S O.S ..... Φράγμα Πηνειού

S O.S ..... Φράγμα Πηνειού

Η πλήρης εγκατάλειψη του Φράγματος Πηνειού  που αναδεικνύεται από τον φωτογραφικό φακό και το κείμενο παρέμβασης(S O.S ..... Φράγμα Πηνειού)  του «Vaggelis Dimitropoulos» στο facebook (https://www.facebook.com/drvaggos/media_set?set=a.1851997178193561.1073743132.100001498903313&type=3 ) επανατοποθετεί το μέγα πρόβλημα και τον μέγα κίνδυνο για την οικονομία και τις ζωές κατοίκων της Ηλείας.

Αναφέρει ο  Vaggelis Dimitropoulos στην αναρτηση του:

«Γροθια στο στομαχι καθενος η εικονα που συνανταει καποιος στο Φραγμα Πηνειου..Δεν θελει προσπαθεια να δεις τα χαλια και τους κινδυνους,στους οποιους εχει περιελθει πλεον η τροφοδοτηση,με νερο του καμπου της Ηλειας,απο τον συγκεκριμενο αποθηκευτικο χωρο.

Ε

γκαταστασεις απαρχιομενες ,κατεστραμμενες,χωροι παραβιασμενοι ,κλεμμενοι,πιεστικα,μανομετρα,μηχανες,γεννητριες ,ηλεκτρολογικος εξοπλισμος,δεικτες πιεσης ,δεικτες σταθμης κλεμενοι,οιχωροι του εγιναν WC,και χωροι ερωτικης συνευρεσης ,

αλλα και χρησης ναρκωτικων ουσιων.ο υπεχειλιστης με την πορτα του να εμφανιζει διαρροη εδω και τεσσερα ,η στατικοτητα της γεφυρας αμφιβολη,η υπογεια συρραγγα δυτικα του φραγματος εχει κρυφτει απο τα βατα και τις ιτιες,

το οδικο δικτυο επι της κοιτης κατεστραμμενο,οι πλευρικες μπαρες και τα κιγκλιδωματα κατεστραμενα ,οσα εχουν μεινει,κολωνες φωτισμου,κατεσραμμενες, γερμενες και σπασμενες με ηλεκτροφορα

καλωδια στο εδαφος.

Ποιος φταιει για ολα αυτα...Ολοι μας..μα ολοι μας.ολοι εμεις που μενουμε αδιαφοροι σε καθε παραβατικη πραξη,ολοι εμεις που βλεπουμε και αδιαφορουμε.ολοι εσεις που εχετε σε ντουλαπια κρυμμενα σχεδια και μελετες λειτουργιας και διαχειρησης του φραγματος αυτου,και το εχετε εγκαταλειψει...

Δεν θα φταιει μονο ο σεισμος και ο χρονος για οτι συμβει αυριο...ντροπη μας....καντε μια βολτα ,δειτε και ξαναμιλαμεεεεεε"

Εγώ να προσθέσω τα εξής :

Το φράγμα καταρρέει και κανείς, δεν έχει δώσει λύση

Από το 2008 (μετά τον σεισμό του Ιουνίου 2008)  η Νομαρχία Ηλείας έθεσε το θέμα στη ΔΕΚΕ/ΠΔΕ-ως υπεύθυνη για τη λειτουργία και συντήρηση του έργου – αλλά δεν αντιμετωπίστηκε και από το 2010 η Διεύθυνση Έργων της Περιφέρειας/ΠΔΕ- αιρετή Περιφέρεια/Περιφερειάρχης Απόστολος Κατσιφάρας , 8 χρόνια τώρα εγκληματικά αδιαφορεί.

Η ΠΔΕ και ο Περιφερειάρχης Απόστολος Κατσιφάρας επί οκτώ χρόνια «παλεύουν» να ολοκληρώσουν την αναγκαία μελέτη επισκευής(Μελέτη  επισκευής και αποκατάστασης ηλεκτρομηχανολογικού εξοπλισμού του Φράγματος Πηνειού, 2.749 εκατ. Ευρώ €), να δημοπρατήσουν το έργο και να το εκτελέσουν αλλά ο συνδυασμός της ανικανότητας και της αδιαφορίας του Περιφερειάρχη και των Ηλείων Αντιπεριφερειαρχών και Περιφερειακών Συμβούλων , ναι!, επί 8 χρόνια είναι ακόμη στο σχεδιασμό…

Τα μηχανήματα στο φράγμα δεν λειτουργούν και απαιτείται αντικατάσταση καθώς πρόκειται για τεχνολογία του 1960 ενώ παράλληλα παραμένει ασυντήρητο επί 45 χρόνια

Το φράγμα δεν παρακολουθείται και δεν ελέγχεται όπως πρέπει ώστε να είναι ελεγχόμενη και η συμπεριφορά του, οι μετακινήσεις που αντικειμενικά υπάρχουν, και να λαμβάνονται προληπτικά μέτρα.

Το σύστημα λειτουργίας και καθορισμού των υδραυλικών παροχών είναι εγκαταλελειμμένο. Στην κεντρική διώρυγα υπάρχουν δύο θυροφράγματα, ένα μέσα στον ταμιευτήρα ορθογωνικής διατομής το οποίο είναι και το κυρίως θυρόφραγμα και ένα στην έξοδο τύπου πεταλούδας, το οποίο είναι στον οικίσκο κατάντη του φράγματος. Το πρώτο δεν λειτουργεί καθόλου και το δεύτερο υπολειτουργεί, ενώ δεν λειτουργούν και οιπόρτες του υπερχειλιστή.

Το θυρόφραγμα του υπερχειλιστή δεν λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια και απλώς το φράγμα ξεχειλίζει.

Η κεντρική θυρίδα που βρίσκεται κάτω από τον πύργο του φράγματος είναι αχρηστεμένη .

Δεν λειτουργούν οι Η/Μ εγκαταστάσεις τουλάχιστον την τελευταία εικοσαετία, δηλαδή από τότε που συνταξιοδοτήθηκεο τελευταίος φύλακας.

Υπάρχει άμεσος κίνδυνος πλημμύρας, ακόμη και σε κατοικημένες περιοχές, ενώ υπάρχει κίνδυνος να μπλοκάρει το θυρόφραγμα εξόδου με αποτέλεσμα την αλόγιστη σπατάλη νερού, υπάρχει κίνδυνος από το ρήγμα του σεισμού της Ιουνίου 2008, το οποίο έχει φτάσει μέσα στον ταμιευτήρα και υπάρχει ο κίνδυνος σε περίπτωση που χρειαστεί να αδειάσει το φράγμα να μην υπάρχει η δυνατότητα.

Απαιτείται συντήρηση και επιδιόρθωση των θυρίδων παροχέτευσης υδάτων για ύδρευση, του θυροφράγματος  του υπερχειλιστή .

Συντήρηση και εκσυγχρονισμός συνολικά όλων των υδραυλικών , μηχανικών και ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων.

Και βέβαια μελέτη προκειμένου να εκτιμηθεί η κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτό καθαυτό το φράγμα όσο αναφορά την αντοχή του.

Είναι αναγκαία η εκπόνηση της στατικής μελέτης για το Φράγμα Πηνειού(πρόταση του  Δρ. Γεωλόγου Σεισμολόγου, Αθανάσιου Γκανά) διότι στο φράγμα του Πηνειού, πέρα από το ρήγμα της Ανδραβίδας, που εντοπίστηκε μετά το σεισμό του 2008, υπάρχουν ακόμα δύο με φορά προς την Αμαλιάδα.

Ουσιαστικά το φράγμα είναι σε οριακή κατάσταση Αντιμετωπίζει  ακόμα και τον κίνδυνο διάλυσης και υπάρχει μεγάλη επικινδυνότητα που μπορεί να δημιουργήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις, μέχρι και την καταστροφή του φράγματος και των συνεπακόλουθων κινδύνων για τους κατοίκους της περιοχής. 

Εκτός  του τεραστίου προβλήματος και μέγα κινδύνου της επικινδυνότητας του Φράγματος Πηνειού υπάρχουν και άλλα δύο ζητήματα ,πολύ σοβαρά… 

    

1.Υπάρχει και το απορρέων σκάνδαλο σε σχέση με το Φράγμα του Πηνειού που αφορά το  την  Αμαλιάδα και τον Κάμπος που υδρευόταν   με ακατάλληλο νερό  από το φράγμα του Πηνειού (μέγα σκάνδαλο και κοροϊδία) και  διακοπής  υδροδότησης της Αμαλιάδας και του Κάμπου (που υδροδοτούνται  ανεπαρκώς από ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ  ΓΕΩΤΡΗΣΕΙΣ  ή από το Κακοτάρι ) λόγω της αναστολής λειτουργίας  του Διυλιστηρίου νερού  στο Φράγμα Πηνειού (ενός έργου 22 εκ  εύρω!), αιτία της έντονης  τοξικότητας του νερού .

2.Υπάρχει και αχαΐοκεντρική  εμμονή της Περιφέρειας/ΠΔΕκαι του Περιφερειάρχη  Απόστολου Κατσιφάρα για την «Επέκταση κεντρικής διώρυγας Πηνειού στους Δήμους της Δυτικής Αχαΐας» χωρίς να έχει προβεί:

Στον  εκσυγχρονισμό του υπάρχοντος δικτύου στην Ηλεία, σε τέτοιο βαθμό έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθούν ή να εκλείψουν οι σπατάλες και να είναι δεδομένη η περίσσεια νερού και κατά τις κρίσιμες περιόδους ξηρασίας.

Στην επέκταση του αρδευτικού δικτύου στο Δήμο Βουπρασίας με την εγκατάσταση και λειτουργία του αντλιοστασίου Α17 όπως ακριβώς προβλεπόταν από την αρχική μελέτη, καθώς και η ικανοποίηση των αιτημάτων του Δήμου Λεχαινών για άρδευση (επέκταση) εκτάσεων στα Ανατολικά Δ.Δ του Δήμου (Μπόρσι, Αγ. Χαράλαμπος, Μέλισσα, Αγ. Θεόδωροι).

Στην αντικατάσταση των καναλλέτων με υπόγειους αγωγούς (καταιονισμό) στο 20% του συνολικού έργου.

Κατά τα άλλα το πολιτικό σύστημα της Ηλείας… χαίρεται και χαμογελά και τα μεν  Μέσα Ενημέρωσης προσκυνούν τον Κατσιφάρα για να έχουν οφέλη για τις πολλές επιχειρηματικές δραστηριότητες τους.. και οι δε  Δήμοι (Ήλιδας, Πηνειού και Ανδραβίδας - Κυλλήνης ) μιλιά και προσο(ευ)χή

Σημείωση: Οι φωτογραφίες είναι του «Vaggelis Dimitropoulos» στο facebook

«Σε πήρε ο Λαμπράκης σε πήρε η λευτεριά» - 53 χρόνια από τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα

«Σε πήρε ο Λαμπράκης σε πήρε η λευτεριά» - 53 χρόνια από τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα

Στις 21 Ιουλίου κλείνουν πενήντα τρία χρόνια από την ημέρα που οι ένστολοι πραιτωριανοί της συνταγματικής εκτροπής του 1965 δολοφόνησαν κατά τη διάρκεια της μεγάλης μαχητικής πορείας των φοιτητών και του εργαζόμενου λαού τον πρωτοπόρο νεολαίο μαχητή του 114 και του 15%, Σωτήρη Πέτρουλα.

Τα Ιουλιανά υπήρξαν μια κορυφαία στιγμή της πάλης του λαού και της νεολαίας για την υπεράσπιση της συνταγματικής νομιμότητας και την αποτροπή του βιασμού της λαϊκής θέλησης. Η ιστορική σημασία τους είναι πάντα επίκαιρη, καθώς μέσα σε συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης ο κοινοβουλευτισμός και η δημοκρατία δοκιμάζονται και πάλι στη χώρα μας.

Το μήνυμα της θυσίας του Σωτήρη είναι πάντα ζωντανό και επίκαιρο. Είναι ένα μήνυμα αντίστασης σε κάθε εκτροπή πολιτική ή οικονομική, σε κάθε μορφή καταπίεσης.

Σήμερα συμπληρώνονται 53 χρόνια από τη δολοφονία του αγωνιστή Σωτήρη Πέτρουλα κατά τη διάρκεια της μεγάλης διαδήλωσης της νεολαίας της Αθήνας στις 21 Ιουλίου 1965.

Εκείνη τη μέρα, ένα παλικάρι, μόλις 23 χρόνων, άφηνε την τελευταία του πνοή, δολοφονημένο από τα κλομπς των  αστυνομικών δυνάμεων. Εκεί, στο σταυροδρόμι της Σταδίου και Χρήστου Λαδά, πότιζε με το αίμα του τα πιο ευγενικά ιδανικά της ανθρωπότητας και περνούσε στην ιστορία.

Ήταν ο Σωτήρης Πέτρουλας, αγωνιστής του κινήματος της νεολαίας, στέλεχος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, της Νεολαίας ΕΔΑ και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στους αγώνες για το 114 και το 15%, ενώ τον Ιούλιο του 1962 ήταν επικεφαλής συνεργείου που ύψωσε τη σημαία του 114 στην Ακρόπολη. Δολοφονήθηκε σε ηλικία 23 ετών αγωνιζόμενος για τη δημοκρατία.

Πέντε μέρες πριν, στις 15 Ιούλη, η κλίκα του παλατιού ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, πράγμα  που οδήγησε τη νεολαία και το λαό για 70 μέρες στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων να διαδηλώνει ενάντια στο παλατιανό πραξικόπημα.

Τα γεγονότα της εποχής έμειναν στην ιστορία σαν «Ιουλιανά».

Ο Σωτήρης Πέτρουλας πρωτοστάτησε στα γεγονότα των ημερών αυτών, σαν στέλεχος του φοιτητικού κινήματος.

Στις 21 Ιούλη, γίνεται μεγάλη συγκέντρωση στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, κύρια από φοιτητές και οικοδόμους. Συνθήματα, όπως «Κάτω οι αυλόδουλοι»,»Εξω οι Αμερικάνοι», «1 – 1 – 4», αντηχούσαν στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Αργότερα, οι διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς την Ομόνοια και έστριψαν στη Σταδίου.

Στο ύψος της οδού Χρ. Λαδά, βρίσκουν τις «αύρες» των Σωμάτων Ασφαλείας και στημένα οδοφράγματα από σίδερο που υποδέχτηκαν τους ειρηνικούς διαδηλωτές με καπνογόνα.

Η αστυνομία χτυπάει αδίστακτα. Τραγικός απολογισμός, αμέτρητοι τραυματίες και ανάμεσά τους ένας νεκρός.

Ο 23χρονος φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας.

Ποιος ήταν ο Σωτήρης Πέτρουλας

Γεννήθηκε το 1942, στην Οίτυλο της Μάνης, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Η οικογένειά του ήταν οικογένεια αντιστασιακών. Ο Σωτήρης ήταν πάντα πρώτος στο σχολείο, στη δουλειά και στον αγώνα. Συνδυάζοντας εργασία και μόρφωση, υπήρξε άριστος μαθητής και φοιτητής. Από πολύ νωρίς, οργανώνεται στο προοδευτικό κίνημα και αναδεικνύεται σε βασικό του στέλεχος.

Ήταν το καμάρι του σχολείου. Πήγε σε νυχτερινή σχολή και συγχρόνως εργαζόταν.

Κάθε χρόνο βραβεύονταν τρεις σπουδαστές και πάντα έπαιρνε το πρώτο βραβείο. Μια χρονιά, όμως, το έχασε. Αιτία, ένα θέμα έκθεσης. Του ζήτησαν να γράψει ενάντια στους αντάρτες. Πήρε την πρωτοβουλία να μην γράψει και, μάλιστα, ξεσήκωσε τους υπόλοιπους μαθητές να μην γράψουν. Αυτό εξαγρίωσε τον καθηγητή, ο οποίος στο τέλος της χρονιάς τού είπε: «Αν και είσαι πρώτος, θα πάρεις φέτος το δεύτερο βραβείο, γιατί μου έκανες ανταρσία». Και ο Σωτήρης απάντησε:» Δε χρειάζομαι το βραβείο. Θέλω να ζήσουμε όλοι αδελφωμένοι σε μια πιο δίκαιη κοινωνία. Ετσι θα προχωρήσω». Και έτσι προχώρησε…

Δούλευε βοηθός λογιστή. Πήγε στην Ανώτατη Εμπορική χωρίς φροντιστήριο, με υποτροφία και συνέχισε να φοιτά με υποτροφία. Είχε ζήλο για τη μόρφωση. Μελετούσε κάθε τι που έπεφτε στα χέρια του. Τον ίδιο ζήλο είχε και για τον αγώνα.

Η ζωή του Σωτήρη ήταν άρρηκτα δεμένη με τον αγώνα και με αυτόν ακόμα και οι προσωπικές επιθυμίες:» Δεν υπάρχει για τον αγωνιστή διάκριση μεταξύ υποκειμενικής και αντικειμενικής ζωής. Δεν μπορούμε συνεπώς να λέμε: Αυτές τις ώρες αφιερώνω στο άτομό μου, αυτές στον αγώνα. Ατομο και αγώνας έγινε αδιάσπαστη ενότητα, τόσο που αφαίρεση του αγώνα σημαίνει αφαίρεση της ζωής μας»,έγραψε κάποτε. Στη διάρκεια της λιγόχρονης ζωής του, φρόντιζε πάντοτε να εφαρμόζει αυτόν τον κανόνα.

Από πολύ νωρίς, ήταν στο στόχαστρο της Ασφάλειας. «Κάθε φορά που ερχόταν σπίτι, ερχόταν από διαφορετικό δρόμο», είχε πει, σε συνέντευξή της στο «Ρ», στις 22/07/77, η μητέρα του.

Η τελευταία μέρα

Ήταν Τετάρτη, η μέρα που τον σκότωσαν. Κάτι παιδιά φέρνουν το τραγικό μαντάτο στους γονείς του. Ο Σωτήρης ήταν νεκρός. Ο θάνατός του δεν προήλθε από χτύπημα καπνογόνου στο κεφάλι του, όπως ήταν η επίσημη ανακοίνωση της Ασφάλειας. Ο Σωτήρης δολοφονήθηκε από στυγερούς εγκληματίες, ποδοπατήθηκε, χτυπήθηκε αλύπητα στο κεφάλι με τα κλομπ.

Στις 5 το πρωί, η αστυνομία πηγαίνει σπίτι του. «Είστε κρατούμενοι», λένε στους γονείς του. Θέλανε να βάλουν τον πατέρα του να υπογράψει ότι ήταν ατύχημα. Αυτός, όμως, φωνάζει: «Ηταν έγκλημα εκ προμελέτης. Αυτή είναι η κατάθεσή μου» (απόσπασμα από παλιότερη συνέντευξη της μητέρας του).

Μάλιστα, προσπάθησαν να θάψουν τον νεκρό Σωτήρη κρυφά. Οι γονείς του Σωτήρη κατάφεραν να πάρουν το πτώμα του για να το θάψουν. «Τελικά, δεν τα κατάφεραν. Πετύχαμε να πάρουμε έγκριση ταφής. Μέχρι γραπτή διαβεβαίωση ότι δε θα γίνουν επεισόδια από την Αριστερά, ζητούσαν», είπε η μητέρα του.

Ο κυβερνητικός Τύπος προσπάθησε να συκοφαντήσει τον νεκρό αγωνιστή. Τον παρουσίαζαν σαν αλήτη και τυχοδιώκτη, Φοβόντουσαν τη λαϊκή οργή. Μάταια, όμως. Το αποτρόπαιο έγκλημά τους είχε φανερωθεί.

Η κηδεία του μετατρέπεται σε λαϊκό συλλαλητήριο, που καταδικάζει την αστυνομοκρατία και την αυθαιρεσία, αλλά και σε μια πρόσκληση για συνέχιση του αγώνα ενάντια στο πραξικόπημα του βασιλιά και της αντιδραστικής κλίκας του.

Σωτήρης Πέτρουλας –Στίχοι/ Μουσική:   Μίκης Θεοδωράκης- Μαρια Φαραντούρη 

44 χρόνια από την αποφράδα 20η Ιουλίου 1974 που οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο

44 χρόνια από την αποφράδα 20η Ιουλίου 1974 που οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο

  

44χρόνια από  την αποφράδα 20η Ιουλίου 1974 που οι Τούρκοι εισέβαλαν παράνομα στην Κύπρο, σκότωσαν, βίασαν, λεηλάτησαν, εκτόπισαν και συνεχίζουν να κατέχουν με τη βία το 36% της μαρτυρικής Μεγαλονήσου.

44 χρόνια από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η οποία ακολούθησε την “προδοσία” του αμερικανο-καθοδηγούμενου πραξικοπήματος της ελληνικής Χούντας που ανέτρεψε τη νόμιμη Κυπριακή κυβέρνηση του Μακαρίου, τον οποίο η Δύση αποκαλούσε “Κάστρο της Μεσογείου” για την αδέσμευτη τότε, εξωτερική πολιτική του.

….και σήμερα…

…μεθοδεύεται  πραξικοπηματικώς  η υφαρπαγή της συντακτικής εξουσίας από τον λαό της Κύπρου και απόδοσή της σε ξένες δυνάμεις, προκειμένου να καταλύσουν το κράτος και το δημοκρατικό πολίτευμα, την αυτοκατάλυση, την αυτοκατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη μετατροπή των Κυπρίων σε “κοινότητα εις αναζήτηση κηδεμόνα”».... και η Κύπρος δεν θα  είναι ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, ο λαός του οποίου δικαιούται την αυτοδιάθεση και την αυτοκυβέρνησή του, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου, αλλά ένα νησί όπου κατοικούν δύο “κοινότητες” σε βρετανική αποικιακή ορολογία.

Είναι το απόγευμα της 19ης Ιουλίου του 1974, η ζέστη είναι αποπνικτική και οι παραλίες της Κύπρου, είναι γεμάτες από κόσμο που αναζητούν λίγη δροσιά. Οι δείκτες των ρολογιών δείχνουν 18.23 και κείνη την ώρα το επίγειο ραντάρ της Ναυτικής Διοίκησης Κύπρου, που βρισκόταν στο βορειοανατολικό άκρο της Κύπρου και συγκεκριμένα στο ακρωτήρι Άγιος Ανδρέας, εντόπισε την Τουρκική νηοπομπή, 4 αποβατικά σκάφη, στα ανοικτά της Κυρήνειας. Ειδοποιούνται αμέσως με κατεπείγοντα σήματα  η Ελληνική και Ελληνοκυπριακή πολιτική και στρατιωτική ηγεσία.

Κάθε μισή ώρα, από τις 7μ.μ. (19.00) μέχρι και στις 04.50 το πρωί της 20ης Ιουλίου, η Ναυτική Διοίκηση Κύπρου, αναφέρει  λεπτομερώς τις  κινήσεις των Τουρκικών αποβατικών σκαφών.

Η Ελληνική στρατιωτική ηγεσία, που ουσιαστικά είναι και πολιτική ηγεσία, εκτιμά πως πρόκειται για άσκηση του τουρκικού στόλου ή έτσι τους «πληροφόρησαν» από την Αμερικανική Πρεσβεία και δεν λαμβάνει κανένα απολύτως μέτρο. Ούτε καν αυτό της αυξημένης επιτήρησης!!

Στις 5 παρά 10  το πρωί της 20ης Ιουλίου, τα τουρκικά αποβατικά απέχουν μόνο 8 χιλιόμετρα από τις ακτές της Κυρήνειας και ουδείς , έλληνας ή ελληνοκύπριος πολιτικός ή στρατιωτικός , ανησυχεί!!

Δέκα λεπτά αργότερα, γύρω στις 5, με το πρώτο φως της μέρας , άρχισαν σφοδροί αεροπορικοί βομβαρδισμοί από την Τουρκική Αεροπορία. Πάνω από 70 τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη προσέβαλαν και κατέστρεψαν , τον Ναυτικό Σταθμό της Κυρήνειας, τα στρατόπεδα πεζικού και πυροβολικού, το οδικό δίκτυο ανατολικά της Κυρήνειας, τον σταθμό Εγκαίρου Προειδοποίησης της Αεροπορίας και το Ραντάρ  του Ναυτικού, στον Άγιο Αντρέα. Λίγο πριν από τις 6 το πρωί, τα Τουρκικά αεροσκάφη χτύπησαν εγκαταστάσεις του Γενικού Επιτελείου της Κυπριακής Εθνοφρουράς, διάφορα στρατόπεδα στη Λευκωσία και το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ (Ελληνική Δύναμη Κύπρου).

