Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

Η Πρωτομαγιά, το ξεθώριασμά της, οι ψητούρες και οι Σάντσο

Η Πρωτομαγιά, το ξεθώριασμά της, οι ψητούρες και οι Σάντσο



Το τελετουργικό  της Πρωτομαγιάς (της Εργατικής ) επανελήφθη όπως κάθε χρόνο…
Μικρές συγκεντρώσεις, ξεχωριστές  πορείες, επίδειξη δυνάμεων, συνθήματα δυνατά,  γαρύφαλλα, στεφάνια, καταθέσεις,  πομπώδη συνθήματα, μαζώξεις περισσότερο για τις φωτογραφίες και την τηλεοπτική εικόνα και μετά, στο τέλος  κομπασμός για  το μεγαλύτερο  αριθμό συγκεντρωμένων χαμόγελα και ικανοποίηση…
Πρωτομαγιά, τυποποίηση, φανταχτερά χρώματα, που κάνουν  πιο έντονο το ξεθώριασμα του νοήματος της Εργατικής  Πρωτομαγιάς.

Ελάχιστοι στις εργατικές συγκεντρώσεις, μιλιούνια στους αγρούς, στις εξοχές, στις ψητούρες και τα γλέντια (που καλά είναι πρέπει να γίνονται..),
αλλά κάποιοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.., γιατί και πως συμβαίνει αυτό.

Πρωτομαγιά, ημέρα μνήμης και αγώνων με αίμα και απώλεια ζωών, ημέρα των εργατών. της αξιοπρέπειας και της ενότητας…,  σύμβολο της αισιοδοξίας
Της  ενότητα των εργαζομένων, των κοινών αιτημάτων, των πολύμορφων κοινών  πορειών , της αποφασιστικής δράσης.
Το ζητούμενο (αυτό ) πολύ μακριά από την πραγματικότητα…

Μένουν ικανοποιημένοι( δεν ξέρω γιατί), ότι έκαναν το ταξικό τους καθήκον, την επαναστατική τους ενέργεια,
όταν τα μνημόνια  επελαύνουν, η φτώχεια θερίζει, η ανεργία φουντώνει,   η «ευέλικτη» εργασία, με δίωρη και τετράωρη απασχόληση των 2 ευρώ την ώρα εξαπλούται, οι μισθοί παρακρατούνται, τα ωράρια εξοντωτικά (και απλήρωτα), οι συντάξεις μειώνονται, οι νέοι ξενιτεύονται και τα πάντα πουλιούνται,
και αυτοί  καυχιόνται ότι νίκησαν τις άλλες πορείες, τους άλλους εργαζόμενους, ότι είναι επαναστάτες, συντεταγμένοι και διασπασμένοι…

Όταν ο νεοφιλελευθερισμός και τα μνημόνια κυριαρχούν, ο φασισμός σηκώνει το κεφάλι, η κοινωνία καταρρέει η απάντηση είναι μία:
Ενότητα και  Αγώνας !
Ενότητα των εργαζομένων που πλήττονται, Αγώνας για το άμεσο  και όχι για το μακρινό μέλλον, Πάλη για την σωτηρία του λαού και της πατρίδας και όχι για το στενό κομματικό συμφέρον.

Για τον λαό που είναι απογοητευμένος αλλά και οργισμένος
Που έχει βιώσει την αλήθεια ότι καμιά ανάκαμψη στα χαρτιά δεν μπορεί να προέλθει από μια κοινωνία που κάθε στιγμή τη βλέπουμε γύρω μας να ξεψυχάει.
Που όταν ακούει ότι «τώρα τελειώνει η κρίση», «τώρα σκίζουμε τα μνημόνια», τώρα λέμε «όχι» στις πιέσεις των «φίλων μας», νιώθει την οργή αλλά δεν  γίνεται( ακόμη)  μέσα του πάθος αντίστασης.

