Τάκης Σινόπουλος 100 χρόνια από την γέννηση του ( και η πατρίδα του, ο Πύργος, τον ξέχασε …)

Τάκης Σινόπουλος 100 χρόνια από την γέννηση του

( και η πατρίδα του, ο Πύργος, τον ξέχασε …)

Τέτοια μέρα πριν από 100 χρόνια γεννιέται στην Ηλεία (17 Μαρτίου 1917  Επιτάλιο/Αγουλινίτσα  - 25 Απριλίου 1981 Πύργος ) ο Τάκης Σινόπουλος .

Ποιητής, γιατρός, μεταφραστής, κριτικός και ζωγράφος ο Τάκης Σινόπουλος συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της μεταπολεμικής ελληνικής ποίησης.

..αλλά και αυτός ξεχασμένος από τη πατρίδα του..

Η πατρίδα ο Πύργος Ηλείας όμως  δεν τον έχει τιμήσει και προβάλλει( και αυτόν ), όπως πρέπει, όπως του πρέπει και όπως της πρέπει - της πατρίδας ,της πόλης του, του Πύργου...

Μάλλον στον Δήμο κλπ  θα έχουν πολύ σοβαρά πράγματα να κάνουν στα σκοτάδια τους, από το να ασχοληθούν με τους ποιητές και τους ανθρώπους λάμψεις, φως

Το έργο του είναι βαθύτατα συνυφασμένο με τις ιστορικές περιπέτειες της μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής Ελλάδας, ενώ η παρουσία του στον χώρο των ελληνικών γραμμάτων συνδέεται άμεσα με τις ευρύτερες αναζητήσεις και την προσπάθεια συγκρότησης της ποιητικής εκείνης γενιάς που εμφανίστηκε και έδωσε το κύριο έργο της στην περίοδο της Κατοχής και των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων.

Ο Τάκης Σινόπουλος γεννήθηκε το 1917 στην Αγουλινίτσα, αλλά ουσιαστικά μεγάλωσε στον Πύργο, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά του το 1920.

Τέλη του 1934 εγκαταλείπει το επαρχιακό περιβάλλον του Πύργου και πηγαίνει στην Αθήνα για να σπουδάσει στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

 Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος και η Κατοχή καθυστερούν τις σπουδές του, τις οποίες καταφέρνει να ολοκληρώσει το 1944. Έχει ήδη υπηρετήσει ως βοηθός γιατρού τον Γενάρη του 1941, ενώ λίγο αργότερα συλλαμβάνεται και φυλακίζεται ως αντιστασιακός από τον ιταλικό στρατό στον Πύργο

Μετά την αποφοίτησή του υπηρετεί και πάλι στον στρατό ως λοχίας υγειονομικού και από τη θέση του έφεδρου ανθυπίατρου, στην οποία θα προαχθεί, θα συμμετάσχει στον Εμφύλιο στις γραμμές του Εθνικού Στρατού βιώνοντας από κοντά τη φρίκη και τον παραλογισμό του πολέμου.

Μετά τη λήξη του Εμφυλίου και την αποστράτευσή του εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα, όπου εργάζεται ως γιατρός.

Το 1972 παντρεύεται τη Μαρία Ντότα, πτυχιούχο αγγλικής φιλολογίας.

Πεθαίνει στον Πύργο, ανήμερα του Πάσχα, στις 26 Απριλίου του 1981.

Να πώς αυτοβιογραφείται:

«Τελικά με θρέψανε τρία ποτάμια. Ο Ερύμανθος (Ντουάνα), ο Λάδωνας, ο Αλφειός. Κάπου κοντά στ' Ασπρα Σπίτια και το Μπέλεσι τα ποτάμια σμίγουν, γίνονται Αλφειός που κυλάει έξω από τα Ολύμπια και παρακάτω χύνεται στη θάλασσα, κοντά στην Αγουλινίτσα - το χωριό που γεννήθηκα - το σπίτι που γεννήθηκα - η κυρία Ρούσα Βενέτα Σινοπούλου - ο καθηγητής κ. Γιώργης Σινόπουλος - τα κουνούπια της Αγουλινίτσας - το κρασί και το λάδι της Αγουλινίτσας - τα ψάρια και τα χέλια από τη λίμνη της Αγουλινίτσας - τώρα την ξέραναν, πάει κι αυτή. (...) Οσο θυμάμαι, η σιγουριά δεν ήταν μάνα μου (αυτό το κατάλαβα κάπως νωρίς) - μήτε και των γονιών μου η μάνα (πράγμα που το 'ξερα πολύ νωρίς)».

Τον χαρακτηρίζουν πολλοί πεζογράφο-ποιητή, επειδή μας άφησε μακροσκελή πονήματα.

Εδώ αραδιάζονται  μερικά για λόγους καθαρά χωροταξίας:

«Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια μέσα στην Ελλάδα

ακολουθώντας το χυμένο αίμα το σπαταλημένο.

 Αίμα σταλαματιές κυλάνε στάζουν κάτω στον Άδη.

 Πέφτουν απάνω στους νεκρούς οι σκοτωμένοι

αλλάζουν θέση δεν ξυπνάνε.

 Μόνο το χέρι τους υψώνεται και δείχνει τη μεριά που

περπατάνε οι δολοφόνοι.

 Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους»

            «Ακόμη μια νύχτα», XVI. Χρονικό, 1975. Συλλογή ΙΙ. Ερμής, 1980. 182.

            «[...] Η Ελένη

σώμα σιωπής κλεισμένο νόμισμα σπηλιά όπου κατεβαίνεις

ολοένα στα τυφλά ― τόσοι πολεμιστές

βουλήθηκαν να το κουρσέψουνε σε πολιτείες κινδύνων.»

            «Άσμα XI», 12-15. Άσματα, 1953. Συλλογή Ι. Ερμής, 1976. 77.

«Τάχα σε ποιες ημέρες βρίσκεται η καταγωγή τούτου του πόνου

εκεί που ακινητούνε τα όνειρα και μοιάζουν γεγονότα.»

            «Άσμα XI», 24-25. Άσματα, 1953. Συλλογή Ι. Ερμής, 1976. 77-78.

«Θέλω να καταλάβετε πως μ’ έχτισαν.

Κι αυτός. Κι η μάνα του. Κι οι πράξεις μου.»

            «Η εκδοχή της Ιωάννας», 1-2. Το Άσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου, 1961. Συλλογή Ι. Ερμής, 1976. 247.

«Αν ζει αν υπάρχει ακόμα η ποίηση τούτο το χρωστάμε σε κείνη την ασήμαντη την ταπεινή ρωγμή που λησμόνησαν οι θεοί στο σφαλισμένο παράθυρο της σιγουριάς και της άμυνας των ανθρώπων.»

            Η ποίηση της ποίησης, 1964. Συλλογή I. Eρμής, 1976. 315.

«Μιλώντας τόσο πολύ για την πείνα ξεχάσαμε να προστατέψουμε το ψωμί. Τώρα στο ερμάρι τα ποντίκια χαίρονται τρομαχτικές ελευθερίες.»

            Η ποίηση της ποίησης, 1964. Συλλογή I. Eρμής, 1976. 315.

«Το ποίημα ποτέ δεν είναι παρόν. Είναι μονάχα παρελθόν και μέλλον. Ανάμνηση και προσμονή. Απουσία από τα πράγματα και προβολή σε μια πραγματικότητα που υπήρξε ή θα υπάρξει κάποτε μέσα σε μια άξαφνη στιγμή που θάναι τότε όλος ο χρόνος.»

            Η ποίηση της ποίησης, 1964. Συλλογή I. Eρμής, 1976. 315.

«Πίσω από την καθημερινή κόλαση των λέξεων τα ποιήματα ανασαίνουν ζωντανά και το καθαρό τους νόημα καθρεφτίζει παντού μια φανταστική ευτυχία που ποτέ δε θα πυρποληθεί.»

            Η ποίηση της ποίησης, 1964. Συλλογή I. Eρμής, 1976. 317.

  

«Αυτός επάλευε με τα βουνά. Λοιπόν τον καταβρόχθισαν οι λάκκοι απέξω από το σπίτι του.»

            Η ποίηση της ποίησης, 1964. Συλλογή I. Eρμής, 1976. 317.

«Ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε μένα υπάρχει ο μύθος της πραγματικότητας όπου τα πράγματα χαίρονται την παράλογη πλευρά της ύπαρξής τους.»

            Η ποίηση της ποίησης, 1964. Συλλογή I. Eρμής, 1976. 317.

«Κάθε καινούργιος έρωτας σου δίνει ένα άλλο πρόσωπο σε φέρνει ν’ αντιμετωπίσεις ακόμη μια φορά τη μοναξιά σου. Όταν ο έρωτας φύγει το κενό θυμίζει χώρο εγκλήματος.»

            Η ποίηση της ποίησης, 1964. Συλλογή I. Eρμής, 1976. 320.

«Ας αφήσουμε τα λόγια. Γνώση του ποταμιού σημαίνει νάσαι μέσα στο ποτάμι.»

            Η ποίηση της ποίησης, 1964. Συλλογή I. Eρμής, 1976. 323.

«Πώς μ’ ένα αστέρι η νύχτα γίνεται πλωτή.»

            «Νεκρόδειπνος», 115. Νεκρόδειπνος, 1972. Συλλογή ΙΙ. Ερμής, 1980..

«Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

 Ο Ποιητής μοιράζεται στα δυο.»

            «Ο καιόμενος», 14-16. Μεταίχμιο, Β´, 1957. Συλλογή I. Eρμής, 1976.

«Μου έλεγε πως τώρα κυνηγούσε να πετύχει το απόλυτο. Και δεν παραξενεύτηκα που αργότερα από μάστορας εγίνηκε κοινός σφαγέας.»

            Ο χάρτης, 1977. Συλλογή II. Eρμής, 1980. 192.

«Κι εσύ κοιμάσαι; γιατί κοιμάσαι;»

            Ο χάρτης, 1977. Συλλογή II. Eρμής, 1980. 203.

Τα έργα του

Ποίηση

Μεταίχμιο (1951)

Άσματα (1953)

Η γνωριμία με τον Μαξ (1956)

Η νύχτα και η αντίστιξη (1959)

Μεταίχμιο Β΄ (1957)

Το άσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου (1961)

Η ποίηση της ποίησης (1964)

Νεκρόδειπνος (1970)[2]

Πέτρες (1972)

Το χρονικό (1975)

Ο χάρτης (1977)

Νυχτολόγιο (1978)

Συλλογή Ι 1951-1964 (1976) και Συλλογή ΙΙ 1965-1980 (1980), όπου είναι συγκεντρωμένο το ποιητικό του έργο

Το γκρίζο φως (1982)

Ποιήματα για την Άννα (1999)

Μελέτες

Τέσσερα μελετήματα για τον Σεφέρη (1984)

Μεταίχμιο (1984)

Χρονικό αναγνώσεων (1999, ανθολογία κριτικών κειμένων του)