Και τώρα τι; μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Του Ευτύχη Μπιτσάκη

Και τώρα τι; μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.

Του Ευτύχη Μπιτσάκη

Αυτές τις ημέρες κορυφώνεται το δράμα που παίζεται σε βάρος της χώρας μας, «στιγμή» (με την εγελιανή έννοια του όρου) που θα απαντήσει στο ερώτημα: υποτέλεια ή εθνική ανεξαρτησία και προοδευτική πορεία με στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό

Ουσιαστικά είμαστε μια χρεοκοπημένη χώρα. Πώς φτάσαμε λοιπόν εδώ; Η απάντηση είναι απλή και σαφής: Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις υπέταξαν το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής προόδου στο ταξικό συμφέρον της κυρίαρχης τάξης. Οι μετέπειτα αγώνες της Αριστεράς συνδύαζαν διαλεκτικά (ή έπρεπε να συνδυάζουν) το πατριωτικό (εθνική ανεξαρτησία) με το ταξικό (κοινωνική απελευθέρωση, σοσιαλισμός)

ΣΗΜΕΡΑ, ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ γενικής κρίσης του καπιταλισμού, το κεφάλαιο (με κυρίαρχο το χρηματιστικό), με την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, δεν επιχειρεί απλώς να μεταφέρει τα αποτελέσματα της κρίσης σε βάρος της εργατικής τάξης και των υποτελών στρωμάτων. Επιδιώκει να καταστρέψει όσα κέρδισαν οι λαοί την περίοδο του αιματοβαμμένου καπιταλισμού (πληρωμή της εργατικής δύναμης, κράτος πρόνοιας, προοδευτική παιδεία κλπ.). Με τον οικονομικό πόλεμο, ο επί του παρόντος νικηφόρος καπιταλισμός επιδιώκει να συνθλίψει τις κοινωνικές αντιστάσεις και ταυτόχρονα να σαρώσει τα κινήματα εθνικής ανεξαρτησίας. Η χώρα μας επιλέχθηκε ως πειραματόζωο για την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης θεωρίας και πράξης. Γιατί; Επειδή λόγω ειδικών συνθηκών, αλλά και επειδή η εγχώρια κυρίαρχη τάξη, υποτελειακή από παράδοση, θα δεχόταν πιο εύκολα αυτόν τον εθνοκτόνο ρόλο.

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ περιπέτεια θα λυθεί ή με την καταστροφή της ανθρωπότητας ή με τη νίκη των δυνάμεων του σοσιαλισμού (καταστροφή του ενός πόλου της αντίθεσης ή και των δύο, κατά τη μαρξιστική αντίληψη της ιστορίας). Η «νομοτέλεια» ισχύει και για τη χώρα μας.

Ποιος θα έπρεπε λοιπόν να είναι ο στρατηγικός στόχος της δικής μας Αριστεράς; Ένας και μοναδικός: ο σοσιαλισμός. Αλλά: η κατάσταση της χώρας μας είναι καταστροφική. Υπάρχει όμως επαναστατική κατάσταση, προϋπόθεση για τη νίκη των δυνάμεων του σοσιαλισμού; Η απάντηση είναι δεδομένη και αρνητική. Το τι θα μπορούσε να γίνει με την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και του καθεστώτος της υποτέλειας συνολικά είναι κάτι που δεν μπορούμε να το προβλέψουμε.

Συνεπώς: Με δεδομένες τις δικές μας συνθήκες, ο λαός της Αριστεράς ψήφισε ΣΎΡΙΖΑ. Σήμερα για πρώτη φορά στη χώρα μας έχουμε κυβέρνηση της Αριστεράς. Πώς έγινε το «θαύμα»; Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρινόταν στις ελπίδες των αριστερών: ήταν ένα πρόγραμμα «επαναστατικού» ρεφορμισμού. Αυτό που απαιτούσε η συγκεκριμένη «στιγμή».

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα πρόγραμμα σωτηρίας του ελληνικού λαού και οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας στο πλαίσιο της Ε.Ε., με στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό (ο στρατηγικός στόχος σημειωνόταν στο τέλος του προγράμματος, χωρίς συγκεκριμενοποίηση και -συνεπώς- χωρίς να πείθει).

Ποιοι ήταν λοιπόν οι βασικοί στόχοι του προγράμματος; «θάψιμο» του μνημονίου. Επαναδιαπραγμάτευση και κούρεμα του χρέους. Όχι εκποίηση της κρατικής περιουσίας και γενικότερα του πλούτου της χώρας. Δίκαιο φορολογικό σύστημα με κύριο στόχο το μεγάλο κεφάλαιο. Επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων. Κατώτερος μισθός 751 ευρώ. Βελτίωση μισθών και συντάξεων. Επαναπρόσληψη των απολυμένων και αστών που βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας (αξιολόγηση). Προοδευτική αναμόρφωση της παιδείας. Κατάργηση των «Συμβουλίων» στα ΑΕΙ και αποκατάσταση της νομιμότητας. Ενίσχυση της επιστημονικής έρευνας και κατάργηση της υποταγής της έρευνας και της παιδείας στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Επαναφορά της νομιμότητας και ανασυγκρότηση της ΕΡΤ, αρχίζοντας από μηδενική βάση. Αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας.

ΣΗΜΕΙΩΣΑ ΤΑ ΚΥΡΙΟΤΕΡΑ σημεία του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραμμα αστό δεν υπερέβαινε τα όρια του καπιταλισμού. Δεν ήταν πρόγραμμα ρήξης με την Ε.Ε. Ήταν όμως, εάν εφαρμοζόταν, ένα πρόγραμμα σωτηρίας του ελληνικού λαού, που θα δημιουργούσε, ενδεχομένως, δυνατότητες για μια ριζοσπαστική-«επαναστατική» πορεία.

Συνολικά, το πρόγραμμα αυτό συνδύαζε διαλεκτικά το κοινωνικό με το πατριωτικό στοιχείο. Δεν επαγγελλόταν μια ανέφικτη (επί του παρόντος) επανάσταση. Ανταποκρινόταν όμως στις ανάγκες και στις δυνατότητες της «συγκεκριμένης κατάστασης» και ψηφίστηκε από τον λαό της Αριστεράς. Το πρόγραμμα καταπολεμήθηκε από τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς. Εδώ θυμόμαστε τον Μπρεχτ: Δεν μας αρέσει η απόφαση του λαού; Να αλλάξουμε λοιπόν λαό!

ΘΑ ΗΤΑΝ ΜΗΠΩΣ αποδεκτό αυτό το θετικά ρεφορμιστικό πρόγραμμα από τους λύκους της Ε.Ε., υπαλλήλους και αφεντικά; Η σύγκρουση θα ήταν δυνατόν να αποφευχθεί; Μια θετική απάντηση θα προϋπέθετε αφέλεια: υποτίμηση της αναλγησίας του κεφαλαίου και των υπηρετών του. Γιατί κυρίως οι Γερμανοί αντέδρασαν με αυτή την απάνθρωπη σκληρότητα; Το βασικό, κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν το πρόβλημα του χρέους. Οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι είχαν στόχο να συντρίψουν τη δυνατότητα μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ευρώπη. Να σβήσουν το αχνό φως που φαινόταν να ανατέλλει στον ορίζοντα της ηπείρου και να επιβεβαιώσουν το δόγμα της αιωνιότητας του καπιταλισμού και του μονόδρομου.

ΗΜΕΡΕΣ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΕΩΝ, ΣΚΛΗΡΩΝ μαχών, αναλγησίας των τοκογλύφων, αποκάλυψη της μικρότητας των υπαλλήλων του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Κατάληξη σε μια απόφαση που εγκρίθηκε από το Γιούρογκρουπ. Αλλά οι διαπραγματεύσεις θα συνεχιστούν και ίδωμεν. Σημειώνω τα βασικά σημεία της ελληνικής πρότασης.

Καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Μείωση του ΦΠΑ. Δίκαιο φορολογικό σύστημα και -συνεπώς- φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου

Εκσυγχρονισμός της φορολογικής και τελωνειακής διοίκησης. Έλεγχος των δημόσιων δαπανών. Μεταρρύθμιση της κοινωνικής ασφάλισης

Σύγχρονη δημόσια διοίκηση και καταπολέμηση της διαφθοράς. Καταπολέμηση του λαθρεμπορίου καυσίμων και προϊόντων καπνού. Μείωση του αριθμού των υπουργείων από 16 σε 10.

Στον καθαυτό οικονομικό τομέα, εφαρμογή του μέτρου των δόσεων και αντιμετώπιση των τραπεζικών και μη εξυπηρετούμενων δανείων κ.λπ. Πολιτική για την προώθηση της ανάπτυξης κ.α.π. Όλα αυτά θα μπορούσε να τα κάνει και μια μη υποτελής αστική κυβέρνηση.

ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΣΕ αντίθεση με παλιότερες δεσμεύσεις: Δεν θα καταργηθούν οι ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ολοκληρωθεί. Επανεξέταση ιδιωτικοποιήσεων που δεν έχουν προκηρυχθεί. Ενοποίηση οργανισμών, υιοθέτηση βέλτιστων πρακτικών της Ε.Ε. θα εκποιηθεί λοιπόν κρατική και μη περιουσία; Ο αρμόδιος υπουργός το αρνείται. Ενοποίηση του ΤΑΙΠΕΔ με οργανισμούς αντί για κατάργηση (αν «δεν πουλάμε», τι χρειάζεται το ΤΑΙΠΕΔ;).

Επιμήκυνση της δανειακής σύμβασης. Στην περίοδο αυτή θα ισχύει το σημερινό μνημόνιο; Επιτυχία ήταν η μείωση του λεγόμενου «πρωτογενούς πλεονάσματος», αυτής της απάτης σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Ως προς την εργασία: Αξιοποίηση βέλτιστων πρακτικών της  Ε.Ε. σε όλο το εύρος της νομοθεσίας (βέλτιστες πρακτικές!) Σχέδιο προσωρινής απασχόλησης για τους ανέργους.

ΕΞΥΠΝΗ ΠΡΟΣΈΓΓΙΣΉ στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας (έξυπνη αντί αποκατάσταση!) με ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και δικαιοσύνης (ευελιξία και δικαιοσύνη: ασύμβατες έννοιες). Ως προς την ανθρωπιστική κρίση: ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Κουπόνια τροφίμων (επιστρέφουμε στο 1941!). Και επίσης: εξασφάλιση ότι η μάχη κατά της ανθρωπιστικής κρίσης δεν θα έχει αρνητικό δημοσιονομικό αντίκτυπο (σολομώντεια λύση: και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη).

Δόθηκε μια σκληρή μάχη. Ο πόλεμος δεν τελείωσε. 

Να βοηθήσουμε το λαϊκό κίνημα για να μας βοηθήσει. 

Και ας μη βιαζόμαστε να καταδικάζουμε!

 Ας πιέζουμε προς ριζοσπαστικές λύσεις και ας είμαστε αντικειμενικοί όταν κρίνουμε.

Και να ξέρουμε ότι το ρεφορμιστικό πρόγραμμα χρειάζεται χρήμα και το χρήμα το έχει ο εχθρός. 

Κριτική, ναι! Αλλά σοβαρή, επιστημονική και δημιουργική. 

Αν πέσει η κυβέρνηση, θα ξανάρθουν οι καταστροφείς της Ελλάδας. Και από κοντά, το φίδι της Χρυσής Αυγής. 

Έγινε ένα λειψό βήμα. Ας βοηθήσουμε το επόμενο 

Οι συνένοχοι της ΝΔ

Οι συνένοχοι της ΝΔ

Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας από τις εκλογές, η κυβέρνηση έχει τα προβλήματά της, όπως και η χώρα και η ΝΔ , καθηλωμένη στις προσωπικές στρατηγικές, αποϊδεολογικοποιημένη και αποξενωμένη από την κοινωνία,  αδυνατεί να συλλάβει ακόμη και μετά από μια συντριπτική ήττα, τα μηνύματα των  καιρών.

Ο κ. Σαμαράς στις συχνές και μακριά από τη δημοσιότητα συναντήσεις του με τον κ. Καραμανλή δείχνει να τον εκλιπαρεί να παραμείνει στην ηγεσία της ΝΔ. Αν εξαιρέσουμε την εξάρτηση των Ελλήνων πολιτικών από κάθε μορφής εξουσία, είναι εντελώς άγνωστος ο λόγος για τον οποίο η ΝΔ πρέπει να διατηρήσει τον κ. Σαμαρά στην προεδρία του κόμματος.

Ο πρώην πρωθυπουργός , ένας ακροδεξιός πολιτικός με μειωμένες ηγετικές ικανότητες, εκλεκτός της διαπλοκής, ξένος με τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά της ΝΔ, επιδίωξε , δημιουργώντας ένα ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο στην κυβέρνηση , να υποβοηθήσει την πτώση της , υιοθετώντας ένα νέο μνημόνιο. Αυτό είναι αλήθεια. Όμως είναι επίσης αλήθεια, ότι καμία κυβέρνηση στην μεταπολίτευση δεν έπεσε επειδή την πίεσαν οι αντίπαλοι. Στο σύνολό τους οι κυβερνήσεις κατέρρευσαν πρώτα στον λαό και μετά στην κάλπη, ας το έχει υπόψη του ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό.

Είναι όμως εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει με τη ΝΔ, τον κ. Σαμαρά, τον κ. Καραμανλή, την κ. Μπακογιάννη και άλλους. Πλησιάζουμε τις 40 ημέρες μετά τις εκλογές και κανείς από όλους αυτούς, τους θεωρούμενους κορυφαίους του κόμματος, δεν έγραψε μια ανάλυση, δεν έκανε μια ομιλία σε κομματικό ή εθνικό ακροατήριο για να μιλήσει για τη χώρα, τη ΝΔ και το μέλλον της δεξιάς παράταξης στην Ελλάδα. Προφανώς δεν τους ενδιαφέρουν οι αναλύσεις, οι αυτοκριτικές και η μελέτη των σύγχρονων ιδεολογικών ρευμάτων, η αποσύνδεση της ΝΔ από τις ακροδεξιές τάσεις του κ. Σαμαρά , η οικοδόμηση ενός νέου δεξιού, ευρωπαϊκού κόμματος και τι σημαίνει στις σημερινές συνθήκες,  σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα. 0ύτε κανείς στη ΝΔ προτίθεται να ανοίξει μια συζήτηση για τον πολιτικό και ιδεολογικό εκφυλισμό της ΝΔ και να αναφέρει για παράδειγμα τις τεράστιες ευθύνες όλων αυτών που σήμερα εμφανίζονται πρωταγωνιστές .

Η πλέον κραυγαλέα περίπτωση αυτής της συνένοχης σιωπής στη ΝΔ είναι η περίπτωση του Κώστα Καραμανλή. Ο οποίος ως πρωθυπουργός έφερε την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού, συνέβαλε στην χρεοκοπία της χώρας ,  υπήρξε ο πρωθυπουργός της εθνικής ακινησίας στην εξωτερική πολιτική, ο πρωθυπουργός της μηδενικής παραγωγής πολιτικής και ιδεών στην εσωτερική πολιτική, ενώ ως πρόεδρος της ΝΔ καθήλωσε το κόμμα του, οδηγώντας το τελικό στην συντριπτική ήττα του 2009. Αυτός ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται ως «εθνικό κεφάλαιο» από τους «καραμανλικούς» διαπράττοντας ένα ακόμη λάθος. Το πρώτο λάθος ήταν ότι τον στήριξαν για να γίνει πρόεδρος της ΝΔ και πρωθυπουργός, το δεύτερο ήταν ότι τον άφησαν να κυβερνήσει όπως κυβέρνησε εγκαταλείποντας πανικόβλητος την πρωθυπουργία προκηρύσσοντας εκλογές ώστε αντί να σώσει τη χώρα να σώσει τον εαυτό του και τώρα διαπράττουν ένα ακόμη λάθος προλειαίνοντας το έδαφος για την επιστροφή του.

Όπως δεν έγινε καμία αυτοκριτική στη ΝΔ για την καταθλιπτική εθνικά και κοινωνικά πρωθυπουργική θητεία του κ. Καραμανλή, έτσι δεν έγινε για την θητεία του κ. Σαμαρά. Η ΝΔ κλείνει τον κύκλο της και όσοι νομίζουν ότι νεκρανασταίνοντας τα πολιτικά ερείπια του κ. Καραμανλή θα γίνουν αποδεκτοί από τον λαό, κάνουν λάθος. Η μεγάλη ανατροπή που συντελέστηκε από το 2012 και μετά, αφορά και τον κ. Καραμανλή και την κ. Μπακογιάννη και τον κ. Σαμαρά .

Μοναδική ελπίδα για την ανασυγκρότηση της δεξιάς στην Ελλάδα είναι ένα άλλο κόμμα, με άλλο ηγέτη, με νέα ιδεολογικά χαρακτηριστικά που θα μιλήσει με σθένος για τα εγκληματικά λάθη και παραλείψεις των προηγούμενων ετών. Διαφορετικά, τα ίδια πρόσωπα, χρεοκοπημένα τα ίδια , θα περιφέρονται σε μια χρεοκοπημένη Ελλάδα, ζώντας από τις σάρκες ενός λαού που τους πίστεψε, τους στήριξε, τους ανέδειξε και απλά τον πρόδωσαν. Ακριβώς γι αυτούς τους λόγους η ΝΔ είναι ένας πολιτικός οργανισμός σε πλήρη ανυποληψία, έρμαιο εξουσιομανών πολιτικών που θέτουν στο επίκεντρο τον προσωπικό τους ρόλο στο κόμμα και όχι την χώρα και την κοινωνία.

Του Σωτήρη Σιδέρη.

Συνεχίζει να αιμορραγεί η Παιδεία Του Χρήστου Κάτσικα

Συνεχίζει να αιμορραγεί η Παιδεία

Του Χρήστου Κάτσικα

Η επαναφορά των διαθέσιμων εκπαιδευτικών και η επαναλειτουργία των τομέων και των ειδικοτήτων των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ που καταργήθηκαν με τον ν. 4146/2013, η μη επιλογή των θεμάτων των προαγωγικών εξετάσεων κατά 50% από την Τράπεζα Θεμάτων για τους μαθητές και μαθήτριες της Α’ και της Β’ Λυκείου, ο μη συνυπολογισμός της βαθμολογίας των προαγωγικών εξετάσεων στην εισαγωγή των μαθητών και μαθητριών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς και η αναστολή των διαδικασιών αξιολόγησης έδωσαν μια ανάσα στη σχολική εκπαίδευση και διαμόρφωσαν ένα ρεύμα αισιοδοξίας σε εκπαιδευτικούς και μαθητές.

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια η σχολική εκπαίδευση και τα ζωντανά της στοιχεία βίωσαν την πιο βάναυση αποδόμηση βασικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων: η χρηματοδότηση της εκπαίδευσης, οι μισθοί και οι συντάξεις των εκπαιδευτικών βρίσκονται σε τραγική κατάσταση, οι εργασιακές σχέσεις έχουν διαλυθεί, μόνιμοι διορισμοί έχουν να γίνουν χρόνια και τα εκπαιδευτικά θέματα έχουν γυρίσει ανάποδα.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, κατά τη διάρκεια της πενταετίας των μνημονίων 2010 έως 2014 έγιναν απίστευτες συγχωνεύσεις, καθώς 2.437 σχολικές μονάδες συγχωνεύτηκαν σε 1.122. Επίσης, την ίδια περίοδο καταργήθηκαν 605 σχολεία. Συγκεκριμένα, 277 Δημοτικά σχολεία, 264 Νηπιαγωγεία, 35 Γυμνάσια και 18 Λύκεια.

Στοιχεία-σοκ

Για να δούμε καλύτερα την αποψίλωση, αρκεί να συγκρίνουμε τα στατιστικά στοιχεία που παραθέτει η Στατιστική Υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ): Από τα 1.873 Γυμνάσια που λειτουργούσαν το σχολικό έτος 2009-10 απέμειναν 1.656, από τα 1.265 Λύκεια απέμειναν 1.209, από τα 5.098 Δημοτικά απέμειναν 4.331 και από τα 5.700 Νηπιαγωγεία απέμειναν 5.151. Συνολικά εξαφανίστηκαν από τον εκπαιδευτικό χάρτη 1.590 σχολικές μονάδες λόγω συγχωνεύσεων και καταργήσεων, ενώ την ίδια περίοδο όχι μόνο δεν είχαμε μείωση μαθητών αλλά είχαμε και ελαφρά αύξηση (από 1.363.042 το σχολικό έτος 2009/10 έγιναν 1.363.559 το 2013/14).

Το αποτέλεσμα αυτής της αντιεκπαιδευτικής λογιστικής ήταν να αυξηθούν σημαντικά οι μαθητές ανά τμήμα (ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα), να δυσκολέψει το διδακτικό έργο και να απογειωθούν οι εκπαιδευτικές ανισότητες.

Παράλληλα, μεθοδεύτηκε την ίδια περίοδο μια τρομακτική μείωση των εκπαιδευτικών. Ενώ το 2010 υπηρετούσαν 168.782 μόνιμοι εκπαιδευτικοί (74.518 στην πρωτοβάθμια και 94.264 στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση), σήμερα υπηρετούν 136.926 εκπαιδευτικοί (68.235 στην πρωτοβάθμια και 68.691 στη δευτεροβάθμια). Η μείωση του προσωπικού στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ανέρχεται στο 8,43%, ενώ ακόμα μεγαλύτερη είναι η μείωση στη δευτεροβάθμια, καθώς οι 94.264 εκπαιδευτικοί του 2010 έγιναν 68.691 (μείωση 27%).

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, την περίοδο αυτή οι φιλόλογοι μειώθηκαν κατά 4.863, οι μαθηματικοί κατά 2.757, οι φυσικοί-χημικοί κατά 2.316, οι γυμναστές κατά 1.742, οι καθηγητές ξένων γλωσσών (αγγλικών, γαλλικών, γερμανικών) κατά 3.500 κ.λπ.

Είναι σαφές πως η νέα πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας βρίσκεται ευθέως αντιμέτωπη με αυτό το αρνητικό σκηνικό. Παράλληλα, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ένα νέο χαμόγελο αυτοπεποίθησης που ελπίζει και μια ελπίδα που όλο και περισσότερο αρνείται να μείνει μετέωρη.

Ταξικό σχολείο

Και στο σημείο αυτό, ήδη έχει γίνει σαφές ότι τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών δεν είναι διατεθειμένα ούτε να αρκεστούν σε λιγότερα από αυτά που διεκδικούσαν την προηγούμενη περίοδο ούτε και να υποταχτούν στον «ρεαλισμό» της «αντικειμενικής κατάστασης». Αυτό που απαιτούν από τη νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας είναι η ακύρωση των μνημονίων και όλων των νομοθετημάτων που ψηφίστηκαν στη βάση αυτών, με τα οποία ανατράπηκαν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών, τόσο στην εκπαίδευση όσο και γενικότερα, και με τα οποία υπονομεύτηκε περαιτέρω ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης και οξύνθηκε η ταξικότητα του σχολείου.

Γίνεται, επίσης, φανερό ότι η απάντηση στα ζητήματα αυτά δεν μπορεί να δοθεί με όριο τα «σιδερένια» πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΔΝΤ. Δηλαδή τους δανειστές, το σύμφωνο για το ευρώ που επιβάλλει λιτότητα, το σύμφωνο σταθερότητας που απαιτεί ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και μόνιμα μνημόνια, την Ε.Ε. ως απαιτητή ιδιωτικοποιήσεων, ως απορρυθμιστή των εργασιακών σχέσεων, ως οδηγίες για την παιδεία της αγοράς.

Και, βεβαίως, δεν θα απαντηθεί το ερώτημα προς όφελος της εκπαιδευτικής κοινότητας, αν δεν αλλάξουν οι προτεραιότητες που ορίζονται από αυτό το πλαίσιο. Δηλαδή η γραμμή της Ε.Ε. περί αξιολόγησης στην εκπαίδευση δεν μπορεί να αποτελεί προτεραιότητα του σημερινού Δημοσίου και του σχολείου. Η γραμμή πλήρους ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, τα πεντάμηνα και η λεγόμενη κοινωνική οικονομία, η μαθητεία, η γραμμή της Ε.Ε. για το ξεθεμελίωμα των δικαιωμάτων της μόνιμης και σταθερής εργασίας δεν μπορεί να είναι αποδεκτά μοντέλα εργασίας.

1 μήνας από την εκλογική νίκη της 25ης Γενάρη, η στάση των Γερμανών, η παρέμβαση της κοινωνίας και το μεγάλο ερώτημα .

1 μήνας από την εκλογική νίκη της 25ης Γενάρη, η στάση των Γερμανών, η παρέμβαση της κοινωνίας και το μεγάλο ερώτημα .

Να είμαστε λυπημένοι ή να χαιρόμαστε ή τελικά να μείνουμε ανέκφραστοι και άπραγοι ; ένα μήνα από την πολιτική αλλαγή που επήλθε στην χώρα μας.

Το παραπάνω ερώτημα, απάντα … στα ερωτήματα ,αν υπάρχει προδοσία, οπισθοχώρηση, υποταγή, αν αντί για να σκίσουν τα μνημόνια έσκισαν το προεκλογικό πρόγραμμα και τόσα άλλα μελαγχολικά που έχουν εγκατασταθεί στο  μυαλό και στην ψυχή των Αριστερών και βρίσκονται στα χείλη φιλομνημονιακών ως  χαιρέκακο πείραγμα.

Αλλά προτού πάμε σε αυτό, ας δούμε κάποια που μάλλον δίνουν την απάντηση:

1 μήνας από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ

Η κυβέρνηση σε  ένα  μήνα στην εξουσία, κατάφερε κατ’ αρχάς   να ξεφύγει από τα ασφυκτικά περιθώρια του διμήνου που της κληροδότησαν οι προκάτοχοί της και να πάρει τετράμηνη ανάσα, για να ξεδιπλώσει το δικό της πρόγραμμα.

Ένα πρόγραμμα το οποίο φιλοδοξεί να ξεφύγει από τις πολιτικές της αποπνικτικής λιτότητας που έως τώρα εφαρμόζονταν και να δώσει, σε προοπτική χρόνου, τη δυνατότητα να αναπνεύσουν οικονομικά οι Έλληνες πολίτες.

Η  «λίστα Βαρουφάκη» που εγκρίθηκε από το Eurogroup είναι απλά μια εκεχειρία – μια «κατάπαυση του πυρός και όχι μια συμφωνία ειρήνης», όπως είπε στο Bloomberg, διότι εάν ήταν «ήττα» η Κριστίν Λαγκάρντ δεν θα διαμαρτυρόταν για την απουσία δεσμεύσεων επί «ήδη συμφωνημένων πολιτικών» και η γερμανική Die Zeit δεν θα έγραφε ότι «ο Τσίπρας έδωσε τέλος στην ταπείνωση»

Αλλά αυτή είναι μόνον η αρχή.

 Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του καλούνται να αποδείξουν έως το τέλος Απριλίου ότι είναι σε θέση, χωρίς νέα υφεσιακά μέτρα, να βγάλουν τη χώρα από το τέλμα της τελευταίας πενταετίας. Να αποδείξουν ότι το «πρώτη φορά αριστερά» δεν αποτελούσε απλώς ένα -πετυχημένο επικοινωνιακά- προεκλογικό σύνθημα, αλλά τη δέσμευση για τη στροφή της χώρας σε άλλη κατεύθυνση.

Τα περιθώρια είναι στενά, οι προσδοκίες του κόσμου που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ μεγάλες. Ο πρωθυπουργός φαίνεται να το γνωρίζει, εξ ου και η αποστροφή στο διάγγελμά του περί νίκης σε «μια μάχη, αλλά όχι στον πόλεμο». Ταυτόχρονα όμως έχει κι ένα άλλο καθήκον. Να κατευνάσει τις αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματός, βρίσκοντας τις λεπτές ισορροπίες που απαιτούν οι στιγμές.

Η προεκλογική δέσμευσή του ήταν η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

Ας ακούσει και ας συζητήσει τις επικρίσεις που δέχεται.

Αυτό αφορά και την πλευρά των εχόντων το δικαίωμα της διαφωνίας. Η μη υποστήριξη της κυβέρνησης, η αφωνία και η μη ενημέρωση της κοινωνίας, η αδρανοποίηση των κομματικών οργάνων και οι παρασυνάξεις (παλιά τις λέγαμε φράξιες ),δείχνει εκτός από μη επαρκή κατανόηση της πραγματικότητας, την ανεπάρκεια και στρεβλό αριστερισμό που τους διακατέχει, δείχνει επίσης και την ανεπάρκεια των δεσμών τους με την κοινωνία και το τι θέλει και τι μπορεί να κάνει η κοινωνία… Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.. 

Η στάση των Γερμανών.

Η γερμανική ελίτ και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί δεν έχουν μόνο ιδεολογικά-πολιτικά αλλά και ηθικά, «ψυχολογικού» τύπου, προβλήματα. «Επένδυσαν» πολύ σοβαρά στην περίπτωση του ελληνικού «πειραματόζωου». Επί πέντε χρόνια εφάρμοσαν προγράμματα στοχευμένης εξόντωσης της κοινωνίας, διάλυσης των κοινωνικών θεσμών, αποδιοργάνωσης της παραγωγικής δομής. Επιδίωξαν να εξευτελίσουν, να απαξιώσουν, να ενοχοποιήσουν έναν ολόκληρο λαό, να του προσάψουν το «αμάρτημα» του χρέους, της σπατάλης, της τεμπελιάς.

Δεν σταμάτησαν όμως ούτε εκεί. Χειραγώγησαν και «εργαλειοποίησαν» τα δύο κόμματα της διακυβέρνησης, ευτέλισαν το Κοινοβούλιο, καθιέρωσαν το παρα-Σύνταγμα των Μνημονίων, εγκατέστησαν τους τοπάρχες και επιτηρητές τους σε κάθε θεσμό της διοίκησης και του κράτους…

Κι όμως το «πειραματόζωο» άντεξε. Δεν υποτάχθηκε ούτε ηθικά, ούτε ιδεολογικά, ούτε πολιτικά. Βγήκε από το «εργαστήριο» στις 25 Ιανουαρίου και ζητά το δίκιο του, διεκδικεί την επιβίωσή του… Αυτό δεν το περίμενε ποτέ η γερμανική εξουσιαστική ελίτ… Νόμιζε ότι οι εκβιασμοί και οι απειλές της θα απέτρεπαν κάθε αντίσταση, θα ισοπέδωναν το φρόνημα, την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό του ελληνικού λαού.

Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια η «δεδομένη» κυριαρχία του, την αυταρχικού τύπου εξουσία που ασκεί η γερμανική ελίτ αμφισβητείται  και ένα ευρύτερο πολιτικό και ιδεολογικό ρήγμα δημιουργείται μεταξύ των ευρωπαϊκών κοινωνιών και της γερμανικής πολιτικοοικονομικής πράγμα που αποτελεί μια εξέλιξη ιστορικού χαρακτήρα, μια μη αναστρέψιμη προοπτική.

Η γερμανική ελίτ δεν θέλει τη συνέχιση των Μνημονίων απλώς και μόνο για οικονομικούς λόγους, για να προστατευθούν, δήθεν, οι Γερμανοί φορολογούμενοι. Δεν μπορεί στην πραγματικότητα να ανεχθεί την πολιτική της αποτυχία, την πολιτική της ήττας. Γι' αυτό και συνεχίζει να απειλεί με την εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτό θα οδηγούσε σε μείζονα ευρωπαϊκή και παγκόσμια κρίση.

Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η γερμανική ελίτ… Γι' αυτό και θέλει να ακυρώσει πολίτικα την Ελλάδα και την κυβέρνηση της, να αποτρέψει την εξάπλωση της δομικής αμφισβήτησης της γερμανικής εξουσιαστικής δομής σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Συγκρότηση εσωτερικού μετώπου

Είναι προφανές ότι το πολιτικό κεφάλαιο της ελληνικής κυβέρνησης συγκροτείται από τη συμπαράταξη και την κινητοποίηση του ελληνικού λαού.

Γι' αυτό και η κυβέρνηση θέλει να διαμορφώσει σε θεσμικό-δημοκρατικό επίπεδο τη νέα αυτή συγκροτούμενη κοινωνική συμμαχία με την κατάθεση και ψήφιση των πρώτων νομοσχεδίων που αποβλέπουν στην άμεση ανακούφιση των κοινωνικών ομάδων και των πολιτών που βρίσκονται στο επίκεντρο της ανθρωπιστικής κρίσης.

Η συγκρότηση ενός αρραγούς εσωτερικού μετώπου σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο αποτελεί βασική προϋπόθεση για την έκβαση αυτής της κρίσιμης αναμέτρησης.

Η διεύρυνση και συμπόρευση, σε κοινωνικό επίπεδο, των αστικών - μεσαίων στρωμάτων, που καταρρέουν από τις μνημονιακές πολιτικές, με τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα, που βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης και της καταστροφής είναι όρος και προϋπόθεση επιτυχίας της νέας κυβέρνησης

 Σ' αυτή την προοπτική, τόσο ο Αντ. Σαμαράς όσο και το «σκληρό» μνημονικό στρατόπεδο βρίσκονται απομονωμένοι και έκθετοι στη συνείδηση των πολιτών.

Οι εντολοδόχοι των Μνημονίων, δεν έπαψαν ποτέ να διαδραματίζουν τον ρόλο της 5ης Φάλαγγας. Ο Αντ. Σαμαράς και το ακροδεξιό μόρφωμα που εκπροσωπεί, το νεοφιλελεύθερο-μνημονιακό σύμφυρμα του Ποταμιού και το βενιζελικό κατάλοιπο του ΠΑΣΟΚ δεν σταμάτησαν ποτέ να υπονομεύουν τις προσπάθειες του ελληνικού λαού και της κυβέρνησης στον κρίσιμο αγώνα που διεξάγουν.

Όσο για τα μνημονιακά-προπαγανδιστικά ΜΜΕ, αυτά κατ' επίφασιν προβάλλουν τις κυβερνητικές πολιτικές, όμως στην πράξη αποτελούν φερέφωνα και κύμβαλα αναπαραγωγής της κινδυνολογίας και των γερμανικών εκβιασμών, ιδιαίτερα μάλιστα με τους υπότιτλους που «συμπυκνώνουν» τα σχετικά ρεπορτάζ. Η διαπλοκή δίνει μια μάχη οπισθοφυλακών επιδιώκοντας κι αυτή να απομειώσει και να ακυρώσει την πολιτική ηγεμονία της κυβέρνησης και να ανατροφοδοτήσει τα σενάρια του τρόμου.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τόσο σε πολιτικοϊδεολογικό όσο και σε κοινωνικό και σε θεσμικό επίπεδο επιχειρείται μια ιστορικού χαρακτήρα τομή και ρήξη με την καταστροφική μνημονιακή περίοδο. Η τομή αυτή όμως θα προχωρήσει και θα ολοκληρωθεί μόνο μέσα από τη δυναμική παρουσία και παρέμβαση της κοινωνίας, από την απόφαση του καθενός από εμάς να σταθούμε όρθιοι, ανυποχώρητοι, μέχρι την τελική δικαίωση.        

Και η απάντηση στο αρχικό ερώτημα.

Και στο ερώτημα Να είμαστε λυπημένοι ή να χαιρόμαστε ή τελικά να μείνουμε ανέκφραστοι και άπραγοι ;

Το έχω γράψει και το ξαναγράφω πάλι:

Την συμφωνία αυτή να την βλέπουμε ως αρχή και όχι ως τέλος. Το μνημόνιο ακυρώθηκε, η δανειακή συνεχίζεται(αυτό άλλωστε δεν θέλαμε).Σε αυτήν την φάση χρειάζεται συσπείρωση, αγώνας και μαχητική διεκδίκηση πιο προωθημένων αλλαγών που να ανεβάζει την συνειδητότητα της κοινωνίας και να ανεβάζει τον πήχη των αιτημάτων προς την κυβέρνηση και της κυβέρνησης προς τους ¨συμμάχους¨ μας.

Πρόσεξε όμως με το να συγκεντρώνονται 150 άτομα στον Πύργο(πλατεία Ιατρίδη ) και ούτε 100 στην Αμαλιάδα, με μικρή επαφή με το συνδικαλιστικό κίνημα, χωρίς προγραμματικές επεξεργασίες (πχ παραγωγική ανασυγκρότηση της Ηλείας ) κ.α. δεν πάμε πουθενά και δεν θα γίνει τίποτα...

Αλλά αυτό είναι και θέμα του κόμματος(ΣΥΡΙΖΑ) που εγώ αναρωτιέμαι τι κάνει ( εκτός από το να βλέπει TV όπως όλος ο κόσμος ) και είναι θέμα όπως προανέφερα αγωνιστικού επιπέδου του λάου μας, της συνειδητότητας της κοινωνίας και του επιπέδου συσπείρωσης των αριστερών δυνάμεων .

Εν κατακλείδι πιστεύω ότι η 4μηνη (2+2)συμφωνία γέφυρα για να μην γίνει γέφυρα των στεναγμών, αλλά η γέφυρα για ένα καλύτερο αύριο, γέφυρα ελπίδας και αισιοδοξίας, χρειάζεται αγώνας και συσπείρωση.

Για αυτό ελπίζουμε, διεκδικούμε και αγωνιζόμαστε!

Υ.Γ

Η στάση του ΚΚΕ  που προεκλογικά θεωρούσε απάτη το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ τώρα θεωρεί προδοσία γιατί έκανε υποχώρηση σε αυτό το πρόγραμμα , του ΚΚΕ που δεν έκανε καμία προσπάθεια ενότητας των αριστερών δυνάμεων (και μέσω αυτού της πιο έντονης ριζοσπαστικοποίησης του προγράμματος και  της λαϊκής δυναμικής ), του ΚΚΕ που δεν στήριξε πότε, αλλά σκληρά πολέμησε, μου θυμίζει κάποιους χαιρέκακους και ιδιοτελείς που χαίρονται όταν σκοντάφτει κάποιος γιατί έτσι πιστεύουν θα έχουν ίδιο όφελος.

Μα το 1989 ακόμη δεν τους έμαθε τίποτα.

Αλλά αυτά θα τα πούμε κάποια άλλη φόρα..   

Μίσος Γερμανών κατά Ελλήνων

Μίσος Γερμανών κατά Ελλήνων

Άκρως αποκαλυπτικό για το πώς οι Γερμανοί αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως υποτελές κράτος ήταν το έγγραφο του υπουργείου Οικονομικών του Βερολίνου. Αυτό που κυκλοφόρησε την Πέμπτη το απόγευμα. Αυτό που απέρριπτε εκ των προτέρων τις άκρως συμβιβαστικές (απαράδεκτα υποχωρητικές για πολλούς αριστερούς) προτάσεις της Αθήνας για το Eurogroup της Παρασκευής. «Επ' αυτής της βάσεως δεν έχει νόημα να αρχίσουμε να κάνουμε προσχέδια ανακοίνωσης του Eurogroup» δήλωνε ξερά το γερμανικό έγγραφο.

Όροι νικητών προς ηττημένους ήταν ουσιαστικά οι γερμανικές θέσεις. «Δούρειο ίππο (!) που αποσκοπεί κατ' ουσίαν να θέσει τέρμα στο τρέχον πρόγραμμα» (δηλαδή στο υφιστάμενο Μνημόνιο) χαρακτήριζαν οι Γερμανοί τις θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Ήξεραν ότι αυτό που έγραφαν ήταν εντελώς αβάσιμο.

Πλήρη υποταγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο Μνημόνιο απαιτούσαν θρασύτατα. Άμεση μετάλλαξη της αντιμνημονιακής κυβέρνησης που προέκυψε μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου σε συνεχιστή της μνημονιακής κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου απαιτούσε ανερυθρίαστα η καγκελαρία.

Να μη νομοθετήσει οποιοδήποτε φιλολαϊκό μέτρο στο εσωτερικό της χώρας μας απαιτεί από την κυβέρνηση το γερμανικό τελεσίγραφο. «Η Ελλάδα πρέπει να διαβεβαιώσει δημοσίως ότι θα απέχει από μονομερή εθνικά μέτρα που αντίκεινται στο τρέχον πρόγραμμα (σ.σ. δηλαδή στο Μνημόνιο). Οι (ελληνικές) αρχές, αρχής γενομένης αμέσως, δεν θα πάρουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία ή δεν θα εφαρμόσουν οποιοδήποτε μέτρο ή πολιτική που είναι ασύμβατα με υπάρχουσες δεσμεύσεις υπό το παρόν πρόγραμμα ή επιβαρύνει τη δημοσιονομική κατάσταση» αναφέρεται επί λέξει στο γερμανικό έγγραφο.

Απαγορεύουν στον Τσίπρα δηλαδή οι Γερμανοί να νομοθετήσει το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ για κάθε φορολογούμενο! Του απαγορεύουν να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ! Του απαγορεύουν να δώσει τη 13η σύνταξη στους χαμηλοσυνταξιούχους που παίρνουν κάτω από 700 ευρώ! Δεν σταματά εκεί το Βερολίνο. Οι απαγορεύσεις «συμπεριλαμβάνουν την αποφυγή υλοποίησης ανακοινωθεισών μεταρρυθμίσεων της αγοράς εργασίας και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που πρόκειται να ψηφιστούν από τη Βουλή αυτή την εβδομάδα» τονίζει το γερμανικό έγγραφο! Τρίτη τα ανήγγειλε ο πρωθυπουργός, Πέμπτη του τα απαγόρευσαν οι Γερμανοί! Κατόπιν τούτου, τα σχετικά νομοσχέδια θα έρθουν στη Βουλή την άλλη, την παράλλη, ποιος ξέρει ποια εβδομάδα...

Και την... απάντηση (!) στο τελεσίγραφο τους απαιτούν οι Γερμανοί να την υπαγορεύσουν στην κυβέρνηση της Αθήνας. Την υπαγορεύουν μάλιστα επί λέξει στο έγγραφό τους: «Χρειαζόμαστε μια καθαρή και πειστική δέσμευση από την Ελλάδα, η οποία μπορεί να περιέχει μόνο τρεις σύντομες και καλώς κατανοητές προτάσεις: ''Αιτούμεθα την παράταση του παρόντος προγράμματος, κάνοντας χρήση της ενσωματωμένης ευελιξίας. Θα συμφωνούμε με τους θεσμούς οποιεσδήποτε αλλαγές σε μέτρα του υπάρχοντος Μνημονίου. Στόχος μας είναι η επιτυχής ολοκλήρωση του προγράμματος»!

Θέλουν να διασύρουν τον Έλληνα πρωθυπουργό οι Γερμανοί. Απαιτούν να γελοιοποιηθεί ζητώντας... παράταση του Μνημονίου, καμία αλλαγή στους όρους του χωρίς τη συναίνεση του Βερολίνου και διακήρυξή του ότι στόχος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι η επιτυχής ολοκλήρωση του Μνημονίου! Αν υποκύψει, τελείωσε!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Με δυσκολία, με εντάσεις αλλά αλλαγές θα γίνουν γιατί δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η πολιτική.

Με δυσκολία, με εντάσεις αλλά αλλαγές θα γίνουν γιατί δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η πολιτική.

Η  απόφαση του Eurogroup όσο βολική είναι για την Αθήνα, είναι και για το Βερολίνο.

Ουσιαστικά η απόφαση του Eurogroup, οδηγεί σε μια ιδιότυπη παραλυσία και την Ελλάδα και την ΕΕ, αλλά με τον καιρό τα πράγματα μπορεί να είναι καλύτερα ή χειρότερα, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.

Η Γερμανία υποχώρησε στην θέση της ότι υπάρχει μόνο μνημόνιο και τίποτα άλλο που οφείλει η νέα κυβέρνηση να εφαρμόσει και  έχασε μια μάχη.

Η ελληνική κυβέρνηση υποχώρησε και έβαλε στο ράφι τις εξαγγελίες της ΔΕΘ και την κατάργηση των μνημονιακών νόμων. Όλα υπάρχουν , αλλά στο ράφι  και με τον καιρό και τις διαπραγματεύσεις θα δούμε τι θα εφαρμόζεται και τι όχι.

Πάντως η Αθήνα πήρε τον χρόνο που ήθελε, παρά το γεγονός ότι έχει αναλάβει δεσμεύσεις , αλλά ούτε τα ΑΤΜ είχαν περιορισμούς, ούτε από την ευρωζώνη έφυγε η Ελλάδα, ούτε έπεσε η κυβέρνηση.

Η Γερμανία και  οι σύμμαχοί της επιδόθηκαν σε μια τρομακτική επικοιωνιακή εκστρατεία μέσω του γερμανικού κυρίως τύπου προκειμένου να γονατίσει την κυβέρνηση .

Δεν τα κατάφερε.

Ούτε ο Τσίπρας τρόμαξε την ευρωζώνη όπως άφηνε να εννοηθεί προεκλογικά.

Κατά συνέπεια, η Ελλάδα και η ευρωζώνη εισέρχονται σε νέα φάση, μια φάση διαρκούς διαπραγμάτευσης, άγνωστο αν κλείσει τον Ιούνιο ή θα συνεχιστεί. Αυτό είναι το πλέον θετικό στοιχείο και για την κυβέρνηση και για την χώρα.

Το Βερολίνο δεν είχε συνηθίσει στην ιδέα της διαπραγμάτευσης με τους Έλληνες.

Αποφάσιζε, επέβαλε τις αποφάσεις του και η συζήτηση τελείωνε πριν καν αρχίσει.

 Άλλωστε το ότι το πρόγραμμα της Τρόικας στην Ελλάδα απέτυχε παταγωδώς οφείλεται σε μέγιστο βαθμό στην Γερμανία και στον Σόιμπλε προσωπικά.

Κάνει λάθος ο Γερμανός υπουργός οικονομικών όταν λέει ότι η Ελλάδα απομονώθηκε στο  Eurogroup.

Σίγουρα η ελληνική αντιπροσωπεία πέρασε δύσκολες ώρες, αλλά και η Γερμανία ήταν απομονωμένη για πρώτη φορά.

Πολλές χώρες μεσολαβούσαν για να αποτραπεί μια μεγάλη κρίση στην ευρωζώνη και τα κατάφεραν.

Η πολιτική Σόιμπλε –Μέρκελ, υπέστη ένα μικρό , αλλά ιστορικής σημασίας ρήγμα .

Είναι θέμα χρόνου και άλλες φωνές να υψωθούν  και να αλλάξει η ευρωπαϊκή πολιτική.

Με δυσκολία, με εντάσεις αλλά αλλαγές θα γίνουν γιατί δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η πολιτική.

Δεν είναι αυτό που θα θέλαμε, αλλά ούτε αυτό που δεν θα θέλαμε.

Δεν είναι αυτό που θα θέλαμε, αλλά ούτε αυτό που δεν θα θέλαμε.

Αντισταθήκαμε, διαπραγματευτήκαμε, διώξαμε την τρόικα από τη χώρα, εξασφαλίστηκε το τέλος της λιτότητας, χωρίς εξευτελιστικούς όρους και χωρίς αμφισβήτηση της λαϊκής κυριαρχίας, ακυρώθηκαν οι δεσμεύσεις για εξωπραγματικά πρωτογενή πλεονάσματα και τα μέτρα(mail Χαρδούβελη) με τα οποία είχε δεσμευθεί η προηγούμενη κυβέρνηση (περικοπές συντάξεων, αυξήσεις σε φόρους κλπ), πάρα το Γερμανικό “bullying” και τα τελεσίγραφα.

Η θέληση του ελληνικού λαού, για διαπραγμάτευση έγινε σεβαστή .

Ας είμαστε ειλικρινείς , όλοι θέλαμε περισσότερα! Το θέμα και το ερώτημα είναι: Μπορούσαμε;

Υπό Όρους , ναι!

Η συμφωνία είναι μάλλον αντίστοιχη του αγωνιστικού επιπέδου του λάου μας, της συνειδητότητας της κοινωνίας ,του επιπέδου συσπείρωσης των αριστερών δυνάμεων (που δεν υπάρχει και μάλιστα ορισμένες δυνάμεις επιχαίρουν για τι δεν κατορθώθηκε κάτι περισσότερο ,όταν δεν βοήθησαν για κάτι τέτοιο) και των δυνατοτήτων του συγκροτημένου πολιτικού οργανισμού(συλλογικό πολιτικό υποκείμενο), του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ.

Ναι σε πολλά θέματα υποχωρήσαμε, αλλά πήραμε μια ανάσα και έχουμε 4 μήνες για να προετοιμαστούμε.

Η νέα διαπραγμάτευση στο τέλος της παράτασης που θα άφορα το χρέος και την επιβίωση μας , θα πρέπει να είναι πιο σκληρή από ποτέ και για αυτό πρέπει να μας βρει πιο έτοιμους από ποτέ …. και για οτιδήποτε .. 

Θανάσιμη απειλή ενδεχόμενη υποταγή της κυβέρνησης

Θανάσιμη  απειλή ενδεχόμενη υποταγή της κυβέρνησης.

Αγωνία διακατέχει αυτές τις μέρες τον ελληνικό λαό. Διαισθάνεται ότι η κυβέρνηση Τσίπρα αρχίζει να υποχωρεί στη γερμανική πίεση και έχει την ακαθόριστη αίσθηση ότι αυτό μπορεί να πάει πολύ μακριά. Ο κόσμος ανησυχεί. Στο ελληνικό συλλογικό υποσυνείδητο υπάρχει εδραιωμένη η πεποίθηση ότι οι Γερμανοί δεν πιάνονται φίλοι κατά κανέναν τρόπο. Με δεδομένη δε την επιθετικότητα και τη φυλετική υπεροψία τους, αλίμονο σε όποιον αρχικά αντιστάθηκε στις εντολές τους και στη συνέχεια υποχωρεί! Θα τον κατασπαράξουν κυριολεκτικά! Η κυβέρνηση της Αθήνας έχει ήδη κάνει πολλές υποχωρήσεις, οι οποίες αντανακλώνται στο κείμενο που υπέβαλε στις Βρυξέλλες για την επέκταση της δανειακής σύμβασης. Το κείμενο αυτό βρίσκεται στα όρια ανοχής της ελληνικής πλευράς - ανοχής σε αστικό, όχι αριστερό πλαίσιο, εννοείται. Ο Σόιμπλε το απέρριψε το κείμενο αυτό, παρότι δεν έχει καμιά σχέση με τα όσα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά. Το Eurogroup όμως, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, θεωρούνταν βέβαιο ότι θα γίνει σήμερα το απόγευμα. Συνηθέστατη η γερμανική τακτική στο πλαίσιο της ΕΕ. Το Βερολίνο εκ προοιμίου απέρριψε τις ελληνικές προτάσεις, αλλά επιτρέπει να γίνει η σύνοδος των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, αφού η ελληνική πλευρά έχει ήδη κάνει υποχωρήσεις, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θα πιέσει ασφυκτικά την Αθήνα να υποταχθεί πλήρως στις γερμανικές αξιώσεις. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μην καταληφθεί η ελληνική κυβέρνηση από το σύνδρομο τού «μια ψυχή που είναι να βγει...»! Οχι ότι συμφωνούμε με τις υποχωρήσεις που ήδη συμπεριλαμβάνονται στο αίτημά της, αλλά αν κάνει έστω και υποτυπώδεις παραπέρα υποχωρήσεις στις γερμανικές απαιτήσεις, τα πάντα έχουν τελειώσει και για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως και για τη χώρα, η οποία δεν θα μπορέσει ποτέ πια να ξανασηκώσει κεφάλι.

Ελπίζουμε οι διαβεβαιώσεις κορυφαίων κυβερνητικών παραγόντων ότι θα αντισταθούν μέχρις εσχάτων να ανταποκρίνονται τόσο στις προθέσεις τους όσο και πάνω απ' όλα στο ψυχικό σθένος αυτών που τα έλεγαν χθες. Για τις προθέσεις τους ελάχιστες αμφιβολίες έχουμε, αλλά το σθένος της αντίστασής τους πρέπει πρώτα να το δούμε για να το εκτιμήσουμε στη συνέχεια. Οσο και αν κάποιοι μπορεί να το κρίνουν άδικο για την κυβέρνηση Τσίπρα που κλιμακώθηκε τόσο γρήγορα η γερμανική επίθεση, η ουσία είναι ότι φτάσαμε ήδη στο γνωστό από την αρχαιότητα για τους Ελληνες σημείο τού «ή ταν η επί τας»! Αυτές τις μέρες κρίνονται όλα για την κυβερνητική πολιτική που θα εφαρμοστεί, όσο καιρό και αν μείνει στην εξουσία η κυβέρνηση Τσίπρα. Αν υποκύψει, τα πάντα χάθηκαν. Αν αντισταθεί, θα βρίσκεται πολύ κοντά στη νίκη. Ο πρωθυπουργός και οι αριθμητικά ελάχιστοι υπουργοί που διαχειρίζονται τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας πρέπει διαρκώς να έχουν κατά νου το θεμελιώδες: Οσο και να βρυχάται το Βερολίνο ότι θα διώξει την Ελλάδα από το ευρώ, αποκλείεται να το κάνει!

Το γράφουμε και το ξαναγράφουμε αυτό γιατί αν δεν το ενσωματώνει αυτό στη χάραξη της αντιστασιακής πολιτικής της η κυβέρνηση, δεν πρόκειται να καταφέρει τίποτα! Οι Γερμανοί δεν είναι πολιτικά ηλίθιοι για να ξεκινήσουν οι ίδιοι μια υπαρξιακή κυριολεκτικά κρίση της Ευρωζώνης, διώχνοντας την Ελλάδα! Τα κερδοσκοπικά κεφάλαια όλου του πλανήτη, με επικεφαλής τον αμερικανικό χρηματοοικονομικό τομέα, τον ισχυρότερο του κόσμου, θα ξεχυθούν να κατασπαράξουν την Ευρωζώνη για να αποκομίσουν κέρδη, τρελά κέρδη, όχι φυσικά επειδή εμφορούνται από... φιλικά αισθήματα προς την Ελλάδα! Θα επιτίθενται σε αλλεπάλληλα κύματα εναντίον κάθε μιας χώρας του ευρώ, εκτινάσσοντας στα ύψη το κόστος δανεισμού της, ζητώντας τρελά επιτόκια για να αγοράσουν ομόλογα των κρατών της Ευρωζώνης και οδηγώντας σε πανικό αρχικά την ΕΚΤ και στη συνέχεια την ίδια τη Γερμανία.

Η κατάσταση οδηγήθηκε από τους Γερμανούς σε κρίσιμο σημείο για την Ελλάδα και την κυβέρνησή της. Αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ακολουθήσει τον γνώριμο δρόμο της υποταγής στο Βερολίνο, οι Γερμανοί θα τη λιώσουν σαν σκουλήκι, όπως άλλωστε έκανε με τις προηγούμενες κυβερνήσεις των Σαμαρά - Βενιζέλου, Παπαδήμου και Γιώργου Παπανδρέου, τις οποίες πέταξε από την εξουσία, μόλις η λαϊκή κατακραυγή τις κατέστησε άχρηστες για τα γερμανικά συμφέροντα.

Του Γιώργου Δελαστίκ

ΡΗΞΗ 'Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΡΗΞΗ 'Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Όσοι έγκαιρα προειδοποιούσαν ότι το δίλημμα που θα τεθεί με αμείλικτο τρόπο στη νέα ελληνική κυβέρνηση θα είναι «ρήξη ή ταπείνωση», εισέπρατταν από τους θιασώτες του «έντιμου συμβιβασμού» την κατηγορία ότι είναι ιδεοληπτικοί, απογειωμένοι από την πραγματικότητα, καταστροφολόγοι και πάει λέγοντας. Οι δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών και ωρών δείχνουν αρκετά καθαρά πού βρίσκεται ο ρεαλισμός και πού η φαντασίωση.

Η επιστολή της ελληνικής κυβέρνησης για την επέκταση της δανεικής συμφωνίας- μιας συμφωνίας που είχε χαρακτηριστεί αποικιοκρατική από το σύνολο της ελληνικής Αριστεράς, και όχι μόνο- συνιστά βαρύτατη υποχώρηση, όχι τακτικού αλλά στρατηγικού χαρακτήρα. Αρχίζει χαιρετίζοντας τις «αξιοσημείωτες προσπάθειες για την οικονομική προσαρμογή» (sic) που κατέβαλε «τα τελευταία πέντε χρόνια ο ελληνικός λαός» (δεν λέει: υπό την καθοδήγηση των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμα και Σαμαρά). Δεσμεύεται ότι «ο ελληνικές αρχές τιμούν τις οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδας προς όλους τους πιστωτές» και ότι θα εργαστούν για την «επίτευξη της βιωσιμότητας του χρέους». Μιλάει για «κατάλληλα πρωτογενή πλεονάσματα» και υπόσχεται ρητά ότι «οποιαδήποτε νέα μέτρα θα έχουν πλήρη χρηματοδότηση απέχοντας από μονομερείς ενέργειες οι οποίες θα υπονόμευαν τους δημοσιονομικούς στόχους» του (μη κατονομαζόμενου, πλην ευκόλως εννοούμενου) Μνημονίου.

Ας μην κοροϊδευόμαστε: Η τοποθέτηση αυτή ισοδυναμεί, αν όχι με Μνημονιακή στροφή 180 μοιρών, πάντως με ενταφιασμό κάθε έννοιας ουσιαστικής ελάφρυνσης του χρέους (εδώ οι φιλοδοξίες της κυβέρνησης περιορίζονται σε αυτό που είχε υποσχεθεί το Eurogroup στον... Σαμαρά, το Νοέμβριο του 2012) και στο πάγωμα ακόμα και των περιορισμένων, φιλολαϊκών μέτρων για τα οποία έχει ήδη δεσμευθεί προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας. Οχι τυχαία, τα νομοσχέδια που είχε δηλώσει ότι θα προωθούνταν με τη μορφή του κατεπείγοντος παγώνουν για την επόμενη εβδομάδα- και βλέπουμε...- γιατί ήδη περιγράφονται ως «μονομερείς ενέργειες».

Ακόμη και στο επίπεδο της διαπραγμάτευσης, η τακτική της κυβέρνησης αποδεικνύεται άκρως επιζήμια, πρώτα με τη μονομερή αποδοχή της πρότασης Μοσκοβισί και τώρα με την επίσης μονομερή κατάθεση του αιτήματος. Η κυβέρνηση προχωρά σε σταδιακό «μονομερή αφοπλισμό» απέναντι στους Γερμανούς, οι οποίοι βάζουν στο συρτάρι τα ελληνικά κείμενα, κατοχυρώνουν τις στρατηγικές υποχωρήσεις της Αθήνας χωρίς οι ίδιοι να μετακινούνται ούτε κατά ένα πόντο και... πάνε για τον επόμενο γύρο εκβιασμού και υποχώρησης.

Έτσι, το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών όχι μόνο δεν έσπευσε να χαιρετίσει το κείμενο του ελληνικού αιτήματος, αλλά το χαρακτήρισε απαράδεκτο ως βάση εκκίνησης της συζήτησης, κάνοντας μάλιστα λόγο για «Δούρειο Ίππο» των Αθηνών. Στο κείμενο που κατέθεσε στο Euro Working Group, το απόγευμα της Πέμπτης, απαιτεί έξι (έξι!) φορές από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να δεσμευτεί για συνέχιση και ολοκλήρωση του Μνημονίου. Ουσιαστικά, ζητάει ανοιχτά και ξάστερα τον αυτοεξευτελισμό της κυβέρνησης, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν κάθε ανυπότακτης, ριζοσπαστικής συνείδησης στην Ευρώπη. Ιδού ένα απόσπασμα από αυτό το Ιεροεξεταστικής έμπνευσης κείμενο:

«Χρειαζόμαστε μια σαφή και πειστική δέσμευση της Ελλάδας, η οποία πρέπει να περιέχει τρεις βραχείες και απολύτως κατανοητές φράσεις: "Αιτούμεθα την παράταση του τρέχοντος προγράμματος, κάνοντας χρήση της ενδογενούς ευελιξίας του. Θα συμφωνήσουμε με τους θεσμούς οποιεσδήποτε αλλαγές σε μέτρα του υπάρχοντος Μνημονίου Κατανόησης. Και στόχος μας είναι η επιτυχής ολοκλήρωση του προγράμματος"». (Η υπογράμμιση είναι του Γερμανού γκαουλάιτερ).

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα εξευτελιστικά, οι Γερμανοί μας κάνουν και πλάκα από πάνω. Στο τέλος αυτού του κατάπτυστου κειμένου, μας λένε ότι όχι μόνο δεν θα μας δώσουν τα 1,9 δις των τόκων που μας χρωστάει η ΕΚΤ, αλλά και ότι θέλουν πίσω τα 10,9 δις του ΤΧΣ που προορίζονταν για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, γιατί, λέει, οι τράπεζές μας είναι μια χαρά και δεν έχουν ανάγκη ούτε σεντ!

Δεν ξέρουμε αν το Βερολίνο επιμείνει μέχρι τέλους σε αυτή την αισχρή προσπάθεια δημόσιου πολιτικού βιασμού όχι απλά μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, αλλά και ενός ολόκληρου έθνους. Θεωρούμε αυτονόητο ότι σε μια τέτοια περίπτωση η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα δώσει γην και ύδωρ, γιατί το αντίτιμο θα ήταν όχι απλώς η τελική πτώση, αλλά η ακαριαία εξαέρωσή της. Το πιο επικίνδυνο θα είναι να αποδεχθεί ένα «συμβιβαστικό», υποτίθεται κείμενο, ανάμεσα στο ήδη απαράδεκτο που έχει καταθέσει η ίδια και στο κείμενο της Σοϊμπλεϊκής βαρβαρότητας.

Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι η κυβέρνηση έχει πανικοβληθεί από το ενδεχόμενο να καταρρεύσουν οι τράπεζες από το οικονομικό σαμποτάζ της Γερμανίας και της Πέμπτης Φάλαγγας στην Ελλάδα. Αυτό το ενδεχόμενο, όμως, το οποίο κάθε λογικός άνθρωπος είχε σκεφτεί και επισημάνει πολύ πριν τις εκλογές, θα έπρεπε να είναι έτοιμη να το αντιμετωπίσει και όχι να αισθάνεται τώρα το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια της. Η εκλογή δεξιού υποψήφιου στην προεδρία της Δημοκρατίας ήδη πίκρανε την κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν προκάλεσε ανεπανόρθωτη βλάβη. Ωστόσο, μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση απέναντι στο Βερολίνο, θα σημάνει ότι η κυβέρνηση θα έχει περάσει τον Ρουβίκωνα... προς τη λάθος κατεύθυνση. Οριστικά και αμετάκλητα.

Αναγκαία η επίμονη της κυβέρνησης στο «όχι» που είπε!

Αναγκαία η επίμονη της κυβέρνησης στο «όχι» που είπε!

Όσο η ελληνική κυβέρνηση αντιστέκεται, η τεράστια πλειοψηφία του ελληνικού λαού βρίσκεται στο πλευρό της. Κι όχι μόνο οι Ελληνες. Η άρνησή της να υποταχθεί στους Γερμανούς έχει προκαλέσει τεράστια εντύπωση και γέννησε ελπίδες σε πολλούς λαούς της Ευρώπης ότι μπορεί τελικά να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η πολιτική της ευρωλιτότητας που έχει επιβάλει το Βερολίνο σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρωζώνης. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πλέον υπόλογος για τα κυβερνητικά πεπραγμένα του μόνο απέναντι στους Ελληνες που τον εξέλεξαν για το υπέρτατο πολιτικό αξίωμα, αλλά και σε όλους εκείνους τους Ευρωπαίους που η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η στάση της κυβέρνησης Τσίπρα μέχρι τώρα αλλάζει ή επηρεάζει τους πολιτικούς συσχετισμούς και στη δική τους χώρα.

Είτε το θέλει η κυβέρνηση Τσίπρα είτε όχι, η αντίστασή της στην ευρωλιτότητα υπονομεύει τη στρατηγική της Γερμανίας για επέκταση και εδραίωση της ηγεμονίας της στην Ευρώπη. Υπ' αυτό το πρίσμα πρέπει να εξηγηθούν οι λυσσώδεις αντιδράσεις των Γερμανών σε οποιαδήποτε συμβιβαστική λύση. Θέλουν πρώτα να εξευτελίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του, να την κάνουν να γελοιοποιηθεί απαρνούμενη τις προεκλογικές υποσχέσεις της και μόνο τότε να την υπονομεύσουν και να την ανατρέψουν. Θέλουν να την εξαφανίσουν για να μην αποτελέσει παράδειγμα και για άλλες χώρες! Συμμάχους δεν έχει η κυβέρνηση Τσίπρα στην Ευρωζώνη.

Σε πολιτικό επίπεδο, οι υποτιθέμενοι κεντροαριστεροί σύμμαχοι τύπου Ολάντ της Γαλλίας ή Ρέντσι της Ιταλίας αποδεικνύονται ψοφοδεείς, ανειλικρινείς και καιροσκόποι που υποχωρούν πανικόβλητοι στην ελάχιστη φραστική γερμανική πίεση! Μόνο στην πλειοψηφία πλέον των Ελλήνων και σε τμήματα κάποιων ευρωπαϊκών λαών -κάθε άλλο παρά ασήμαντα, σημειωτέον- μπορεί να υπολογίζει ο πρωθυπουργός ότι τον στηρίζουν όσο αντιστέκεται στους Γερμανούς. Εχει τεράστια σημασία, λοιπόν, η επιμονή του Αλέξη Τσίπρα στο «Όχι» που είπε στο Βερολίνο αναφορικά με την απαίτησή του να δεχτεί επέκταση του μνημονίου.

Αν υποχωρήσει άτακτα και αποδεχτεί κάτι τέτοιο, κινδυνεύει να χάσει τον λαό, τον μοναδικό σύμμαχο που έχει και να απομείνει η κυβέρνηση στα νύχια των Γερμανών. Πλανάται η κυβέρνηση, αν νομίζει ότι θα της επιτρέψει η καγκελαρία να δώσει 13η σύνταξη ή να κάνει τον κατώτατο μισθό 751 ευρώ ή να δώσει αφορολόγητο 12.000 ευρώ για κάθε Ελληνα, να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ κ.λπ. Μονομερώς, αποκλειστικά μονομερώς μπορεί να νομοθετήσει μέτρα ελάφρυνσης των λαϊκών στρωμάτων! Τους Γερμανούς καθόλου δεν τους νοιάζει το ζήτημα του χρέους, το «κούρεμα» του οποίου άλλωστε ούτε καν ως θέμα συζήτησης δεν το έχει θέσει η νέα ελληνική κυβέρνηση, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα συναντούσε την κατηγορηματική άρνηση του Βερολίνου.

Η καγκελαρία δεν θέλει να υπάρξει κανένα φιλολαϊκό μέτρο σε καμία χώρα της Ευρωζώνης! Την οικονομική πτώση ή και την καταβαράθρωση, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, προωθεί η γερμανική κυβέρνηση για όλα τα κράτη της Ευρωζώνης και απαιτεί καμία χώρα να μη διαταράσσει την πολιτική της αυτή. Ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας χθες στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν πολύ σταθερός στα όσα είπε, υποσχόμενος ταυτόχρονα την άμεση νομοθέτηση αποκατάστασης του θεσμικού πλαισίου των εργασιακών σχέσεων (συλλογικές συμβάσεις, διαιτησία κ.λπ.), ρύθμισης των «κόκκινων» δανείων και του ακατάσχετου της πρώτης κατοικίας, νομοθέτησης των 100 δόσεων στα Ταμεία.

Μας ανησυχεί κάπως το γεγονός ότι ξένα μέσα ισχυρίζονται πως βρίσκεται επί θύραις το κλείσιμο συμφωνίας σήμερα. Βάσει των όσων είπε ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, για να υπάρξει έκτακτη συνεδρίαση του Eurogroup, πρέπει πρώτα η ελληνική κυβέρνηση να υποβάλει αίτημα επέκτασης του μνημονίου και κατόπιν να γίνει η συνεδρίαση! Αυτό ήταν το τελεσίγραφο των Γερμανών προς την Ελλάδα, με το οποίο συντάχθηκαν τελικά και οι 18 υπουργοί Οικονομικών των άλλων χωρών της Ευρωζώνης. Γνωρίζουμε τις απίστευτες ικανότητες επιλογής λέξεων στους κύκλους της ΕΕ. Διαπιστώσαμε ότι πλέον ούτε ο Σόιμπλε δεν χρησιμοποιεί τις λέξεις «μνημόνιο» και «τρόικα», αλλά επιμένει ανυποχώρητα στην ουσία των μνημονιακών δεσμεύσεων που είχαν υπογράψει ο Αντ. Σαμαράς και ο Ευ. Βενιζέλος. Περιμένουμε έτσι να δούμε μήπως μας περιμένει στη γωνία κάποια δυσάρεστη έκπληξη, την οποία ειλικρινά απευχόμαστε. 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ 

Κρίσιμες ώρες. Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Κρίσιμες  ώρες.

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Το ιταμό τελεσίγραφο Σόιμπλε στην Ελλάδα, που τορπίλισε το Eurogroup, επιταχύνει τις εξελίξεις γύρω από το ελληνικό δράμα και μας φέρνει μπροστά σε ένα αποφασιστικής σημασίας, κομβικό σημείο. Μέσα στις επόμενες ώρες και μέρες μπορεί να κριθεί σε μεγάλο βαθμό  η μοίρα του κινήματος και της Αριστεράς για πολλά χρόνια. Χρειάζεται καθαρό μυαλό, ψύχραιμη, μακριά από φοβικά σύνδρομα και συναισθηματισμούς εκτίμηση του εσωτερικού και διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων και αλύγιστη αποφασιστικότητα για να περάσουμε αυτόν τον πρώτο, κρίσιμο κάβο.

Προσερχόμενος στο Eurogroup, ο Σόιμπλε έριξε την πρώτη τορπίλη, δηλώνοντας προκλητικά ότι «λυπάται» τους Έλληνες για την «ανεύθυνη» κυβέρνησή τους. Στη συνέχεια ανατίναξε τις γέφυρες συνδιαλλαγής που προσπαθούσε να στήσει η Γαλλία και απαίτησε από την ελληνική κυβέρνηση να αυτοεξευτελιστεί υπογράφοντας δήλωση μετανοίας για παράταση του Μνημονίου και παραίτηση από την εφαρμογή του κοινωνικού της προγράμματος. Όλα αυτά διαμηνύουν με τον πιο καθαρό τρόπο ότι ο τορπιλισμός του Eurogroup ήταν προειλημμένη απόφαση μιας Γερμανίας, η οποία συμπεριφέρεται απροσχημάτιστα όχι ως ηγεμόνας, αλλά ως δεσμοφύλακας της ευρωζώνης.

Αυτά είναι περίπου αυτονόητα. Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι γιατί και με ποια στρατηγική στόχευση ενεργεί το Βερολίνο. Η απάντησή μας είναι: όχι από αλαζονική αίσθηση δύναμης, αλλά από ανησυχία για τις εξελίξεις που τείνουν να ξεφύγουν από τον έλεγχό τους. Εκφοβίζουν γιατί φοβούνται οι ίδιοι! Το γεγονός ότι με τις προγραμματικές δηλώσεις της η κυβέρνηση, παρά τις όποιες ταλαντεύσεις, έμεινε βασικά πιστή στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, κυρίως όμως η δυναμική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα και το κύμα αλληλεγγύης προς την Ελλάδα που άρχισε να εξαπλώνεται στην Ελλάδα τρόμαξαν το Βερολίνο. Η γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη άρχισε να εμφανίζει συμπτώματα προϊούσας φθοράς. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη διαδήλωση του Παρισιού, πέραν του ΚΚΓ και του Αριστερού Μετώπου, καλούσε η Collectif Roosvelt, όπου συμμετέχουν η Ντανιέλ Μιτεράν, οι πρώην πρωθυπουργοί Μισέλ Ροκάρ και Ζαν- Μαρκ Ερό και άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ακόμη και στο εσωτερικό της Γερμανίας, η συντριβή της Χριστιανοδημοκρατίας στο Αμβούργο, με παράλληλη ενίσχυση Σοσιαλιστών, Αριστεράς και ευρωσκεπτικιστικού AfD διαμηνύουν την αμφίπλευρη αμφισβήτηση της Μέρκελ.

Το τελεσίγραφο του Βερολίνου στο Eurogroup είχε στόχο να ανακόψει αυτές τις τάσεις και να «χαμηλώσει» την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, ώστε να τη σύρει σε νέες διαπραγματεύσεις από χειρότερες θέσεις, με πιο ασφυκτικά χρονικά περιθώρια. Στόχος είναι ένας πρώτος συμβιβασμός πιο κοντά στις απαιτήσεις του Βερολίνου, που θα αποδομήσει την εσωτερική και διεθνή στήριξη της κυβέρνησης, για να ακολουθήσει επί έξι μήνες, μέχρι την τελική διευθέτηση, το «μαρτύριο της σταγόνας», όπου η απειλή του bankrun θα βρίσκεται μονίμως στην ημερήσια διάταξη και θα χρησιμοποιείται ως μοχλός για την ακύρωση κάθε προοδευτικού κοινωνικού μέτρου.

Σ’αυτό το φόντο, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει οδό υποχώρησης. Οι γέφυρες ανατινάχτηκαν, τα καράβια κάηκαν! Η μέχρι τέλους αποφασιστικότητα απέναντι στο τελεσίγραφο του Βερολίνου είναι μονόδρομος, αν δεν θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά και να δει το τεράστιο ρεύμα της λαϊκής στήριξης να μετατρέπεται σε ρεύμα απογοήτευσης και κατακραυγής, που θα ενισχύσει τα πιο αντιδραστικά ή και νεοφασιστικά ρεύματα.

Η πρώτη, υψηλής συμβολικής σημασίας απάντηση θα είναι η επιλογή του προέδρου της Δημοκρατίας. Ελπίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποφύγει μια λύση από το παλιό, χρεοκοπημένο πολιτικό προσωπικό που λιντσαρίστηκε εκλογικά από τον ελληνικό λαό και θα επιλέξει μια προσωπικότητα που θα συμβολίζει τους δημοκρατικούς αγώνες και την πολιτιστική ακτινοβολία του έθνους των εργαζομένων, στέλνοντας τα σωστά μηνύματα και στο λαό και στους εκβιαστές του.

Αν οι Γερμανοί επιμείνουν στο τελεσίγραφο μέχρι την κρίσιμη Παρασκευή, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα οφείλει να τερματίσει αμέσως το γερμανικό «μαρτύριο της σταγόνας» και να οδηγήσει τα πράγματα σε μια άμεση πολιτική «κάθαρση» γιατί από εκεί και πέρα ο χρόνος θα μετρά σε βάρος της. Δεν βλέπουμε άλλο δρόμο κάθαρσης από την προκήρυξη δημοψηφίσματος μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα με το ερώτημα αν ο ελληνικός λαός εξουσιοδοτεί την κυβέρνησή του να επιμείνει πάση θυσία στην ανυποχώρητη εφαρμογή των προγραμματικών δεσμεύσεων που ενέκρινε ο ίδιος και ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων.

Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, μια τέτοια πορεία θα φέρει στην ημερήσια διάταξη το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ αν η Γερμανία επιμείνει στην ωμή αδιαλλαξία της- πράγμα κάθε άλλο παρά βέβαιο. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να φοβηθεί αυτό το ενδεχόμενο, παρότι δεν το επέλεξε. Ασφαλώς, ο ελληνικός λαός θα προτιμούσε την πιο ανώδυνη λύση, πολύ περισσότερο που έχει ήδη στην πλάτη του πέντε τρομερά δύσκολα χρόνια. Αν βρεθεί όμως απέναντι στο δίλημμα ευρώ με Μνημόνια εφ όρου ζωής ή αισθητή βελτίωσης της ζωής με έξοδο από τη φυλακή της ευρωζώνης, η απάντησή του- το πιστεύουμε ακράδαντα- μπορεί να είναι, πρέπει να είναι και θα είναι εκείνη που θα συμβαδίζει  με τα συμφέροντά του, την αξιοπρέπεια και την ιστορία του.

Σ’αυτή τη δύσκολη, αλλά επιβεβλημένη πορεία, η Ελλάδα μπορεί να βρει ισχυρά στηρίγματα στο διεθνή στίβο, όπως έδειξαν ήδη οι πρώτες κρούσεις της στο εξωτερικό. Η γεωπολιτική συγκυρία στην ευρύτερη περιοχή, από την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, είναι πολύ ευνοϊκή για την Ελλάδα, καθώς διευρύνει κατά πολύ τα περιθώρια ελιγμών, τακτικών συμμαχιών και εκμετάλλευσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Αρκεί να δει κανείς τα σχεδόν καθημερινά άρθρα προβελβημένων αρθρογράφων των New York Times και των Financial Times που καλούν τον Αλέξη Τσίπρα να μην υποχωρήσει στη Γερμανία. Το κυριότερο, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δικαίωμα να απογοητεύσει τον ελληνικό λαό και τις διερυνόμενες, μαχόμενες δυνάμεις των λαών της Ευρώπης που βλέπουν στον αγώνα μας και το δικό τους αγώνα, στις ελπίδες μας και τις δικές τους ελπίδες, στο μέλλον μας και το δικό τους μέλλον. Αυτή είναι η μεγάλη, η τεράστια εφεδρεία της Ελλάδας και αυτή είναι που θα γείρει αποφασιστικά την πλάστιγγα στην πλευρά του δίκιου των πολλών, απέναντι στην αυτοκρατορική ωμότητα των λίγων.

Η καταιγίδα που έρχεται. Τα τελικά διλήμματα τέθηκαν και είναι η ώρα των μεγάλων αποφάσεων.

Η καταιγίδα που έρχεται. Τα τελικά  διλήμματα τέθηκαν και είναι η ώρα των μεγάλων αποφάσεων.

Το δίλημμα που  ανακοίνωσε εν είδει τελεσιγράφου και με την μορφή  του εκβιασμού που έθεσε η άλλη πλευρά, η Γερμανική, καθυποτάσσοντας κάθε άλλη φωνή που πήγε να ψελλίσει κάτι διαφορετικό(Γαλλία, Αυστρία, Ιταλία κλπ ), είναι: ή πλήρης υποταγή(Δηλαδή, στην ουσία κατάργηση της κυβέρνησης, ακύρωση των εκλογών και διατήρηση της Ελλάδας ως αποικίας χρέους ) ή έξοδος από  την Ευρωζώνη Grexit.

Το δίλημμα της Ελληνικής πλευράς,  είναι: ή υποταγή (παράταση μνημονίου, υλοποίηση δεσμεύσεων  του μέιλ Χαρδούβελη), αυτοαναίρεση της κυβέρνησης και της επιλογής των πολιτών στις εκλογές που έγιναν πριν τρεις εβδομάδες ή πορεία ρήξης και σθεναρής αντίστασης και προσπάθεια να προωθήσει τις θέσεις της, «τη βοήθειά» του δίκιου και του λαού.

Το δίλημμα που υπήρχε και προεκλογικά  απαντήθηκε: ΟΧΙ, στην υποταγή και  στην συνέχιση της φρίκης και καταστροφής του παρόντος και εξοβελισμού της ελπίδας και του μέλλοντος,  ΝΑΙ στην  αντίσταση και άλμα στο αύριο και στην ελπίδα.

Τα ζόμπι της μνημονιακής πολίτικης ξαναεμφανιστήκαν, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μαζί με νεοζόμπι το ΠΟΤΑΜΙ, ως φωνή της «λογικής !» επικοινώνησαν και ¨ανησυχούν ΄, οραματίζονται δικαίωση και παρένθεση, συνεπικουρούμενα από τα ΜΜΕ της διαπλοκής ζητούν σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (αυτόν το Πρόεδρο που εκπνέει η θητεία του και αυτήν την σύσκεψη που ποτέ στο παρελθόν δεν πραγματοποίησαν), για να δικαιωθούν(τα ζόμπι) και να γίνει πράξη η προσπάθεια τους για αριστερή παρένθεση.

Η Κυβέρνηση δια στόματος Βαρουφάκη, μίλησε με την γλώσσα της λογικής , έθεσε τα όρια των υποχωρήσεων (που πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ μεγάλα), δηλαδή επεκταση της Δανειακής Σύμβασης (όχι του μνημονίου), μορατόριουμ στις υπάρχουσες  και αποφασισμένες από την προηγούμενη κυβέρνηση «μεταρρυθμίσεις», αλλα ταυτόχρονα  όχι στην υλοποίηση δεσμεύσεων  του μέιλ Χαρδούβελη, με παράλληλη χρηματοδοτική ενίσχυση από ΕΕ και ΕΚΤ και χρόνο 4 μηνών για μια τελική συμφωνία.

 Ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης κλήθηκε να υπογράψει, με συνοπτικές διαδικασίες, κείμενο το οποίο δέσμευε την Ελλάδα να υποβάλει αίτημα παράτασης του Μνημονίου. Ο κ. Βαρουφάκης απέρριψε το κείμενο, το οποίο είχε θέσει στο τραπέζι ο επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, ενώ έντονη ήταν η αντίδραση και κυβερνητικών πηγών στην Αθήνα που διαμήνυσαν ότι, υπό αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία απόψε.

 Το κείμενο που κλήθηκε να υπογράψει η ελληνική πλευρά προέβλεπε την υποβολή αιτήματος παράτασης έξι μηνών και τη δέσμευση της επιτυχούς ολοκλήρωσης του προγράμματος. Ανέφερε επίσης ότι η Ελλάδα μπορεί να κάνει χρήση «της ελαστικότητας του υφιστάμενου προγράμματος» αλλά πρέπει να «απέχει από μονομερείς ενέργειες». Παράλληλα σημείωνε ότι η Ελλάδα θα ζητήσει τεχνική παράταση έξι μηνών για το τρέχον πρόγραμμα.

 Επίσης το κείμενο ανέφερε ότι η Αθήνα δεσμεύεται για «κατάλληλα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα» και όποια νέα μέτρα «πρέπει να χρηματοδοτούνται» και πρόσθετε ότι οι Έλληνες «σημείωσαν ότι σκοπεύουν να ολοκληρώσουν επιτυχώς το πρόγραμμα», λαμβάνοντας, πάντως, τα κυβερνητικά σχέδια υπόψιν.

Αποτέλεσμα, ναυάγιο, τελεσίγραφο  και εκβιασμός.

Η εκτίμησή μου είναι πάμε σε ρήξη με το Ευρωιερατείο και την Γερμανία και η συνεχεία αυτό εξαρτάται από όλους μας, από την κοινωνία και από την κυβέρνηση και  που όλοι πρέπει να σταθούν, να σταθούμε  στο ύψος της ιστορικής περιόδου που διανύομαι !

Ο λαός, στην Ελλάδα και Ευρώπη, θα κρίνει την σύγκρουση και θα καθορίσει το αποτέλεσμα της. Ο λαός ενεργός, ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικός σχηματισμός να κινητοποιεί και να ενημερώνει, με συμπαραστάτη όλων των αριστερών δυνάμεων  και με την προσήλωση στις δεσμεύσεις του Σύριζα μπορούμε να νικήσουμε!

Πάμε για συγκλονιστικά γεγονότα, που θα σφραγίσουν την ιστορία του τόπου και της Ευρώπης.