Πέμπτη 20 Απριλίου 2017

Μια επίσκεψη ενός δημοσιογράφου στον Επικούριο Απόλλωνα

Μια επίσκεψη ενός δημοσιογράφου  στον Επικούριο Απόλλωνα


Επεσκέφθη  ο γνωστός δημοσιογράφος («Ελευθεροτυπία», «Εφημερίδα Συντακτών» τον Επικούριο Απόλλωνα δύο φορές με χρονική απόσταση άνω των 30 χρόνων περίπου  και η συναγωγή των συμπερασμάτων του ενδιαφέρουσα, οι συνεπαγόμενες εκτιμήσεις του σημαντικές και τροχιοδεικτικές..
Ιδού το άρθρο του :

«Τα αρχαία μνημεία κι εμείς οι κληρονόμοι

Πολλά χρόνια πριν, αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν· μετά την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας, ανηφορίσαμε την πλαγιά που οδηγεί στο Λύκαιον Όρος -εκεί δεσπόζει το υψηλότερο ιερατείο της Ευρώπης, ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα.

Τσορομπίλια ήσαν ακόμη τα παιδιά όπως και τα παιδιά ενός ζευγαριού που ταξιδεύαμε παρέα.

Εφτά, οχτώ αυτοκίνητα όλα κι όλα και μόνο στα δύο δικά μας υπήρχαν Ελληνες.

Το φιλικό ζευγάρι ούτε καν είχε υπόψη του -δεν είχαν ακούσει ποτέ στη ζωή τους- την ύπαρξη ναού, αρχιτέκτονας του οποίου θεωρείται (Παυσανίας) ο μέγας Ικτίνος, συνδημιουργός με τον Καλλικράτη του Παρθενώνα.

Είχαν μείνει (κι εμείς μαζί τους) άφωνοι στα 1.130 μέτρα· μόνοι με την άγρια φύση, το δωρικό τοπίο, την γκρίζα λαμπρότητα του ναού.

Δεν είχε καλυφτεί ακόμη από το αντιαισθητικό και απεχθές στέγαστρο, που όμως κρίθηκε απαραίτητο ώστε για πολλά χρόνια να γίνουν εργασίες συντήρησης από τη φθορά των ανέμων και του χρόνου.

Το επισκέφτηκα και με το στέγαστρο, αλλά η μαγεία είχε χαθεί.

Μετά τον γυρισμό οι φίλοι έπεσαν με τα μούτρα στις εγκυκλοπαίδειες και κάθε τόσο έπαιρναν τους δικούς τους φίλους (όσους μπορούσαν περισσότερους, μας έλεγαν) και τους οδηγούσαν σ’ αυτή τη θεσπέσια κορυφή του κέντρου της Πελοποννήσου.

Με τα χρόνια οι φίλοι προτιμούσαν τις ταβέρνες της περιοχής. Πού να ανέβαιναν στου διαόλου τη μάνα, άσε που ο δρόμος ήταν στενός, απότομος, δύσβατος...

Ο ναός χτίστηκε το δεύτερο μισό του 5ου αιώνα, από τα καλύτερα σωζόμενα της κλασικής αρχαιότητας και το πρώτο μνημείο που ανακηρύχτηκε από την UNESCO (1986) Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Η ζωφόρος του, κοσμημένη από τον σπουδαίο γλύπτη Παιώνιο, είχε την τύχη της αντίστοιχης του Παρθενώνα-τμήμα της αποσπάστηκε το 1814 και εκτίθεται στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο (πού αλλού;).

Η μοίρα των φτωχών και αγράμματων... η απώλεια κάθε αίσθησης ιστορικότητας και πολιτισμού, η έλλειψη μνήμης -θάνατος.

Ας δικαιολογήσουμε τη συμπεριφορά των απολίτιστων προγόνων, παρότι μερικοί γνώριζαν καλά τη σημασία των μαρμάρων και των αρχαίων λειψάνων.

Σημασία έχει σήμερα πώς «συμπεριφερόμαστε» στον αρχαϊκό, αλλά λάμποντα ερειπιώνα που κληρονομήσαμε.

Οι αρχαιολόγοι φαίνεται να κάνουν καλά τη δουλειά τους, τα ευρήματα όμως των ανασκαφών τους δεν είναι προσιτά σε όλους· ίσως δεν έχουν χώρους να τα εκθέσουν...

Θυμήθηκα όλα αυτά γιατί χθες ήταν λέει όλοι οι αρχαιολογικοί χώροι ανοιχτοί -Παγκόσμια Ημέρα Μνημείων, με σκοπό να ευαισθητοποιηθούμε και να προστατεύσουμε τη μοναδική τούτη κληρονομιά.

Μερικοί συγκινούνται και δακρύζουν πατώντας ιερές πέτρες και αντικρίζοντας αρχαίες μαρμάρινες μορφές.

Κρύβουν όμως τη συγκίνηση και τα δάκρυα διότι κινδυνεύουν να γίνουν περίγελως των ανθρώπων ενός υλόφρονος και άσχημου πολιτισμού -εύκολα τους αποκαλούν κάποιοι φωστήρες προγονόπληκτους, αρχαιόπληκτους, δεξιούς (!).

Τι να πεις. Νιώθεις όσα ξέρεις ή ξέρεις όσα νιώθεις.»

Σημείωση : Η κάλυψη του ναού με στέγαστρο είναι από το 1987.


1 σχόλιο: