Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Δύο κόσμοι χωριστά

Δύο κόσμοι χωριστά



Η ψαλίδα ανοίγει και η διαφορά μεγαλώνει και όπως  το σιγομουρμουρά   και το παλιό ρεμπέτικο «Της κοινωνίας η διαφορά/φέρνει στον κόσμο μεγάλη συμφορά».

Δύο κόσμοι διαφορετικοί (αλλά και ένας πλάγιος), αντίθετοι.
Στον ένα κόσμο οι καταστραμμένοι μαζί με τους υπό καταστροφή από την κρίση και τα μνημόνια και από την άλλη μεριά οι ωφελημένοι και οι  γλίτσες υποτακτικοί τους.

Οι κάτω και  οι πάνω (μαζί με τους δίπλα).

Οι κάτω,
 οι  άνεργοι, αυτοί που ζουν (…) με ψευτοεπιδόματα, οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι με εξευτελιστικούς μισθούς, οι  νεοαστέγοι, οι πεινασμένοι, οι  επαγγελματίες που λουκετάρησαν (ή είναι έτοιμοι να το κάνουν), τα μαγαζιά τους , τις επιχειρήσεις τους, οι αγρότες που δεν την βγάζουν, οι νεοξενιτεμένοι, αυτοί που βλέπουν εφιάλτες από τους απλήρωτους λογαριασμούς, που φοβόνται μην τους κόψουν το νερό, το ρεύμα (ή το έχουν κόψει),  αυτοί που νιώθουν τρόμο μην πάρουν/πλειστηριάσουν το σπίτι τους, αυτοί που τους κατάσχουν ότι διακινείται  μέσω τραπεζών, αυτοί που δουλεύουν ανασφάλιστοι, αυτοί που έχουν κόψει το καφενείο και το ουζάκι, αυτοί που μελαγχολούν αβάσταχτα που δεν θα έχουν να πάρουν ένα πρωτοχρονιάτικο δωράκι για το  παιδί για το εγγόνι, τα νιάτα που δεν βλέπουν μέλλον, οι ΑμΕΑ που εγκαταλείπονται, αυτοί που την βγάζουν μίζερα και στενόχωρα, αυτοί που ζουν σε παγωμένα σπίτια, όλοι οι περισσότεροι εμείς, εσείς…

Οι πάνω,
οι τραπεζίτες, οι 455 δισεκατομμυριούχοι, οι μεγαλοεπιχειρήματίες, αυτό το 0,7% κατέχει σήμερα το 41% του πλούτου, οι ωφελημένοι από την  λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, αυτοί που τζογάρουν στα χρηματιστήρια,  οι μεγαλοεργολάβοι, οι εκδότες, η πολιτική ελίτ νέα και παλιά (Μητσοτάκηδες, Παπανδρέοι, Καραμανλήδες, Βενιζέλοι, κλπ) που απόκτησαν  αμύθητες περιουσίες, οι παλιοί και νέοι μαυραγορίτες, οι συνεργάτες-σκυλιά των ξένων, οι εισηγμένες εταιρίες στο χρηματιστήριο που αύξησαν τα κέρδη τους κατά 150,6 % .

Είναι και οι … δίπλα,
 τα σαπρόφυτα της εξουσίας πολιτικής και οικονομικής, υπουργοί, βουλευτές, Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες, στελέχη, παρατρεχάμενοι, οι κλακαδόροι, οι τσάτσοι του συστήματος, δημοσιογράφοι φερέφωνα, οι πουλημένοι  και οι ξεπουλημένοι, αυτοί που εξόφλησαν ότι ήταν (?) παλιά με μια πρόσκαιρη  βολή (ένα υψηλό μισθό, ένα αμάξι με οδηγό, μια καρέκλα), αυτοί που πήραν την ελπίδα, το ωχ ! και τον αναστεναγμό του λαού και το έκαναν βόλεμα, ωραία ρούχα, ταγιέρ, κουστούμια (και σε λίγο και γραβάτες), διακοπές, μια άνετη για αυτούς ζωή και οι άλλοι, ο λαός ας πνίγεται, αυτοί που τα πήραν όλα με τους φόρους και την λιτότητα και πετούν έναν χαρτζιλίκι στους γέροντες και οι αλητήριοι κοκορεύονται ότι κάνουν αριστερή πολιτική, όλοι αυτοί τα ανακυκλώσιμα χανουμάκια των πάνω .

Το  έλεγε από παλιά ο Τσιτσάνης με το ρεμπέτικο «Της Κοινωνίας η διαφορά»:
«Δυο δρόμοι τη χωρίζουνε/την κοινωνία τούτη/και φέρνουν μαύρη συμφορά/ η φτώχεια και τα πλούτη/Της κοινωνίας η διαφορά/φέρνει στον κόσμο μεγάλη συμφορά/Έχει η ζωή γυρίσματα/έχει και μονοπάτια/γκρεμίζουν φτωχοκάλυβα/και χτίζονται παλάτια»

Οι πάνω, οι δίπλα και οι κάτω..
Οι πάνω αυτοί είναι και αυτά κάνουν, αυτός είναι  ο ρόλος τους…
Οι δίπλα να είναι τα δουλικά του συστήματος…
Οι κάτω  γιατί τα ανεχόμαστε, γιατί παραμένουμε αμίλητοι και ακίνητοι ?
Δεν ξέρω !
Ελπίζω αυτό να ξεσπάσει…
Γιατί θα ξεσπάσει !
… αλλά να πάει  προς το φως και όχι στο σκοτάδι και τον φασισμό ..

Της Κοινωνίας η διαφορά - Βασίλης Τσιτσάνης




Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Πολιτικοί, Πολιτική και Διλήμματα για την Ελλάδα και την Ηλεία

Πολιτικοί, Πολιτική και Διλήμματα για την Ελλάδα και την Ηλεία




Η κάθε (…)  γενιά πολιτικών που διαχειρίζεται (προς όφελός…μας,  μην το ξεχνάμε …)   της πατρίδας ( με την ευρεία/Ελλάδα ή την στενή/Ηλεία, Δήμοι κλπ έννοια ) τα θέματα μπορεί με τα καμώματα και λεγόμενά της να τρελάνει κόσμο.
Οι ψηφοφόροι τούς εμπιστεύτηκαν και τους έκαναν κυβερνήτες, υπουργούς, βουλευτές Περιφερειάρχες, Δήμαρχους κλπ ή τους οδήγησαν σε υψηλές, νευραλγικές θέσεις εξουσίας.

Τα αποτελέσματα γνωστά,
έρχονται τώρα με ύφος δε,
παρακαλώ, και αποποιούνται τις ευθύνες τους για την κατάντια της χώρας, της  Ηλείας, του Πύργου κλπ  λες και είναι από άλλο πλανήτη, λες και δεν κυβέρνησαν, Δημάρχευσαν, Νομάρχευσαν,  Περιφέρειερχευσαν αυτοί οι ίδιοι.

Μήπως είναι … εξωγήινοι ?
Μήπως έχουν δίκιο και εμείς οι « γκρινιάρηδες» έχουμε άδικο ?
Μήπως αυτοί απλά εκτελούσαν ό,τι τους πρόσταζαν άλλες δυνάμεις για τα της Ελλάδας και μήπως  αυτή ήταν η προσταγή των Ηλείων πολιτών προς αυτούς ?
Μήπως το «εντέλλεσθε» των Ηλείων πολιτών ήταν: οδηγήστε μας στο πάτο της Ελλάδας και την Ελλάδα στον πάτο της Ευρώπης ?

Τους είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσουν πόσο αστείοι φαίνονται στην ελληνική κοινωνία  και πόσο άθλιοι είναι
ή θεωρούν ότι, λόγω ύπαρξης του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος, όλα θα ξεχαστούν και αυτοί θα ξαναβρεθούν στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής;
 Τι είδους αρρώστια είναι αυτή;

Ματαιοδοξία, χοντροπετσοσύνη σε συνδυασμό με ανικανότητα είναι,  τίποτε άλλο.
Τουλάχιστον μερικοί απ’  αυτούς έλαμψαν ως διάττοντες μόνο αστέρες.

 Έχουν κολλήσει στις καρέκλες τους κι εξακολουθούν να εκτοξεύουν «ανησυχίες» για το μέλλον του τόπου, της Ελλάδας της Ηλείας, του Πύργου, της Αμαλιάδας  που δεν είναι παρά ανισόρροπες πομφόλυγες και αδολεσχίες αισχίστης κοπής.
..και οι εκλογές έρχονται …(βουλευτικές, Περιφερειακές, Δημοτικές ) και όλος ο θίασος  ή τσίρκο (διαλέγεται ..) επί σκηνής…
Και θέλουν πάλι να μας πείσουν- πειθαναγκάσουν μέσω  διλημμάτων..

Έχω ζήσει πολιτικά όλη την μεταπολίτευση και πάντα όταν
η κατάσταση ζόριζε
 ή
 ασκείτο κριτική στα κυρίαρχα πολιτικά συστήματα και κόμματα ή
εκφράζονταν  αντιρρήσεις σε πολιτικές ή
κρινόταν η αντοχή ενός κυβερνητικού καθεστώτος ή
τις/τινές επέλεγαν άλλο δρόμο/άλλη επιλογή/ άλλο πρόσωπο
πλησίαζε (κυρίως)  η κάλπη ή
τίθετο η επιλογή εκπροσώπησης μιας τοπικής κοινωνίας (της Ηλείας π.χ.) ή
τα  κυρίαρχα  πολιτικά συστήματα έθεταν διλήμματα .

Πάντα  η ίδια ιστορία.

Διλήμματα τρομακτικά, επιβλητικά, εμπορικά και πιασάρικα.
Διλήμματα που διαχρονικά ψάρωναν, φόβιζαν και εξέτρεπαν  την ατομική πολιτική επιλογή και θέληση

 Διλήμματα. Όχι τριλήμματα ή περισσότερα. Διλήμματα μόνο.

- Καραμανλής ή Τανκς ;
- ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά/Νέα Δημοκρατία ;
-Ευρώ και Ε.Ε. ή Χάος ;
-Μνημόνιο ή Καταστροφή ;
- ΣΥΡΙΖΑ ή Δεξιά/Νέα Δημοκρατία ;
- Τσίπρας ή Μητσοτάκης ;

Και για τα τοπικά, τα της Ηλείας
-Κανελλόπουλος ή Σκουλαρίκης ( ποιος θα διορίσει περισσότερους..)
-Κοντογιαννόπουλος ή Πετραλιάς ;
-Λιατσής ή Αντωνακόπουλος ;
-Κατσιφάρας για Περιφερειάρχης ή Κατσανιώτης για Περιφερειάρχης ;
-ΠΑΣΟΚ (για μια Ηλεία της ανάπτυξης ) ή ΝΔ ( για μια Ηλεία της προόδου) ;
Σχέδιο ανασυγκρότησής  των πυρόπληκτων του Παπανδρέου ή Σχέδιο αναγέννησης των  πυρόπληκτων  του Καραμανλή/Σαμαρα ;
…και άλλα τέτοια ..

Διλήμματα που έχουν την ίδια βαρύτητα και εγκυρότητα με το παλιό κλισέ των γιαγιάδων μας: «Ή τρως όλο το φαΐ σου ή θα σε πάρει ο γύφτος».

Τις απαντήσεις  στα διλήμματα τις έχει δώσει η ίδια ζωή και κατάστασή της χώρας μας  και της Ηλείας..
Η Ελλάδα  και οι Έλληνες στην καταστροφή, η Ηλεία στον πάτο της κατεστραμμένης χώρας μας.
 
 Και την Δεξιά/Νέα Δημοκρατία την είδαμε και ξέρουμε τα αποτελέσματα και το ΠΑΣΟΚ  το γευτήκαμε  και το πληρώνουμε.
Και το Ευρώ  το θεοποιήσαμε  και είδαμε το χάος και το Μνημόνιο (τρία παρακαλώ) το φορτωθήκαμε.
Και την καταστροφή την βιώνουμε  καταστροφή  και τον ΣΥΡΙΖΑ επιλέξαμε και ιδού τα αποτελέσματα.
Και  τον Μητσοτάκη τον ξέρουμε, τον έχουμε ζήσει  και δεν θέλουμε να τον υποστούμε !
Και του φασίστες τους ξέρουμε και τους καταδικάζουμε !

Και τους Κανελλόπουλους, Κοντογιαννόπουλους, Σκουλαρίκηδες, Πετραλιάδες, Λιατσήδες, Αντωνακόπουλους,  Κουτσούκους, Κατσιφάρες, …, τους είδαμε, τους υπεστήκαμε και η Ηλεία όπισθεν ολοταχώς.
Τα μεγάλα σχέδια για την περιοχή μας τα ακούσαμε από όλους και το αποτέλεσμα το βιώνουμε.
Δοκιμάσαμε και του δήθεν αριστερούς, τα νέα φρούτα, Μπαλαούρες, Μπαξεβανάκηδες και Σαλτάρηδες τα γευτήκαμε, χαλασμένα και έργο (ούτε το Πάτρα -Πύργος)  δεν είδαμε.

Γενικώς διαρκές παπατζιλίκι.
Το μονό που αλλάζει είναι παπατζήδες και το περιεχόμενο και τονχρώμα της παπάτζας

 Τρείς  γενιές Ελλήνων και Ηλείων ταΐστηκαν με διλήμματα.
Ντεμέκ/δήθεν  διλήμματα, αλλά επί της ουσίας προεξοφλημένοι-επιβαλλόμενοι μονόδρομοι.

Επιβαλλόμενα συνώνυμα.
Σκεφτείτε λίγο:
ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία οδήγησαν μεταπολιτευτικά την χώρα  στο «Ως εδώ και μη παρέκει»!
ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία απεδείχθη σαν «σάρκα μία» με παππά τη Μέρκελ και προξενήτρα το ΔΝΤ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από τα προγράμματα Θεσσαλονίκης και την Ελπίδα κατέληξε ιμιτασιόν και μεταλλάχθηκε, έγινε μνημονιακός και νεοφιλελεύθερος.

Στη Ηλεία, στον Πύργο, στην Ολυμπία, στη…,  όλοι υποσχέθηκαν, τα κατάντια μας τα βλέπουμε
Ο …, η… ( τοποθέτησε όποιο όνομα Ηλείου  πολιτικού θέλεις ), αφού διόρισαν, εξυπηρέτησαν, μετάθεσαν, δεν ενδιαφέρθηκαν όμως  για τον τόπο μας (κανένα  μεγάλο έργο υποδομής δεν κατασκευάστηκε την τελευταία 40ετια).
Τα μεγάλα σχέδια αποδείχτηκαν πομφόλυγες.
Οι μεγάλοι πολιτικοί φωστήρες  και αντιμνημονιακοί και δήθεν αριστεροί  κορόιδεψαν  και όλοι κατέληξαν να ζεσταίνουν τις  εξουσιαστικές καρέκλες και μόνο.

Και  ερχόμαστε στα διλήμματα του σήμερα…
Και θέτουν και αυτοί  διλήμματα…, αυτοί που προ του 2014 το δίλημμα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ το απέρριπταν ως ψευτοδίλημμα με το επιχείρημα  «αφού και οι δύο μνημόνια δεν ψηφίζουν».

Αυτοί θέτουν το δίλημμα:
Να έλθει  Μητσοτάκης, η Δεξιά, η Νέα Δημοκρατία ;
Μα…
Το 3ο  Μνημόνιο μαζί δεν το ψήφισαν ;
Το ίδιο αποτέλεσμα δεν είχαν ;
Φόρους, μειώσεις στις συντάξεις, λιτότητα, κλείσιμο των επιχειρήσεων, φτώχεια, ανεργία…
Τώρα βάζουν στόχους «Πλεονάσματα, QE, αξιολογήσεις, υπεραποδόσεις, κόφτες» ή "βολή κατά ριπάς" κατά του λαού.

 Και εμείς ;
Είναι απογοητευτικό.
Παρά τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία 7 χρόνια...
Παρά τα όσα η χώρα έχει περάσει...
Παρά τα βαρύτατα πλήγματα στην οικονομία, την αγορά εργασίας και τις παροχές του κοινωνικού κράτους...
Παρά την - ίσως και ανεπανόρθωτη - βλάβη στην εικόνα της χώρας και των πολιτών της στο εξωτερικό...
Παρά τη μεγαλύτερη φυγή ανθρώπινου δυναμικού από τα μέσα του 20ου αιώνα (το γνωστό και ως human capital flight ή brain drain εις την «βαρβαρικήν» - sic)...

...είναι απογοητευτικό το πως ο Έλληνας επιδιώκεται  να (ξανα)παγιδευτεί στη λογική του «το μη χείρον, βέλτιστον».
…είναι απογοητευτικό το ότι δεν έχει γίνει αντιληπτό, ακόμη και τώρα, τι ζημιά έχει προκαλέσει αυτή η λογική στη λειτουργία της κοινωνίας και – κατ’ επέκταση - στην πορεία ολόκληρης της χώρας.

Έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε με το κακό, αρκεί να μην είναι χειρότερο από την πιο εύκολη (προφανή σε εμάς) εναλλακτική λύση.
Έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε με κακούς πολιτικούς και την κακή πολιτική (μνημόνια κλπ) απλά και μόνο επειδή δεν είναι χειρότεροι/η από ό,τι φαντάζει ως εναλλακτική δίπλα μας.

Δεν έχουμε μάθει να επιδιώκουμε - ή και να απαιτούμε όταν χρειάζεται - το καλό, το σωστό, το αξιοπρεπές, αλλά αντίθετα έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε με κάκιστες καταστάσεις τις οποίες βαφτίζουμε «καλύτερες» από κάποιες άλλες για να νιώθουμε «καλύτερα» και εμείς οι ίδιοι.

Μήπως πρέπει να μάθουμε, να επιλέξουμε μια άλλη πολιτική ;
Έξω από μνημόνια, να αντισταθούμε στην νέα κατοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης  και της Γερμανίας , να επιλέξουμε το δρόμο του εθνικού νομίσματος, και της απόκτησης της Εθνικής μας Κυριαρχίας και Ανεξαρτησίας.
Να σταματήσουμε  να εγκλωβιζόμαστε τα δίπολα και τα διλήμματα .
Να κατανοήσουμε μας ότι αυτοί που εφαρμόζουν κατά γράμμα τις μνημονιακές στρατηγικές της λιτότητας ψεύδονται όταν λένε ότι  παλεύουν ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό (τον οποίο υποκριτικά χρεώνουν στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ)  και ότι ενάντια στα μνημόνια και τη λιτότητα και ότι επίσης  είναι γνωστό  το παραμύθι της εξουσίας και της καρέκλας: «Παλεύουμε ενάντια στον καπιταλισμό, εφαρμόζοντας στο ακέραιο την πιο ακραία καπιταλιστική βαρβαρότητα!»

Μήπως  πρέπει να ακούσουμε άλλες προτάσεις, άλλες λύσεις και σχεδιασμούς από άλλα πρόσωπα για τον τόπο μας για την Ηλεία, από νέους ανθρώπους, από νέα μυαλά ;
Να σταματήσουμε  να αποτελούμε αυλές και πολιτικοί φίλοι αυτών που καταδίκασαν την Ηλεία, τον Πύργο, τις πόλεις μας στην μιζέρια και στο τέλμα.
Να σταματήσουμε να τους υπολογίζουμε  και εκλέγουμε τους ίδιους και τους ίδιους  και να ενδιαφερθούμε για το μέλλον του τόπου μας και των παιδιών μας.
Να  πάψουμε να βρίζουμε στον αέρα, αλλά να οργιστούμε και να αγωνιστούμε.

Θα μου πείτε « και εσύ θέτεις διλήμματα» και ίσως να έχετε δίκιο…
Και να το πω ακριβώς το δίλλημα που θέτω:

«Ή εμείς ή αυτοί !»

Αυτοί,
 εμ, τόση λάμψη και τόση δόξα που είχαν ή που θέλουν)  αποκτήσει ήταν φυσικό (;) να πάρουν τα μυαλά τους αέρα και να θεωρήσουν ότι είναι οι αυριανοί εθνάρχες, Περιφερειάρχες, Βουλευτές, Δήμαρχοι …Ναπολέοντες και λοιπά και να  επιμένουν και να μιλάνε για ευθύνες άλλων, όχι δικές τους, να μιλάνε για οράματα, σχέδια, νέα Ηλεία, καινούργιο Πύργο, Αμαλιάδα, Ολυμπία   και δεν συμμαζεύεται

Εμείς,
οι  πάσχοντες και απελπισμένοι και που έχουμε  υποστεί τα πάνδεινα από  αυτούς και την πολιτική τους ,
είμαστε τόσο, όμως, υγιείς και έτοιμοι να τους εξορίσουμε φιλικά στην οικία τους…
 και να επιλέξουμε άλλους τίμιους και με προοδευτική πολιτική για την Ελλάδα και την Ηλεία, την Περιφέρεια, τον Πύργο, την Ήλιδα, την Αρχ. Ολυμπία, ….


Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

«Σημασία έχει από που είδες τον ουρανό»

«Σημασία έχει από που είδες τον ουρανό»



Κοιτάγματα έχει πολλά η ζωή καθώς  τα χρόνια περνούν (πολλά ή λίγα) ωριμάζοντας ή όχι, βλέπεις,  αισθάνεσαι λες είσαι άλλος. Όμως  ο ίδιος είσαι. Γνώση, εμπειρία, πείρα, σκέψη, εκτίμηση..
Η ζωή σε κίνηση, ως ουρανός που αλλάζει.

Έτσι λοιπόν..
Παρατηρώντας τις υπόγειες διαδρομές που ακολουθούν οι θελήσεις των ανθρώπων αναζήτησα ορισμούς, τι είναι καλό και τι κακό, τι πρέπον και τι μη.

Αλλά οι ορισμοί δεν ήσαν επαρκείς, εν τέλει. (Κάποτε οι ίδιοι έφταναν και περίσσευαν).
Τώρα απλώς(;) ξεχωρίζω τους ανθρώπους με το ποιοί είναι δικοί μου (και δικοί μας πιθανόν) και ποιοί οι άλλοι.

Όχι κατ’ ανάγκη οι καλοί και οι κακοί, ίσως όμως και νάναι.

Δικοί μου είναι: οι φτωχοί, οι δουλευτές της ζωής οι αβέβαιοι, συχνά ανήμποροι, οι απελπισμένοι τις περισσότερες φορές, επίμονοι ωστόσο, με το βλέμμα της ήττας και μια ακόμα διατηρημένη φωτίτσα στο βάθος του, αυτοί που λένε όχι (ακόμα και στον εαυτό τους), οι άναρχοι, οι τρελοί στα καταφύγια που απαγγέλλουν στίχους ή ιστορίες, με μια χαρά υπέροχη όταν κρατάνε τις σημαίες τους σε φωτεινές πορείες, οι ερωτευμένοι με ανταπόκριση (και συχνότερα χωρίς) που χορεύουν πάνω στο «φτερό του καρχαρία», εκείνοι που αποσύρονται στο βάθος να σκεφτούν κι είναι πάλι έτοιμοι να διαψευστούν, που δεν πιστεύουν τις διαψεύσεις, που φοβούνται αλλά δεν αποχωρούν, εκείνοι που ακούνε ακόμα λαϊκά και κλαίνε, όχι μόνο με το δικό τους έρωτα αλλά και με των άλλων, που «ανάβουν το τσιγάρο από τις αστραπές», εκείνοι που χωρίς φωνή εκλιπαρούν μιαν ελπίδα, ένα όραμα, κάτι να πιστέψουν… , αυτοί που επιμένουν, οι αντιρεαλιστές κι εκείνοι που οργανώνουν την επόμενη ελπίδα…

Κάνε μια απαρίθμηση, να δούμε τι θα χωρέσει σ’ αυτό το «δικό σου»:

Φίλοι, παιδιά, σύντροφοι (ακόμα κι όταν σε διέψευδαν αργότερα), νύχτες του Ιουλίου (όχι του Αυγούστου), το κόμμα, η επανάσταση, το παρελθόν με τα πανό  και τις πορείες, κι η παραλία με φεγγάρι, ή και χωρίς, τα ποιήματα, ο Ρίτσος, ο Σεφέρης, ο Αγγελόπουλος και οι ταινίες στη β΄ προβολή, η Ανδρίτσαινα, το Ιόνιο, η ηρεμία της Ολυμπίας, οι κάθε είδους (…) σεισμοί η Ακροναυπλία ως μνήμη αλλά και ως ειρήνη, τα πρώτα (φιλί, συνάντηση, έρωτας), εσύ ολόκληρη, ο Οκτώβρης και ο Αϊζενστάιν, ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης ως δίδυμο και ο Καζαντζίδης μόνος και στη μοναξιά του, μια πόλη μαγική κι ένα χάρτινο φεγγάρι (προπάντων η παραμονή της πανσέληνού ..)  , η μυρωδιά των άστρων, τα λάθη σου που συμπαθείς πλέον και τα λες, όλα τα βράδια με το σφιγμένο στομάχι που εγκυμονούσαν τις ημέρες, μια νύχτα που κοιμήθηκες ερωτευμένος έφηβος κι έκτοτε σαν να μην έχεις ξυπνήσει, ο Κώστας πάντα αλλά και μια φορά που σου τραγούδησε «μια γυφτοπούλα στο βουνό…», το βράδυ που ήπιες ένα νεροπότηρο ουίσκι μονορούφι για ν’ αντέξεις την προσβολή… θύμησες, πόνοι, χαρές, ελπίδες…


Κοιτάγματα πολλά, στον  χρόνο (παρελθόντα, παρόντα, μελλούμενο), ορισμοί και η απάντηση (μου) για το σημαντικό

 Λοιπόν, εν τέλει, «σημασία έχει από που είδες τον ουρανό» (Κ. Γώγου).
 …και για να γίνει  μουσική, πρέπει εμείς να προσθέσουμε τις νότες…

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

Το Πολυτεχνείο, η Δημοκρατία, τα ζητούμενα, οι νέοι και η γενιά του Πολυτεχνείου (ως επιμύθιο…)

Το Πολυτεχνείο, η Δημοκρατία, τα ζητούμενα,  οι νέοι και  η γενιά του Πολυτεχνείου (ως επιμύθιο…)
  



  Επειδή μου τα έχουν πρήξει (συγνώμη για την έκφραση αλλά..)… πρέπει να πω ορισμένα τινά..

Το μήνυμα της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία συμπυκνώνει σε τρεις λέξεις το νόημα του αγώνα για Δημοκρατία.
Μήνυμα που είναι και θα είναι αέναο.

Όμως,
 τα βασικά εφόδια της Δημοκρατίας είναι ζητούμενα,
και το Ψωμί
και η Παιδεία,
και πάνω από όλα η Ελευθερία!

Δεν γίνεται σχεδόν οι μισοί κάτοικοι της χώρας να βρίσκονται σε ανέχεια και να εξιστορούμε την πρόοδο της χώρας με ψεύτικες αναφορές και φρούδες ελπίδες.
Ο μέσος όρος δεν υφίσταται, όταν διευρύνεται η απόσταση ανάμεσα στους πλούσιους και τους πένητες.

Υπό αυτές τις συνθήκες, όμως, για ποια Παιδεία μιλούμε;
Των παιδιών που δεν έχουν γάλα ή των φοιτητών που δεν μπορούν ούτε να ονειρευτούν;

Και τι Ελευθερία είναι αυτή, που δεν αφήνει ούτε χαραμάδα στο αύριο;

Πολυτεχνείο, γιορτή είναι των νέων.
Δεν γίνεται από τη μία να μη φταίνε σε τίποτε και από την άλλη να βλέπουν τους ορίζοντες κλειστούς και να μη διαμαρτύρονται, να μην εξεγείρονται.

Δεν είναι, ούτε πρέπει να είναι παθητικοί θεατές!
 Ό,τι και αν λένε, ό,τι και αν απαιτούν, με όποιον τρόπο, έχουν δίκιο!

H γενιά του Πολυτεχνείου

Όταν ακούτε για την "γενιά του Πολυτεχνείου που βολεύτηκε" να είστε ψυλλιασμένοι ποιοι και γιατί το λένε.

Συνήθως προέρχεται από ανιστόρητους οι οποίοι αναπαράγουν προπαγάνδα των ακροδεξιών που θέλουν να αμαυρώσουν το Πολυτεχνείο.
Η γενιά του Πολυτεχνείου στην συντριπτική της πλειοψηφία είναι εδώ, δίπλα μας, αγωνίζεται για να τα βγάλει πέρα όπως όλοι μας.
Μια πολύ μικρή μειοψηφία έκανε επάγγελμα την δράση της στο Πολυτεχνείο λερώνοντας τα οράματά του.

Κάποιοι τα ισοπεδώνουν όλα και δεν είναι σωστό .
Ελάχιστοι και ορισμένοι ναι εξαργύρωσαν και το λέω μετά λόγου γνώσεως και γνωρίζοντας προσωπικά τους περισσότερους.
Και για να μην σε πάω μακριά κοίταξε στο νομό μας (Τζιαντζέοι, Κοροβέσης, Γρηγορόπουλος κ.α) βέβαια υπάρχουν και εδώ τέτοιοι..

Αν κάποιο  βέβαια αναφέρονται στην γενιά ΄70-΄80 που είναι κάτι πολύ ευρύτερο (κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά) αλλάζει το πράγμα..

Ο κανόνας είναι η τρανταχτή πλειοψηφία τήρησε μη εξαγορασθείσα πορεία και η εξαίρεση είναι ή Δαμανάκη, ο Τζουμάκας ο Λαλιώτης, ο Μπαλαούρας, ο Λαζαρίδης κλπ

....άλλο η γενιά που είναι ισοδύναμη με 25-30 χρόνια περίπου και άλλο αυτοί που πάλεψαν κατά της χούντας.
Δες λοιπόν,
ποιοι από την γενιά μας (εκεί ανήκουμε και εμείς) πάλεψαν,
ποιοι συμβιβάστηκαν ,
ποιοι ήταν καλά παιδιά της χούντας,
ποιοι δεν μίλησαν καθόλου,
ποιοι βολεύτηκαν...

Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους σχετικά με το Πολυτεχνείο είναι ότι μετά το Πολυτεχνείο κυβέρνησε η "γενιά του Πολυτεχνείου".
Άθλια ψέματα!

Αν το δούμε ηλικιακά μπορεί και να ισχύει.
Ναι το 80 και το 90 κυβέρνησε η γενιά του Πολυτεχνείου ηλικιακά, όσο κυβέρνησε και η γενιά των ΕΣΑτζήδων ασφαλιτών.
Μην ξεχνάμε πως πολλοί ΕΣΑτζήδες είχαν ίδια ηλικία με τους αντιδικτατορικούς φοιτητές.
Αν το δούμε όμως πολιτικά - έτσι πρέπει να το δούμε, κυβέρνηση η γενιά του "κοίτα την πάρτη σου", η γενιά "κοίτα τη δουλίτσα σου" η γενιά "μάσα κάνα κονδύλι ΕΟΚ, κάνα ΕΣΠΑ κι άσε τους άλλους να κουρεύονται" ακριβώς όπως μέσα στη Χούντα, "κοίτα τη δουλίτσα σου και άσε τους άλλους να βασανίζονται και να εξορίζονται".

Όταν ακούτε για την "γενιά του Πολυτεχνείου που βολεύτηκε" να είστε ψυλλιασμένοι ποιοι και γιατί το λένε.
Συμπέρασμα (για μένα):

Να μην απογοητεύεται- δεν χωράει απογοήτευση παρά μόνο αγώνας για αξιοπρέπεια.
Ο άνθρωπος έχει υποστεί πολλαπλές σκλαβιές,
απαιτείται η επανάσταση στην καθημερινότητα, και κάποτε μέσω της καθημερινότητάς  η κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων…
Να γίνει ο καθένας αυτεξούσιος και αλληλέγγυος ταυτόχρονα.
Και να δημιουργεί, να δρα, να φτιάχνει πράγματα.
 Κυρίαρχοι της ζωής μας , όχι βο(υ)λευτές.


Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

44 χρόνια μετά, τι να θυμηθείς, ποιους να θυμηθείς, μα και πώς να ξεχάσεις… Στην μνήμη του Βασίλη Φάμελου και αυτών που έφυγαν Για να τιμηθούν αυτοί που αξίζουν

44   χρόνια μετά, τι να θυμηθείς, ποιους να θυμηθείς, μα  και πώς να ξεχάσεις…
Στην μνήμη του Βασίλη και αυτών που έφυγαν

Για να τιμηθούν αυτοί που αξίζουν  





Μέρα που είναι σήμερα που δολοφονήθηκε ο Βασίλης,  μέρες που πεθάναν πολλοί, φίλοι και σύντροφοί που έφυγαν, αγώνες που δοθήκαν, συνθήματα επίκαιρα και ανολοκλήρωτα.

Χούντα και στην Ηλεία εκτός από τους εξόριστους (Γιούρα, Λέρος),  οι περισσότεροι βολεύονται, δεν μιλούν είναι φιλήσυχοι και κοιτάνε την …δουλειά τους … απαγόρευση σχεδόν των πάντων  με ανακοινώσεις των  πάντα και κατέληγαν «Καπένης Αλκιβιάδης, ταγματάρχης πεζικού»
Οι τοπικές εφημερίδες εξυμνούν την χούντα, κάποιοι συμμετέχουν  με άρματα στις παρελάσεις της χούντας, διορισμένες θέσεις, πανηγύρια στις πλατείες προσφορά της χούντας, χαφιεδισμός, λόγοι πανηγυρικοί, το πουλί της χούντας ..

Αλλά υπάρχουν και  κάποιοι που αντιστέκονται,  διώκονται, βασανίζονται, εξορίζονται  ο Σάκης Καράγιωργας, ο Κώστας Τ.,  ο Μάκης Π., ο Μάκης Μπαλ., ο Κώστας Κ., ο Γιώργης Τσ., από τον ο Μπάμπης Αλεξανδρόπουλος και τα αδέλφια του, ο Νικ. Δημητρακόπουλος, α ο Γιώργος Τσικληρόπουλος, ο Μπαμπίκος ο Φωτιάδης, ο Γιώργος  Τσίτσος,  ο Κώστας  και ο Θόδωρος Τζιαντζής, από Αμαλιάδα ο Φώτης Φλεβοτόμος, ο Ν. Φαρμάκης, ο Νώτης Τεφάνης, ο Πετράν Παρασκευόπουλος, ο  Θανάσης Λουκόπουλος, ο Πάνος Καρατούσης από τα Σαβάλια , οι αδελφοί Μιχαλοπουλαίοι από το Αρβανίτη, ο Κλάδης από την Γαστούνη, ο Νικος  Μπίθας από την Καλλιθέα  (και άλλοι που συγνώμη δεν χωρούν στις γραμμές αυτές τόσα ονόματα)   αρκετοί…αλλά λίγοι…

Κάποιες σκόρπιες προσπάθειες αντίστασης, ο Σύλλογος  Ηλείων Σπουδαστών,  ο Πάνος Π., ο Χρήστος Κ.,ο Πάνος Β., ο Σπύρος  Λ., ο Γιάννης Μ., ο Μάκης Μ., ο Νίκος Κ., ο Μάκης Π., ο Δημήτρης Δεσ., ο Γιώργης Πικ.,  κάποιες εφημερίδες ( ο «Οδηγητής», ο «Θούριος»  ), για ενημέρωση, ένα γλέντι στο Κατάκολο (στου Μπλάκμαν ) με τους περισσότερους να καταλήγουν στην Ασφάλεια του Πανουσάκη (τι απίθανα κακός «άνθρωπος»), κάποιες συλλήψεις με ξύλο με τον βούρδουλα, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας στην Αμαλιάδα που κατέληξε σε αντιχουντική διαδήλωση, ραδιόφωνο (BBC, Deutsche Welle, Γαλλική και Βαυαρική Ραδιοφωνία, Ράδιο Μόσχα και Φωνή της Αλήθειας ), κάποια τραγούδια του Μίκη, κάποια συνθήματα στους τοίχους, μερικές προκηρύξεις, ένας πολύγραφος(…), η ΚΝΕ, ο «Ρήγας» παρανομία…

Μέρες του ΄73
Νόθο Δημοψήφισμα, Σχέδιο φιλελευθεροποίησης της χούντα με τον Μαρκεζίνη. Σχεδόν όλοι αρνήθηκαν εκτός από κάποιους (….)

Πολυτεχνείο, Νοέμβρης 1973.
Εξέγερση ξεσηκωμός
Μέσα  πολλοί σύντροφοι και φίλοι, συμπατριώτες, στην Συντονιστική Επιτροπή της Κατάληψης του Πολυτεχνείου, η Αγγελική   Ξύδη, ο Γιάννης Γρηγορόπουλος, ο Γιάννης Κοροβέσης (ο Κούρος), από έξω ο Κώστας Τζιαντζής (Γραμματέας της ΚΝΕ ), ο Τάκης, Μήτσος, ο Σάκης, πολλοί ήταν (…)

16 Νοέμβρη  του  ΄73, μετά την Αθήνα…  δυό νέοι  γράφουν συνθήματα στον Πύργο με μαύρη λαδομπογιά, στην Νομαρχία, στο Δεσποτικό, σε τοίχους, στην Πλατεία στο ξόανο/μνημείο της χούντας με τις ασπίδες, «Κάτω η χούντα» « Ψωμί Παιδεία Ελευθερία», κυνηγητό από τους ασφαλίτες..

Και μάθαμε ότι ...
«Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα.
Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως.
Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.»

Και όπως είπε ο Λάμπης ο Αλεξανδρόπουλος:
«Εκείνο το διάστημα είχα επιστρέψει στον Πύργο. Μάθαμε τα γεγονότα.  Όπως μετά από λίγο μάθαμε για το θάνατο του Βασίλη Φάμελου. Πήγα στο σπίτι του που ήταν κάτω από το Επαρχείο. Σε όλα τα στενά υπήρχαν χωροφύλακες. Ήρθε ο νεκρός.  Όλα τα έσκιαζε ο φόβος. Πήραμε το παλικάρι στον ώμο και τον πήγαμε στο Καταράχι. Η νεκρώσιμος ακολουθία έγινε στα σύντομα. Θυμάμαι τον παπά που έτρεμε. Ενταφιάσαμε το νεκρό μας και φύγαμε…».

Και μάθαμε τα γεγονότα.
Και το τανκς γκρέμισε
Νεκροί συλλήψεις…
Και οι τοπικές εφημερίδες μιλιά, εξυμνούν την χούντα, κάποιοι συμμετέχουν  με άρματα στις παρελάσεις της χούντας, διορισμένες θέσεις, πανηγύρια στις πλατείες προσφορά της χούντας, χαφιεδισμός, λόγοι πανηγυρικοί, το πουλί της χούντας ..

Και έμειναν τα συνθήματα "Απόψε πεθαίνει ο φασισμός", "Εργάτες, αγρότες και φοιτητές", "Έξω οι Αμερικάνοι",  "Λαέ πεινάς, γιατί δεν πολεμάς" και "Κάτω η Εξουσία", "Κάτω η Χούντα, κάτω ο Παπαδόπουλος", "Λαέ λαέ, ή τώρα ή ποτέ", "Οι φοιτητές δεν βολεύονται, βουλεύονται", "Ψωμί, παιδεία, ελευθερία" που βροντοφωνάχτηκαν, γράφτηκαν στους τοίχους κι έμειναν στην Ιστορία.

Και παραμένουν… (όχι για όλους..)

Υστερόγραφο:
Τα ονόματα που αναφέρω έχουν σχέση μόνο  με τον τόπο μας  την Ηλεία και ας με συγχωρέσουν αυτοί που τους ξέχασα.
Τα ονόματα με τα μικρά που αναφέρω, είναι γιατί ξέρω πως δεν θέλουν και για ορισμένους δεν τους πρέπει (ξέρουν αυτοί).

Για τα γενικότερα έγραψα  προχτές «Ενα, δύο, σαράντα τέσσερα Πολυτεχνεία… Εξέγερση Πολυτεχνείου, Τότε και Τώρα, κάποιοι και οι Άλλοι» (http://odisseasml.blogspot.gr/2017/11/blog-post_15.html

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

Ενα, δύο, σαράντα τέσσερα Πολυτεχνεία… Εξέγερση Πολυτεχνείου, Τότε και Τώρα, κάποιοι και οι Άλλοι

Ένα, δύο, σαράντα τέσσερα  Πολυτεχνεία…
Εξέγερση Πολυτεχνείου, Τότε και Τώρα, κάποιοι και οι Άλλοι
        




Σαράντα τέσσερα  χρόνια μετά την τριήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973, για μια ακόμη φορά κάποιοι  θα επιδοθούν  σε γιορτές και πανηγύρια, ξεχνώντας και το νόημα της κατάληψης και τις συνέπειες αυτής της ευκολίας μας να τα ξεχνάμε όλα. Ή να παραποιούμε τις ατομικές και τη συλλογική μας ιστορία, για να τις προσαρμόσουμε στα καλούπια των ημερών.

Τα ίδια πομπώδη λόγια παραλείπουν να ενημερώσουν τους νεότερους ότι το Πολυτεχνείο του ’73 ήταν ανυπακοή. (Ευτυχώς που υπάρχουν σπίθες που κάποιοι/ες  τις συντηρούν δίνοντας το πραγματικό νόημα σε σχολειά και σε κάποιες (λίγες) εκδηλώσεις..)

Μια χαρούμενη γιορτή ανυπακοής, που οι δυνάμεις της καταστολής έπνιξαν στο αίμα.
Μία, δύο, σαράντα τέσσερες  σπίθες της κάπου μπορεί να σιγοκαίνε ακόμα, περιμένοντας το αεράκι που θα τις φουντώσει.

Τότε…
Ήταν η ψυχή γεμάτη.
Η βίωση αυτής της εμπειρίας σε πήγαινε μακριά.

Στην κατεύθυνση της ανίχνευσης ενός νοήματος καθολικής απελευθέρωσης.
Αυτό το αυτόνομο κίνημα που δεν είχε καθοδηγητές και οπαδούς, αλλά μόνο συμμετέχοντες, είχε πάθος, ένταση, ενέργεια, συγκινήσεις, χαρά, ανιδιοτέλεια, αξιοπρέπεια, συντροφικότητα και φιλία.

Η αίσθηση ότι συμμετείχες στη δημιουργία ιστορικών γεγονότων σού έδινε μια πληρότητα που άγγιζε τα όρια της ευτυχίας.

Έξαρση της καλής πλευράς των ανθρώπων.
Της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, του αλληλοσεβασμού.
Το άδολο ενδιαφέρον όλων για όλους.

Ανιδιοτέλεια, αξιοπρέπεια, αντίσταση, άμεση δημοκρατία και ήθος.

Αυθόρμητη εξέγερση, που οδηγήθηκε αυθόρμητα σε μετωπική σύγκρουση με το αρματοφόρο καθεστώς.

 Το σύνθημα «ή τώρα ή ποτέ», που εξέφραζε με τον πλέον δραματικό τρόπο πως «μόνο εμείς υπάρχουμε», βρήκε την αιματηρή πραγμάτωσή του.

Τώρα…

Άνθρωποι που διακινδύνευσαν στη δικτατορία, με όπλο τους την ιδεολογία της Αριστεράς, και αργότερα "πέτυχαν" οικονομικά, είναι άκριτα μνημονιακοί!!!

Τότε, Ανιδιοτέλεια, αξιοπρέπεια, αντίσταση, άμεση δημοκρατία και ήθος.

Τώρα, δημοκρατία των αρχηγών, των ΜΜΕ και των κομματικών μηχανισμών, "προσαρμοστικότητα" και όχι την αντίσταση, ιδιοτέλεια και όχι την ανιδιοτέλεια.

Το ήθος και η αξιοπρέπεια, δεν ανιχνεύονται πια.

Ελάχιστοι της γενιάς του Πολυτεχνείου συμμετείχαν στο πολιτικό παιγνίδι και οικονομικό παιγνίδι και ακόμη λιγότεροι, σε πολιτική αλητεία.

Άλλαξαν πολύ !

Είχαν το δικαίωμα όμως;
Για να υπηρετήσουν καλύτερα την κοινωνία;
Δεν νομίζω.
Για να υπηρετήσουν τον εαυτό τους άλλαξαν.

Άλλαξαν γιατί ήταν εραστές της εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής .
Κουρασμένοι πρώην αριστεροί, που κάπως αργά ανακάλυψαν τη γοητεία της εξουσίας.

Και διότι η αριστερά δεν είχε προοπτική.
Και βρέθηκαν στην εξουσία, την πολιτική.
Την οικονομική, την εκδοτική ….
Και ασκούν εξουσία, "πέτυχαν" οικονομικά, είναι άκριτα μνημονιακοί !!!

Και δεν βλέπουν δίπλα τους την καταστροφή της κοινωνίας, την φτώχεια , την πείνα, την απελπισία,  την καταρράκωση της Δημοκρατίας, την επιβουλή κατά της Εθνικής Ανεξαρτησίας και Κυριαρχίας, δεν βλέπουν τίποτα !

Γιατί όμως στηρίζουν την επέκταση της δυστυχίας στην κοινωνία;
 Μήπως επειδή ωφελήθηκαν από το σύστημα;

Του χρωστούν ευγνωμοσύνη;
Είναι συστατικά στοιχεία του συστήματος;
Δεν ξέρω.
Δεν κινδυνεύουν πάντως να μείνουν άστεγοι ή άνεργοι.
Πορεύονται στα σίγουρα.

Είναι επιτυχημένοι με τη συμβατική έννοια του όρου.
Το σύστημα λειτούργησε θετικά για  αυτούς.
Ξεπέρασαν την κοινωνική τάξη προέλευσης τους.

Η όποια επιτυχία όμως προϋποθέτει να δεχθείς τους όρους και την ηθική του συστήματος .
Του διεφθαρμένου συστήματος , όπως οι ίδιοι το καταγγέλλουν. Δεν γίνεται αλλιώς.
Τιμητές τώρα επαγγέλλονται την εξυγίανση του.
Πώς θα γίνει αυτό;
Μόνο οι ίδιοι μπορούν να απαντήσουν.

Για αυτούς οι άνεργοι είναι ένας αριθμός όπως είναι το έλλειμμα ή το χρέος. Οι άστεγοι δεν είναι καν αριθμός.
Για αυτούς η φτώχεια είναι να πρόβλημα και όχι μια τραγωδία.
Η διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος στην ανημποριά είναι επιμέρους θεματάκι.
Οι απλήρωτοι λογαριασμοί είναι ζήτημα προς ..διακανονισμό (με τι ;)
Οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί είναι θέμα διαπραγμάτευσης (!) και θα ικανοποιηθούν αν σωθεί τα 2/3 των σπιτιών και των επιχειρήσεων, ξεχνώντας το υπόλοιπο 1/3 και την δυστυχία τους.

 Για αυτούς η εκποίηση μέρους της Ελλάδας είναι αναγκαίο κακό για να «σωθεί» η υπόλοιπη, λες και  οι πρόγονοι μας που θυσιάστηκαν για όλη την πατρίδα μας για να μπορούν αυτοί να πωλούν τμήματα της στην «μαύρη αγορά» της νέας κατοχής.
 Για αυτούς η υποταγή  ανάγεται σε υπέρτερη αξία της Αξιοπρέπειας και της Δημοκρατίας .

Για αυτούς που ομνύουν στο όνομα της  Δημοκρατίας .
Ποιά δημοκρατίας όμως;
Αυτή που τα κόμματα εξουσίας άλλα υπόσχονται προεκλογικά και άλλα πράττουν μετά;
Αυτή τη δημοκρατία που η επέμβαση της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής ελίτ είναι μόνιμο , διαρκές και επαναλαμβανόμενο φαινόμενο;
Αυτή τη δημοκρατία που οι αμοραλιστές κυβερνώντες λογοδοτούν στις αγορές μέσω ΕΕ και ΔΝΤ και όχι στην κοινωνία;
Ψιλά γράμματα.
Δεν τους απασχολούν τέτοιες λεπτομέρειες.
Δεν έχουν δημοκρατικές ευαισθησίες.

Κάποιοι θέλουν μάλιστα να σταματήσει να γιορτάζεται το πολυτεχνείο ή να αλλάξει περιεχόμενο εορτασμού,  το πνεύμα του οποίου εξακολουθεί να πυροδοτεί αντιδράσεις απέναντι στις αυθαιρεσίες της εξουσίας.
Βέβαια!
Πλήθος οι αυθαιρεσίες του μνημονίου: παρακάμπτονται δικαστικές αποφάσεις, νομοθετούν αντισυνταγματικά, καλύπτουν σκάνδαλα, δεν φορολογούνται τα υψηλά εισοδήματα , δεν πιάνουν την φοροδιαφυγή-Γιατί άραγε;
Διαλύουν την κοινωνία και την οικονομία.

Στηρίζουν δύο κόμματα απολύτως διεφθαρμένα και παρηκμασμένα  και  ένα μεταλλαγμένο
….και σήμερα 2017 ένα κόμμα «αριστερό» , έπιασε στασίδι στη εκκλησία της εξουσίας και προσκυνά τα «ιερά και τα όσια» του συστήματος, γίνεται αριστερός ψάλτης του μνημονιακού «όρθρου» και τελεί την Λειτουργία της καταστροφής των Ελλήνων και της Ελλάδας.
Το σύνθημα « Έξω οι ΗΠΑ», έγινε – για αυτούς- κόκκινο χαλί να προσκυνήσουν τον Αμερικάνο Πρόεδρο .
Κατάντια !
Το σύνθημα «Ψωμί  Παιδεία  Ελευθερία» , μετατράπηκε σε .Λιτότητα, Ανεργία, Φορολογία, διάλυση της Εκπαίδευσης, της Υγείας, σε υποταγή στην ΕΕ, στην Γερμανία και το ΔΝΤ, πλειστηριασμούς…

Ντροπή τους !
Δυστυχώς δεν έμεινε τίποτα από τον ιδεαλισμό των νιάτων.
Τα λόγια αποδείχτηκαν κίβδηλα και γίναν μέσο και σκαλοπάτι  για την εξουσία.
Κατάντησαν λακέδες του συστήματος και αυτών που ενάντια τους αγωνίζονταν ...
Η καταγγελία του «δεν υπάρχει  άλλη λύση», έγινε λάβαρο τους.
Άλλαξαν  και προσπαθούν να μας αλλάξουν .

Όμως κάποιοι επιμένουν


Ψωμί ! Παιδεία!! Ελευθερία!!!

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

Για τις όμορφες πόλεις και τα χωριά της Ηλείας (μας)

Για τις όμορφες πόλεις και τα χωριά της Ηλείας (μας)



        
 Ο τόπος -η Ηλεία- δεν έχει χρεία αποδείξεως ότι είναι πανέμορφος, τα πάντα γύρω μας το υποδηλώνουν, το κραυγάζουν, το πανηγυρίζουν,
ιστορία  που έρχεται με βοή από το παρελθόν, Αρχαία Ήλιδα, Επικούριος  Απόλλων, Χλεμούτσι, Αρχαία Ολυμπία, «ο κάλλιστος της Ελλάδος τόπος», των Ολυμπιακών Αγώνων,
με φύση οργιάζουσα , με ζωογόνο καλλιεργήσιμη πεδιάδα,  ποτάμια, τον Πηνειό, τον Αλφειό, τη Νέδα, όρη που βλέπει διαρκώς θάλασσα  και έχει στην πλάτη της τον Ερύμανθο, τα Λάμπεια όρη, την Φολόη, την Μίνθη και ο  Κάμπος της  «απλούται επικλινής…»,
με μοναδικές φυσικές ομορφιές, με εκπληκτικές παραλίες, με αμμοθίνες, με λίμνες, τον  Καϊάφα, το  Κοτύχι, τη Στροφυλιά, το δρυοδάσος της  Φολόη, τους πανέμορφους ορεινούς οικισμούς  της Δίβρης και της Ανδρίτσαινας, με  ιαματικές πηγές,
μια γης που τα βγάζει όλα, λούζεται από φως, γεννοβόλα εδάφη, πολλά νερά, με πλούσιο υπέδαφος.

Και οι πόλεις της  Ηλείας ?, εκεί τι να πεις ?
Απαντά η σκέψη του καθενός μας…

Ίδιες (περίπου όλες),

με τα ίδια πεζοδρόμια( διαλυμένα και κατειλημμένα..), πλατείες και πάρκα μίζερα (αν υπάρχουν),  οι ίδιοι πεζόδρομοι (κυβόλιθοί, φωτιστικά…), η κακογουστιά με παραλλαγές ονομασίας ανά πόλη ή χωριό, οι μνήμες ( χώρων, τόπων, κτιρίων, ανθρώπων, ιστορίας, γεγονότων..) ή κατεστραμμένοι ή καταρρέοντες, με ελάχιστες αγκαλιές (χώροι συναθροίσεων) για τους πολίτες- δημότες,

με την ίδια νοοτροπία και ανεπάρκεια από αυτούς που διαφέντεψαν, πόλεις και χωριά που πήραν την μορφή και τα μούτρα των αρχόντων της…,

με κενά ενδιαφέροντος, πολιτισμού για τον απλό άνθρωπο, για την γειτονιά, το σοκάκι,  διασκέδασης και ανάσας των δημοτών…κενά όσο γεμάτη είναι η τσέπη τους και η κενότητα της ευαισθησίας και του πολυξερισμού Δημάρχων, αντιδημάρχων και άλλων  μειονεκτούντων σε ικανότητες, γνώσεις και για το κοινό μας σπίτι ( τον Πύργο, την Αμαλιάδα, την Γαστούνη κλπ),

Η  πόλη ( η κάθε πόλη  και το κάθε χωριό της Ηλείας)  που ζούμε θα 'πρεπε να βιώνεται ως μέρος (συμβολή) του κέντρου του κόσμου.

Να είναι καθαρή, ανοιχτή, ανεκτική, όμορφη, με σεβασμό στην Ιστορία και την αρχιτεκτονική, δημιουργική, πολυάσχολη, πολιτισμική, κοινωνική, ανθρώπινη.

Οχι συμπλεγματική, όχι μιμητική (παρά μόνο όταν η μίμηση είναι προϊόν πολιτισμικής παιδείας), όχι κακόγουστη, όχι πόλη που «χύνει το τίποτε μες στο κενό» (Ντοστογιέφσκι), όχι πόλη με κατοίκους ραγιάδες, όχι πόλη με βολεμένους και συμβιβασμένους· όχι πόλη με πολίτες τεμπέληδες!

 Η κάθε πόλη και χωριό του τόπου μας  κρύβει όντως σπάνιες ομορφιές, αλλά ας την αφήσουμε για τους κατοίκους της που την αγαπούν βαθιά, ειλικρινώς, ανιδιοτελώς.

 Διάολε, τόσες πανέμορφες πόλεις, τόσα ωραία χωριά έχουμε.
Γιατί δεν τις ερωτευόμαστε; (Η γενναιόφρων πολιτική έρωτας είναι, μην ξεχνιόμαστε.)

Γιατί εμπιστευόμαστε κάθε φορά κακόγουστους, ανέραστους, αντιλαϊκούς, ωφελιμιστές( της τσέπης και του κόμματός  τους), μηδενικά, καιροσκόπους, πολιτικάντες και αλλά παρεμφερή «ζώα» του πολιτικού  «βασιλείου» ?

Αυτούς  που γελοιοτρόπως μετατρέπουν τον τόπο που ζούμε σε ένα αγχωμένο περιβάλλον, κακέκτυπο  άλλων πόλεων και άλλων «γειτονιών», αλλάζουν περιοχές( τι σχέση ο παλιός Πύργος με τον τωρινό, που είναι το Σταυροπάζαρο, τα  Χαλικιάτικα, στην Αμαλιάδα  του Καλίτσα-μα πόση όμορφη και κορυφαία  Γειτονιά-  κλπ) και τις κάνουν ευθεία γραμμή…

Γιατί αποδεχόμαστε το μασκάρεμα, την προσποίηση, την  μιζέρια και την εξαθλιωμένη και τις  κίβδηλες  μεταμορφώσεις αυτών που δεν ενδιαφέρονται για τις πόλεις μας, την καθημερινότητα μας, την ομορφιά του γύρω μας, την ανθρώπινη επικοινωνία.. να μην μπορούν τα παιδιά να μεγαλώσουν σ' ένα φυσικό, όμορφο, έστω και αστικό περιβάλλον;
και δεν επιλέγουμε το διαφορετικό ?
   
Έλα ντε.
 Αλλά όμως είναι αυτά που μας εντυπωσιάζουν: οι βιτρίνες των  τοπικών μέσων ενημέρωσης με τις πολιτικές « κούκλες» -ανδρείκελα τους,   οι σταρ της TV, οι τζιτζιφιόγκοι κάθε επαγγέλματος που «διακονούν» και διακινούν το λαϊφστάιλ, οι «αναγνωρισμένοι», οι μπόσικοι σε κάθε εξουσιαστικό πέπλο οι ακριβοπληρωμένες γενικά περσόνες (άντρες και γυναίκες ) του θεάματος  και της πολιτικής που ζουν σαν ζόμπι ανάμεσα μας ( και τους ψηφίζουμςε..)

Μα, τι χρείαν έχομεν όλων αυτών των περιβεβλημένων με τη λάμψη τού τίποτε, όλων των διακεκοσμημένων με δήθεν χλεχλέδων;
Ουδεμία, φυσιολογικά.
Εκεί όμως εμείς, χάσκακες στη στίλβη του τιποτένιου (τους)  μεγαλείου· τι ντροπή!

Ο πολιτισμός , η διάθεση για το ωραίον, το πραγματικά ωφέλιμο μάς έχει αφήσει χρόνους, καιρό τώρα.. (?)

Η νοοτροπία του πολιτισμένου ανθρώπου εννοείται, ο απλός βηματισμός, η φυσική ανάσα.
Αλλά έτσι συμβαίνει σε όλες τις εποχές.

Να 'ναι η φυσική ραθυμία;
Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία τού στοχάζεσθαι;

Μήπως είναι τα δεσμά των επιλογών μας, των δεσμεύσεων μας( κομματικών, σχέσεων κλπ) που καταντούν αυλές φυλακών…. οι πόλεις μας … ο φόβος μιας  άλλης επιλογής ?

Κάποτε, πολύ σύντομα, αυτό αποκαλύπτεται, για τούτο και γινόμαστε ανυπόφοροι ο ένας στον άλλο,
και οι πόλεις μας, τα χωριά μας τόποι άχαροι, ανθρωποδιώκτες και καταθλιπτικοί.

Α, ναι, οι πολλοί συμφωνούμε ότι το θέαμα των πολτικόμουσικαντών  καταχωνιάζει τη ζωή, ότι δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, με τη ζώσα ζωή.

Και αφού συμφωνούμε, αμέσως μετά υπηρετούμε τις βουλές του θεάματος τους και ως κοινό απλώς χειροκροτούμε αυτό το ευτελές (τους και μας)

 Βοήθειά μας.

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Να διώξουμε τους «χειμώνες» τους μέσα μας και τους έξω μας…

Να διώξουμε τους «χειμώνες» τους μέσα μας και τους έξω μας…



Αλλάζουν οι καιροί και οι εποχές.
 Αλλάζουν  και οι άνθρωποι
Προς το καλύτερο ή  προς το χειρότερο ή μένουν στάσιμοι ;
Δεν ξέρω.
Πάντως εμένα πάντως με φοβίζει η ανεγνοιασιά,  η αμεριμνησιμότητα των ανθρώπων, των πολιτών.

Μια κοινωνία που βλέπει,
όλα   δίπλα της να  καταρρέουν, η ζωή  να είναι μια πίκρα και ένας μόνιμος πόνος, η φτώχεια και η ανέχεια να αποκτά λοιμώδη  χαρακτηριστικά, τους κοντινούς της ανθρώπους να καταστρέφονται, τα παιδιά της να χάνονται στα σκλαβοπάζαρα της Ευρωπαϊκής εξαθλίωσης, το μέλλον της να υποθηκεύεται άνευ όρων και αμετάκλητα,  η χώρα να  εξαϋλώνεται  και τα όνειρα της να τα γκρεμίζει μια συμμορία από αλήτες πολιτικούς
και ο καθένας  δεν κοιτά, κοιτά μάλλον τις λεπτομέρειες.

Την τηλεοπτική σειρά, τον τάδε τραγουδιστή/ρια, το αυτοκίνητο, τον  γαύρο  και τον  βάζελο , τα χιόνια για σκι και πολλές άλλες εικόνες κανονικότητες μιας άλλης εποχής.
Και μετά.. .ο καθένας στο σπιτάκι  του, στον καναπέ του.

Παρά τα όσα τραγικά συμβαίνουν, αυτός – ο καθένας -συνεχίζει να δείχνει ανεπηρέαστος, μέσα σε μια κανονικότητα που φαντάζει ως απάθεια και αποχαύνωση.

 Λένε πως φταίει η εποχή, το καλοκαίρι , η θάλασσα.
Όμως χειμώνες υπήρξαν και παλιά, κατοχή, εμφύλιος, χούντα, το Όχι που ξεπλύθηκε και έγινε Ναι (τους)
Όμως .. και καλοκαίρια , αντίσταση, Πολυτεχνείο, η ελπίδα …

Καλό κάνει να τα θυμόμαστε.
Βέβαια τότε υπήρχε οργή μαζί με την Ελπίδα (αυτήν που βίασε και δολοφόνησε  ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ).
Τώρα υπάρχει αγανάκτηση και απελπισία.
Η λαϊκή οργή κινητοποιεί.
Η απελπισία καθηλώνει.

Είναι ούτως ή άλλως μια εποχή σκοτεινή αν και ο τόπος μας έχει πολλές μέρες φωτεινές ακόμη και τον χειμώνα , με τη σύγχυση που φέρνει το σκοτάδι (της υποταγής )

Το πίσω περνιέται για μπρος,
 το κάτω για πάνω,
ο δεξιός δεν ξέρει που είναι ο αριστερός
 ο αριστερός που έγινε δεξιός (μνημονιακός και νεοφιλελεύθερος ),
ο διπλανός σου δεν ξέρεις αν υπάρχει δίπλα σου ή είναι ξένος,
ο σύντροφος, ο συναγωνιστής που δεν  είναι πια  μαζί σου, αλλά και σε κοιτά και εχθρικά  γιατί επιμένεις να πορεύεσαι για αυτό που το ονομάζαμε  Ελπίδα και να του υπενθυμίζεις  τα κοινά λόγια και στόχους…

Φτιάξε την εικόνα: μέσα σε τούνελ, ούτε ουρανός, ούτε χαραμάδα να κλέψεις λίγο φως, δύσκολο πολύ να προσανατολιστείς.

Εκείνα που ακούστηκαν σωστά άλλοτε, τώρα τους ακούγονται φάλτσα, εκείνα που φάνηκαν κοντινά απομακρύνθηκαν,  και το αναγκαίο (για να ζήσουμε βρε αδελφέ) εξοβελίστηκε  και η υποταγή βαφτίστηκε ρεαλισμός..

Από κει και μετά ειλικρινά περιμένω να δω κι άγω από που μπορεί να πιαστεί κάποιος να κάνει το οτιδήποτε.
 Να κινήσει τη γη ας πούμε.
Ένα μοχλό ρε παιδιά, που έλεγε και ο παππούς Αρχιμήδης.
 Και ο μοχλός;

Μοχλός είναι   η νίκη κατά της  επιβολής  της σιωπή και της σύγχυσης, δεν ξέρει προς τα που να στραφεί.
Μοχλός είναι οι φωνές μιλούν όχι  για να ακουστούν αλλά γιατί έχουν κάτι να πουν.
Αυτές  πρέπει να ακούσουμε, αυτές πουν δεν ακούγονται χαμένοι στον ορυμαγδό και την απελπισία.

Να ακούσουμε  το καινούργιο που δεν  έχει χάσει τη γοητεία και την πειστικότητά του αν και είναι  μπλεγμένο τόσο αξεδιάλυτα με το παλιό, κι εκείνοι που μιλούν για το καινούργιο δεν ξέρουν και δεν έχουν ξεμπλέξει τις σχέσεις τους με το παλιό.

Σ’ αυτή την εποχή έχουν μεγάλη συνεισφορά όσοι εννοούν να μιλούν σιγά για να ακούγονται.
Και να αποκαλύπτουν την πραγματική πραγματικότητα.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, πιθανώς σκόρπιοι και πιθανόν μόνοι,
που γράφουν ποιήματα, μιλούν στα ραδιόφωνα, μιλούν σε συγκεντρώσεις, κάνουν θέατρο, τραγούδια, ταινίες, ζωγραφίζουν, χορεύουν, χαμογελούν (αχ αυτά τα χαμόγελα..),  χαίρονται τις παραμονές των πανσελήνων(…), αντιδρούν ζώντας αυτό που θέλουν να μας στερήσουν- την χαρά της ζωής !-
που παίρνουν μέρος σε διαδηλώσεις, απεργούν, γράφουν στο διαδίκτυο, σε εφημερίδες, συνήθως οι πολιτικές συλλογικότητες δεν τους εντάσσουν (ή και δεν εντάσσονται) στις γραμμές τους γιατί δεν πληρούν τις προϋποθέσεις.

Κρατούν ζωντανούς τους δεσμούς με την ευαισθησία και την αγωνία χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι αισθάνονται μόνοι αλλά ξαναζεσταίνουν την επιθυμία τους από την επικοινωνία, που μπλέκονται κι αυτοί στη σύγχυση κι όμως ζητούν την επαγρύπνηση μιας επαφής, που δεν βολεύονται στη μοναξιά τους και συντηρούν, κάτω από αυτήν την αγωνία, την εξέγερσή τους, που αισθάνονται την επαφή σαν χάδι, όχι για να αποκοιμηθούν, που συναποτελούν έναν ιστό με βαθιά διείσδυση στην κοινωνία κι όταν κληθούν, όταν τα σκοτεινά θα έχουν ξακρίσει, θα βρεθούν στη θέση τους.

Είναι πολύ σπουδαία αυτή η ανάγκη κι αυτή η δύναμη.
Αλλάζει το βλέμμα που κοιτάζουμε τον κόσμο .
Λοιπόν δεν φταίει χειμώνας έξω, αλλά ο χειμώνας μέσα μας.

Η ψυχή της κοινωνίας  βράζει, η πνιγμένη οργή και αγανάκτηση θα  βγει σαν κραυγή σαν κεραυνός.
Είμαι σίγουρος για αυτό !


Είναι η εποχή  των σκληρών και αποφασιστικών διλημμάτων και όσο ποτέ ενεργειών για να μείνουμε όρθιοι ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως χώρα.