Δεν αξίζει, δεν αξίζουν, αλλά υπάρχει κάτι που αξίζει

Δεν αξίζει, δεν αξίζουν, αλλά υπάρχει κάτι που αξίζει

Η εμμονή του/τους στην εξουσία (εξ)ανάγκασε το πουλί να πετάξει.

Έμεινε μια κυβέρνηση αξιολύπητη, αξιοθρήνητη θα 'λεγε κανείς, περιφρονημένη σχεδόν από την πολλή κοινωνία, να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, να περιφρουρεί τους θώκους εξουσίας, να πυργώνεται στην αλαζονεία αυτής της εξουσίας.

Μια μεταλλαγμένη -λες- κυβέρνηση, που όμως αδιάντροπα υπερασπίζεται τον αριστερό (χα!) λόγο -και ας εκφυλίστηκε από τις πράξεις της τούτος ο λόγος.

Μαζί της και οι κρυπτόμενοι βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που κάνουν πολιτική (και πολιτικαντισμό..) δια αλληλογραφίας και δια δελτίων τύπου. Που να πλησιάσουν τον  κόσμο, το «μακριά και αλάργα» εφαρμόζουν. Βλέπεις η οργή του κόσμου μεγάλη..

Είναι σχεδόν ανόητο να ασχολείται κάποιος με τα ολισθήματα (ήπια έννοια) και τις κυβιστήσεις (ηπιότερη έννοια) ή με τις εκρηκτικές αρλούμπες που εκσφενδονίζουν κορυφαία (sic) στελέχη της κυβέρνησης.

Είναι ανέντιμο -θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος- να λοιδορείς ή να βιαιοπραγείς πάνω σε πληγωμένα, ταπεινωμένα σαρκία.

Μεγαλόθυμος και χριστιανίζων θα ήταν αυτός ο κάποιος.

Θα εννοούσε, υποθέτω, ό,τι και ο Μένανδρος: δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται.

Δεν αξίζει επίσης να ασχολείται κάποιος άλλος με τούτη την «αριστερή» κυβέρνηση ακριβώς διότι (μας) απέδειξε τι είναι ή τι μπορεί να κάνει μια «αριστερή» κυβέρνηση, μας απελευθέρωσε, άρα, από εμμονές, αυταπάτες, ψευδαισθήσεις κτλ (όχι σε όλους, γιατί κάποιοι ακόμα ελπίζουν, αλλά σε τι; Δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν καταλαβαίνουν ;).

Ώστε κάπου αλλού πρέπει να αναζητήσουμε αυτήν την πολυπόθητη Αριστερά, κάποιον άλλον τόπο να ανακαλύψουμε.

 Αλλά δεν χρειάζεται.

Ο τόπος αυτός είναι γνωστός σε όλους και δεν είναι παρά η Δημοκρατία, η εξουσία του λαού (και όχι η εξουσία στον λαό).

Δεν έχουν πειστεί όλοι (και ας το πλασάρουν μ’ επιτηδειότητα και δεξιοσύνη κυβερνώντες και δανειστές) ότι δεν υπήρχε (δεν υπάρχει) άλλος τρόπος-δρόμος πλην αυτός του μνημονίου και άρα πρέπει να το αποδεχτούμε, να βάλουμε την ουρά (και την Αριστερά!) στα σκέλια, να παραδοθούμε, να βροντοφωνάξουμε μαζί με τους άκαμπτους φιλελεύθερους ότι There is No Alternative - Δεν Υπάρχει (καμία) Εναλλακτική Λύση.

Η κοινωνία δεν παραιτείται και ας διαψεύστηκε (πολύ) μεγάλο κομμάτι της από τον πρωθυπουργό και τους περί αυτόν.

…  μαζεύει θυμό…

Βλέπω και ακούω πολλούς να ελπίζουν ακόμη ότι κάτι μπορεί  να γίνει ( ? )  και να ανασάνει η ελληνική κοινωνία.

Να το «πάρει αλλιώς» η κυβέρνηση, να μας σώσει ο Κούλης ( ταινία φρίκης σε επανάληψη), να μας λυπηθούν οι σύμμαχοι μας  (7 χρόνια μας λυπούνται…), να γίνει οικουμενική κυβέρνηση (αντί να μας πατά ένα κόμμα, να μας πατούν όλοι μαζί..) και άλλα τέτοια ονειρώδη

Αυτό θα ήταν θαύμα και  ορθολογιστές, οφείλουμε να μην πιστεύουμε  στα θαύματα, γιατί στο κάθε μέρα μας, θαύματα δεν υπάρχουν.

Μόνο φτώχια, λιτότητα, ανέχεια, αυξήσεις, ανεργία,  κακοπληρωμένη εργασία,  ξενιτεμός  και πολύ (και μεγάλη κοροϊδία ).

Και τα θάματα στο χέρι των ανθρώπων είναι..

Και εννοώ για το αύριο μας, εμάς και των παιδιών.

Για μια ζωή καλύτερη.

Και αυτήν πρέπει να αξιωθούν να την ζήσουμε

Όχι χαμοζωή .

Δεν μπορεί υπάρχει κάτι καλύτερο από  αυτό που ζούμε !

Έτσι λοιπόν.

Ή συναινείς και σιωπάς  και καταστρέφεσαι (αυτό δεν έχει δείξει μέχρι τώρα η ζωή ;)ή διαφωνείς και  το παλεύεις με αξιοπρέπεια και εντιμότητα.

Αλλά όλοι μαζί…

Αυτό αξίζει !

Υστερόγραφο:

Αυτό που εννοώ με το «όλοι μαζί» είναι: Κοινός αγώνας  του λαού με πρόταση, σχέδιο, έμπνευση, ενότητα, με  ενωμένες τις αριστερές, αντιμνημονιακές, αντινεοφιλελεύθερες, αντιφασιστικές  και πατριωτικές δυνάμεις .

… και έξω από την νεοφιλελεύθερη  λυκοσυμμαχία του Ευρώ…