Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

Η σταθερή ανοησία, η επιθετική βλακεία και η απέραντη ολιγοσύνη

Η σταθερή ανοησία, η επιθετική βλακεία και η απέραντη ολιγοσύνη



Το έχω ξαναγράψει, αλλά λόγω των ημερών και των συμβάντων(…) το επαναλαμβάνω…
Οι δελεασμοί αυξήθηκαν και οι απειλές μεγεθυνθήκαν, το  μένος, οι υβρισμοί, οι συκοφαντίες εκτραχύνθηκαν.
Η  οργανωμένη εξουσιαστική βόλεψη, η συνεχιζόμενη ίντριγκα, η σταθερή ανοησία, η επιθετική βλακεία και η απέραντη ολιγοσύνη,  ο αχόρταγος  ωφελιμισμός  (τους), η προέλευση και η εκφορά τους.

Καθεστωτικοί, διαπλεκόμενοι, τσιγκούνηδες, μεμψίμοιροι, συνωμότες, ιντριγκαδόροι, ιδεοληπτικοί, βολεμένοι του κερατά,  κάθονται στα ειδώλια της εξουσίας τους κι εξαπολύουν βδελύγματα και λάσπες  (…και δέλεαρ…) εναντίον όποιου δεν συντάσσεται με τις ευτελείς τους επιθυμίες, με τον εξουσιαστικό παροξυσμό τους, την πηχτή βλακεία τους, την απέραντη ανοησία τους, τη μικρότητα τους, τον αχόρταγο οικονομικό (..κλπ ) ωφελιμισμό τους, της  επικυριαρχίας οπουδήποτε «δρουν».
Αλλά και δειλοί, κρυβόμενοι μασκαράδες…

Εκνευρίστηκα, οργίσθηκα και για κάποιους στεναχωρήθηκα….
Οι απαντήσεις πολλές  αλλά – προς το παρόν - θα απαντήσω (όχι σε αυτούς, αλλά σε αυτούς τους όποιους με διαβάζουν )με  ένα ποιητή τον Σαμίχ Κάσεμ, ένα κείμενο του Ντάριο Φο και με έναν ποιητή ακόμα τον Μιχάλη Κατσαρό.

Σαμίχ Κάσεμ : «Λόγος στην αγορά της ανεργίας»

Ίσως να στερηθώ και το ψωμί μου.
Ίσως το στρώμα ξεπουλήσω και τα ρούχα μου.
Ίσως δουλέψω σκουπιδιάρης, πετροκόπος και χαμάλης.
Ίσως να σωριαστώ γυμνός και πεινασμένος εχθρέ του ήλιου
αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι!

Ίσως αρπάξεις απ’ τη γή μου και την τελευταία σπιθαμή.
Ίσως ταΐσεις στις φυλακές τη νιότη μου
Ίσως μου κλέψεις την κληρονομιά του παππού μου -πιθάρια, έπιπλα και σκεύη-.
Ίσως καθήσεις παν’ απ’ το χωριό μας σαν εφιάλτης τρόμου εχθρέ του ήλιου
αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θα αντιστέκομαι!

Ίσως από τις νύχτες μου να σβήσεις κάθε φώς.
Ίσως να στερηθώ της μάνας το φιλί.
Ίσως κι ένα παιδί να βρίσει τον λαό μου, τον πατέρα μου.
Ίσως να κλέψεις μια στιγμή απροσεξίας από τον φύλακα των πόνων μου.
Ίσως πλαστογραφήσει την Ιστορία μου ένας δειλός, μυθομανής, θρησκόληπτος.
Ίσως στερήσεις στα παιδιά μου καινούριο ρούχο στη γιορτή.
Ίσως με δανεισμένο πρόσωπο τους φίλους μου πλανέψεις.
Ίσως υψώσεις γύρω μου τειχιά… τειχιά… τειχιά…
Ίσως τις μέρες μου καρφώσεις στο σταυρό του εξευτελισμού εχθρέ του ήλιου
αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι!

Εχθρέ του ήλιου
στο λιμάνι στολίσματα, χαιρετισμοί, φωνές χαράς και αχολόι
και τα πολεμικά τραγούδια μας φλογίζουν τα λαρύγγια
κι ένα πανί μες στον ορίζοντα που προκαλεί τον άνεμο
και τη φουρτούνα
και ξεπερνάει τον κίνδυνο
είναι του Οδυσσέα που επιστρέφει
απ’ του χαμού τη θάλασσα
επιστροφή του ήλιου, του ξενιτεμένου και
όρκο βάνω στα μάτια τους
δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου
θ’ αντιστέκομαι… θ’ αντιστέκομαι… θ’ αντιστέκομαι!!!


Ντάριο Φο: Μήνυμα προς αγανακτισμένους

«……. έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές.

Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη. Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας.
Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας…
Να ζούμε μια ζωή που θά ‘ναι ολότελα δική μας.
Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων.
Να ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις…κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί…σαν κανονικοί άνθρωποικι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία.

Ένας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός…τα λουλούδια που ανθίζουν…ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη…και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν.
Και όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στυμμένη λεμονόκουπα,  αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους…»


Μιχάλης  Κατσαρός (Κατ Σαδδουκαίων) και  ( Δολος )

…και ως κατακλείδα ορισμένα αποσπάσματα από   δύο  αγαπημένα μου ποιήματα,  του  Μιχάλη Κατσαρού, που αφορούν  όλους μας :
«….
Τοὺς ὕπατους ἐγἀνάδειξα στὶς συνελεύσεις
κι αὐτοὶ κληρονομήσανε τὰ δικαιώματα
φορέσαν πορφυροῦν ἀτίθασον ἔνδυμα
σανδάλια μεταξωτἢ πανοπλία-
ἐξακοντίζουν τὰ βέλη τους ἐναντίον μου-
ἡ θέλησή μου ποὺ καταπατήθηκε
…..
Τώρα κι ἐγὑποψιάζομαι
ὅλο τὸ πλῆθος τῶν αὐλοκολάκων
ὅλους τοὺς ταπεινοὺς γραμματικοὺς
τοὺς βραβευμένους μὲ χρυσὰ παράσημα
λεγεωνάριους καὶ στρατηλάτες
ὑποψιάζομαι τὶς αὐλητρίδες τὴ γιορτ
ὅλους τοὺς λόγους καὶ προπόσεις
αὐτοὺς ποὺ παριστάνουνε τοὺς ἐθνικοὺς
τὸν πορφυροῦν χιτώνα τοῦ πρίγκιπος
τοὺς συμβουλάτορες καὶ τοὺς αἱρετικοὺς
τοιμάζουνε κρυφὰ νὰ παραδώσουν
νὰ παραδώσουν τὰ κλειδιὰ καὶ τὴν
ὑπόκλισή τους.

Ἐγὼ πάλι μέσα στὸ πλῆθος διακλαδίζομαι
ἡ θέλησή μου διακλαδίζεται μέσα στὸ πλῆθος
μαζεύω τοὺς σκόρπιους σπόρους μου
γιὰ τὴν καινούρια μακρινή μου ἀνάσταση
μαζεύω.»
 (Κατὰ Σαδδουκαίων)


«Τὸ ζήτημα πιἔχει τεθεῖ:
Ἢ θἐξακολουθοῦμε νὰ γονατίζουμε
….
ἢ θὰ σηκώσουμε ἄλλον πύργο ἀτίθασο
ἀπέναντί τους.»
(Ὁ Δοῦλος )

Αυτά και θα μιλήσουμε και αλλιώς και με ονόματα… ( πολλά από αυτά τα έχουμε αναφέρει) και πολύ αυστηρά …



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου