Το σχέδιο Γιούνκερ, η μετάλλαξη του Τσίπρα και ο ρόλος του Ποταμιού. Του Σταύρου Λυγερού.

Το σχέδιο Γιούνκερ, η μετάλλαξη του Τσίπρα και ο ρόλος του Ποταμιού.

Του  Σταύρου Λυγερού.

Μπορεί ο Τσίπρας να μπήκε στο μνημονιακό μονοπάτι υπό τις γνωστές εκβιαστικές συνθήκες, αλλά το γεγονός αυτό δεν αλλάζει ποιοτικά τις πολιτικές επιπτώσεις. Η ψήφιση του 3ου Μνημονίου λειτουργεί σαν παράγοντας που όχι μόνο αποδομεί πολιτικοοργανωτικά τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για τη σταδιακή μεταλλάσει ιδεολογικοπολιτικά τον πρωθυπουργό και το κυβερνητικό επιτελείο.

Στον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση δεν έχει προηγούμενο. Η απόσχιση της Αριστερής Πλατφόρμας και η δημόσια διαφοροποίηση επώνυμων στελεχών, όπως ο Γλέζος, η Κωνσταντοπούλου και ο Βαρουφάκης, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Σε τροχιά ρήξης είναι και η πατριωτική πτέρυγα (ΚΟΕ, Ρήγας, Νέος Αγωνιστής κλπ) που μέχρι πρότινος στήριζε τον Τσίπρα. Η σύγκρουση έχει μεταφερθεί ακόμα και στον πυρήνα της άλλοτε προεδρικής πλειοψηφίας.

Η Νεολαία έχει καταγγείλει δημόσια τη μνημονιακή στροφή, ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής Κορωνάκης παραιτήθηκε και ένας σημαντικός αριθμός ανώτατων και ανώτερων στελεχών αποστασιοποιείται από τις επιλογές του Μαξίμου. Ο ίδιος ο Τσακαλώτος μετά βίας πείσθηκε από τον πρωθυπουργό να μην αποσυρθεί, αρνούμενος να εφαρμόσει αυτό που διαπραγματεύθηκε, υπέγραψε και ψήφισε. Στο επίπεδο των μεσαίων και κατώτερων στελεχών οι παραιτήσεις έχουν προσλάβει ενδημικό χαρακτήρα. Ολόκληρες οργανώσεις καταγγέλλουν και αποχωρούν.

Σύμφωνα με πηγή της Κουμουνδούρου, «τον Τσίπρα και την κυβερνητική πολιτική στηρίζουν ενεργά πια μόνο η δεξιά πτέρυγα του άλλοτε προεδρικού μπλοκ και κάποιοι σκόρπιοι που κατά κανόνα έχουν τοποθετηθεί σε κρατικές θέσεις. Στην πραγματικότητα ο κομματικός μηχανισμός που έχει απομείνει είναι σε κατάσταση διάλυσης. Εάν δεν υπήρχε η συγκολλητική ουσία της εξουσίας τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα. Αντίθετα, ο Λαφαζάνης είχε οργανωμένο κομματικό στρατό, τον οποίο πήρε μαζί του χωρίς διαρροές».

Άλλο στέλεχος, που έχει πάρει αποστάσεις από τον Τσίπρα χωρίς να φύγει από το κόμμα, παραδέχεται ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ που θα προκύψει από το έκτακτο συνέδριο θα είναι ένα πολύ διαφορετικό κόμμα. Το νέο Μνημόνιο που ψηφίσαμε λειτουργεί σαν το ραβδάκι της Κίρκης. Δεν ξέρω αν μας μεταμορφώνει σε πολιτικά γουρούνια, αλλά σίγουρα μας μεταμορφώνει σε κάτι αντίθετο απ’ αυτό που ήμασταν. Δεν λέω, σε πολλά ζητήματα πετάγαμε στα σύννεφα. Αυτό που συμβαίνει τώρα, όμως, δεν είναι μια συλλογική διαδικασία απαλλαγής από ψευδαισθήσεις και ομαλής προσγείωσης στη δύσκολη πραγματικότητα. Είναι η βίαιη και σχεδόν πραξικοπηματική προσχώρηση της ηγεσίας μας σ’ όσα μέχρι προ καιρού η ίδια κατάγγελνε σαν το απόλυτο κακό. Αν τότε έλεγε –και μαζί μ’ αυτή λέγαμε και μεις– κουταμάρες πρέπει να κάνει δημόσια αυτοκριτική και να παραδεχθεί ότι ήταν βάσιμο το επιχείρημα του Γιωργάκη και του Σαμαρά περί μονόδρομου. Αν πάλι είχε δίκιο ο Τσίπρας που τους κατηγορούσε, πρέπει να μας εξηγήσει γιατί τώρα μας βάζει στον δικό τους δρόμο».

Παραθέσαμε τις σχεδόν σπαραχτικές αυτές κουβέντες, επειδή σε γενικές γραμμές αντανακλούν το πολιτικό κλίμα που τις τελευταίες εβδομάδες αποδομεί ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ που θα προκύψει από το έκτακτο συνέδριο θα είναι ένα πολύ διαφορετικό κόμμα. Το γεγονός ότι ο Τσίπρας, σε αντίθεση με τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Σαμαρά, δεν αποδέχθηκε την “ιδιοκτησία” του 3ου Μνημονίου και ότι μίλησε για εκβιασμό εκ μέρους των δανειστών έχει την πολιτική σημασία του. Δεν αλλάζει, όμως, ποιοτικά τα πράγματα.

Η υπερψήφιση και εφαρμογή του νέου Μνημονίου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ιδεολογικοπολιτική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Το ευρωιερατείο το είχε κατανοήσει πριν τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου. Υπενθυμίζουμε όχι μόνο σχετικές υπαινικτικές δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων, αλλά κυρίως αναλύσεις και σενάρια σε κατεστημένα ευρωπαϊκά ΜΜΕ για την ανάγκη απόσχισης της αριστερής πτέρυγας και κυβερνητικής συνεργασίας της υπό τον Τσίπρα μετριοπαθούς πλειοψηφίας με κόμματα όπως το Ποτάμι.

Ο τρόπος για να διασπάσουν και στη συνέχεια να μεταλλάξουν τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξαρχής ένας και μοναδικός: με την άσκηση εκβιασμών να ρυμουλκήσουν τον Τσίπρα και την ηγετική ομάδα του στο μνημονιακό μονοπάτι. Όπως σωστά είχαν εκτιμήσει, μία τέτοια εξέλιξη θα προκαλούσε εσωκομματική ρήξη και τελικώς την απόσχιση της Αριστερής Πλατφόρμας και άλλων αριστερών στοιχείων.

Αφενός η διάσπαση, αφετέρου η εφαρμογή επώδυνων μνημονιακών μέτρων θα υποχρέωνε τον πρωθυπουργό να διαφοροποιήσει τη ρητορική του και να αναζητήσει συμμάχους στο δεδηλωμένο μνημονιακό φάσμα. Αυτή η αλλαγή θα ενίσχυε τη δυναμική σταδιακής ιδεολογικοπολιτικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σ’ ένα κόμμα της συστημικής Κεντροαριστεράς.

Αυτό ήταν εξαρχής το σχέδιο των μετριοπαθών του ευρωιερατείου, όπως ο Γιούνκερ και ο Ολάντ. Θεωρούσαν πως το ΠΑΣΟΚ είχε ουσιαστικά τελειώσει και ως εκ τούτου έπρεπε να καλυφθεί το κενό που αφήνει στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Σε αντίθεση μ’ αυτούς, ο Σόιμπλε θεωρούσε τον ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς ένα ακραίο κόμμα που έπρεπε με τους κατάλληλους χειρισμούς να “εξημερωθεί”, αλλά ένα είδος πολιτικού μολυσματικού ιού, ο οποίος απειλούσε την τάξη πραγμάτων που σε μεγάλο βαθμό το Βερολίνο έχει επιβάλλει στην Ευρώπη.

Ως εκ τούτου, εξαρχής στόχος του ήταν ή να “ξεβρακώσει” πολιτικά την κυβέρνηση Τσίπρα ή να την υπονομεύσει και ανατρέψει για να λειτουργήσει ως παράδειγμα προς αποφυγή κι όχι ως παράδειγμα προς μίμηση για τους ψηφοφόρους των άλλων αδύναμων κρίκων της ευρωπαϊκής αλυσίδας. Επειδή, όμως, και ο ίδιος είχε διαπιστώσει πως στην Ελλάδα ουσιαστικά δεν υπήρχε αξιόπιστη εναλλακτική λύση, προσανατολίσθηκε στο (προσωρινό) Grexit, το οποίο θεωρούσε πως θα εξυπηρετούσε συνολικότερα και καλύτερα τη στρατηγική του.

Οι μετριοπαθείς του ευρωιερατείου συμμερίζονταν την ανάγκη η κυβέρνηση Τσίπρα να μη λειτουργήσει ως παράδειγμα προς μίμηση για τα αντισυστημικά κόμματα της υπόλοιπης Ευρώπης. Θεωρούσαν, όμως, πως το Grexit συνιστά τυχοδιωκτισμό, ο οποίος απειλεί την Ευρωζώνη. Όπως προαναφέραμε, άλλωστε, ήθελαν να μεταλλάξουν κι όχι να συντρίψουν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η επιλογή των αντιμνημονιακών ΑΝΕΛ ως εταίρου και οι αρχικές κινήσεις της κυβέρνησης Τσίπρα διέψευσαν τις προεκλογικές προσδοκίες των μετριοπαθών του ευρωιερατείου για μία γρήγορη μετεκλογική προσαρμογή του νέου πρωθυπουργού στις μνημονιακές απαιτήσεις. Παρά την απογοήτευσή τους, όμως, επέμειναν στην τακτική του μαστίγιου και του καρότου. Ο αυτοεγκλωβισμός του Τσίπρα στις αυταπάτες του και ο τρόπος που διαπραγματεύθηκε με τους δανειστές (και επί Βαρουφάκη και στη συνέχεια) δεν του άφηνε κανένα περιθώριο να ξεφύγει από τη μοίρα που του επεφύλασσαν.

Έτσι φθάσαμε στο τέλος Ιουνίου, στα δραματικά τελεσίγραφα και στην προκήρυξη δημοψηφίσματος. Μπορεί το ηχηρό “όχι” να μην άνοιξε την επιθυμητή διέξοδο στο επίπεδο των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, αλλά έπεισε το ευρωιερατείο ότι σ’ αυτή τη φάση στην Ελλάδα δεν υπάρχει πολιτική λύση χωρίς τον Τσίπρα. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος, σε συνδυασμό με την απόρριψη του σεναρίου Σόιμπλε για Grexit, άνοιξε τον δρόμο για τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου και το 3ο Μνημόνιο.

Χωρίς εναλλακτική διέξοδο, με τις τράπεζες κλειστές και την ελληνική οικονομία στο χείλος του γκρεμού, ο Τσίπρας δεν είχε άλλη επιλογή από το να αποδεχθεί την επώδυνη μνημονιακή συμφωνία που του προσφέρθηκε. Η εξέλιξη ήταν ένας πολιτικός θρίαμβος για τους μετριοπαθείς του ευρωιερατείου. Κράτησαν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και ταυτοχρόνως δρομολόγησαν την ιδεολογικοπολιτική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως αναμενόταν, οι ψηφοφορίες για τα προαπαιτούμενα και στη συνέχεια για την έγκριση του 3ου Μνημονίου προκάλεσαν την εσωκομματική ρήξη στον κυβερνών κόμμα και τελικώς τη διάσπαση και την εκκαθάρισή του από την αριστερή πτέρυγα. Ο εκκαθαρισμένος ΣΥΡΙΖΑ προστέθηκε στο “φιλοευρωπαϊκό τόξο” και άθροισε τις ψήφους του με τις ψήφους της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ.

Από αυτές εδώ τις στήλες είχαμε εγκαίρως περιγράψει τον οδικό χάρτη τριών βημάτων του πρωθυπουργού: Το πρώτο βήμα ήταν η ολοκλήρωση της συμφωνίας για το 3ο Μνημόνιο και η εκταμίευση της πρώτης δόσης. Το δεύτερο ήταν η μετατροπή της de facto διάσπασης σε de jure. Τέλος, το τρίτο βήμα ήταν η προκήρυξη εκλογών το ταχύτερο δυνατόν για να μην προλάβουν να πάνε σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις οι επώδυνοι “λογαριασμοί” του νέου Μνημονίου, γεγονός που εκ των πραγμάτων θα είχε αρνητικές εκλογικές επιπτώσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αν και το ευρωιερατείο γενικά είναι αντίθετο στη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, στη συγκεκριμένη περίπτωση επικρότησε και μάλιστα με ένθερμο τρόπο την προκήρυξή τους. Η στάση του αυτή δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι ο Τσίπρας τους είχε ενημερώσει γενικά για τον σχεδιασμό του και ειδικότερα για την πρόθεσή του να στήσει κάλπες. Οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι με τις εκλογές οριστικοποιείται η επιθυμητή εκκαθάριση του ΣΥΡΙΖΑ από την αριστερή πτέρυγα που αντιδρούσε και ως εκ τούτου δίνεται μία περαιτέρω ώθηση στη μετάλλαξη του Τσίπρα και του κόμματος που θα του απομείνει.

Στην Κουμουνδούρου ελπίζουν πως οι αναπόφευκτες εκλογικές απώλειες του νέου ΣΥΡΙΖΑ (λόγω και της Λαϊκής Ενότητας του Λαφαζάνη) θα αναπληρωθούν από τις ψήφους μετριοπαθών κεντρώων. Κεντρώων, οι οποίοι έχουν στρέψει την πλάτη στα παλιά κόμματα εξουσίας, αλλά τον περασμένο Ιανουάριο δεν είχαν ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν του είχαν εμπιστοσύνη.

Οι ψηφοφόροι αυτής της κατηγορίας μπορεί να μην εμπιστεύονται ακόμα τον Τσίπρα (και το επιτελείο του), αλλά θεωρούν ότι τώρα πια έχει μπει σε δρόμο πολιτικής ευθύνης. Έστω κι αν δεν το ομολογούν, θεωρούν την υπογραφή του νέου Μνημονίου εγγύηση ομαλότητας. Ένας σημαντικός λόγος που κάποιοι εξ αυτών, παρά τις έντονες επιφυλάξεις τους, θα ψηφίσουν το νέο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ελπίδα τους πως μπορεί να λάβει μέτρα εναντίον της διαπλοκής και διαφθοράς. Το ελπίζουν, επειδή δεν έχει τις εξαρτήσεις από τους ολιγάρχες και τις παραδοσιακές πελατειακές σχέσεις που έχουν τα παλιά κόμματα εξουσίας. Η Κουμουνδούρου έχει συνείδηση πως αυτή η προσδοκία αποτελεί ισχυρό χαρτί και γι’ αυτό το προβάλλει κατά κόρον εν όψει των εκλογών.

Παρά τις προσδοκίες για υπεραναπλήρωση των διαρροών προς τα αριστερά, οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα πληρώσει βαρύ εκλογικό τίμημα για την έστω και αναγκαστική μνημονιακή στροφή του. Δεν είναι μόνο παραδοσιακοί αριστεροί ψηφοφόροι του που θα τον εγκαταλείψουν. Είναι και μικρομεσαία στρώματα ποικίλης ιδεολογικοπολιτικής προέλευσης που λόγω της κρίσης έχουν πέσει στον γκρεμό ή είναι πολύ κοντά στο να πέσουν.

Μπορεί η Κουμουνδούρου να ζητάει καθαρή εντολή και να βάζει στόχο την αυτοδυναμία, αλλά όλα δείχνουν πως αυτή είναι όνειρο απατηλό. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κατά πάσα πιθανότητα πρώτο κόμμα και θα πάρει το πριμ των 50 εδρών, αλλά θα χρειαστεί εταίρους για να σχηματίσει κυβέρνηση.

Το κόμμα του Καμμένου είναι δεδομένο πως θα συμμετάσχει στο νέο κυβερνητικό σχήμα, εάν, βεβαίως, μπει στη Βουλή. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι δεδομένο. Ο λόγος ύπαρξης των ΑΝΕΛ ήταν η αντιμνημονιακή ταυτότητά τους, η οποία τώρα πια έχει ακυρωθεί. Ακόμα κι αν περάσουν το 3% δεν θα είναι πολύ παραπάνω. Αυτό σημαίνει πως ο αριθμός των βουλευτών τους δεν θα επαρκεί για τον σχηματισμό σταθερής κυβέρνησης με έναν ΣΥΡΙΖΑ, που πιθανότατα θα είναι κοινοβουλευτικά αποδυναμωμένος.

Εάν επιβεβαιωθούν οι πρώτες δημοσκοπικές ενδείξεις, που είναι συμβατές και με την πολιτική ανάλυση, η κυβερνητική σύμπραξη με το Ποτάμι θα καταστεί απαραίτητη για τον Τσίπρα. Μπορεί τώρα, για προφανείς λόγους προεκλογικής σκοπιμότητας, να απορρίπτει αυτή το σενάριο, αλλά τα πράγματα θα αλλάξουν όταν κλείσουν οι κάλπες.

Σύμφωνα με αξιόπιστη κοινοτική πηγή, μάλιστα, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη δώσει διαβεβαιώσεις στον Γιούνκερ ότι θα συμπεριλάβει το κόμμα του Θεοδωράκη στην επόμενη κυβέρνησή του. Για το ευρωιερατείο η συμμετοχή του Ποταμιού είναι ένα είδος πολιτικής εγγύησης. Υπενθυμίζουμε τις δηλώσεις του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου Σουλτς μετά τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου, αλλά και την προνομιακή αντιμετώπιση που αυτός και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι έχουν επιφυλάξει στον Θεοδωράκη.

Αν και η πληροφορία για δέσμευση του Τσίπρα στον Γιούνκερ όσον αφορά τη συνεργασία του με το Ποτάμι δεν μπορεί να διασταυρωθεί, από πολιτικής απόψεως κουμπώνει. Όπως προαναφέραμε, κατά πάσα πιθανότητα το κόμμα του Θεοδωράκη θα είναι απαραίτητο για να σχηματιστεί μία επαρκής και στέρεη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Εάν, μάλιστα, δεν μπουν στη Βουλή οι ΑΝΕΛ, θα χρειαστεί και η σύμπραξη με άλλο μικρό κόμμα. Ίσως με το ΠΑΣΟΚ, εάν, βεβαίως, αυτό καταφέρει να επιβιώσει κοινοβουλευτικά.

Κατά την ίδια κοινοτική πηγή, το ευρωιερατείο έχει πιέσει τον Τσίπρα για να σχηματίσει κυβέρνηση με στέρεη κοινοβουλευτική βάση. Πιστεύει δικαιολογημένα πως σε επόμενες κρίσιμες ψηφοφορίες για επώδυνα μνημονιακά μέτρα δεν αποκλείεται καθόλου η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να υποστεί και πρόσθετα ρήγματα. Το ίδιο ισχύει και για τους ΑΝΕΛ. Ως εκ τούτου, θεωρούν τη συμμετοχή του Ποταμιού ζωτικά αναγκαία και γι’ αυτό εξασφάλισαν την εκ των προτέρων δέσμευση του Τσίπρα. Ως πρωθυπουργός, άλλωστε, έχει και ο ίδιος συμφέρον να μην εξαρτάται από τη στάση του Καμμένου και των βουλευτών του, αλλά και δικών του βουλευτών που σ’ αυτή τη φάση με πολύ δυσκολία δέχονται να βαδίσουν το μνημονιακό μονοπάτι.

Ο Τσίπρας, το «γαμώτο», η ανακούφιση, ο νταλκάς και η κολοβή αλεπού !

Ο  Τσίπρας, το «γαμώτο», η ανακούφιση, ο νταλκάς και η κολοβή αλεπού !

Είπε ο Αλέξης Τσίπρας στο κλείσιμο της συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ: «σε αντίθεση με αυτούς που ήθελαν στο παρελθόν να παίρνουν λαϊκή εντολή και να την μεταχειρίζονται ως τα παλαιότερα των υποδημάτων τους αλλάζοντας στρατηγική, εμάς μας τιμά και είμαστε υπερήφανοι ότι απευθυνόμαστε στον ελληνικό λαό. Όπως μας τιμά, και είμαστε υπερήφανοι, που δώσαμε τη δυνατότητα να εκφραστεί αυτό το «γαμώτο» του ελληνικού λαού –επιτρέψτε μου την έκφραση - για όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία 40 χρόνια, που εκφράστηκε με το 62% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.» !!!!

Ανακουφιστικός ο ρόλος του δημοψηφίσματος και το 62% του ΟΧΙ λοιπόν κατά τον Τσίπρα, για τους Έλληνες/δες και όχι αποφασιστικός δηλαδή ναι ή όχι στα μνημόνια, στην λιτότητα και την φτώχεια!

Να «να εκφραστεί αυτό το «γαμώτο» του ελληνικού λαού για όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία 40 χρόνια»,  με την διενέργεια του δημοψηφίσματος ως απολυτρωτική και καταπραϋντική  διαδικασία κατά τον Τσίπρα, και όχι ως άρνηση των Ελλήνων/δων στην φτωχοποίηση τους και την κατάλυση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας μας.

Για το «γαμώτο» διενεργήθηκε κατά τον Τσίπρα, το δημοψήφισμα για να εκφράσει τον ….. νταλκά (!!!!!)ο Έλληνας «για όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία 40 χρόνια» και όχι για να εκδηλώσει την αντίθεση του ο ελληνικός λαός  στις επεμβάσεις και τα τελεσίγραφα των ξένων  επικυρίαρχων!

Και αφού..ανακουφίστηκε, απολυτρώθηκε, καταπράυνε και εξέφρασε τον νταλκά του ο Ελληνικός Λαός   με το 62% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, έτρεξε γοργά ο Τσίπρας να υπογράψει το μνημόνιο Νο  3

Αυτή  είναι η κατά Τσίπρα (άνευ τσίπας)  λογική και  η πολιτική, αυτή της  αλεπούς με την κομμένη ουρά, που προσπαθούσε να πείσει και της άλλες αλεπούδες να κόψουν τις ουρές τους για να μην φαίνεται κολοβή.

Κολοβός   και ψεύτικος είναι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, με κομμένη την σχέση του με την Αριστερά και με ένα νεοφιλελεύθερο και φιλομνημονιακό λοφίο!

Τα αουτσάιντερ έχουν... ρεύμα στη Βρετανία και την Αμερική

Τα αουτσάιντερ έχουν... ρεύμα στη Βρετανία και την Αμερική

Το ενδεχόμενο εκλογής του Τζέρεμι Κόρμπιν (φωτ.) σε ηγέτη του Εργατικού Κόμματος προκάλεσε την αντίδραση των Τόνι Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν, που την χαρακτήρισαν πολιτική «αυτοκτονία» του κόμματος.

Ο ανταποκριτής της γαλλικής Le Monde στην Ουάσιγκτον δεν έκρυβε την έκπληξή του: Είκοσι επτά χιλιάδες άνθρωποι στο Πόρτλαντ και άλλοι τόσοι στο Λος Αντζελες. Δεκαπέντε χιλιάδες στο Σιάτλ, έντεκα χιλιάδες στο Φοίνιξ, δέκα χιλιάδες στο Μάντισον. Εντυπωσιακοί αριθμοί για πολιτικές συγκεντρώσεις στην Αμερική του 21ου αιώνα, και μάλιστα Αυγουστιάτικα. Απ’ όπου περνάει ο υποψήφιος για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών, Μπέρνι Σάντερς, τον περιμένει ένα πλήθος ενθουσιωδών οπαδών, με αξιοσημείωτη τη συμμετοχή της νεολαίας. Δεν ήταν αυτό ακριβώς που περίμεναν πολιτικοί αναλυτές, εταιρείες δημοσκοπήσεων και γκουρού της επικοινωνίας. Στα 73 του χρόνια, ο γερουσιαστής από τη μικροσκοπική Πολιτεία του Βερμόντ αντιμετωπιζόταν σαν περιθωριακή, σχεδόν γραφική υποψηφιότητα ενόψει των εκλογών του 2016.

Πολιτικός «δεινόσαυρος», ο μόνος δηλωμένος σοσιαλιστής γερουσιαστής της Αμερικής εμφανιζόταν σαν κατάλοιπο μιας εποχής οριστικά ξεπερασμένης. Ωστόσο, η υποψηφιότητά του εξελίχθηκε σε πολιτικό φαινόμενο, αφορμή για να έρθει στο προσκήνιο ένα πραγματικό κίνημα λαϊκής βάσης. Μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ποικίλες συλλογικότητες αγκάλιασαν τον ριζοσπάστη πολιτικό που εναντιώνεται στους πολέμους της υπερδύναμης, προτείνει κατώτατο ωρομίσθιο 15 δολαρίων, νομιμοποίηση των μεταναστών και ρήξη με τη Γουόλ Στριτ.

Παρά την αλματώδη άνοδο της δημοτικότητάς του, το τελευταίο διάστημα, ο Μπέρνι Σάντερς εξακολουθεί να θεωρείται αουτσάιντερ αυτής της αναμέτρησης, όπου το σχεδόν ακλόνητο φαβορί –πάντα για το χρίσμα των Δημοκρατικών– ακούει στο όνομα Χίλαρι Κλίντον. Ενα άλλο «αουτσάιντερ», όμως, με παρόμοια, από πολλές απόψεις, χαρακτηριστικά, έχει καταλήξει να αντιμετωπίζεται, εσχάτως, ως φαβορί από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων και τα γραφεία στοιχημάτων του Λονδίνου. Μιλάμε για τον Τζέρεμι Κόρμπιν, υποψήφιο για τη διαδοχή του Εντ Μίλιμπαντ στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος Βρετανίας. Η μακρόσυρτη, εσωκομματική διαδικασία εκλογής έχει ήδη αρχίσει και στις 12 Σεπτεμβρίου θα γνωρίσουμε αν νικητής θα είναι ο Κόρμπιν ή κάποιος εκ των τριών ανθυποψηφίων του.

Το χρίσμα των Δημοκρατικών για τις προεδρικές του 2016 διεκδικεί ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς

Όπως ο Σάντερς, έτσι και ο 66χρονος Κόρμπιν ανήκει στην παλαιά φρουρά του κόμματός του – εκπροσωπεί την περιφέρεια του Ισλιγκτον (βόρειο Λονδίνο) στη Βουλή των Κοινοτήτων από το 1983. Οπως ο Σάντερς αποτελεί, τρόπον τινά, έναν «αντι-Ομπάμα» των Δημοκρατικών, έτσι και ο Κόρμπιν εμφανίζεται σαν «αντι- Μπλερ» των Εργατικών. Ελάχιστα χαρισματικός, με τα συμβατικά κριτήρια, στο πεδίο της επικοινωνίας και πολύ ριζοσπαστικότερος στις πολιτικές επιλογές του: φλογερός αντίπαλος του πολέμου στο Ιράκ, προτείνει την απομάκρυνση των βρετανικών πυρηνικών όπλων, δραστική φορολογία των πλουσίων, τύπωμα χρήματος για μεγάλα επενδυτικά προγράμματα, επανεθνικοποίηση σιδηροδρόμων, ενέργειας και τραπεζών, κατάργηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια.

Ανάκληση από την εφεδρεία

Η σοβαρή, κατά τα φαινόμενα, πιθανότητα ανάδειξης του αριστερού «αντάρτη» σε ηγέτη του Εργατικού Κόμματος έθεσε σε κατάσταση συναγερμού τα συστημικά μίντια και το κομματικό κατεστημένο, το οποίο ανακάλεσε από την εφεδρεία όλους τους εκσυγχρονιστές βαρέων βαρών. Τόνι Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν χαρακτήρισαν την ενδεχόμενη εκλογή Κόρμπιν ως πολιτική «αυτοκτονία» του κόμματος, υποστηρίζοντας ότι με τόσο ριζοσπαστικές θέσεις θα χάσει τον κεντρώο χώρο και θα κατατροπωθεί στις επόμενες εκλογές από τους Συντηρητικούς. Ολες οι φιλικές προς τους Εργατικούς εφημερίδες τάσσονται εναντίον του Κόρμπιν, ο οποίος είναι ζήτημα αν υποστηρίζεται από 20 βουλευτές του κόμματος σε σύνολο 232.

