Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

Για τις όμορφες πόλεις και τα χωριά της Ηλείας (μας)

Για τις όμορφες πόλεις και τα χωριά της Ηλείας (μας)



        
 Ο τόπος -η Ηλεία- δεν έχει χρεία αποδείξεως ότι είναι πανέμορφος, τα πάντα γύρω μας το υποδηλώνουν, το κραυγάζουν, το πανηγυρίζουν,
ιστορία  που έρχεται με βοή από το παρελθόν, Αρχαία Ήλιδα, Επικούριος  Απόλλων, Χλεμούτσι, Αρχαία Ολυμπία, «ο κάλλιστος της Ελλάδος τόπος», των Ολυμπιακών Αγώνων,
με φύση οργιάζουσα , με ζωογόνο καλλιεργήσιμη πεδιάδα,  ποτάμια, τον Πηνειό, τον Αλφειό, τη Νέδα, όρη που βλέπει διαρκώς θάλασσα  και έχει στην πλάτη της τον Ερύμανθο, τα Λάμπεια όρη, την Φολόη, την Μίνθη και ο  Κάμπος της  «απλούται επικλινής…»,
με μοναδικές φυσικές ομορφιές, με εκπληκτικές παραλίες, με αμμοθίνες, με λίμνες, τον  Καϊάφα, το  Κοτύχι, τη Στροφυλιά, το δρυοδάσος της  Φολόη, τους πανέμορφους ορεινούς οικισμούς  της Δίβρης και της Ανδρίτσαινας, με  ιαματικές πηγές,
μια γης που τα βγάζει όλα, λούζεται από φως, γεννοβόλα εδάφη, πολλά νερά, με πλούσιο υπέδαφος.

Και οι πόλεις της  Ηλείας ?, εκεί τι να πεις ?
Απαντά η σκέψη του καθενός μας…

Ίδιες (περίπου όλες),

με τα ίδια πεζοδρόμια( διαλυμένα και κατειλημμένα..), πλατείες και πάρκα μίζερα (αν υπάρχουν),  οι ίδιοι πεζόδρομοι (κυβόλιθοί, φωτιστικά…), η κακογουστιά με παραλλαγές ονομασίας ανά πόλη ή χωριό, οι μνήμες ( χώρων, τόπων, κτιρίων, ανθρώπων, ιστορίας, γεγονότων..) ή κατεστραμμένοι ή καταρρέοντες, με ελάχιστες αγκαλιές (χώροι συναθροίσεων) για τους πολίτες- δημότες,

με την ίδια νοοτροπία και ανεπάρκεια από αυτούς που διαφέντεψαν, πόλεις και χωριά που πήραν την μορφή και τα μούτρα των αρχόντων της…,

με κενά ενδιαφέροντος, πολιτισμού για τον απλό άνθρωπο, για την γειτονιά, το σοκάκι,  διασκέδασης και ανάσας των δημοτών…κενά όσο γεμάτη είναι η τσέπη τους και η κενότητα της ευαισθησίας και του πολυξερισμού Δημάρχων, αντιδημάρχων και άλλων  μειονεκτούντων σε ικανότητες, γνώσεις και για το κοινό μας σπίτι ( τον Πύργο, την Αμαλιάδα, την Γαστούνη κλπ),

Η  πόλη ( η κάθε πόλη  και το κάθε χωριό της Ηλείας)  που ζούμε θα 'πρεπε να βιώνεται ως μέρος (συμβολή) του κέντρου του κόσμου.

Να είναι καθαρή, ανοιχτή, ανεκτική, όμορφη, με σεβασμό στην Ιστορία και την αρχιτεκτονική, δημιουργική, πολυάσχολη, πολιτισμική, κοινωνική, ανθρώπινη.

Οχι συμπλεγματική, όχι μιμητική (παρά μόνο όταν η μίμηση είναι προϊόν πολιτισμικής παιδείας), όχι κακόγουστη, όχι πόλη που «χύνει το τίποτε μες στο κενό» (Ντοστογιέφσκι), όχι πόλη με κατοίκους ραγιάδες, όχι πόλη με βολεμένους και συμβιβασμένους· όχι πόλη με πολίτες τεμπέληδες!

 Η κάθε πόλη και χωριό του τόπου μας  κρύβει όντως σπάνιες ομορφιές, αλλά ας την αφήσουμε για τους κατοίκους της που την αγαπούν βαθιά, ειλικρινώς, ανιδιοτελώς.

 Διάολε, τόσες πανέμορφες πόλεις, τόσα ωραία χωριά έχουμε.
Γιατί δεν τις ερωτευόμαστε; (Η γενναιόφρων πολιτική έρωτας είναι, μην ξεχνιόμαστε.)

Γιατί εμπιστευόμαστε κάθε φορά κακόγουστους, ανέραστους, αντιλαϊκούς, ωφελιμιστές( της τσέπης και του κόμματός  τους), μηδενικά, καιροσκόπους, πολιτικάντες και αλλά παρεμφερή «ζώα» του πολιτικού  «βασιλείου» ?

Αυτούς  που γελοιοτρόπως μετατρέπουν τον τόπο που ζούμε σε ένα αγχωμένο περιβάλλον, κακέκτυπο  άλλων πόλεων και άλλων «γειτονιών», αλλάζουν περιοχές( τι σχέση ο παλιός Πύργος με τον τωρινό, που είναι το Σταυροπάζαρο, τα  Χαλικιάτικα, στην Αμαλιάδα  του Καλίτσα-μα πόση όμορφη και κορυφαία  Γειτονιά-  κλπ) και τις κάνουν ευθεία γραμμή…

Γιατί αποδεχόμαστε το μασκάρεμα, την προσποίηση, την  μιζέρια και την εξαθλιωμένη και τις  κίβδηλες  μεταμορφώσεις αυτών που δεν ενδιαφέρονται για τις πόλεις μας, την καθημερινότητα μας, την ομορφιά του γύρω μας, την ανθρώπινη επικοινωνία.. να μην μπορούν τα παιδιά να μεγαλώσουν σ' ένα φυσικό, όμορφο, έστω και αστικό περιβάλλον;
και δεν επιλέγουμε το διαφορετικό ?
   
Έλα ντε.
 Αλλά όμως είναι αυτά που μας εντυπωσιάζουν: οι βιτρίνες των  τοπικών μέσων ενημέρωσης με τις πολιτικές « κούκλες» -ανδρείκελα τους,   οι σταρ της TV, οι τζιτζιφιόγκοι κάθε επαγγέλματος που «διακονούν» και διακινούν το λαϊφστάιλ, οι «αναγνωρισμένοι», οι μπόσικοι σε κάθε εξουσιαστικό πέπλο οι ακριβοπληρωμένες γενικά περσόνες (άντρες και γυναίκες ) του θεάματος  και της πολιτικής που ζουν σαν ζόμπι ανάμεσα μας ( και τους ψηφίζουμςε..)

Μα, τι χρείαν έχομεν όλων αυτών των περιβεβλημένων με τη λάμψη τού τίποτε, όλων των διακεκοσμημένων με δήθεν χλεχλέδων;
Ουδεμία, φυσιολογικά.
Εκεί όμως εμείς, χάσκακες στη στίλβη του τιποτένιου (τους)  μεγαλείου· τι ντροπή!

Ο πολιτισμός , η διάθεση για το ωραίον, το πραγματικά ωφέλιμο μάς έχει αφήσει χρόνους, καιρό τώρα.. (?)

Η νοοτροπία του πολιτισμένου ανθρώπου εννοείται, ο απλός βηματισμός, η φυσική ανάσα.
Αλλά έτσι συμβαίνει σε όλες τις εποχές.

Να 'ναι η φυσική ραθυμία;
Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία τού στοχάζεσθαι;

Μήπως είναι τα δεσμά των επιλογών μας, των δεσμεύσεων μας( κομματικών, σχέσεων κλπ) που καταντούν αυλές φυλακών…. οι πόλεις μας … ο φόβος μιας  άλλης επιλογής ?

Κάποτε, πολύ σύντομα, αυτό αποκαλύπτεται, για τούτο και γινόμαστε ανυπόφοροι ο ένας στον άλλο,
και οι πόλεις μας, τα χωριά μας τόποι άχαροι, ανθρωποδιώκτες και καταθλιπτικοί.

Α, ναι, οι πολλοί συμφωνούμε ότι το θέαμα των πολτικόμουσικαντών  καταχωνιάζει τη ζωή, ότι δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, με τη ζώσα ζωή.

Και αφού συμφωνούμε, αμέσως μετά υπηρετούμε τις βουλές του θεάματος τους και ως κοινό απλώς χειροκροτούμε αυτό το ευτελές (τους και μας)

 Βοήθειά μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου