Οι αιματηρές θυσίες με μέτρα 80 δισ. ευρώ μέσα σε 7 χρόνια χωρίς αποτέλεσμα. ..ενώ έρχεται ένα νέο Μεσοπρόθεσμο

Οι αιματηρές θυσίες με μέτρα 80 δισ. ευρώ μέσα σε 7 χρόνια χωρίς αποτέλεσμα

  ..ενώ έρχεται ένα  νέο Μεσοπρόθεσμο

Πακτωλοί πακέτων μέτρων 80 δισ. ευρώ είναι ο λογαριασμός των 7 χρόνων κρίσης και Μνημονίων. Ο λόγος για μέτρα που φτωχοποίησαν την Ελλάδα, καταρράκωσαν τις επενδύσεις και "κοκκίνισαν" δάνεια και επιχειρήσεις, χωρίς να δημιουργήσουν έναν ορατό ορίζοντα εξόδου στις αγορές και την ανάπτυξη.

Τα εντός Μνημονίου θεσπισμένα μέτρα φτάνουν στα 70 δισ. ευρώ, ενώ τα υπόλοιπα είναι τα μέτρα που προηγήθηκαν στο τέλος του 2009, αλλά και όσα ήδη δεσμεύεται η Ελλάδα να συμφωνήσει και να θεσπίσει στην πρώτη αξιολόγηση του 2016, που... ζυγώνει.

Από το 2008 έως το 2016 χάθηκαν 70 δισ. ευρώ περίπου σε όρους Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ). Στα 40 δισ. ευρώ φτάνει η απώλεια στις επενδύσεις, που κυριολεκτικά εξανεμίστηκαν, και στα 30 δισ. ευρώ το ποσό που "αφανίστηκε" από την κατανάλωση. 

Περίπου 1 εκατομμύριο θέσεις εργασίας έγιναν "αέρας", οι μισθοί περιορίστηκαν πάνω από 20% στο σύνολο της οικονομίας και η περιβόητη πραγματική σύγκλιση μετατράπηκε από όνειρο σε εφιάλτη: Από το 84,4% του μέσου κοινοτικού όρου το 2008, το κατά κεφαλήν εγχώριο εισόδημα αναμένεται να περιοριστεί το 2016 (έτος ύφεσης για ακόμα μία φορά) στο 53,6%...

Το ποσοστό φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού συνεχίζει να αυξάνεται, με τα στοιχεία που δημοσιοποιούνται –με χρονική απόκλιση διετίας– να δείχνουν 4 εκατομμύρια Έλληνες να παλεύουν με τα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Τα "κόκκινα" δάνεια εκτοξεύθηκαν, με τις γνωστές, πλέον, συνέπειες για επιχειρήσεις και νοικοκυριά, αλλά και για τις ίδιες τις τράπεζες. Και οι επιχειρήσεις παλεύουν με την επιβίωσή τους εν μέσω capital controls και πιστωτικής ασφυξίας, αντιμέτωπες με τους φόρους που ήρθαν και θα... έρθουν.

Τα νέα μέτρα του 2016

Και το πιο δυσάρεστο είναι ότι ακόμη δεν έχει φανεί το φως στην άκρη του τούνελ. Η διαπραγμάτευση για το χρέος μεταφέρθηκε για τον επόμενο χρόνο, μαζί με την εκτίμηση περί ανάκαμψης και περί επιστροφής στις αγορές. Και προϋποθέτει νέα δημοσιονομικά μέτρα για να διασφαλιστούν πρωτογενή πλεονάσματα, όχι μόνο μέχρι το επίσημο τέλος του Μνημονίου, το 2018, αλλά στο διηνεκές, καθώς πλέκεται ο "ιστός" της συνεχούς επιτήρησης ως αντάλλαγμα για τα "δώρα" στο χρέος.

Και, πριν έρθουν όλα αυτά, θα πρέπει να γίνουν νόµος του κράτους τα νέα µέτρα. Ο λόγος για τα "µη προσδιορισµένα" µέτρα περίπου 2 δισ. ευρώ που προβλέπει η συµφωνία του Αυγούστου για τα έτη 2017-2018. Και, επιπλέον αυτών, πρέπει να αποφασιστούν οι τυχόν πρόσθετες παρεµβάσεις για να κλείσει η "τρύπα" 900 εκατ. ευρώ που εντοπίζουν οι "θεσµοί" στον Προϋπολογισµό του 2016, που πριν από λίγες ηµέρες ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων και φέρνει επισήµως µέτρα 5,7 δισ. ευρώ για τα έτη 2015-2016...

Τα μέτρα θα αποτυπωθούν σε ακόμα ένα Μεσοπρόθεσμο, που θα φτάνει έως το 2019, δημιουργώντας το πρώτο "σκαλί" της επιτροπείας στη μετά Μνημόνιο εποχή, μιας επιτροπείας που θα υπάρχει ακόμα και στο –καλό– σενάριο εξόδου από την επιτήρηση "κανονικά" και δίχως νέες μνημονιακές εκπλήξεις, όπως αυτές που γνώρισε η Ελλάδα την προηγούμενη εξαετία. 

Τα νέα μέτρα που... θα έρθουν μπορεί να είναι στην πράξη πολύ περισσότερα. Και τούτο, διότι υπάρχουν και στο τρίτο Μνημόνιο μια σειρά από ρήτρες λήψης πρόσθετων παρεμβάσεων για δυνητικούς κινδύνους ή αστοχίες, όπως λόγω αποφάσεων του ΣτΕ, που θα ανατρέπουν τον προγραμματισμό. Και, επιπλέον, το νέο ∆ημοσιονομικό Συμβούλιο έχει το δικαίωμα για ημιαυτόματες περικοπές δαπανών...

Πώς "αυγάτισαν" τα μέτρα στα 80 δισ.

Τα πρώτα μέτρα, ύψους 8,3 δισ. ευρώ, ελήφθησαν πριν από τα Μνημόνια, στο τέλος του 2009. Κάθε χρόνο στην εντός Μνημονίου εποχή τα μέτρα που είχαν υπολογιστεί ήταν λιγότερα. Μόνο που, έπειτα από κάθε διαπραγμάτευση ή νέα "απόκλιση" που έβγαινε στην επιφάνεια, ο "λογαριασμός" μεγάλωνε, φτάνοντας πλέον στα 80 δισ. ευρώ και βλέπουμε... 

Ειδικά τα πρώτα χρόνια, η φοροκαταιγίδα ήταν αδιάκοπη, με αυξήσεις ΦΠΑ, ειδικών φόρων, τελών, άρση φοροαπαλλαγών και μειώσεις αφορολογήτων. Παράλληλα, τα δώρα των δημοσίων υπαλλήλων καταργήθηκαν, μισθοί και συντάξεις περικόπηκαν, κοινωνικές δαπάνες περιορίστηκαν, το ίδιο και τα επιδόματα, ενώ η συμμετοχή των ασφαλισμένων στην υγεία αυξήθηκε...

Το ολοκαύτωμα των Μνημονίων

Κάθε Έλληνας πολίτης χάνει εισόδημα 6.100 ευρώ τον χρόνο λόγω της κρίσης και των μέτρων. Και στο ποσό αυτό δεν περιλαμβάνεται η "αφαίμαξη" από τη φοροκαταιγίδα, αλλά και από τη μείωση κοινωνικών παροχών.

Το 2016 θα αναλογούν 15.700 ευρώ ανά κάτοικο, έναντι 21.800 ευρώ το 2008, όταν άρχιζε η κρίση.

Συνολικά από το 2008 έως το 2016 χάθηκε εθνικό εισόδημα (ΑΕΠ) 70 δισ. ευρώ, κατακρημνίζοντας το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, ως αναλογία του μέσου όρου των κρατών-μελών της Ε.Ε., στο 53,6% (το 2016, σύμφωνα με προβλέψεις της Κομισιόν), από το 84,4% προ κρίσης.

Η δημόσια δαπάνη για επενδύσεις περιορίστηκε στο ήμισυ, κατά 7 δισ. ευρώ, αφήνοντας "μετέωρα" ή χρονοκαθυστερώντας πολλά αμιγώς εθνικά έργα. Συνολικά οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου στη χώρα, δημόσιες και ιδιωτικές, που χάθηκαν: περιορίστηκαν στα 18,7 δισ. ευρώ, από 57,2 δισ. ευρώ το 2008.

Αλλά και η αγορά δέχτηκε πολύ ισχυρό πλήγμα, με απώλεια ιδιωτικής κατανάλωσης κατά 47 δισ. ευρώ περίπου. Οι απασχολούμενοι περιορίζονται (και το 2016) σε 3.954.600, από 4.856.400 προ κρίσης, ενώ οι άνεργοι φτάνουν πλέον στα 1.226.200 άτομα, από 388.000 προ κρίσης.

Μειώθηκαν τα έσοδα από φόρους

Η δημοσιονομική προσαρμογή βασίζεται στην τελική καταναλωτική δαπάνη του ∆ημοσίου, που μειώθηκε κατά 15,3 δισ. ευρώ.

 Όσο για τα τσουνάμι φόρων, δεν απέδωσαν, αφού η κρίση μείωσε έσοδα, κερδοφορία, εισοδήματα και δυνατότητα πληρωμής των υποχρεώσεων: τα έσοδα γενικής κυβέρνησης αναμένονται και το 2016 μειωμένα σε 77 δισ. ευρώ, έναντι 93,1 δισ. ευρώ προ κρίσης (απώλεια 16,1 δισ. ευρώ).

Μεγάλο μέρος της μείωσης προέρχεται από τα έσοδα άμεσης φορολογίας: υπολογίζονται το 2016 σε 15,1 δισ. ευρώ, από 19,6 δισ. ευρώ προ κρίσης, δηλαδή μειωμένα κατά 4,5 δισ. ευρώ...

Αλλά και τα έσοδα των φορέων κοινωνικής ασφάλισης υπολογίζονται το 2016 σε 19,2 δισ. ευρώ, έναντι 26 δισ. ευρώ προ κρίσης (κατά 6,8 δισ. ευρώ λιγότερα).δισ. ευρώ, έναντι 26 δισ. ευρώ προ κρίσης (κατά 6,8 δισ. ευρώ λιγότερα).

..και συνεχίζουμε.....

Με στοιχεία από το Κεφάλαιο

ΣΥΡΙΖΑ ( προ ενός χρόνου) : «Πουλήσατε νησιά, πουλήσατε λιμάνια, πουλήστε και τη μάνα σας και φύγετε τσογλάνια»- Α΄ μέρος

ΣΥΡΙΖΑ ( προ  ενός χρόνου) : «Πουλήσατε νησιά, πουλήσατε λιμάνια, πουλήστε και τη μάνα σας και φύγετε τσογλάνια»- Α΄ μέρος

Με αφορμή το μέγα ξεπούλημα της Δημόσιας Περιουσίας  (αλλά και της Ιδιωτικής)και όσον αφορά την Ηλεία μέρους των Θινών Βαρθολομιού (1.000 στρ), αλλά  και τον πανηγυρισμό τοπικών(και πανελλαδικών ) Μέσων Ενημέρωσης, την αφωνία των βουλευτών (βολευτών )  του ΣΥΡΙΖΑ ((πιθανόν λόγω μνημονιακού κρυολογήματος), τις  ψευτομαγκιές  κάποιων Δημάρχων, του «δεν καταλαβαίνω τίποτα» της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και του χαμένου στο τίποτα του Αντιπεριφερειάρχη Ηλείας και του συνόλου των εξ Ηλείας Περιφερειακών Συμβούλων καλό είναι να πούμε μερικές  αλήθειες.

Στο πρώτο μέρος του σημειώματος μας  θα αναφερθούμε στο γενικό πανελλαδικό ξεπούλημα και στο  δεύτερο μέρος,  στα της Ηλείας.

Α΄ μέρος

Όλοι θυμόμαστε  στο σύνθημα  που κυριαρχούσε  στα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ στις κινητοποιήσεις και που ήταν: «Πουλήσατε νησιά, πουλήσατε λιμάνια, πουλήστε και τη μάνα σας και φύγετε τσογλάνια»

Τώρα…, σήμερα με την κυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  και το 3^ο μνημόνιο έχουμε την πιο επιθετική  προώθηση της πολιτικής του «ξεπουλώ τα πάντα» και με δύο ερωτήματα  να προκύπτουν  που απευθύνονται προς  τα στελέχη (Νομαρχιακή  Επιτροπή, Κεντρική Επιτροπή κλπ) και στους Βουλευτές :

1^ο Ερώτημα :

Δεν έχετε καμία αξιοπρέπεια να παραιτηθείτε, να διαφωνήσετε έστω, τόσο γρήγορα χαλάσατε, δεν ντρέπεστε να ψηφίζετε και να εφαρμόζετε αυτά που πριν καταγγέλλατε ως προδοτικά για την Ελλάδα και του Έλληνες ???» .  

2^ο Ερώτημα :

 «Μαζί με το μέγα ξεπούλημα της Δημόσιας και της Ιδιωτικής Περιουσίας ξεπουλάτε και την αξιοπρέπεια σας και την «αριστεροσύνη» σας, ως ηθικής κατηγορίας και πολιτικής στάσης ή αυτή έχει προπωληθεί ?? Μάλλον ε ?».

Ας επανέλθουμε στο αντικείμενο του σημειώματος.

Η  οικονομία οδηγείται με τον αυτόματο πιλότο των ιδιωτικοποιήσεων, πριν καν συγκροτηθεί το νέο ΤΑΙΠΕΔ, στο οποίο εισφέρεται το σύνολο της δημόσιας περιουσίας (μαζί και οι συμμετοχές στις τράπεζες), με σχεδόν αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση του χρέους και της μεταφοράς της  σε «ξένα χέρια»  των πιο κερδοφόρων περιουσιακών στοιχείων της χώρας.

Και αυτό γιατί ο  δημόσιος τομέας και γενικά η εθνική περιουσία αντιμετωπίσθηκαν από τους δανειστές ως η μόνη χειροπιαστή εγγύηση που ήταν δυνατό να εξασφαλισθεί για το δημόσιο χρέος και κατεβλήθη για  αυτό, από τα  Μνημόνιο και κυρίως από το 3^ο, κάθε προσπάθεια η περιουσία αυτή να υποθηκευθεί και να δεσμευθεί και η εκποίησή της να παρουσιασθεί ως μεγάλη «δομική μεταρρύθμιση» για την έξοδο από την κρίση.

Οι Γερμανική  ηγεσία  μιλά απροκάλυπτα για εφαρμογή στην Ελλάδα του σχεδίου Treuhand, που εφάρμοσαν στην Ανατολική Γερμανία για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Σε ελεγχόμενη χρεοκοπία, χωρίς αναπτυξιακή στρατηγική

Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ υποτάσσεται πλήρως σε αυτή την πολιτική κοροϊδεύοντας ασύστολα τον ελληνικό λαό, τόσο γιατί ενώ η πολιτική του στάση είναι ο ορισμός της απόλυτης κυβίστησης  την παρουσιάζει ως συνέπεια (!)στην πολιτική του πορεία, όσο γιατί ψευδόμενος  δηλώνει ότι το 50% των εσόδων του ξεπουλήματος θα αξιοποιηθούν για την ανάπτυξη ενώ όλοι  ξέρουν πως το μνημόνιο 3 αναφέρει πως αφού εισπραχτούν το 50 % των 50 δις €, δηλαδή 25 δις € και ριχτούν στην μαύρη τρύπα του χρέους, μετά (…κάποτε  και αν έχει μείνει τίποτα απούλητο)τα υπόλοιπα  θα μπορεί να τα αξιοποιήσει το ελληνικό κράτος.

Η  κυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επίσης   μιλά ότι είναι αναγκαία εξέλιξη μέχρι να  υπάρξει  «αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων»  στην Ευρώπη ή με άλλα  λόγια, περιμένοντας να αλλάξει ο συσχετισμός ξεπουλάμε την εθνική μας περιουσία … !!!!

Τράπεζες

Ήρθαν οι «επενδυτές» και πήραν το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, με τη μορφή των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, αντί πινακίου φακής.

Στο χαρτοφυλάκιο των τραπεζών αυτών βρίσκονται τα δάνεια όλων των ελληνικών επιχειρήσεων και το ελληνικό επιχειρείν, η γη των αγροτών, τα ακίνητα των Ελλήνων πολιτών, τα δάνεια, ακόμη, ενός σημαντικού μέρους της ναυτιλίας.

Η χώρα δεν έχει τον έλεγχο του νομίσματος της και του Χρηματιστηρίου της.

Πλέον δεν έχει και κανέναν εθνικό έλεγχο πάνω στο χρηματοπιστωτικό, της σύστημα.

Προηγήθηκε, μερικά χρόνια πριν, το «κούρεμα» των μικρομετόχων. Ήρθε τώρα η καταστροφή των μετόχων. Κυρίαρχα στις «ελληνικές» τράπεζες είναι τώρα ξένα κερδοσκοπικά funds.

Στο μεταξύ, Η Εθνική πούλησε στην Εθνική του Κατάρ έναντι 2,7 δισ. τη Finansbank, ίσως το πιο κερδοφόρο κομμάτι της. Οι τραπεζίτες δρομολογούν τον «αφελληνισμό» των ιδρυμάτων που ξεζούμισαν. Η σκανδαλωδώς ιδιωτικοποιημένη Eurobank πούλησε στη Fairfax και την ασφαλιστική της Eurolife, με δίκτυο σε Ελλάδα και Ρουμανία. Την ίδια τύχη θα έχει και η «Εθνική Ασφαλιστική»

Στα κοράκια των distress funds 250.000 ακίνητα

Στο «κόκκινο» βρίσκονται 150.000 δάνεια νοικοκυριών και 50.000 επιχειρηματικά με εγγυήσεις ακίνητα ενώ στον «αέρα» βρίσκονται ήδη 30.000-50.000 εξοχικά καθώς από ψηφίσεως του νόμου δεν προστατεύεται κανένα νοικοκυριό που χρωστάει δάνειο για δευτερεύουσα κατοικία.

Κίνδυνο να πέσουν στα χέρια των distress funds αντιμετωπίζουν 250.000 ακίνητα μετά τις ρυθμίσεις που ψηφίστηκαν με το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο και με βάση τις οποίες από τον Φεβρουάριο θα υπάρξει νέα διαβούλευση για:

- τα στεγαστικά δάνεια α΄κατοικίας

- Τα δάνεια μικρομεσαίων (ο νόμος θα καθορίζει ποιες ακριβώς, με βάση τους τζίρους και το προσωπικό που απασχολούν).

- Τα καταναλωτικά δάνεια.

Με βάση τη συμφωνία της κυβέρνησης:

- Από ψηφίσεως του νόμου δεν προστατεύεται κανένα νοικοκυριό που χρωστάει δάνειο για δευτερεύουσα κατοικία. Τα στεγαστικά δάνεια για εξοχικές ή δεύτερες κατοικίες θα μεταπωλούνται κανονικά και με τον νόμο.

- Από ψηφίσεως του νόμου, όλες οι επιχειρήσεις που δεν θεωρούνται «μικρομεσαίες» μπορεί να βρεθούν να χρωστούν σε άλλες, άγνωστες σε αυτήν εταιρίες – distress funds,  που θα έχουν αγοράσει το δάνειό τους.

- Από 15/2/2016 θα μεταπωλούνται σε funds και στεγαστικά δάνεια Α΄ κατοικίας.

Αεροδρόμια

Η γερμανική Fraport πήρε για σαράντα χρόνια πακέτο 14 αεροδρομίων. Μεταξύ αυτών, αεροδρόμια τεράστιας στρατηγικής και τουριστικής σημασίας για τη χώρα: τα αεροδρόμια Θεσσαλονίκης, Καβάλας, Χανίων, Κέρκυρας, Μυκόνου, Ζακύνθου, Κω, Λέσβου, Χίου. Αντίτιμο εξαγοράς, 1,3 δισ. ευρώ.

Γιατί έπρεπε να ξεπουληθούν τα αεροδρόμια της χώρας; Γιατί ήταν επιταγή του «κουαρτέτου» και γιατί δήθεν οι ξένοι εκμισθωτές ανέλαβαν την υποχρέωση να τα εκσυγχρονίσουν και να τα βελτιώσουν.

Όταν όμως τα παραπάνω αεροδρόμια δέχονται εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι δεν θα ήταν καθόλου  δύσκολο να συνδεθεί ο εκσυγχρονισμός τους με μια μικρή επιβάρυνση, με τη μορφή ενός προσωρινού και ανταποδοτικού φόρου αεροδρομίου. Τα πρόσθετα κέρδη από τον εκσυγχρονισμό και τη βελτίωση της λειτουργίας τους θα αντιστάθμιζαν την οποιαδήποτε προσωρινή επιβάρυνση, θα ενίσχυαν τα έσοδα του κράτους και θα διατηρούσαν τον εθνικό έλεγχο πάνω σε στρατηγικές δομές της χώρας, όπως είναι τα αεροδρόμια.

Τώρα  δίνουν τα ασημικά

Από κοντά εξαγγέλλονται και προωθούνται κι άλλες στρατηγικές ιδιωτικοποιήσεις, όπως τα λιμάνια της χώρας, το σιδηροδρομικό δίκτυο, η ενέργεια, η υδατοπρομήθεια  κάθε δομή γενικά που έχει στρατηγικό χαρακτήρα και ταυτίζεται με την ιδέα του κράτους και της δημόσιας υπηρεσίας.

Ο ΟΛΠ περνάει στην κινεζική Cosco, τη μόνη που κατέθεσε προσφορά για το 51-67% του στρατηγικού λιμένα της χώρας. Σειρά έχουν ήδη πάρει η ΤΡΑΙΝΟΣΕ και η ROSCO (ΕΕΣΤΥ), με τις προθεσμίες πώλησης μέχρι τις 15/1, αλλά και η ΔΕΗ, με την ιδιότυπη, υποχρεωτική ιδιωτικοποίηση περίπου του μισού πελατολογίου της.