Ωστόσο, όσο περισσότερο χτυπούν τον Τζέρεμι Κόρμπιν κέντρα και πολιτικοί του κατεστημένου, τόσο περισσότερο ανεβάζουν τη δημοτικότητά του στην κοινωνική βάση των Εργατικών. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η συμμετοχή στην προεκλογική του καμπάνια ανθρώπων της νέας γενιάς, την οποία βαθυστόχαστοι αναλυτές είχαν ξεγράψει σαν «απολίτικη». Η θέση του Κόρμπιν ενισχύθηκε σοβαρά την περασμένη Κυριακή, όταν περισσότεροι από 40 οικονομολόγοι κύρους υιοθέτησαν το οικονομικό του πρόγραμμα, αποδομώντας τα επιχειρήματα περί «λαϊκισμού» και «αριστερισμού».

Οπως έγραψε, από τις στήλες του Guardian, ο Σέιμους Μάιλν: «Εχουμε να κάνουμε με μια πολιτική ανταρσία, η οποία καιρό τώρα έψαχνε κάποιο πρόσωπο να προσδεθεί πάνω του και το βρήκε στον Τζέρεμι Κόρμπιν». Κι όπως συμπληρώνει από τις ίδιες στήλες ένας άλλος αναλυτής, ο Τζορτζ Μονμπάιοτ: «Η πολιτική καθαρότητα του Κόρμπιν εξηγεί γιατί τόσος κόσμος που είχε απομακρυνθεί από το Εργατικό Κόμμα, επιστρέφει τώρα σ’ αυτό. Ο κόσμος επιστρέφει γιατί βλέπει κάποιον που μένει σταθερός στις θέσεις του, θέσεις που είναι προς όφελος του λαού και δεν επινοήθηκαν από κουρδισμένα, κοστουμαρισμένα ανθρωπάκια».

Του Πέτρου  Παπακωνσταντίνου

Χέσε μας ρε «σύντροφε»!

 Χέσε  μας ρε «σύντροφε»!

Υπάρχουν γιατροί που μπαίνουν για 3ήμερη εφημερία σε νοσοκομείο και δεν κλείνουν μάτι. Υπάρχουν εργάτες που χτυπάνε συνεχόμενα δωδεκάωρα στα καμίνια και τρέμει το φυλλοκάρδι τους μη γίνει η στραβή και δεν ξαναγυρίσουν σπίτι τους. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σκυμμένοι δουλεύοντας χαμαλίκι από το ξημέρωμα ως τη νύχτα. Οπότε χέσε μας ρε Τσίπρα με το ηρωικό σου 17ωρο διαπραγματεύσεων. Μια φορά το έκανες και θα μας το χτυπάς για ολόκληρη ζωή. Γελάνε οι αλιεργάτες στα καΐκια με την κούραση που έριξες και τους λακέδες να πηγαινοφέρνουν φουα γκρα, νεράκι Άλπεων και κρεμ μπριλέ για να μην πέσει το σάκχαρο.

Υπάρχουν μακροχρόνιοι άνεργοι σακατεμένοι από την κατάθλιψη, καταστηματάρχες που συλλέγουν μύγες, έμποροι που πεταλώνουν ψύλλους, απλήρωτοι επί μήνες εργαζόμενοι, δανειολήπτες έτοιμοι για την κρεμάλα που έχουν να κλείσουν μάτι από την αγωνία και το άγχος 1.865 νύχτες, 865 νύχτες, 65 νύχτες ή μόνο 2 νύχτες γιατί είναι φρέσκοι στην απόγνωση του τίποτα που φέρνουν τα μνημόνια. Οπότε χέσε μας ρε Τσίπρα με το ηρωικό σου 17ωρο διαπραγματεύσεων που έκανες μαζί με τον Τσακαλώτο. Γελάει η κούραση μαζί σου.

Τι έχεις να πεις σε όλους αυτούς ρε «σύντροφε»; Ότι κουράστηκες 17 ώρες και το καλύτερο που μπόρεσες να κάνεις είναι να φέρεις ένα ακόμη μνημόνιο; Κι ότι είσαι υπερήφανος γι’ αυτή τη συμφωνία; Αν κάτι ξεχώριζε τον Τσίπρα από τους υπόλοιπους ήταν ότι δεν διέθετε τον κυνισμό και την αλαζονεία των προηγούμενων. Να όμως που πρόλαβε κι αυτός ν’ αλλάξει στα γρήγορα. «Όποιος θέλει να πενθήσει έχει το δικαίωμα να πενθήσει. Εμείς προχωράμε μπροστά» είπε ο κ. Τσίπρας μιλώντας στην Πανελλήνια Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιοι είστε εσείς που προχωράτε μπροστά ρε Τσίπρα; Και ποιοι είναι αυτοί που τους επιτρέπεις να πενθήσουν; Λίγη ντροπή ρε!

Λες κατάμουτρα σ’ έναν λαό που σε στήριξε, τον ξεγέλασες, του υποσχέθηκες λαγούς με πετραχήλια και τον φόρτωσες μ’ ένα ακόμη μνημόνιο ότι άμα θέλει να πενθήσει ας πενθήσει κι εσύ στ’ αρχίδια σου; Πώς την έχεις δει μωρέ; Πού είναι μια γαμημένη συγγνώμη σε όλο αυτό που έκανες; Λες δίχως ίχνος ντροπής «εάν ο ελληνικός λαός μάς αποδοκιμάσει, ας κυβερνήσουν όσοι κατέστρεψαν τον τόπο τα τελευταία 40 χρόνια». Ποιος λαός, ρε απίστευτε; Εσύ δεν κυβέρνησες με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ; Εσύ δεν πέρασες το Μνημόνιό σου με τις ψήφους εκείνων που κατέστρεψαν τον τόπο τα τελευταία 40 χρόνια; Αυτό σου είπε ο λαός να κάνεις; Είσαι ελάχιστος ρε γαμώτο.

Και πήρε ο επικοινωνιακός μηχανισμός της Κουμουνδούρου το άλλοθι του Ηγέτη «κανείς δεν μπορεί να χρεώσει σε μένα και στη μάχη των επτά μηνών όλα τα στραβά των προηγούμενων 40 χρονών» και το μοίρασε στους «συντρόφους» των social media ώστε να το διακινήσουν ως ύψιστο επιχείρημα: «Φταίει μια κυβέρνηση 7 μηνών και όχι αυτοί που κυβέρνησαν 40 χρόνια;».

Ηλίθιο επιχείρημα που διαλύεται πιο γρήγορα κι από πυροτέχνημα. Πρώτον, τι έκανε στους 7 μήνες ο Τσίπρας για να δείξει, έστω, ότι έχει την πρόθεση να ελέγξει τις ευθύνες των δραστών της κατάντιας μας τα τελευταία 40 χρόνια; Τίποτα! Όχι μόνο συνεργάστηκε μαζί τους, χαριεντίστηκε, κάθισε στο ίδιο τραπέζι, δέχτηκε τη στήριξή τους αλλά, κυρίως, τους απενεχοποίησε μπαίνοντας και ο ίδιος στο κάδρο των αρχηγών που ακολούθησαν τραγικές πολιτικές λιτότητας και εξαθλίωσης.

Δεύτερον, μήπως εννοούν οι «σύντροφοι» ότι έχουμε την υποχρέωση να περιμένουμε 40 χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για να αποκτήσουμε δικαίωμα να τον κρίνουμε; Αν ναι, είναι τρελοί. Θα τον κρίνουμε όποτε θέλουμε και όπως γουστάρουμε. Αυτός υποσχέθηκε να μας υπηρετήσει, δεν είμαστε εμείς οι υπηρέτες του. Βάζουμε όρους, δεν βάζει όρους. Μας πούλησε ένα πολιτικό προϊόν. Ήταν χαλασμένο, ψεύτικο, άχρηστο, το επιστρέφουμε. Αν μας βλέπει ως πελάτες εκείνος, θα τον δούμε ως γυρολόγο εμείς. Δεν κατάλαβα από πού μπορεί να αντλεί δικαίωμα ασυλίας στην κριτική του ο κάθε Τσίπρας έστω και για μία ημέρα. Χαζέψαμε εντελώς;

Τρίτον και θλιβερότερο, αν ακολουθήσουμε αυτή τη λογική σχέσης χρόνου διακυβέρνησης και αναλογίας ευθυνών τότε δεν θα πρέπει να λέμε κουβέντα για το «ΠΟΤΑΜΙ» και τον Σταύρο Θεοδωράκη. Να το βουλώσουμε. Καμία κριτική. Το 2014 ιδρύθηκε και δεν κυβέρνησε ούτε μια μέρα. Δεν έχει ευθύνες για τίποτα, σωστά; Να περιμένουμε να κυβερνήσει κι αυτός για άλλα 40 χρόνια κι ύστερα να τολμήσουμε να μιλήσουμε για εκπροσώπηση διαπλοκής, υπεράσπιση συμφερόντων των δανειστών και τα υπόλοιπα. Ή, ας πούμε, να μη μιλάμε για τη Χούντα. Πόσο είχαμε Χούντα; 7 χρόνια μόνο, χαχα, τι ωραία! Τι είναι 7 χρόνια μπροστά σε 40; Αν είχαμε Χούντα επί 40 χρόνια, βεβαίως και να την κρίναμε, αλλά μόνο με 7 δεν είσαι σωστά πράγματα αυτά! Είστε εντελώς ηλίθιοι γι’ αυτό και δεν ρωτάω αν το έχετε καταλάβει ότι είστε εντελώς ηλίθιοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμη σε φάση προθέσεων ή υποσχέσεων. Κυβέρνησε! Δεν έδωσε απλώς δείγματα πολιτικής. Δεν μας έφερε ένα ντέμο αριστερού μνημονίου για να το δοκιμάσουμε κι αν μας αρέσει να το κρατήσουμε. Πήγε και υπέγραψε ολόκληρο το Μνημόνιο που ΘΑ ΚΑΘΟΡΙΣΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ! Αυτό κρίνουμε επικοινωνιακοί καραγκιόζηδες της πλάκας. Την προηγούμενη καταστροφή μας την κρίναμε. Την απορρίψαμε. Τους εκπροσώπους της τούς σιχαθήκαμε, τους κυνηγήσαμε, μαζευτήκαμε στο Σύνταγμα και τους κράξαμε, τους φτύσαμε σε χωριά και σε πλατείες, τους καταψηφίσαμε και δώσαμε το δικαίωμα στον ΣΥΡΙΖΑ να βρει τις ποινικές ευθύνες και να τιμωρήσει τους ενόχους. Ρε γαμώτο, ούτε σε παιδί νηπιαγωγείου δε μπορώ να τα πω πιο απλά.

«Εμείς θα τηρήσουμε την συμφωνία επειδή είμαστε υποχρεωμένοι να την τηρήσουμε» είπε ο Ηγέτης στη συνέντευξή του στον ALPHA. Τριετές είναι το νέο μνημόνιο. Χαραγμένη πολιτική. Υφεσιακή. Λιτότητας. Με απολύσεις. Με λουκέτα. Με την πρώτη μείωση συντάξεων να έχει ήδη έρθει. Με ένα κάρο προαπαιτούμενα που ψηφίστηκαν ώστε να πανηγυρίσουμε την υπερήφανη επιτυχία της «Συμφωνίας» και τον ντουβρουτζά ακόμη δεν τον ξέρουμε γιατί τα κρυφά μέτρα θα έρθουν από Οκτώβριο.

Καταλάβατε τώρα τι είναι αυτό που κρίνουμε ρε slogan machines της Κουμουνδούρου; Την εξασφαλισμένη καταστροφή του μέλλοντός μας. Και όχι, δεν θα τη συμψηφίσουμε με το κατεστραμμένο παρελθόν μας για να αθωώσουμε τον Τσίπρα. Τις μαλακίες τύπου «ήταν πολύ καλό παιδί, έπεσε όλη η γειτονιά από τα σύννεφα» τις εξαντλήσαμε στον Λάκη τον Φονιά, γιατί φοβόμασταν μη βγει από τη φυλακή και μας θάψει. Τον Τσίπρα θα τον κρίνουμε ως πολιτικό που έφερε το Τρίτο Μνημόνιο και δηλώνει ότι θα το εφαρμόσει πιστά. Είτε σας αρέσει είτε όχι, δεν θα γαμήσουμε την πραγματικότητα για να βολέψουμε τις μαλακίες σας.

Καρτέσιος

Εξωτερική πολιτική , μετά την εσωτερική, κατάρρευση

Εξωτερική  πολιτική , μετά την εσωτερική κατάρρευση

Σε βαθύτατη σιωπή βυθίστηκε τώρα η Ελλάδα, μετά τον ορυμαγδό της απρόσμενης πανωλεθρίας, που ακολούθησε το μεγάλο της ‘Όχι. Μια Σιωπή που διακόπτουν μόνο οι σπασμοί του εθνικού κορμού σε κάθε νέο χτύπημα των Πιστωτών, της ανοιχτής, απροκάλυπτης δικτατορίας που επέβαλλαν μετά τις 5 Ιουλίου, και για πρώτη φορά μετά το 1974, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, η ΕΕ και το ΔΝΤ!

Η αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση του λαού και του έθνους δέχτηκαν συντριπτικό πλήγμα (βοηθούντων των επικοινωνιακών συμβούλων του Πρωθυπουργού). Οι Έλληνες βυθίστηκαν σε μεγάλη σύγχυση, ζουν βαρύ πένθος. Αρνούνται την πραγματικότητα, προσπαθούν να μη τη σκέφτονται γιατί δεν βλέπουν λύση και ξέρουν ότι τα χειρότερα τους περιμένουν. Η ψυχή τους δηλητηριάστηκε από την υποψία της φριχτής προδοσίας, που μπορεί να διέπραξαν πάλι, όπως τόσες φορές στην ιστορία τους, αυτοί που τους εμπιστεύτηκαν την τύχη τους. Η Ελλάδα βρίσκεται τώρα στο χειρότερο οικονομικό χάλι που θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί, έχοντας όλα τα μειονεκτήματα, αλλά κανένα από τα πλεονεκτήματα μιας «ρήξης».

Είναι φυσικό να περνάνε απαρατήρητες, σε μια τέτοια κατάσταση, οι μεγάλες μεταβολές που σημειώνονται και οι μεγαλύτερες που θα σημειωθούν στον τομέα της «εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής». Αν δηλαδή τέτοιοι όροι έχουν οποιαδήποτε σημασία, δεν είναι απλώς παραπλανητικοί, εφαρμοζόμενοι σε «αποικία χρέους», όπως ονόμαζε την Ελλάδα ο νυν Υπουργός Εξωτερικών, προτού γίνει Υπουργός. Σε ότι αφορά εξ άλλου την ελληνική πολιτική ελίτ, τα εθνικά αντανακλαστικά της προσέγγισαν προ πολλού το σημείο «εγκεφαλικού θανάτου». ‘Όπως όλη η Ευρώπη, η Ελλάδα κινείται με τους «αυτόματους πιλότους» των «αγορών», της Κομισιόν και του ΝΑΤΟ.

Σχεδόν απαρατήρητη πέρασε στις συνθήκες αυτές η μείζων φιλοισραηλινή στροφή της Ελλάδας, αλλά και η πορεία της Αθήνας προς πλήρη ανατροπή της πάγιας βαλκανικής πολιτικής της και σταδιακή ευθυγράμμιση με την αμερικανική και γερμανική πολιτική στη χερσόνησο, ιδίως στο Κόσοβο. Τα διάφορα «επιχειρήματα» που κατά καιρούς κατασκευάζονται για να δικαιολογήσουν τέτοιες στροφές μικρή σημασία έχουν. Πρόκειται, και σε αυτόν τον τομέα, παρά τις αναπόφευκτες «τζιριτζάτζουλες», για σταδιακή ευθυγράμμιση προς τη Βούληση του Κυρίαρχου. Και κυρίαρχος, περισσότερο από ποτέ, είναι οι Πιστωτές αλλά και, ακόμα περισσότερο, οι ΗΠΑ, τις οποίες μάλιστα έσπευσε να ευχαριστήσει ο κ. Δραγασάκης την επαύριο της συμφωνίας-συνθηκολόγησης!

Η πορεία που εγκαινιάστηκε θα θέσει πιθανότατα σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη του κυπριακού κράτους εντός των προσεχών μηνών με την επαναφορά λύσης τύπου Ανάν. Αν αυτό συμβεί, θα οδηγήσει με βεβαιότητα σχεδόν στον αφανισμό τον ελληνισμό της Κύπρου.

«Πόλεμος  κατά της τρομοκρατίας»

Η «φιλοισραηλινή» στροφή της Αθήνας ανατρέπει ισορροπίες και σταθερές δεκαετιών στην ελληνική πολιτική, που ακολούθησαν όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις της ανεξάρτητα ιδεολογικής τοποθέτησης. Αυτές οι ισορροπίες και σταθερές προσέφεραν σχετική ασφάλεια σε Ελλάδα και Κύπρο, έναν «ειδικό ρόλο» στην περιοχή, όπως και ένα τεράστιο κύρος σε όλο τον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο. Απέτρεψαν τη μετατροπή της Αθήνας σε τμήμα του μεσανατολικού, με τους συναφείς κινδύνους (επέτρεψαν π.χ., πολύ περισσότερο από τα διάφορα C4I, που ποτέ δεν λειτούργησαν, την ασφαλή διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων). Επέτρεψαν επίσης την αξιόπιστη στήριξη προς τη διεθνή κοινή γνώμη της απαίτησης καταδίκης της τουρκικής εισβολής και κατοχής τμήματος της Κύπρου.

Η «φιλοισραηλινή» στροφή άρχισε αρκετά χρόνια νωρίτερα, επιταχύνθηκε στους καιρούς του Μνημονίου, αλλά τώρα μόνο παίρνει τόσο απροκάλυπτο χαρακτήρα. Ο Υπουργός ‘Αμυνας κ. Καμμένος, με εμπρηστικές δηλώσεις του από μηνών, κατέστησε την Ελλάδα εταίρο και σχεδόν «πρωταγωνιστή» στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Ο «πόλεμος» αυτός άρχισε επί Μπους με την εισβολή και καταστροφή Αφγανιστάν και Ιράκ. Συνεχίστηκε, παρά τις κάποιες αντιστάσεις του Ομπάμα, με την καταστροφή Συρίας, Λιβύης, Υεμένης και αφρικανικών κρατών. Οδηγείται τώρα προς νέα κορύφωση με πρόσχημα το «Ισλαμικό Κράτος». Η τακτική είναι γνωστή. Βάζουμε πρώτα φωτιά και μετά παριστάνουμε τον πυροσβέστη.

Η στροφή της Αθήνας συνεχίσθηκε με τη συνομολόγηση από τον κ. Καμμένο της πιο προχωρημένης συμφωνίας στρατιωτικής συνεργασίας που έχει υπογράψει ποτέ το Ισραήλ με οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο, πλην των ΗΠΑ! Επισκεπτόμενος το Ισραήλ, ο Υπουργός ‘Αμυνας, που διατηρεί από πολλά χρόνια άριστες σχέσεις με τους Ισραηλινούς και έχει την εμπιστοσύνη τους, αναφέρθηκε στους κινδύνους από τους ιρανικούς πυραύλους (!), προκαλώντας την οργή και έντονο διάβημα της Τεχεράνης προς την Αθήνα.

Υποτίθεται ότι το "σκεπτικό" της ελληνοϊσραηλινής προσέγγισης είναι η κοινή «εχθρότητα» προς την Τουρκία. Δεν ξέρουμε πόση «εχθρότητα» υπάρχει και πόση χρησιμοποιείται κατά καιρούς. Θα ήταν πολύ αστείο όμως, αν δεν ήταν τραγικό, να κατέληγε όλη η ιστορία στην ενσωμάτωση Ελλάδας και Κύπρου, ως οικονομικών προτεκτοράτων, σε μια τουρκο-ισραηλινή ζώνη κυριαρχίας στην ανατολική Μεσόγειο, υπό την γενική αιγίδα της Ουάσιγκτων.

Μια προοπτική που ξαφνικά, και πολύ καθυστερημένα, συνειδητοποίησε πανικόβλητη η ελληνική κυβέρνηση, όπως διαφαίνεται καθαρά από το άρθρο της «Καθημερινής» της 4ης Αυγούστου, με τίτλο «ερωτήματα για τα σχέδια του Ισραήλ». «Ερωτήματα» που θα έπρεπε να είναι προφανή ευθύς εξ αρχής και θα ήταν, αν οι Έλληνες πολιτικοί δεν έκαναν επιλογές διεθνούς πολιτικής βασισμένες στο δικό τους ιδιοτελές συμφέρον και μπορούσαν να ασχοληθούν σοβαρότερα με τη διεθνή κατάσταση.

‘Όταν τα «αυτιά» και τα «μάτια» μιας χώρας, οι υπηρεσίες της, δεν ανήκαν ποτέ και δεν ανήκουν τώρα στην ίδια τη χώρα, όταν τα ΜΜΕ παίζουν απευθείας το παιχνίδι ξένων «νταβατζήδων», όταν η χώρα αυτή (και τα κόμματά της) δεν έχει δικό της, ανεξάρτητο μυαλό και αναλυτική/συνθετική ικανότητα, είναι πολύ εύκολο, ακόμα κι αν δεν θέλουν οι ηγέτες της να εξαρτηθούν, όπως συμβαίνει συνήθως, να την πηγαίνει κανείς όπου θέλει και να την παραπλανά, ακριβώς όπως κάνει ο ταυρομάχος με τον ταύρο, που δεν αντιλαμβάνεται από πού έρχεται ο κίνδυνος, αλλά βλέπει κάθε φορά το κόκκινο πανί.

Η άρχουσα ελληνική ελίτ και το πολιτικό προσωπικό «πάρκαραν», μετά το 1996, με τον Σημίτη πρώτα, την ελληνική οικονομική και εξωτερική-αμυντική πολιτική στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, επιδιδόμενοι με την άνεσή τους στην εσωτερική λεηλασία της χώρας. ‘Όταν ήρθαν τα Μνημόνια έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα να κάνουν στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές. Αντί να αποτρέψουν την επίθεση ή να διαπραγματευθούν στοιχειωδώς υποφερτό συμβιβασμό, μετετράπησαν σε «συλλογικό Τσολάκογλου». Η μετατροπή όμως των δύο κομμάτων, που χρησιμοποίησε ο ελληνικός λαός για να αντισταθεί στη μνημονιακή λαίλαπα, σε πρωταγωνιστές της, συνιστά ασφαλώς τεράστιο θρίαμβο και για τους Πιστωτές στο σύνολό τους και για την αμερικανική πολιτική και την «Αυτοκρατορία». Προσφέρει τώρα στα κέντρα ισχύος της μια μοναδική ευκαιρία, ή έτσι τουλάχιστο νομίζουν, να υλοποιήσουν τα πιο προχωρημένα σχέδια στα συρτάρια τους, πρώτα από όλα την πλήρη, οριστική και νομικά δεσμευτική κατάλυση της κυριαρχίας του κυπριακού κράτους.

Οφέλη -κόστη από το Ισραήλ

Για να επανέλθουμε στο Ισραήλ, μια αληθινά «κρυφή υπερδύναμη», ο γράφων θεωρεί, και αυτή τη θέση ανέκαθεν υιοθέτησε, δημοσίως και ιδιωτικώς, ότι η Αθήνα, υπό την απειλή μάλιστα γενικής εθνικής καταστροφής, χρειάζεται σοβαρό στρατηγικό διάλογο με όλα ανεξαιρέτως τα διεθνή κέντρα ισχύος, περιλαμβανομένου του Ισραήλ. Αλλά σε οποιονδήποτε διάλογο έχει καθοριστική σημασία αν προσέρχεσαι ως αυτοτελές στρατηγικό υποκείμενο, ή «μαθητευόμενος ταβλαδόρος» που δοκιμάζει να παίξει σκάκι με τον Κασπάρωφ, αν όχι απλώς να αντλήσει προσωπικά οφέλη από τη σχέση μαζί του! Δεν αναφερόμαστε μόνο στον κ. Τσίπρα, αλλά στο σύνολο της ελληνικής ηγεσίας.

Ειδικά το Ισραήλ, με την τεράστια επιρροή του στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, την ΕΕ, τις ΗΠΑ, τα διεθνή ΜΜΕ έχει ασφαλώς τη δυνατότητα, αν το επιθυμεί, να προσφέρει τεράστια υπηρεσία στην Ελλάδα, επιτυγχάνοντας μια συμφωνία, έναν οδυνηρό έστω, αλλά κάπως βιώσιμο συμβιβασμό στο μείζον θέμα που απειλεί τώρα τη χώρα, τον πόλεμο εναντίον της που οργανώνουν τα Μνημόνια. Μια τέτοια συνδρομή του Ισραήλ, στα πλαίσια ενός ειλικρινούς και δύσκολου, αλλά μεγάλης σημασίας, εκ βαθέων διαλόγου, δύο αρχαίων λαών της Μεσογείου, που δεν μοιάζει δυστυχώς ακόμα δυνατός, θα τοποθετούσε σε πραγματικά διαφορετικές βάσεις και νέα θεμέλια τη σχέση τους.

Μείζων απειλή για τον ελληνισμό δεν είναι ασφαλώς τώρα η Τουρκία, αλλά η «αρπαγή» ολόκληρου του ελληνικού κράτους δια της οικονομικής καταστροφής του από τους «Δανειστές». Η Τουρκία χρησιμοποιήθηκε από τους δυτικούς (και το Ισραήλ) στην προηγούμενη φάση, για να ανασχέσει την ελληνική και κυπριακή ανεξαρτησία. Τώρα μόνο επικουρικά θα μπορούσαν να τη χρειαστούν.

Για να συνέβαινε όμως κάτι τέτοιο θα έπρεπε η Αθήνα να το ζητούσε και το Ισραήλ να το ήθελε. Η Αθήνα δεν το ζήτησε (και γενικώς δεν ξέρουμε τι ζητάει ακόμα και τώρα) και το Ισραήλ δεν ξέρουμε αν το θέλει. Η Ελλάδα έχει βέβαια ένα ισχυρότατο όπλο, αν θέλει να δημιουργήσει σοβαρό κίνητρο σε Ισραήλ, ΗΠΑ και Γερμανία να σταματήσουν την καταστροφή της χώρας μας. Και οι τρεις αυτοί πόλοι ισχύος τρομοκρατούνται και μόνο στην ιδέα ότι η Αθήνα σκέφτεται σοβαρά να στραφεί για βοήθεια στη Ρωσία, την Κίνα ή τους BRICS, εφόσον οι αγαπημένοι εταίροι και σύμμαχοί μας συνεχίζουν να θέλουν την καταστροφή μας. Τέτοια πολιτική θα την υποστήριζε ενθέρμως η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεν μπορεί όμως να την κάνει ο Τσίπρας. Χρειάζεται τουλάχιστον Ανδρέα Παπανδρέου ή Μακάριο, για την ακρίβεια χρειάζεται Ντε Γκωλ ή Ούγκο Τσάβες, χρειάζεται δηλαδή πολύ μεγάλο και αυθεντικό ηγέτη, με βαθειά κατανόηση της ελληνικής/ παγκόσμιας κατάστασης και «ιεραποστολική» αφοσίωση στη σωτηρία της χώρας του.

Όλη η «ρωσική» πολιτική της κυβέρνησης συμπυκνώθηκε στο «ανάβουμε φλας αριστερά, στρίβουμε δεξιά». Κι εδώ copy paste, πιθανότατα με τους ίδιους μάλιστα «τεχνικούς», των κόλπων του ΓΑΠ (Απορεί κανείς, αυτός ο Τσίπρας δεν αναρωτήθηκε γιατί θα έχει καλύτερη μοίρα από τον ΓΑΠ, μεταγράφοντας τόσους συνεργάτες του;). ‘Όταν ο Σόιμπλε σιγουρεύτηκε ότι δεν γίνεται τίποτα σοβαρό μεταξύ Αθήνας και Μόσχας, βγήκε και ειρωνεύτηκε τον Πρωθυπουργό, λέγοντας: «αν θέλει δάνειο από τη Ρωσία, ας πάει να το πάρει. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα»!

Πατριώτης ή διεθνιστής

Πατριώτης  ή διεθνιστής

Κακά τα ψέματα: σε ένα μικρό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή εντός του πολιτικοποιημένου κόσμου της αριστεράς, αναπόφευκτα τα σημερινά διλήμματα της ελληνικής κοινωνίας (π.χ. έξοδος ή όχι από την Ευρωζώνη και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα) μοιάζουν να περιπλέκονται με προηγούμενες αντιθέσεις αναφορικά με την «πατριωτική» ή «διεθνιστική» κατεύθυνση της αριστεράς στη χώρα μας και διεθνώς. Έχει όμως νόημα σήμερα να σκέφτεται κανείς τα τρέχοντα διλήμματα με αυτούς τους όρους;

Από την έναρξη της παγκόσμιας κρίσης και μετά (ίσως και λίγα χρόνια πριν) οι προσεκτικότεροι παρατήρησαν πως το διεθνές περιβάλλον έχει αλλάξει ραγδαία διαφοροποιώντας πολύ τα δεδομένα σε σχέση με τη δεκαετία του 1990 ή το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας μετά το 2000. Θα αναφέρουμε σταχυολογώντας: Οι αντιθέσεις ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις οξύνονται πρωτόγνωρα. Οι ανερχόμενες οικονομίες (οι BRICS), παρά τις εσωτερικές τους αντιθέσεις, διεκδικούν ρόλο στη διεθνή πολιτική αμφισβητώντας και τη μονοκρατορία των ΗΠΑ. Πολύ δε περισσότερο σοβεί η αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ, η οποία εκφράστηκε άμεσα σε διάφορα πεδία όπως π.χ. στην περίπτωση της Ουκρανίας (όπου η ωμή παρέμβαση των Αμερικανών φαίνεται να έσπρωξε την αντιπαράθεση με τη Ρωσία ανατρέποντας τις μεσοβέζικες συνδιαλλακτικές λύσεις που προετοίμαζαν οι Γερμανοί). Η δε Βρετανία μοιάζει να απομακρύνεται ως προς τις πολιτικές και οικονομικές της βλέψεις από το πεδίο της ΕΕ. Οι εθνικισμοί που αντιμετωπίζονταν παλαιότερα ως παρωχημένα κατάλοιπα μιας άλλης εποχής κατακλύζουν την Ευρώπη (και όχι μόνο). Και πάει λέγοντας.

Όσοι ζήσαμε τα χρόνια της κατάρρευσης του ανατολικού μπλοκ και τη δεκαετία που ακολούθησε («το τέλος των ιδεολογιών», η μονοκρατορία των ΗΠΑ, οι φανφαρονικές υποσχέσεις τερματισμού των διεθνών ανταγωνισμών κ.ο.κ.) αντιλαμβανόμαστε ότι το πράγμα έχει αλλάξει πολύ. Ο κόσμος μας έχει αλλάξει, αρχίζει να γίνεται επικίνδυνος, και ο κίνδυνος αρχίζει να ζώνει και τον πυρήνα της γεωγραφικής Ευρώπης. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός ή ειδικός στις διεθνείς σχέσεις (και σίγουρα σε αυτό το κείμενο δεν επιχειρείται μια ενδελεχής ανάλυση). Όμως μερικά πράγματα είναι αντιληπτά από τον καθένα.

Είναι π.χ. αντιληπτό πως σε αυτό το σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, από την ανάδυσή του και μετά, δύσκολα μπορεί να βρει κανείς μια μακρά περίοδο ειρήνευσης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Όπως έλεγαν και οι κλασικοί του μαρξισμού η ανισόμετρη ανάπτυξη οδηγεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις σε εκρηκτικά σημεία. Ιδιαίτερα δε όταν η όξυνσή τους συνδυάζεται (όπως συνήθως) με τις σε τακτά χρονικά διαστήματα εμφανιζόμενες περιόδους οικονομικής ύφεσης και κρίσης η μόνη διέξοδος που ο καπιταλισμός εφήρμοσε για να τις ξεπερνά υπήρξε ιστορικά ο πόλεμος: η μαζική καταστροφή κεφαλαίων και ανθρώπινης εργασίας ήταν το μόνο το οποίο τελικά διασφάλιζε την επανέναρξη της κερδοφορίας και την εγκαθίδρυση μιας εύθραυστης ειρήνης που έμελλε να ανατραπεί στην επόμενη οικονομική κρίση. Και οι περίοδοι αυτές της ειρήνης στον πυρήνα των αναπτυγμένων κρατών δεν διαρκούσαν παρά λίγες δεκαετίες: από τους αποικιακούς και γεωγραφικούς πολέμους του 19ου αιώνα ως τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και από αυτόν ως το Β΄ Παγκόσμιο δεν μεσολάβησαν παρά δυο-τρεις το πολύ δεκαετίες.

Η μόνη περίοδος που η σταθερότητα κράτησε περισσότερο ήταν τα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Φυσικά έπαιξε ρόλο σε αυτό και η ανακάλυψη της πυρηνικής τεχνολογίας που καθιστά πλέον τον πόλεμο και αυτοκαταστροφική λύση εκτός από ετεροκαταστροφική. Σίγουρα όμως στην ειρήνη των χρόνων από το 1945 ως το 1989 έπαιξε ρόλο και η συγκρότηση του ανατολικού μπλοκ: ακόμα κι αν κάποιος όπως ο γράφων δεν υπήρξε ποτέ υποστηρικτής και θιασώτης του συστήματος αυτού δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει πως η δημιουργία ενός αντιπάλου «δέους» συγκροτούσε τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης στις αναμεταξύ τους αντιθέσεις απέναντι στον κοινό εχθρό. Η δε επίλυση των όποιων διαφορών με ένοπλα μέσα μετατέθηκε στον Τρίτο Κόσμο, στις χώρες όπου οι μεγάλες δυνάμεις, της Σοβιετίας συμπεριλαμβανόμενης, ενέπλεκαν τη δική τους λυσσαλέα διαπάλη για διεύρυνση των σφαιρών επιρροής τους με τις όποιες ντόπιες αντιθέσεις και έριδες. Αλλά στο «κέντρο» ειρήνη.

Από το 1990 και μετά λοιπόν, αντίθετα με τις διαβεβαιώσεις των ιεροκηρύκων του καπιταλισμού, ο κόσμος έγινε πιο ασταθής, πιο αβέβαιος καθώς τα σημεία ισορροπίας αλλά και το αντίπαλο «δέος» χάθηκαν. Και μετά τη βραχεία περίοδο αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας των νικητών του Ψυχρού Πολέμου, των ΗΠΑ, ο κόσμος αίφνης άρχισε και πάλι να σπαράζεται από ανταγωνισμούς, που τουλάχιστον στην περιφέρεια παίρνουν και τη μορφή των πολεμικών συρράξεων. Φυσικά η απειλή του πυρηνικού ολέθρου εξακολουθεί να θέτει νοητικούς φραγμούς στο πού μπορεί να φτάσουν οι αντιθέσεις ανάμεσα στους ισχυρούς του κόσμου. Αλλά η ανθρώπινη επινοητικότητα ξεπερνά κάθε φραγμό.

Ήδη μια δεκαετία μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ένα νέο «μοντέλο» λανσαρίστηκε στην αγορά: η διάλυση χωρών. Δηλαδή, μια σειρά από χώρες που πριν ήταν συγκροτημένα κράτη μέσα από την άμεση ή έμμεση πολεμική επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων αποδιαρθρώνονταν, διαλύονταν, δίνοντας τη θέση τους σε άμορφες κοινωνικοπολιτικά γεωγραφικές περιοχές σποραδικού ελέγχου εδώ κι εκεί από ένοπλες δυνάμεις διαφόρων μορφών.

Κόσοβο, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία, Υεμένη: αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα κρατών που υπήρξαν κάποτε σχετικώς πρόσφατα αλλά σήμερα βρίσκονται σε μια κατάσταση που το να τα αποκαλεί κανείς κράτη μοιάζει πολύ αμφισβητήσιμο. Και εύλογα μάλλον η πλειονότητα των τέως κρατών αυτών είχαν υπάρξει προηγουμένως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πεδία έντονου ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων για την προσάρτησή τους στις σφαίρες επιρροής τους. Και πολλά από τα τέως κράτη αυτά βρίσκονται στη γειτονιά μας. Κι όσο περνάνε τα χρόνια, πολύ δε περισσότερο από το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και μετά, οι πολεμικές επεμβάσεις που έχουν αποτέλεσμα τη ρευστοποίηση κρατών μάλλον πληθαίνουν και οξύνονται.

Δεν είναι καθόλου σίγουρο λοιπόν ότι η τυπική ειρήνη στο κέντρο του αναπτυγμένου καπιταλισμού θα παραμείνει δεδομένη. Τουλάχιστον όχι για όλα τα κράτη. Και από ό,τι φαίνεται τα πιο αδύναμα, όσα «παίζονται» για το στρατόπεδο στο οποίο ανήκουν, μοιάζουν τα πλέον ευάλωτα σε τούτη τη δαιμονική στρατηγική καταστροφής κεφαλαίου και εργασίας με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για τις κοινωνίες των ισχυρών.

Πόσο μάλλον που στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα οι αντιθέσεις ανάμεσα στους ισχυρούς του κόσμου αναμένεται να οξυνθούν περαιτέρω ζητώντας περισσότερο «αίμα»: οι ΗΠΑ πιέζουν ασφυκτικά την ΕΕ για ακόμα μεγαλύτερες παραχωρήσεις μέσω της Διατλαντικής Συμφωνίας, η Ευρωζώνη γίνεται πρακτικά η σφαίρα επιρροής του γερμανικού κεφαλαίου, ο σινορωσικός άξονας συγκροτείται σε αντιπαράθεση με τους δυο προηγούμενους πόλους και ο δημόσιος λόγος αρχίζει και πάλι να κυριαρχείται από ξενοφοβικά, εθνικιστικά και ρατσιστικά στοιχεία που πατάνε στην εξαθλίωση την οποία επιφυλάσσει στους λαούς ο αδιάκοπος και ανελέητος οικονομικός ανταγωνισμός την περίοδο της διεθνοποίησης.

Με αυτή την έννοια γίνεται περισσότερο από ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δεκαετίες ορατός ο κίνδυνος κάθε χώρα να καταστεί πεδίο επίλυσης των αντιθέσεων των κυρίαρχων δυνάμεων του πλανήτη. Ωστόσο αυτές είναι αντιθέσεις που δεν αφορούν καθόλου την πλατιά εργαζόμενη πλειοψηφία. Αυτοί οι πόλεμοι προφανώς δεν είναι δικοί μας. Κατά κάποιον τρόπο λοιπόν η αποδέσμευση από όλους αυτούς τους μηχανισμούς ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και επιβολής γίνεται ταυτόχρονα πατριωτικό και διεθνιστικό καθήκον, αν θέλουμε και η κοινωνία μας να προστατευτεί από ενδεχόμενα δεινά και να μείνει μακριά από συγκρούσεις που δεν την αφορούν.

Είναι μάλιστα ενδεχόμενο για μια κοινωνία οι πραγματικά διαθέσιμες επιλογές σε αυτή την ασταθή περίοδο να παρουσιαστούν υπό τη μορφή διλημμάτων όπως π.χ. περιορισμός των γενικώς διαθέσιμων πόρων, σχετικά πιο φτωχικός βίος αλλά κράτημα αποστάσεων από τις σφαίρες επιρροής των μεγάλων και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, από τη μια, ή πρόσκαιρη σχετική οικονομική τόνωση αλλά έκθεση σε κινδύνους μετατροπής σε θέατρο επιχειρήσεων, από την άλλη. Σε κάθε περίπτωση και από όποιο πρίσμα και να το εξετάσει κανείς, «πατριωτικό» ή «διεθνιστικό», η επιλογή για το λαό και την κοινωνία δεν μπορεί παρά να είναι η πρώτη. Και ειλικρινά δύσκολα θα την χαρακτήριζε κανείς μονοδιάστατα «πατριωτική» ή «διεθνιστική». Και δεν φαίνεται σήμερα καθόλου απίθανο ή μακρινό το να πρέπει να επιλέξουμε ως κοινωνία ανάμεσα στα δυο ενδεχόμενα ενός παρόμοιου διλήμματος. Κάτι τέτοιο μοιάζει πολύ πιθανότερο από τα κραυγαλέα απίθανα διλήμματα του τύπου «Ευρώπη ή δραχμή», «παραμονή στο κλαμπ των ισχυρών (που έλεγε και ο Σημίτης) ή καταστροφή» που προσπαθούν να μας πουλήσουν οι ηγεσίες των μνημονιακών κομμάτων, του κόμματος του Τσίπρα εσχάτως συμπεριλαμβανομένου.

Γι’ αυτούς τους λόγους η απομάκρυνση της Ελλάδας από κάθε μηχανισμό ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και επιβολής, από κάθε σφαίρα επιρροής όπως η ζώνη του ευρώ, είναι (εκτός των άλλων) επιβεβλημένη για την προστασία των λαϊκών στρωμάτων από την έκθεση που φέρνει στον σύγχρονο κόσμο η πρόσδεση στο άρμα της μιας ή της άλλης υπερδύναμης. Γιατί ως γνωστόν, όταν χορεύουν οι ελέφαντες, τα μυρμήγκια ποδοπατούνται. Και αυτά θα πρέπει όλοι να τα αναλογιστούμε αφού ξανασκεφτούμε τις προηγούμενες γενικές μας ιδεολογικοπολιτικές αναφορές με τρόπο ώστε να τις καταστήσουμε δημιουργικό εργαλείο ερμηνείας και παρέμβασης στη σύγχρονη μοναδική ιστορικά πραγματικότητα και όχι αγκύλωση, μονομανία, εμμονή που μας εμποδίζουν να δούμε εκείνο που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας.

Του Γιώργου  Νικολαΐδη

Τα σχολεία, τα 600 κενά εκπαιδευτικών στην Ηλεία, το 3ο μνημόνιο και τα μεγάλα λόγια του ΣΥΡΙΖΑ (της κυβέρνησης )

Τα σχολεία, τα  600 κενά εκπαιδευτικών στην Ηλεία, το 3^ο μνημόνιο  και τα μεγάλα λόγια του ΣΥΡΙΖΑ (της κυβέρνησης )

Μια ανάσα πριν από την έναρξη του σχολικού έτους, και τα κενά εκπαιδευτικών, στην Ηλεία ξεπερνούν τους  600 δασκάλους  και καθηγητής.

Τα  κενά εκπαιδευτικών που παρουσιάζονται στα Δημοτικά και τα Νηπιαγωγεία της Ηλείας είναι πάνω από 400! Λείπουν 171 δάσκαλοι, 53 Νηπιαγωγοί και 49 των λοιπών ειδικοτήτων και  προστίθενται  130 οργανικά κενά.

Στην  Δευτεροβάθμια τα εκπαιδευτικά   κενά εκτιμώνται άνω των διακοσίων (200), καθώς με τα μέχρι τώρα στοιχεία, τα λειτουργικά κενά ξεπερνούν τα 100 και τα οργανικά τα 45, αριθμός που αναμένεται να αυξηθεί κατά πολύ λόγω της μη ολοκλήρωσης των μεταθέσεων και αποσπάσεων  .

Εκκρεμεί βέβαια η πρόσληψη του ελαστικά εργαζόμενου προσωπικού (αναπληρωτές-ωρομίσθιοι) καθηγητών  και δασκάλων ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες (σε οργανικά και λειτουργικά κενά), αλλά αυτές και θα καθυστερήσουν και δεν πρόκειται να καλύψουν τα κενά των 600 (και άνω) εκπαιδευτικών, δασκάλων και καθηγητών !

Και εδώ αναφύονται  κάποια ερωτήματα!

1.  Πως ακριβώς, θα λειτουργήσουν τα σχολεία μετά τον αγιασμό της 11ης Σεπτεμβρίου με 600 κενά ;

2. Ισχύει  η τοποθέτηση του Υπουργού (μέχρι χτες) Παιδείας, Αριστείδη  Μπαλτά για τα ζητήματα της εκπαίδευσης κατά την συζήτηση   προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή στις 8 Φεβρουαρίου που μεταξύ α\άλλων ανέφερε: «Η κατάσταση στην εκπαίδευση είναι τραγική. Παιδιά πεινάμε γονείς αυτοκτονούν, τα σχολεία δεν έχουν θέρμανση, οι δάσκαλοι λείπουν. Η πολιτική για την παιδεία δεν μπορεί παρά να ξεκινάει από την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής καταστροφής»

3. Πως θα συντελεστούν όλα αυτά, με το 3^ο μνημόνιο, που περιορίζει τις κοινωνικές δαπάνες (και την θέρμανση στα σχολεία) και αυξάνει την ανεργία και βαθαίνει την λιτότητα(αυτοκτονίες και παιδιά με ολόκληρες οικογένειες να πεινούν); Πως;

4. Ισχύει  η τοποθέτηση του Αναπληρωτή Υπουργού (μέχρι χτες) Παιδείας Τάσου Κουράκη στις Προγραμματικές Δηλώσεις που μεταξύ άλλων τόνισε:

-«Τερματίζουμε την πολιτική καταργήσεων και συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων. Επανεξετάζουμε, όμως, τη λειτουργία σχολικών μονάδων που καταργήθηκαν στη βάση παιδαγωγικών και κοινωνικών κριτηρίων.»

-«Διερευνούμε όλες τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να υλοποιήσουμε τη μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, στο μέτρο βέβαια των δυνατοτήτων κάλυψης των θέσεων εκπαιδευτικού δυναμικού με μόνιμες θέσεις. Το επαναλαμβάνω: με μόνιμες θέσεις.»

-«Διασφαλίζουμε την ποιοτική αναβάθμιση του δημοτικού και του ολοήμερου σχολείου. Τα έρημα χωριά χωρίς σχολεία και οι σχολικές μονάδες «μαμούθ» στις αστικές περιοχές, είναι εικόνες που δεν μας ικανοποιούν και δεν συνάδουν με τη σύγχρονη παιδαγωγική.»

Τι πραγματοποιήθηκε από όλα αυτά; Μήπως οδηγούμαστε στην μείωση των θέσεων σε πολυθεσία Δημοτικά Σχολεία σε σύμπτυξη  τμημάτων  και τάξεων ή και με το κλείσιμο σχολικών μονάδων ( Νηπιαγωγεία κλπ).

5. Μήπως  τελικά στο πλαίσιο των δεσμεύσεων του 3ου μνημονίου, θα «καλύψουν» τα  κενά στα σχολεία, (όπως και οι προηγούμενοι) με εντολες στους περιφερειακούς διευθυντές να «σφίξουν» τους μαθητές στα τμήματα, να «ελαστικοποιήσουν» τους εκπαιδευτικούς, να «ξεχειλώσουν» τις αναθέσεις μαθημάτων.

Υπάρχει κανείς να απαντήσει, ή  όλες τις απαντήσεις τις περιέχει (μάλλον ε;) το 3^ο  (και το 2^ο  και το 1^ο ) μνημόνιο;

Το  3^ο μνημόνιο που προβλέπει:

§  Νέο εξορθολογισμό (sic )  των τάξεων, των σχολείων ανοίγοντας  διάπλατα tο δρόμο  για αλλαγή στην αναλογία μαθητή - εκπαιδευτικού ανά τάξη, για νέες συγχωνεύσεις, συμπτύξεις τμημάτων, που θα προστεθεί στις ήδη εφαρμοζόμενες συγχωνεύσεις, την αύξηση του διδακτικού ωραρίου και την κινητικότητα.

§  Προωθείται ακόμα πιο αποφασιστικά η απλήρωτη εργασία - μαθητεία για τους μαθητές ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ, για παιδιά κάτω των 18 ετών, ενάντια στα δικαιώματά τους για ουσιαστική μόρφωση.

§  Την επιτάχυνση της διαδικασία αξιολόγησης της Εκπαίδευσης με  βάση την αποδοτικότητα και αυτονομία των δημόσιων εκπαιδευτικών μονάδων και την αξιολόγηση και διαφάνεια σε όλα τα επίπεδα και που επαναφέρει ουσιαστικά με έντονο τρόπο την κατεύθυνση για αυτονόμηση της κάθε σχολικής μονάδας, που θα λειτουργεί με ανταγωνιστικά κριτήρια, θα καταρτίζει τους δικούς της προϋπολογισμούς, θα προσλαμβάνει τους εκπαιδευτικούς της κ.τ.λ.

Μήπως η επιλογή του 3^ου  μνημονιακού δρόμου από τον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει το δρόμο σε καθένα από εμάς  τον δρόμο του αγώνα ενάντια στο νέο μνημόνιο, να εμποδιστεί η εφαρμογή κάθε μέτρου που πλήττει το δικαίωμα του λαού και των παιδιών του να μορφώνονται, να ζουν και να εργάζονται με αξιοπρέπεια και δικαιώματα, και δείχνει τον δρόμο για μια άλλη Αριστερά; 

Εκλογές εναντίον Δημοκρατίας!

Εκλογές εναντίον Δημοκρατίας!

Στενοχωριέται κανείς να πρέπει να γράψει αυτά τα πράγματα. Για κάθε πατριώτη ‘Έλληνα είναι οδυνηρό (και όχι πάντα εντελώς ακίνδυνο) να ανατμήσει την τραγική πραγματικότητα που βιώνουμε, να βγάζει τη μάσκα από τα γεγονότα και τους ανθρώπους, να απομυθοποιεί πολιτικούς και οντότητες που τις πίστεψε ένας ολόκληρος λαός ή και ο ίδιος. Αλλά ποιος άλλος δρόμος υπάρχει; Μας έχουνε πάρει σχεδόν τη χώρα. Τουλάχιστο να σώσουμε το μυαλό μας. Μόνο αν έχουμε το θάρρος να δούμε κατάματα την πραγματικότητα, μπορούμε και να την πολεμήσουμε.

Η ελληνική τραγωδία αυτού του καλοκαιριού συνιστά βαρύ πραξικόπημα κατά της θέλησης του ελληνικού λαού και μεγάλο θρίαμβο της Αυτοκρατορίας. Οι εκλογές δεν είναι παρά ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα πραξικοπημάτων κατά της δημοκρατίας στην Ελλάδα που ακολούθησαν το δημοψήφισμα.

Πρώτα υπογράφεται η συμφωνία παρά την εντολή του ελληνικού λαού, αλλά και παρά τη γνώμη των εκλεγμένων οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά περνάει μια απίθανη νομοθεσία εκατοντάδων σελίδων, που κανείς δεν πρόλαβε ούτε καν να διαβάσει, με εξευτελιστικές διαδικασίες, από μια παρωδία Βουλής.

Τώρα, αφού έγιναν όλα αυτά, επιχειρείται δια των εκλογών, σε συνθήκες απόλυτου σοκ, σύγχυσης, πένθους και αποπροσανατολισμού του ελληνικού λαού, που προκλήθηκε από τις ενέργειες της ηγεσίας του, κατάλληλα χειραγωγούμενης, φοβούμεθα, από τους ξένους, να «επανερμηνευθεί» το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Θέλουν να θάψουν όσο πιο βαθιά γίνεται τον εφιάλτη και την Ερινύα τους, το ‘Όχι της 5ης Ιουλίου. Θέλουν να δώσουν μια επίφαση νομιμότητας στο καθεστώς που προέκυψε από την παραβίαση της εντολής του ελληνικού λαού. Θέλουν να διασώσουν, όσο είναι ακόμα καιρός, τον «ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρα», που είναι πια, όσο ακόμα υπάρχει, το πιο αποτελεσματικό εργαλείο α) για το πέρασμα των Μνημονίων και την κατεδάφιση της ελληνικής κεντροαριστεράς, β) ο πλέον πρόθυμος εφαρμοστής της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή μας  και στα «εθνικά θέματα», υποψήφιος να περάσει ζητήματα που «χρονίζουν» στην ατζέντα της Ουάσιγκτον, όπως η διάλυση του κυπριακού κράτους με νέα μορφή του σχεδίου Ανάν.

Τόπε ο Γιούνκερ λίγα λεπτά μετά την εξαγγελία εκλογών από τον Τσίπρα. Εξέφρασε την ελπίδα ότι οι εκλογές θα διευρύνουν την υποστήριξη των Ελλήνων στη συμφωνία με τους Δανειστές. Οι εκλογές είναι μέρος της λύσης, όχι του προβλήματος, είπε η Μέρκελ, που λίγο καιρό πριν δεν ήθελε ούτε να ακούσει για εκλογές.

Ο Γιούνκερ και όλη η Ευρώπη γνωρίζουν, όσο κι αν υποκρίνονται, ότι επέβαλλαν δικτατορία στην Ελλάδα, μέσω μιας συμφωνίας ευθέως αντίθετης προς την άμεσα εκφρασμένη βούληση του «κυρίαρχου λαού». Προσπαθούν, μέσω των εκλογών, να «επανερμηνεύσουν» το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Θα πουν ότι οι Έλληνες ψήφισαν ξανά μνημονιακά κόμματα, άρα υποστηρίζουν το Μνημόνιο. Θέλουν να νομιμοποιήσουν το πραξικόπημά τους, αλλά και την καταστροφή μιας ευρωπαϊκής χώρας ως αποτέλεσμα της πολιτικής που της επέβαλλαν.

Αν ο Γιούνκερ και οι όμοιοί του, όπως και ο Τσίπρας, θέλουν όντως δημοκρατική νομιμοποίηση υπάρχει ένας και μόνο ένας δημοκρατικός τρόπος να ανατρέψουν την 5η Ιουλίου. Να κάνουν νέο δημοψήφισμα και να μας ρωτήσουν αν συμφωνούμε με ότι υπέγραψαν. Με τις εκλογές που προκάλεσαν, μας καλούν ουσιαστικά να αποφασίσουμε όχι αν θέλουμε ή όχι τη συμφωνία τους, αλλά ποιόν θέλουμε να διαχειριστεί την καταστροφή μας.

Κούνια που κούναγε και τον Γιούνκερ και τη Μέρκελ! ‘Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, δεν θα κλείσει, θα ανοίξει το ελληνικό ζήτημα, την πιο επικίνδυνη και τραγική φάση του!

Θρίαμβος της Αυτοκρατορίας

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη νίκη από το να μεταβάλλεις σε όργανο και έμπρακτο προπαγανδιστή της πολιτικής σου τον ίδιο τον αρχηγό των εξεγερθέντων αντιπάλων, εν προκειμένω των Ελλήνων που ξεσηκώθηκαν ειρηνικά εναντίον του νεοαποικιακού καθεστώτος των μνημονίων, ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ και Αν.Ελλ. τον Γενάρη και, με συντριπτική πλειοψηφία, ‘Όχι στα μνημόνια τον Ιούλιο.

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη επιτυχία από το να βάλεις ένα κόμμα που ονομάζεται «της ριζοσπαστικής αριστεράς» να εφαρμόσει εκείνο, το ίδιο, το πιο ακραία δεξιό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που εφαρμόστηκε στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη επιτυχία από το να βάλεις την ηγεσία μιας παράταξης που, ότι κι αν της προσάψει κανείς, και είναι πολλά αυτά που θα μπορούσε να της προσάψει, έχει δώσει ποτάμια αίματος για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, να ποδοπατά, για πρώτη φορά στην ιστορία της, τις πιο βασικές αρχές. Να περιφρονεί βάναυσα την εντολή της 5ης Ιουλίου, να φέρνει καλοκαιριάτικα, μόλις μεταφράζοντας με Google εκατοντάδες σελίδες νομοθεσίας, που ψηφίζεται σε εξευτελιστικές ολονυχτίες, για να επικυρώσει, με τη βούλα των «εκπροσώπων του ελληνικού λαού» τη θέληση των ξένων, που ολοκληρώνει τη μεταμόρφωση της χώρας σε αποικία, σε προτεκτοράτο και σε ιδιοκτησία τους. Να χρησιμοποιεί το κόμμα που την ανέδειξε, ως ιδιοκτησία του αρχηγού του.

Τρίζουν τα κόκκαλα όσων έδωσαν τη ζωή τους για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας.

Γιατί έπεσε στη «λούμπα» ο Τσίπρας

Δεν θα υπεισέλθουμε εδώ παρά ελάχιστα στο πολύ ενδιαφέρον θέμα των πολυσύνθετων παραγόντων που εξηγούν την οβιδιακή μεταμόρφωση του Πρωθυπουργού, αυτό το έργο της Κίρκης που ο Όμηρος, αν ζούσε, θα το περιελάμβανε ασφαλώς στην Οδύσσεια.

Ο Αλέξης Τσίπρας ποτέ δεν πίστεψε στις δυνάμεις της δικής του παράταξης και της χώρας ακόμα για να φέρει σε πέρας το έργο εθνικής αντίστασης και αναγέννησης που διεκδίκησε, για να πάρει μια εξουσία που τόσο πολύ ήθελε. Αλλά δεν είναι καθόλου χαζός, όπως θα μπορούσε να πει κανείς για άλλους πρωθυπουργούς. Ήξερε ότι έπρεπε κάτι να βρει απέναντι στη Μέρκελ. Στηρίχτηκε προφανώς εκεί που νόμιζε ότι μπορούσε, για να λύσει το πρόβλημα. Σε μια μερίδα δηλαδή του αμερικανικού και διεθνούς χρηματιστικού κατεστημένου. Από εκεί ήρθαν – ή έτσι νόμιζε – οι διαβεβαιώσεις που συντήρησαν μέχρι τελευταία στιγμή την υπεραισιοδοξία  του για την επίτευξη συμφωνίας. Αγνόησε την κοινή λογική, τις προειδοποιήσεις όλων μας, ακόμα και τις προειδοποιήσεις του Λαφοντέν και της ηγεσίας του Λίνκε, που ήταν στην καλύτερη θέση από τον καθένα να προβλέψουν επακριβώς τι θα έκαναν Μέρκελ και Σόιμπλε. Φοβήθηκε, δεν θέλησε να προετοιμαστεί ποτέ και δεν προετοιμάστηκε, ούτε προετοίμασε για τη ρήξη που σχεδόν αναπόφευκτα θα προκαλούσε η διεκδίκηση διακοπής της μνημονιακής πορείας ή θα καθιστούσε ενδεχομένως απαραίτητη η προσπάθεια σωτηρίας της χώρας.

Σήμερα, η κυβέρνησή του και ο ίδιος προσωπικά, είναι δέσμιοι, όσο ποτέ άλλοτε, των δυνάμεων που τους «ξεγέλασαν», ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, τους βοήθησαν να «ξεγελαστούν». Γι’ αυτό και δημόσια ευχαριστεί την κυβέρνηση των ΗΠΑ ο αντιπρόεδρος Γιάννης Δραγασάκης.

Ο Τσίπρας ως όπλο του Μνημονίου

Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει Δίκη του Κάφκα, ο  ίδιος ο Τσίπρας έγινε  τώρα το πιο μεγάλο επιχείρημα εναντίον του ελληνικού λαού. Είναι σαν να βάζεις το 1940 τον Ιωάννη Μεταξά, μετά το ‘Όχι και κανένα μήνα πολέμου, να υπογράφει τη συνθηκολόγηση και να εξηγεί το αδύνατο και καταστροφικό της «ρήξης» με τον Μουσολίνι. Τι θα γινόταν στο μέτωπο μετά από τέτοιες δηλώσεις και πράξεις;

Το σήμα που «εκπέμπει» ο Τσίπρας, δηλαδή οι επικοινωνιακοί του σύμβουλοι, είναι:

«Κοιτάξτε το παλληκάρι. Πάλευε έξη μήνες, έκανε ότι μπορούσε. Είναι δυνατόν αυτό το γελαστό νέο παιδί, στο οποίο εσείς οι ίδιοι πιστέψατε, υποστηρίξατε, ψηφίσατε να σας ξεγέλασε  τόσο πολύ; Είναι δυνατόν να είναι «προδότης», αυτός, ο αριστερός; Είναι δυνατόν να την πατήσατε τόσο άσχημα; ‘Όχι. Αν δεν μπόρεσε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να το κάνουν, να απαλλάξουν τη χώρα από τα δεσμά της, σημαίνει ότι κανείς δεν μπορεί να το κάνει. Θα ήταν απλώς καταστροφή αν κάποιος άλλος δοκίμαζε. ‘Αρα, πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να δεχτούμε ότι μας υπαγορεύουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, προσπαθώντας να τα κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε».

Επικουρικά, αφήνεται να εννοηθεί ότι με το ζόρι κάθεται στην εξουσία, ίσα-ίσα να μας σώσει, να κάνει πιο ήπιες τις … βλαβερές συνέπειες της συμφωνίας που ο ίδιος συνομολόγησε! ‘Ότι προτιμάει δηλαδή, κατά βάση, αντί να κάθεται στου Μαξίμου μιλώντας με τον Ολάντ και τη Μέρκελ, να επιστρέψει στις λαϊκές ταβέρνες του Γαλατσίου (ή έστω στα κέντρα της Εκάλης) και να υφίσταται, το υπόλοιπο της ζωής του, το μίσος ή την περιφρόνηση μιας όχι ευκαταφρόνητης μερίδας του ελληνικού λαού – γιατί βέβαια όλα τα όνειρα, και τα καλά και τα κακά έχουν ένα τέλος και κάποτε όλοι συνέρχονται από το σοκ, όσο βαρύ κι αν είναι. (Στον ίδιο, οι μοιραίοι φίλοι και σύμβουλοι που εμπιστεύτηκε του λένε ότι πρέπει να συνεχίσει στο τιμόνι, ότι είναι κάτι μεταξύ Μιτεράν και Ντε Γκολ.  Ότι είναι ο νέος «Ανδρέας Παπανδρέου», λες και είναι δυνατόν, ότι γνώμη να έχει κανείς για τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ και τον τεράστιο ρόλο που έπαιξαν, καλό και κακό στην Ελλάδα, να τους ανάγει, απλά και μόνο, σε μια συλλογή κόλπων και επιτυχημένων εξαπατήσεων!).

Ακόμα κι αν ο φουκαράς  Έλληνας πολίτης, που δέχεται αλλεπάλληλους πολιτικούς και επικοινωνιακούς βομβαρδισμούς, προτού δεχτεί τα οικονομικά πυρά του Τρίτου και φαρμακερού Μνημονίου, δεν τα πιστέψει όλα αυτά, τι συμπέρασμα θα βγάλει; ‘Όλα είναι «παιγμένα», δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, άρα ας κοιτάξω πως θα επιβιώσω, δεν έχει καν νόημα να ψηφίσω, άντε το πολύ πολύ να πάω να ρίξω ψήφο στον Λεβέντη, που ξαφνικά έγινε ο αγαπημένος των ολιγαρχικών media. Και επειδή η «αυτοκρατορία» είναι πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, πιθανώς εδρεύουσα σε αθηναϊκό ξενοδοχείο, μας ακούει και αντιδρά στο παραμικρό συμβάν. Ρίξανε στο διαδίκτυο και την εσφαλμένη πληροφορία ότι οι εκλογές είναι άκυρες αν συμμετάσχει κάτω του 50% για να φουσκώσουν την αποχή.

Επικοινωνία στην εποχή του ολοκληρωτισμού

Το επικοινωνιακό σήμα του Τσίπρα και η όλη χρήση του ανδρός ως του ισχυρότερου όπλου εναντίον της ίδιας της παράταξής του και του έθνους του, είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της πολιτικής τεχνολογίας όλων των εποχών. Αυτά, σημειωτέον, δεν μπορούν να τα φτιάξουν ούτε  Έλληνες εξ Ελλάδος επικοινωνιολόγοι, ούτε «στρατηγοί» τύπου Φλαμπουράρη και Δραγασάκη. Προφανώς έχουμε πιθανότατα εδώ τους ίδιους συγγραφείς του Καστελόριζου, του διαγγέλματος Αναστασιάδη στην Κύπρο και ορισμένων ομιλιών Σαμαρά.

Είναι πολύ επιτυχείς, πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Την ημέρα που ο Τσίπρας γύρισε από τις Βρυξέλλες έχοντας συνθηκολογήσει  και έδωσε συνέντευξη στην ΕΡΤ, η κόρη μιας γνωστής μου την πήρε τηλέφωνο και της είπε: «Μαμά με έπεισε. Ξέρω ότι κάνω λάθος. Σε πήρα να μου εξηγήσεις γιατί κάνω λάθος»!

Το κεντρικό «στρατήγημα» της επικοινωνίας Τσίπρα στηρίζεται στο να βάλει το ασυνείδητο των πολιτών ενώπιων του εξής διλήμματος: «Προτιμάτε να διατηρήσετε ζωντανή την ελπίδα σας ή προτιμάτε να βυθιστείτε στην απελπισία». (Αυτό βέβαια χρειάζεται για να λειτουργήσει απουσία αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης, και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που οι εκλογές έπρεπε να γίνουν γρήγορα, προτού επιχειρήσουν τυχόν οι αντιμνημονιακοί τη συγκρότηση κάπως αξιόπιστου εναλλακτικού πόλου και προτού προλάβουν να γίνουν αισθητές οι συνέπειες της συνθηκολόγησης. Παρεμπιπτόντως, αν ο Τσίπρας πίστευε ότι θα πάρει ικανοποιητική ρύθμιση για το χρέος γιατί δεν περίμενε να κάνει μετά τις εκλογές;)

‘Ένα υποπαράγωγο αυτού του διλήμματος είναι το «ευρώ ή δραχμή;». Το ασυνείδητο του πολίτη μεταφράζει αμέσως το δίλημμα σε «συμμετοχή σε ένα ισχυρό αν και πολύ σκληρό ευρωπαϊκό κλαμπ ή επιστροφή σε ένα χρεωκοπημένο κράτος». Χρειάζεται πολύ τέχνη και πολύ δουλειά από τους αντιπάλους της άποψης αυτής.

Η χρησιμοποιούμενη μέθοδος επιδιώκει να ενεργοποιήσει τον κλασικό αγχολυτικό μηχανισμό του ανθρώπου, που τον κάνει να ξυπνάει όταν βλέπει εφιάλτες. Οι εφιάλτες όμως των Ελλήνων είναι στην εξωτερική πραγματικότητα, όχι στο μυαλό τους. Είναι τέτοιο το σοκ που έχουν υποστεί, είναι τέτοια η έκταση της πανωλεθρίας και της προδοσίας, που δεν θέλουν να την αντιμετωπίσουν διανοητικά και δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν συναισθηματικά. Πολύ περισσότερο δεν μπορούν να αντιδράσουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι συχνά καταφεύγουν στην τακτική της στρουθοκαμήλου, απωθούν δηλαδή την πραγματικότητα. Κοροϊδεύουν τον εαυτό τους για να μην τρελαθούν.

Το ίδιο κόλπο βασικά χρησιμοποιούν στις διαφημιστικές τους καμπάνιες οι πιο έξυπνες καπνοβιομηχανίες. Χρησιμοποιούν τις προειδοποιήσεις για τις βλαβερές συνέπειες του καπνού για να σπρώξουν στο κάπνισμα.  Όλοι οι καπνιστές ξέρουν ότι, πίσω από τα χαμόγελα των καπνιστών στις διαφημίσεις, υπάρχει πιθανότατα ο  Άγιος Σάββας και το νεκροταφείο. Το πρώτο που θα κάνουν αν πάει να τους περάσει σοβαρά από το μυαλό μια τέτοια ιδέα είναι βέβαια να τη διώξουν και να ανάψουν τσιγάρο.

Αυτός είναι ο βασικός ψυχικός μηχανισμός που προκαλεί και συντηρεί αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές στον άνθρωπο, όπως το σύνδρομο της Στοκχόλμης, οι εξαρτήσεις από ουσίες, η «παθητική αυτοκτονία» σε ακραίες περιπτώσεις, η έλξη της πόρνης προς τον εκμεταλλευτή της και των Ελλήνων προς τα κόμματά τους!

Έχουμε γίνει εμείς οι  Έλληνες τα ποντίκια σε ένα μεγάλο πείραμα στην ευρωπαϊκή ιστορία, πως να πείσουν δηλαδή ένα ολόκληρο έθνος να αυτοκτονήσει από μόνο του, γιατί περί αυτού πρόκειται.

Αν αυτή είναι χοντρικά η μέθοδος ψυχολογικού πολέμου, πως μπορούμε να αντιδράσουμε, ποιες πολιτικές ή άλλες πρωτοβουλίες μπορούν να βοηθήσουν; Ποιο είναι το αντίδοτο; Μερικές σκέψεις μας θα μοιραστούμε με τους αναγνώστες σε επόμενο άρθρο.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Έξι εβδομάδες αργότερα: 11 μελαγχολικά σημεία για την πορεία της ελληνικής πραγματικότητας Του Alain Badiou

Έξι  εβδομάδες αργότερα: 11 μελαγχολικά σημεία για την πορεία της ελληνικής πραγματικότητας

Του Alain Badiou

1. Αυτό που γνωρίζαμε ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο νικητής των εκλογών στην Ελλάδα , είχε σαν κυρίαρχο σύνθημα ένα μεγάλο ΟΧΙ στην λιτότητα, ότι θα αρνούνταν κατηγορηματικά όλα τα αντικοινωνικά και υφεσιακά μέτρα, που είναι επιζήμια στις πιο βασικές αρχές της ισότητας και της αξιοπρεπής διαβίωσης, τα οποία μέτρα ήταν προϋπόθεση των ευρωπαϊκών οικονομικών επιτελείων για την σύναψη των δανείων. Πολλοί χάρηκαν με την πιθανή ευκαιρία να αναδυθεί στην Ευρώπη μια διαφορετική πολιτική δύναμη , που θα απείχε από την συνηθισμένη ''συμφωνία'' την οποία διατηρούν όλα τα κράτη της Ευρώπης , είτε ηθελημένα, είτε με τη βία.

2. Φυσικά, θα μπορούσαμε να βρούμε ήδη πολλά επιχειρήματα για να μετριάσουμε αυτή την ελπίδα. Θα μπορούσαμε αυτήν την εξαιρετικά ατυχή λέξη «λιτότητα», να την αντικαταστήσουμε με την αντίθετή της (η οποία μπορεί να είναι η "ευημερία"), χωρίς να αλλάζει και τόσο πολύ. Όπως όλα φαίνεται να δείχνουν, οι αντίπαλοι, οι άνθρωποι στην εξουσία και οι χορηγοί της άγριας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να αλλάξουν τίποτα, και επιθυμούν να εδραιώσουν και να επιδεινώσουν την επικρατούσα κατάσταση των οποίων είναι οι υπεύθυνοι αλλά και οι κερδοσκόποι. Σημειώνουμε επίσης, τον κίνδυνο που παρουσιάζει η αποδοχή αμετάβλητων κανόνων με την παραμονή στην εξουσία: εκλογές, αβέβαιες πλειοψηφίες, χαμηλό έλεγχο στον κρατικό μηχανισμό, ακόμα μικρότερο στις οικονομικές δυνάμεις, πειρασμός για συμβιβασμό με την διαφθορά, εν συντομία, ένα πολύ στενό περιθώριο ελιγμών. Και τέλος, βλέπουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να κρατήσει την μάζα του κόσμου, να διατηρήσει δεσμούς και να την οργανώσει. Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν μια εξ ορισμού επιτυχία ευέλικτης άποψης, ιδιαίτερα ανεξέλεγκτης, χωρίς καμία εγγύηση ενάντια στην επίθεση, τόσο την εξωτερική όσο και την εσωτερική, με οπορτουνιστικές κινήσεις που τον έφεραν στην εξουσία, με μόνο απαράβατο κανόνα να παραμείνει εκεί. Για όλους αυτούς τους λόγους, παραμένω στο στρατόπεδο των σκεπτικιστών.

3. Οφείλω να ομολογήσω ότι καθόλη τη διάρκεια των πέντε μηνών "διαπραγματεύσεων" η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έλαβε απολύτως καμία θεαματική πρωτοβουλία, γεγονός ιδιαίτερα αποθαρρυντικό, δικαιολογώντας έτσι και την απαισιόδοξη επιχειρηματολογία μου. Όπως και με την απόφαση για διενέργεια δημοψηφίσματος. Το εξαιρετικό αυτό αποτέλεσμα (ένα μεγάλο και ηχηρό "όχι" στους πιστωτές) θα μπορούσε να είχε ερμηνευθεί ως το έναυσμα επιτέλους, για έναν απολύτως νέο πολιτικό δρόμο. Φαινόταν ότι μια πραγματική περιπέτεια ξεκινούσε στην βάση μιας διαλεκτικής σχέσης κράτους και λαού. Αυτές μου τις ελπίδες κατέθεσα σε άρθρο μου στην Lιberation της 9ης Ιουλίου.

4. Μπορούμε πλέον να πούμε ότι αυτές μου οι ελπίδες διαψευστηκαν και ότι η κρίση μου ήταν εσφαλμένη.

5. Ποιος φανταζόταν αυτό το κακό που θα ερχόταν ; Η ελληνική κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας προχώρησαν σ ένα νέο στάδιο στην πολιτική τους, αποφασίζοντας να πυροβολήσουν ουσιαστικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Αυτό που δείχνει το αποτέλεσμα είναι ότι υπάρχει μια επιτακτική λαϊκή εντολή κατηγορηματικότατης άρνησης (που συνάδει και με τον πυρήνα του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ) των μέτρων που ζητούν οι δανειστές. Και αυτό έπρεπε να ειπωθεί, όχι απλά αναφέροντας ότι η Ελλάδα δεν εγκαταλείπει την Ευρώπη αλλά αντιθέτως διακηρύσσοντας ότι μένει στην Ευρώπη όπως άλλωστε επιθυμεί και η πλειοψηφία των Ελλήνων. Και ότι οι όποιες ελληνικές αποφάσεις που λαμβάνονται από το κράτος, τελούν υπό την αιγίδα και την εποπτεία ενός κινητοποιημένου λαού, παρέχοντας σε όλους τους λαούς και όλες τις κυβερνήσεις, το παράδειγμα ενός νέου ελεύθερου τρόπου διακυβέρνησης στην Ευρώπη.

6. Στον απόηχο του δημοψηφίσματος, ήταν ακόμα δυνατό να πετάξει η ελληνική κυβέρνηση το μπαλάκι στους Ευρωπαίους ηγέτες χρησιμοποιώντας αυτό το επιχείρημα : είμαστε στην Ευρώπη και στο ευρώ, αλλά έχουμε λάβει κατηγορηματική εντολή από τον λαό μας να αρνηθούμε τους όρους σας. Πρέπει να επαναλάβουμε την διαπραγμάτευση χωρίς να πράξουμε το μέγα λάθος του να συμπεριλάβουμε αυτούς τους ορούς που όπως δείχνει το μνημόνιο λειτουργούν ενάντια στην Ευρώπη των λαών και όχι υπέρ της. Αυτή έπρεπε να ήταν η πανηγυρική δήλωση το βράδυ του δημοψηφίσματος τονίζοντας τρία δυνατά σημεία: ουδεμία απόρριψη της Ευρώπης, μη αποδοχή των όρων που επιβάλλονται για να πληρώσουν οι Έλληνες ένα οικονομικά αδικαιολόγητο και ανεξόφλητο χρέος και την αρχή μιας νέα πορείας για μια Ευρώπη των λαών και όχι των τραπεζών.

7. Υπάρχει πολιτική μόνο εάν αντικαταστήσουμε, το πρόβλημα που τίθεται από τον αντίπαλο, με ένα διαφορετικό πρόβλημα. Ο εχθρός λέει: είτε θα με υπακούσεις, είτε θα εγκαταλείψετε την Ευρώπη. Είναι αυτός και μόνον αυτός ο οποίος κραδαίνει τον κώδωνα του Grexit. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να παίξει το ίδιο παιχνίδι με τους Ευρωπαίους, με την κακιά Γερμανίδα μητέρα, με τον συμπαθητικό αλλά ντροπαλό μπαμπά Γάλλο και με το μικρο κακό αγόρι από την Ελλάδα, ένα θεατρικό έργο στο οποίο, δυστυχώς, από ότι φαίνεται ο Τσίπρας τελικά έχει ενσωματωθεί. Γιατί να μην απαντήσει ακούραστα το εξής: «το Grexit δεν είναι για μας στον ορίζοντα, δεν τίθεται καν ζήτημα. Είτε αλλάζετε τους ορούς σας έπειτα από διαπραγμάτευση, είτε ανοιγόμαστε στην Ευρώπη όπου δεν έχετε κανέναν τρόπο να μας αποκλείσετε, αναλαμβάνοντας όλες τις συνέπειες. Υπάρχει ένας άλλος τρόπος για την αντιμετώπιση της κρίσης, ένας άλλος τρόπος που θα συγκεντρώσει όλες τις κυβερνήσεις (όπου αυτό είναι δυνατόν) και όλες τις διαθέσιμες πολιτικές δυνάμεις σε ολόκληρη την Ευρώπη».

8 .Με άλλα λόγια, όσον αφορά το θέμα του νομίσματος ίσως να μην υπήρχε άμεσα ένα προγραμματικό σχέδιο Β (και δεν είναι σίγουρο ότι δεν υπήρχε) αλλά υπήρχε και έπρεπε να αναδείξει χωρίς δειλία το πολίτικο ζήτημα Β, όσον αφορά το δίλημμα "συμφωνείτε, ή Grexit! ". Αυτή δεν ήταν η στάση του Τσίπρα και της ομάδας που τον συμβουλεύει και υποστηρίζει. Συμφώνησαν να παίξει το ρόλο του ιδιότροπου μαθητή, που σημειώνει πρόοδο στο παιχνίδι που έχει στηθεί από την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ομάδα. Έχουν γίνει ένα με την αντίθετη άποψη υιοθετώντας το πρόβλημα, μέρα με την μέρα , μόνο και μόνο για να πιστέψει ο κόσμος ότι είναι καλό να μείνουν αυτοί στην εξουσία και όχι τα άλλα ελληνικά κόμματα( με τα οποία σύντομα θα συγκυβερνήσουν). Στην πραγματικότητα, αν τα πράγματα είναι έτσι όπως οι ίδιοι λένε, θα ήταν πιο αξιοπρεπές να φύγουν και απείρως καλύτερο όσον αφορά την προετοιμασία του μέλλοντος. Αυτού του είδους η συνθηκολόγηση, είναι χειρότερη από την άθλια αδιαφορία των προηγούμενων κυβερνήσεων, γιατί εξασθενίζει την ιδέα, που είναι ήδη ανεπαρκής στην Ευρώπη, για μια πραγματική πολιτική ανεξαρτησία. Και αυτό το κάνουν για ασήμαντα κέρδη, με το κόστος της σημαντικής επιδείνωσης της κοινωνικής πραγματικότητας.

9. Στην υπόθεση αυτή, το δημοψήφισμα, και μόνον αυτό, ήταν η δημιουργία μιας κατάστασης, θα έλεγα προ-γεγονότων. Η κυβέρνηση απευθύνθηκε στο λαό. Ο λαός ανταποκρίθηκε θετικά, και περίμενε από την κυβέρνηση να ανταποκριθεί με βάση το αίτημα του λαού. Ήταν μια μοναδική στιγμή. Ο Αλέξης Τσίπρας "απάντησε" λέγοντας ότι θα συνεχίσει να κάνει ... ότι και οι προηγούμενοι . Αποφάσισε να είναι πολιτικά ασυνεπής ακόμα και σε αυτά που ο ίδιος έλεγε ότι θα κάνει. Τι μπορούμε να πούμε για μια τέτοια στάση, όπου δεν μπαίνει καν θέμα δεξιάς ή αριστεράς. Ο Τσίπρας και οι σύμβουλοι του αποδείχτηκαν ανίκανοι να κάνουν αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν άλλοι, όχι κατανάγκην μεγάλοι επαναστάτες, αλλά συντηρητικοί όπως ο Ντε Γκωλ και ο Τσώρτσιλ. Δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να πάρουν, κάτι που είναι σπάνιο, μία γνήσια πολιτική απόφαση: μία απόφαση που να δημιουργεί μία καινούργια προοπτική, της οποίας θα πρέπει να εξερευνήσουμε τις συνέπειες, κινητοποιώντας όχι μόνον πολιτικούς οργανισμούς, αλλά και όσους όσοι έχουν επίγνωση του επείγοντος της κατάστασης. Δεν υιοθέτησαν απέναντι στους ευρωπαίους γραφειοκράτες την πρακτική του Μιραμπό και των βουλευτών του 1789 και δεν αναφώνησαν: "Είμαστε όπως και εσείς μέσα στην Ευρώπη και στο ευρώ. Αντίθετα με εσάς, έχουμε την εντολή του λαού για μία άλλη Ευρώπη και ένα άλλο ευρώ. Εάν θέλετε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, πείτε το ξεκάθαρα και προσπαθήστε να το επιβάλλετε με τη βία!"

10. Εν συντομία, πιστεύω πως το λάθος του Τσίπρα και της ομάδας του είναι ότι πολύ απλά δεν έκαναν πολιτική τη στιγμή που , ως εκ θαύματος και για κάποιες μέρες (μετά το βράδυ του δημοψηφίσματος), ήταν στο χέρι τους να κάνουν. Μετά από αυτήν την παράλειψη, πολύ φοβάμαι ότι θα ξαναγυρίσουμε στη συνηθισμένη κατάσταση. Η Ελλάδα δεν θα σημαίνει πλέον τίποτα για κανέναν, θα πληρώσει αυτά που μπορεί να πληρώσει, οι Έλληνες θα γίνουν πιο δυστυχείς και απελπισμένοι και θα ξεχάσουμε σύντομα αυτό το κεφάλαιο, εν μέσα στην αναστάτωση του πλανητικού κεφαλαίου.

11. Εάν υπάρχει ένα δίδαγμα από τις σπουδαίες στιγμές της Ιστορίας, αυτό είναι ότι οι πολιτικές ευκαιρίες έρχονται για μία στιγμή και μετά δεν επανεμφανίζονται. Από τον 19ο αιώνα η σοσιαλδημοκρατία έτσι τοποθετείται: ποτέ δεν εκμεταλλεύεται μία σπάνια ευκαιρία, η οποία θα άνοιγε δρόμους για μία εναλλακτική. Αντίθετως, παλεύει με επιμονή ώστε να καταδείξει ότι αυτή ευκαιρία δήθεν δεν υπήρχε ποτέ. Είναι άραγε ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβερνητική του ομάδα νεοσοσιαλδημοκράτες, τους οποίους ο κεφαλαιο-κοινοβουλευτισμός έχει μεγάλη ανάγκη δεδομένης της ευτέλειας του παλαιού πολιτικού προσωπικού; Εάν είναι έτσι, δεν θα μιλήσουμε ξανά. Εάν καινούργιες περιπέτειες, συμπεριλαμβανομένης της διαμόρφωσης και της ανάδειξης στην εξουσίας του τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ που εναντιώνεται στο ισχύον καθεστώς, δείχνουν ότι μία νέα πολιτική φωνή, σε επίπεδο ευρωπαϊκό ή και παγκόσμιο, είναι ζωντανή στην Ελλάδα, τότε θα ξαναχαρούμε, χωρίς δεύτερη σκέψη.   

*Ο Alain Badiou ειναι Γάλλος μαρξιστής φιλόσοφος.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα LIBERATION ( 20/ 08/ 2015 )