Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Στην μνήμη και στην θύμηση ενός αγαπητού φίλου και συντρόφου, του Κώστα Τζιαντζή

Στην μνήμη και στην θύμηση ενός  αγαπητού φίλου και συντρόφου, του Κώστα Τζιαντζή



Σύντροφος και φίλος από παλιά, όσο και η συμμετοχή  μου στην Αριστερά και δεν μπορώ παρά να πω πως με σημάδεψε και με καθόρισε.

Η αρχή λίγο μετά την δικτατορία, στις εκλογές  του Νοεμβρίου του 1974   που ήταν υποψήφιος με την Ενωμένη Αριστερά, με ομιλίες στα χωριά και στον Πύργο μια Κυριακή πρωί σε   μια άδεια  από κόσμο  κεντρική πλατεία (έκτος 15-20 άτομα με ένα πανό ) και που να απευθύνεται στον κόσμο που φοβόταν να έλθει στην συγκέντρωση.
Και μετά συνεχίσαμε…

 Ο Κώστας  που έφυγε πριν πέντε χρόνια (ο1/11/2011), ένας ευγενικός άνθρωπος, πάντα ανήσυχος και σε αναζήτηση για τις σύγχρονες απαντήσεις στις ανάγκες της Αριστεράς.
Αγαπούσε τον Πύργο, τους Πυργιώτες όντας γέννημα-θρέμμα του.

Ο  Κώστας Τζιαντζής, ηγετική προσωπικότητα της κομμουνιστικής Αριστεράς και του αντιδικτατορικού κινήματος έφυγε  σε ηλικία 63 ετών.
Γεννήθηκε στον Πύργο της Ηλείας το Σεπτέμβρη του 1948. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Εντάχθηκε στο αντιδικτατορικό κίνημα, συνελήφθη το 1968 από την Ασφάλεια και το 1969 οργανώθηκε στην ΚΝΕ. Ήταν μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ στη διάρκεια της δικτατορίας και ο βασικός συντελεστής στη δημιουργία της Αντι-ΕΦΕΕ.
Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν γραμματέας της ΚΝΕ.
Σπουδάζουσας και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων. Καταζητούμενος της χούντας από το Φεβρουάριο του 1974 πέρασε στην παρανομία μέχρι τη μεταπολίτευση.

Μετά την κατάρρευση της χούντας υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ μέχρι το 1989, οπότε αποχώρησε μαζί με άλλα 14 μέλη της ΚΕ που δημιούργησαν εν συνεχεία το Νέο Αριστερό Ρεύμα.
Ο Κώστας συνέδεσε τα νεανικά του χρόνια με το αντιδικτατορικό κίνημα και συνέβαλε όσο λίγοι στην ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος που έγινε καταλύτης για την κατάρρευση της χούντας.
Στα δύσκολα για την Αριστερά χρόνια που ακολούθησαν έδωσε σκληρές μάχες για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού ιδανικού και τη διαμόρφωση ενός επαναστατικού προγράμματος, του αντίστοιχου κόμματος και του εργατικού κινήματος της εποχής μας για την κομμουνιστική απελευθέρωση.
Αφιέρωσε  ολόκληρη τη ζωή του στην υπόθεση του κομμουνιστικού κινήματος και της σύγχρονης επαναθεμελίωσής του.

Ο Κώστας απετέλεσε και ένα διαρκές φλεγόμενο επαναστατικό μετέωρο σε όλα τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι την απότομη διακοπή της δημιουργικής και ανιδιοτελούς ζωής του.
Οι φίλοι του ξέρουν και οι νεώτεροι αισθάνονται πόσο πολύτιμος υπήρξε, πόσο μεγάλη είναι η απουσία του και πόσο ασπίλωτη η συμβολή του στο κομμουνιστικό εγχείρημα της εποχής μας.  
Σε ένα  άρθρο του, γραμμένο το 1995 για τον Νίκο Μπελογιάννη κι όμως τρομακτικά επίκαιρο σήμερα. Το έγραψε για τον Νίκο Μπελογιάννη: «Κέρδισε ιδιαίτερα την τιμή να εκφράσει ως τα όρια της ποίησης και του μύθου την αυταπάρνηση και την αισιοδοξία των κομμουνιστών, των επαναστατών, των χιλιάδων αγωνιστών». Ρήση που ταιριάζει τόσο πολύ για τον ίδιον.

Πολλά έχουν γραφτεί για τον Κώστα.
Ξεχωρίζω δύο κείμενα, ενός που διαφωνούσε μαζί  του για τα θέματα της Αριστεράς , του   Μίμη Ανδρουλάκη και ενός που συμφωνούσε του Δημήτρη  Γράψα.


Μίμης Ανδρουλάκης: Κώστας Τζιαντζής ή η αιώνια επιστροφή των “ηττημένων” της ιστορίας

“Έφυγε” ο Κώστας; Όταν έγραφα το “Χαμένο Μπλουζ” (‘96) αυτόν το ρομαντικό επαναστάτη με το άρωμα των εξεγέρσεων του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου είχα στο μυαλό μου. Ένας genius, μια ηγετική μορφή με ασύλληπτη συναισθηματική ευφυΐα.
Να αγαπάς προσωπικά κάποιον, να τον λατρεύεις ακόμα κι όταν διαφωνείτε, δεν ήταν ποτέ εύκολο στην αριστερά. Να είσαι με κάποιον σύντροφος στις δύσκολες ώρες της παρανομίας δεν είναι ασυνήθιστο. Το δύσκολο είναι να έχεις μια αγαπητική φιλική σχέση.

“Επιστρέφω” συχνά στην εικόνα του Κώστα στο εσωτερικό του βλέμμα, το συνωμοτικό του χαμόγελο, την κρυφή μελαγχολία, το καθοδηγητικό του ύφος που το μετρίαζε αν δεν το αυτοακύρωνε το λεπτό διεισδυτικό χιούμορ του.
 Σε δυο τρεις περιπτώσεις διαφωνήσαμε στην τακτική του αντιδικτατορικού αγώνα αλλά με τι τρυφερή αλληλεγγύη και αμοιβαία εκτίμηση και αναγνώριση! Ήταν η πιο κατάλληλη ηγετική προσωπικότητα για να ανασυνθέσει στη μεταπολίτευση μια νέα λαϊκή πλειοψηφική αριστερά.
Ένας Έλληνας ας πούμε Λούλα. Τι τον συγκρατούσε; Ποιο αόρατο χέρι, εσωτερικό, ψυχικό, σκηνοθετούσε την αποτυχία του και τη δική μας αποτυχία;
Τον πείραζα πως ήταν Πυργιώτης ή ότι τον τραβούσε προς τα πίσω η παράδοξη ενοχή ότι γεννήθηκε “αστός” που παράκμασε η οικογένειά του. Ξαναεπιστρέφουμε μαζί του στο αίνιγμα της ιστορίας γιατί ο χαρισματικός Τρότσκι έχασε από τον αγροίκο, πειθαρχημένο Στάλιν.
Ίσως ένιωθε ο Κώστας πάντα μια ακατανίκητη έλξη προς την οικειότητα, την αφοσίωση και την επαναστατική ομοιογένεια ενός στενού κύκλου όπως με τους συντρόφους του στο ΝΑΡ και παλιότερα στους επαναστατικούς αντιδικτατορικούς κύκλους της πλατείας Μαβίλη.

“Επιστρέφω” πολλά βράδια στον Κώστα όπως γλιστρά η μνήμη μου στον επαναστάτη αναρχικό Μπλανκί με τη μελαγχολική σύλληψη της ιστορίας, που βασίζεται στην αιώνια επιστροφή των “ηττημένων”. Είναι η ποίηση μιας βαθύτερης ήττας όλων μας με διαφορετικό πρόσημο.
Χωρίσαμε σύντροφε Κώστα σαν δυο καράβια που ξεκίνησαν από το ίδιο λιμάνι και πίστευαν πως κάποτε θα ξανασμίξουν.
Το ήξερες όμως ότι “επιστρέφω” σε σένα όπως “επιστρέφουμε πάντα στον οίκο του πατρός μας” κατά τον Νοβάλις.»

Δημήτρης Γράψας: Για τον Κώστα Τζιαντζή

Πόσο δύσκολο είναι να μιλήσω σήμερα εδώ ρε Κώστα; Τι να πρωτοπώ;
Δυσκολεύομαι πολύ, εσύ θα το καταλάβαινες, και μ’ ένα γλυκό χαμόγελο κι ένα χάδι, μετά από ένα αργόσυρτο σήκωμα του χεριού σου, θα το έδειχνες.

Το ξέρουν αυτό το χαμόγελο κι αυτές τις κινήσεις πολλοί από τους παρευρισκόμενους εδώ. Το ξέρουν πιο καλά απ’ όλους η αγαπημένη σου Μαριάννα, η Μαρία και ο Δημήτρης. Μα το αναγνωρίζουν και οι εκατοντάδες δικοί σου άνθρωποι, αυτοί που από την στιγμή που πληροφορήθηκαν το αναπάντεχη είδηση, πρώτα έκλαψαν και μετά οργίστηκαν για όσα δε πρόλαβαν να σου πουν και να κάνουν μαζί σου. Στο τέλος όμως μείνανε μ’ ένα πικρό χαμόγελο στο στόμα, θυμούμενοι μια μοναδική- από τις χιλιάδες μοναδικές ιστορίες, που γέμισαν την πολυτάραχη ζωή σου και είχαν την τύχη να την μοιραστείς μαζί τους.

Αυτές οι μυριάδες μοναδικές ιστορίες θα συντροφεύουν από τούδε και στο εξής τις παρέες που θέλουν ν’ αλλάξουνε τον κόσμο. Στόμα με στόμα, θα ταξιδέψουν στ’ απέραντα του χώρου και του χρόνου, θα φτάσουν ως και σε επαναστάτες που δεν έχουν ακόμη γεννηθεί. Έτσι που αυτοί θα λένε: «Αυτό θα ‘κανε ο Κώστας Τζιαντζής, αυτό πρέπει να κάνουμε και ‘μεις»

Και θα σαι Κώστα, οδηγός, φάρος και παράδειγμα για τις νεότερες γενιές, που θα σκύψουν και θα μελετήσουν το έργο σου, την στάση ζωής σου, τις ακλόνητες αφετηριακές αρχές που διαπερνούσαν κάθε σου επιλογή.

Εμείς εδώ από το σκοτεινό 2011, τόσο φτωχότεροι από την απουσία σου, μόνο οδηγίες χρήσης για την βαθύτερη κατανόηση του έργου και των πράξεων σου, μπορούμε να στείλουμε στο φωτεινό μας μέλλον.

Σύντροφοι του μέλλοντος!

Για να γνωρίσετε αυτόν τον μεγάλο επαναστάτη, μη προσπαθήσετε ποτέ να δείτε χωριστά τον Κώστα και τον σύντροφο Τζιαντζή. Ήταν μια καθολική και αδιάσπαστη ενότητα. Ο Κώστας ήταν από την κορφή ως τα νύχια ένα άλμα: Από τη εποχή των ηρωικών και μυθιστορηματικών φυσιογνωμιών της τρίτης διεθνούς και της επαναστατικής εποποιίας του πρώτου μισού του προηγούμενου αιώνα, ως στην εποχή της πανανθρώπινης Κομμουνιστικής χειραφέτησης. Ήταν άνθρωπος απ’ το παρελθόν και το μέλλον μαζί. Κυρίως όμως από το μέλλον. Και η ζωή του, μια γέφυρα ανάμεσα τους.

Από την πρώτη στιγμή που μ’ ένα μεγάλο σάλτο παράτησε μια στρωμένη αστική ζωή και βρέθηκε στην γειτονιά του προλεταριάτου, που από Κωνσταντίνος έγινε Κώστας και τόσο αγαπήθηκε από χιλιάδες ανθρώπους, μελέτησε και λάτρεψε την λαϊκή κουλτούρα. Της υποκλίθηκε, όχι όμως άνευ όρων. Σα φακός που δείχνει τον δρόμο μπροστά κι όχι σα καθρέφτης που αντανακλά. Θεωρούσε ότι όρος για την συγκρότηση της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της, ήταν η ηγεμονία μιας νέας προλεταριακής ηθικής, που δε θα διαμορφωθεί μηχανικά σαν αντανάκλαση των υλικών συμφερόντων της, αλλά μέσα στην ταξική πάλη και στην γιγάντια ιστορική αναμέτρηση του κόσμου της εργασίας με τον κεφάλαιο. Μια ηθική που θα διέπεται από το ηρωικό της πνεύμα, την ατσαλένια της θέληση και την ιστορική της ανωτερότητα. Την ακλόνητη σιγουριά για τον σύντροφο και τον σκοπό, την συνεχή αμφισβήτηση για τα μέσα.

Ο Κώστας ήταν πάντα δίπλα στους συντρόφους και στους φίλους του. Όχι μόνο στις δύσκολες στιγμές, εκεί που μηχανικά τείνουν να βρίσκονται όλοι, αλλά και στις ταπεινές, στις υπαναχωρήσεις και στους κλονισμούς. Εκεί που οι πολλοί τείνουν να κατακεραυνώσουν και να καταγγείλουν. Δεν χάριζε κανέναν στον αντίπαλο. «Να είμαστε αδιάλλακτοι με τις απόψεις μας, διαλλακτικοί με τους ανθρώπους», έλεγε και τόσο όμορφα συμπύκνωνε, ας μου επιτραπεί αυτή η θεωρητική ακροβασία-τόσο άρεσαν άλλωστε αυτές στον σ. Τζιαντζή- την ουσία ενός επαναστατικού ουμανισμού.

Το πρώτο δώρο που μου είχε κάνει στην εφηβική ζωή μου ήταν δυο βιβλία. Το μανιφέστο και το κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου. Άλλη μια αδιάσπαστη ενότητα στην κοσμοαντίληψη του Κώστα. Χωρίς την κουλτούρα, φτιάχνονται τα μονοδιάστατα στελέχη του κομματικού σωλήνα κι όχι οι επαναστάτες της συγκλονιστικής μας εποχής, αυτή ήταν θεμελιακή γι’ αυτόν αρχή. Έτσι και στις κατοπινές μας συζητήσεις ο Κάφκα, ο Μπαλζάκ ή ο Αλεξάνδρου δεν εκτοπίζονταν από τους κλασσικούς του μαρξισμού, αλλά τους συμπλήρωναν.

«Το μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος Δημήτρη, που βέβαια το χεις διαβάσει, αλλά πρέπει να το ξαναδιαβάζουμε συχνά» μου είχε πει τότε με την συνηθισμένη του βαριά φωνή, εκτοξεύοντας μια κολακεία σ’ έναν 14χρονο που σίγουρα δε χρειαζότανε, μιας και ο θαυμασμός μου για το πρόσωπο του ήταν δεδομένος. Δεν απάντησα τότε, ότι όχι, προφανώς δε το χω διαβάσει, ούτε κατάλαβα γιατί το είπε.

Πολλοί βέβαια δε κατάλαβαν ούτε αργότερα γιατί ο Κώστας πάντα κολάκευε τον συνομιλητή του. Δεν είχε καμία σχέση με την αστική κολακεία αυτή του η συνήθεια, ούτε με την αναπαραγωγή της στους κόλπους της Αριστεράς, που στοχεύει στο μανιπιουλάρισμα και τον έλεγχο. Ο Κώστας στόχευε στο να καταστήσει τον σύντροφό του ισότιμο συνομιλητή, να του δείξει τον σεβασμό του και ταυτόχρονα τις απαιτήσεις που είχε από αυτόν. Κάθε του κολακεία ισοδυναμούσε με δέκα μέρες διάβασμα, με στύψιμο του μυαλού κι επίπονη προσπάθεια. Σου έδειχνε τον δρόμο, με επιτακτική και σφοδρή ευγένεια, σου έλεγε ότι πρέπει να σηκώσεις τον πήχη των προσωπικών σου επιδιώξεων. Έτσι που καμιά φορά η αποτροπή της απογοήτευσής του, γινότανε το μεγαλύτερο κίνητρό σου.

Δεν μιλούσε ποτέ για τον εαυτό του, ούτε συνήθιζε να εξιστορεί σε πρώτο ενικό «μεγάλα κατορθώματα του παρελθόντος». Τον συγκινούσε και τον όριζε το «εμείς», είχε ατελείωτη απέχθεια στη προσωπική ανάδειξη και στην δραματουργία.

Είχε ακλόνητη εμπιστοσύνη και σεβασμό στον κόσμο του αγώνα και ιδιαίτερα στην αυθόρμητη επαναστατική τάση της εργατικής τάξης. Δεν μου είχε πει ποτέ τα μυστικά των χειρισμών στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, δεν είχε αναφερθεί ποτέ σε άλλους μύθους που πλανώνται πάνω από το όνομά του. Μα συχνά-πυκνά, με έντονη αυτοκριτική, μίλαγε για την πρωτοβουλία της μετωπικής συγκρότησης του κόσμου του Πολυτεχνείου, της εξέγερσης του 73 αλλά και της εξέγερσης και της επανάστασης που είχανε μπροστά τους, που αυτός εισηγήθηκε στο Κόμμα και κόπηκε από τον Μηχανισμό, στο όνομα της συμπόρευσης αυτών που αργότερα ονομάστηκαν και «δυνάμεις της αλλαγής». Έτσι μιλούσε για το παρελθόν, για όσα δεν έγιναν και μένει να γίνουν.

Ο Κώστας Τζιαντζής έκλεινε πάντα τις συζητήσεις του με την ακλόνητη επαναστατική αισιοδοξία για το μέλλον. Μας καλούσε να προετοιμαστούμε για την μεγάλη μάχη που κυοφορείται αντικειμενικά και θα κριθεί υποκειμενικά, «διαβάζοντας» από την μια τις ανώτερες κρισιακές τάσεις του σύγχρονου καπιταλισμού -πολύ προτού η κρίση απασχολήσει την δημοσιολογία- και από την άλλη την ανωριμότητα των επαναστατικών και κομμουνιστικών δυνάμεων.

Αυτός είναι ο δρόμος. Δε μας επιτρέπεται να τον τιμήσουμε αλλιώς.
Κάθε φορά που θα στεκόμαστε ασπίδα σ’ ένα κατατρεγμένο

Κάθε φορά που θα αγαπάμε σε βάθος ένα σύντροφό μας, κάθε φορά που θα μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια της ψυχής του
Κάθε φορά που θα αντιλαμβανόμαστε τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα πρωτα απ’ όλα σαν ζητήματα προσωπικής στάσης
Κάθε φορά που θα σκεφτόμαστε με βάση το ιστορικό και το στρατηγικό, κι όχι με βάση το πρόσκαιρο και το ταπεινό

Θα τιμάμε τον μεγάλο σύντροφο, φίλο κι αδερφό, επαναστάτη και Κομμουνιστή Κώστα Τζιαντζή

Κι όταν ο κόσμος μας θα καίγεται, όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται, αυτός θα είναι εκεί να μας θυμίζει τις μέρες που αξίζουμε

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Κάποια λόγια, ένα ποίημα και ένα τραγούδι

Κάποια λόγια, ένα ποίημα  και  ένα τραγούδι

















Μέρες τώρα με κυριεύουν κάποια  λόγια,  ένα ποίημα αλλά και ένα τραγούδι.
 Διαχρονικά  και τα τρία αλλά και ιδιαίτερα επίκαιρα στις μέρες μας…

Τα λόγια αφιερώνονται  σε φίλους και συντρόφους που υπερασπίζονται μνημόνια, νεοφιλελευθερισμό και μονόδρομους και που αλλάζουν και μεταλλάσσονται..
Το ποίημα αφορά εμάς/εσάς… ( και την στάση μας )
Το τραγούδι άδει  για όλους …( και τις επιλογές  μας )

Τα λόγια λένε

«Πρόσεχε τις σκέψεις σου, γίνονται λόγια.
Πρόσεχε τα λόγια σου, γίνονται πράξεις.
Πρόσεχε τις πράξεις σου, γίνονται συνήθειες.
Πρόσεχε τις συνήθειες σου, γίνονται χαρακτήρας.
Πρόσεχε το χαρακτήρα σου, γιατί γίνεται η μοίρα σου.»


Το ποίημα ...είπε …

Επίκαιροι Αμίλητοι

"Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες
περί δημοκρατικής τάξης, ανάμεσά
μας οι αμίλητοι ζούνε.
Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,
οι ηγεμόνες δυναμώνουν,
ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,
των ανυπόταχτων τα μούτρα
τσαλακώνουν.
Ετούτων των αμίλητων το πετσί, περίεργα θα ’λεγες είναι
φτιαγμένο.
Τους φτύνουνε καταπρόσωπο κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυσμένο.
Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,
και που το παράπονό τους να πούνε;
Απ’ του μισθού τα ψίχουλα, πώς να αποχωριστούνε;
Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους,
μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.
Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!
Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,
άλλο δε μας μένει."

«Βλαντίμιρ  Μαγιακόφσκι»

Το τραγούδι άδει 

Οι παλιοί μας φίλοι ( Διονύσης Σαββόπουλος)
           
……
κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις.
……


Και τα λόγια και το ποίημα και το τραγούδι …

… μεταλλαγή ή εξέλιξη ;
… υποταγή ή αντίσταση ;
... αποδοχή ή  αντίθεση ;
;

;

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Μια προσέγγιση, μια ερώτηση, μια απάντηση και μια διέξοδος αναζητώντας την Αριστερά και μια ανάσα για την Ελλάδα

Μια προσέγγιση, μια ερώτηση, μια απάντηση και μια διέξοδος αναζητώντας την Αριστερά  και μια ανάσα για την Ελλάδα



Υπάρχουν αριστεροί πριν και «αριστεροί» μετά την ανάληψη της εξουσίας. Αρχικά αυτοί οι «αριστεροί»  φαντάζονται, διακηρύσσουν  πως θα πλάσουν έναν καινούργιο κόσμο ή τουλάχιστον καλύτερο από τον πιο παλιό, ωστόσο όταν ανεβαίνουν στην εξουσία παρασύρονται, διαβρώνονται, μεταλλάσσονται και οι αντιπρόσωποί της  που πηγαίνουν πάντα προς τα δεξιά…

Η ίδια όμως η πραγματικότητα της Ευρώπης του νεοφιλελευθερισμού (λιτότητα, θηριώδεις ανισότητες, καταστροφή του περιβάλλοντος, έλλειμμα δημοκρατίας, αυταρχισμός), μήπως μας  υποχρεώνει να μην εγκαταλείψουμε τον στόχο που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», «μια άλλη Ευρώπη  είναι εφικτή», «μια άλλη Ελλάδα είναι εφικτή» ;

Να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι τα μνημόνια, η αποδοχή των εκβιασμών και του άδικου , το σκύψιμο της κεφαλής και της μέσης  είναι η φυσική τάξη πραγμάτων, ότι δεν υπάρχει εναλλακτικό μοντέλο και ότι δεν υπάρχει άλλη στάση, η στάση του δίκιου, της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας ;

Όχι.

 Ένας φίλος με ερώτησε: «Ποιά είναι η αριστερά ? Αυτό ψάχνουμε εδώ και πολλά χρόνια.» «Ποια είναι η διέξοδος;»

Λόγω του επίκαιρου (θα μου πείτε, πότε δεν ήταν επίκαιρο;) του  έδωσα μια εύκολη και μια δύσκολη απάντηση και μια σκέψη για την διέξοδο.

Η εύκολη (και σύντομη ) απάντηση:

Πάντως ο τωρινός ΣΥΡΙΖΑ αριστερά δεν είναι.

Η δύσκολη (και η πιο μακροσκελής) απάντηση:

 Αριστερά σε αντιλήψεις, θέσεις  αλλά και ως πολιτικοκομματική  συγκρότηση είναι αυτή που:
 1. Αντιμάχεται την αδικία, τις βαθιές ανισότητες και τις διακρίσεις που απορρέουν από την ταξική δομή της καπιταλιστικής κοινωνίας.
2. Προωθεί την κοινωνική ισότητα, την φιλία και την συνεργασία ανάμεσα στα έθνη και τους λαούς, με σεβασμό στην κουλτούρα κάθε λαού.
3. Αγωνίζεται για ουσιαστική Παιδεία και μόρφωση που να αφορά όλα τα μέλη της κοινωνίας, εναντίον του σκοταδισμού είτε εθνικιστικού, είτε θρησκευτικού.
4. Στην  οικονομική  θεώρηση της περιλαμβάνονται από τον Κέυνς και το Κράτος Πρόνοιας ως και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής όπως μεγάλα εργοστάσια και τον κεντρικό σχεδιασμό.
5. Αντιμάχεται την στρεβλή παγκοσμιοποίηση και τον διεθνή ανταγωνισμό των οικονομιών, αυτών που  επιφέρουν πιέσεις για χαμηλότερες αποδοχές, απορρύθμιση των εργατικών σχέσεων, και όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
6. Επιδιώκει και προωθεί την ελευθερία την πλήρη, την  ελευθερία που δεν περιορίζει την ελευθερία του άλλο.
-   Την όλη ελευθερία και όχι  μια με ολίγη όπως παραγγέλναμε στα μαγέρικα
-   Την ελευθερία που δίνει την  δυνατότητά σε έναν άνθρωπο να δρα κατά βούληση.
-   Την ελευθερία ως αποτέλεσμα της ατομικής, της κοινωνικής και της πολιτικής ελευθερίας.
-   Την ελευθερία που ο κάθε άνθρωπος  είναι κτήμα του εαυτού του και όχι δούλος ή ιδιοκτησία κάποιου.
-   Την ελευθερία  που εδραιώθηκε στην Ευρώπη με το κίνημα του Διαφωτισμού.
-   Την ελευθερία που ο κάθε άνθρωπος να μπορεί, πέραν του εαυτού του, να δρα κοινωνικά χωρίς να περιορίζεται σε εξαναγκασμούς.
-   Την ελευθερία που  διασφαλίζει   τις ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες σε όλα τα μέλη της κοινωνίας και περιλαμβάνει την ελευθερία της έκφρασης, της εργασίας, την ανεξιθρησκία κλπ.
-   Την ελευθερία (Πολιτική ελευθερία ) που να μπορεί ο καθένας να συμμετέχει στο πολιτικό γίγνεσθαι θεσμικά με προτάσεις, επιχειρηματολογία στον διάλογο, ψήφο και έλεγχο των εφαρμοστών της πολιτικής.
-   Την ελευθερία (Πνευματική ελευθερία) που  να μην εξαρτάται η σκέψη και ο λόγος από τη βαρύτητα των προλήψεων, των προκαταλήψεων, των αυθεντιών κλπ. , που να μην περικόπτεται από την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση, τα επιβαλλόμενα πρότυπα, τα δόγματα, περιορίζεται από την κατευθυνόμενη πληροφόρηση, τα προβαλλόμενα πρότυπα, τις προλήψεις, τις προκαταλήψεις, τις αυθεντίες, υποστέλλεται από την ημιμάθεια, την άγνοια κλπ.
-   Την ελευθερία (Ψυχολογική ελευθερία) που να μην  ελαχιστοποιείται μέσα μας η επίδραση από τους φόβους μας, τις ανασφάλειες, τα άγχη μας κλπ.
-   Την ελευθερία ( Ηθική ελευθερία) που  είναι η απελευθέρωση από πάθη και αδυναμίες.
-   Την ελευθερία να έχω ελεύθερη βούληση.
-   Την ελευθερία, που μου (μας  παρέχει ), Ελευθερία του λόγου, Ελευθερία της εκλογής, Ελευθερία του Τύπου, Ελευθερία στην διαδήλωση, Ελευθερία στην ψήφο, Ελευθερία στην μετακίνηση, Ελεύθερη μόρφωση, Ανεξιθρησκία, και Ελευθερία της σκέψης.

Αυτήν είναι η Αριστερά!
Ουτοπία ;
Ίσως !
Αλλά και ανάγκη αναπόδραστη!
Όλα τα παραπάνω, όλα μαζί και άμεσα ;
Δεν είναι δυνατόν άμεσα, αλλά η κατεύθυνση μετρά και χωρίς βέβαια υποχωρήσεις αλλά ΣΥΡΙΖΑ.

Το ελάχιστο πολιτικό πλαίσιο αυτής της κατεύθυνσης  δεν μπορεί παρά  να είναι:
Η αναίρεση των μνημονιακών πολιτικών, η διακοπή της πληρωμής του χρέους διεκδικώντας έτσι την διαγραφή του χρέους ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του ,η αποκατάσταση θεμάτων Δημοκρατίας,  Εθνικής  Ανεξαρτησίας και Κυριαρχίας, ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα διεξόδου και ανασυγκρότησης με  στόχο την ενδογενή  ανάπτυξη με την ενίσχυση  του πρωτογενούς  τομέα και του συνδεδεόμενου με αυτόν δευτερογενούς τομέα καθώς και του τριτογενούς, με ταυτόχρονα ένα ευρύ πρόγραμμα απασχόλησης και δραστικής μείωσης της ανεργίας,  η αποκατάσταση (και ενίσχυση  )του κράτους πρόνοιας,  η παύση και η αντιστροφή της λιτότητας και  η αποκατάσταση, η αξιοποίηση προς όφελος του λαού των πλουτοπαραγωγικού και  ενεργειακού πλούτου της χώρας  και η ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Και κατά την γνώμη έξω από το Ευρώ

Οι κοινωνικές  δυνάμεις δεν μπορεί παρά να  είναι οι ανήκοντες στο χώρο της μισθωτής  εργασίας, οι αγρότες   και  τα μεσαία στρώματα που πλήττονται από την μνημονιακή λαίλαπα.

Τώρα ποιος εκπροσωπεί (πολιτικός χώρος) στην Ελλάδα σε αντιλήψεις και  θέσεις  αλλά και ως πολιτικοκομματική  συγκρότηση, δυσκολεύομαι να σου πω, ή μάλλον δεν υπάρχει!

Ελπίζω  μετά την αποτυχημένη περιπέτεια του ΣΥΡΙΖΑ και με τις εμπειρίες μας να γεννηθεί το νέο…
Να παλέψουμε να συγκροτηθεί ένα ευρύ αντιμνημονιακό- προοδευτικό μέτωπο (ένα νέο ΕΑΜ) με ρεαλιστική πρόταση διεξόδου και να υπάρξει μεγάλο, μαζικό, συνειδητό και με συνέχεια λαϊκό κίνημα και αγώνες (δηλαδή να βγει ο λαός στους δρόμους ) με την προϋπόθεση, οι Έλληνες, οι πολίτες να γίνουν δημιουργοί του μέλλοντος τους (του θετικού, όχι του αρνητικού που με την αδράνεια και τον εφησυχασμό του τώρα διαμορφώνεται….)


Αυτά πιστεύω, αυτά θέλω και για αυτά αγωνίζομαι!

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Δ. Μπαξεβανάκης: Βουλευτής σε «μπανανία» και σε «προτεκτοράτο». … ή πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα

Δ. Μπαξεβανάκης: Βουλευτής  σε «μπανανία» και σε «προτεκτοράτο». … ή πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα




Τα στερνά τιμούν τα πρώτα’, λέει ο λαός, επαναλαμβάνοντας αυτό που είπε ο Δημοσθένης: «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Δηλαδή από τις τελευταίες πράξεις κρίνονται και οι πρώτες.

Σε μια παρέλαση στον Πύργου της 28ης Οκτωβρίου,  παρέλαση μέρα του ΟΧΙ και της Αντίστασης , ομάδα αγωνιστών  παρήλασε, κόντρα σε αστυνομικούς, απαγορεύσεις  με ένα πανό που ανέγραφε «Αντίσταση Ξανά», μια αφίσα του κινήματος «Ενάντια στα μνημόνια » με τα συνθήματα «Δεν πληρώνω», Δεν αναγνωρίζω το χρέος», «Όχι στο ξεπούλημα της Δημόσιας Περιουσίας», «Να φύγουν Τρόικα και ΔΝΤ»,,  φώναξαν συνθήματα προς τους επισήμους, πέταξαν μπουκάλια νερό προς αυτούς (έτσι δεν είναι Δημήτρη;) γιατί θεωρούσαν ότι αυτοί εκφράζουν την αντιλαϊκή και νεοφιλελεύθερη  κυβέρνηση  των μνημονίων και της κοινωνικής  καταστροφής.

Τότε ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ εξέδιδε ανακοίνωση που μεταξύ των άλλων ανάφερε :
«Ο κόσμος του Πύργου είπε χθες το δικό του ΟΧΙ στην υποταγή της χώρας στην τρόικα και τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο. .. Το μήνυμα ήταν σαφές: Να σταματήσει η εξόντωση της κοινωνίας, να ανατραπεί η νεοφιλελεύθερη χούντα που κυβερνά την Ελλάδα, να αγωνιστούμε για την αξιοπρέπεια μας.
Να φύγει αμέσως η κυβέρνηση που έχει μετατρέψει τη χώρα σε μπανανία. Ή εμείς ή αυτοί!»

Τότε η Κεντρική Επιτροπή  του ΣΥΡΙΖΑ εξέδιδε ανακοίνωση που μεταξύ των άλλων ανάφερε :
«Τιμούμε την  28η Οκτωβρίου .
Η επίσημη πολιτεία προσπαθεί να απογυμνώσει  την  ημέρα αυτή από το πραγματικό της περιεχόμενο, με τις στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις που υμνούν τον μιλιταρισμό και διαστρεβλώνουν τα μηνύματα της επετείου.
Η επίσημη πολιτεία, δυστυχώς, διαχρονικά απεκδύθηκε του δικαιώματος της χώρας πάνω στις πολεμικές αποζημιώσεις και την επιστροφή του κατοχικού δανείου..
… η μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ οδηγεί στην εξαθλίωση τους εργαζόμενους και τη νεολαία...
ΟΧΙ στα μνημόνια της ανεργίας, της φτώχειας, της χρεοκοπίας
ΟΧΙ στα ευρωπαϊκά πακέτα ψευδεπίγραφης
διαγραφής του χρέους που οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη κοινωνική λεηλασία, σε οικονομικά αδιέξοδα και στον περιορισμό της δημοκρατίας, της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας.
Να χρεοκοπήσουν οι πολιτικές της υποτέλειας που υποτάσσουν τα συμφέροντα της χώρας στα συμφέροντα των τραπεζών και του κεφαλαίου


Αυτά έλεγε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ στις 28/10/2011, αλλά και στις μετέπειτα επετείους της  28ης Οκτωβρίου και του ΟΧΙ.
Αυτά έπραττε ο  Δημήτρης  Μπαξεβανάκης, τότε Γραμματέας  Ηλείας του ΣΥΡΙΖΑ. 

Και μετά κατέστησαν κυβερνήτες, βουλευτές, εξουσία.

Υποστηρίζουν, ψηφίζουν μνημόνια, αντιλαϊκούς νόμους.
Ξεχνούν  το «Δεν πληρώνω», Δεν αναγνωρίζω το χρέος», «Όχι στο ξεπούλημα της Δημόσιας Περιουσίας», «Να φύγουν Τρόικα και ΔΝΤ».
Δεν διεκδικούν τις πολεμικές αποζημιώσεις και την επιστροφή του κατοχικού δανείου και δεν υπογράφουν για το Δίστομο, για να προστατέψουν την Γερμανία από την εκτέλεση της απόφασης που δικαιώνει τα θύματα  και την ίδια ώρα, υπογράφουν για να πλειστηριάζονται τα σπίτια των υπερχρεωμένων πολιτών.
Παρακολουθούν ως αρχόντοι τις παρελάσεις που τις κατηγορούσαν ως μιλιταριστικές και πως πρέπει να καταργηθούν.
Στέκονται ως επίσημοι,όχι σε εξέδρα, αλλά σε παράταξη  όχι με κάγκελα αλλά περιφρουρούμενοι (από τους αστυνομικούς που παλιά αντιμάχονταν ) και σε απόσταση από τους πολίτες ..


Παρακάθονται ως επίσημοι πια μαζί με αυτούς που τους κατάγγελλαν για αυτό που εκπροσωπούσαν (μνημονιακό κράτος), μαζί με αυτούς που τους  πέταγαν μπουκάλια με νερό και με την ειρωνεία ένας από αυτούς που ήταν στόχος του μπουκαλοπετάγματος να είναι παραστεκούμενος (έτσι δεν είναι Δημήτρη;).

Πάνε και οι «μπανανίες» και τα «προτεκτοράτα» και στρογγυλοκάθισαν στην… αναπαυτική και ωφέλιμη καρέκλα του βουλευτή.

..και ζει αυτός καλά και εμείς χειρότερα..

Ζούμε σε καιρούς εκπτώσεων, αξιών, πολιτικής, αξιοπρέπειας, αριστεροφροσύνης, αρχών, διακηρύξεων, της συνέπειας και αμαύρωσης της Αριστεράς
Όμως πια δεν πρόκειται περί εκπτώσεων αλλά περί ξεπουλήματος, τόσο μα τόσο γρήγορα, και τόσο μα τόσο φτηνά…

Η κοινωνία κατέρρευσε, φτώχια παντού, απελπισία και αδιέξοδα η καθημερινή συνθήκη της πλειοψηφίας του λαού
Η  φτωχοποίηση και η δυστυχία του ελληνικού λαού είναι χωρίς προηγούμενο, ακόμη και για εμπόλεμες καταστάσεις.
 Η χώρα απ' άκρου σε άκρο ξεπουλιέται αλύπητα, και στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί, και η καταστροφή της παραγωγικής βάσης και των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της αγγίζουν τα όρια του μη αντιστρέψιμου. 

Και αυτοί πια έγιναν επίσημοι,
 εξουσιαστές, μνημονιακοί, υποταγμένοι.

Είναι   (πρώην) φίλοι  που έφυγαν από «εμάς» και πήγαν στους (πρώην) εχθρούς ή αντιπάλους που ήλθαν σ’ αυτούς
Έγιναν άλλοι…

Και κάτι τελευταίο  :
«…δεν είμαστε αυτά που λέμε, είμαστε αυτά που κάνουμε, δεν είμαστε τα άρθρα μας, δεν είμαστε τα λόγια μας, είμαστε οι επιλογές μας, είμαστε οι πράξεις μας.»

Υστερόγραφο:
Τα αναφερόμενα στον  Δημήτρη  Μπαξεβανάκη  αφορούν και συμπεριλαμβάνουν όλους τους βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Στιγμιότυπα (πολίτικα και άλλα ) μιας παράστασης … της Ηλείας

Στιγμιότυπα  (πολίτικα και άλλα ) μιας παράστασης … της Ηλείας



Στιγμιότυπο 1ο : Η μεσοφθινοπωρινή σύναξη  των ανικάνων

Αυτοί που τα έκαναν  μούσκεμα και έκαναν μούσκεμα ένα ολόκληρο νόμο, την Ηλεία,  Αντιπεριφερειάρχες, Δήμαρχοι και λοιποί παράγοντες  στις 25/10/2016  πραγματοποίησαν  την συνεδρίαση  του Συντονιστικού Οργάνου Πολιτικής Προστασίας Σ.Ο.Π.Π. με θέμα: «Σχεδιασμός και δράσεις Πολιτικής Προστασίας για την αντιμετώπιση κινδύνων από την εκδήλωση πλημμυρικών φαινομένων .. 2016-2017».
Είναι απολύτως σωστό, αποφασιστικό  και προπάντων έγκαιρο  όταν έχει πνιγεί  η Ηλεία μέχρι τώρα τέσσερις  φορές και έχουν καταστραφεί περιουσίες και κινδύνευσαν ζωές να συνεδριάζει εκ των υστέρων το  Σ.Ο.Π.Π. για το πώς θα τις αντιμετωπίσει …
Εδώ η λογική σηκώνει ψηλά τα χέρια και παραδίνεται…

Στιγμιότυπο 2ο  : Η Αθηναϊκή βόλτα των ανικάνων

Ομοθυμαδόν και από κοινοί αυτοί που ευθύνονται για την μη κατασκευή του αυτοκινητόδρομου «Πάτρα-Πύργος-Τσακώνα», άρχισαν ( όπως και το 2013 ) τις βόλτες τους στην Αθήνα, επισκεπτόμενοι  του πολιτικούς αρχηγούς (μέχρι τώρα έχουν δει Μητσοτάκη της ΝΔ, Γεννηματά του ΠΑΣΟΚ και Κουτσούμπα του ΚΚΕ) για  δείξουν ότι κάτι κάνουν.
Στάχτη στα μάτια των Ηλείων από τον Περιφερειάρχη Απ. Κατσιφάρα που συμφώνησε  και τους βουλευτές ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν την εξαίρεση/απένταξη  του τμήματος «Πάτρα-Πύργος-Τσακώνα» από τις συμβάσεις και την καταδίκη της Ηλείας και του Πύργου, ως μοναδικού νομού και πρωτεύουσας που δεν έχει και δεν συνδέεται με σύγχρονο αυτοκινητόδρομο.
..και που σημειωτέον ο οδικός άξονας «Πάτρα – Πύργος» που όταν, εάν και όποτε φτιαχτεί  σταματά έξω τον Πύργο σε απόσταση 8 χιλ., δεν συνδέεται με Αρχ. Ολυμπία, ούτε με Μεσσηνία …
Εδώ κοροϊδία, βγάζει την γλώσσα στους Ηλείους.

 Στιγμιότυπο 3ο  : το Λιμναίο δούλεμα

Εξεδήλωσαν την συμπαράσταση τους και έκαναν προτάσεις για ν αποτραπεί το κακό  χάσουν την δυνατότητα ενοικίασης  εκτάσεων στις πρώην λίμνες  Αγουλινίτσας, Μουριάς, Κάστας εκατοντάδες Ηλείοι ακτήμονες παραλίμνιοι  αγρότες.
Προτάσεις για παράταση του ισχύοντος καθεστώτος (Τάκης Αντωνακόπουλος) καταγγελία του γεγονότος από άλλους βουλευτές.
Κρύβουν και παραβλέπουν πως αυτοί (Μ. Κατρίνης, Γ. Κουτσούκος, Τ. Αντωνακόπουλος, Τ. Δημητρουλόπουλος, Γ. Κοντογιάννης και Κ. Τζαβάρας) το 2012 ψήφισαν τον νόμο (ν. 4061/22-3-2012 ) που εφαρμόζεται τώρα, ως  επιταγή του 2ου  μνημονίου.
Οι δε του ΣΥΡΙΖΑ αφού διαφωνούν , γιατί δεν αλλάζουν τον νόμο ; Αλλά μνημόνιο γαρ κα η υπακοή σε αυτό πάν από όλα..

Εδώ  θύτες έρχονται να υπερασπιστούν τα θύματα τους..


Στιγμιότυπο 4ο  : η Υποκρισία ως αφήγημα

 Όλοι  κόπτονται για την ανάγκη εκτιμήσεων  των ζημιών στους αγροτοκτηνοτρόφους από τις αλλεπάλληλες καταστροφές και μέμφονται της κυβέρνησης καθώς οι εκτιμήσεις έχουν σταματήσει λόγω της περικοπής των οδοιπορικών στους εκτιμητές του ΕΛΓΑ.
 Ξεχνούν  και ξεπερνούν αυτό που ανέφερε στην Βουλή απαντώντας στον βουλευτή Ηλείας Γ. Κουτσούκο, ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων  Ε. Αποστόλου (σε μια κρίση ειλικρίνειας ) «ξέρετε ότι με τον ν.4336/2015 –δηλαδή, το τρίτο μνημόνιο το οποίο το ψηφίσατε κι εσείς, το ψηφίσαμε κι εμείς- επεβλήθη η συγκεκριμένη περικοπή.»
Εδώ εμφανίζονται ως υπερασπιστές, αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα..

Στιγμιότυπο 5ο  : Η κορόιδα ως  υπερθέαμα …    

Πήγαν επί τόπου, φωτογραφήθηκαν σε αγρούς και με αγρότες, με αγροτικά προϊόντα στα χέρια ή χωρίς,  συμπαραστάθηκαν, συσκέφτηκαν εξήγγειλαν, υποσχέθηκαν..
Οι κυβερνητικοί βουλευτές και Υπουργοί (αλλά και η Περιφέρεια), το έπραξαν (επισκεφτήκαν, δήλωσαν, υποσχέθηκαν  ) πέρυσι στην περιοχή του Κάμπου και της Βάρδας, το έκαναν με τις ζημίες του καλοκαιριού  (ξανά …. επισκεφτήκαν, δήλωσαν, υποσχέθηκαν…  ), το ξαναέκαναν με τις ζημιές στις αρχές Σεπτεμβρίου (ξανα΄, ξανά …. επισκεφτήκαν, δήλωσαν, υποσχέθηκαν…  ), δεν το έκαναν με τις ζημιές τις πρόσφατες στις22/10/2016 ( που να τολμήσουν να ξανά …. επισκεφτούν, δηλώσουν, υποσχεθούν…  ).
Οι πληγέντες μετρούν  εκτός από τις πληγές και την κοροϊδία και θυμούνται για ρυθμίσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, για τον ΕΛΓΑ, τα ΠΣΕΑ, για το ΕΣΠΑ, για βοήθεια από την Ευρώπης, για μηχανήματα, για επιχορηγήσεις, για έγκαιρες και ικανοποιητικές αποζημειώσεις, για …

Εδώ  πια η κορόιδα ξεφεύγει από τα όρια της παράστασης και γίνεται υπερθέαμα …     

Στιγμιότυπο 5ο  : Η παράσταση συνεχίζεται


Οι θεατές, το κοινό, ο Ηλείοι, των παραστάσεων και του υπερθέαματος στην πλατεία και στους  εξώστες αυτού του θεάτρου, παρακολουθούν  και κάποιοι χειροκροτούν και θα πολλοί θα υποστηρίξουν να ανέβουν στην πολίτικη σκηνή και καθημερινότητα  της Ηλείας και πάλι  τέτοιες παραστάσεις και τέτοια …νούμερα… 


Υστερόγραφο:
Υπάρχει και ένα στιγμιότυπο, μιας άλλης παράστασης που έχει ανέβει δυόμιση χρόνια στην Ηλεία, στον Πύργο, αυτής με κεντρικό πρωταγωνιστή σε σόλο ρόλο, τον Δήμαρχο Πύργου.
Δεν την συμπερίλαβα στα παραπάνω, γιατί αυτή εμπίπτει σε άλλη κατηγορία θεάματος.
Στο Τσίρκο .
Το  τσίρκο αυτό δεν  περιοδεύει (δυστυχώς)  και ο πρωταγωνιστής  δήμαρχος είναι ακροβάτης, ταχυδακτυλουργός, κλόουν ή και παριστάνει κάποια ζώα (γαϊδούρι , φίδι κλπ) ή μιμείται μηχανήματα (μπουλντόζες πχ).
..και το κοινό (του) τον χειροκροτεί.

…και ξεκαρδίζεται στα γέλια..

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

Μεγάλος ο θυμός, που έγινε οργή και περιμένει ……την ελπίδα

Μεγάλος ο θυμός, που έγινε οργή και περιμένει ……την ελπίδα




Μεγάλος ο θυμός, έγινε οργή και η οργή γίνεται στο στόμα μου λόγια  και τα λόγια γίνονται βρισιά και στα «χέρια» η δημιουργία,   διάθεση ισοπέδωσης και καταστροφής.

Όμως προσπαθώ και διατηρώ ακόμη (λίγο..) την παρόρμηση μου για βρίσιμο και καταστροφή και για αυτό επειδή με σέβομαι (ακόμη…) και προσπαθώ να δρω με τον λόγο τα επιχειρήματα και τον κοινό αγώνα.

Κάποιοι που νιώθουν όπως εγώ,  καταλαβαίνουν το γιατί, γιατί είμαι οργισμένος και αυτό επειδή παραμένουν στην ίδια πλευρά, στην ίδια όχθη με τον λαό και τα προβλήματα του  και επειδή  ζουν καθημερινά αυτό το δράμα που βιώνει ο Ελληνικός λαός και η Ελλάδα.

Κάποιοι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν είτε γιατί  έχουν περάσει στην άλλη όχθη αυτή του φιλομνημονιακού υπερασπιστή ή  κλείνουν μάτια και αυτιά, δεν ακούν, δεν βλέπουν  και υποδύονται την «αριστερή» στρουθοκάμηλο και κρύβονται  από την καταστροφή που συντελείται γύρω τους , στην κοινωνία.

Τα σπίτια του κόσμου θα βγουν σε πλειστηριασμό, η φτώχεια είναι παντού, παιδιά πεινούν, το ηλεκτρικό ρεύμα κόβεται σε οικογένειες, οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό, η ανεργία αυξάνεται, οι κατασχέσεις για χρέη άρχισαν, οι «μισθοί» και οι «συντάξεις» 300€ έως 500€, οι  τράπεζες αυτές που ενισχυθήκαν με δισεκατομμύρια που πληρώνει ο λαός, τις αρπάζουν τζάμπα  οι ξένοι, η δημόσια περιουσία λιμάνια, αεροδρόμια, ακτές… ξεπουλιούνται, οι επιχειρήσεις κλείνουν, η φορολογία αυξάνεται, η υγεία είναι σε διάλυση, η Δημοκρατία αναιρείται με την καθ’ υπόδειξίν ψήφιση νόμων στην Βουλή από τα ανδρείκελα που λέγονται βουλευτές, τα ΜΑΤ ξανάπιασαν δουλειά είτε για να προστατεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τους αγανακτισμένους (!!!) είτε για να τσακίζουν στο ξύλο τους αγρότες να απωθήσουν συνταξιούχους και αγωνιζομένους στις Σκουριές  , η αποικία χρέους όπως έλεγε ο Νικ. Κοτζιάς (πριν γίνει υπουργός) επεκτείνεται ελέγχοντας τα πάντα ( Τράπεζες,  ΓΓ Εσόδων, Έξοδα με αυτόματους κόφτες…), το χρέος αυξάνεται, η Παιδεία υπό κατάρρευση, οι συντάξεις κόβονται, οι αγρότες και η αγροτική παραγωγή τελειώνουν, η βιομηχανική παραγωγή μειώνεται συνεχώς, ο κόσμος έχει κλειστεί στα σπίτια του και ούτε για καφέ δεν βγαίνει, η αξιοπρέπεια των Ελλήνων ποδοπατείται, η υπερηφάνεια γίνεται υποταγή, η Εθνική Ανεξαρτησία και Κυριαρχία σε κίνδυνο και ο κατάλογος είναι αμέτρητος …

Και υπάρχουν κάποιοι που τα ανέχονται, τα  δικαιολογούν και ορισμένοι τα υποστηρίζουν.

Δεν μιλώ για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τον Τσίπρα, γιατί αυτοί είναι οριστικά μνημονιακοί, είναι  απέναντι συντάχθηκαν και υπηρετούν τους εχθρούς του λαού.

Μιλώ για αυτούς που  ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και υποστηρίζουν το μνημονιακό κατήφορο  και την μετατροπή του σε νεοφιλελεύθερο  σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Μα πως τα δικαιολογείτε και πως πείθετε τον εαυτόν σας για αυτό ?
Τόσο πολύ αλλάξατε ?
Πότε προλάβατε να χαλάσετε ?

Όχι δεν μπορεί να είναι έτσι !
Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι, η τρανταχτή πλειοψηφία δεν χαλάσατε, αλλά παραμένετε έκπληκτοι και προβληματισμένοι για την μετάλλαξη  του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα.
Πως είμαστε/είσαστε  απογοητευμένοι και κουρασμένοι!

Βλέπετε και βλέπω μια κοινωνία παραιτημένη, χωρίς ελπίδα,  μια κοινωνία που αργά ή γρήγορα θα αναπτύξει όλες τις παθογένειες, που δυστυχώς βλέπουμε και σ’ άλλες κοινωνίες, και αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να αλληλοφαγώνεται.

Όμως όλοι πρέπει να επιλέξουμε !
Πολλά διαδραματίζονται δεν επιλέξαμε δυστυχώς την εποχή που ζούμε που είναι μια σκοτεινή εποχή !

Αυτό όμως που μπορούμε να επιλέξουμε και που περνάει από το χέρι μας, είναι η στάση που θα έχουμε απέναντί της. Και σ’ αυτές τις εποχές τις δύσκολες, στις οποίες μπαίνουμε ολοταχώς τα τελευταία χρόνια, φάνηκε από τις εξελίξεις και την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς τον τελευταία δυο χρόνια, ότι αν δεν έχουμε το φρόνημα και το ανάστημα να παραδεχτούμε –προσωπικά ο καθένας, θα γίνουμε αργά ή γρήγορα εξάρτημα της μηχανής που επιχειρεί να ισοπεδώσει κοινωνίες, δικαιώματα, κατακτήσεις.

Έχουμε την υποχρέωση να αγωνιζόμαστε και να υπερασπιστούμε για την επιβίωση του λαού μας.

Αν δεν το κάνουμε εμείς, επειδή η κοινωνία μας καταρρέει, αν δεν βρούμε εμείς τρόπο, οι πολίτες αυτής της χώρας, θα έρθουν οι εθνικιστές, οι φασίστες, με τον δικό τους στρατιωτικοποιημένο τρόπο, να περιμαζώσουν μια κοινωνία που καταρρέει και να ολοκληρώσουν την παρακμή της.

Ναι ξέρω !
Απέναντί μας έχουμε έναν καλά οργανωμένο στρατό, που δυστυχώς συντάχθηκαν  μαζί του και παλιοί φίλοι, συναγωνιστές και σύντροφοι.

Ναι ξέρω ότι ο αντίπαλος με τον οποίο θα πρέπει να αναμετρηθούμε, είναι οι στρατιές των γραφειοκρατών, των καλά διαταγμένων, των καλά καταρτισμένων, των καλά οργανωμένων και καλής επικοινωνίας μεταξύ τους και διάταξης και αξιοποίησης όλων των δυνατοτήτων τους: του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της ντόπιας διαπλοκής (και της νεας) και του συστήματος που διαφεντεύει την Ελλάδα .

Ναι ξέρω επίσης,  αν κάτι σήμερα φαντάζει στα δικά σου και στα δικά  μου μάτια τρομακτικό, δεν είναι οι νέες περικοπές μόνο, δεν είναι το ξεπούλημα που συνεχίζεται, αλλά η έλλειψη ελπίδας.


Πρέπει να παραδεχτούμε ότι το κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, χωρίς να δείξει πλήρως τα δόντια του κατάπιε αμάσητη την ανέτοιμη πολιτικά, ανεπαρκή και χρεοκοπημένη ηθικά πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αιδώ και περίσκεψη αφαίρεσε από την Αριστερά το αποδυναμωμένο αλλά υπαρκτό στοιχείο υπεροχής, το στοιχείο του ηθικού πλεονεκτήματος, επιβεβαιώνοντας την κυρίαρχη στην κοινή γνώμη πεποίθηση ότι όλοι είναι ίδιοι.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η μια μικρή ηγετική ομάδα επέφερε ένα τόσο καίριο πλήγμα σε έναν σχηματισμό με υπαρκτές εστίες αντιστάσεως και πώς στην συνέχεια κατάφερε να πετύχει την μνημονιακή μετάλλαξη της κυβέρνησης και μεγάλου μέρους του κόμματος, οδηγώντας στην διάλυση τον ΣΥΡΙΖΑ με τη μετατροπή του σε ένα τυπικά αρχηγοκεντρικό κόμμα παραγόντων και παραγοντίσκων.

Πρέπει να παραδεχτούμε ανοιχτά, καθαρά και  χωρίς περιστροφές, ότι όλες, μα όλες, οι πτέρυγες της Αριστεράς δεν έχουν μια λειτουργική, επεξεργασμένη εναλλακτική πρόταση.

Τέλος κλείνοντας γιατί πολύ σας κούρασα θα επαναλάβω κάτι που πολλές φορές έχω «πει»:

Να κατανοήσουμε ότι τώρα πια, δεν είναι για να μην λέμε τίποτα και ότι τούτη η εποχή είναι από εκείνες που διαλέγουμε όλοι μας αν θα υποταχτούμε ή θα αντισταθούμε !

Ο αγώνας θα είναι μακρύς και για έναν τέτοιο αγώνα πρέπει να ετοιμάσουμε τον πολιτικό παράγοντα (πολιτικό μέτωπο, επίπεδο συνείδησης, προγραμματική προετοιμασία και στελεχιακό δυναμικό) το οποίο πρέπει να αποκτήσει ευρύ πνεύμα και λογική, που να έχει στόχο την δημιουργία Μετώπου όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων και της Αριστεράς, με επεξεργασίες για το δρόμο που προτείνεται (όχι με γενικότητες και προγραμματικά επεξεργασμένες, και ρεαλιστικά υλοποιήσιμες), να απαντά στα σημερινά προβλήματα του λαού, να εμπνέει με απόδειξη της εφικτότητας αυτού του δρόμου, με ευρύτητα στην όλη προσπάθεια, συντονισμό με το λαϊκό κίνημα (και συμμετοχή σε αυτό), κουράγια και πολλή δουλειά!

Διότι μια κοινωνία που πιέζεται πολύ αλλά έχει έναν αγωνιστικό προσανατολισμό, έχει μια διάθεση μαχητικότητας, μπορεί να αντέξει πάρα πολλά χωρίς να διαλυθεί.


Διότι τα αιτήματα του ελληνικού λαού εξακολουθούν να εστιάζονται στο τρίπτυχο: Εθνική ανεξαρτησία-δημοκρατία-κοινωνική δικαιοσύνη, με την δημοκρατία να είναι ο αποφασιστικός κρίκος στην όλη σχέση.