Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Καλή Χρονιά, Χρόνια πολλά με Υγεία, Ευτυχία και Αγώνες για ένα Καλύτερο Αύριο !

Καλή Χρονιά, Χρόνια πολλά με Υγεία, Ευτυχία και Αγώνες για ένα Καλύτερο Αύριο !


Το 2017, μια χρονιά πλήρης  γεγονότων και προκλήσεων, διαψεύσεων και ακύρωσης προσδοκιών.

Το 2018, μεταβατική συνέχεια ελέω μνημονίων, της εκτεταμένης φτώχειας, ανεργίας, λιτότητας, μετανάστευσης, μειώσεων, φόρων, αυξήσεων, υπανάπτυξης και οικονομικής άμπωτης αδιεξόδων, φόβου και αδιεξόδων αλλά και των ακροδεξιών τεράτων.
Τα πράγματα ζορίζουν κι άλλο, νέοι κίνδυνοι προστίθενται στους παλιούς, για τον καθένα μας, για τα παιδιά μας, για την κοινωνία για την πατρίδα μας.

Το 2017 για την Ηλεία, ακριβώς όπως και το 2016, το 2015 , το 2014, το ..., συνεχής οπισθοδρόμηση με επιταχυνόμενο ρυθμό, έργα υποδομής μηδενικά, οι υποσχέσεις και ή υποκρισία του ηλειακού πολιτικού συστήματος εν αφθονία και η Ηλεία παρίας της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και της Χώρας

Η υποταγή, η ανικανότητα και η υποκρισία καθώς και οι νεοφιλελευθερισμός  των καθεστωτικών πολιτικών και κομμάτων (που σημαίνει συνέχιση της καταστροφής μας ) συμπορεύεται με την οργή, αγανάκτηση και την προεκρηξιακή (?) αναμονή της πλειοψηφίας των Ελλήνων.


Εύχομαι το  2018 να μας φέρει υγεία, ευημερία, αγάπη ευτυχία, στη ζωή μας νέα ελπίδα και νέες προσδοκίες.

Εύχομαι το 2018 για την Ηλεία να είναι αφετηρία κατανόησης από τους Ηλείους της ανικανότητος και της υποκρισίας του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος του νομού μας, τον ιδιοτελή και διαπλεκόμενο ρόλο των τοπικών μέσων ενημέρωσης, και συνολικής ακύρωσής τους όλων τους πολιτικών και διαπλοκής) και κινητοποίησης μας για κατακτηθούν αυτά που πρέπουν και χρωστούνται στην Ηλεία

Όσο κι αν χρειαζόμαστε την ζεστασιά της ελπίδας και της πίστης σε κάτι καλύτερο, αυτό δεν θα προκύψει από κάποιο «θαύμα».
Δεν είναι λίγη η αγάπη που κυκλοφορεί μέσα και γύρω μας, μα δυστυχώς δεν φτάνει.


Να αλλάξουμε την οπτική που βλέπουμε τον κόσμο, να αλλάξουμε τον εαυτό μας, να συμβάλλουμε στο να αλλάξει ο κόσμος.


Το χρωστάμε στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, στον τόπο μας.


Εύχομαι να απαλλαγούμε επιτέλους από την καταδυνάστευση των μνημονίων και να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Καλή χρονιά σε όσους δεν παραιτούνται από το όνειρο, την μάχη, τον αγώνα και δεν παραδίδουν τα όπλα.


Ελπίζω, εύχομαι και πιστεύω ότι θα είναι πάρα πολλοί και πολλές που θα ενεργοποιηθούν σε μια νέαδημοκρατική-πατριωτική ενότητα και αντίσταση και ότι το 2018 θα είναι ένας χρόνος αυτοσυνειδησίας και νέας αφετηρίας για τον λαό και τους αγώνες του και φιλολαϊκών και φιλοηλειακών επιλογών στις επερχόμενες εκλογές .


Καλή Χρονιά, Χρόνια πολλά με Υγεία, Ευτυχία και Αγώνες για ένα Καλύτερο Αύριο !

Μαρίνος Οδυσσέας Λάμπρος

Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017

Εύχομαι ολόψυχα, Χρόνια πολλά, Υγεία, Ευτυχία και αγώνες για ένα καλύτερο αύριο !

Εύχομαι ολόψυχα, Χρόνια πολλά, Υγεία, Ευτυχία και αγώνες για ένα καλύτερο αύριο !



Εύχομαι ολόψυχα, Χρόνια πολλά, Υγεία, Ευτυχία και αγώνες για ένα καλύτερο αύριο !

Πλανητικά, αστρολογικά, ου μην αλλά και αστρονομικά, θρησκευτικά και κοσμικά, τα Χριστούγεννα είναι μαγικά.


Ευχές για πετυχημένες γιορτές, πολλά κάλαντα, καλά μαγειρέματα, σωστές δόσεις ζάχαρης, τέλειο φούσκωμα, κι έχει ο θεός, οι άνθρωποι καθώς κι η επιστήμη.

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

Ας ζήσουμε, λοιπόν…(Χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένα ..)

Ας ζήσουμε, λοιπόν…(Χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένα ..)



Γιορτές με πράγματα και καταστάσεις που λείπουν …
… τα  παιδιά να παίζουν στους δρόμους αψηφώντας το κρύο γιατί δεν τα νοιάζει επειδή στο σπίτι τα περιμένουν ζέστη, μια χαρούμενη οικογένεια, αξενίτευτους και όχι άνεργους γονείς και συγγενείς, δώρα στο δέντρο.
… ανθρώπους που χαμογελούν όταν χαρίζουν δώρα ή όταν προσφέρουν κάτι στον εαυτό τους.
…γιορτινά τραγούδια που δεν σε γεμίζουν θλίψη, ούτε δημιουργούν δεύτερες σκέψεις, στενόχωρες σκέψεις, για όσους δεν μπορούν, για όσους πονούν, για όσους αγωνίζονται περισσότερο από όσο θα έπρεπε, από όσο θα επέτρεπε η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Έχουμε πια γιορτές, με νέα  φαινόμενα και συνθήκες…
…κρύα σπίτια ελλείψει θέρμανσης, πιο φτωχικό τραπέζι, πάρα πολλούς  άνεργους, επαγγελματίες χωρίς επιχειρήσεις, φόρους πολλούς, λίγα χρήματα, λίγα και φτηνά δώρα.
…σπιτικά χωρίς ηλεκτρικό, με τους πλειστηριασμούς να ζυγώνουν, τις κατασχέσεις των πάντων να ξεσχίζουν.
….πολλούς ξενιτεμένους που λείπουν στους δικούς τους…
…ψεύτικες ευχές από του πολιτικούς, από αυτούς που δεν έχουν νιώσει πως δύσκολο είναι το παιδί σου να κρυώνει, να κοιτά με λαχτάρα τα παιγνίδια στις βιτρίνες (και εσύ να μην μπορείς..).
..πόλεις  που δεν προσφέρουν χαρά στους πολίτες ή την προσφέρουν επί πληρωμή…
…ανθρώπους που δεν βγαίνουν έξω πια από τα σπίτια τους και αν έχουν κάτι το δίνουν στα παιδιά, αυτά να ξεσκάσουν..  
…πολλές στεναχώριες και θλίψεις, λίγες χαρές  και η ευτυχία αναζητούμενη…

