Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017

Και δόξα σοι ο Θεός…»

Και δόξα σοι ο Θεός…»


        
 Η κόρη ενός φίλου η βρήκε προσωρινή δουλειά σε μια επιχείρηση στον Πύργο από εννιά το πρωί ώς έξι το απόγευμα, για έξι μέρες την εβδομάδα με 450 ευρώ μηνιαίως. Πτυχιούχος μηχανικός, ήταν δύο χρόνια άνεργη, ετοιμαζόταν να φύγει για έξω. «Είναι κι αυτό κάτι, είναι μια αρχή», μου είπε ο πατέρας της, φανερά ανακουφισμένος.

Ο γιός ενός  άλλου φίλου από την Επαρχία Ολυμπίας κλήθηκε ως αναπληρωτής σε σχολείο της Βόρειας Ελλάδας  και ξεκινά την άλλη εβδομάδα. Θα παίρνει 650 ευρώ μηνιάτικο καθαρά μέχρι τον Ιούνιο – τα μισά περίπου θα τα δίνει στη βενζίνη ή στο ενοίκιο, αν αποφασίσει να μετακομίσει στην περιοχή. «Πάλι καλά, τυχερός είμαι, ξέρεις πόσοι συνάδελφοι δεν έχουν απολύτως τίποτα; Δόξα σοι ο Θεός να λέμε!», ήταν τα λόγια του στην τελευταία μας συζήτηση.

Στην  κόρη ενός  γείτονα  στον Πύργο προτάθηκε νέα μείωση μισθού, η τρίτη από την απαρχή της κρίσης, με το ίδιο πάντα φόβητρο: «Η επιχείρηση κινδυνεύει να κλείσει». Εδώ και καιρό υπογράφει για δώρα που δεν εισπράττει ποτέ και έχει σταθερά καθυστερήσεις στην καταβολή του μισθού της, τουλάχιστον τρεις μήνες. Τη ρώτησα πώς νιώθει. «Τι να κάνεις, δεν βλέπεις τι συμβαίνει γύρω μας; Και πάλι καλά να λέμε, ευχαριστημένη πρέπει να είμαι που δεν μας πετάξανε στον δρόμο. Τουλάχιστον έχω μια δουλειά!», ήταν η απάντησή της.
Μια καλή κοπέλα και πάλι στον Πύργο που γνωρίζω απολύθηκε από την δουλειά της, παίρνει το  επίδομα ανεργίας  και δουλεύει έξι ώρες την  ημέρα για κάτι ελάχιστα (200 €) και μαύρα  στη επιχείρηση για πού την απέλυσε και είναι και ευχαριστημένη …

Άνθρωποι που εργάζονται σκληρά, που μόχθησαν για να σπουδάσουν και να καταρτιστούν και είναι ευσυνείδητοι και φιλότιμοι.
Κατέληξαν να συμβιβάζονται με μισθούς-φιλοδωρήματα και με συνθήκες εργασίας από αναξιοπρεπείς ώς προσβλητικές, έτοιμοι να προχωρήσουν σε οποιαδήποτε παραχώρηση τους ζητηθεί και να δεχθούν μοιρολατρικά κάθε όρο προκειμένου να διατηρήσουν τη θέση τους.

Άλλωστε, τους έχει περάσει το μήνυμα από καιρό ότι είναι αναλώσιμοι και πως, αν δεν τους αρέσει, στρατιές προθύμων θα βρεθούν για να τους αναπληρώσουν, μπορεί και με χαμηλότερες απολαβές, οπότε καλύτερα να μη διαμαρτύρονται.
Και έχουν πειστεί για όλα αυτά και νιώθουν τυχεροί και προνομιούχοι! «Πάλι καλά να λέμε, δεν βλέπεις τις ειδήσεις στην τηλεόραση;!»

Ενα ολόκληρο σύστημα, λοιπόν, εκμεταλλεύεται το ενστικτώδες ψυχολογικό αντανακλαστικό που έχουμε ως ανθρώπινο είδος: μπροστά στη μεγαλύτερη δυστυχία των άλλων, νιώθουμε αυτομάτως καλύτερα με τους εαυτούς μας. Συμφιλιωνόμαστε με την κατάστασή μας και οι όποιες αντιστάσεις μας κάμπτονται υποσυνείδητα. Η οθόνη επιτελεί αυτή ακριβώς τη λειτουργία: προβάλλει σε υπέρμετρο βαθμό τις χειρότερες εναλλακτικές, τρομοκρατεί με εικόνες εξαθλίωσης και απογοητεύει με αριθμούς και στατιστικές.

Η βελτίωση της ζωής μας, ο αγώνας για καλύτερο αύριο, η διεκδίκηση για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και αξιοπρεπώς αμειβόμενη και σταθερή εργασία, ακόμα και η διατήρηση κεκτημένων και δικαιωμάτων θεμελιωμένων από χρόνια, παρουσιάζονται ως παρωχημένες νοοτροπίες και λαϊκίστικες πρακτικές ενός χρεοκοπημένου παρελθόντος.
Ως δικά μας κοινωνικά προπατορικά αμαρτήματα, για τα οποία φέρουμε την απόλυτη ευθύνη και εξαιτίας τους οδηγηθήκαμε στο σημερινό «αδιέξοδο».

Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη συστηματική και προσχεδιασμένη κατάλυση κάθε έννοιας συλλογικής δράσης, την αθρόα καλλιέργεια συλλογικής ενοχής, την απόλυτη κομματικοποίηση και τον ευτελισμό του συνδικαλισμού και την παντοκρατορία των συμφερόντων και των συντεχνιών, μας οδήγησαν στον αυτοεγκλωβισμό τού «δόξα σοι ο Θεός» και του «πάλι καλά».

Δεν αισθανόμαστε πια απλώς ανήμποροι να αντιδράσουμε – αυτό άλλωστε έχει εμποτίσει τον ψυχισμό μας εδώ και δεκαετίες, μέσα από το κενόδοξο lifestyle της απαξίας και της ματαιότητας.
Γι' αυτό ίσως οι αγώνες μας των τελευταίων χρόνων, αν και μαζικοί σε συμμετοχή, υπήρξαν αναιμικοί, σπασμωδικοί και με ηττοπάθεια.
Ακόμα χειρότερα, κάποιοι νιώθουμε ευδαιμονία, αν όχι ευγνωμοσύνη, όταν μας πετάξουν ένα ξεροκόμματο εν είδει επιδόματος ή μόλις εξασφαλίσουμε έναν μισθό πείνας κάτω από τις χειρότερες συνθήκες.

Η όποια αλλαγή προς το καλύτερο δεν θα έρθει ούτε εύκολα ούτε ανώδυνα.
Δεν θα χαριστεί από κανέναν και κυρίως δεν θα προκύψει άνωθεν.
 Το σύστημα που αντιμάχεται τις ζωές μας είναι αδυσώπητο, τα προσωπεία του ανεξάντλητα και τα όπλα του πανίσχυρα.

Η συνειδητή επιθυμία ν’ αλλάξουμε επιτέλους κατάσταση και να μην είμαστε ευχαριστημένοι με ελεημοσύνες είναι ένα πρώτο βήμα.
Η απενεργοποίηση της οθόνης και των προπαγανδιστικών μηχανισμών ίσως είναι ένα δεύτερο.
Όπως και να 'χει, ίσως ήρθε η ώρα να ασπαστούμε άλλο απόφθεγμα, να περάσουμε από το «ο Θεός να βάλει το χέρι του» στο «συν Αθηνά και χείρα κίνει».


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου