Δημήτρης Μπαξεβανάκης: Ο ευτελισμός ενός που παρίστανε τον αγωνιστή ή πως μια κωλοτούμπα σε κάνει υπουργό

Δημήτρης Μπαξεβανάκης: Ο ευτελισμός ενός που παρίστανε τον αγωνιστή ή πως μια κωλοτούμπα  σε κάνει υπουργό

Πέρυσι απλώς παρίστατο στην εξέδρα των επισήμων στην παρέλαση στον Πύργο, φέτος   ήταν προκαθήμενος ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης ο περί ου ο λόγος,   Δημήτρης Μπαξεβανάκης ο υφυπουργός Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων.

Τα στερνά τιμούν τα πρώτα’, λέει ο λαός, επαναλαμβάνοντας αυτό που είπε ο Δημοσθένης: «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Δηλαδή από τις τελευταίες πράξεις κρίνονται και οι πρώτες.

Σε μια παρέλαση στον Πύργου της 28ηςΟκτωβρίου προ εκλογής του και .. προαγωγής του από αγωνιστή σε  εξουσία(βουλευτής , υπουργός …),  παρέλαση μέρα του ΟΧΙ και της Αντίστασης , ομάδα αγωνιστών  παρήλασε, κόντρα σε αστυνομικούς, απαγορεύσεις  με ένα πανό που ανέγραφε «Αντίσταση Ξανά», μια αφίσα του κινήματος «Ενάντια στα μνημόνια » με τα συνθήματα «Δεν

πληρώνω», Δεν αναγνωρίζω το χρέος», «Όχι στο ξεπούλημα της Δημόσιας Περιουσίας», «Να φύγουν Τρόικα και ΔΝΤ»,,  φώναξαν συνθήματα προς τους επισήμους, πέταξαν μπουκάλια νερό προς αυτούς (έτσι δεν είναι Δημήτρη;) γιατί θεωρούσαν ότι αυτοί εκφράζουν την αντιλαϊκή και νεοφιλελεύθερη  κυβέρνηση  των μνημονίων και της κοινωνικής  καταστροφής.

Τότε ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ εξέδιδε ανακοίνωση που μεταξύ των άλλων ανάφερε :

«Ο κόσμος του Πύργου είπε χθες το δικό του ΟΧΙ στην υποταγή της χώρας στην τρόικα και τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο. .. Το μήνυμα ήταν σαφές: Να σταματήσει η εξόντωση της κοινωνίας, να ανατραπεί η νεοφιλελεύθερη χούντα που κυβερνά την Ελλάδα, να αγωνιστούμε για την αξιοπρέπεια μας.

Να φύγει αμέσως η κυβέρνηση που έχει μετατρέψει τη χώρα σε μπανανία. Ή εμείς ή αυτοί!»

Τότε η Κεντρική Επιτροπή  του ΣΥΡΙΖΑ εξέδιδε ανακοίνωση που μεταξύ των άλλων ανάφερε :

«Τιμούμε την  28η Οκτωβρίου .

Η επίσημη πολιτεία προσπαθεί να απογυμνώσει  την  ημέρα αυτή από το πραγματικό της περιεχόμενο, με τις στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις που υμνούν τον μιλιταρισμό και διαστρεβλώνουν τα μηνύματα της επετείου.

Η επίσημη πολιτεία, δυστυχώς, διαχρονικά απεκδύθηκε του δικαιώματος της χώρας πάνω στις πολεμικές αποζημιώσεις και την επιστροφή του κατοχικού δανείου..

… η μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ οδηγεί στην εξαθλίωση τους εργαζόμενους και τη νεολαία...

ΟΧΙ στα μνημόνια της ανεργίας, της φτώχειας, της χρεοκοπίας

ΟΧΙ στα ευρωπαϊκά πακέτα ψευδεπίγραφης

διαγραφής του χρέους που οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη κοινωνική λεηλασία, σε οικονομικά αδιέξοδα και στον περιορισμό της δημοκρατίας, της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας.

Να χρεοκοπήσουν οι πολιτικές της υποτέλειας που υποτάσσουν τα συμφέροντα της χώρας στα συμφέροντα των τραπεζών και του κεφαλαίου.»

Αυτά έλεγε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ στις 28/10/2011, αλλά και στις μετέπειτα επετείους της  28ης Οκτωβρίου και του ΟΧΙ.

Αυτά έπραττε ο  Δημήτρης  Μπαξεβανάκης, τότε Γραμματέας  Ηλείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Και μετά κατέστησαν κυβερνήτες, βουλευτές, εξουσία.

Υποστηρίζουν, ψηφίζουν μνημόνια, αντιλαϊκούς νόμους.

Ξεχνούν  το «Δεν πληρώνω», Δεν αναγνωρίζω το χρέος», «Όχι στο ξεπούλημα της Δημόσιας Περιουσίας», «Να φύγουν Τρόικα και ΔΝΤ».

Δεν διεκδικούν τις πολεμικές αποζημιώσεις και την επιστροφή του κατοχικού δανείου και δεν υπογράφουν για το Δίστομο, για να προστατέψουν την Γερμανία από την εκτέλεση της απόφασης που δικαιώνει τα θύματα  και την ίδια ώρα, υπογράφουν για να πλειστηριάζονται τα σπίτια των υπερχρεωμένων πολιτών.

 Κόβουν συντάξεις, αυξάνουν τους φόρους, κατάσχουν τα πάντα (μισθούς, συντάξεις αποταμιεύσεις, επιδοτήσεις αγροτών), εκπλειστηριάζουν τα σπίτια και τις περιουσίες  του λαού, πουλάνε τα δάνεια σε ξένα κοράκια, υμνούν το Τράμπ και τις ΗΠΑ, ξεπουλούν την χώρα, κόβουν τα ρεύμα στα σπίτια των φτωχών, κόβουν το ΕΚΑΣ, σφαγιάζουν τα   προνοιακά επιδομάτα των ΑμεΑ, διαλύουν τις  εργασιακές σχέσεις, καταργούν το  δικαιώμα της απεργίας, προωθούν το οριστικό ξεπούλημα της χώρας με νέες ιδιωτικοποιήσεις …

Παρακολουθούν ως αρχόντοι τις παρελάσεις που τις κατηγορούσαν ως μιλιταριστικές και πως πρέπει να καταργηθούν.

Στέκονται ως επίσημοι, όχι σε εξέδρα, αλλά σε παράταξη  όχι με κάγκελα αλλά περιφρουρούμενοι (από τους αστυνομικούς που παλιά αντιμάχονταν ) και σε απόσταση από τους πολίτες ..

Παρακάθονται ως επίσημοι πια μαζί με αυτούς που τους κατάγγελλαν για αυτό που εκπροσωπούσαν (μνημονιακό κράτος), μαζί με αυτούς που τους  πέταγαν μπουκάλια με νερό και με την ειρωνεία ένας από αυτούς που ήταν στόχος του μπουκαλοπετάγματος να είναι παραστεκούμενος (έτσι δεν είναι Δημήτρη;).

Πάνε και οι «μπανανίες» και τα «προτεκτοράτα» και στρογγυλοκάθισαν στην… αναπαυτική και ωφέλιμη καρέκλα του βουλευτή.

..και ζει αυτός καλά και εμείς χειρότερα..

Ζούμε σε καιρούς εκπτώσεων, αξιών, πολιτικής, αξιοπρέπειας, αριστεροφροσύνης, αρχών, διακηρύξεων, της συνέπειας και αμαύρωσης της Αριστεράς

Όμως πια δεν πρόκειται περί εκπτώσεων αλλά περί ξεπουλήματος, τόσο μα τόσο γρήγορα, και τόσο μα τόσο φτηνά…

Η κοινωνία κατέρρευσε, φτώχια παντού, απελπισία και αδιέξοδα η καθημερινή συνθήκη της πλειοψηφίας του λαού

Η  φτωχοποίηση και η δυστυχία του ελληνικού λαού είναι χωρίς προηγούμενο, ακόμη και για εμπόλεμες καταστάσεις.

 Η χώρα απ' άκρου σε άκρο ξεπουλιέται αλύπητα, και στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί, και η καταστροφή της παραγωγικής βάσης και των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της αγγίζουν τα όρια του μη αντιστρέψιμου.

Αυτοί πουλήθηκαν φτηνά γιατί φτηνοί ήταν του δεκάρικου (ως αμοιβή και ως λόγου…), έκατσαν στις καρέκλες της  και ζεστάθηκε ο πισινός και η τσέπη τους…

Εκεί που έφτυναν τώρα γλύφουν…

Μόνο αηδία προξενούν

Μασκαράδες σε ένα διαρκές καρναβάλι των σαλτιμπάγκων της πολιτικής .

Χάρτινοι ήρωες

Χάρτινοι ήρωες

 Στις δύσκολες εποχές, όπως η σημερινή, αλλά και κάποιες παλαιότερες, πιθανόν δυσκολότερες, όπως η δικτατορία, η Κατοχή ή ο Εμφύλιος, ο καθένας αναζητεί κάπου να πιαστεί, ένα σημείο αναφοράς, κάποιον να του πάρει τον φόβο, ώστε να μπορέσει να αντέξει.

Και αν αντέξει, να δώσει μια μάχη για να κερδίσει τα χαμένα και τα αυτονόητα για τη ζωή και την αξιοπρέπεια, τη δική του και των γύρω του. 

Κάποτε, οι χαλεποί καιροί «γεννούν» ήρωες, ανθρώπους που, με όπλο μια ιδέα και ίσως βαθύ ανθρωπισμό, υπερβαίνουν τον εαυτό τους, τις μικροπρέπειες του κόσμου, και βγαίνοντας μπροστά, μαχόμενοι, ενίοτε θυσιαζόμενοι, γίνονται η έμπνευση και η κινητήρια δύναμη για να ακολουθήσουν οι πολλοί, οι συνήθως φοβισμένοι, ώστε να δοθεί μια λύση ή, τουλάχιστον να ηττηθούν όλοι μαζί προσπαθώντας.

Αυτά τα πρόσωπα, οι ήρωες, περνούν στη μνήμη ως μύθοι, ως παραδείγματα προς μίμηση. Κάπως σαν τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Νέλσον Μαντέλα, τους μαχητές –φανερούς και μη– της Εθνικής Αντίστασης, ο δικός μας ο Μπελογιάννης κ.ο.κ.

Η πατίνα του χρόνου και η μνήμη του έργου τους τούς καθιστούν τόσο λαμπερούς, τόσο καθαρούς, που τίποτα δεν μπορεί να αλλοιώσει την αξία τους.

Ίσως η δύναμη αυτών των προσώπων να οφείλεται στο γεγονός ότι έζησαν σε εποχές διαφορετικές από αυτήν.

Μπορεί τότε για όλους να ήταν ευκολότερο να διαλέξουν στρατόπεδο: αυτός είναι ο καλός, εκείνος ο κακός.

Ήταν απολύτως διακριτό ποιος έχει το δίκιο με το μέρος του: αυτός που του έκλεψαν την πατρίδα, του στερούν το νερό, την τροφή, τη μόρφωση για τα παιδιά του, τον έδιωξαν από τον τόπο του, εισέβαλαν στα πατρογονικά εδάφη του, καταπατούν τα δικαιώματά του (ατομικά, κοινωνικά, πολιτικά).

Όλα αυτά συμβαίνουν ακόμη, ξανά, με την ίδια ένταση.

Εδώ και αλλού.

Οι ήρωες εκείνοι, λοιπόν, μοιάζουν χάρτινοι.

Όχι με την έννοια του ψεύτικου, των παραμυθιών για τα μικρά παιδιά, των εκδόσεων «Εικονογραφημένα Κλασσικά.», «Μικρός Ήρως» κ.α.

Άλλωστε, όλοι νομίζω, κάτι χάρτινο κρύβουμε βαθιά μέσα μας –εγκαταστάθηκε εκεί σε χρόνια αθωότητας, για να ανατρέχουμε σ’ αυτό όταν τα πολυδιάστατα και πολύπλοκα χλομιάζουν.

 Απλώς, πια δεν μπορούμε, ούτε χρειάζεται, να δούμε όλες τις διαστάσεις των ηρώων αυτών, τα μικρά ή μεγάλα ελαττώματα, τις μύχιες σκέψεις τους –ενδέχεται να μην ήταν όλες αθώες.

Το έργο τους είναι που μετράει.

Μερικές φορές λυπάμαι που δεν μπορώ να θαυμάσω ήρωες σαν εκείνους στην εποχή που ζω, που δεν μπορώ να εμπνευστώ.

Ίσως έχω μεγαλώσει αρκετά και δεν πιστεύω πια σε παραμύθια, ίσως φταίνε οι σπουδές, που με έκαναν να βλέπω τα πράγματα περισσότερο ρεαλιστικά, ίσως να φταίει και αυτή η δουλειά που δεν σε αφήνει με πολλές ψευδαισθήσεις.

 Μπορεί όμως να είδα και πολλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου: σκάνδαλα, παροχές που (δεν;) είχαμε να πληρώσουμε, «βρόμικες» χρονιές σαν το ’89 και «κάθαρση» σαν του ’90-’91, τεχνοκράτες πρωθυπουργούς και ιδεολόγους, αντι- και συμπολιτευόμενους, «εθνοσωτήρες» και «εθνοπροδότες», υποταγμένους, σκυψοκεφάληδες  και πάλι από την αρχή.

Γεγονότα που κορυφώνονται διαρκώς αντί να καταλαγιάζουν.

Και όλοι οι παραπάνω σε ένα γαϊτανάκι εμπλοκών, διαπλοκών, ρουσφετιών και αλληλοεξυπηρετήσεων.

Γι’ αυτό μερικές φορές γελάω πικρά όταν οι πολιτικοί –που με ένα μαγικό τρόπο κατορθώνουν να ξεχνούν τη δική τους μικρή ή μεγαλύτερη εμπλοκή στα παραπάνω– μιλούν για απολιτική κοινωνία, για νέους χωρίς ενδιαφέροντα, για ανθρώπους που αδιαφορούν για τους γύρω τους, για έσω και έξω εχθρούς.

Επιμένουν ότι πρέπει να κινητοποιήσουν τους πολίτες, να τους αφυπνίσουν, να τους δώσουν κίνητρα, ώστε να βοηθήσουν στην επίλυση των προβλημάτων που χρόνισαν τόσο ώστε μας έπνιξαν και μαζί με τα ξερά έκαψαν και τα χλωρά, κυρίως αυτά.

Δεν βλέπουν ή εθελοτυφλούν;

Εδώ έξω υπάρχει άφατη οργή και βαθιά απογοήτευση, ακόμη και απελπισία, χωρίς κομματική ταυτότητα και χρώμα, χωρίς ηλικία ή οικονομική τάξη.

Κοιτάζω τους φίλους μου, γνωστούς  μου, που λένε ότι δεν θα ψηφίσουν κανένα  –πράγμα αδιανόητο κάποτε.

Δεν θέλουν να επιλέξουν τον λιγότερο κακό.

Βλέπετε, εκείνοι, τα πρόσωπα που εγώ ονομάζω χάρτινους ήρωες, τα ήξεραν καλά, τους είχαν αλλάξει με κάποιο τρόπο τη ζωή, τους είχαν κάνει να ονειρευτούν, να χτίσουν πάνω στην ελπίδα.

 Και τώρα δεν ξεγελιούνται εύκολα (?).

Τα Όχι που οδηγούν στο Ναι στη Ζωή

Τα Όχι που οδηγούν στο Ναι στη Ζωή

        

  Όχι λοιπόν στους αρνητές της Ζωής, στους αριβιστές, στους θανατολάγνους (ζήτω ο θάνατος φώναζαν και κραύγαζαν οι φασίστες), στους δωσίλογους· σ' όλους που αγαπάνε το τομάρι τους μόνο και όχι την απεραντοσύνη του ανθρώπου.

Όχι στους ρηχούς και επιπόλαιους, στους μονομανείς και αυτούς που θεωρούν ότι κατέχουν τη μοναδική αλήθεια· στους επηρμένους βολεμένους, στους τσαλαβουτητές ιδεών, στους κατασκευάζοντες συμπεριφορά (στιλ!), στους δήθεν, ναι.

Όχι στους κομματόφρονες και σ' αυτούς που αρέσκονται στην υποταγή αγαπώντας την μάλιστα· σ' όσους εκχωρούν τη διαχείριση της ζωής τους σ' εκπροσώπους και σ' όσους έχουν υποβαθμίσει την πολιτική, θεωρώντας ότι αυτή περιορίζεται στο κράτος μόνο.

Όχι σε όσους έχουν απαρνηθεί την έννοια πολίτης και χαρίζουν το είναι τους σε πολιτικούς και νόμους απρόσωπους· σ' εκείνους που φοβούνται να είναι ελεύθεροι και να συναποφασίζουν για την τύχη τους και των παιδιών τους· σε όλους εκείνους που ενημερώνονται για το τι συμβαίνει από εν διατεταγμένη υπηρεσία δημοσιογράφους, από παπαγαλάκια και προπαγανδιστές ενός στυγερού, άνισου και άδικου πολιτικού συστήματος.

Όχι σ' εκείνους που βαδίζουν σαν τη χήνα, σε δολοφόνους ανυπεράσπιστων και κατατρεγμένων, στους βιαστές της ειρήνης και της χαράς της συνύπαρξης, σε κάποιους ασύδοτους αγράμματους που υποβοηθούνται από μηχανισμούς καταστολής και από παρακρατικές σέχτες, αλλά και σε όλους που σφυρίζουν αδιάφορα βλέποντας μπροστά στα μάτια τους το μεγάλο έγκλημα κατά της ισότητας των ανθρώπων.

Όχι στους καθηγητές – δασκάλους – πανεπιστημιακούς που δεν ενδιαφέρονται για τους μαθητές-φοιτητές, αλλά μόνο για την καριέρα τους και φυσικά όχι στους γιατρούς που πλουτίζουν με φακελάκια κυνικά ασκούντες το λειτουργικό (;) επάγγελμά τους· σε κάθε έναν τέλος πάντων που γνωρίζει ότι η επιστήμη του είναι αναγκαία και πολλοί εξαρτώνται απ' αυτήν, στους αντιπαιδαγωγούς δηλαδή και στους τσαρλατάνους.

Όχι στους βλαχοδήμαρχους και βλαχοπεριφερειάρχες  καθώς και στα τσιράκια τους, που μολύνουν με τη συμπεριφορά τους την Ηλεία, κονταίνουν τον τόπο μας (στο ύψος του νανισμού τους)   αντί να προσπαθήσουν για μια φιλοσοφία της κοινότητας, της αλληλεγγύης, της καθαριότητας, της ομορφιάς, του σεβασμού, για μια ανάδειξη του τοπίου και της δημιουργίας μέσα από τη γεωργία, τον πολιτισμό, της ανάπτυξης  και τη χαρούμενη όρχηση όλων- μα πως τα μηδενικά να γίνου θετικοί αριθμοί, μόνο νούμερα μπορούν να γίνουν και είναι . . .

Όχι βεβαίως στην άκριτη και αλόγιστη οικονομική ανάπτυξη [η οικονομία να είναι το μέσο και όχι σκοπός της ανθρώπινης ζωής όπως φρονούσε ο Καστοριάδης (και πολλοί άλλοι μετά απ' αυτόν)· το στοίχημα δεν είναι πλέον σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, αλλά σοσιαλισμός ή τεχνική (αυτό σημαίνει κατά τον Σερζ Λατούς όχι άρνηση στην πρόοδο, αλλά άρνηση στην τυφλή πρόοδο!)].

Όχι στους διακοσμητές τού τίποτα και στους εχθρούς της Παιδείας, στους αντεπαναστάτες· στην κρατική και κάθε ακραία τρομοκρατία καθώς και στην τρομοκρατία της υπόγειας πειθούς, ήγουν της διαφήμισης, της κινητήριας δύναμης της κατανάλωσης και του ευδαιμονισμού.

Όχι στους οχλολοίδορους που θεωρούν ότι είναι αδύνατη η έξοδος από τον καπιταλισμό,  στους χλευαστές της ουτοπίας και σε όσους δεν έχουν θέληση να αλλάξουν τον κόσμο μέσα από αναστοχασμό και επιθυμία. Και βεβαίως, σε 'κείνους που βεβηλώνουν το ανθρώπινο σώμα, μισούν το τραγούδι και τον χορό και τη μουσική, που δεν καταλαβαίνουν τι θα πει συγκίνηση.

 Όχι ( μέρες που είναι) στους ριψάσπιδες, τους υποταγμένους, τους ομνύοντες στο «δεν έχει υπάρχει άλλη επιλογή, στους συνεργάτες των Γερμανών( πριν και τώρα) και σε αυτούς που πήραν την  ελπίδα και το «Ωχ» του λαού και το έκαναν βολή και καρέκλα

Τα «όχι» αυτά (και τινά άλλα) είναι πιθανό να οδηγούν στην Αγία Απλότητα, στο Ναι στη Ζωή.

Ο χορός και οι χοροί της ζωής μας

Ο χορός και οι  χοροί της ζωής μας

 «Βλέπω τη ζωή σαν ένα χορό. Είναι ανάγκη ο χορός να έχει κάποιο νόημα; Χορεύεις επειδή το ευχαριστιέσαι.»

 Η ζωή είναι πηγή χαράς, εννοείται η κάθε της μέρα, όχι στο σύνολό της ή στη θεωρία των αισιόδοξων μόνο.

Αυτό φαίνεται να ηχεί ανόητο σε μια καθημερινότητα πλήρους κατάθλιψης, απογοήτευσης, παραίτησης, εκφυλισμού της χαράς.

Αρά, η ζωή είναι και πηγή δυστυχίας.

Όμως το τελευταίο συμπέρασμα είναι λάθος.

Τη δυστυχία την προκαλούν οι άνθρωποι, όχι η ζωή.

Εναπόκειται λοιπόν σε μας τους ίδιους να καθορίσουμε ποιο απόφθεγμα μας ταιριάζει.

Εάν προτιμάμε τη χαρά από τη θλίψη, στο χέρι μας είναι (και ας υπάρχουν μυριάδες τρόικες στη χώρα και τον κόσμο) να χαιρόμαστε την κάθε μέρα.

Αυτό προϋποθέτει ότι έχουμε μυηθεί στη χαρά, στην επικοινωνία, στη συγκίνηση.

Υπάρχει μια ωραία φράση στο «Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα»: «Χαμένη να θεωρούμε τη μέρα που δεν χορέψαμε ούτε μια φορά! Και ψεύτικη ας ονομάσουμε κάθε αλήθεια, που δεν έχει μέσα της ούτε Ενα γέλιο».

Συμφωνούμε (έστω) ότι,

 ο χορός γίνεται με πόδια και κεφάλι σταθερά, γήινα, που όμως μπορούν να πετάξουν,

και το γέλιο απαιτεί ένα αρτιμελές πρόσωπο, άμεσο και φωτεινό, δηλαδή διπλανό (όταν δεν πρόκειται για το δικό μας).

Και ο περίπατος χορός είναι!

Οι άνθρωποι δεν χορεύουμε εντούτοις, εκτός εάν μας παρακινήσει ο οίνος και η ωστική δύναμη της παρέας.

 Ο χορός απουσιάζει από την κάθε μέρα, δυστυχώς.

Είναι κρύος ο πυρετός των χορευτικών κινήσεων, που είναι η φύση μας.

Λείπουν όχι η διάθεση, αλλά η συνείδηση, η Παιδεία, η καταγωγική ορχηστική μέθη και κυρίως η μουσική του μέσα μας και του έξω μας ..

Έχει προφανώς εξοριστεί ο λυσιμελής έρωτας, η θνησιγενής, αλλά όσο διαρκεί ένας χορός, εμφάνισή του.

Έχει χαθεί επιθυμία για ζώσα ζωή, για ξάνοιγμα στο αύριο (μας).

Που πήγαν τα όνειρα,  ζωντάνια και διάθεση των νιάτων μας ?

Χορεύοντας με το είναι, είναι σαν να το δημιουργούμε εκείνη τη στιγμή, να μετατρέπεται σε γίγνεσθαι, σε έκσταση και λοιδορία της ανίας, ακόμη και του θανάτου, η ελπίδα για ένα αύριο χαμογελαστο.

Ο χορός δεν διδάσκεται, μόνο για εκ-πολιτιστικούς λόγους υπάρχουν οι σχολές χορού.

 Ο χορός φαίνεται να είναι ο βαθύς λόγος της ψυχής, το τρέμισμα των σπλάχνων, η κραυγή του πρωτάνθρωπου, το στροβίλισμα του πρώτου σπέρματος.

Και το γέλιο επίσης, αφού το ζώο άνθρωπος είναι το μόνο γελαστό ζώο.

Το αβίαστο γέλιο είναι η χαρά της ζωής, η υμνωδία της, η συμπληρωματική γλώσσα του σώματος, η γραμματική του κορμιού που γεννιέται και μεγαλώνει με αίμα, νεύρα, πνεύμα και ακόμη κάτι που το αγνοούμε, τον θυμό, τον οποίο θυμό μόνο ο χορός και το γέλιο τιθασεύουν, καταπραΰνουν, οδηγούν, διευθύνουν...

Ας φανταστούμε γελαστούς ανθρώπους γύρω μας ή ανθρώπους ορχηστές.

 Ο λόγος θα ήσαν πιο ταπεινός, πιο λογικός, γήινος και αντιεξουσιαστικός, σαν τον ξυνόν του Ηράκλειτου (Ξυνόν γαρ αρχή και πέρας επί κύκλου περιφερείας) .

Ιδού λοιπόν η όρχησις ως καθημερινότης.

Στην ατομικότητα μας, στο κοινωνικό, στο ανυπότακτο (?), στο χρονικό διασκελισμό μας .

Εκδιώκει το ξινό και το στριφνό, το μισερό και το φθονερό από την ύπαρξη, ψηλαφίζει το άγνωστο και μέσω των χορευτικών κινήσεων το κάνει απτό· τούτο είμαστε, εάν θέλουμε να το αποδεχτούμε.

 Άξιοι να υπερβούμε τη βαρύτητα του καθωσπρέπει και της ακινησίας, δαίμονες που εναντιώνονται στους κατεστημένους θεούς, αλλοπρόσαλλοι κήρυκες της παρέκκλισης της αταραξίας , ψύχραιμοι ακροατές της συμπαντικής (άμα τε και ταφικής…) μουσικής.

Χορός: υπέρβαση.

Γέλιο: επικοινωνία. Χορός-γέλιο: αντίσταση διττή· και στο πεπερασμένον και στον καπιταλισμό.

Χορεύοντας με το είναι, γελώντας με την ύπαρξη.

Μια ψιθυριστή αγκαλιά της φιλίας και της αλληλεγγύης.

Μια βροντερή φωνή του έρωτα

Μια  έφοδος προς  το αύριο

Ως  αποκάλυψη της κρυμμένης γλώσσας της ψυχής μας ... 

Σημείωση: Αφιερωμένο στο γέλιο και στους χορούς των ανθρώπων από έναν άνθρωπο που γελά λίγο (δυστυχώς) αν και αισιόδοξος και  δεν ξέρει να χορεύει (ατυχώς..) αλλά που πάντα χόρευε(και χορεύει) αγκαλιά με την  ζωή 

Ένας Δήμος ( ο Πύργος Ηλείας), μια πόλη της αθλιότητας, της γελοιότητας, της οπισθοδρόμησης, του παραμυθιάσματος, της αυθαιρεσίας, της ισοπέδωσης της διαπλοκής και του καιροσκοπισμού

Ένας Δήμος ( ο Πύργος Ηλείας), μια πόλη της αθλιότητας, της γελοιότητας, της οπισθοδρόμησης, του παραμυθιάσματος, της αυθαιρεσίας, της ισοπέδωσης της διαπλοκής και του καιροσκοπισμού

Είναι εμφανές ότι στο Δήμο του Πύργου δημοτική αρχή δεν υφίσταται, αλλά ένα παραπαίον σύστημα άθλιων και ανίκανων που παριστάνουν την ηγεσία της πρωτεύουσας του νομού που δεν κατακρημνίζεται, μόνο και μόνο λόγω της υποστήριξης από το διαπλεκόμενη ακολουθία των τοπικών μέσων ενημέρωσης, της ανίκανης και ελεγχόμενης αντιπολίτευσης και της ανοχής των Δημοτών.

Είναι πασιφανές, ότι ο Πύργος είναι σε μια πορεία επιταχυνόμενης παρακμής, ότι έχει πάψει να θυμίζει πρωτεύουσα Νομού, ότι είναι άζωος , βουβός, σκοτεινός και μίζερος και από πόλη μετατρέπεται σε χώρο που οπισθοδρομεί και μαραζώνει.

Είναι πασίδηλο, πως  η Πόλη, ο Δήμος δεν κυβερνάται αλλά είναι υποκείμενη στα καπρίτσια, τις εμμονές αλλά και στην  εμφανή και εκκωφαντική ανικανότητα του Δημάρχου της Γαβρίλη Λιατσή και της παρέας του.

Είναι κραυγαλέο, πως πέραν από  τα «θα», τις φωτογραφίες, τις δηλώσεις, τις «περισπούδαστες» αναλύσεις της δημαρχιακής αρχής ( Λιατσής κλπ) και της αντιπολίτευσης,  ο Πύργος βρίσκεται σε  καθοδικό σπιράλ, δεν υπάρχει σχέδιο ανάταξης του και από τους προσφερόμενους  σωτήρες δεν υπάρχει ούτε σχέδιο, ούτε ικανότητες, μηδέ πολιτική ηθική και εντιμότητα παρά  μόνο εξουσιομανία και οικονομικός ωφελισμός…   

Ο  Πύργος μας, που αγαπήσαμε και αγαπάμε, ζήσαμε και ζούμε μετατρέπεται από τους  κυρίους τίποτα ( Δήμαρχος και κάθε είδους υποστηρικτές του) σε ένα όμοιο τους, σε ένα τίποτα.

 Ο Πύργο δεν έχει τίποτα που να του αναλογεί και να του αντιστοιχεί  ως πρωτεύουσα νομού, της Ηλείας.

Τόσο για τα μεγάλα θέματα ( σύγχρονος Αυτοκινητόδρομος, Σιδηρόδρομος, Αεροδρόμιο, Πανεπιστήμιο, Αυτόνομη σχολή ΤΕΙ,  Βιομηχανική Ζώνη, μεγάλα καλλιτεχνικά και αθλητικά δρώμενα, Συνέδρια, Εκθέσεις , ανοικτά και κλειστά θέατρα κλπ).

Όσο και για «μικρά» αυτά που καθιστούν βιώσιμη, ευχάριστη, φιλική και ελκυστική  μια πόλη, ένα Δήμο (οδικό δίκτυο, καθαριότητα, πράσινο, φωτισμός επαρκής, μικροεκδηλώσεις ψυχαγωγίας και πολιτισμού στις γειτονιές και τα χωριά, πλατείες  και χώροι επικοινωνίας των πολιτών, τόπους συνάντηση  και φροντίδας για τους ηλικιωμένους και τα παιδιά, περιποιημένους και επαρκείς πολιτιστικούς και αθλητικούς χώρους, αντιμετώπιση πλημμυρικών φαινομένων, ενεργειών μετρίασης σεισμικών επιπτώσεων, βελτίωσης κυκλοφοριακού προβλήματος, ανάδειξης  τόπων και  προσωπικοτήτων ιστορικής και πολιτιστικής μνήμης,  διοργάνωσης εκδηλώσεων χαράς και διασκέδασης –Απόκριες. Ανθεστήρια, Χριστουγέννων, Πάσχα κλπ-  παιδικές χαρές, προσεγμένες ακτές, επαρκή  σχολικά κτίρια και όχι μαθήματα  σε λυόμενα κλπ.

Αντί όλων αυτών ( και πολλών  άλλων) έχουμε:

 Μια ξεχαρβαλωμένη πόλη, έναν Δήμο που παραπαίει, ένα  Λιατσή, που γκρεμίζει την ιστορία του –εργοστάσιο Ξυστρή- και χαίρεται(αντί να την αξιοποιήσει), που αφήνει τα νεοκλασσικά να καταρρέουν, μεταφέρει με το έτσι θέλω τα αγάλματα,   καταργεί δρόμους  επειδή έτσι του ήρθε, θέλει να γκρεμίσει σχολικά κτίρια, να φτιάξει παρκινγκ και πάλι στο Επαρχείο, στο Γυμνάσιο Θηλέων, στις πλατείες (…για το χρήμα…. και παλιές υποχρεώσεις), ανοιγοκλείνει αθλητικές εγκαταστάσεις – ή μιλά για έργα αλλά με την πρώτη βροχή βάζουν νερά όπως στο  κλειστό του Πύργου- ,  κλειστό κολυμβητήριο, ξηλώνει κολόνες φωτισμού, παιδικές χαρές. Έναν Δήμο  με σπασμένους δρόμους, με τρύπες και λακκούβες, διαλυμένα πεζοδρόμια , χωρίς παγκάκια, χωρίς παιδικές  χαρές ( όσες  υπήρχαν τις έχει  αποψιλώσει ), χωρίς πάρκα( ή κλειστά όπως της ΣΠΚ)   εγκαταλελειμμένες πλατείες, τα χωριά χωρίς καμία φροντίδα, οι αγροτικοί δρόμοι ασυντήρητοι, τα αδέσποτα χωρίς φροντίδα.

 Μια περιφερόμενη ανοησία, ένα διαρκές ψεύδος, μια γλίτσα που ρυπάνει, μια απύθμενη αυθαιρεσία  και σατραπισμό και κάνω «ότι γουστάρω» ένα ατελείωτο «ΘΑ», τον δήμαρχο  Γαβρίλη Λιατσή που  χαζοχαρούμενα και γλιστερά χαμογελάει υπογράφοντας τάχα-τάχα έργα, κυνηγάει τουρίστες από το Κατάκολο να τους φέρει  στον Πύργο (να δούνε τι, βρε ανόητε βλάκα ?), ένα δήμαρχο με ονειρώξεις και παροξυσμούς μεγαλειότητας  (λέγοντας ο δήμαρχος θα είναι η ο Ντε Γκώλ ή ο Μακρόν !) , που του έχει διαλυθεί η παράταξη( με τις παραιτήσεις των συνεργατών του και  έχει μείνει με την Αντριάνα..), που ότι και να του προσάψεις  είναι λίγο….τα έχει χάσει , απλώς η ηλικιακή ωρίμαση επέτεινε τα βασικά δομικά στοιχεία του.

Μια εξαπλούμενη ανικανότητα με κανένα σημαντικό , μικρό ή μεγάλο έργο να μην  εκτελείται στον Δήμο του Πύργου, κανένα εδώ και τρία χρόνια και δεν έχει διεκδικηθεί/μελετηθεί/προετοιμαστεί  κάποιο νέο έργο ή δράση/ Κανένα! Βουλώνουν κάτι λακούβες στους δρόμους ή ασφαλτώνουν 2-3 δρόμους και πανηγυρίζουν.

Και όμως αυτός ό ολετήρας δήμαρχος του κάνω ότι του γουστάρει,   άγει και φέρει τα πιόνια του συμβούλους και την αντιπολίτευση  που άβουλη και αδύναμη παρακολουθεί.

Τεράστιες ευθύνες αυτών  που τον ανέχονται,

η συμπολίτευση, αντιδήμαρχοι, σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι οικονομισάριοι, που με τη ψήφο είναι συνένοχοι βίαιου εγκλήματος κατά  των Πυργιωτών για να έχουν καρέκλες μισθούς, αναθέσεις, εξυπηρετήσεις, παραγοντιλίκι,

τα μέσα ενημέρωσης που χυδαία τον υποστηρίζουν  για οικονομικά οφέλη ή για να έχουν το γαλόνι του προέδρου ( ο κακόμοιρης..) και το ταμείο του λιμενικού Ταμείου ή την μηχανοργάνωση ή τις διαφημίσεις ή τις λογιστικές  υποστηρίξεις(έναντι αδράς αμοιβής ) ή κάτι λιγοτάρια οι άλλοι αδιαφορώντας για την πόλη και το Δήμο( η τσέπη τους να είναι καλά ..),

η αντιπολίτευση που παριστάνει τον σωτήρα όταν γνωστόν τοις πάσι  όλοι είναι γεννημένοι  από την ίδια μήτρα του πολιτικαντισμού, έρμαια κομμάτων και πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, δεμένοι-και υποστηρικτές-  όλοι των πολιτικών που μας κατέστρεψαν (μήπως ξεχνάμε πως ο  αποτυχημένος βουλευτής που φέρει το προσωνύμιο ρυπαρού ζώου όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για τον τόπο αλλά υποστήριξε εκλογικά τον Λιατσή στις δυο πρώτες εκλογικές μάχες του 1998 και του 2002 ή πως υπάλληλος του διορισμένου εκδότη έδωσε κατεύθυνση να ψηφιστεί ο Λιατσής στις τελευταίες εκλογές) για δε την αντιπολίτευση της Αριστεράς  απλά δεν υπάρχει..

Το μόνο που επιδιώκουν  οι πολιτικοί καιροσκόποι, τα ρετάλια του παρελθόντος  (  που επανέρχονται σαν τα ζόμπι ) και οι υποτακτικοί  στους εκδότες, είναι θέσουν την δημαρχιακή καρέκλα κάτω από τον πισινό τους και να κάνουν τα ίδια και τα  αυτά με την σημερινή δημοτική αρχή, όπως έχει αποδείξει το παρελθόν τους και οι σχέσεις τους…

Οι ευθύνες των δημοτών του Πύργου μεγάλες,

είτε γιατί ψήφισαν Λιατσή,

είτε υποστηρίζουν αυτούς που παριστάνουν την αντιπολίτευση ( Τάκης, Γιάννης, Αντώνης κλπ) καιροσκόπους  αποτυχημένους παραγοντίσκους άνευ ικανοτήτων, προσόντων και σχεδίου ανόρθωσης της πόλης,

είτε βλέπουν ως νεοσωτήρες διάφορους  φαιδρούς ανίκανους μεγαλόστομους γυρολόγους

 είτε γιατί τους  ανέχονται όλους αυτούς ( μα πως ? )….

και κυρίως γιατί μετατρέπονται σε οπαδούς,  χειροκροτητές, ψηφίζουν με βάση τα μικροσυμφέροντα, τις γνωριμίες, τις κομματικές επιλογές και το ποιός τους «πουλάει παραμύθια» και τους χτυπά την πλάτη σε κάθε εκλογές παρελθόντες και μελλούμενες( ?) ....

Αναζητώντας τον αντίλογο και την μελλοντική μου διάψευση  

Και δόξα σοι ο Θεός…»

Και δόξα σοι ο Θεός…»

        

 Η κόρη ενός φίλου η βρήκε προσωρινή δουλειά σε μια επιχείρηση στον Πύργο από εννιά το πρωί ώς έξι το απόγευμα, για έξι μέρες την εβδομάδα με 450 ευρώ μηνιαίως. Πτυχιούχος μηχανικός, ήταν δύο χρόνια άνεργη, ετοιμαζόταν να φύγει για έξω. «Είναι κι αυτό κάτι, είναι μια αρχή», μου είπε ο πατέρας της, φανερά ανακουφισμένος.

Ο γιός ενός  άλλου φίλου από την Επαρχία Ολυμπίας κλήθηκε ως αναπληρωτής σε σχολείο της Βόρειας Ελλάδας  και ξεκινά την άλλη εβδομάδα. Θα παίρνει 650 ευρώ μηνιάτικο καθαρά μέχρι τον Ιούνιο – τα μισά περίπου θα τα δίνει στη βενζίνη ή στο ενοίκιο, αν αποφασίσει να μετακομίσει στην περιοχή. «Πάλι καλά, τυχερός είμαι, ξέρεις πόσοι συνάδελφοι δεν έχουν απολύτως τίποτα; Δόξα σοι ο Θεός να λέμε!», ήταν τα λόγια του στην τελευταία μας συζήτηση.

Στην  κόρη ενός  γείτονα  στον Πύργο προτάθηκε νέα μείωση μισθού, η τρίτη από την απαρχή της κρίσης, με το ίδιο πάντα φόβητρο: «Η επιχείρηση κινδυνεύει να κλείσει». Εδώ και καιρό υπογράφει για δώρα που δεν εισπράττει ποτέ και έχει σταθερά καθυστερήσεις στην καταβολή του μισθού της, τουλάχιστον τρεις μήνες. Τη ρώτησα πώς νιώθει. «Τι να κάνεις, δεν βλέπεις τι συμβαίνει γύρω μας; Και πάλι καλά να λέμε, ευχαριστημένη πρέπει να είμαι που δεν μας πετάξανε στον δρόμο. Τουλάχιστον έχω μια δουλειά!», ήταν η απάντησή της.

Μια καλή κοπέλα και πάλι στον Πύργο που γνωρίζω απολύθηκε από την δουλειά της, παίρνει το  επίδομα ανεργίας  και δουλεύει έξι ώρες την  ημέρα για κάτι ελάχιστα (200 €) και μαύρα  στη επιχείρηση για πού την απέλυσε και είναι και ευχαριστημένη …

Άνθρωποι που εργάζονται σκληρά, που μόχθησαν για να σπουδάσουν και να καταρτιστούν και είναι ευσυνείδητοι και φιλότιμοι.

Κατέληξαν να συμβιβάζονται με μισθούς-φιλοδωρήματα και με συνθήκες εργασίας από αναξιοπρεπείς ώς προσβλητικές, έτοιμοι να προχωρήσουν σε οποιαδήποτε παραχώρηση τους ζητηθεί και να δεχθούν μοιρολατρικά κάθε όρο προκειμένου να διατηρήσουν τη θέση τους.

Άλλωστε, τους έχει περάσει το μήνυμα από καιρό ότι είναι αναλώσιμοι και πως, αν δεν τους αρέσει, στρατιές προθύμων θα βρεθούν για να τους αναπληρώσουν, μπορεί και με χαμηλότερες απολαβές, οπότε καλύτερα να μη διαμαρτύρονται.

Και έχουν πειστεί για όλα αυτά και νιώθουν τυχεροί και προνομιούχοι! «Πάλι καλά να λέμε, δεν βλέπεις τις ειδήσεις στην τηλεόραση;!»

Ενα ολόκληρο σύστημα, λοιπόν, εκμεταλλεύεται το ενστικτώδες ψυχολογικό αντανακλαστικό που έχουμε ως ανθρώπινο είδος: μπροστά στη μεγαλύτερη δυστυχία των άλλων, νιώθουμε αυτομάτως καλύτερα με τους εαυτούς μας. Συμφιλιωνόμαστε με την κατάστασή μας και οι όποιες αντιστάσεις μας κάμπτονται υποσυνείδητα. Η οθόνη επιτελεί αυτή ακριβώς τη λειτουργία: προβάλλει σε υπέρμετρο βαθμό τις χειρότερες εναλλακτικές, τρομοκρατεί με εικόνες εξαθλίωσης και απογοητεύει με αριθμούς και στατιστικές.

Η βελτίωση της ζωής μας, ο αγώνας για καλύτερο αύριο, η διεκδίκηση για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και αξιοπρεπώς αμειβόμενη και σταθερή εργασία, ακόμα και η διατήρηση κεκτημένων και δικαιωμάτων θεμελιωμένων από χρόνια, παρουσιάζονται ως παρωχημένες νοοτροπίες και λαϊκίστικες πρακτικές ενός χρεοκοπημένου παρελθόντος.

Ως δικά μας κοινωνικά προπατορικά αμαρτήματα, για τα οποία φέρουμε την απόλυτη ευθύνη και εξαιτίας τους οδηγηθήκαμε στο σημερινό «αδιέξοδο».

Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη συστηματική και προσχεδιασμένη κατάλυση κάθε έννοιας συλλογικής δράσης, την αθρόα καλλιέργεια συλλογικής ενοχής, την απόλυτη κομματικοποίηση και τον ευτελισμό του συνδικαλισμού και την παντοκρατορία των συμφερόντων και των συντεχνιών, μας οδήγησαν στον αυτοεγκλωβισμό τού «δόξα σοι ο Θεός» και του «πάλι καλά».

Δεν αισθανόμαστε πια απλώς ανήμποροι να αντιδράσουμε – αυτό άλλωστε έχει εμποτίσει τον ψυχισμό μας εδώ και δεκαετίες, μέσα από το κενόδοξο lifestyle της απαξίας και της ματαιότητας.

Γι' αυτό ίσως οι αγώνες μας των τελευταίων χρόνων, αν και μαζικοί σε συμμετοχή, υπήρξαν αναιμικοί, σπασμωδικοί και με ηττοπάθεια.

Ακόμα χειρότερα, κάποιοι νιώθουμε ευδαιμονία, αν όχι ευγνωμοσύνη, όταν μας πετάξουν ένα ξεροκόμματο εν είδει επιδόματος ή μόλις εξασφαλίσουμε έναν μισθό πείνας κάτω από τις χειρότερες συνθήκες.

Η όποια αλλαγή προς το καλύτερο δεν θα έρθει ούτε εύκολα ούτε ανώδυνα.

Δεν θα χαριστεί από κανέναν και κυρίως δεν θα προκύψει άνωθεν.

 Το σύστημα που αντιμάχεται τις ζωές μας είναι αδυσώπητο, τα προσωπεία του ανεξάντλητα και τα όπλα του πανίσχυρα.

Η συνειδητή επιθυμία ν’ αλλάξουμε επιτέλους κατάσταση και να μην είμαστε ευχαριστημένοι με ελεημοσύνες είναι ένα πρώτο βήμα.

Η απενεργοποίηση της οθόνης και των προπαγανδιστικών μηχανισμών ίσως είναι ένα δεύτερο.

Όπως και να 'χει, ίσως ήρθε η ώρα να ασπαστούμε άλλο απόφθεγμα, να περάσουμε από το «ο Θεός να βάλει το χέρι του» στο «συν Αθηνά και χείρα κίνει».

Οι επιβήτορες της Ηλείας και ο όνος (?) λαός (της)

Οι επιβήτορες της Ηλείας και ο όνος (?)  λαός (της)

Την συνολική εικόνα του του τόπου μας την ξέρουμε, δεν υπάρχει ανάγκη επανάληψης  περιγραφής της οπισθοδρομίας της Ηλείας.

Υποδομές ανύπαρκτες (δρόμοι, αεροδρόμιο, σιδηρόδρομος), η όποια παραγωγή της καταπίπτει, η ανεργία αυξάνεται, ο κόσμος μεταναστεύει,  οι επιχειρήσεις κλείνουν ή φυτοζωούν, ο τουρισμός δεν αναπτύσσεται και όλα αυτά όταν έχουμε την Αρχαία Ολυμπία και ένα τεράστιο πολιτιστικό και ιστορικό απόθεμα, περιβάλλον πανέμορφο, θάλασσες και ακτές ελκυστικές, δυνατότητες  αγροτικής και μεταποιητικής παραγωγής τεράστιες.

Γνωστό είναι ότι  σαν χώρα διανύουμε μια περίοδο καταστροφής, επιταχυνόμενης διάλυσης της οικονομίας, αδιεξόδου και φτώχειας για τους πολίτες (ελέω μνημονίων κλπ),

 αλλά είναι πασιφανές ότι η  εικόνα και οι ..εικόνες της μνημονιακής περιόδου, του σήμερα της Ηλείας, κραυγάζουν και καταδεικνύουν την υστέρηση του τόπου μας έναντι άλλων περιοχών και για τούτη την σύγκριση, εγγύτατη του κειμένου το αληθές…,   ιδέστε την Αχαΐα και την Μεσσηνία (έχουν αυτοκινητόδρομους, αεροδρόμια, οσονούπω σιδηρόδρομο, Πανεπιστήμια, ΤΕΙ κλπ) που κινούνται προς το μέλλον.

Και εμείς στην Ηλεία ,  πού φτάσαμε, πώς φτάσαμε ώς εδώ, αλήθεια;

Ποιο είναι το μερίδιο της ευθύνης του καθενός για τούτη την κατάντια της  Ηλείας, της πολιτικής και  των  πολιτικών ;

Υπάρχουν βεβαίως οι απαντήσεις αλλά λίγοι τολμάνε να τις εκφράσουν, να τις διατυπώσουν, γιατί πονάνε… πώς αλλιώς.

Ας επιχειρήσουμε μια προσπάθεια ..

Δύο (πάντα) είναι οι εξελικτικοί και αναπτυξιακοί παράγοντες σε κάθε κοινωνία (αυτήν που ζούμε και με αυτές τις δομές),

 ό λαός  και  οι πολιτικοί εκπρόσωποί του .

Εκ του αποτελέσματος και οι δύο απέτυχαν οικτρά.

Αυτοί που διαχειρίστηκαν την πολιτική εκπροσώπηση και την δημόσια κριτική ( τα τοπικά μέσα ενημέρωσης εννοώ) και όρισαν  την κοινωνικοοικονομική πορεία της Ηλείας  την τελευταία 40ετία  μας οδήγησαν  στην εσχατιά της Ελλάδας και της Ευρώπης ( στο κατά κεφαλήν εισόδημα και στις αναπτυξιακές δράσεις και υποδομές) σε ακραίως ευθεία  αντίθεση με τις πλουτοπαραγωγικές μας ικανότητές και δυνατότητες.

Υπήρξαν και υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις, που μόχθησαν πάλεψαν αλλά η γενική εικόνα δεν αλλάζει.

Τι έχει να παρουσιάσει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της  Ηλείας τα τελευταία  40 χρόνια ?

Την Ηλεία σε κοινωνικοοικονομικό καθοδικό σπιράλ,

την συντριβή  της όποιας αναπτυξιακής δυνατότητας του τόπου μας,

την αντικατάσταση της αυτονόητης ανάγκης σχεδιασμού και ενότητας για την παραγωγική προοπτική του τόπου μας με την απόλυτη προχειρότητα ,

το κάνω ό,τι και όπως γουστάρω και

την ταπείνωση των πολιτών της Ηλείας.

Αυτοί οι επιβήτορες του τόπου μας -αυτού που με την στενή έννοια το ονομάζουμε Ηλεία, Πύργος, Αρχ. Ολυμπία, Αμαλιάδα κοκ -, αυτοί που την έχουν  καταστρέψει, από το 1980 και μετά,  αν τους μετρήσεις δεν υπερβαίνουν του εκατό (100),  εκατό σφετεριστές των ελπίδων του Ηλειακού λαού, βουλευτές, νομάρχες, δήμαρχοι, υπουργοί, αντιπεριφερειάρχες, εκδότες και οικονομικοί παράγοντες. 

Όλοι αυτοί  είδαν τον νομό μας ή τον Δήμο ως βαθιά και γεμάτη τσέπη ,   καρέκλα ωφελειών  και πάλκο προβολής της ματαιοδοξίας τους.

Ένα λιμνάζων σύστημα, ως βούρκος  κατέπνιξε  τον τόπο  μας, τον κόντυνε, τον έφερε στα μέτρα τους  και στο «μπόι» τους, τον έβαλε στην παντελόνα, κονόμησε, κοκορεύτηκε, κορδώθηκε, ωφελήθηκε, προβλήθηκε…

Ένα αλληλοτροφοδοτούμενο   και αλληλουποστηριζόμενο σύστημα που αναδεικνύεται  από επιλογές ηγεσιών κομμάτων, μέσα από κομματικούς στρατούς και πολιτικές γραμμές, με την υποστήριξη των μέσων ενημέρωσης  (αυτών  που ασελγούν επί των Ηλείων και της Ηλείας), προωθούνται με κατευθύνσεις μέσα από την εκκλησία και τους παπάδες,  τη βοηθεία οικονομικών παραγόντων ( επί αντιπαροχή..).

Ένας εσμός που προωθείται, ανελίσσεται, αναρριχάται

όχι με κριτήριο, το πρόγραμμα ( και την ικανότητα υλοποίησης του), το σχέδιο, τις ικανότητες, τα προσόντα, την εντιμότητα  και την πολιτική ηθική,

αλλά το παπατζιλίκι, το παραμύθι, το χρίσμα από το κόμμα, την οικονομική δυνατότητα( για να πληρώνει την εκλογική του καμπάνια – μέσα ενημέρωσης, υλικό, τμήματα μελαψών ψηφοφόρων κλπ- πάντα με χρήματα σε μαύρη απόχρωση ), το αλισβερίσι του με εκδότες(για μελλοντικές ανταλλαγές), τις οικονομικές διευκολύνσεις σε επιχειρηματικούς  παράγοντες,   

και που δεν τους ενδιαφέρει  η πρόοδος του τόπου, παρά μόνο η δική τους (….«πρόοδος» οικονομική  κλπ), η καρέκλα της εξουσίας, το παραγοντιλίκι  και που ηδονίζονται από τις προσφωνήσεις: Χαίρεται κύριε βουλευτά, χαίρεται  κύριε Δήμαρχε,  χαίρεται κύριε Περιφερειάρχα, χαίρεται κύριε Νομάρχη..( χαρά στα μούτρα τους), από τις φωτογραφίες στις εφημερίδες,  τις δηλώσεις στην TV…

Ένα  τσούρμο ανικάνων, ιδιοτελών αρπαχτικών (πολιτικοί, αυτοδιοικητικοί, μέσα ενημέρωσης) σαν  Γαϊτανάκι έρχεται και επανέρχεται για χρήση και επανάχρηση…  στηριζόμενο στους πυλώνες της διαφθοράς, της διαπλοκής και την ανικανότητας, κάτι σαν αμαρτωλό τρίγωνο…

Αν απαντηθεί η γνωστή λατινική ρήση « Cui Bono» (ποιος ωφελείται),  από αυτό το εκλεγόμενο τίποτα που δεν κάνει τίποτα, αβίαστα έρχεται η απάντηση: 

Πάντως όχι ο ηλειακός λαός( οι Πυργιώτες, οι Αμαλιαδαίοι, οι Καμπίσιοι, οι Ολύμπιοι και σίγουρα ναι,  οι διαμεσολαβητές (μέσα ενημέρωσης), οι ψηφοαποδοχείς ( οι εκλεγμένοι δηλαδή) και το συνολικό σύστημα που διαιωνίζεται να αναπαράγεται ..

Δίπλα σε αυτό υπάρχει και ένα  σύνολο παρασίτων που το υποστηρίζει διότι ωφελείται …

Η ολιγαρχία των κονέ , των κομματικών, των διαπλεκόμενων ,των ανταλλαγών, της πολιτικής δωροδοκίας,  αυτών που περιμένουν και κάποτε εισπράττουν εύνοιες για τον εαυτό τους με το τέλος των εκλογών( εκτός των μαύρων χρημάτων)

Πώς αλλιώς, όταν το βόλεμα, οι αυλές, οι στρατοί (οι κομματικοί), οι παρατρεχάμενοι, οι ορντινάντσες   έγινε η φιλοσοφία πολλών ;

Απέναντι (?) σε όλους αυτούς  υπάρχει και Ηλειακός  λαός που έχει πάθει πολλά( πάρα πολλά ) και μυαλό δεν έβαλε.

Καταγγέλλει, αφορίζει, θυμώνει, οργίζεται αλλά καρφωμένος στον καναπέ (ή στο καρέκλα του καφέ) και ψηφίζει και ξαναψηφίζει  αυτούς τους ίδιους και να  τους χειροκροτά

Πως είναι δυνατόν να υποδεχόμαστε τον Κατσιφάρα στην Ηλεία και τον χειροκροτούμε όταν δεν έχει κάνει τίποτα για την Ηλεία και  μας κοροϊδεύει άντροπα !

Πως είναι δυνατόν να εκτιμάται ο Αντωνακόπουλος  ( ο με μηδενικό έργο προσφοράς έργου, αποτελέσματος και ικανοτήτων ) ως εναλλακτική λύση του ολετήρα του  Πύργου Λιατσή.

Πως αποδεχόμαστε τα (τοπικά) μέσα ενημέρωσης (που διαπλέκονται..)  να καθορίζουν υποψηφιότητες και εκλογιμότητες, να κουνούν επιτιμητικά το δάχτυλο στους Ηλείους πολίτες, φορτώνοντας  τα «εγκλήματά» τους   σε αυτούς, αυτοί οι βολεμένοι αλλά κα ακόμα διορισμένοι σε θέσεις ευθύνης δημοσίου( πρόεδροι λιμενικών ταμείων)  και που κάνουν πάρτι (μόνο για πάρτη τους)  με το δημόσιο χρήμα»?

Πως ακολουθούνται  οι ίδιοι και ίδιοι με τα ίδια λόγια και τις ανεκπλήρωτες(πάντα) υποσχέσεις , και να ψηφίζονται και να χειροκροτούνται… ?

Πως ψηφίζουν αυτούς  τους βουλευτές  ως αναμορφωτές  της Ηλείας, τους  δήμαρχους ως βελτιωτές της ζωής του, τους Περιφερειακούς  (Περιφερειάρχης, Αντιπεριφερειάρχες) ως ενισχυτές της ανάπτυξης και της προόδου καν μην γίνεται τίποτα και να ξαναψηφίζονται και ξανά και ξανά ?

Είναι λογικό (παραλογισμός είναι ..) να επιλέγονται υπάλληλοι εκδοτών και που « τα έχουν κάνει πλακάκια»  με τους κάθε Λιαστσήδες  ως λύση  ?

Δεν κατανοείται το παιγνίδι  σε βάρος του Ηλειακού λαού, χρόνια τώρα ?

Πως δεν  είναι ορατό το αδιέξοδο ?

Αν παρ’ όλα αυτά συνεχίσουμε τα ίδια,

ε ! τότε , ας τα λουστούμε τώρα και ας το βουλώσουμε, επιτέλους· αρκετά με τα μεγαλήγορα ψεύδη, με την υποκρισία, με τις αυταπάτες, με το βόλεμα, επιμένω.

Να μην ξαναμιλήσουμε, αλλά ως σανοφάγοι και πρόβατα να συνεχίσουμε  ενισχύουμε( δια της αδράνειας και της ψήφου)  την θλιβερό καθοδικό σπειροειδή κύκλο/πορεία του τόπου μας  και  την αποδοχή να είμαστε ( οι Ηλείοι) έσχατοι της Ελλάδας, ουρά των εξελίξεων και ουραγοί  της ανάπτυξης.

Μου είναι δύσκολο δε να καταλάβω τι άλλο θέλουμε για να κατανοήσουμε αυτά που συμβαίνουν στον τόπο και να αντικρίσουμε τη γυμνή αλήθεια των μελλούμενων.

Πόσο άλλο και πόσο πιο δυνατά πρέπει να μιλήσει το παρελθόν και το παρόν για να μην συνεχίσουμε τα ίδια λάθη και στο μέλλον?

Καιρός να σοβαρευτούμε πριν η Ηλεία(Ηλεία, Πύργος, Αρχ. Ολυμπία, Αμαλιάδα κοκ  ) παραδώσει το πνεύμα.

Εμείς  όλοι μην προετοιμάζουμε,  με την αποδοχή, την ανοχή μας με λόγια και πράξεις, ένα παρελθόν για το οποίο θα ντρεπόμαστε στο μέλλον !

Άθλιοι μας ρημάξατε τις ζωές, εξορίζετε τους Έλληνες (με αφορμή την μετανάστευση πολύ κοντινών μου ανθρώπων)

Άθλιοι μας ρημάξατε τις ζωές, εξορίζετε τους Έλληνες

(με αφορμή την μετανάστευση πολύ κοντινών μου ανθρώπων)

Μου έχει κοπεί η λαλιά, η στεναχώρια και η πίκρα κόμπος και θηλιά στο λαιμό, η αγανάκτηση  οργή εκρηκτική.

Πολλά βιώνουν οι Έλληνες, φτώχεια, ανεργία, μειώσεις μισθών, κατασχέσεις, πλειστηριασμούς,  ξεπούλημα της πατρίδας μαζί με τις  θλίψεις, τα αδιέξοδα και την αδυναμία  να σταματήσουν αυτήν την πολιτική κα τους πολιτικούς  του μνημονίου.

Μα το μεγαλύτερο είναι ο ξεριζωμός, όταν φεύγουν δικοί  σου άνθρωποι  στα ξένα για να μπορέσουν να ζήσουν, να βοηθήσουν τις οικογένειές τους, τα παιδιά και τα εγγόνια, τους γονείς τους.

Σε ένα σπιτικό ( το δικό μου ) σε μια ενιαία οικογένεια,  φεύγει η σύζυγος,  η μάνα, η γιαγιά για να δουλέψει στην  Γερμανία ( αφήνοντας πίσω σύζυγο, παιδιά, εγγόνι, αδελφή), γιατί η οικογένεια πνίγεται οικονομικά(άνεργοι όλοι..), 
 φεύγει ο ανιψιός για Ολλανδία ( όπου εκεί είναι και αδελφή του..)  για να βρει δουλεία ανάλογη με τα προσόντα του  (αφήνοντας  την μάνα μόνη..), ο «αδελφός» είναι στην Γαλλία, τότε δεν ξέρεις ποιο μεγάλο είναι ο πόνος ή η οργή.

Σε μια γειτονία,  ο βαφτισιμιός δουλεύει στην Αραβία,  ο γείτονας στην Αλβανία (…),  ο γνωστός στην Γερμανία,  ο υδραυλικός σου και αυτός στην Γερμανία,  ο γιός του φίλου σου και αυτός στην Γερμανία, χωριανοί στην  Αυστραλία, ο γιός του άλλου φίλου σου Σκανδιναβία, ο γιός και του άλλου φίλου σου στην Αγγλία, τότε  καταλαβαίνεις ότι μιλάμε για ξεμπουντούλομα, για καταστροφή της Ελλάδας και του μέλλοντος της.

Ο αναγκαστικός ξεριζωμός ( για να ζήσουν οικογένειες ή για να έχουν ένα μέλλον οι νέοι), χωρίζει  οικογένειες, πόνος αβάσταχτος…, οργή…

Τότε δεν μπορείς παρά να  θέλεις (σφόδρα)  να τους ισοπεδώσεις, να τους αφανίσεις, όλους αυτούς που με την ψήφιση και την εφαρμογή των μνημονίων,  εξόρισαν, φτώχυναν και απέλπισαν τους Έλληνες, πουλάνε  την πατρίδα μπιρ παρά, διώχνουν στα ξένα νέους και μεγάλους.

Όλους αυτούς που κορόιδευσαν (και κοροϊδεύουν ), που πήραν την ελπίδα και το αναστεναγμό του λαού και το έκαναν καρέκλες, αξιώματα και κόρδωμα.

Όταν ο τόπος μας αυτός με τις μεγάλες δυνατότητες δεν μπορεί να εξασφαλίσει εργασία και αναγκάζει χιλιάδες  Ελληνίδες και Έλληνες να αυτοεξοριστούν, ε ! τότε κάτι πρέπει να αλλάξει(πολιτική και πολιτικούς) και να αλλάξουμε… να αγωνιστούμε

Και όταν βλέπεις στεναχωρημένο το εγγόνι σου, θλιμμένα παιδιά και «αδελφή», αδειανό το σπίτι, ο πόνος  σου κόβει τα πόδια ,σε παραλύει  και τα δάκρυα σε εμποδίζουν να βλέπεις καθαρά, όμως  το μυαλό δουλεύει, μπορούμε σκεφτόμαστε , γιατί και ποιος φταίει  για την νέα προσφυγιά  των Ελληνίδων και των Ελλήνων.

Και δεν είναι μόνο ο εξορισμός των Ελλήνων …

Είναι η καταραμένη ανεργία, η ντροπή των επιδομάτων,  ο εξευτελισμός της διανομής τροφίμων,  οι εξαθλιωμένες συντάξεις,  η αναζήτηση τρόφιμων στα  σκουπίδια, το κλείσιμο των καταστημάτων, οι μισθοί της ντροπής,  η αθλιότητα των εξάμηνων κακοπληρωμένων προγραμμάτων εργασίας, οι πλειστηριασμοί, οι κατασχέσεις,….

Αυτό ζει ο λαός μας, μια ατελείωτη φτώχεια, μια διαρκή προσβολή της αξιοπρέπειας του, μια απόγνωση που πνίγει σαν θηλιά στο λαιμό, που σε σώνει, σε τελειώνει.

Διάλυση του κοινωνικού ιστού, γκρίνια που φέρνει η φτώχεια, διάλυση της οικογένειας, φόβος των παιδιών, σμπαράλιασμα της ψυχής και του εαυτού και μια μη-ζωή μετατρέπει ζωντανούς πολίτες σε   άχρηστους, περιττούς, διαφανείς, σκυφτούς.

Η  φτωχοποίηση και η δυστυχία του ελληνικού λαού είναι χωρίς προηγούμενο, ακόμη και για εμπόλεμες καταστάσεις.

Το τέρας των μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού, της αθλιότητας, του ξεπεσμού και της εξαθλίωσης μας έχει αρπάξει και μας τρώει.

Κατασπαράζει και μετατρέπει εργαζόμενους σε ανέργους, επιχειρηματίες και μαγαζάτορες σε λουκέτα, παιδιά που χαμογελούν, σε θλιμμένα και νηστικά, την δημόσια περιουσία, σε ιδιωτική των ξένων αρπάγων, τους μισθούς και τις συντάξεις σε φιλοδώρημα, την φορολογία σε γδάρσιμο, τους αγρότες σε κολλήγους, τα σπίτια και τις επιχειρήσεις σε ιδιοκτησία των κορακιών, την αξιοπρεπή ζωή σε καταραμένη φτώχεια, την υγεία και την πρόνοια, σε παραπέταμα, τους νέους, σε ..απόμαχους και μετανάστες, την ηρεμία και την χαρά του κόσμου σε διαρκή αγωνία και φόβο, την αξιοπρέπεια των Ελλήνων σε διαρκή προσβολή, την υπερηφάνεια τους σε ζητουλιά, την ανάπτυξη σε διαρκή κατήφορο, την παραγωγή (αγροτική, βιομηχανική) σε απραξία και αδράνεια, την Εθνική Ανεξαρτησία και Κυριαρχία σε υποταγή, την ζωντάνια της κοινωνίας,  σε ανθρώπους κλεισμένους στα σπίτια, την αισιοδοξία για το αύριο, σε τρόμο για αυτό που έρχεται, την ελπίδα, σε απελπισία, την δημοκρατική στάση, σε φρίκη, σε φασισμό, σε νεοναζισμό.

Αυτά συνέβαιναν (πριν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) συμβαίνουν και τώρα επί «αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ, που αυξάνει φόρους, κόβει συντάξεις, επιτρέπει τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, βαθαίνει την φτώχεια επεκτείνει την ανεργία, την εθνική υποταγή και υποτέλεια, βαθαίνει την ύφεση, καταστρέφει το παραγωγικό δυναμικό της χώρας, γίνεται η χρήσιμη (για τους ισχυρούς) «αριστερά», απαξιώνει  και μολύνει  την έννοια και το ήθος της Αριστεράς.

Μπορούν να εκφράζουν όποιες  δικαιολογίες θέλουν οι υποστηρικτές της κυβέρνησης, αλλά ας δουν την  πραγματικότητά που «στέκεται»  μπροστά τους αποκρουστική, που είναι ίδια και απαράλαχτη με αυτήν της ΝΔ (του Σαμαρά πριν και του Κούλη τώρα).

Δεν είναι έτσι θα πουν ορισμένοι, που ακόμα υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι λένε  και οι βολεμένοι (παντοιοτρόπως.. ) βουλευτές και  στελέχη του κυβερνητικού κόμματος. 

Αλλά αφού δεν καταλάβατε να σας τα επαναλάβω και να προσθέσω..(και πέστε μου που κάνω λάθος )

Τα σπίτια του κόσμου θα βγουν σε πλειστηριασμό,  η φτώχεια είναι παντού, παιδιά πεινούν, το ηλεκτρικό ρεύμα κόβεται σε οικογένειες, οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό, η ανεργία αυξάνεται, οι κατασχέσεις και πλειστηριασμοί σε για χρέη στα Ταμεία  και Δημόσιο άρχισαν, οι «μισθοί» και οι «συντάξεις» καταρρέουν και κόβονται, οι  τράπεζες ενισχυθήκαν με δισεκατομμύρια που πληρώνει ο λαός, αρπάζουν τζάμπα  οι ξένοι, δημόσια περιουσία λιμάνια, αεροδρόμια, ακτές…, ξεπουλιούνται, οι επιχειρήσεις κλείνουν, η φορολογία αυξάνεται, η υγεία είναι σε διάλυση, η Δημοκρατία αναιρείται με την καθ’ υπόδειξη ψήφιση νόμων στην Βουλή από τα ανδρείκελα που λέγονται βουλευτές, τα ΜΑΤ ξανάπιασαν δουλειά , η αποικία χρέους επεκτείνεται ελέγχοντας τα πάντα ( Τράπεζες,  ΓΓ Εσόδων, Έξοδα με αυτόματους κόφτες…), το χρέος αυξάνεται, η Παιδεία υπό κατάρρευση, οι συντάξεις κόβονται, οι αγρότες και η αγροτική παραγωγή τελειώνουν, η βιομηχανική παραγωγή μειώνεται συνεχώς, ο κόσμος έχει κλειστεί στα σπίτια του και ούτε για καφέ δεν βγαίνει, η αξιοπρέπεια των Ελλήνων ποδοπατείται,  η υπερηφάνεια γίνεται υποταγή, η Εθνική Ανεξαρτησία και Κυριαρχία σε κίνδυνο και ο κατάλογος είναι αμέτρητος …

…και η  κατάσταση χειροτερεύει, οι αυτοκτονίες πληθύνονται, η σχιζοφρένεια καταλαμβάνει, όπως και η κατάθλιψη, πολλούς από τους εναπομείναντες Έλληνες.

Και υπάρχουν κάποιοι που τα ανέχονται, τα  δικαιολογούν και ορισμένοι τα υποστηρίζουν.

Δεν μιλώ για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τον Τσίπρα, γιατί αυτοί είναι οριστικά μνημονιακοί, είναι  απέναντι συντάχθηκαν και υπηρετούν τους εχθρούς του λαού.

Μιλώ για αυτούς που  ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ.

Μα πως τα δικαιολογείτε και πως πείθετε τον εαυτόν σας για αυτό ?

Για ποια έξοδο από την κρίση μιλάνε αδιάντροπα οι βέβηλοι και οι άθλιοι της νυν κυβέρνησης και της επομένης  ?

Ντροπή σας πρώην σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ και αφήστε  τα περί προσωρινής υποχώρησης μπροστά σε ένα μεγάλο και ανυπέρβλητο ανώτερο αντίπαλο  την ΕΕ και την Γερμανία και τη αναγκαιότητα της συνθηκολόγησης.

Απλά σας θυμίζω αυτά που λέγατε μέχρι τις αρχές του 2015 ότι αυτή η επιχειρηματολογία είναι ακριβώς ίδια με αυτούς που συνεργάστηκαν με τους, τους  Τούρκους,  τους Γερμανούς και την Χούντα

Για ποια έξοδο από την κρίση μιλούν αδιάντροπα οι βέβηλοι και οι άθλιοι της νυν κυβέρνησης και της επομένης ;

Και εμείς ?

Στην τρύπα που μας χώσανε, ας μην τους αφήσουμε να μας θάψουν κιόλας!

Η ανατροπή αυτής της  κατάστασης αποκληροποίησης των Ελλήνων  είναι μονόδρομος.

Ο μοναδικός μονόδρομος.

Για να ζήσουμε σαν άνθρωποι και όχι σαν δούλοι.