Θα πρέπει κάποτε να αναδειχθεί στις σωστές διαστάσεις του και ο ρόλος της Αγγλίας στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Πάντως , δεν έχει επίσημα διαψευσθεί η πληροφορία ότι Βρετανικά μαχητικά αεροσκάφη συμμετείχαν μαζί με τα τουρκικά στους βομβαρδισμούς στόχων στην Λευκωσία και στο στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ.

Τα πρώτα θύματα

Πρέπει να σταθούμε με σεβασμό στα πρώτα θύματα, Έλληνες στρατιωτικούς της Τουρκικής εισβολής.

Λίγο μετά τις 5 το πρωί της 20ης Ιουλίου του 1974 και ενώ τα Τουρκικά Πολεμικά αεροσκάφη έσπερναν το θάνατο και την καταστροφή στην Κυρήνεια και την Λευκωσία, ο Έλληνας Διοικητής μιας μικρής ναυτικής δύναμης από δύο τορπιλακάτους, που  ναυλοχούσαν στο λιμάνι της Κυρήνειας, διέταξε τον απόπλου τον πλοίων.  Αποστολή τους, να χτυπήσουν την τουρκική νηοπομπή που με ισχυρή αεροπορική υποστήριξη πλησίαζε τις ακτές της Κυρήνειας!! Επρόκειτο καθαρά για αποστολή αυτοκτονίας, αλλά και απόλυτα σωστή  επιλογή, σύμφωνα με τις παραδόσεις και την ιστορία του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού.

Δεν είχαν περάσει ούτε 20 λεπτά από τον απόπλου των δύο πλοίων και φυσικά, τα τουρκικά αεροσκάφη εντόπισαν τις Ελληνικές πυραυλακάτους  και άρχισαν να τις σφυροκοπούν.

Η πρώτη τέθηκε αμέσως εκτός μάχης. Ο κυβερνήτης της την έστρεψε στην ακτή και το πλήρωμά της την εγκατέλειψε λίγο πριν βυθιστεί. Σώθηκαν όλοι κολυμπώντας προς την ακτή.

Η άλλη τορπιλάκατος, συνέχισε να πλησιάζει τα τουρκικά αντιτορπιλικά, παρά τις αεροπορικές επιθέσεις. Ετοιμαζόταν μάλιστα να κάνει και την πρώτη βολή εναντίον των τουρκικών πλοίων, όταν δέχεται τορπίλη και βυθίζεται σχεδόν αμέσως. Από το 10μελές πλήρωμά της, σώθηκε μόνο ένας. Οι υπόλοιποι 9 ήταν τα πρώτα θύματα της Τουρκικής εισβολής.

Θα πρέπει κάποτε να δοθεί στη δημοσιότητα η απάντηση στο εξής ερώτημα: ο ναυτικός  διοικητής, όταν διέταξε τον απόπλου τον δύο τορπιλακάτων είχε την διαβεβαίωση του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού ότι θα σπεύσουν σε βοήθειά του ελληνικά υποβρύχια που έπλεαν ανοιχτά της Ρόδου; Αν η απάντηση είναι θετική, τότε γιατί τα ελληνικά υποβρύχια δεν έφθασαν ΠΟΤΕ στις Κυπριακές ακτές, προκειμένου να εμποδίσουν τα τουρκικά αποβατικά και να υποστηρίξουν την αποστολή της μικρής ναυτικής δύναμης που απέπλευσε από το λιμάνι της Κυρήνειας; Ποιος πρόδωσε και δεν έπραξε το καθήκον του;

«Αυτοσυγκράτηση»

Oι αεροπορικοί βομβαρδισμοί που είχαν ξεκινήσει με το πρώτο φως της μέρας, μετά από τις 7.30 το πρωί , εντείνονται. Πολλά σημεία της Λευκωσίας έχουν παραδοθεί στις φλόγες, ενώ στα βομβαρδισμένα στρατόπεδα υπάρχουν ήδη οι πρώτοι νεκροί και τραυματίες Έλληνες και Ελληνοκύπριοι στρατιωτικοί.

Μετά τις πρώτες φονικές αεροπορικές επιδρομές,  άρχισε η ρίψη τούρκων αλεξιπτωτιστών νοτιοανατολικά της Λευκωσίας στο Κιόνελι, ενώ στο βόρειο άκρο του νησιού ελικόπτερα μετέφεραν Τούρκους καταδρομείς.

Το Γενικό Επιτελείο της Κυπριακής Εθνοφρουράς ζητάει από το Ελληνικό Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων να χτυπήσει τους τούρκους αλεξιπτωτιστές και να αρχίσουν οι βολές των αντιαεροπορικών όπλων εναντίον των εφορμούντων  τουρκικών αεροσκαφών. Η απάντηση από την Αθήνα και το Ελληνικό Πεντάγωνο είναι, «αυτοσυγκράτηση, διότι οι τούρκοι κάνουν άσκηση». Μάλιστα, ο επιτελάρχης της Κυπριακής Εθνοφρουράς, επειδή η διαταγή για αντίσταση καθυστερούσε, έβγαλε το ακουστικό του τηλεφώνου του έξω από το παράθυρο, ώστε να ακούσουν στην Αθήνα τις εκρήξεις από τους βομβαρδισμούς των τουρκικών αεροσκαφών και να πειστούν επιτέλους, ότι πρόκειται για πόλεμο και όχι για άσκηση!!

Ενδεικτικό του κλίματος που επικρατούσε στο Ελληνικό Αρχηγείο των Ενόπλων Δυνάμεων είναι το εξής περιστατικό: Όταν αγανακτισμένος επιτελής, ανώτερος αξιωματικός του Στρατού, απευθύνεται στον Αρχηγό  του Γενικού Επιτελείου και του ζητάει με έντονο ύφος , να διατάξει να αρχίσει αμέσως η άμυνα των ελληνικών δυνάμεων στην τουρκική επίθεση, ο Στρατηγός Μπονάνος του απάντησε: «Οι Τούρκοι χτυπούν την Κύπρο και εμείς είμαστε Ελλάς»!!

Τελικά στις 08.50 το πρωί της 20ης Ιουλίου του 1974, και αφού έχει ολοκληρωθεί το πρώτο κύμα της τουρκικής απόβασης, το  Αρχηγείο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων εκδίδει την εξής διαταγή: «χτυπάτε τον επιτιθέμενο εχθρό με όλα τα  μέσα».

Και μια «λεπτομέρεια»

Για να αντιληφθούμε πόσο «βαθιά νυχτωμένοι»,  ήταν οι ελληνοκύπριοι , ηγεσία και πολίτες, αρκεί να αναφέρουμε μια «λεπτομέρεια». Μιάμιση ώρα περίπου, μετά την έναρξη των σφοδρών βομβαρδισμών της τουρκικής αεροπορίας εναντίον  ελληνοκυπριακών στόχων, εκεί γύρω στις 6.30,  το ΡΙΚ(ραδιοφωνικό ίδρυμα Κύπρου) μετέδιδε χαρούμενη πρωινή γυμναστική!!

Αντίστοιχα , ο τουρκοκυπριακός ραδιοσταθμός Μπαιράκ, είχε διακόψει την κανονική ροή του προγράμματός του και μετέδιδε στρατιωτικά εμβατήρια από τις 3 τα χαράματα.

Πραξικόπημα και «Αττίλας»

Των παραπάνω γεγονότων όμως, προηγήθηκε το άφρων και εγκληματικό πραξικόπημα της χούντας του Ιωαννίδη ,κατά του εκλεγμένου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Τα αιματηρά επεισόδια της 15ης Ιουλίου, είχαν τραγικές συνέπειες στην άμυνα της Κύπρου. Και αυτό διότι, στρατιωτικές μονάδες επιφορτισμένες  με την αποστολή της άμυνας των βόρειων ακτών  της Κύπρου, καθώς επίσης και η πλέον ετοιμοπόλεμη μονάδα, η 33η  Μοίρα Καταδρομών στρατιωτικές   Μονάδες να είναι εξαιρετικά χαμηλά και συνεπώς, να είναι  περιορισμένης μαχητικής  ικανότητας.

Έτσι, χωρίς υπερβολή, μπορεί κανείς να υποστηρίξει, ότι το πραξικόπημα άνοιξε το δρόμο για να περάσει ο αιμοδιψής «Αττίλας».

Ωστόσο, θα είναι αδικία  και ιστορική λαθροχειρία , αν δεν προσθέταμε ότι, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου ήταν η «χρυσή ευκαιρία» που χρόνια αναζητούσε το Κεμαλικό στρατιωτικό κατεστημένο για να εισβάλει στην Κύπρο. Την ευκαιρία αξιοποίησε η κλυδωνιζόμενη τότε κυβέρνηση Ετσεβίτ, που αποφάσισε την απόβαση στην Κύπρο, ώστε, ανάμεσα στα άλλα, να ικανοποιήσει και τα σχέδια και τις φιλοδοξίες των Τούρκων στρατηγών, για περιορισμό του Κυπριακού Ελληνισμού. Να ικανοποιήσει ακόμη και την επιθυμία της Βρετανίας, που δυσανασχετούσε με την ανάπτυξη και ισχυροποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Νομιμοφανές πρόσχημα, με το οποίο δικαιολόγησε ο Ετσεβίτ την στρατιωτική απόβαση στην Κύπρο, ο ρόλος της Τουρκίας ως εγγυήτριας δύναμης, που προέβλεπε η συμφωνία της Ζυρίχης και του Λονδίνου(1960). Η Τουρκία είχε την διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη της Βρετανίας, τόσο κατά την διάρκεια της εισβολής όσο και αργότερα, όταν οι Διεθνείς Οργανισμοί καταδίκαζαν την τουρκική εισβολή.

Ελληνικά υποβρύχια και πολεμικά αεροσκάφη

Πολλά ερωτήματα εγείρουν και θλιβερές σκέψεις γενούν κάποια περιστατικά, που σημάδεψαν την 20η Ιουλίου του 1974, όπως:

Δύο σύγχρονα , για την εποχή εκείνη, υποβρύχια του Πολεμικού μας Ναυτικού, το «Γλαύκος» και το «Νηρεύς», που έπλεαν νότια της Ρόδου, έλαβαν εντολή από το ΓΕΝ , στις 05.15 το πρωί της 20ης Ιουλίου, να κατευθυνθούν αμέσως προς την Κύπρο και να βυθίσουν τα Τουρκικά πολεμικά πλοία που βρίσκονταν ανοιχτά της Κυρήνειας. Όμως , ενώ πλησίαζαν τις Κυπριακές ακτές, ξαφνικά τα δύο υποβρύχια άλλαξαν ρότα και επέστρεψαν ανοιχτά της Ρόδου. Ποιος και γιατί έδωσε αυτή την εντολή; Ή μήπως εμποδίστηκαν τα ελληνικά υποβρύχια και από ποιόν, να φθάσουν στις ακτές της Κυρήνειας; Ποια ήταν η αποστολή των Βρετανικών πολεμικών σκαφών και υποβρυχίων που έπλεαν περιμετρικά της Κύπρου;

Τα ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη, τα προβλεπόμενα από τα επιχειρησιακά σχέδια για την άμυνα της Κύπρου, ήταν πανέτοιμα στο αεροδρόμιο του Καστελίου Κρήτης από το πρωί της 19ης Ιουλίου. Οι πιλότοι είχαν φορτώσει τα πυρομαχικά και με αναμμένες τις μηχανές περίμεναν την διαταγή απογείωσης για την Κύπρο. Η διαταγή αυτή ΠΟΤΕ δεν δόθηκε. Γιατί;

Η 35η Μοίρα Καταδρομών

Το μεσημέρι της 20ης Ιουλίου, η 35η Μοίρα Καταδρομών μεταφέρεται στη βάση της Σούδας στη Κρήτη. Και αργά το απόγευμα της Κυριακής 21η Ιουλίου , οι Έλληνες Καταδρομείς , με υψηλό ηθικό και έτοιμοι για πόλεμο, επιβιβάζονται σε 15 μεταγωγικά αεροσκάφη Noratlas, τα οποία απογειώνονται,  με προορισμό την Κύπρο. Η αποστολή ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη. Έχει χαρακτηρισθεί και δικαίως , ως αποστολή αυτοκτονίας.

Τα μεταγωγικά αεροσκάφη πετούσαν ανυπεράσπιστα, χωρίς την κάλυψη μαχητικών, με μόνο σύμμαχό τους το σκοτάδι. Πετούσαν πολύ χαμηλά , λίγα μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και με τα φώτα τους σβηστά , προκειμένου να αποφύγουν τα τουρκικά ραντάρ.

Δύο από αυτά έχασαν τον προσανατολισμό τους και προσγειώθηκαν στη Ρόδο! Τα υπόλοιπα 13 συνέχισαν κανονικά τη πτήση τους για την Λευκωσία. Λίγο πριν προσγειωθούν στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας, τα 3 προπορευόμενα μεταγωγικά δέχονται καταιγιστικά πυρά, από τις ελληνοκυπριακές δυνάμεις(!!) , που είχαν παραταχθεί εκατέρωθεν του αεροδρομίου. Τα εξέλαβαν για Τουρκικά!! Ποιος ηλίθιος ή προδότης στρατιωτικός δεν ενημέρωσε για την προσέγγιση των Ελληνικών μεταγωγικών αεροσκαφών; Ωστόσο , μεγάλο ερωτηματικό παραμένει και η στάση των Βρετανών στρατιωτών, που είχαν την ευθύνη της φύλαξης τμήματος του αεροδρομίου της Λευκωσίας. Οι  Βρετανοί στρατιώτες είχαν ανάμειξη στην κατάρριψη του Ελληνικού μεταγωγικού;

Πάντως, από τα 3 προπορευόμενα μεταγωγικά, το πρώτο κατερρίφθη από τα φιλικά(;) πυρά! Μόνος διασωθείς ο καταδρομέας Αθανάσιος Ζαφειρίου,  που πρόλαβε και πήδηξε από το αεροσκάφος, πριν αυτό συντριβή στο έδαφος μαζί με τους 29 συναδέλφους του. Τα επόμενα δύο κατάφεραν να προσγειωθούν, αλλά με σοβαρές    απώλειες. Τα υπόλοιπα 10 επέστρεψαν στην Ελλάδα.

Οι Απώλειες

Οι Τούρκοι με τον Αττίλα 1και 2 , κατόρθωσαν να καταλάβουν περίπου το 40% του Κυπριακού εδάφους.

Το κόστος σε ανθρώπινα θύματα , της τουρκικής εισβολής, υπήρξε πολύ μεγάλο.

  Ως προς τον στρατιωτικό τομέα, ο θλιβερός κατάλογος των απωλειών έχει ως εξής:

-        νεκροί έλληνες αξιωματικοί 18

-        νεκροί έλληνες στρατιώτες 72

-        νεκροί ελληνοκύπριοι αξιωματικοί 41

-        νεκροί ελληνοκύπριοι στρατιώτες 269

-        σύνολο νεκρών στρατιωτικών 400

Επίσης, 1706 είναι οι τραυματίες Έλληνες και ελληνοκύπριοι στρατιωτικοί και από αυτούς οι 224 με σοβαρές αναπηρίες.

Οι αγνοούμενοι είναι 1619, από αυτούς οι 83 είναι Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες.

Μεγάλος είναι και ο αριθμός των θυμάτων μεταξύ των αμάχων ελληνοκυπρίων.

Συνολικά τα θύματα της τουρκικής θηριωδίας το Καλοκαίρι  του 1974 ανέρχονται στους 2.000 νεκρούς (Δεν υπολογίζονται οι αγνοούμενοι).

Επίσης , η τουρκική εισβολή δημιούργησε και 200.000 ελληνοκύπριους πρόσφυγες.

Συμπέρασμα

Συμπέρασμα, η τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο, είναι το συνδυαστικό αποτέλεσμα  προδοσίας   και αναθεωρητισμού.

Το Καλοκαίρι του 1974, Έλληνες και Ελληνοκύπριοι, στρατιώτες και αξιωματικοί (με εξαίρεση μια μικρή ομάδα προδοτών χουντικών), πολέμησαν με ηρωισμό και αυταπάρνηση τους Τούρκους εισβολείς, κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.

Πολλοί έπεσαν στα πεδία των μαχών, προσφέροντας τη ζωή τους σπονδή στον βωμό της Ελευθερίας.

Αρκετοί αγνοούνται, η θρυλική μορφή τους όμως αποτυπώνει την πιο δραματική διάσταση της Κυπριακής τραγωδίας.

Οι υπόλοιποι αγωνιστές φέρουν δια βίου το βαρύ φορτίο των αναμνήσεων, από την απώλεια εδαφών , αλλά και των συμπολεμιστών τους. Και ακόμη, την πικρία διότι το Ελληνικό Κράτος , για πάνω από 20 χρόνια, δεν αναγνώριζε την θυσία τους.

 Σε όλους εμάς όμως, ανήκει η ευθύνη και η τιμή της μελέτης των ιστορικών γεγονότων, ώστε ποτέ πια ο Ελληνισμός, να μην γνωρίσει άλλη εθνική καταστροφή.

Τι προηγήθηκε

1974, 15 Ιουλίου, Δευτέρα.

Στις 08:15 το πρωί, τανκς και στρατιώτες από το στρατόπεδο της Κοκκινοτριμυθιάς και το στρατόπεδο Καποτά βγαίνουν στους δρόμους της πρωτεύουσας Λευκωσίας, με πορεία προς το Προεδρικό Μέγαρο. Λίγα λεπτά αργότερα, το Μέγαρο της Προεδρίας, στο οποίο ο πρόεδρος Μακάριος φιλοξενούσε εκείνη την ώρα μαθητές από την Αίγυπτο, δεχόταν τα πυρά των πραξικοπηματιών.

Το πραξικόπημα ζυμωνόταν σαν σκέψη στο μυαλό των ηγετών της αθηναϊκής χούντας από τις αρχές του 1974. Η σύσκεψη στην οποία πάρθηκε, τελικά, η απόφαση για ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας έγινε στις 2 Ιουλίου, στο Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων, στην Αθήνα.

Δεν είναι μυστικό, ακόμη, ότι και η Ουάσιγκτον επιθυμούσε την απομάκρυνση του Μακαρίου και υποστήριζε τα σχέδια των Ιωαννίδη (αρχηγός της χούντας), Γκιζίκη (πρόεδρος), Ανδρουτσόπουλου (πρωθυπουργός) και Μπονάνου (αρχηγός Ε.Δ.).

Ο Μακάριος ξεφεύγει από τις καθοδηγούμενες από τη χούντα δυνάμεις και να φθάσει στην Πάφο, αλλά το κτύπημα κατά της Δημοκρατίας ήταν γεγονός.

Η Κύπρος ελέγχεται από ελεγχόμενες από τους πραξικοπηματίες δυνάμεις της ΕΛΔΥΚ, της Εθνικής Φρουράς και μέλη της ΕΟΚΑ Β', παρά την αντίσταση που προέβαλαν οι δημοκρατικοί. Λίγο μετά της 15:00, ο Νίκος Σαμψών επιλέγεται από τον ταξίαρχο Γεωργίτση (εκ των αρχηγών του στρατιωτικού πραξικοπήματος) και ορκίζεται Πρόεδρος.

Οι θλίψεις (αντί για χαρές) του καλοκαιριού

Οι θλίψεις (αντί για χαρές) του καλοκαιριού

Μια βόλτα στην πόλη μου, κάποια κοιτάγματα σε αυλές, κάποιοι δικοί σου που μεγάλωσαν, πρόσωπα με βάσανα, ματιές με τρικυμίες, χαμηλωμένα κεφάλια, στενοχώριες που κρύβονται –γιατί ντρέπονται..- και λες οι καιροί δεν είναι για όλους ίδιοι…

Εποχή διακοπών, θάλασσες γαλάζιες, δροσερά βουνά, καλοκαιράκι.

 Είναι όμως  και μερικοί δύσμοιροι που δεν έχουν τα μέσα ή την δυνατότητα να πάνε κάπου αλλού να δροσιστούν που ασφυκτιούν σε μικρά σπίτια, σε γειτονιές, σε κραβάτια του πόνου, σε χωριά ή  χαροπαλεύουν σε φυλακές και ψυχιατρεία και νοσοκομεία

Μόνη επιλογή για αυτούς,  το πολύ  ένα  στο πάρκο (αν υπάρχει) μια καρέκλα στην αυλή, στην πόρτα ή το παράθυρο, το κοίταγμα μόνο του ουρανού, μια βόλτα σε ένα προαύλιο, ένα κλιματιστικό σε δημόσιο χώρο, κάποια θύμηση, ένα όνειρο...

Που χαρά, όχι μπάνια, καθόλου ξενοιασιά.

Το πολύ πολύ  κάποιο μπανάκι με το λεωφορείο της γραμμής.

Και κάποιοι τους/τις  λοιδορούν, τους χλευάζουν , άσχημα τα σώματα τους, άκομψα, ίσως «χοντρά», γερασμένα.

Βλέπεις τα βάσανα της ζωής πάνω τους  άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους.

Και για έξοδο, για ένα ουζάκι, ένα φαγητό, να βγουν να ξεσκάσουν, ούτε λόγος.

Αν κάτι περισσεύει (από τα κομμένα των μνημονίων,  και από αυτά που κόβουν οι ίδιοι ), στα παιδιά και στα εγγόνια.

Ας έχουν αυτά ένα χαμόγελο .

Οικογένειες, παιδιά σε φόντο καλοκαιρινό με τις διαφορές ( της κοινωνίας…) τεράστιες..

Κόπηκαν (ή μειώθηκαν στο πολύ λίγο) οι διακοπές με τι χρήματα, με τι εργασία, τα πάντα μετρούνται και δεν φτάνουν

Οι πολλοί αντί να τους τυλίγει η θάλασσα και να τους δροσίζει, το άγχος τους πνίγει, πως θα τα βγάλουν πέρα, τα παιδιά τι θα γίνουν, οι υποχρεώσεις πως θα πληρωθούν,  τσουνάμι όλα γίνονται… και πλακώνουν τις ψυχές…

Και πώς, με ποια καλή διάθεση να κάνουν περιπάτους μέσα τους, να δουν διαφορετικές θάλασσες και λαμπρούς ήλιους· μια αόρατη τεθλασμένη η ζωή των πολλών, χωρίς υπερηφάνεια και γενναιότητα, χωρίς περιπέτειες, χωρίς κινδύνους, χωρίς γνώση ηφαιστείων και ανεξερεύνητων ωκεανών.

Αρέσκονται να μη γνωρίζουν το μέλλον, δυσφορούν, όμως, και με το παρόν, άχαρο και άνοστο, μολυβένιο και συννεφιασμένο· ανυπομονούν εντούτοις να ’ρθει ένα καλύτερο αύριο, να εκπληρωθεί μια ανομολόγητη επιθυμία.

Φτωχοί καθώς είναι βλέπουν μόνο τα κοντινά πράγματα, η ψυχή τους δεν έχει το κουράγιο να ατενίσει μακρινούς και άγνωστους ορίζοντες, να κολυμπήσει σε καθαρά νερά θαλάσσης, διάολε, να δονηθεί από την τρικυμία στα σωθικά που προκαλεί ένα δροσερό ποτήρι γεμάτο με ούζο ή με μια ελαφριά και εύγευστη ελληνική μπίρα.

Για ( τους) πολλούς κοντέψαν τα όνειρα-επικίνδυνα πράγματα όταν τα συγκρίνεις με αυτό που ζεις-, η ζωή χωρίς νοστιμιά, χαμοζωή…

Για τους (και στους ) φτωχούς ο λόγος που επέτρεψαν (κακώς !)σε μια ολιγαρχία να τους αφαιμάσσει και έχασαν (πολύ κακώς !)τη φωνή τους από την αδιανόητη επίθεση του επίσημου κράτους εναντίον τους και που επιτρέπουν να  υπάρχει ένα χάσμα, ανάμεσα στους φτωχούς και τη ζωή που ρουφάει αχόρταγα ιδρώτες και εργασία, κόπους και βάσανα, τον λόγο και το παράλογο, όνειρα και ελπίδες….(πάρα πολύ κακώς !), μια ευχαρίστηση, την χαρά…

 …και η σκέψη καυτή και  το ερώτημα τραχύ:

Ένας κόσμος ηττών, μιζέριας, χωρίς γέλιο και σθένος· πώς αντέχεται ένας τέτοιος κόσμος;

Πως ανεχόμαστε του κοροϊδευτές μας ;

Χρόνια τώρα, αλλά και πρόσφατα.

Ο Πύργος (της Ηλείας) που χάσαμε

Ο Πύργος (της Ηλείας) που χάσαμε

Ένα εξαιρετικό άρθρο «Ο Πύργος που χάσαμε» ενός φίλου Πυργιώτη για τον Πύργο μας, την πόλη μας ( Γ Σταματόπουλος –Πολιτισμολόγος ) και που καταλήγει «Μάλλον ο Πύργος που χάσαμε για πάντα και τον ψάχνουμε και μας λείπει σήμερα μας εκδικείται».

…και που εγώ προσθέτω και προτείνω : Μήπως πρέπει να ξαναβρούμε τον Πύργο μας  και να «εκδικηθούμε» όλους αυτούς που τον κατέστρεψαν και που συνεχίζουν να τον καταστρέφουν και που επιδιώκουν να τον αποτελειώσουν θέλοντας να επανεκλεγούν(οι νυν..), να εκλεγούν κάποιοι «νέοι»  (..του ιδίου φυράματος και συστήματος..), λέω μήπως πρέπει να υπάρξει μια νέα κοινή προσπάθεια…?????

"Ο Πύργος που χάσαμε

Μικρό τσοπανοχωρι Καλαβρυτινών παρατρεχάμενων σε βαλτότοπο ,μαρτυρία Άγγλου περιηγητή, γεννήθηκε ο Πύργος γύρω στα 1750.

Η παράδοση ομολογεί ότι πήρε το όνομα από ένα πύργο του έπαρχου της περιοχής στον ομώνυμο λόφο επαρχείο από όπου έλεγχε πιθανώς τον κάμπο της περιοχής .

Ο Πύργος όπως Ρώμη και η Κων/πόλη είναι απλωμένος επάνω σε επτά λόφους.

Μεγάλωσε και αναπτύχθηκε μαζί με τα γύρω χωριά που σήμερα αποτελούν το δήμο Πύργου κατά την κάθοδο των Γορτυνιων από τα ορεινά χωριά τους στην πεδινή Ηλεία.

Άνθρωποι αρχοντικοί και έξυπνοι γνώστες της σταφιδικής παραγωγής και το εμπόριο της από τα χρόνια της τουρκοκρατίας ,επειδή ερχόντουσαν να εργαστούν στο σταφιδοπαραωγηκο κέντρο της εποχής Βαρβασαινα.

Μαζί με την μετοίκηση τους έφεραν την φλόγα της δημιουργίας και της ανάπτυξης όπως είχαν μάθει στα αρχοντοχωρια τους στη Γορτυνία ,που ακόμα όποιος τα επισκέπτεται παρατηρεί την αρχοντιά των ψηλών πέτρινων σπιτιών των νοικοκυραίων προγόνων μας.

Ο παλιός Πύργος λοιπόν κτίστηκε με τα πρότυπα και το μεράκι των ανθρώπων εκείνων οι οποίοι ανέπτυξαν την σταφιδική παράγωγη ,το εξαγωγικό εμπόριο και την ντόπια αγορά αλλά και την βιομηχανική δραστηριότητα με εργοστάσια όπου και σήμερα θα τα ζήλευαν ,άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι αναπτύχτηκε στον Πύργο ο πρώτος σιδηρόδρομος (Πύργος- Κατάκολο).

Αυτός ο Πύργος, με τα ψηλά αρχοντικά νεοκλασικά κτίρια με τις όμορφες μαρκίζες τα έξοχα μπαλκόνια και τις αυλές -κήπους που ευωδίαζαν και με το κάλος τους προκάλεσαν την γιορτή των ανθεστηρίων, δεν υπάρχει πια.

Τον κατέστρεψε η λαίλαπα του κυβισμού (πολυκατοικίες)που από την δεκαετία του ’70 και έπειτα γκρέμισαν ότι ομορφότερο είχαμε η μη τι άλλο ,την παράδοση μας.

Στενόμυαλοι πυργιωτες και φερτοί εμιγκρέδες σαν άλλοι Ούννοι, αντί να επεκτείνουν το σχέδιο της πόλης και να την φτάσουν στην θάλασσα όπως έκαναν σε άλλες π χ Καλαμάτα, γκρέμισαν την ιστορία μας και άφησαν μια αρυμοτόμητη πόλη με τα σοκάκια και τους καρόδρομους μιας άλλης εποχής να γίνονται αυτοκινητόδρομοι.

Σήμερα αυτή η δομή των δρόμων δημιουργεί κυκλοφοριακό έμφραγμα. Όλο αυτό το καταστροφικό έργο για την πόλη μας ολοκλήρωσαν οι αναπλάσεις μετατρέποντας την από μια ζωηρή πόλη σε νεκρόπολη.

Αντί να αναγεννηθεί στένεψαν οι εμπορικοί δρόμοι καταστράφηκαν τα όμορφα πλακόστρωτα πεζοδρόμια της και το έγκλημα ολοκληρώνεται με την άσχετη μετατροπή της αγοράς Σίλερ σε δήθεν μουσείο- απορώ πως δεν γνώριζαν οι ειδικοί ότι τα έργα τέχνης και τα αρχιτεκτονικά μνημεία δεν αλλάζουν χρήση και φιλοσοφία, γιατί αυτός που τα εμπνεύστηκε τα έκανε για συγκεκριμένο χρηστικό σκοπό.

Αποτέλεσμα το περιβόητο Σταυροπαζαρο που διασταύρωνε την επάνω αγορά με την κάτω αγορά και την εμπορική οδό της Ερμού να νεκρωθεί και στην θέση του να υπάρχει ένας έρημος ψυχρός λευκός μαρμάρινος τόπος που στον επισκέπτη προκαλεί φόβο και αποστροφή .

Τα περιβόητα δε χαλκιατικα στην υποβαθμισμένη ανατολική πλευρά της πόλης που άλλοτε έσφυζε από ζωή καθώς τα σφυριά των μαστόρων σιδεράδων είχαν ένα μουσικό ήχο στα αμόνια που δημιουργούσαν ηνία ,άροτρα και πέταλα.

Σήμερα τα δεσπόζει η εγκατάλειψη που αν δεν υπήρχαν και τα Σ/Μ θα ήταν ένας σκουπιδότοπος που θα συγκέντρωνε στην καλύτερη περίπτωση τους συμπαθέστατους φίλους μου τσιγγάνους να πουλήσουν την πραμάτεια τους.

Εύστοχα το άρθρο του φίλου δημοσιογράφου Χρ Πλευρια στην εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ» (9/7/2018) έχει τίτλο «Άντε και να τους φέρνουμε τι θα δείξουμε».

Μάλλον ο Πύργος που χάσαμε για πάντα και τον ψάχνουμε και μας λείπει σήμερα μας εκδικείται .

Γ Σταματοπουλος –Πολιτισμολογος"

https://www.facebook.com/nik.mina.9/posts/1581427655299107

Ομορφιά …και που υπάρχει… … ουτοπικές (?) επιθυμίες )

Ομορφιά …και που υπάρχει…

… ουτοπικές (?) επιθυμίες )

«...θάλασσα μου και βουνό μου εσύ …

…τα λόγια και οι λέξεις δεν μπορούν να το εκφράσουν...αν έβλεπες μέσα θα καταλάβαινες..

Σεβόμαστε, αγαπάμε και δοξάζουμε την ομορφιά για δύο, κυρίως, λόγους.

Πρώτον, η ίδια δεν διστάζει να σπαταλάει τον εαυτό της και, δεύτερον, δεν είναι τυχαία.

Σαν την ποίηση, υπάρχει παντού, ακόμη και στην τέχνη της πολιτικής: την ομορφιά την κατακτάς, όπως και την ελευθερία, δεν είναι δώρο, χρειάζεται μέγας αγώνας, να την ανιχνεύσεις, να την εντοπίσεις, να την ψάξεις, να την καταλάβεις και, τέλος, να τη διαφυλάξεις από τους εχθρούς της (και είναι πολλοί, οι άτιμοι...).

Χρειάζεται να εσωτερικευτεί από πολλές γενιές ώστε να κληροδοτηθεί ως αξία και νόημα, οι δε κληρονόμοι οφείλουμε να είμαστε γενναίοι και ανοιχτοί, νοϊκώς τε και ψυχικώς.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, αφού ομονοήσαμε ότι καθένας είναι ξεχωριστός σε: εμφάνιση, αντιληπτικότητα, υποκειμενικότητα (εγώ, έτερος, εχθρός, φίλος και λοιπά).

Η ομορφιά δεν έχει νόμους και κανόνες, δεν έχει σχέση με την ηθική και τις θρησκείες (αν και δεν τις απαρνείται), ηφαίστειο ανενεργό και ενεργό ταυτοχρόνως, χορός αστεριών, μουσική ανέμων και τρικυμιών, θέατρο σωμάτων και ψυχών, αγάλματα αιμάσσοντα, βωμολοχίες, σκώμματα, σαρκαστικοί περιπαιγμοί .

Κι άλλα... κι άλλα.

Λουλούδια, δέντρα, φυτά, καρποί, χρώματα, χώματα... Τρύγοι, δάκρυα κλημάτων, ευφροσύνη μεταρσιωτική.

Όλα αυτά κληρονομούνται εφ’ όσον συμμετέχουμε στη διαμόρφωση του πολιτισμού και αφού οι πρόγονοι τα είδαν, τα ένιωσαν, τα κατάκτησαν.

Κατάκτησαν τους τρόπους με τους οποίους έσβηναν τη δίψα και την πείνα, που απέκρουαν τη φτώχεια, που κατόρθωσαν να αποκτήσουν κοινή γλώσσα και εθνική συνείδηση, που αντιστάθηκαν σε εισβολείς, που συγχώρεσαν δολοφόνους Έλληνες και δωσίλογους.

Μέσα σ’ αυτές τις κατακτήσεις ανθεί η ομορφιά, αρκεί το νόημά τους να μεταδοθεί, να απλωθεί, να κυριεύσει τους απογόνους.

Μιλώ προφανώς για την ελληνική ομορφιά, ούτε καν τη μεσογειακή …την ομορφιά που χορεύει .

Αυτό δεν περιορίζει την ομορφιά, δεν τη στενεύει, δεν την περιχαρακώνει, δεν τη φυλακίζει, αντιθέτως νομίζω την κάνει ακόμη πιο... όμορφη, απτή, ανάγλυφη, συγκινησιακή, δική μας, παρακαλώ.

Δεν χαρακτηρίζει, βεβαίως, όλους τους Έλληνες η λεπταισθησία, η ευαισθησία, η φινέτσα, το γούστο, μάλιστα την τρομώδη ανυπαρξία τους θα τη διαπιστώσετε παρακολουθώντας οποιαδήποτε εκπομπή με καλεσμένους στην τηλεόραση.

Φρίκη.

Εξακολουθούν, όμως, να διακρίνονται (τα χαρακτηριστικά της ομορφιάς) στις καθημερινές, κοινωνικές σχέσεις, σε ωραίες φιλικές συνάξεις και συζητήσεις, στα απέναντι χαμόγελα, στο αέρινα βαρύ βάδισμα, στη λιτή απλότητα, στο ανάλαφρο ντύσιμο, στον ρυθμό της ανάσας στα θλιμμένα, αμήχανα βλέμματα.. παντού.

Η αυτάρκεια γεννά την ομορφιά, όχι η φτώχεια.

Η πρώτη είναι προϊόν της συνύπαρξης πολλών συνειδήσεων, η δεύτερη έκτρωμα της εξουσίας.

Στην πρώτη ο εαυτός είναι παρών, στη δεύτερη είναι σκλάβος μιας εξαιρετικά ολέθριας, άνισης κοινωνικής σχέσης.

Για δες, όμως, η ομορφιά δεν ενδιαφέρει κανέναν εκτός αν είναι ωραία τοπία από θερινά ταξίδια ή αφορά τους κανακάρηδες και τις θυγατέρες.

Δεν εξηγούνται διαφορετικά τα τόσο ξινά πρόσωπα που βλέπουμε κάθε μέρα… αγέλαστα, αποκρουστικά σχεδόν, κατηφή, συνοφρυωμένα, κακά!

Περνούν δίπλα σου και νομίζεις ότι θέλουν να σε σφάξουν.

Τους χαμογελάς και ανταποδίδουν μ’ ένα στρυφνό, πελιδνό σήκωμα της μύτης.

Μπα!  σε καλό τους.

Λες καλημέρα ή καλησπέρα και ακούς ένα μούγκρισμα.

Τι διάολο, μισούν τον εαυτό τους;

Χλευάζουν τη στιγμή;

 Εχθρεύονται τη σάρκα και το αίμα;

Αρνούνται το γίγνεσθαι;

 Δεν θεωρούν χαμένη τη μέρα που δεν σκίρτησαν έστω μια φορά;

Νιώθουν πλήρεις και άρα υπεράνω όλων ή μήπως η ανικανότητά τους να ζήσουν χαρούμενοι τους πυργώνει στην ανέκφραστη προσωπίδα τους;

 Ήταν, πάντοτε, έτσι δύστροπη η επικοινωνία;

Θα πει κανείς: τι, επιτέλους, είναι η ομορφιά;

Ο καθένας δεν βαφτίζει όμορφο ό,τι γουστάρει;

 Ας είναι έτσι.

Για την ομορφιά της μέρας ο λόγος, του ήλιου, του ανέμου, των καρπών, των χεριών, των ματιών, ορέων και υδάτων, του γαλάζιου και του δροσερού της θάλασσας  και λοιπών συναφών με τη συμφωνία τη μελωδική των κυττάρων.

Εντάξει, η φτώχεια φέρνει γκρίνια και δυσθυμία, μίσος και μνησικακία, απογοήτευση και παραίτηση.

Όταν αδυνατείς οικονομικά για ποια ευθυμία να ακούσεις; Ποια χαρά και ποιο χαμόγελο; Και όμως.

Τότε είναι που πρέπει να στραφεί κάποιος στη χαρά, την άδολη, την υπαρξιακή, τη φυσική.

Διαφορετικά τελειώνει η ζωή (όλων).

Ουδείς πάει ασυνόδευτος στο μνήμα του.

Μερικοί χάνουν γνωστούς, φίλους, συγγενείς. Το κράτος απουσιάζει ούτως ή άλλως.

Λοιπόν στους φίλους, στις αγάπες, στους έρωτες, στο συνάνθρωπο  είναι η ομορφιά.

Αυτό είναι η ομορφιά: η φιλία, η αγάπη, ο έρωτας, η αλληλεγγύη, το νοιάζομαι   που είναι προϊόν συμπαντικών δονήσεων στις ανθρώπινες σχέσεις, που ανθεί έξω από λογοκρατικές αντιλήψεις, που σφυροκοπά αμείλικτα τη συμβατικότητα και το δήθεν, τον ολοκληρωτισμό• τρέχα γύρευε, ίσως, αλλά γιατί, παρακαλώ;

Ποιοι άλλοι κοινωνικοί δεσμοί αντιστέκονται;

Οικογένειες διαλύονται, συγγενείς απομακρύνονται, παντού ασχήμια και δυσφορία.

Αυτή είναι η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο σήμερα!

 Χθες ήταν κάτι άλλο ίσως, όπως το ίδιο και αύριο.

Σήμερα, όμως, πρέπει να νικηθεί η φτώχεια ώστε να εξαφανιστεί η σκοτεινή πλευρά (μύχιο) του ανθρώπου.

Να επινεύουμε ευκολότερα στο χαμόγελο, στο χάδι, στα υγρά βλέμματα.

Είναι τα προαπαιτούμενα του έρωτα, που κι αυτός ακμάζει ευκολότερα σε μια χαρούμενη, ελεύθερη κοινότητα, προπαντός αυτάρκη.

Μια κοινότητα που είναι σε θέση να γεννά μουσική, που ξέρει να χορεύει, να συνομιλεί, να σπαρταρά από την ηδονή της ομορφιάς, της ύπαρξης.

 Λοιπόν;