Φτάνει όμως η οργή;
Για να λάβουμε την απάντηση, πρέπει να τολμήσουμε να ακούσουμε τον λαό.
Να ακούσουμε τον λόγο του, που μπορεί να εκφράζει με σαφήνεια είτε και με υπονοούμενα, με τη συμφωνία ή και με την παραφωνία του, με την ορθή του επιλογή ή με το λάθος του, που και αυτό έχει τη δική του -πολύ μεγάλη μάλιστα- σημασία.

Οι ιδέες είναι ωραίες.
Οι ιδέες είναι οι ανεμόμυλοι που καλούν τον Δον Κιχώτη να καλπάσει επάνω στον Ροσινάντε στον δρόμο της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.
Αλλά οι ιδέες δεν αρκούν, όπως δεν αρκεί το συναίσθημα της πληγωμένης αξιοπρέπειας και της αγανάκτησης για την αδικία.
Πλάι στον Δον Κιχώτη, όχι λιγότερο σημαντικός, προχωρεί με το γαϊδουράκι του το άλλο αιώνιο σύμβολο του ανθρώπου, ο Σάντσο, για να μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος έχει και σώμα που πονά και πεινά, αισθήσεις, επιδερμίδα, επιθυμία.
 Και δεν φτάνει μόνο ο Δον Κιχώτης και ο Σάντσο, αλλά πολλοί.
…και οι  άνθρωποι που απεχθάνονται τα μνημόνια και την υποτέλεια, τον εξευτελισμό και τη λεηλασία,
είναι πολλοί, πάρα πολλοί !

Μα οι πιο πολλοί, προδομένοι, απογοητευμένοι και γονατισμένοι , από την φρικτή καθημερινότητα.
Είναι και μπερδεμένοι, συγχυσμένοι, επιφυλακτικοί  αλλά :Αναζητά, ψάχνει και ελπίζει σε μια νέα ενότητα κυρίως στο λαό και στους αγώνες αλλά και μια νέα πολιτική ενότητα.

Μια  νέα πολιτική ενότητα που θα ήθελε όχι απλώς να εναλλαγεί με μια ίδια λίγο-πολύ αντίληψη για την εξουσία, αλλά να τολμήσει τη μεταμόρφωσή της παράλληλα με την πραγματική απελευθέρωση του τόπου, θα πρέπει να φέρει όλο αυτό τον κόσμο κοντά της για να αντέξουμε όλοι μαζί.
Κάτι τέτοιο σε μικρό μόνο βαθμό θα μπορέσει να γίνει με επαφές και συμφωνίες κορυφής.

Θα γίνει μόνον όταν καταδεχτεί να κατέβει από τους κομματικούς και τους προσωπικούς πύργους της, όταν μπορέσει να ακούσει τα λόγια, και αυτή ακόμη την εύγλωττη σιωπή, που μιλούν για τον καημό της επιβίωσης του σήμερα, για τη μεγάλη αγωνία τού αύριο.
Πόσο συγκεκριμένα είναι αυτά που μπορούμε να πούμε,
 σχετικά με το ψωμί, το σπίτι, το φάρμακο, τον Δήμο και το Νομό (..την Ηλεία)  που ζούμε,
σ' αυτόν από τον οποίο ζητάμε να αγωνιστεί,  και να επανατοποθετηθεί πολιτικά,
πόσο ενωμένοι είναι οι επάνω, για να ενωθούν οι κάτω …


Από τις απαντήσεις αυτές θα κριθεί το αν η οργή θα γίνει πρόταση ζωής και ελευθερίας.

1 σχόλιο:

  1. ΑΝ ,,,,, Η ΟΡΓΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΟΤΑΣΗ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ,,,,, ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ,, ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ,, ΣΤΟ ΝΟΜΟ/ ΤΗΝ ΗΛΕΙΑ / ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ,, ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΑΣΤΕ ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,ΤΟ ΤΗ ΕΧΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ; ΣΤΟ ΜΕΛΟΝ ,,,,,,,,

    ΑπάντησηΔιαγραφή