50 χρόνια από τη Χούντα : Οι χουνταίοι της Ηλείας, οι χειροκροτητές του φασισμού, η (ολίγη) αντίσταση και η επανεμφάνιση των βρικολάκων

50 χρόνια από τη Χούντα : Οι χουνταίοι της Ηλείας, οι χειροκροτητές του φασισμού, η (ολίγη) αντίσταση και η επανεμφάνιση των βρικολάκων

Πέρασαν κιόλας 50 χρόνια από την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας  και πολλά είναι αναγκαία να ειπωθούν γιατί υπάρχουν αυτοί που την υπερασπίζονται ως αμετανόητοι φασίστες και πολέμιοι της  Δημοκρατίας, υπάρχουν άλλοι που νομίζουν πως όλοι ξεχνούν και παριστάνουν τους δημοκράτες , άλλοι που περιπαίζουν την αντίσταση κατά της χούντας ( οι γελοίοι), πολλοί που παριστάνουν τους αντιστασιακούς, αντιστασιακοί που έμεινα παλικάρια, αντιστασιακοί που ρευστοποίησαν την όποια δράση τους και πάρα πολλοί που αποσυνδέουν το πολιτικό τώρα  με το τότε.

21  Απριλίου 1967, το δημοκρατικό  και το αριστερό κίνημα απροετοίμαστο  αι ιδού πως εξιστορεί ο αντιστασιακός Λάμπης Αλεξανδρόπουλου αυτήν την ημέρα:

« Τα γραφεία της ΕΔΑ στον Πύργο ήταν στη γωνία των οδών 28ης Οκτωβρίου και Μιαούλη ….   Πήγα να ανοίξω τα γραφεία . Σε λίγο να σου και φτάνουν ο διοικητής Ασφαλείας ο Ευσταθίου και ο ταγματάρχης Καπένης με κάμποσους χωροφύλακες. Εκείνη την εποχή είχε πει η κυβέρνηση ότι θα έκαναν έλεγχο στα οικονομικά των κομμάτων .Όταν τους είδα νόμισα ότι ήρθαν γι αυτό τον σκοπό. Τους ζήτησα χαρτί εισαγγελέα. Χασκογέλασαν χαιρέκακα και άρχισαν να με σπρώχνουν προς την σκάλα. Στις σκάλες όπως με κατέβαζαν συναντάμε τον Βασίλη και τον Γιάννη Μιχαλόπουλο από το χωριό Αρβανίτη , να ανεβαίνουν στα γραφεία της ΕΔΑ. Τους ρωτάει ο Καπένης που πάνε και αυτοί ανυποψίαστοι του λένε την αλήθεια . Συλλαμβάνουν και τους δύο και μας οδηγούν στο σχολείο των Αρρένων . Σε λίγο έφεραν το Νίκο Δημητρακόπουλο και το Πικιά. Ένας σκοπός είχε ένα ραδιόφωνο. Από κει μάθαμε για το στρατιωτικό πραξικόπημα. Μετά από λίγες μέρες μας πήγαν στο Κατάκολο και από κει με αρματαγωγό μας πήγαν στην Γυάρο.»

Χούντα στην Ηλεία και εκτός από τους εξόριστους (Γιούρα, Λέρος),  οι περισσότεροι βολεύονται, δεν μιλούν είναι φιλήσυχοι και κοιτάνε την …δουλειά τους … απαγόρευση σχεδόν των πάντων  με ανακοινώσεις των  πάντα και κατέληγαν «Καπένης Αλκιβιάδης, ταγματάρχης πεζικού».

Οι τοπικές εφημερίδες εξυμνούν την χούντα, κάποιοι συμμετέχουν  με άρματα στις παρελάσεις της χούντας, διορισμένες θέσεις, πανηγύρια στις πλατείες προσφορά της χούντας, χαφιεδισμός, λόγοι πανηγυρικοί, το πουλί της χούντας ..

Οι μαύρες μέρες της επταετίας και αποκαλυπτικές πολλών της στάσης  πολλών Ηλείων.

Πολλοί έγιναν οικονομικά επιφανείς, εργολαβίες, προμηθευτές του δημοσίου,  απέκτησαν δημόσιες θέσεις( διορισμένοι δήμαρχοι, νομάρχες, τοπικοί παράγοντες), Μέλη της Συμβουλευτικών Επιτροπών της χούντας, μέλη του ΕΠΟΚ (Ελληνικού Πολιτιστικού Κινήματος) του "κόμματος" του Παπαδόπουλου.

Πολλοί Ηλείοι έγιναν χαφιέδες, σπιούνοι, ΤΕΑτζήδες, ΕΣΑτζήδες,, βασανιστές, δημοσιογραφικά όργανα της χούντας, μέλη της  χουντικής νεολαίας των  Αλκίμων, υπηρέτες των φασιστών καταδυναστών του Ηλειακού λαού.

Πολλοί  και οι υμνητές, αρθρογράφοι, δημοσιογράφοι, πληρωμένοι κονδυλοφόροι, λογοκριτές, ακόλουθοί, χειροκροτητές, ομιλητές –εξυμνητές  σε επετείους της χούντας, συγγραφείς συγχαρητηρίων υπέρ της δικτατορίας .

Δεν ξεχνιόνται αυτοί που υποδέχονταν και σήκωναν στα χέρια τον Στυλιανό Παττακό  στα εγκαίνια του ξενοδοχείου «Ολύμπια Μιραμάρε Μπιτς» το 1968,  και του «Επαρχείο Πύργου», στα εγκαίνια των εγγειοβελτιωτικών έργων Πηνειού  από τον χουντικό υπουργό Δημοσίων Έργων Κ. Παπαδημητρίου το 1971  και στην γέφυρα του ποταμού Πηνειακού Λάδωνα από  τον χουντικό νομάρχη Ηλείας Αθ. Βισβίκη το 1973.

Πολλοί είναι αυτοί που ακόμα μιλούν για τα μεγάλα έργα της χούντας  όπως το  Αρδευτικό Έργο Πηνειού Ηλείας, ο δρόμος  Κυπαρισσίας - Πύργου, και η βελτίωση και εκσυγχρονισμός των λιμένων Κατακώλου, και Κυλλήνης, που όμως ψεύδονται γιατί όλα αυτά ξεκίνησαν προ του 1967 και απλά περατώθηκαν κατά τη διάρκεια ης χούντας (φράγμα Πηνειού 1961, Λιμάνια 1963  και 1965 και ο Κυπαρισσίας – Πύργου το 1965).  

Όλοι τους είναι γνωστοί  και τους ξέρουμε, υπάρχουν στοιχεία για αυτό, ας το βουλώσουν το στόμα τους και μάλιστα να προσέχουν ορισμένοι που το παίζουν και αντιστασιακοί.

Αν ειπωθούν  κάποια πράγματα δεν θα έχουν που να κρυφτούν….

Αλλά υπάρχουν και  κάποιοι που αντιστέκονται, βασανίζονται, εξορίζονται  Σάκης Καράγιωργας, ο Γιαν. Κοροβ., ο Κώστας  και ο Θόδωρος Τζιαντζής,  ο Μάκης Παρ., ο Μάκης Μπαλ., ο Κώστα Κ., ο Γιώργης Τσικ., ο Μπαμπίκος, ο Μπάμπης Αλεξανδρόπουλος και τα αδέλφια του, ο Νικ. Δημητρακόπουλος και τα αδέλφια του, από Αμαλιάδα ο Φώτης Φλεβοτόμος, ο Ν. Φαρμάκης. ο Θαν. Λουκόπουλος , στη Ζαχάρω Β. Γραμματικός, ο Μακρής , στην Κρέστενα ο Καλογεροπουλος,οΚλάδης από την Γαστούνη,  ο Μπίθας από την Καλλιθέα  (και άλλοι που συγνώμη δεν χωρούν στις γραμμές αυτές τόσα ονόματα)   αρκετοί…αλλά λίγοι…

Κάποιες σκόρπιες προσπάθειες αντίστασης, ο Σύλλογος  Ηλείων Σπουδαστών,  ο Πάνος Π., ο Χρήστος Κ., ο Σπύρος  Λ., ο Γιάννης Μ., ο Νίκος Κ., ο Μάκης Π., κάποιες εφημερίδες ( Ο Οδηγητής )για ενημέρωση, ένα γλέντι στο Κατάκολο (στου Μπλάκμαν ) με τους περισσότερους να καταλήγουν στην Ασφάλεια του Πανουσάκη (τι απίθανα κακός «άνθρωπος»), κάποιες συλλήψεις με ξύλο με τον βούρδουλα, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας στην Αμαλιάδα που κατέληξε σε αντιχουντική διαδήλωση, ραδιόφωνο (BBC, Deutsche Welle, Γαλλική και Βαυαρική Ραδιοφωνία, Ράδιο Μόσχα και Φωνή της Αλήθειας ), κάποια τραγούδια του Μίκη, κάποια συνθήματα στους τοίχους, η ΚΝΕ, ο «Ρήγας» παρανομία…

Αλλά υπήρξε και το Πολυτεχνείο  Νοέμβρης 1973.

