Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Οι «πέρα βρέχει» και «Καλά είμαι και έτσι»

Οι «πέρα βρέχει» και «Καλά είμαι και έτσι»



Ενώ ο λαός θα εξακολουθήσει να βλέπει παιδιά να πεινάνε (το ένα στα τέσσερα), νέους να μεταναστεύουν, μισθωτούς να δυσπραγούν, πολλούς να (αν) αργούν (ο ένας στους  τέσσερις ), τους  γέροντες να μαραζώνουν, πολλοί  άνθρωποι φαίνονται να αδιαφορούν για το τι πραγματικά έχει συμβεί στην ελληνική κοινωνία.

Γι’ αυτούς είναι όλα μια χαρά (δύσκολα μεν, αλλά υποφερτά).
Κατηγορούν τους ο πάντες, αγανακτούν πίνοντας καφέ ( και εκεί πνίγουν την αγανάκτησή τους…άντε και κάνα κρασί) τσιμπολογάνε, φλυαρούν, διαπληκτίζονται, κρίνουν τους πάντες  και τα πάντα, αλλά όταν καλούνται να εκφράσουν τη γνώμη τους για το μέλλον της χώρας, των παιδιών τους, να ξεκουνηθούν και να αγωνιστούν σφυρίζουν κλέφτικα.
Φαίνεται αρκούνται στη συνταξούλα(ες) τους, στο πενιχρό μισθό, στο επίδομα, στο  λίγο, στο τίποτα….

Την βγάζουν ή την κουτσοβγάζουν αλλά λένε: «Καλά είμαι και έτσι»
Αδιαφορώντας δεν βλέπουν  το θηρίο που τους έχει ως επιδόρπιο…

Απορεί κανείς, αλλά ποιος ξέρει, ίσως να είναι και μια μορφή άμυνας απέναντι στην κατάθλιψη που έχει καταλάβει την κοινωνία ως προϊόν της οικονομικής ασφυξίας, που έχει προκληθεί από τα μνημόνια κτλ

Δεν ξέρω πού ακονίζουν τις λάμες της ανεμελιάς ή της αδιαφορίας τους, είναι πάντως γεγονός ότι καλύπτονται πίσω από την αυθεντία των κομμάτων τους, και από ‘κει και πέρα κομμάτια να γίνουν όλοι.

Έχουν κάνει τα κουμάντα τους?
Πόσο, διάβολε, μπορούν να αντέχουν?
Καρφί δεν τους καίγεται για το τι θα πράξει η κυβέρνηση, για το αν υπογράφει την καταδίκη ενός υποτίθεται κυρίαρχου κράτους.
Και αν τους καίγεται κάνα  ..καρφάκι δύσκολο να ερμηνευτεί μια τέτοια συμπεριφορά.
Στρουθοκαμηλίζουν ?
Δεν βλέπου πως θα τους καταπιεί η νέα κατάσταση.
Δεν νιώθουν την τακτική της σαλαμοποίησης,… κόβουν σταδιακά  φέτες το εισόδημα τους, την εργασία τους, την ζωή τους

Πολλοί ελπίζουν στις επερχόμενες αλλαγές που θα συντελεστούν  από τις  εκλογές, να  έρθουν στα πράγματα, έχουν τους δικούς  τους στην εξουσία.

Εντάξει, είναι οι λίγοι αυτοί που δρουν κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Οι  πολλοί είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους προσπαθώντας να συνεισφέρουν στην οικογενειακή οικονομία, αλλά και να συγκρατήσουν την οικογένεια, που μετά από αιώνες θεσμικότητας έχει αρχίσει να διαλύεται, αποδιαρθρώνοντας κάθε κοινωνική συνοχή, και κάθε, ως εκ τούτου, αξιοπρέπεια.
Και πολλοί στις επόμενες εκλογές  θα (ξανα)ψηφίσουν τους ίδιους τους παλιούς για να τιμωρήσουν τους «καινούργιους» που όμως όλοι μαζί εφαρμόζουν την ίδια πολιτική (αυτή που μας οδήγησε εδώ).
Δεν  ξέρω, μα δεν σκέφτονται, δεν καταλαβαίνουν ? 

Η κυβέρνηση βέβαια, όπως κάθε συνεπής με την εξουσία κυβέρνηση, αντιμετωπίζει όλους μας αριθμητικά, μας βλέπει τουτέστιν σαν νούμερα - και καλώς πράττει θα λέγαμε, εάν διακατεχόμασταν από τον ίδιο ορθολογισμό ( μοιρολατρία .

Δύσκολο να βρεις λόγο να αντιτάξεις σε τέτοιους ανθρώπους που ζουν στον κόσμο τους, είναι όμως λυπηρό και αποθαρρυντικό να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον κυνισμό τους και την αδιαφορία τους.

Από τη μια η αδιαφορία και οι φρούδες ελπίδες,
από την άλλη η απελπισία και τα αδιέξοδα και
από τη παράλλη η υποστήριξη των καταστροφέων(«Σύνδρομο της Στοκχόλμης» ? )

Που πάμε έτσι ?

1 σχόλιο:

  1. Δυστυχώς γίναμε όλοι καναπεδάκηδες, ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του και πως θα τη βγάλει καθαρή ( υποτυπώδη επιβίωση) και αυτό είναι κατάντια για τον ελληνικό λαό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή