Οι νέοι

Οι νέοι

Άλλο  σπούδασαν  και άλλο κάνουν, σε διαφορετικό τομέα εργάζονται (?)

Στο τόπο τους έπρεπε να ζουν, να δημιουργούν, να δρουν, να τους χαιρόμαστε,   κατά μιλιούνια ξενιτεύονται, εξορίζονται, τους διώχνει η πατρίδα τους.

Γεμάτοι ζωντάνια, ορμή, γνώσεις, ιδέες, μαραζώνουν άνεργοι. Τους λένε και τεμπέληδες…

Αναζητούν σε ουρές, ΚΕΚ, ΟΑΕΔ, επιδοτούμενα προγράμματα ή θέσεις  εξάμηνης(κ.λπ.) απασχόλησης, με σκυμμένα τα  κεφάλια, παρακαλετά, προσβεβλημένοι.

Εργάζονται (όσοι..)  σε κακοπληρωμένες δουλειές, μερικής απασχόλησης, απλήρωτες, με εξοντωτικά ωράρια, υποκείμενοι και ανεχόμενοι προσβολές, εκβιασμούς και ταπεινώσεις. Ακούραστα, λες, γελαστά αλλά μ’ ένα βαθύπικρο βλέμμα.

Αποπειρώνται να ανοίξουν μια επιχείρηση αλλά το τέρας της κρίσης, της ύφεσης, της λιτότητας και της λαίλαπας των μνημονίων, ο φόροι, τα ασφαλιστικά, η αναδουλειά, της βάζει λουκέτο.

Θέλουν να καλλιεργήσουν, καλλιεργούν ή κτηνοτροφούν, αλλά οι τιμές μικρές, η παραγωγή ασύμφορη και τα χωράφια καταλήγουν χέρσα

Αντί να διασκεδάζουν, να γλεντούν, να εκδράμουν, να ζουν την  «βγάζουν» με ένα καφέ και με ψευτοέξοδο και μπροστά «κουτί» που ξεβράζει αηδίες.

Σε αυτήν τη θέση έφεραν την νεολαία μας , το μέλλον του τόπου μας, οι άθλιοι υπηρέτες του συστήματος ,της διαπλοκής  και της οικονομικής ελίτ.

Σε αυτήν τη θέση έφεραν τα νιάτα το πολιτικό σύστημα οι μνημονιακοί, οι νεοφιλελεύθεροι, η Ευρώπη τους και το ευρώ τους.

 Σε αυτήν τη θέση έφερα την νεολαία μας οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων και ο χαμογελαστός ..ελπιδοφόρος «νέος» πολιτικός και την οδηγούν σε νεοφασιστικές σκέψεις και απάνθρωπες επιλογές.

Σε αυτήν τη θέση  έφεραν  τους νέους μας το θλιβερό τέρας που λέγεται κράτος, που το υπηρετούν αλλοπρόσαλλοι πολιτικοί με προεξάρχουσα μια δειλή εξουσιολάγγνα  ομάδα.

Σε αυτήν τη θέση  έφεραν …

Τα Παιδιά μας. 

Τα Εγγόνια μας

Που ψάχνουν απελπισμένα ένα μεροκάματο.

Με πτυχία και μεταπτυχιακά.

Με μηδέν θέσεις εργασίας στη μαμά πατρίδα.

Γονείς άνεργοι, όνειρα πετσοκομμένα.

Η βία εν τη ολότητί της.

Αυτό είναι βία.

Άλλα είχαν στο μυαλό τους τα παιδιά.

 Σπουδές, ταξίδια, διακοπές, ξεγνοιασιά και εργασία (πανηγύρια, έρωτες και τα συναφή…).

…διάψευση…

Όμως  αυτοί οι νέοι  μας είναι περήφανοι

Είναι χιλιάδες προσοντούχα, ευαίσθητα άτομα που δουλεύουν, όταν και αν δουλεύουν, για το σχεδόν τίποτε, αλλά σου απαγορεύουν να τα λυπηθείς.

Κάπου κάπου διακρίνεις μια σκιά, μια φευγαλέα λύπη, αλλά αμέσως σφίγγουν τα δόντια, σηκώνουν το κεφάλι. Συνεχίζουν.

Προχωρούν. Ζουν, με έναν κόμπο στον λαιμό ίσως αλλά επιμένουν.

Ξέρουν πια ότι θα ζήσουν υπ’ αυτές τις συνθήκες μέσα στην αθλιότητα της μνημονιακής πολιτικής.

Δεν ζηλεύουν για τους μεγαλύτερους φίλους τους που έζησαν μια ευδαίμονα ζωή, επίπλαστη μεν, αλλά αυτό ήταν θέμα των γονέων, του τηλεοπτικού ψεύδους, της lifestyle άνεσης και της βαθιά νυχτωμένης Αριστεράς.

Δυσανασχετούν ενίοτε, ουδέποτε, όμως, παύουν να ευγνωμονούν την ύπαρξη, τη ζωή.

Έχουν λόγο, δυνατό, σφιχτό, κριτικό, αλλά ευρύ.

Λόγος νιότης, όσο στρεβλός και περίεργος κι αν ακούγεται.

Νέος λόγος, που όμως κινείται από τη κακούργα ανάγκη, από την ηλίθια Πολιτεία, από την ευνουχισμένη δημοκρατία.

Δεν αναζητούν, δεν θέλουν συμβουλές- μόνο κατανόηση και ευρύτητα ιδεολογική.

Όμορφοι, δυνατοί, έξυπνοι και μορφωμένοι  νέοι και νέες, αντιμέτωποι  με ένα ζοφερό μέλλον, με μια εκφασισμένη κοινωνία, μ’ ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.

Δικά μας παιδιά, υπέροχα.

 Η αισχρή πραγματικότητα θα τα οδηγήσει στην απελευθέρωση, στην επανανοηματοδότηση του βίου τους.

Γιατί υπάρχουν και οι  νέοι  που τους λένε αλήτες (πάντα έτσι έλεγαν τους λίγους αυτούς, διότι ακριβώς είναι ελεύθεροι και ανυπότακτοι· πάντα έτσι θα τους λένε), που πάντοτε και πάντα βοηθούν την νέα ζωή να ανθίσει …

Με αγώνες, με πρόοδο(πολιτική), με αντιφασισμό, με τους νέους και τον λαό στην εξουσία…