Εξέγερση ξεσηκωμός

Μέσα  πολλοί σύντροφοι και φίλοι, συμπατριώτες, στην Συντονιστική Σ Επιτροπή της Κατάληψης του Πολυτεχνείου, η Αγγελική   Ξύδη, ο Γιάννης Γρηγορόπουλος,ο Γιάννης Κοροβέσης (ο Κούρος), από έξω ο Κώστας Τζιαντζής (Γραμματέας της ΚΝΕ ), ο Τάκης, Μήτσος, ο Σάκης, πολλοί ήταν (…)

16 Νοέμβρη  του  ΄73, μετά την Αθήνα…  δυό νέοι  γράφουν συνθήματα στον Πύργο με μαύρη λαδομπογιά, στην Νομαρχία, στο Δεσποτικό, σε τοίχους, στην Πλατεία στο ξόανο/μνημείο της χούντας με τις ασπίδες, «Κάτω η χούντα» « Ψωμί Παιδεία Ελευθερία», κυνηγητό από τους ασφαλίτες..

Και μάθαμε ότι ... όπως είπε ο Λάμπης ο Αλεξανδρόπουλος:

«Εκείνο το διάστημα είχα επιστρέψει στον Πύργο. Μάθαμε τα γεγονότα.  Όπως μετά από λίγο μάθαμε για το θάνατο του Βασίλη Φάμελου. Πήγα στο σπίτι του που ήταν κάτω από το Επαρχείο. Σε όλα τα στενά υπήρχαν χωροφύλακες. Ήρθε ο νεκρός.  Όλα τα έσκιαζε ο φόβος. Πήραμε το παλικάρι στον ώμο και τον πήγαμε στο Καταράχι. Η νεκρώσιμος ακολουθία έγινε στα σύντομα. Θυμάμαι τον παπά που έτρεμε. Ενταφιάσαμε το νεκρό μας και φύγαμε…».

Πολύς χρόνος τα 7 χρόνια της χούντας, δεν χωρούν σε ένα σημείωμα,  αλλά εμφανής ο διαχωρισμός των κόσμων.

Τρείς οι κόσμοι..

Ο ένας συνεργάζεται με τη χούντα (από όφελος και από φόβο), ο δεύτερος αδρανεί ( από βόλεμα από συμφέρον  από φόβο) κα ο τρίτος αγωνίζεται, διώκεται, εξορίζεται δολοφονείται.

Τρία τα κοιτάγματα της ζωής…

Το  σημερινό κοίταγμα  δεν μπορεί παρά να είναι ότι ο αγώνας για τη Δημοκρατία την Ελευθερία και τα δικαιώματα μας είναι καθημερινός και διαχρονικός.

Οι βρικόλακες επανεμφανίζονται, είτε ως «χρυσή αυγή», είτε κόμμα «Λαϊκής Ελληνικής Πατριωτικής Ένωσης/Λ.Ε.Π.ΕΝ.» που στελέχη είναι και Ηλείοι, είτε ως «αναγένεσις» είτε εντός της ΝΔ (Βορίδης, Άδωνις, Πλεύρης κλπ), προκαλούν.

 Μεθοδεύουν  τον  καθαγιασμό  της χούντας, την απαξίωση της μεταπολίτευσης και η εξοικείωση όχι μόνο με την τρόικα- τερατόϊκα, αλλά και με τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή. Το υπονοούμενο του μύθου για το «θαύμα» της χούντας είναι ότι τελικά η πολλή δημοκρατία βλάπτει σοβαρά την οικονομία.

Το κοίταγμα στο χτες αποκαλύπτει ότι η χούντα:

·         στέρησε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών, βασάνισε και φυλάκισε, επέβαλε αυταρχισμό στην κοινωνία, οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου,

·         παρεχώρησε   φορολογικά και κάθε λογής προνόμια στους φιλικά προσκείμενους στη (Ωνάσης, Νιάρχος, Λάτσης, Ανδρεάδης, Σκαλιστήρης) που παράγγελναν στο καθεστώς εξόφθαλμα χαριστικές ρυθμίσεις για να χτίσουν τις αυτοκρατορίες τους,

·         κατάργησε την ελευθερία των διαπραγματεύσεων, επέβαλε κρατικό καθορισμό του κατώτατου μισθού, συγκράτησε τους μισθούς σταθερά κάτω από την παραγωγικότητα, κατέλυσε το οκτάωρο, δηλαδή φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους,

·         διέλυσε την οικονομία με  «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες, το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε  στα 114 δισ .

Το κοίταγμα στο σήμερα αποκαλύπτει

·         κάποιους που εξαργύρωσαν αγώνες  και έγιναν εξουσία(πολιτική και οικονομική)  ενάντια στον λαό και

·         κάποιους που συνεχίζουν τον αγώνα ενάντια στην δικτατορία των μνημονίων της τρόικας και την νεοαποικιοκρατία,  για την  ανάσχεση της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, την  κοινωνική δικαιοσύνη και την αποκατάσταση της δημοκρατίας μας.

Τιμούμε όλους τους αγωνιστές που αντιστάθηκαν στην αμερικανοκίνητη χούντα.

Οι αγώνες τους και το αίμα τους μας εμπνέουν ακόμα και σήμερα .