Οι μέσα μας καιροί (μας) σαρώνουν

Οι μέσα μας  καιροί (μας) σαρώνουν

…όπως τώρα που  βρέχει ακατάπαυστα, καταιγιστικά και φυσάει μανιωδώς…, στην έξω φύση και στις μέσα ψυχές μας –όχι σε όλες…

Αναζητώντας και πάλι εξηγήσεις, αλλά και στέλνοντας και μηνύματα με τους καπνούς της φωτιάς που κατακαίει τους χρόνους αναρωτιέμαι,

όταν τόσοι άνεμοι σφυρίζουν εφιαλτικά γύρω µας,

πώς εμείς μπορούμε να αισθανθούμε ασφαλείς;

Είναι νόμιμο, πιθανόν θεμιτό και ηθικό, αλλά είναι εφικτό;

Μπορεί να ασφαλίζεις την περιουσία σου, τα πολύτιμά υπάρχοντά σου και τη ζωή σου μαζί µε τις σκέψεις σε σίγουρες -ή έτσι δείχνουν- κατασκευές.

Μπορεί να χτίζεις πέτρινους ανθεκτικούς τοίχους, σαν τα παραμύθια όπου ο πιο φρόνιμος κοπιάζει πολύ αντί να παίζει, χτίζει ένα πέτρινο σπίτι που δεν μπορεί να το προσβάλει ο κακός (λύκος, άνθρωπός, πολιτική-?-)και οι άλλες απειλές, ιδέες μιαρές και σκέψεις, και ανασφάλειες και αβεβαιότητες και αμφιβολίες και απορίες και ενοχές και άλλα τέτοια.

Έτσι θωρακισμένος, λες, καλά είμαι εδώ.

Και συνεχίζεις.

 Κι όσο βυσσοδομούν απ’ έξω τα στοιχεία τόσο μαζεύεις µπρος στις απειλές σωρούς µε άµµο, προσθήκες λαμαρίνας, και ισχυρές ιδέες, αντιδιαβρωτικές και ανοξείδωτες.

Κι αράζεις, όχι ακόμα εφησυχασμένος αλλά εν πάση περιπτώσει πιο ασφαλής.

Κι όσο σε πολιορκεί το έξω τόσο γυρίζεις μέσα στα δωμάτια (κυρίως της ψυχής σου που δεν επικοινωνούν µε τα περιβάλλοντα…

και σχεδόν δεν ακούς πια τι συμβαίνει εκεί.

Επιτέλους μπορείς πια να ησυχάσεις.

 Να δεις ειδήσεις µε µακρινές καταστροφές ή και δίπλα σου, το απέναντι σπίτι που το σάρωσε ο ανεμοστρόβιλος,

κάποιους παλιούς συμμαθητές σου που τους κατάπιε η κρίση…

Κι όσο τα βλέπεις τόσο ηρεμείς εσύ γιατί στο κάτω κάτω,

όσο κι αν λυπάσαι και εκδηλώνεις τη συμπαράστασή σου στους παθόντες σε ανακουφίζει που δεν είσαι εσύ στη θέση τους.

Μπορείς να δεις και τα τελευταία επεισόδια των τηλεοπτικών σειρών χωρίς αγωνία.

Κι ύστερα να αποσυρθείς, ήσυχος πως όλα είναι απρόσβλητα από τον κακό µας τον καιρό.

Τώρα από ποια χαραμάδα άρχισαν οι διαβρώσεις, πώς εισχώρησε η υγρασία και σάπισε ο τοίχος, πώς μπήκαν σαν διαρρήκτες οι νιφάδες της αμφιβολίας κι άρχισαν να κλονίζονται οι βεβαιότητες, κανείς δεν ξέρει ακριβώς.

Κι έτσι κατέρρευσε κι η οικοδομή ( της ασφάλειας σου)..από την πέτρα

Γιατί το παραμύθια μιλάνε µόνο για τους κακούς  λύκους, κι όποιος δεν κατάλαβε τα όσα διά της σιωπής υπονοούσε -πως ο µεν οι λύκοι μπορεί να αποτραπούν, αλλά το κακό δεν είναι μόνον οι λύκοι και δεν φτάνει να χτίζεις οχυρά για να το αποτρέψεις- έμεινε να απορεί πώς τον βρήκε η συφορά και να ψάχνει ευθύνες σε άλλους.

Κι εσύ τώρα καλά νομίζεις πως η παραβολή έχει πολιτικούς υπαινιγμούς.

Υπάρχουν ορατές δυνάμεις οι οποίες αναγνωρίζονται στην περιγραφή.

Όσο (για µας) κάνουμε (πρέπει να ) προσπάθεια να υπερβούμε αυτό τον κίνδυνο.

Και (να) ελπίζουμε πως (θα) τα καταφέρουμε!

Αλλά προσοχή στη στίξη: προτιμότερο είναι το θαυμαστικό, όχι η τελεία, από το ερωτηματικό στο τέλος.

Αν και το ερωτηματικό προκαλεί πάντα μεγαλύτερη διέγερση και ανάγκη ετοιμότητας.

Της σκέψης κατ’ αρχήν.

…και μετά, όλα καλά ;

Ποιος καιρός ( ο άσχημος, ο απειλητικός) είναι πιο ζόρικος και σόλοικος  ;

Ο μέσα μας ή ο έξω μας  ;

«Καθώς η φάκα έκλεινε από πάνω του και η γάτα παραμόνευε εκεί κοντά, ο ποντικός, στο διήγημά του Φρ. Κάφκα, είπε: «Αλλοίμονο, ο κόσμος γίνεται ολοένα και πιο στενός».

……., το εν γένει κλίμα έχει πολλές δυσκολίες.

 Οι καλύτεροι χωρίς πεποίθηση και οι χειρότεροι είναι γεμάτοι από την ένταση του πάθους(τους)

Και εν τω µμεταξύ, για να προστατευθούμε από τον απειλητικό κόσμο, για να αντέξουμε στις στενωπούς των καιρών µας, δίνουμε ερμηνείες που χάνουν την αντικειμενικότητά τους, δημιουργούμε μικρόκοσμους που είναι καλοί σαν καταφύγια κατατρεγμένων ανθρώπων, αλλά γίνονται επικίνδυνοι όταν μεγαλώνουν οι διαστάσεις.

Φοβάμαι, κι όσο φοβάμαι τόσο τείνω να πιστεύω σε «θεότητες», κάθε είδους, τόσο κάνω σχέδια που δεν επαρκούν, χωρίς όμως να έχω άλλα, τόσο υποκύπτω σε παρορμήσεις της στιγμής και σε εξάρσεις µμεγαλείου… τόσο υποκύπτω και τόσο φωνάζω για να µη φανεί πως υποκύπτω.

 Ο φόβος είναι το πιο υπόγειο και διαβρωτικό συναίσθημά.

Και μετατρέπει την αίσθηση της πραγματικότητας!

Κάποιος κάποτε που στάθηκε παλικάρι στα βασανιστήρια.

Όσο ένιωθε ότι εκείνος φόβιζε αυτούς κι όχι αυτοί εκείνον, νικούσε.

Τον τσάκιζαν χτυπώντας τον, τον εκμηδένιζαν στα λόγια, τον έβαζαν σε φάλαγγα, τον πολεμούσαν ψυχολογικά, αλλά αυτός τους είχε πάρει τον αέρα. Του είχαν αναγνωρίσει την ύπαρξη και τη σημασία του.

Στα µάτια του γινόταν σπουδαίος όσο αντιστεκόταν.

Τους νίκησε.

Κάποια φορά, σε άλλη εποχή, σε άλλο μέτωπο, έκαναν πως δεν τον αναγνώριζαν, πως δεν είχε καμία σημασία, πως δεν τον φοβούνται.

Τότε φοβήθηκε εκείνος.

Και υπέκυψε.

Οι μέσα μας  καιροί (μας ) σαρώνουν….

και οι εντός μας καταιγίδες  να διαβούν την σκέψη και να γίνουν έξω ζωή, ως η παλλόμενη ασπίδα του Δία

Σημείωση:

Ευχαριστώ τούς φίλους και τους αγαπημένους μου (!) που σε άνυδρους καιρούς και σε ξερούς τόπους (αλλά τόσο «πλημμυρισμένους»…) μου τρέφουν την σκέψη και της ψυχής τις δυνάμεις  που οραματίζεται την αποκάλυψη πηγών  και προβλέπει  ευεργετικές καταιγίδες …