Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Τρικυμισμένες και χαμηλωμένες ματιές, φουρτουνιασμένες ζωές, πνιγμένο μέλλον

Τρικυμισμένες και χαμηλωμένες  ματιές, φουρτουνιασμένες ζωές, πνιγμένο μέλλον


        
 Ο τόπος μας  γέμισε ανθρώπους με θλιμμένα και χαμηλωμένα βλέμματα.
 Τους συναντάς παντού: στον δρόμο, στα καταστήματα, στη δουλειά(όσοι έχουν).

 Η πλειονότητα των ανθρώπων πια δεν γελάνε. Ούτε με την καρδιά τους, νομίζω, ούτε κατά συνθήκη. Τις περισσότερες φορές, ακόμη και όταν ακούνε ένα καλό ανέκδοτο, όταν βλέπουν μια ωραία κωμωδία, όταν τους συμβαίνει μια αστεία κατάσταση, δεν γελάνε. Μερικές φορές χαμογελούν, κάποτε ειλικρινά και κάποτε βεβιασμένα, από ευγένεια. Αλλά δεν κοιτάζουν τους άλλους στα μάτια.

Το βλέπεις και όταν βρίσκεσαι έξω για δουλειές, σε βόλτα, ή στην καφετέρια.
Οι περισσότεροι δεν μιλάνε, λες και κάποιος τους έχει κλέψει τη φωνή. Παλιότερα είχαμε το κουράγιο να πούμε φωναχτά τη γνώμη μας, ακόμη και να γελάσουμε να εκφραζόμαστε με τα πιο έντονα λόγια και χειρονομίες, μιλούσαμε δυνατά, γελούσαμε ή δακρύζαμε, και πάνω απ’ όλα κοιταζόμασταν στα μάτια. Και αλαφρώναμε.

Δεν κοιταζόμαστε στα μάτια πια. Κοιτάζουμε κάτω, κοιτάζουμε πλάγια, σχεδόν ποτέ ίσια μπροστά. Ακόμη και οι οδηγοί στον δρόμο, που ανταλλάσσουν συχνά-πυκνά ύβρεις για κάθε πιθανό ή απίθανο λόγο, ούτε αυτοί κοιτάζουν τον «αντίπαλό» τους. Νομίζω πως καταλαβαίνω πια γιατί: τα μάτια μας φέρουν μια τρικυμία που φοβόμαστε πως, αν καθρεφτιστεί κάπου, θα ξεσπάσει. Και τότε οι συνέπειες δεν ξέρουμε ποιες θα είναι.

Κουβαλάμε την αγωνία μας για την κάθε μέρα σαν ενοχή.
Σαν να μην επιτρέπεται να λυπηθούμε, να στενοχωρηθούμε και, ίσως, να επιβαρύνουμε τον διπλανό, που μπορεί να είναι ο συνεργάτης στη δουλειά, αλλά και ο γονιός, ο γιός , ο φίλος, ο δικός μας άνθρωπος. Ωστόσο, και ο άλλος, που επίσης ρίχνει το βλέμμα μακριά, είναι σαν να προσπαθεί να προστατευθεί και ο ίδιος από την αγωνία των διπλανών: η δική του είναι εξίσου μεγάλη, εξίσου οδυνηρή, εξίσου αληθινή.
Δεν έχει χρόνο, ούτε χώρο για λίγη ακόμη. Ακόμη και όταν αποφασίζουμε να ανοιχτούμε, να πούμε πράγματα, δεν ακούμε, απλώς μονολογούμε. Οι περισσότερες συζητήσεις είναι συρραφές μονολόγων, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Μονόλογοι θλιμμένοι ή τρομακτικά θυμωμένοι.

Ένας λίγο προσεκτικός παρατηρητής, που αφήνει τις κεραίες του ανοιχτές, βάζοντας κατά μέρος τα δικά του προβλήματα, διαπιστώνει κάποτε πόση άφατη οργή ή λύπη μπορεί να κρύβει μια φαινομενικά γαλήνια συμπεριφορά ή ομιλία. Αν κατορθώσει να κοιτάξει στα μάτια τον συνομιλητή του, θα δει μια ελαφριά κοκκινίλα στην άκρη των βλεφάρων. Πίσω από αυτήν κρύβεται ένα βαθύ συναίσθημα: απογοήτευση, πόνος, ασθένεια, στενοχώρια, προσεκτικά συγκαλυμμένη οργή, φόβος. Μόνο τα μικρά, πολύ μικρά παιδιά εξαιρούνται από αυτό, για όσα –λίγα- χρόνια τα προστατεύει η αθωότητα τους.

Τι φταίει και ποιος;
Η απαντήσεις  γνωστές …
Αυτή η ζωή που ζούμε είναι σκατοζωή , πνιγμένη  με προβλήματα, ανεργία, φτώχεια, λογαριασμούς απλήρωτους, μιζέρια, φευγιό των παιδιών, αδιέξοδα …
Το μέλλον δεν φαίνεται να υπάρχει, μοιάζει βουνό και βάσανο, τρόμος!
Οι φίλοι κα σύντροφοι βολεύτηκαν, τους κατάπιε η εξουσία, μια χαψιά τελικά ήταν…
 …και «τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι» και «Το ξημέρωμα αργεί και δεν βρίσκεται παρέα για ξενύχτι.» όπως άδει και ο Σαββόπουλος στο  «Σαν ρεμπέτικο παλιό»…

Αυτή είναι απάντηση μου και «Όποιος αδελφός δε συμφωνεί/ας έρθει κι ας μου δώσει ένα φιλί.» όπως ξαναλέει ο Νιόνιος.

Και πως «οι τρικυμισμένες και χαμηλωμένες  ματιές, οι φουρτουνιασμένες ζωές και το  πνιγμένο μέλλον» να γίνουν άλλο ?

Μέσα στην καταιγίδα,
 αντί για χωρισμένες ανίσχυρες, φοβισμένες μονάδες,  κλεισμένοι όλο και περισσότερο στους μικρούς εαυτούς μας, απομακρυνόμενοι συνεχώς ο ένας από τον άλλο,

 να γίνουμε ομάδες, να βλέπουμε τον διπλανό μας όχι ως αντίπαλο αλλά ως  δυνάμει σύμμαχο, να ενωθούμε και να αγωνιστούμε.

1 σχόλιο:

  1. Ιστορικά στοιχεία που τεκμηριώνουν ότι το χρέος δεν εισπράχθηκε ποτέ…απλά είναι δημιούργημα τοκογλυφίας!

    Του Καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης, Ηλία Σταμπολιάδη. 26.4.2012

    Το Κρίσιμο ερώτημα που θα πρέπει να απασχολεί όλους τους Έλληνες ψηφοφόρους όσον αφορά την επιλογή τους, ποιο Κόμμα να ψηφίσουν, οπωσδήποτε, στις εκλογές της 6ης Μαίου, 2012, είναι το εξής: Αληθεύει ότι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, έχει χαρακτηρίσει ορισμένα δάνεια «Απεχθεί» και ένας Λαός δεν έχει την υποχρέωση να τα εξοφλήσει όταν χαρακτηρίζονται από τους εξής τρεις όρους του Οργανισμού; 1) Έγινε εν αγνοία του λαού. (Μέχρι πρότινος έλεγαν ότι λεφτά υπάρχουν) 2) Δεν χρησιμοποιήθηκε για την ανάπτυξη της χώρας αλλά σπαταλήθηκε προς όφελος των κρατούντων που το συνήψαν. (Τα χρησιμοποίησαν για να μείνουν στην εξουσία) 3) Οι δανειστές γνώριζαν την κατάσταση της χώρας. (Οι ίδιοι μαγείρευαν τα δεδομένα για λογαριασμό των δικών μας φαύλων)

