Μια βδομάδα χωρισμένη στα δυό, πιο πολύ καλοκαίρι, και λίγο φθινόπωρο. (έτσι και η ζωή..)

 Μια βδομάδα χωρισμένη στα δυό, πιο πολύ καλοκαίρι, και λίγο φθινόπωρο. (έτσι και η ζωή..)

 

Είναι δυό εποχές που συναντιούνται και χωρίζουν αδιάκοπα, ανήκουν στην ίδια χρονιά αλλά σκέφτονται διαφορετικά και όλα αυτά, αυτήν την βδομάδα (που τελειώνει ο Αύγουστος και αρχίζει ο Σεπτέμβρης) , χωρισμένη στα δυό, πιο πολύ καλοκαίρι, και λίγο φθινόπωρο.

Μερικές φορές μπερδεύονται, νομίζουν μια πως μπορεί να εισδύσει στην άλλην, αλλά αυτό κρατάει πάντα λίγο, κάποιο μικρό διάστημα ή μόνο μια περίοδο. Η σύγκρουσή τους είναι χωρίς ειρήνη και ανακωχές, γιατί είναι καθολική και διαρκής.

Νικά το Φθινόπωρο, ηττάται όμως και αυτό από την εποχή που πατά σε δυό χρονιές αλλά και προετοιμάζει την Άνοιξη και την επέλαση του Καλοκαιριού και πάλι από την αρχή..

Έτσι και στη ζωή, στη κοινωνία σε μας

Οι πάνω και οι κάτω. Οι πολλοί και οι λίγοι. Ο λαός και η εξουσία. Τα υποζύγια και οι «καβαλάρηδες». Η φτώχεια και ο πλούτος. Οι ασυμβίβαστοι και οι συμβιβασμένοι. