/2001)

Θαυμάστε στρατηγική σκέψη και οξυδέρκεια πρόβλεψης:

‘’Αν ξεκινάμε από ένα επίπεδο 68%-69% του μέσου κοινοτικού βιοτικού επιπέδου και επιθυμούμε να πάμε στο 100% το 2010, απαιτείται ρυθμός ανάπτυξης υψηλότερος κατά 3,5 ποσοστιαίες μονάδες. Αν στην Ε.Ε. ο ρυθμός είναι 3%, εμείς θέλουμε 6,5%. Αλλά, όμως, αν υπολογίσουμε ότι θα «ενταχθεί» και ένα μεγάλο τμήμα της παραοικονομίας και υπάρχουν λόγοι, μέτρα, που ωθούν προς αυτό, τότε απαιτείται υψηλότερη ανάπτυξη μόνο 2 μονάδων. Το σενάριο λοιπόν που η Ε.Ε. τρέχει με 3% και η Ελλάδα με 5% είναι ικανό να φέρει τη σύγκλιση. Οι στόχοι, λοιπόν, του ΥΠΕΘΟ στηρίζονται σε ένα μεσαίο σενάριο, όχι σε αισιόδοξο’’.

Σκεφτείτε τι προέβλεπε το αισιόδοξο σενάριο του ευρώ… Να ρωτήσουμε μήπως ποια είναι αλήθεια σήμερα η κατάσταση;

 Ακλόνητο το ευρώ από την ύφεση (Επενδυτής, 11/10/2001)

Αυτός ήταν ο …συγκρατημένος τίτλος υμνολογίας του ευρώ, σε ένα άρθρο που τελείωνε με ακόμη μεγαλύτερη βεβαιότητα:

‘’Μακροπρόθεσμα, η κυκλοφορία του ευρώ σε φυσική μορφή και η απόσυρση των εθνικών νομισμάτων, πιστεύω ότι θα αλλάξουν και την ψυχολογία των Ελλήνων, αλλά και των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Εφόσον θα χρησιμοποιούμε όλοι ένα κοινό και ισχυρό παγκόσμιο νόμισμα, θα συνειδητοποιήσουμε βαθιά και συγκεκριμένα, κι όχι θεωρητικά, ότι ανήκουμε σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια και, επομένως, ότι οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα ως μέλη της Ευρώπης και όχι μόνο από καθαρά εγχώρια σκοπιά’’.

Το καλύτερο όπως πάντα πρέπει να μένει για το τέλος:

‘’Έπρεπε να εφεύρουμε μια δική μας τρόϊκα’’ ! (ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 12-13/2/2011)

Θεωρούμε τον τίτλο αυτού του άρθρου, πραγματικά ειλικρινή. Κάτι ανάλογο είχε πει κάποια στιγμή και ο ΓΑΠ και ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Η αλήθεια είναι πως και αν δεν υπήρχαν οι δανειστές και η ΕΕ, το κεφάλαιο και το υπηρετικό προσωπικό του στο χώρο της αστικής διανόησης, θα  έπρεπε να εφεύρει μια κάποια τρόϊκα..

Γράφει ο εκλεκτός του Λ. Παπαδήμου:

‘’Την εξυγίανση, λοιπόν, στην Ελλάδα την επέβαλε η ίδια η ζωή, η διεθνής αγορά, όχι η τρόικα. Παραφράζοντας το γνωστό στοίχο του Καβάφη, θα έπρεπε ούτως ή άλλως να εφεύρουμε μία δική μας τρόικα’’.

Βλέπετε οι περικοπές μισθών και συντάξεων η ιδιωτικοποίηση των πάντων, το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, το καθεστώς επιτροπείας από την ΕΕ, είναι περίπου φυσικά φαινόμενα, κάτι σα σεισμός ή την έκρηξη ενός ηφαιστείου. Οι ‘’αγορές’’ δε σχετίζονται με ταξικές επιλογές ούτε το πλαίσιο τους ορίζεται από οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις. Και αυτή η ρημάδα η ‘’ζωή’’ δεν έχει  ιδιαίτερους καθορισμούς για τον τραπεζίτη, τον επιχειρηματία, τον εργάτη, τον άνεργο. Είναι αυτό που λέμε απλά η ‘’μοίρα’’, το κακό το ριζικό μας…

πρωτη δημοσιευση: 2/12/2011

«ΘΡΙΑΜΒΟΣ» ΕΝ… ΤΑΦΩ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ!

«ΘΡΙΑΜΒΟΣ» ΕΝ… ΤΑΦΩ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ!

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Την… κλειδαμπάρωσαν για τέσσερις μήνες τη Βουλή, ως τον Οκτώβρη, ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος! Μετά τα οικτρά για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚαποτελέσματα των ευρωεκλογών, που να τολμήσουν να κάνουν ανασχηματισμό με ανοιχτή Βουλή! Πώς να κρατήσουν πειθαρχημένους τους κυβερνητικούς βουλευτές, ιδίως εκείνους της ΝΔ, οι οποίοι με τα δόντια κρατιούνται για την ώρα ελπίζοντας ότι θα υπουργοποιηθούν, όταν δουν ότι δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτούς που καταλαμβάνουν υπουργικές καρέκλες; Άσε τους άλλους του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι με έχοντες τέτοιες αυταπάτες και ελπίδες, ξεσπάθωσαν ήδη εναντίον του Βενιζέλου και θέλουν να τον κατασπαράξουν και να πάνε με τον ΣΥΡΙΖΑ, μήπως και σώσουν το πολιτικό τομάρι τους!

Άλλο τα ψέματα που σερβίρουν για να τα χάφτει ο κοσμάκης, άλλο η πολιτική πραγματικότητα. Ο Σαμαράς μπορεί να υποκρίνεται ότι «άντεξε» στις ευρωεκλογές, αλλά το 23% που πήρε είναι το κατά 10 εκατοστιαίες μονάδες χειρότερο αποτέλεσμα που έχει σημειώσει ποτέ η ΝΔ στις οκτώ φορές που έχουν γίνει ευρωεκλογές στην Ελλάδα. Τρείς φορές έχει ηγηθεί σε εκλογές της ΝΔ ο Σαμαράς και τρεις φορές η ΝΔ σημείωσε τα τρία χειρότερα αποτελέσματα της ιστορίας της είτε σε ευρωεκλογές είτε σε βουλευτικές εκλογές! Είναι δυνατόν να πανηγυρίζει ο Σαμαράς που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον πρώτο κόμμα, τέσσερις μονάδες μπροστά από τη ΝΔ; Μην τρελαθούμε κιόλας! Πανηγυρίζει δηλαδή ο Σαμαράς την κατάκτηση της… δεύτερης θέσης στις ευρωεκλογές; Η κυβέρνηση του δεν ανατράπηκε, σύμφωνοι, αλλά αισθάνεται ο Σαμαράς ότι το κεφάλι του στέκεται καλά στη θέση του με το 23% που πήρε; Βεβαίως και αντιλαμβάνεται ότι το σύστημα τον θεωρεί ξοφλημένο και ως εκ τούτου τον στηρίζει μέχρι να τον αλλάξει με κάποιον άλλο – γι΄αυτό και έκλεισε ξαφνικά τη Βουλή, μην τυχόν και του την κάνουν οι δικοί του με τις πλάτες της ολιγαρχίας και προωθήσουν άλλον στη θέση του!

 Σε ακόμη δυσκολότερη θέση βρίσκεται ο Βενιζέλος. Έσπασε κι αυτός όλα τα ρεκόρ ρίχνοντας τα εκλογικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ στο ναδίρ τόσο στις βουλευτικές όσο και στις ευρωεκλογές. Ο Μπένι μπορεί να υποκρίνεται ότι «πουλάει τσαμπουκά» στον Σαμαρά και απαιτεί περισσότερα υπουργεία επειδή… κράτησε το 8% των ψηφοφόρων στο ΠΑΣΟΚ κι έτσι «έσωσε την κυβέρνηση», αφού το ΠΑΣΟΚ δεν διαλύθηκε αμέσως, αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Είναι το 8% ποσοστό για το ΠΑΣΟΚ; Θριαμβολογεί δηλαδή ο Βενιζέλος για το ότι το ΠΑΣΟΚ έπεσε στην… τέταρτη (!) θέση, πίσω ακόμη και από τη Χρυσή Αυγή, η οποία στις βουλευτικές εκλογές του 2009, πριν από πέντε χρόνια, είχε 0,29% όταν το ΠΑΣΟΚ είναι 43,92%, ξεπερνώντας τη δηλαδή κατά… 43 εκατοστιαίες μονάδες! Αναλύσαμε την περασμένη εβδομάδα γιατί τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών δεν ήταν καλά για τους εργαζόμενους και γιατί δεν ανατράπηκε η κυβέρνηση παρά τις σοβαρότατες εκλογικές ήττες τόσο της ΝΔ όσο και τουΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος θα επιβιώσουν πολιτικά. Αντιθέτως, οι διαλυτικές ήττες της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ στις οποίες οφείλει η κυβέρνηση την επιβίωση της (μαζί με την εκλογική στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ) υποσκάπτουν ταυτόχρονα τη θέση του Βενιζέλου.

Το σύστημα, λόγω της εξουδετέρωσης της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ ως δυνάμει εταίρων υποθετικής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στο μέλλον, εταίρων που αναγκαστικά θα είχαν τη μορφή «τσόντας», βλέπει ότι του παρουσιάζεται μια πολύ πιο ευνοϊκή δυνατότητα: Να εγκλωβίσει εξαρχής τον ΣΥΡΙΖΑ στην υπηρέτηση και υλοποίηση μιας πολιτικής υπέρ του συστήματος μέσω της εξαπάτησης του σε κυβερνητική συνεργασία με ένα «μεταΠΑΣΟΚ» χωρίς τον Βενιζέλο ή το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη ή κάποια σύνθεση και μετάλλαξη των δύο τελευταίων κομμάτων. Αυτό είναι πολύ πιο συμφέρον για το σύστημα, παρόλο που όπως είναι αυτονόητο συνεπιφέρει το πολιτικό τέλος του Βενιζέλου και του Σαμαρά ως προσώπων. Αυτό το βλέπουν όσα στελέχη του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται εκτός κυβέρνησης και γι΄ αυτό πρωτοστατούν στις τοποθετήσεις υπέρ του αναπροσανατολισμού της πολιτικής του κόμματός τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ, απαιτώντας ταυτόχρονα και καθαίρεση του Βενιζέλου από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αφού προφανώς σε μια τέτοια πορεία ο νυν πρόεδρος του κόμματός τους είναι όχι μόνο άχρηστος αλλά και σοβαρότατο εμπόδιο. Η τοποθέτηση του Κώστα Σκανδαλίδη στο ραδιοσταθμό Σκάι εκφράζει τις θέσεις της τάσης αυτής, η οποία τείνει να κυριαρχήσει. Στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα γίνει τον Οκτώβριο, είπε ο Κ. Σκανδαλίδης, «θα συζητηθούν τα πάντα κι αν αλλάξει η πολιτική και ο κ. Βενιζέλος δεν μπορεί να την αποδεχθεί τότε θα αλλάξουμε αρχηγό»! «Θα αλλάξουμε αρχηγό, τελεία και παύλα»! Ο «γιωργακικός» Θάνος Μωραϊτης δεν έψαξε να βρεί κανενός είδους προσχήματα: «Απαιτείται νέα ηγεσία στην παράταξη» έγραψε ωμά σε άρθρο του. Όλα τα «ριγμένα» πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ συμμερίζονται αυτή την άποψη είτε το εκφράζουν δημοσίως (όπως έκαναν πέραν των προαναφερθέντων οιΔημήτρης Ρέππας, Φώφη Γεννηματά κ.α.) είτε όχι, περιμένοντας την ευκαιρία να εκδηλωθούν χωρίς να διατρέξουν κανένα πολιτικό κίνδυνο – πασόκοι είναι!

Προσοχή, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει ήδη οριστικά και αμετάκλητα κριθεί η πολιτική τύχη της κυβέρνησηςΣαμαρά-Βενιζέλου και η προώθηση εκ μέρους του συστήματος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, σε συνεργασία με κάποιο κεντροαριστερό κομματικό μόρφωμα. Αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποδειχθεί ανίκανη να κινητοποιήσει τις μάζες από εδώ και πέρα, καθόλου δεν αποκλείεται να μην προωθηθεί ποτέ οΤσίπρας στην πρωθυπουργία, όσο κι αν αυτό δεν είναι το πιθανότερο σενάριο αυτή τη στιγμή.