 Στις 29 Δεκεμβρίου θα συνεδριάσει το Κεντρικό Συμβούλιο Διοίκησης για την Αξιοποίηση της Δημόσιας Περιουσίας (ΚΣΔΑΔΠ) με σκοπό να τακτοποιηθούν διάφορες εκκρεμότητες που αφορούν 10 ιδιωτικοποιήσεις, την ώρα που το ΤΑΙΠΕΔ προσβλέπει το 2016 σε ολοκλήρωση διαγωνισμών που θα του αποφέρουν έσοδα ύψους 2,6 δισ. ευρώ.

Με εντολή του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου, το Κεντρικό Συμβούλιο Διοίκησης για την Αξιοποίηση της Δημόσιας Περιουσίας, συνεδρίασε στις 11 Δεκεμβρίου όπου παρουσιάστηκαν εκκρεμότητες σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις.

Με ενημερωτικό σημείωμά της, η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας, ενημέρωσε στις 15/12 τα μέλη του ΚΣΔΑΔΠ, πως το Συμβούλιο θα συνεδριάσει εκ νέου στις 29 Δεκεμβρίου, με σκοπό να παρουσιαστούν και να τακτοποιηθούν οι εναπομείνασες εκκρεμότητες.

1. Αφάντου – Ρόδος 2. CastelloBibbeli Κέρκυρας 3. Ολυμπιακό Ιππικό Κέντρο Μαρκοπούλου 4. Ακτή και camping Ποσείδιου Χαλκιδικής 5. Αγία Τριάδα Θεσσαλονίκης 6. Σαμπάριζα» Αργολίδα Πελοποννήσου 7. Αστέρας – Βουλιαγμένης στο Μικρό Καβούρι 8. Αμερικανική Βάση Γουρνών Χερσόνησος Κρήτης 9. Πολεοδόμηση παραθεριστικού – Τουριστικού χωριού στην Κασσιώπη Κέρκυρας (εδώ πολεοδομούν και ξεπουλάνε θυμίζουμε υδροβιότοπο!!) 10. Πολεοδόμηση Παραθεριστικού – Τουριστικού χωριού «Ξενία Σκιάθου» Επίσης προωθούνται οι παρακάτω ιδιωτικοποιήσεις με την παρουσίαση μελετών για: Βαρθολομιό, Πόρτο Χέλι, Καρτερός, Ποσείδι..

Το Υπερταμείο

Στο πνεύμα αυτό, κεντρικό ρόλο κατέχει το περίφημο Υπερταμείο, το οποίο θα αντικαταστήσει το ΤΑΙΠΕΔ.

Εάν οι τέσσερις συστημικές τράπεζες της χώρας εξαγοράσθηκαν με 5 δισ. ευρώ, που δεν καλύπτουν ούτε την αξία των ακινήτων της Εθνικής Τράπεζας μόνο στην περιοχή Αθηνών, αντιλαμβάνεται κανείς τι πρέπει να πουληθεί για να συμπληρωθούν τα απαιτούμενα 50 δισ. που πρέπει συνολικά να τεθούν υπό τον έλεγχο του Ταμείου.

Προφανώς, επιδιώκεται η υποθήκευση του συνόλου σχεδόν της εθνικής περιουσίας, περιλαμβανομένων των μελλοντικών πόρων από την εκμετάλλευση των πιθανολογουμένων ελληνικών ενεργειακών κοιτασμάτων.

Προβάλλεται ως δόλωμα για την εφαρμογή της πολιτικής αυτής η ενδεχόμενη απομείωση του δημοσίου χρέους μετά την εκπλήρωση όλων των προαπαιτουμένων. Μετά, δηλαδή, το πλήρες ξεπούλημα του εθνικού πλούτου της χώρας.

Συμπερασματικά

Αντί άλλου  κλεισίματος  του  πρώτου μέρους του σημειώματος μας παραθέτω το  κείμενο  17 μελών  της γραμματείας του τμήματος Περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ . που αναφέρει τα εξής:

«Η δημόσια περιουσία τίθεται προς πλήρη εκποίηση μέσω του ΤΑΙΠΕΔ.

Πρόκειται για παράδοση της δημόσιας περιουσίας, αναντικατάστατων δημόσιων-κοινωνικών υποδομών και αγαθών και ιδιωτικοποίησής τους κατά το πιο ακραίο νεοφιλελεύθερο πρότυπο.  Είναι μια εξέλιξη που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την εξυπηρέτηση των συλλογικών κοινωνικών αναγκών, των αναγκών των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Είναι μια πολιτική σε σύγκρουση με τους στόχους της ανατροπής της λιτότητας και φυσικά με την πολιτική της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ.

Όλα τα προηγούμενα χρόνια δόθηκαν από πλειάδα κινημάτων σκληροί αγώνες για την αποτροπή του ξεπουλήματος της δημόσιας γης (π.χ. Ελληνικό), των δημόσιων υποδομών (π.χ. λιμάνια, αεροδρόμια, εθνικό οδικό δίκτυο, ΟΣΕ), δημόσιων – κοινωνικών αγαθών (π.χ. νερό, ενέργεια, μεταφορές) και των αντίστοιχων δημοσίων επιχειρήσεων (π.χ. ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ, ΕΥΑΘ) καθώς επίσης και για την κατάργηση του «αμαρτωλού» ΤΑΙΠΕΔ. Κινήματα στα οποία συμμετείχαν και πρωτοστάτησαν  μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, κινήματα που υποστηρίχθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα και έξω από τη Βουλή.  Μέσα από αυτές τις αντιστάσεις και τους πολύχρονους αγώνες απέναντι στις εγχώριες και διεθνείς δυνάμεις του κεφαλαίου έγινε κατορθωτό να προστατευτούν, ακόμα και στα πέντε χρόνια επέλασης των μνημονίων, σημαντικά τμήματα της δημόσιας περιουσίας. Μέσα από αυτές τις αντιστάσεις και άλλες ανάλογες, διαμορφώθηκε η κοινωνική συνείδηση ανατροπής των μνημονίων και του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.

Δεν υπάρχει σήμερα κανένα περιθώριο όλα τα παραπάνω να χαθούν και να παραδοθούν βορά  στην εξυπηρέτηση του χρέους, στις τράπεζες αλλά και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων εγχώριων και διεθνών ιδιωτικών ομίλων.

Ως μέλη του Τμήματος Οικολογίας, Περιβάλλοντος και Χωρικού Σχεδιασμού του ΣΥΡΙΖΑ έχουμε  στηρίξει και συμμετάσχει σε όλους αυτούς τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες με κάθε μέσο που διαθέταμε και από κάθε δυνατή θέση.

 Έχουμε επανειλημμένα υπογραμμίσει πως απαράβατος όρος και πρώτη προτεραιότητα για την προώθηση του όποιου κοινωνικού – οικολογικού μετασχηματισμού της παραγωγής με επίκεντρο την ικανοποίηση των συλλογικών κοινωνικών αναγκών είναι η ανάκτηση, η προστασία και ο δημοκρατικός – κοινωνικός έλεγχος των δημόσιων κοινωνικών αγαθών όπως η γη (αστική και εξωαστική, δασικά και παράκτια οικοσυστήματα), οι πόροι (υδατικοί, ενεργειακοί, ορυκτοί κ.ά.) και οι υποδομές, υπηρεσίες και εγκαταστάσεις (μεταφορών, ενέργειας, ύδρευσης).

 Επιπλέον έχουμε επιδιώξει την αποκατάσταση των εργαλείων όπως ο  δημόσιος,  χωρικός και περιβαλλοντικός σχεδιασμός που αποσαθρώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.

Σε αυτή μας τη θέση μένουμε αμετακίνητοι/ες.

Η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας στερεί όλα τα απαραίτητα μέσα και εργαλεία, αλλά και τους οικονομικούς και παραγωγικούς πόρους για την χάραξη οποιασδήποτε άλλης πολιτικής ανασυγκρότησης, απογυμνώνοντάς πλήρως την κοινωνία από τα όποια διαθέσιμα έχουν απομείνει και μάλιστα μετά από πέντε χρόνια πραγματικής λεηλασίας.

 Η εκποίηση του δημόσιου πλούτου και μάλιστα σε συνθήκες κηδεμονίας χρέους, εσωτερικής υποτίμησης, ραγδαίας φτωχοποίησης της κοινωνίας και εξαθλίωσης μεγάλου τμήματος των κατώτερων στρωμάτων θα οξύνει σε τραγικό βαθμό τη συνδυασμένη οικονομική, οικολογική και κοινωνική κρίση υποθηκεύοντας αμετάκλητα και χωρίς επιστροφή το μέλλον της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.»

Οράματα για την εκπαίδευση και σχολική πραγματικότητα

Οράματα για την εκπαίδευση και σχολική πραγματικότητα

Το «ντεπούτο» της έκανε η Επιτροπή Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία, που, σύμφωνα με τις εξαγγελίες του υπουργείου Παιδείας, «θα θέσει χρονοδιαγράμματα και βασικές κατευθύνσεις για τις αλλαγές στην Παιδεία».

Στον πυρήνα των αφετηριακών θέσεων του διαλόγου, όπως τις διατύπωσε ο πρόεδρος της Επιτροπής Αντώνης Λιάκος απαιτείται «ένα εθνικό σχέδιο ανάταξης της Παιδείας, με βαθιές και σωστικές παρεμβάσεις σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης».

Σύμφωνα με τον Αντώνη Λιάκο «το σχολείο χρειάζεται να απελευθερωθεί από ένα πρόγραμμα παρωχημένο, που φορτώνει τα παιδιά και τους γονείς τους κουραστικές, ανούσιες και κατακερματισμένες γνώσεις. Το σχολείο πρέπει να λειτουργήσει με λιγότερο κόπο αλλά πιο έξυπνα.  Αυτή τη δυνατότητα την προσφέρει η νέα ηλεκτρονική εποχή. Πρέπει να ξανασχεδιαστούν τα αναλυτικά προγράμματα, να ενισχύσουμε τη σχέση δασκάλων και μαθητών, την πρόσωπο με πρόσωπο διδασκαλία. Οι μαθητές από παθητικοί αποδέκτες γνώσεων πρέπει να μάθουν τη μέθοδο να λύνουν προβλήματα και να χειρίζονται πληροφορίες. Να μάθουν να μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν».

Στο σημείο αυτό οποιοδήποτε μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας έχει μάθει καλά να διαβάζει πίσω από τις διακηρύξεις και τα λόγια που μοιάζουν με το νερό που κυλάει για λίγο στην πέτρα χωρίς να αφήνει το παραμικρό σημάδι, θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι από τα τέλη του ΄80 έως και σήμερα τα αποκαΐδια των εκπαιδευτικών πολιτικών που αναπνέουμε γεννήθηκαν μέσα σε ατελείωτους εθνικούς διαλόγους με τα ίδια περίπου λόγια, τις ίδιες περίπου διακηρύξεις.

Ένα ατελείωτο ξόρκισμα των «παρωχημένων αναλυτικών προγραμμάτων», της «εξάρτησης των μαθητών από θεσμούς παραπαιδείας», της «μετατροπής του Λυκείου σε ένα διάδρομο για τις εξετάσεις για το πανεπιστήμιο», της «άγονης γνώσης», του «ζυγού των εξετάσεων». Από τον Γιώργο Παπανδρέου (1994-1996) και τον Γεράσιμο Αρσένη 1996-2000) έως την Άννα Διαμαντοπούλου (2009-2012) και από τον Ευριπίδη Στυλιανίδη ( 2007 - 2009) έως τον Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο (2012-2014) τα ίδια ακριβώς λόγια, η ίδια γραμμή και τα ίδια αποτελέσματα. Σαν ένα ιδιόμορφο «παράλληλο πρόγραμμα», διακηρύξεις και πραγματικότητα, την ίδια ώρα που «βγάζουν τη γλώσσα» τους η μία στην άλλη, την ίδια ώρα συνδέονται με τον ίδιο στόχο: να μοντάρουν και να μαντάρουν την εκπαίδευση στο πατρόν των οδηγιών του 3ου μνημονίου.

Το όραμα και η πραγματικότητα

Τι φαινομενικά αντιφατικό! Από τη μια, μια εκπαιδευτική πραγματικότητα που «ανασυγκροτεί» τις περικοπές, τη φτώχεια, και έναν πρώιμο αναλφαβητισμό, και από την άλλη διακηρύξεις για άρση της «αγραμματοσύνης» των μαθητών, των χαμηλών επιδόσεων και της γκρίζας εκπαιδευτικής διαδικασίας!

Από τη μια υπόκλιση στις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ που ιδιωτικοποιούν, φθηναίνουν και βαθαίνουν την ταξικοποίηση του σχολείου και από την άλλη το «όραμα» του Υπουργού Παιδείας όπως οικοδομείται με λέξεις στη χθεσινή εναρκτήρια ομιλία του στο πλαίσιο της επιτροπής:  «να σχεδιάσουμε ένα νέο παράδειγμα σχολείου, ώστε από το σχολειό της κρίσης να περάσουμε στο σχολειό της πολιτισμικής-δημοκρατικής ανάτασης και της γενικότερης ανάπτυξης ...Γι΄ αυτό η μεταρρύθμιση δεν εξαντλείται σε ένα-δυό χρόνια, ούτε σε μια τετραετία. Είναι έργο πνοής».

Να ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξαρχής τη θέση μας: Όσοι δεν παίρνουν τοις μετρητοίς τα «οραματικά» λόγια του Υπουργού Παιδείας,  γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι η «εκπαίδευση της αμάθειας» δεν εντάσσεται στην παθολογία της καπιταλιστικής εκπαίδευσης, δεν είναι σε καμιά περίπτωση δυσλειτουργία του αστικού σχολείου, μια «άτυχη στιγμή του συστήματος» η οποία μπορεί να επιδιορθωθεί ή να θεραπευθεί μέσα από εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.

Η «εκπαίδευση της αμάθειας» ανήκει στη φυσιολογία του αστικού σχολείου, αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό του, το οποίο δεν μπορεί να το αποβάλλει όσες μεταρρυθμίσεις και αν κάνει. Αν το αποβάλλει δεν θα μπορεί να λειτουργήσει καθώς δεν θα μπορεί να πραγματοποιήσει το σκοπό της σε μια χώρα που η βαθειά της εξάρτηση έρχεται να «δέσει» με την οικονομική κρίση: να εκπαιδεύσει αφενός κατάλληλα τη δική της νέα γενιά, ως «συνέχεια του εαυτού της», εξοπλίζοντάς την με την ιδεολογία της και με γνώσεις και ικανότητες οι οποίες απαιτούνται για τον έλεγχο των μέσων παραγωγής και του κράτους και αφετέρου να «εκπαιδεύσει» τη νέα γενιά της εργατικής τάξης, έτσι ώστε αυτή να γίνει ικανή και πρόθυμη για εκμετάλλευση.

Είναι «ζήτημα ζωής και θανάτου» του ίδιου του συστήματος η «παραγωγή» παθητικών, συναινετικών, δογματικών, υπομονετικών, εξουσιαζόμενων, άκαμπτων, συντηρητικών προσωπικοτήτων που αντιστέκονται στην αλλαγή της κοινωνίας προκειμένου να κρατήσουν ανέπαφες τις παραδοχές τους για τον κόσμο που ζουν.

Όπως γίνεται κατανοητό, και σε αυτόν το λεγόμενο εθνικό διάλογο, η συζήτηση οργανώνεται από τις κυρίαρχες δυνάμεις οι οποίες, γνωρίζοντας καλά τα οχυρά των νοημάτων, πασχίζουν να ξαναμοιράσουν την τράπουλα. Με την «γραμματική της Νέας Ομιλίας», με τη γνωστή «μαγειρική του λόγου», απομονώνεται το σχολείο από τον οικονομικό και κοινωνικό του περίγυρο και με ταχυδακτυλουργική επιδεξιότητα μεταμφιέζονται πολιτικά και κοινωνικά πρόβλημα σε αμιγή σχολικά ζητήματα. Έτσι, οι προβολείς της ερμηνείας του προβλήματος, ρετουσαρισμένοι κατάλληλα, δεν πέφτουν πάνω στη «Νέα Οικονομία» που θέλει το σχολείο να δημιουργεί ευέλικτους εργαζόμενους, με ένα μίνιμουμ μορφωτικών εφοδίων που είναι αναγκαία για την αγορά εργασίας, και πειθήνιους πολίτες, οι οποίοι παρά τους σχολικούς τίτλους κοιτάνε μόνο το τυρί και χάνουν τη φάκα καθώς βλέπουν μόνο τόσο όσο μπορούν να καταλάβουν.

Μετά το πρόγευμα ακολουθεί το κυρίως γεύμα

Και είναι φανερό ότι από την στιγμή που οι επιτελείς του Υπουργείου Παιδείας έχουν μεταμφιέσει το πρόβλημα ώστε να φαίνεται σχολικό, θα αρχίσει και πάλι το «κυνήγι των μαγισσών». Έτσι το ένα γρανάζι πιάνει το άλλο και υφαίνεται σιωπηλά η κατασκευή του κατηγορητηρίου. Για τις χαμηλές επιδόσεις φταίνε οι καθηγητές που δεν εργάζονται εντατικά, οι μαθητές που δεν διαβάζουν και οι γονείς που δεν ενδιαφέρονται. Οπότε, οι λύσεις αναγκαστικά πρέπει να είναι «εντάσεως εργασίας», δηλαδή αυστηρές εξετάσεις (μεταμφιεσμένες σε «άλλες» εξετάσεις) και αξιολόγηση.

Έτσι, οι εκπαιδευτικοί, που προσπαθούν καθημερινά στις σχολικές αίθουσες, αναπνέοντας κιμωλία, να δώσουν στα νέα παιδιά τα μορφωτικά εφόδια για να βγουν στη ζωή, θα βρεθούν και πάλι ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά. Τα πυρά εκείνων που θα τους κατηγορούν σαν «τεμπέληδες» και «ακαμάτηδες» που δεν μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα και εκείνων που θα προσπαθούν να τους πείσουν ότι αν συνάψουν «ερωτικό δεσμό» με την «ηλεκτρονική εποχή», την «ελαστικοποίηση της εργασίας τους», την «καινοτομία», την «εξεύρεση πόρων» και το ακαταμάχητο σύνθημα «μαθαίνω πώς να μαθαίνω», τότε θα ξανασυναντήσουν τον «απολεσθέντα παράδεισο» και το σχολείο θα μετατραπεί σε πραγματικό «ναό μάθησης».

Μέτρα, τα οποία φυσικά δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα αφού αποτελούν μέρος του ίδιου του προβλήματος. Στο τέλος της συζήτησης το ταμείο θα γράφει: λιγότερα σχολεία, λιγότεροι μαθητές, περισσότερη κατάρτιση - μαθητεία, λιγότεροι εκπαιδευτικοί και πολλά «οράματα» για ένα μέλλον που ήδη είναι εδώ.

Του  Χρήστου Κάτσικα

Ως εδώ μπόρεσαν…

Ως εδώ μπόρεσαν…

Από την μια μεριά,

 είναι εμφανής η πτώση της απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης στους πολίτες. Η δημοσκόπηση της MRB αντικατοπτρίζει με εξαιρετική ακρίβεια, κατά τη γνώμη μας, τις σημερινές τάσεις των πολιτών.

ΣΥΡΙΖΑ: 17%, Ν.Δ.: 16,3%, Χρυσή Αυγή: 5%, ΠΑΣΟΚ: 4,2%, ΚΚΕ: 4,9%, Ποτάμι: 2,3%, Ανεξάρτητοι Έλληνες: 2,5%, Ένωση Κεντρώων: 2,7%, Λαϊκή Ενότητα: 2,3%. , Συνολικά ένα 57,2 για όλα τα κόμματα του πολιτικού τόξου. Εάν αφαιρεθούν τα ποσοστά του ΚΚΕ και της ΛΑΕ όλοι οι υπόλοιποι μαζί δεν συγκεντρώνουν αθροιστικά ούτε το 50%.

Από την άλλη μεριά,

 όλοι γνωρίζουν ότι η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας βαίνει από το κακό στο χειρότερο, το «πρόγραμμα διάσωσης» δεν βγαίνει – και μόνο διάσωσης δεν είναι – , τα δύσκολα για την κοινωνία αλλά και κυρίως για την εξουσία που βρίσκεται απέναντι στην πρώτη είναι δύσκολα.

Οι «δανειστές» απαιτούν όλο και περισσότερα, η κυβέρνηση είναι εντελώς παραδομένη, η κοινωνία αφυπνίζεται και ήδη από τις 15 του ερχόμενου Γενάρη βγαίνει στους δρόμους με το χορό να ανοίγουν οι αγροτικές κινητοποιήσεις.

Τα «κόκκινα δάνεια» αλλά και οι κατασχέσεις εν εκτάσει για απλήρωτους φόρους και χαράτσια στο κράτος μαζί με το ασφαλιστικό – βλέπε 13η περικοπή συντάξεων – απειλούν να τινάξουν την μπάνκα στον αέρα, μαζί με τη κοινωνική συναίνεση που είχε ονειρευτεί ο κ. Τσίπρας.

Αδιέξοδο; Το σύστημα δεν έχει φτάσει ακόμα σε αδιέξοδο.

Για να συμβεί αυτό πρέπει η κοινωνία να το στριμώξει στη γωνία, τουτέστιν να βγει στους δρόμους και να τα ανατρέψει όλα.

Προκειμένου να αποφευχθεί αυτό το τραγικό για το σύστημα ενδεχόμενο – αλλά όχι απίθανο –  μέσα στους ερχόμενους μήνες, προετοιμάζεται μεθοδικά η από τα πάνω συναίνεση στην αντιμετώπιση της από τα κάτω απειλής.

Η ανάγκη της «οικουμενικότητας» αποτελεί  διέξοδο (κατά τα σχέδια τους) του σημερινού αδιεξόδου διακυβέρνησης, λόγω της οξύτατης  και ταχέως αναπτυσσόμενης οργής ( σαν ηφαίστειο  προ της έκρηξης ) και του σημερινού αδιεξόδου διακυβέρνησης  προκειμένου να συνεχιστεί απρόσκοπτα το άρμεγμα της κοινωνίας και η υλοποίηση όλων τω πτυχών  και τομών που επιβάλουν οι ξένοι επικυρίαρχοι.

Στόχος να κερδηθεί πολιτικός χρόνος και να ελεγχθούν οι εξελίξεις. Οικουμενική λέγεται, συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ θα είναι, είτε με τη συμμετοχή και τη σύμπραξη των αποκομμάτων του Ποταμιού ή του λεβέντη κι οπωσδήποτε του παραπαίοντος ΠΑΣΟΚ μη εξαιρουμένου, ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ όμως δεν θα συνεχίσει να είναι.

Ως εδώ μπόρεσαν…

inred

2016 -2015=1

2016 -2015=1

Σε λίγες μέρες τελειώνει το 2015 και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πρόκειται για ένα από τα χειρότερα χρόνια στην Ιστορία της Ελλάδας.

Όταν έκλεινε το 2014 είχαμε τουλάχιστον μία ψευδαίσθηση, μία ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, τουλάχιστον στον τομέα των δικαιωμάτων.

«Ας κάνουν έστω ένα 10% απ’ όσα υποσχέθηκαν» έλεγε ο κόσμος, ασχέτως εάν οι πολύ ρεαλιστές έβλεπαν ότι δεν ήταν παραπάνω από ευσεβείς πόθοι.

Η ήττα που υπέστη το 61,3% των ψηφοφόρων, η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που πραγματικά ήθελε να δει κάτι ριζικό να αλλάζει (ακόμα κι αν μετά θα γκρίνιαζε εις τον αιώνα τον άπαντα για όσα άλλαξαν) έγινε βαθιά πληγή στο σώμα της Αριστεράς.

Και φυσικά, δεν αναφέρομαι στην Ελληνική «Αριστερά» (τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή), αυτή μπορούμε άνετα να την ξεχάσουμε.

Αναφέρομαι στην Αριστερά παγκοσμίως.

 Οι Podemos στην Ισπανία δεν έχασαν την πρωτιά για άλλο λόγο: το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ αρκούσε για να αηδιάσει ο κόσμος, όταν είχαν σχεδόν ταυτιστεί μαζί του και παρά τα όσα συμβαίνουν εκεί, με τις εξώσεις οικογενειών και την οργιώδη ανεργία, να παραμένουν δέσμιοι του παλαιοκομματικού συστήματος.

Η συνθηκολόγηση άνευ όρων του Τσίπρα και των συνεργατών του μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις σκοτεινότερες στιγμές στην Ιστορία.

Είχαν έναν λαό μαζί τους, είχαν τον κόσμο σε όλη την Ευρώπη να βράζει περιμένοντας την αλλαγή.

Τι επέλεξαν να κάνουν;

 Να σηματοδοτήσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, η Θάτσερ ζει και βασιλεύει, απλά έχει αλλάξει μορφή και όνομα.

Παρακολουθώντας το This is not a coup  των Paul Mason και Θεόπης Σκαρλάτου, απέκτησα την απορία εάν το σώμα του Τσίπρα έχει καταληφθεί από κάποιο ον, γήινο ή εξωγήινο.

Λες και πρόκειται για έναν διαφορετικό άνθρωπο, με εντελώς διαφορετικό λόγο. Μια διχασμένη προσωπικότητα ίσως.

Ωστόσο, οι επιλογές προσώπων που έκανε από την αρχή, δείχνουν ότι αυτός ήταν από τότε.

Ο ίδιος.

Δεν ξέρω τι θα φέρει το 2016.

Ξέρω ότι οι ελπίδες όλων μας για πολιτική αλλαγή είναι σχεδόν νεκρές.

Ο δρόμος προς τα κάτω είναι μακρύς ακόμα.

Αν κάποιος έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στην ριζοσπαστική ανατροπη, λόγω εξαθλίωσης, πλανάται πλάνην οικτρά.

Ο φασίστας της διπλανής πόρτας καραδοκεί.

Δυστυχώς, μετά τη συντριβή της «αριστεράς» κατέστη μία «πιο βιώσιμη» λύση ή οπτική στα μάτια των μη-συνειδητοποιημένων πολιτών, των λιγότερο πολιτικοποιημένων, αυτών που απλά θέλουν κάποιον να τους οδηγήσει σε μια διαφορετική κατάσταση, ασχέτως του πώς θα είναι αυτή και ποιος θα είναι το θύμα.

Έστω το ορατό, πρώτο θύμα.

Αυτό συμβαίνει ήδη στη Γαλλία με τη Λε Πεν: η ανύπαρκτη αριστερά έχει αφήσει την ακροδεξιά να αλωνίζει ως μοναδική εναλλακτική στους ανυπόληπτους κεντρώους.

Αυτό θα συμβεί και στην Ελλάδα, εάν επιτρέψουμε στη ρητορική του μίσους να γίνει το κυρίαρχο αφήγημα.

Μίσος εναντίον των μαυριδερών, των αλλοδαπών, των αλλόθρησκων, αυτών που έχουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό διαφορετικά, των μονογονεϊκών οικογενειών, των ΑΜΕΑ, γενικά όσων μας «περισσεύουν» και μπορούμε εύκολα να τους ταυτοποιήσουμε ως διαφορετικούς από μας.

Δεν ξέρω τι θα φέρει το 2016.

Αλλά ξέρω ότι δε θα πέσουμε χωρίς μάχη. Μάχες. Πολλές εκ των οποίων θα τις χάσουμε. Ή θα τις δώσουμε γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι είναι από χέρι χαμένες.

Ίσως ορισμένες μάχες, θα τις κερδίσουμε.

Ίσως κερδίζουμε μόνο και μόνο από το γεγονός ότι αποκτάμε συντρόφους.

Βλέπουμε επίσης ποιοι στέκονται μαζί μας στους αγώνες και ποιοι είναι απέναντι.

Ίσως είναι κέρδος για τη νέα γενιά ότι βλέπει να μην το βάζουμε κάτω ακόμα κι όταν έχουμε απέναντί μας το βουνό.

Το 2015 ήταν σίγουρα η χρονιά των προσφύγων. «Της γης οι κολασμένοι» πέρασαν από την Ελλάδα αναζητώντας κάποιο ήρεμο τόπο για να ζήσουν. Και οι εθελοντές απέδειξαν ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι.

Ήταν χρονιά για να αναθεωρήσουμε πολλά, μεταξύ αυτών και το τι σημαίνει Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρώπη, Ευρωπαϊκή Ενοποίηση, Ευρωπαϊκά Ιδεώδη και όλα τα συναφή.

Ναι, τα σημάδια τα είχαμε ήδη δει, εδώ και χρόνια.

Το 2015 όμως έπεσε κάθε μάσκα, κάθε προσωπείο και κάθε προσποίηση.

Ας είμαστε γεροί το 2016 γιατί έχουμε αγώνα μπροστά και θα χρειαστούμε όλες μας τις δυνάμεις, σωματικές, νοητικές, κοινωνικές, για να τα βγάλουμε πέρα.

Γιατί αν από το 2016 που έρχεται αφαιρέσεις τα  πολλά άσχημα του 2015, θα μείνει η μονάδα(2016- 2015  = 1), ο πολίτης (εγώ, εσύ, εμείς )πιο  έμπειροι (αν και τραυματισμένοι, πιο υποψιασμένοι και ελπίζω πιο αποφασισμένοι!

Για να κάνουμε το άλμα !

Για να νικήσουμε (ο λαός) !

Ecpoir- ελπίζω

Στην κόψη του ξυραφιού το Κυπριακό: Επάνοδος στην τροχιά του σχεδίου Ανάν;

Στην κόψη του ξυραφιού το Κυπριακό: Επάνοδος στην τροχιά του σχεδίου Ανάν;

Του Σταύρου Λυγερού

Και ενώ η Ελλάδα χορεύει στον διπλό ρυθμό του 3ου Μνημονίου και της προσφυγικής-μεταναστευτικής κρίσης, όλα δείχνουν πως οι διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού έχουν εισέλθει στην τελική ευθεία. Ο Κύπριος υπουργός Εξωτερικών Γιαννάκης Κασουλίδης δήλωσε ότι οι διαπραγματεύσεις θα καταλήξουν θετικά ή αρνητικά το 2016, ενώ εμπλεκόμενοι ξένοι διπλωμάτες εκτιμούν πως θα στηθούν κάλπες για δημοψηφίσματα έγκρισης της κυοφορούμενης συμφωνίας μέχρι το καλοκαίρι.

Την ίδια εντύπωση έδωσε και ο πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης στην ενημέρωση που έκανε στις αρχές Δεκεμβρίου στο Εθνικό Συμβούλιο. Η εικόνα που παρουσίασε ήταν αισιόδοξη. Επανειλημμένως μίλησε για «συναντίληψη», αν και αναγνώρισε πως υπάρχουν δυσχέρειες και ζητήματα που ακόμα δεν έχουν προσεγγισθεί.

Μπορεί ο όρος «σχέδιο Ανάν» να μην ακούστηκε από το στόμα του, αλλά από τα όσα ο ίδιος είπε προκύπτει σαφώς ότι σε γενικές γραμμές το συζητούμενο σχέδιο κινείται στις ορίζουσες εκείνου του σχεδίου, είναι τύπου Ανάν.

Πίσω από τον όρο «δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία» έχει συσσωρευθεί ένα διαπραγματευτικό κεκτημένο, το οποίο ευθέως παραπέμπει στη λύση, την οποία οι Ελληνοκύπριοι είχαν απορρίψει το 2004 με το συντριπτικό 76%.

Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, ότι στην ίδια συνεδρίαση, ο Αναστασιάδης προειδοποίησε τους πολιτικούς αρχηγούς ότι λόγω της δυναμικής των διαπραγματεύσεων ενδεχομένως να πρέπει να καθυστερήσουν για δύο-τρεις μήνες οι βουλευτικές εκλογές, οι οποίες είναι προγραμματισμένες για τον Μάιο.

Σύμφωνα με την προεδρική ενημέρωση οι δύο ηγέτες έχουν συμφωνήσει να υπάρχουν δύο ομόσπονδα κρατίδια (ελληνοκυπριακό και τουρκοκυπριακό) και ένα ομοσπονδιακό κράτος. Η στελέχωση, μάλιστα, του ομοσπονδιακού κρατικού μηχανισμού να γίνει σε αναλογία δύο Ελληνοκύπριοι προς έναν Τουρκοκύπριο.

Ασάφεια υπάρχει για το εάν το νέο ομοσπονδιακό κράτος θα είναι μετεξέλιξη της υφιστάμενης Κυπριακής Δημοκρατίας (όπως ζητούν οι Ελληνοκύπριοι), ή η Κυπριακή Δημοκρατία θα αυτοκαταργηθεί και στη θέση της θα ιδρυθεί το νέο κράτος (όπως ζητούν οι Τουρκοκύπριοι).

Η διαφωνία είναι ουσιώδης, επειδή εάν υιοθετηθεί η τουρκοκυπριακή απαίτηση –μεταξύ των άλλων– εάν κάτι πάει στραβά οι Ελληνοκύπριοι θα βρεθούν χωρίς κράτος.

Ο πρόεδρος Αναστασιάδης έδωσε την εντύπωση στο Εθνικό Συμβούλιο ότι η διαφωνία για το ζήτημα αυτό ξεπερνιέται.

Όταν, όμως, του ζήτησαν να γίνει συγκεκριμένος φάνηκε ότι αυτό δεν ισχύει.

Σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πηγές, και σ’ αυτό το ζήτημα ο ειδικός σύμβουλος του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Έσπεν Μπαρθ Άιντα ετοιμάζει στο παρασκήνιο μία φόρμουλα με σκοπό την παράκαμψη και όχι την επίλυση της διαφοράς.

Οι δύο ηγέτες έχουν συμφωνήσει ότι η δημογραφική ισορροπία θα παραμείνει στην αναλογία 4:1 και θα επανεξετάζεται κάθε 25 χρόνια. Σήμερα, οι Ελληνοκύπριοι είναι περίπου 800.000 και στα Κατεχόμενα ο πληθυσμός είναι περίπου 220.000. Οι μισοί εξ αυτών και πάνω, όμως, είναι Τούρκοι έποικοι. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι χωρίς να το ομολογεί ευθέως, η ελληνοκυπριακή πλευρά αποδέχεται την παραμονή του συνόλου σχεδόν των Τούρκων εποίκων.

Η τουρκοκυπριακή πλευρά εμμένει στη θέση πως όσοι σήμερα έχουν την «ιθαγένεια» του ψευδοκράτους μετά τη λύση θα είναι πολίτες του ομόσπονδου τουρκοκυπριακού κρατιδίου και της ομοσπονδιακής Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ας σημειωθεί ότι το ψευδοκράτος όχι μόνο ζητάει τη νομιμοποίηση όλων των εποίκων, αλλά και έχει ξεκινήσει τη διαδικασία για να δώσει «λευκή ταυτότητα» σε επιπλέον 40.000 Τούρκους.

Η παραχώρηση «λευκής ταυτότητας» είναι ο προθάλαμος για να την παραχώρηση ιθαγένειας. Αυτό τουλάχιστον δήλωσε ο υπουργός Εσωτερικών του ψευδοκράτους.

Ο Αναστασιάδης υπογράμμισε στο Εθνικό Συμβούλιο ότι επιδίωξή του είναι να μην υπάρξουν μεταβατικές περίοδοι, να λειτουργήσουν τα κρατικά όργανα από την πρώτη ημέρα της συμφωνίας και σ’ ένα τρίμηνο να είναι όλα έτοιμα. Υπογράμμισε, επίσης, πως αμέσως μετά την έγκριση της συμφωνίας θα πρέπει να αποδοθεί η Αμμόχωστος στους Ελληνοκύπριους κατοίκους της και να αποχωρήσει μεγάλο τμήμα των κατοχικών στρατευμάτων.

Για τα ζητήματα αυτά, ωστόσο, δεν υπάρχει η σύμφωνη γνώμη του Ακιντζί και της Άγκυρας.

Οι δύο ηγέτες έχουν συμφωνήσει γενικά η λύση να είναι συμβατή με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και να μην υπάρχουν μόνιμες παρεκκλίσεις. Το ίδιο, άλλωστε, έχει ρητά ζητήσει και ο πρόεδρος της Κομισιόν Γιούνκερ.

Αυτό σημαίνει ότι η τουρκοκυπριακή πλευρά θα αποδεχθεί να ισχύσουν μεταξύ των δύο ομόσπονδων κρατιδίων οι τέσσερις βασικές ελευθερίες (μετακίνηση προσώπων, εγκατάσταση προσώπων, απόκτηση και εκμετάλλευση περιουσίας, ελευθερία διακίνησης αγαθών και υπηρεσιών).

Στην πράξη, όμως, η τουρκοκυπριακή πλευρά ζητάει παράκαμψή τους.

Για την ακρίβεια, θέτει ως όρο για να έχει κάποιος την εσωτερική ιθαγένεια του τουρκοκυπριακού κρατιδίου (θα υπάρχει εκτός από την κυπριακή ιθαγένεια και ιθαγένεια του κάθε κρατιδίου!) να μιλάει τουρκικά.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όσοι Ελληνοκύπριοι εγκατασταθούν στις πατρογονικές εστίες τους στη βόρεια Κύπρο δεν θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους Τουρκοκύπριους.

Η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει ζητήσει την επιστροφή περισσότερου κατεχόμενου εδάφους, ώστε να μην είναι μεγάλος ο αριθμός των Ελληνοκυπρίων που θα επιστρέψουν στο τουρκοκυπριακό κρατίδιο.

Επίσης, ζητάει αναπροσαρμογή της ακτογραμμής, ώστε και σ’ αυτό το επίπεδο να υπάρχει μία σχετική αναλογία.

Η τουρκοκυπριακή πλευρά, όμως, κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση.

Η θέση της είναι ότι πρέπει να γίνουν αναπροσαρμογές στον χάρτη του σχεδίου Ανάν και να επιστραφούν στους Ελληνοκυπρίους λιγότερα εδάφη!

Με άλλα λόγια, ζητούν το τουρκοκυπριακό κρατίδιο να καταλαμβάνει πάνω από το 28,5% του κυπριακού εδάφους που πρόβλεπε το σχέδιο Ανάν.

Το επιχείρημα των Τουρκοκυπρίων είναι ότι πρέπει να κρατήσουν περισσότερα εδάφη, επειδή θα δεχθούν να επιστρέψει ένας αριθμός Ελληνοκυπρίων στο κρατίδιό τους (χωρίς δικαιώματα).

Η εδαφική πτυχή θα αποτελέσει αντικείμενο διαπραγματεύσεων σε επόμενες συναντήσεις Αναστασιάδη-Ακιντζί.

 Το ίδιο και το ζήτημα των περιοχών της Μεγαλονήσου που θα έχουν ειδικό καθεστώς.

Η ελληνοκυπριακή πλευρά ενδιαφέρεται για την Καρπασία, για τα μαρωνίτικα χωριά, καθώς και για μνημεία και μοναστήρια. Η τουρκοκυπριακή πλευρά ενδιαφέρεται για τη Λεύκα, τη Λουρουτζίνα και για περιοχές στην Πάφο.

Την ίδια τακτική της παράκαμψης ακολουθεί η τουρκοκυπριακή πλευρά και για άλλες πτυχές που συνθέτουν την κρατική κυριαρχία.

Είναι ενδεικτικό ότι ενώ μιλάει για ομοσπονδία ζητάει την αρμοδιότητα του FIR (ευθύνη για τον έλεγχο της εναερίου κυκλοφορίας) να μην την έχει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση για ολόκληρη την Κύπρο, αλλά οι κυβερνήσεις των δύο ομόσπονδων κρατιδίων. Με άλλα λόγια ζητάει να υπάρχουν δύο πύργοι ελέγχου.

Από την κατάληξη των διαπραγματεύσεων για την εδαφική πτυχή θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό και η ρύθμιση του ζητήματος των περιουσιών. Παρόλα αυτά, το περιουσιακό έχει ήδη τεθεί στο τραπέζι. Οι δύο ηγέτες διαπραγματεύονται επ’ αυτού στις συναντήσεις που πραγματοποιούνται αυτές τις ημέρες.

Οι δύο πλευρές έχουν προσεγγίσει σ’ ότι αφορά πως θα υπάρξουν 22 κατηγορίες περιουσιακών ζητημάτων και πως θα εφαρμοσθούν πέντε τρόποι διευθέτησης (πλήρης αποκατάσταση, μερική αποκατάσταση, να δοθεί περιουσία σε άλλη τοποθεσία, ανταλλαγή και αποζημίωση).

Όταν, όμως, γίνεται προσπάθεια τα γενικά να συγκεκριμενοποιηθούν ανακύπτουν διαφωνίες. Ο Αναστασιάδης είπε στους πολιτικούς αρχηγούς ότι οι διαπραγματεύσεις «προχωρούν αργά, αλλά σταθερά».

Πηγές που έχουν γνώση των διαπραγματεύσεων, όμως, υποστηρίζουν ότι το ενδεχόμενο συμφωνίας στο περιουσιακό συγκεντρώνει λίγες πιθανότητες.

Η τουρκοκυπριακή πλευρά μένει αμετακίνητη στη θέση της ότι κανένας από όσους έχουν καταπατήσει ελληνοκυπριακές περιουσίες στα Κατεχόμενα δεν θα υποχρεωθεί να την εγκαταλείψει, ανεξαρτήτως του χρόνου καταπάτησης και χρήσης.

Τονίζει, μάλιστα, πως δεν θα δεχθεί διάκριση μεταξύ Τουρκοκύπριου και έποικου καταπατητή-χρήστη.

Για την τουρκοκυπριακή πλευρά υπάρχουν «ιδιοκτήτες μέχρι το 1974» και «ιδιοκτήτες μετά το 1974»! Με άλλα λόγια, ο Ακιντζί απαιτεί να ακυρωθεί το δικαίωμα της νόμιμης ιδιοκτησίας.

Όπως προκύπτει από τις σχετικές διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, η τουρκοκυπριακή πλευρά θεωρητικά αναγνωρίζει όλους τους τρόπους.

 Προτιμάει, όμως, το περιουσιακό να λυθεί περισσότερο με τη μέθοδο των αποζημιώσεων και συμπληρωματικά με τη μέθοδο της ανταλλαγής. Αφενός ανταλλαγής με τουρκοκυπριακές περιουσίες  που υπάρχουν στην ελεύθερη Κύπρο, αφετέρου με παραχώρηση στους δικαιούχους Ελληνοκύπριους ιδιοκτήτες κρατικής γης (χαλίτικη γη).

Οι αποζημιώσεις, όμως, απαιτούν χρήματα.

Η εξεύρεσή τους δεν έχει εξασφαλισθεί. Η ΕΕ και οι ΗΠΑ έχουν εκφράσει την πρόθεση να συνεισφέρουν, αλλά έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν θα δώσουν μεγάλα ποσά.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει προσφερθεί να συμβάλει με μελέτες και αυτές τις ημέρες στελέχη του είναι στην Κύπρο για σχετικές διαβουλεύσεις και συγκέντρωση στοιχείων.

Η τουρκοκυπριακή πλευρά προτείνει για αποζημιώσεις να χρησιμοποιηθούν τα έσοδα από την πώληση του φυσικού αερίου.

 Με άλλα λόγια, να χρησιμοποιηθεί ελληνοκυπριακός πλούτος, ώστε οι Τουρκοκύπριοι και οι έποικοι να ιδιοποιηθούν και νομίμως τις ελληνοκυπριακές περιουσίες στη βόρεια Κύπρο χωρίς να πληρώσουν το παραμικρό ούτε οι ίδιοι, ούτε το τουρκοκυπριακό κρατίδιο, ούτε η Τουρκία!

Επειδή ακριβώς είναι πολύ αμφίβολο εάν τελικώς θα προκύψει σύγκλιση θέσεων, ο ειδικός σύμβουλος του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό προωθεί τη δημιουργία ενός μηχανισμού επίλυσης των διαφορών με νομικούς όρους.

Οι περιουσιακές διαφορές να επιλύονται από ειδική επιτροπή που θα συγκροτηθεί μετά την επίτευξη συμφωνίας.

Οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να ζητούν δευτεροβάθμια κρίση και ακόμα να καταφεύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Εάν, όμως, το ζήτημα των περιουσιών αφεθεί κατά βάση στην επιτροπή επίλυσης διαφορών και δεν ρυθμισθεί στο πλαίσιο της συζητούμενης λύσης του Κυπριακού, θα προκύψουν μεγάλα προβλήματα, καθυστερήσεις και τριβές που εκ των πραγμάτων θα δηλητηριάσουν το κλίμα.

Γι’ αυτό και η ελληνοκυπριακή πλευρά ζητάει να καθορισθούν κριτήρια για κάθε κατηγορία, ώστε οι όποιες διαφορές απομείνουν να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Η θέση της τουρκοκυπριακής πλευράς στο ζήτημα των περιουσιών συνιστά μία ακόμα κατάφωρη παραβίαση των τεσσάρων βασικών ελευθεριών, τις οποίες θεωρητικά αποδέχεται.

Ας σημειωθεί ότι ο Ακιντζί έχει ξεκαθαρίσει πως μετά τη λύση στο τουρκοκυπριακό κρατίδιο και η πλειοψηφία του πληθυσμού και η πλειοψηφία της ιδιοκτησίας θα πρέπει να είναι τουρκοκυπριακή.

Αν και το ζήτημα των εγγυήσεων και της ασφάλειας έχει αφεθεί για το τέλος της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων, είναι πολύ πιθανό να αναδειχθεί σε μεγάλο εμπόδιο.

 Όπως είναι γνωστό, οι ιδρυτικές συνθήκες της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1959-60 πρόβλεπαν ότι η Βρετανία, η Ελλάδα και η Τουρκία είναι εγγυήτριες του νέου κράτους κι ότι θα ήταν εγκατεστημένα νομίμως στη Μεγαλόνησο δύο στρατιωτικά αποσπάσματα (ΕΛΔΥΚ και ΤΟΥΡΔΥΚ).

Το 1974, μάλιστα, η Άγκυρα ερμήνευσε μονομερώς τη σχετική συνθήκη για να δικαιολογήσει την τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο.

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά στην Κύπρο πριν ενάμιση περίπου μήνα, Αθήνα και Λευκωσία χάραξαν μία κοινή γραμμή όσον αφορά το κρίσιμο αυτό ζήτημα.

Ο πυρήνας της ελληνικής θέσης συνοψίζεται στο ότι η Κυπριακή Δημοκρατία, που είναι μέλος της ΕΕ-Ευρωζώνης και άλλων διεθνών οργανισμών, δεν χρειάζεται ούτε εγγυήσεις, ούτε ξένα στρατεύματα.

Αν χρειασθεί κάποιου είδους εγγύηση, αυτή θα είναι πολιτικού και όχι στρατιωτικού χαρακτήρα.

 Η ΕΕ εκ των πραγμάτων θα εγγυάται συνταγματικά την ομοσπονδιακή Κυπριακή Δημοκρατία, αφού θα είναι μέλος της. Επίσης, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ μπορεί στη βάση του κεφαλαίου 7 του Καταστατικού Χάρτη να εγγυηθεί την εφαρμογή της λύσης και την ανεξαρτησία της χώρας.

Το αναλυτικό κείμενο της ελληνικής πρότασης επεξεργάζεται ειδική ομάδα εργασίας στο πλαίσιο της ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών.

Η πρόταση θα δοθεί στους μεγάλους διεθνείς παίκτες.

 Το ενδιαφέρον τους, άλλωστε, είναι δεδομένο κι αυτό δείχνουν οι πυκνές επισκέψεις στη Μεγαλόνησο υπουργών Εξωτερικών ισχυρών χωρών το τελευταίο διάστημα.

Είναι προφανές πως χωρίς τη συμμετοχή της Ελλάδας δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους καθεστώς εγγυήσεων.

Σ’ αυτό το επίπεδο, η ελληνική πλευρά έχει πολιτικό πλεονέκτημα.

Ο Κοτζιάς έχει ξεκαθαρίσει στον πρόεδρο Αναστασιάδη ότι η διαπραγμάτευση της λύσης του Κυπριακού είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της Λευκωσίας και η Αθήνα δεν θα εμπλακεί καθοριστικά.

Στο ζήτημα, όμως, των εγγυήσεων έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα και δεν πρόκειται να συμμετάσχει.

Η Άγκυρα επιμένει στη διατήρηση του καθεστώτος εγγυήσεων του 1960. Εμφανίζεται διατεθειμένη να δεχθεί τροποποιήσεις, αλλά όχι κατάργησή του.

Αν και επικαλείται την ανάγκη ασφάλειας των Τουρκοκυπρίων, τέτοιο ζήτημα δεν υφίσταται. Από στρατιωτικής απόψεως, η γεωγραφία είναι απολύτως ευνοϊκή για την Τουρκία. Η Κύπρος απέχει μόλις 40 λεπτά από τα νότια τουρκικά παράλια.

Το ομολογούν και οι ίδιοι οι Τούρκοι διπλωμάτες.

Επιμένουν, όμως, στην παρουσία δικής τους στρατιωτικής δύναμης στη Μεγαλόνησο κυρίως για λόγους πολιτικού συμβολισμού.

Κατά πάσα πιθανότητα η Άγκυρα θα επιχειρήσει να εξασφαλίσει στρατιωτική παρουσία στην Κύπρο, υποχωρώντας στο ζήτημα των εγγυήσεων.

Στο ζήτημα αυτό, το Λονδίνο αποφεύγει να πάρει θέση.

Δηλώνει ότι θα αποδεχθεί ό,τι θέλουν οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι.

Αυτό που ενδιαφέρει τους Βρετανούς είναι να διατηρήσουν τις στρατιωτικές βάσεις τους κι όχι να παραμείνουν εγγυητές.

Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, ο ειδικός σύμβουλος του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών στο Κυπριακό επεξεργάζεται και γι’ αυτό το πρόβλημα μια φόρμουλα που «θα ικανοποιεί όλες τις πλευρές».

Στην πραγματικότητα ο εν λόγω διπλωμάτης και όσοι κινούν από το παρασκήνιο τα νήματα επιδιώκουν να στήσουν μία πενταμερή διάσκεψη (Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Ελλάδα, Τουρκία και Βρετανία) με σκοπό η Αθήνα να βρεθεί υπό πίεση.

 Η Αθήνα και η Λευκωσία είναι επιφυλακτικές.

Όχι μόνο, επειδή η πενταμερής εκ των πραγμάτων θα αναβαθμίσει και την τουρκοκυπριακή κοινότητα σε κρατικό παράγοντα, αλλά και επειδή επιδιώκουν την εμπλοκή και άλλων διεθνών παικτών, των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και βεβαίως την ΕΕ.

Διπλωματικές πηγές εκτιμούν πως όταν θα έχει κλείσει επιτυχώς ο κύκλος των διαπραγματεύσεων για τις εσωτερικές πτυχές του Κυπριακού, το ζήτημα των εγγυήσεων και της στρατιωτικής παρουσίας θα έρθει στο τραπέζι ως η μόνη εκκρεμότητα.

Θα απειλήσουν την κυβέρνηση Τσίπρα πως εάν δεν υποχωρήσει θα έχει την ευθύνη για τον τορπιλισμό της λύσης.

Δεν αποκλείουν, μάλιστα, να της ασκηθούν πιέσεις και μέσω του Αναστασιάδη.

 Εάν, όμως, η Αθήνα εμείνει αταλάντευτα στη σημερινή θέση της, ούτε η Άγκυρα ούτε η Δύση έχουν τρόπο να επιβάλουν καθεστώς εγγυήσεων και νόμιμη ξένη στρατιωτική παρουσία της στην Κύπρο.

Δεξιοί ...κοινωνικοί κανίβαλοι!

Δεξιοί  ...κοινωνικοί κανίβαλοι!

Πάνω από έντεκα (!) εκατοστιαίες μονάδες ήταν η διαφορά υπέρ του Βαγγέλη Μεϊμαράκη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου της ΝΔ.

''Φούσκα'' που δημιούργησαν τα μέσα ενημέρωσης αποδείχτηκε τελικά ο Απόστολος Τζιτζικώστας, ο οποίος ήρθε τρίτος και καταϊδρωμένος, πάνω από οκτώ μονάδες πίσω από τον Μητσοτάκη, αποκλειόμενος φυσικά από τη διεκδίκηση της αρχηγίας. Εντυπωσιακό – και δεν το λέμε καθόλου ειρωνικά – το ποσοστό του 11,4% που συγκέντρωσε ο Άδωνις Γεωργιάδης. 

Το 39,8% του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ο οποίος είχε την αμέριστη στήριξη του Κώστα Καραμανλή, το 28,5% του ακραίου νεοφιλελεύθερου ''κοινωνικού κανίβαλου'' Κυριάκου Μητσοτάκη, το 20,3% της ''φούσκας'' Τζιτζικώστα και το προαναφερθέν 11,4% του τελευταίου, Γεωργιάδη αποτυπώνουν με σαφήνεια τη σημερινή κατάσταση της ΝΔ.

Κυρίαρχος παραμένει ο καραμανλισμός, πράγμα πολύ λογικό, αφού με εξαίρεση την περίοδο 1990-1993, στα μάτια των δεξιών οπαδών και ψηφοφόρων μόνο ο καραμανλισμός τους οδήγησε στη εξουσία στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί εκ των υστέρων να πλασαριστεί ως δήθεν ...''κεντρώος'', αλλά η πραγματικότητα είναι πως ο εξτρεμιστικός νεοφιλελευθερισμός του, τον καθιστά αναμφισβήτητα ως τον πιο ακραίο αντιδραστικό από κοινωνική σκοπιά.

Κυριολεκτικά ''στάζει'' ταξικό μίσος απέναντι στους εργαζόμενους και μεσαία στρώματα. Αλίμονο μας αν γινόταν ο άνθρωπος αυτός πρωθυπουργός της Ελλάδας!

Θα ξεπερνούσε σε αντιδραστικότητα ακόμη και τον πατέρα του, τον ''πολιτικό βρικόλακα'' Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τα τριάμισι χρόνια της πρωθυπουργίας του οποίου, ήταν τα πιο μαύρα που έζησε ο ελληνικός λαός τα τελευταία σαράντα χρόνια! 

Πέρα από τη ''φούσκα'' Τζιτζικώστα, με τον οποίος κανένας δεν πρόκειται να ασχοληθεί στο μέλλον, είναι ομολογουμένως εντυπωσιακό το ποσοστό των ακροδεξιών ψηφοφόρων της ΝΔ που ψήφισαν για πρόεδρο των Άδωνη Γεωργιάδη.

Δεν είναι εντυπωσιακό το ποσοστό αυτό καθ' αυτό, αλλά το γεγονός ότι νεοδημοκρατική ακροδεξιά ταυτίζεται πλήρως με τη δουλικότητα της επίσημης ηγεσίας της απέναντι στους Γερμανούς και την ΕΕ.

Σε άλλες χώρες της ευρωζώνης, η Ακροδεξιά διευρύνει ταχύτατα την πολιτική και εκλογική επιρροή της κάνοντας σημαία της την έξοδο της χώρας της από το ευρώ, εκφράζοντας πρωτίστως τα τμήματα της αστικής τάξης που καταστρέφονται από τη γερμανική πολιτική και στη συνέχεια και εκείνα τα ευρύτατα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων και των εργαζομένων και αγροτών που υποφέρουν από την πολιτική αυτή. Οι ακροδεξιοί νεοδημοκράτες όμως παραμένουν ...''ευρώ – στουρνάρια''! 

Εκπληκτικό είναι επίσης το γεγονός πόσο ηλίθιους θεωρούν τους Έλληνες, τα φιλικά προς την ΝΔ μέσα ενημέρωσης, εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια, όταν ισχυρίζονται ότι η συμμετοχή σε αυτές τις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου της ΝΔ ήταν ''πολύ υψηλή'' και ''ξεπέρασε κάθε προσδοκία''.

Πως είναι δυνατόν οι 404.078 οπαδοί της ΝΔ (τόσο ανακοίνωσε ότι ψήφισαν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου την περασμένη Κυριακή) να ''ξεπέρασαν κάθε προσδοκία'', όταν στις ακριβώς προηγούμενες εκλογές που εφαρμόστηκε το ίδιο σύστημα, στις 29 Νοεμβρίου 2009, τότε που βγήκε αρχηγός ο Αντώνης Σαμαράς, είχαν ψηφίσει ...διπλάσιοι (!) για την ακρίβεια 782.136 άτομα;

Πως γίνεται δηλαδή όταν έχουν ήδη ψηφίσει στις προηγούμενες εκλογές 800.000 άνθρωποι, οι 400.000 να ''ξεπερνούν κάθε προσδοκία;'' Πρέπει να είναι κανείς ηλίθιος για να το πιστέψει!

''Άλλες εποχές το 2009, άλλες το 2015'' απαντούν οι νεοδημοκράτες, αν τους θίξει κανείς αυτό το θέμα.

Σωστά – μόνο που το 2009 ήταν ...χειρότερο για την ΝΔ από το 2015! Και οι δυο εκλογές προέδρου της ΝΔ λαμβάνουν χώρα μετά από δυο εκλογικές συντριβές της ΝΔ.

Το 2009 όμως είχε χάσει με σχεδόν 11 μονάδες διαφορά από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου (43,92% το ΠΑΣΟΚ έναντι 33,48% της ΝΔ), ενώ το 2015 έχασε με 7 μονάδες διαφορά από το ΣΥΡΙΖΑ (35,46% του ΣΥΡΙΖΑ έναντι 28,10% της ΝΔ).

 Επιπροσθέτως, το 2009 η ΝΔ είχε χάσει περίπου 8,5 εκατοστιαίες μονάδες από τις εκλογές του 2007 (είχε πέσει από το 41,84% του 2007 στο 33,4% του 2009), ενώ στις 20 Σεπτεμβρίου 2015 αυξήθηκε οριακά από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου 2015 (από 27,81% που είχε πάρει το Γενάρη πήρε 28,10% το Σεπτέμβρη. Άλλο πτώση 8,37 εκατοστιαίων μονάδων, άλλο αύξηση 0,29 μονάδων! 

Σαφώς και ήταν χειρότερα για τη ΝΔ, λοιπόν, το 2009!

Μπούρδες μας λένε, λοιπόν, οι νεοδημοκράτες και τα φίλα προσκείμενα προς αυτήν μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Τη μνημονιακή κωλοτούμπα του Σαμαρά πληρώνει τώρα η ΝΔ και θα την πληρώσει, με πού βαθύτερη κρίση από όσο φαντάζονται οι φίλοι της.

Με κρίση υπαρξιακή. 

Του Γιώργου Δελαστίκ 

Η « χαμένη» γενιά

Η  « χαμένη» γενιά

                  

Η ανεργία των νέων στην Ελλάδα ξεπερνάει το 50% και χιλιάδες (300.000) μετανάστευσαν, μαζικά (οι νέοι) απειλούνται από τη φτώχεια και όταν δε οι νέοι αυτοί βρουν δουλειά, τότε είναι συνήθως ορισμένου χρόνου, επισφαλής ή κακοπληρωμένη.

Η  κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει τη Μεγάλη Ύφεση του 1929, όπου μία χαμένη γενιά σαπίζει και σκουριάζει σε μία θέση αναμονής, δεν έχει προοπτικές, δεν μπορεί να δημιουργήσει οικογένεια και κρύβεται σιωπηλή στα σπίτια των γονιών της.

Βαριές   υποχρεώσεις προς τους νέους  και για καθήκοντα από τους προηγούμενους,  βουνά χρεών που θα πληρωθούν από τις επόμενες γενιές.

Είναι πολλά τα λάθη που έχουν κάνει οι προηγούμενες γενιές, κυρίως στο πεδίο της επιλογής της πολιτικής και των  πολιτικών.

Απελευθέρωσαν το τραπεζικό θηρίο, παρέδωσαν τα ηνία στις αγορές, υπερχρέωσαν τα κράτη, ανάγκασαν τους ανθρώπους σε μία πολιτική λιτότητας για να σωθούν οι τράπεζες, μετέτρεψαν τα Πανεπιστήμια σε χώρους μαζικής παραγωγής, κατέστρεψαν το κοινωνικό κράτος, ξεπούλησαν τις δημόσιες περιουσίες, διέφθειραν τους πάντες και τόσα πολλά άλλα, που είναι αδύνατον να απαριθμήσει κανείς.

Το χειρότερο από όλα, διέλυσαν κυριολεκτικά μία ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων, η οποία δεν βλέπει καμία προοπτική για το μέλλον της, που έχουν το συναίσθημα πως είναι αναλώσιμοι, περιττοί στην κοινωνία και που νοιώθουν ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική για το μέλλον τους.

Νέους που μένουν ακόμη στα σπίτια των γονιών τους, επειδή δεν βρίσκουν κάποια δουλειά που να τους επιτρέπει να ζήσουν μόνοι τους.

Νέους που φοβούνται να αντιμετωπίσουν τη ζωή, που δεν έχουν όνειρα, ούτε ελπίδες.

Όταν δε οι νέοι αυτοί άνθρωποι βλέπουν πως η ελπίδα..που ερχόταν έγινε υποταγή και η «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ να είναι ανίκανη, πλημμυρισμένη στο ψέμα, στην εξουσιομανία και στην ανεντιμότητα, τότε η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο.

Δεν υπάρχουν όνειρα και  όταν δεν διαφαίνονται προοπτικές, όταν επικρατεί ο φόβος και η ανασφάλεια για το μέλλον, δεν βγαίνει κανένας στους δρόμους.

Αντίθετα, κατεβαίνει όλο και πιο βαθιά στο υπόγειο του, κλείνει τις πόρτες, κρύβεται και αποστασιοποιείται από τα πάντα, νοιώθοντας πως μόνο έτσι θα επιβιώσει.

Δεν εξοργίζεται, δεν διαμαρτύρεται και δεν απαιτεί απολύτως τίποτα, εκτός από λίγη τροφή, νερό και την ησυχία του.

Το σύστημα αγοράζει ή  εξαγοράζει (ιδέ ΣΥΡΙΖΑ) ή προσπαθεί  να περιθωριοποιεί .

Δηλαδή η ιστορία τελείωσε?

Ως  εδώ ήταν ?

Όχι !

Η  ελπίδα   φυτρώνει πάντα εκεί που δεν την περιμένεις, αλλά και γιατί δε θα χει πολλές ελπίδες να  ανθίσει τελικά.

Αλλά το φυτό, που λέγεται ελπίδα, που λέγεται ζωή,  ακόμα και στην πιο ακραία συννεφιά, θα ψάχνει να βρει τον δρόμο προς τον ήλιο. Κι ας μην έχει το ταλέντο να τον κάνει μόνιμο…

Δεν έχει σημασία τι χάνεται , τι μένει πίσω , πόσο σταματά, τι λένε οι άλλοι και κυρίως οι μεγάλοι.

Πολλές φορές στην ζωή  και στην ιστορία οι νέοι (και εμείς οι μεγαλύτεροι) ξέμειναν, σταμάτησαν, τους θεωρήσαμε χαμένους

Όμως έψαχναν (οι νέοι) το που είναι και τα πατήματα τους και αναζήτησαν  το μονοπάτι για τους  βγάλει  "έξω", στην ελευθερία και την άλλη κοινωνία.

Είναι πολλοί  (και θα γίνουν πολλοί περισσότεροι ) που επαγρυπνούν και  αντιστέκονται ( νέοι και μεγαλύτεροι )  στην πολιτική μοιρολατρία, που επαγρυπνούν κόντρα στην εγχώρια και αλλοδαπή, χυδαία συντηρητικότητα.

Και ας τους λένε ουτοπιστές ή γραφικούς, ας απαξιώνονται.

Οι αξίες αυτών που εκτοξεύουν κατηγορίες δεν έχουν σχέση με την κοινωνία, οπότε... απορρίπτονται !

Η  ταχύτητα των εξελίξεων (η αφόρητη φτώχεια μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας) είναι τόσο ορμητική ώστε στο διάβα της θα  πετάξει τις μάσκες, τα ψεύδη και την υποκρισία των κυβερνώντων., θα πετάξει απογοητεύσεις, εφησυχασμούς, ακόμη και την υποταγή.

Νέες πολιτικές δυνάμεις «από τα κάτω» αυτή τη φορά θα  δηλώσουν το «παρών» στην πολιτική ζωή (και όχι σκηνή) της χώρας.

Ένα νέο και από νέους κάθε ηλικίας με μπροστά τα νιάτα έρχεται από όσους αρνούνται (και θα αρνηθούν) να δεχτούν την υποταγή!

Και όπως λένε "δεν έχει σημασία το ξύλο που θα φάμε, αλλά ότι ο καβγάς πρέπει  να γίνει