Έτσι τα τελευταία χρόνια, οι γιορτές προκαλούν στον κόσμο περισσότερη θλίψη απ’ ό,τι παλιότερα.
Δεν έχει να κάνει με εκείνο το ίσως εγωιστικό συναίσθημα δυσθυμίας που νιώθαμε κάποιοι ορισμένες φορές, ότι είναι κουραστικό να πρέπει να είσαι χαρούμενος όταν οι πολλοί είναι χαρούμενοι, να διασκεδάζεις γιατί έτσι επιβάλλει το κλίμα των ημερών, να ξοδεύεις γιατί δεν γίνεται να μην ξοδέψεις, να βγεις γιατί –μα πώς είναι δυνατόν;– δεν δικαιολογείται να μην έχεις τη διάθεση να βγεις.

Τώρα, αυτοί που δεν μπορούν, που ακόμη και αν το επιθυμούν διακαώς –να διασκεδάσουν, να ξοδέψουν, έστω λελογισμένα, να βγουν– δεν τους το επιτρέπουν οι συνθήκες, είναι οι πολλοί.
Ίσως όχι οι περισσότεροι, αλλά πολλοί.

Το βλέπεις, το καταλαβαίνεις όταν περπατάς στους δρόμους της πόλης.
Ακόμη κι αυτοί που κρατούν ψώνια, που ήπιαν ένα ποτό παραπάνω στην έξοδό τους, δαπάνησαν –ή δαπανήθηκαν– κατά τι περισσότερο από το επιτρεπτό δηλαδή, συχνά κρύβουν μια ενοχή στο βλέμμα. «Ξόδεψα – ή ξοδεύτηκα», σκέφτονται, «και παρόλο που δεν σπατάλησα –ή δεν σπαταλήθηκα–, νιώθω πως μπορεί να μην έπραξα καλά.
Αύριο, μεθαύριο, σε ένα μήνα, κάτι μπορεί να συμβεί και να μου λείψει αυτό το ποσό –ή αυτή η νύχτα ή η δύναμη– από κάποια ανάγκη, αληθινή ανάγκη».

Ενοχή.
Η δύναμή της μεγάλη, για κάποιους ανυπέρβλητη. Συνεχώς προκαλεί νέες αμφιβολίες, νέες ερωτήσεις-παγίδα, νέες απορίες.

Η απάντηση σε όλα όμως είναι μία:
«Όχι, τώρα δεν μπορείς, δεν επιτρέπεται να μπορείς. Η χαρά, η απόλαυση, η ευτυχία πρέπει να περιμένουν. Προηγούνται οι υποχρεώσεις, οι ευθύνες, οι δυσκολίες».

 Πώς να την πολεμήσεις αυτή την ερινύα;
Πώς να ζήσεις όταν στοιχειώνει κάθε βήμα σου;
Πώς να δημιουργήσεις, όταν σε κρατά δέσμιο;
Ακόμη και να ερωτευτείς σε εμποδίζει, γιατί σου κλέβει ένα κομμάτι ελευθερίας, κάτι από τη ζωή που σου προσφέρθηκε.
Ούτε σ’ αυτούς που αγαπάς σ’ αφήνει να δώσεις, γιατί στοιχειώνει ακόμη και το χαμόγελό σου.
Μη γελάς, μη χαίρεσαι.
Μόνο αγώνας υπάρχει μπροστά, μόνο πόνος, μόνο στενοχώρια. Η λύτρωση αργεί – αν έρχεται ποτέ.

Αλίμονο.
Ας αντιδράσουμε.

Ας ζήσουμε, λοιπόν.
Μπορεί να είμαστε φτωχότεροι σε σχέση με άλλοτε, αλλά δεν είμαστε ενδεείς.
Ας ανοίξουμε λίγο τις καρδιές μας, ας χαμογελάσουμε.
Τα πρόσωπα των ανθρώπων είναι καθρέφτες, ό,τι τους δείχνουμε αντανακλούν.

Ας αγκαλιάσουμε αυτούς που αγαπάμε και οι αγκαλιές –οι τόσο θεραπευτικές– θα πολλαπλασιαστούν.
Και ας μιλήσουμε, ας ακούσουμε και τους άλλους.
Να πούμε πράγματα, να εκφράσουμε απλά και ειλικρινά ό,τι αισθανόμαστε.
Να φύγουμε από ό,τι δεν αντέχουμε και να βρούμε τι είναι αυτό που μας εκφράζει.
Να σκεφτούμε  το βάρος των επιλογών μας (ψήφου, πολιτικών και πολιτικής, κοινωνικής  στάσης, αγώνων ή όχι).
Να αντιδράσουμε….( μετά τις γιορτές…?)

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017

...η «μικρή» εικόνα (η Ηλεία)… η μεγάλη εικόνα (η Ελλάδα) … και η δική μας (στον εσωτερικό καθρέπτη μας)

...η  «μικρή» εικόνα (η Ηλεία)… η μεγάλη εικόνα (η Ελλάδα) … και η  δική μας (στον εσωτερικό καθρέπτη μας)



Ως θεατής κωμειδυλίου και ως παρατηρητής  τσίρκου ομιλώ και γράφω θεώμενος την εικόνα του πολιτικού γίγνεσθαι του τόπου μας τόσο της  «μικρής» εικόνας (της Ηλείας)… και της  μεγάλης εικόνας (η Ελλάδα) …

Η μικρή εικόνα, αυτός ο τόπος που ζούμε καθημερινά, η Ηλεία μας,
που πολυδιάστατα την καθορίζει (και καθόριζε) το μπουλούκι των διαχειριζόμενων τα κοινά, μου θυμίζει, αγέλη πεινασμένων για την εξουσία, που «τρέχουν τα σάλια τους» για αυτήν, που «δεν ορρωδούν προ ουδενός», ένα τσούρμο ανικάνων, μυαλά δεύτερης κατηγορίας, δευτεράντζες προσωπικότητες και ελεγχόμενων από διάφορα συμφέροντα (οικονομικά και πολιτικά).
 
 Πέρα από προσωπικές συμπάθειες και φιλίες, πιστεύετε(εσείς) ότι αυτές οι μετριότητες, που η μόνες  ικανότητες τους  είναι να είναι υποτακτικοί του κόμματος, του χρήματος και της διαπλοκής, να φωτογραφίζονται σε κάθε περίπτωση και να τα έχουν καλά με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, μπορούν  να βγάλουν την Ηλεία, τον Πύργο, την Αμαλιάδα , την Αρχαία Ολυμπία, την Γαστούνη,…, από την μιζέρια και την υπανάπτυξη που βρίσκεται ;

Οι  ίδιοι και ίδιοι δεν είναι;
Δεν είναι αυτοί που ήταν πριν, είναι τώρα και  θέλουν να είναι και αύριο ;
Ιδέστε τους, σκεφτείτε τα ονόματα τους και την δράση τους και αποφανθείτε αν  πρόσφεραν τίποτα για τον τόπο μας.
Κανένα έργο υποδομής, οπισθοδρόμηση της Ηλείας, κλείσιμο επιχειρήσεων, καταστροφή της αγροτιάς, μείωση του πληθυσμού, ανεργία, ξενιτεμός των νέων.
Αντιθέτως ψήφισαν  μνημόνια,  εξέθρεψαν τον φασισμό, δίδαξαν την υποταγή,  δίδαξαν πολιτικαντισμό, διέδωσαν την κοροϊδία, απόδειξαν ότι είναι χαλασμένοι και  ότι  είναι  άνθρωποι που ασχολούνταν με την πολιτική χωρίς να  ενδιαφέρονται για τίποτα καλό για την πόλη, για την Ηλεία παρά μόνο για την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας τους και των προσωπικών συμφερόντων τους.

Η μεγάλη  εικόνα, ο τόπος που ανήκουμε, η  πατρίδα μας, η Ελλάδα μας,
εμφανίζεται « ευρυγωνικά» από το κάθε μέρα που ζει ο καθείς, από το φευγαλέο του παρελθόντος και το σκοτεινό του μέλλοντος, από ένα πολιτικό σύστημα που ξεχειλωμένο  οσμιζόμενο πολιτικές εξελίξεις (εκλογές κλπ),

 οι μεν κυβερνώντες (με την εμφανή ολιγότητα και ευκαμψία τους) παρ’ όλη την καταστροφική τους τριετία, του κοινωνικού κατακλυσμού και της μνημονιακής  κατολίσθησης τους, επιμένουν να παριστάνουν ότι πάσχουν και συμπάσχουν για τον λαό (δεν κοιτάζονται στο καθρέπτη τρομάρα τους), αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πάση θυσία παραμονή στη εξουσία,

οι δε πρώην φορώντας την στολή της αγίας, οσίας και παρθένας (θα έρθουν και οι Απόκριες), θέλουν να ξαναγίνουν ποιμένες/τσέλιγκες στους αμνήμονες και στο μνημονιακό μαντρί πρόβατα (εμάς) και να συνεχίσουν το έργο που είχαν αφήσει  στην μέση για να μας κοψομεσιάσουν και το ρημαδιό των νυν κυβερνώντων να το κάνουν ίσωμα και

και η κεντροαριστερά ή «κέντρο όπου πάει» μαζί με αυτούς που είχαν εξαφανιστεί ή ξεχαστεί, δειλά δειλά βγάζουν τη μύτη τους στην πολιτική αρένα και οσμίζονται εξουσία ξανά και  να ξανά μανά τα παχιά λόγια, να πάλι ο «σοσιαλισμός», να προοδευτικότητα και ρεύματα πλειοψηφίας και όλα τα γνωστά άχρηστα και πομπώδη για τον λαό και κουραφέξαλα και

αποκοντά, να χρυσαυγίτες, να Λεβέντηδες - και διεκδικούν τη διακυβέρνηση, παρακαλώ - εκεί καταντήσαμε…
Και γενικώς άρχισαν να βαράνε τα όργανα...

Και η  δική μας  η δική μας εικόνα (στον εσωτερικό καθρέπτη μας )

Αυτό είναι η  πολιτική «χλωρίδα και πανίδα» του τόπου μας  και με την ευρεία (Ελλάδα) και την στενή έννοια (Ηλεία)…

Η συνέχιση της υποστήριξης προς αυτούς μας  κάνει ιδιοτελείς (προσδοκώντας μελλοντικές ωφέλειες-από το κόμμα, από τον βουλευτή, από τον Δήμαρχο, Περιφέρεια…  )
ή  τουλάχιστον συνενόχους (μέσω του βολέματος-υποχρέωσης-συνήθειας) στην ισοπέδωση του τόπου μας  και με την ευρεία (Ελλάδα) και την στενή έννοια (Ηλεία)…

Η αδιαφορία και η ανοχή μας ( αποχή, ιδιώτευση, «όλοι ίδιοι», «κοιτάω την πάρτη μου»)  στην δράση αυτών βοηθά στη διαιώνιση των πολιτικών  σαπρόφυτων και της  κατακυρίευσης από αυτά, του μέλλοντος μας,  του τόπου μας  και με την ευρεία (Ελλάδα) και την στενή έννοια (Ηλεία)…


Η κοινή προσπάθεια και αγώνας ενάντια  στους πολιτικούς υποκριτές, ψεύτες, υποταγμένους και δευτέρας διαλογής πολιτικούς και στην πολιτική που εκπροσωπούν και υλοποιούν( μνημόνια, ευρώ, νεοφιλελευθερισμός, υπανάπτυξη…) είναι το  μόνο  και μοναδικό μονοπάτι για να χαμογελάσει ο τόπος μας  και με την ευρεία (Ελλάδα) και την στενή έννοια (Ηλεία)…

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση το κορόιδο» ,... δηλαδή η Ηλεία!

Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση  το κορόιδο» ,
….  δηλαδή  η Ηλεία!




 Το γνωστό παιδικό παιγνίδι «Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση η το κορόιδο» το ξέρουμε όλοι. Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι ότι αυτό το παιγνίδι το παίζουν σε βάρος της Ηλείας κάποιοι.
Γιατί το λέω αυτό ;
Μα επειδή...
!          Στην Αχαΐα παραδίνεται σε πλήρη χρήση την άνοιξη του 2017  η «Ολυμπία Οδός», στην Αιτωλοακαρνανία την ίδια περίοδο η «Ιονία Οδός», ο «Αυτοκινητόδρομος Κεντρικής Πελοποννήσου»  λειτουργεί ήδη και  εξυπηρετεί την Μεσσηνία την  Αρκαδία, Λακωνία, Αργολίδα! Στην μέση η Ηλεία χωρίς αυτοκινητόδρομο .
!          Η Αχαΐα  έχει ένα αυτόνομο ΤΕΙ και δυο Πανεπιστήμια Αυτόνομο (Πάτρας και Ανοικτό ),  η Μεσσηνία έχει ένα αυτόνομο ΤΕΙ και Πανεπιστημιακές σχολές,  η  Αρκαδία έχει ένα αυτόνομο ΑΕΙ και σχολές ΤΕΙ. Στην μέση η Ηλεία έχει δυο Τμήματα ΤΕΙ που φυτοζωούν.
!          Αεροδρόμιο η Αχαΐα, Αεροδρόμιο η Μεσσηνία,   Αεροδρόμιο προετοιμάζει η  Αρκαδία, Αεροδρόμιο η Ζάκυνθος. Στην μέση η Ηλεία χωρίς Αεροδρόμιο! (‘η μάλλον είχε και μεταφέρθηκε στον Άραξο επί ΠΑΣΟΚ και Κουτσόγιωργα).
!          Τραίνο έχει η Αχαΐα και θα αποκτήσει  ακόμη πιο σύγχρονο με τα νέα έργα που έχουν ενταχθεί στο νέο ΕΣΠΑ, έχει και επεκτείνεται ο Προαστιακός και  στην Περιφέρεια Πελοποννήσου προετοιμάζεται η επαναλειτουργία του σιδηροδρόμου της Πελοποννήσου. Στην μέση η Ηλεία δεν λειτουργεί !
!          Στην Αχαΐα υπάρχει και λειτουργεί Βιομηχανική Περιοχή, όπως και στην Αιτωλοακαρνανία, την Μεσσηνία και την Αρκαδία. Στην μέση η Ηλεία δεν έχει !
!          Στην Αχαΐα, στην Αιτωλοακαρνανία, στην Μεσσηνία, στην Αρκαδία, οι εθνικοί οδοί αλλά και επαρχιακοί είναι καλοσυντηρημένοι και φωτισμένοι.  Στην μέση η Ηλεία με το σκοτεινό χάλι της.



Αυτό δεν  θυμίζει το παιδικό παιγνίδι «Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση η το κορόιδο» , δηλαδή  η Ηλεία ;
Αν και στο παιδικό παιγνίδι, τα κορόιδα δεν θα είναι πάντα κορόιδα, αφού το ρόλο τους κάποια στιγμή θα αναλάβουν οι άλλοι.

Η Ηλεία όμως είναι το διαρκές κορόιδο στα θέματα υποδομών και μάλιστα κάποιοι που υποτίθεται ότι,  εκπροσωπούν (; !) τα δίκαια του τόπου βάζουν στόχο την «Η άρση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων» !

Πως όμως ;

Όταν η  Ηλεία είναι  ένας νομός που το παραμύθι πάει σύννεφο και  η κοροϊδία μοιάζει ως καταιγίδα από την πλευρά της  Περιφέρειας  Δυτικής Ελλάδας και από τον  κ Απόστολο Κατσιφάρα  Περιφερειάρχη   Δυτικής Ελλάδας και τις κυβερνήσεις  (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) αλλά και ολίγον και του ΣΥΡΙΖΑ (Ολυμπία Οδός κλπ)

Όταν στην Ηλεία :

  •         Δεν υπάρχει  κανένα μεγάλο έργο (Εθνικής σημασίας)που να εκτελέστηκε στην Ηλεία την τελευταία 35ετία(μετά την κατασκευή της Ε.Ο. Πύργου – Πατρών) ενώ την ίδια περίοδο έχουν πραγματοποιηθεί στην Αχαΐα 12, στην Αιτωλοακαρνανία 4 και στην Μεσσηνία 5 ;
  •   
  •         Δεν υπάρχει  συνολικός απολογισμός του  Ταμείου  Μολυβιάτη  και τη υφαρπαγή των προσφορών  προς τους Ηλείους πυρόπληκτους και  τα  σχέδια ανασυγκρότησης που υποσχέθηκαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκαν ψεύτικα.
  •  
  •        Η λειτουργία του αεροδρομίου της Ανδραβίδας  έχει «πνιχτεί», ενώ του  Άραξου  αναπτύσσεται με απαιτούμενα ποσά 20πλάσια από αυτά που χρειάζεται της Ηλείας για να λειτουργήσει ως πολιτικό.
  •   
  •       Από  κοινού -ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ-ψήφισαν  (και Κατσιφάρα συμφωνούντος ) την εξαίρεση  του τμήματος Πάτρα-Πύργος -Τσακώνα- από το έργο παραχώρησης της Ολυμπίας οδού και η  πιθανότητα να ολοκληρωθεί  είναι το νωρίτερα σε μία οκταετία (αν ξεκινήσει τέλει του 2017 και αν όλα πάνε καλά, που δεν πάνε…) .
  •   
  •       Ο Σιδηρόδρομος (Πάτρα-Πύργος - Καλαμάτα)- πέρα από τις φιέστες -δεν πρόκειται να ξεκινήσει η ανακατασκευή του ούτε σε μια δεκαετία  και θριαμβολογούν για την λειτουργία   της γραμμής Κατακόλου- Αρχαίας Ολυμπίας…
  •  
  •        Η οδική σύνδεση Ολυμπία-Βυτίνα-Τρίπολη έχει σταματήσει.
  •  
  •        Δεν υπάρχει κανένα  σημαντικό έργο υποδομής  που να αφορά την Ηλεία και  να έχει ενταχθεί στο νέο ΕΣΠΑ/ ΣΕΣ 2014-2020, στο περιφερειακό και εθνικό σκέλος, ή είχε ενταχθεί στο προηγούμενο ΕΣΠΑ 2007-2013  και δεν ανακοινώνεται ποια είναι η αναλογία/κατανομή πιστώσεων σε όλα τα προηγούμενα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης στην Ηλεία, τόσο σε πανελλαδική κλίμακα, όσο και σε περιφερειακή (Αχαΐα, Αιτωλοακαρνανία ).
  •   
  •       Η αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή του νομού μας καταστρέφεται/
  •   
  •       Η  Εθνική (!) Οδό (!!)  Πάτρα-Πύργος- Κυπαρισσία  μόνιμα επισκευάζεται στα λόγια  από την Περιφέρεια  και μόνιμα παραμένει καρόδρομος και βωμός ανθρωπίνων θυσιών;

  •       Η Ηλεία δεν έχει Βιομηχανική Ζώνη  και δεν υπάρχει καμία ενέργεια για να αποκτήσει .
  •   
  •       Οι Σχολές ΤΕΙ της Ηλείας κινδυνεύουν-με τα νέα σχέδια και  ο νομός Ηλείας είναι μοναδικός νομός της Πελοποννήσου(ως γεωγραφική ενότητα) που δεν έχει  Αυτόνομες σχολές ΤΕΙ και σχολή ΑΕΙ ;
  •  
  •        Δεν πραγματοποιούνται  ενέργειες-πραγματικές και μεγάλες –για την  αξιοποίηση του πιο φημισμένου αρχαιολογικού χώρου σε όλο τον  κόσμο,  της Αρχαίας Ολυμπίας ;
  •   
  •       Δεν υπάρχει κάποιος σχεδιασμός, έστω  υποτυπώδης για την ανάπτυξη της Ηλείας, των υποδομών της, του αγροτικού , του μεταποιητικού  και τουριστικού τομέα.


… και το κορόιδο», η Ηλεία  στη μέση  και στην άκρη.

Τώρα για το τι κάνουν και τι λένε  για όλα αυτά,
οι  Ηλείοι  Αντιπεριφερειάρχες και Περιφερειακοί  Σύμβουλοι Συμπολίτευσης και Αντιπολίτευσης, Δήμαρχοι , Αντιδήμαρχοι , Συμπολιτεύσεις και Αντιπολιτεύσεις, Ηλείοι βουλευτές και λοιποί …συγγενείς (Ηλειακά Μέσα Ενημέρωσης ),
εγώ πέρα από την φωτογράφηση τους σε διάφορα ενσταντανέ, χώρους και πόζες,  τους κενούς λόγους και την διαφύλαξη της καρέκλας της εξουσίας (μικρής ή μεγάλης),και τον κατήφορο της Ηλείας,
δεν βλέπω κάτι άλλο !

Εσείς βλέπετε ;

Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017

«Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα. Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως.»

«Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα. Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως.»


Στην εποχή των ανακατατάξεων, κοινωνικών, πολιτικών, γεωπολιτικών, διαρκούς και κατακλυσμιαίας αλλαγής της κάθε ζωής  του καθενός, που τίποτα δεν είναι όπως πριν και το μετά θα είναι χειρότερο, είναι φανερό ότι ο θυμός και οι αγανακτισμένες κραυγές των καταπιεσμένων ανθρώπων δεν αρκούν.
Είμαστε πεπεισμένοι/ες ότι ο διάλογος στο δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση θα πρέπει να συνοδεύεται από δημιουργία, φαντασία και δράση.

Ο εχθρός μπορεί να φαίνεται πανίσχυρος όμως τίποτα δεν του δίνει ισχύ περισσότερο από τη συσσωρευμένη υποταγή των ανθρώπων που δεν τολμούν. Των ανθρώπων που δε φαντάζονται τους εαυτούς τους ελεύθερους από τα πνευματικά και υλικά δεσμά των δικτατόρων του χρήματος.

Στο ποτάμι της ύπαρξης,
 επιλέγουμε να πηγαίνουμε ακόμα και αντίθετα στο ρεύμα, όταν αυτό παρασύρει τον άνθρωπο στη δίνη της αιώνιας υποταγής και της ατέρμονης εκμετάλλευσης,
να είμαστε με κάθε κομμάτι της κοινωνίας που αντιστέκεται, σκέφτεται, αμφισβητεί, δημιουργεί, οργίζεται …

Ναι να οργιζόμαστε εναντίον της εξουσίας (και  όχι σ' αυτούς που απλώς διαπιστώνουν, με το μυαλουδάκι τους βεβαίως, το παράδοξο που επικρατεί στα ανθρώπινα)
Να οργιζόμαστε για το παράδοξο είναι ότι την εξουσία καταλαμβάνουν όχι οι ικανότεροι πνευματικά και ψυχικά, αλλά οι πιο αδύναμοι, οι πιο μνησίκακοι, τέλος πάντων…(αυτά είναι γνωστά, γι' αυτό κι έχουμε κατατάξει το παράδοξο στα αυτονόητα)
 Να οργιζόμαστε αλλά και να  αποφασίσουμε(?)  ότι προέχει να (ξανα)βρούμε το μεθυστικό άρωμα της συνύπαρξης, της φιλίας, της αλληλεγγύης, του αγώνα, τον απλό άνθρωπο μέσα μας και δίπλα μας…

Γιατί όταν εμφανίζονται (και εμφανίζονται!), η πραγματικότητα αλλάζει· υμνείται και δοξάζεται η θνητότητα της ζωής, το πέρασμα των όντων από τούτον τον πλανήτη.

Η απλότητα και η ουσία (;) επανακάμπτουν· οι συνοδοιπόροι δεν είναι απλοί περιπατητές, μανιώδεις συνομιλητές, ακάματοι, αγέρωχοι, πληθωρικοί, γενναίοι· απλοί, είπαμε, άνθρωποι.

Μόνο τέτοιοι (απλοί!) άνθρωποι διασώζουν την αξιοπρέπεια που αφαιρέθηκε με βίαιο και αυταρχικό τρόπο από την ελληνική κοινωνία, μια κοινωνία που νιώθει ηττημένη, προσβεβλημένη, ταπεινωμένη.

Οι φταίχτες της κατάπτωσης είναι γνωστοί βεβαίως, αλλά η ελληνική κοινωνία  ακλόνητη (?) στις «πεποιθήσεις» της, τις ιδεολογικές εννοώ, άκαμπτη, σκληροπυρηνική κοινωνία (…μπροστά στην επιβίωση, κατ' αρχάς, και στην απληστία και στην πραγματικότητα, αυτήν που οι ίδιοι δημιουργούμε και φυσικά βιώνουμε).

Είναι, όμως, έτσι;
Συμμετέχουμε στη διαμόρφωσή της ή απλώς την υφιστάμεθα;

Ταυτόχρονα, διαπιστώνουμε ότι ο κόσμος όλος βρίσκεται σε μια διαρκή ροή, σε μια διαρκή κίνηση.
Και εσύ, εγώ, εμείς ; …… σε μια διαρκή ρευστότητα και κίνηση αλλάζουμε, πορευόμαστε σε νέους δρόμους, δοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας σε κάτι διαφορετικό επιθυμώντας και αναζητώντας τη φρεσκάδα, τη ζωντάνια, την αμεσότητα, την ελευθερία…

Η νέα εποχή για ξεκινήσει πρέπει κάθε σκέψη,
να απαγκιστρωθεί από τα στενά δεσμά του «πρέπει», του «καθώς πρέπει», του «δήθεν», του «κοίταζε την δουλειά σου», του «βολέματος», του «δεν βγαίνει τίποτα», του «όλοι ίδιοι είναι», ,
και να πάρει το μέρος εκείνων που ξέρουν να χαίρονται και να παίζουν, να χορεύουν και να ερωτεύονται, να βοηθάνε και να χαμογελάνε. Με λίγα λόγια, να  επιλέξουμε αυτούς που λένε Ναι στη Ζωή, τους εύθυμους, και ας απογοητεύονται από τους μίζερους εχθρούς της ζωής, από τους εξουσιαστές, και τους μνησίκακους και τους ντούρους ιδεολόγους, σε όποια έδρανα και αν κάθονται…
για να απελευθερωθούμε από την οικονομική τυραννία που μας μετατρέπει σε εργαλεία πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, σε νούμερα και εμπορεύματα που μπορούν να νοηθούν μόνο ως μέρη του εξουσιαστικού πλέγματος της αγοράς.

Εντάξει, ο άνθρωπος φαίνεται ικανός για όλα, το χειρότερο και το βέλτιστο.
Ο δρόμος είναι μακρύς, δύσκολος και πολλές φορές μονότονος…
Όμως κάθε ρωγμή ελευθερίας δημιουργεί προοπτικές και ανοίγει ορίζοντες που δε διανοούμαστε καν.

«Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα.
Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως.»Leonard Cohen
..το κάθε φως...
και οι ρωγμές γίνονται δρόμοι... μέλλον (μας)...

Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

...σε ένα ζεϊμπέκικο για σένα, για εμάς … ... και έχει ένα φεγγάρι απόψε....

...σε ένα ζεϊμπέκικο για σένα, για εμάς …
... και έχει  ένα φεγγάρι απόψε....



Παρ’ ότι  το  γιομάτο φεγγάρι απόψε μας πάει αλλού-στις βόλτες της ψυχής μας- όμως  φαιά πραγματικότητα μας πάει αλλού…

Οι καιροί είναι δύσκολοι, πολύ,  μα πάρα πολύ !
Έτσι και σε βρουν μπόσικο, ανεκτικό, σε κατάπιαν και κάποια στιγμή δεν θα αναγνωρίζεις ποιός είσαι και που πας.

Κοιτάξτε  γύρω.
Τα πάντα καταρρέουν.
Το φόντο είναι η φτώχεια, η λιτότητα, τα λουκέτα, μνημόνια, μέτρα, αξιολογήσεις, τρόικα, κίνδυνος για τα εθνικά θέματα, νέοι με σκοτεινό ή χωρίς αύριο, τέλμα.
Τα άτομα σε αδιέξοδα, με τις ελπίδες να σέρνονται, κατήφεια στα πρόσωπα, η στεναχώρια σαν σκόνη παντού.
Κάποιοι ψελλίζουν ότι  παραμένουν αριστεροί, τα τέρατα του φασισμού γρυλίζουν , κάποιοι  ομιλούν πως έχουν πρόταση  να βγούμε από το αδιέξοδο, άλλοι σηκώνουν μια κόκκινη σημαία και πηγαίνουν μόνοι τους,  είναι και αυτοί  που δεν κατάλαβαν τίποτα μα τίποτα και ξανασηκώνουν μπλε και πράσινες σημαίες και ελπίζουν σε κούληδες και σε κούλες.

Και η κοινωνία , οι πολίτες στα χαμένα, ελπίζουν,  δεν ελπίζουν, όλοι λέμε/νε καμιά εξυπνάδα και οι πιο πολλοί πιάνουν απάγκιο σε ένα κρασάκι, ένα μεζέ

και σε ένα τραγούδι του Καζαντζίδη,
«Ποιος θα μου δώσει δύναμη/τον κόσμο αυτό ν’ αλλάξω,
να φτιάξω όμορφες καρδιές/μεγάλες και πονετικές,
τις σκάρτες να πετάξω;
Να σου δώσω μια να σπάσεις/αχ βρε κόσμε γυάλινε,
και να φτιάξω μια καινούργια/κοινωνία άλληνε.»

ή άλλοι  Σιδηρόπουλο

«Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα /η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα/σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να ‘ ρθείς και να μ’ ανάψεις/το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις /σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.»

και  άλλοι πιο λίγοι, στην μοναξιά δεν τραγουδούν, ακούν μόνο τραγούδια με πολλά αχ , περιμένουν κάτι από δυόσμο να μυρίζει,  ελπίζουν, όμως δεν το βάζουν κάτω…

Οι  πιο πολλοί βρίζουν, κατηγορούν  θέτουν δίπολα (σαν φάκες),
 «όλοι ίδιοι είναι » αλλά από την άλλη, αυτοί οι ίδιοι (οι πολίτες) αυτούς  τους ίδιους επιλέγουν να τους κυβερνήσουν,
« επέλεξα  αριστερά και είδες τι μα έκανε», άντε εδώ τι να πεις, έχουν δίκιο, ως αριστερά την είδαν, πώς να τους εξηγήσεις πως δεν είναι αριστερά,
« Μητσοτάκη μωρέ, για να βάλει μια τάξη» Ή «Αλέξη για να μην έρθει ο Μητσοτάκης» όπως μου έλεγαν φίλοι σε μια ταβέρνα . Επιστροφή στο παρελθόν με  τέτοια διλλήματα . Δεν βάλαμε ντιπ μυαλό;
«δεν βλέπεις την διασπασμένη αριστερά» (εδώ λίγο δίκιο έχουν) και έχουν μπει στα ατομικά καβούκια τους

Όμως  είναι και κάποιοι, που μέσα στο γενικό χαμό, ψάχνουν, ψάχνονται, αναζητούν, παλεύουν και προσπαθούν να φτιάξουν το νέο.
Δεν είναι λίγοι, είναι πολλοί, πάρα πολλοί, αλλά είναι σκόρπιοι ίσως αναχωρητές, απογοητευμένοι, ίσως και  τσακωμένοι με τον εαυτόν τους.
Είναι αυτοί  που δεν θέτουν ως όριο του κόσμου μας  και της ζωής αυτό που ζούμε, που λένε, «Δεν μπορεί, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που ζούμε“.

Είναι αυτοί όμως που λένε  «το να ακολουθείς το ρεύμα και να επιδιώκεις να μιλήσεις «ρεαλιστικά» στο πνεύμα των συνηθειών είναι υποταγή και ευτελισμός».

Βεβαίως το κυρίαρχο σύστημα, παρά την κρίση του, ορίζει το παιχνίδι, πρωτίστως στο κρίσιμο μέτωπο της πληροφορίας και της διαμόρφωσης της κοινής συνείδησης και του τρόπου ζωής.

Βεβαίως και  ηττηθήκαμε κατά κράτος και προσπαθούμε να  συνέλθουμε  από τα πολλαπλά κατάγματα από την άνοδο του Γενάρη  του 2015, και το δημοψήφισμα στην πτώση της συνθηκολόγησης.
Βεβαίως  και όμως  υπάρχει  διέξοδος, υπάρχει δρόμος, αρκεί να ενωθούμε ( πολιτικό αντιμνημονιακό προοδευτικό μέτωπο), να σχεδιάσουμε (ριζοσπαστικό ρεαλιστικό πρόγραμμα ) και να αγωνιστούμε.

Ξέρω αυτό είναι χιλιοειπωμένο
 Ξέρω  το να αναζητείς την υπέρβαση και τη διατύπωση μιας άλλης, ανατρεπτικής στο σύνολό της, αντίληψης εξελίσσεται σήμερα σε μια εξαιρετικά ριψοκίνδυνη επιχείρηση, η οποία κινδυνεύει να σε οδηγήσει στη γραφικότητα αν και δεν το αξίζει.
Αυτό συνιστά μια ακόμη μεγάλη δυσκολία του καιρού μας, όπου ο ριζοσπαστισμός εξαντλείται (και αφομοιώνεται) στις ενδιαφέρουσες, χρήσιμες αλλά και χειρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις και σε  επιμέρους αντιθέσεις.
Το πώς να διεισδύσεις στην ουσία και να ανακαλύψεις τη μορφή που θα την κάνεις κατανοητή και την αλήθεια ως πρόταση και πρόγραμμα αποδεκτό, είναι το ζητούμενο .

Γίνονται προσπάθειες, προτάσεις που αγγίζουν την υπέρβαση αλλά απογειώνονται από την πραγματικότητα και άλλες που προσπαθούν να αγγίξουν την πραγματικότητα αλλά αποσπώνται από την υπέρβαση, ιδέες που θέλουν να αναστατώσουν τον κόσμο αλλά βρίσκουν αποδέκτες μόνο στο μικρόκοσμό μας, αντιπαραθέσεις (γόνιμες ασφαλώς «σε τελευταία ανάλυση» ) που πολλές φορές γίνονται άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος και κυρίως άνευ αποτελέσματος, έριδες και υπονομεύσεις, προσωπικές στρατηγικές και ιδιοκτησιακές σχέσεις.

Στις ημέρες μας είναι πυκνά αυτά τα φαινόμενα που αυξάνουν τις απογοητεύεις ακόμα και στον κόσμο των αποφασισμένων .
Κι ωστόσο, με αυτά τα πολλαπλά άλματα στο κενό θα γίνει εν τέλει το άλμα της υπέρβασης.
Ακόμα κι αν, εν τω μεταξύ, έχουν χαθεί πολύτιμες ζωές, χρόνοι και σκέψεις.
Όμως πρέπει να βιαστούμε, το αύριο είναι πολύ αργά, σήμερα ίσως προλάβουμε..

Λοιπόν, με ποιους και πως ;

Με τον Καζαντζίδη,
«Να σου δώσω μια να σπάσεις/αχ βρε κόσμε γυάλινε,
και να φτιάξω μια καινούργια/κοινωνία άλληνε.»

..ή τον   Σιδηρόπουλο  «Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
… σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις /σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.»

ή με τα τραγούδια με πολλά αχ και με κάτι  από δυόσμο,

Μα...,  όλα  μαζί, με μελέτη, σκέψη, σχέδιο, ενότητα, αγώνα και νέα ελπίδα με  αγάπη για την ζωή, τον απλό λαό ,σε ένα ζεϊμπέκικο για σένα, για εμάς !
  
Γιατί ,
είμαστε όλα όσα κάνουμε και
ιδίως αυτά που κάνουμε για να αλλάξου τον κόσμο,
είμαστε η ελπίδα που δεν παραιτείται,

 η ονειροπόλα ελπίδα.

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

Οι μέσα μας καιροί (μας) σαρώνουν

Οι μέσα μας  καιροί (μας) σαρώνουν




…όπως τώρα που  βρέχει ακατάπαυστα, καταιγιστικά και φυσάει μανιωδώς…, στην έξω φύση και στις μέσα ψυχές μας –όχι σε όλες…

Αναζητώντας και πάλι εξηγήσεις, αλλά και στέλνοντας και μηνύματα με τους καπνούς της φωτιάς που κατακαίει τους χρόνους αναρωτιέμαι,
όταν τόσοι άνεμοι σφυρίζουν εφιαλτικά γύρω µας,
πώς εμείς μπορούμε να αισθανθούμε ασφαλείς;

Είναι νόμιμο, πιθανόν θεμιτό και ηθικό, αλλά είναι εφικτό;

Μπορεί να ασφαλίζεις την περιουσία σου, τα πολύτιμά υπάρχοντά σου και τη ζωή σου μαζί µε τις σκέψεις σε σίγουρες -ή έτσι δείχνουν- κατασκευές.

Μπορεί να χτίζεις πέτρινους ανθεκτικούς τοίχους, σαν τα παραμύθια όπου ο πιο φρόνιμος κοπιάζει πολύ αντί να παίζει, χτίζει ένα πέτρινο σπίτι που δεν μπορεί να το προσβάλει ο κακός (λύκος, άνθρωπός, πολιτική-?-)και οι άλλες απειλές, ιδέες μιαρές και σκέψεις, και ανασφάλειες και αβεβαιότητες και αμφιβολίες και απορίες και ενοχές και άλλα τέτοια.

Έτσι θωρακισμένος, λες, καλά είμαι εδώ.
Και συνεχίζεις.
 Κι όσο βυσσοδομούν απ’ έξω τα στοιχεία τόσο μαζεύεις µπρος στις απειλές σωρούς µε άµµο, προσθήκες λαμαρίνας, και ισχυρές ιδέες, αντιδιαβρωτικές και ανοξείδωτες.
Κι αράζεις, όχι ακόμα εφησυχασμένος αλλά εν πάση περιπτώσει πιο ασφαλής.

Κι όσο σε πολιορκεί το έξω τόσο γυρίζεις μέσα στα δωμάτια (κυρίως της ψυχής σου που δεν επικοινωνούν µε τα περιβάλλοντα…
και σχεδόν δεν ακούς πια τι συμβαίνει εκεί.

Επιτέλους μπορείς πια να ησυχάσεις.
 Να δεις ειδήσεις µε µακρινές καταστροφές ή και δίπλα σου, το απέναντι σπίτι που το σάρωσε ο ανεμοστρόβιλος,
κάποιους παλιούς συμμαθητές σου που τους κατάπιε η κρίση…

Κι όσο τα βλέπεις τόσο ηρεμείς εσύ γιατί στο κάτω κάτω,
όσο κι αν λυπάσαι και εκδηλώνεις τη συμπαράστασή σου στους παθόντες σε ανακουφίζει που δεν είσαι εσύ στη θέση τους.
Μπορείς να δεις και τα τελευταία επεισόδια των τηλεοπτικών σειρών χωρίς αγωνία.
Κι ύστερα να αποσυρθείς, ήσυχος πως όλα είναι απρόσβλητα από τον κακό µας τον καιρό.

Τώρα από ποια χαραμάδα άρχισαν οι διαβρώσεις, πώς εισχώρησε η υγρασία και σάπισε ο τοίχος, πώς μπήκαν σαν διαρρήκτες οι νιφάδες της αμφιβολίας κι άρχισαν να κλονίζονται οι βεβαιότητες, κανείς δεν ξέρει ακριβώς.
Κι έτσι κατέρρευσε κι η οικοδομή ( της ασφάλειας σου)..από την πέτρα

Γιατί το παραμύθια μιλάνε µόνο για τους κακούς  λύκους, κι όποιος δεν κατάλαβε τα όσα διά της σιωπής υπονοούσε -πως ο µεν οι λύκοι μπορεί να αποτραπούν, αλλά το κακό δεν είναι μόνον οι λύκοι και δεν φτάνει να χτίζεις οχυρά για να το αποτρέψεις- έμεινε να απορεί πώς τον βρήκε η συφορά και να ψάχνει ευθύνες σε άλλους.

Κι εσύ τώρα καλά νομίζεις πως η παραβολή έχει πολιτικούς υπαινιγμούς.
Υπάρχουν ορατές δυνάμεις οι οποίες αναγνωρίζονται στην περιγραφή.
Όσο (για µας) κάνουμε (πρέπει να ) προσπάθεια να υπερβούμε αυτό τον κίνδυνο.
Και (να) ελπίζουμε πως (θα) τα καταφέρουμε!

Αλλά προσοχή στη στίξη: προτιμότερο είναι το θαυμαστικό, όχι η τελεία, από το ερωτηματικό στο τέλος.

Αν και το ερωτηματικό προκαλεί πάντα μεγαλύτερη διέγερση και ανάγκη ετοιμότητας.
Της σκέψης κατ’ αρχήν.

…και μετά, όλα καλά ;
Ποιος καιρός ( ο άσχημος, ο απειλητικός) είναι πιο ζόρικος και σόλοικος  ;
Ο μέσα μας ή ο έξω μας  ;

«Καθώς η φάκα έκλεινε από πάνω του και η γάτα παραμόνευε εκεί κοντά, ο ποντικός, στο διήγημά του Φρ. Κάφκα, είπε: «Αλλοίμονο, ο κόσμος γίνεται ολοένα και πιο στενός».
……., το εν γένει κλίμα έχει πολλές δυσκολίες.

 Οι καλύτεροι χωρίς πεποίθηση και οι χειρότεροι είναι γεμάτοι από την ένταση του πάθους(τους)

Και εν τω µμεταξύ, για να προστατευθούμε από τον απειλητικό κόσμο, για να αντέξουμε στις στενωπούς των καιρών µας, δίνουμε ερμηνείες που χάνουν την αντικειμενικότητά τους, δημιουργούμε μικρόκοσμους που είναι καλοί σαν καταφύγια κατατρεγμένων ανθρώπων, αλλά γίνονται επικίνδυνοι όταν μεγαλώνουν οι διαστάσεις.

Φοβάμαι, κι όσο φοβάμαι τόσο τείνω να πιστεύω σε «θεότητες», κάθε είδους, τόσο κάνω σχέδια που δεν επαρκούν, χωρίς όμως να έχω άλλα, τόσο υποκύπτω σε παρορμήσεις της στιγμής και σε εξάρσεις µμεγαλείου… τόσο υποκύπτω και τόσο φωνάζω για να µη φανεί πως υποκύπτω.
 Ο φόβος είναι το πιο υπόγειο και διαβρωτικό συναίσθημά.
Και μετατρέπει την αίσθηση της πραγματικότητας!

Κάποιος κάποτε που στάθηκε παλικάρι στα βασανιστήρια.
Όσο ένιωθε ότι εκείνος φόβιζε αυτούς κι όχι αυτοί εκείνον, νικούσε.
Τον τσάκιζαν χτυπώντας τον, τον εκμηδένιζαν στα λόγια, τον έβαζαν σε φάλαγγα, τον πολεμούσαν ψυχολογικά, αλλά αυτός τους είχε πάρει τον αέρα. Του είχαν αναγνωρίσει την ύπαρξη και τη σημασία του.
Στα µάτια του γινόταν σπουδαίος όσο αντιστεκόταν.
Τους νίκησε.
Κάποια φορά, σε άλλη εποχή, σε άλλο μέτωπο, έκαναν πως δεν τον αναγνώριζαν, πως δεν είχε καμία σημασία, πως δεν τον φοβούνται.
Τότε φοβήθηκε εκείνος.
Και υπέκυψε.

Οι μέσα μας  καιροί (μας ) σαρώνουν….
και οι εντός μας καταιγίδες  να διαβούν την σκέψη και να γίνουν έξω ζωή, ως η παλλόμενη ασπίδα του Δία

Σημείωση:

Ευχαριστώ τούς φίλους και τους αγαπημένους μου (!) που σε άνυδρους καιρούς και σε ξερούς τόπους (αλλά τόσο «πλημμυρισμένους»…) μου τρέφουν την σκέψη και της ψυχής τις δυνάμεις  που οραματίζεται την αποκάλυψη πηγών  και προβλέπει  ευεργετικές καταιγίδες …