    Το ερώτημα που τίθεται είναι πως δημιουργήθηκε ένα τόσο υπέρογκο χρέος τη στιγμή που τα κλεμμένα και οι μίζες δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τα 10 δις. Για να απαντήσω στο ερώτημα αυτό έκανα έναν απλό λογαριασμό. Ένα ομόλογο του 1985 αξίας ενός δις για 25 έτη με επιτόκιο 17,5% στο τέλος του 2010 θα χρειαζόταν 56 δις για την εξόφληση του. Έχει εκδώσει ο Ανδρέας παρόμοια ομόλογα. Το επιτόκιο 17,5% ακόμη και εάν αντιπροσώπευε την αξία του χρήματος το1985 είναι υπερβολικό για τα επόμενα χρόνια. Εκτός του ότι είναι τοκογλυφικό υπό οιεσδήποτε συνθήκες, σύμφωνα με τον Σόλωνα ένα επιτόκιο μεγαλύτερο του 6% είναι σίγουρο ότι οδηγεί τον δανειολήπτη σε κατάρρευση και το είχε απαγορεύσει.

    Εάν θεωρήσουμε ότι μετά το 1985 το επιτόκιο πέφτει κατά 1% ετησίως μέχρι το 4,5%, που θεωρείται λογικό, τότε το ίδιο ομόλογο του 1 δις το 1985 θα χρειαζόταν μόνο 6,9 δις για την εξόφληση του το 2010. Τα υπόλοιπα μέχρι τα 56 δις που απαιτεί το επιτόκιο του 17,5% είναι καθαρή τοκογλυφία που είναι άδικο να το πληρώσει ο Ελληνικός λαός.

    Η διαφορά είναι όσα ψάχνουν να βρουν τώρα ξεπουλώντας δημόσια περιουσία, αν και η γλωσσική τους ξεδιάντροπη αλλοίωση μιλάει για αξιοποίηση. Χωρίς αμφιβολία το χρέος αυτό δεν αποτελεί το κόστος όσων φάγαμε μαζί με τον Πάγκαλο, διατηρουμένης της αναλογίας της μερίδας του λέοντος και ακόμη δεν αντιστοιχεί σε πραγματικό χρήμα που μπήκε στη χώρα. Είναι πλασματικό, καθαρά λογιστικό χρέος, που δεν αντιπροσωπεύει τίποτε περισσότερο από αριθμούς καταχωρημένους σε χαρτιά τα οποία μας καλούν να εξοφλήσουμε με εμπράγματες αξίες.

    Προφανώς και οι τρείς αυτοί όροι πληρούνται στην περίπτωση της Ελλάδος και η άρνηση της σημερινής κυβέρνησης για παύση πληρωμών και αναδιαπραγμάτευση του

    χρέους δηλώνει συνεργεία στη δημιουργία του και συνιστά προκλητική υπεράσπιση των συμφερόντων των δανειστών έναντι των Ελλήνων πολιτών σε βαθμό προδοσίας.

    Να φανταστεί κανείς ότι χώρες σαν τον Ισημερινό έχουν κάνει χρήση των ευεργετικών διατάξεων του ψηφίσματος του ΟΗΕ, το έκανε και ο Ιωάννης Μεταξάς.

    Ακόμη και οι ΗΠΑ, ένα χρόνο πριν την επέμβαση στο Ιράκ, όταν αναγνώρισαν ως απεχθές το χρέος που δημιούργησε ο Σαντάμ και απάλλαξαν με τον τρόπο αυτό την μετέπειτα, διορισμένη από αυτούς, κυβέρνηση του Ιράκ. Αυτοί οι συλλογισμοί είναι η δική μου συμβολή στη δεξαμενή σκέψης και προτείνονται δύο πράγματα, αφενός να ανοίξουν οι λογαριασμοί του κράτους ώστε να φανεί το εύρος της τοκογλυφίας και αφετέρου να φύγει η διαχείριση των Ελληνικών πραγμάτων από τα χέρια όλων όσων είναι συνυπεύθυνοι ή συνεχιστές της νοοτροπίας που δημιούργησε το χρέος .

    ΑπάντησηΔιαγραφή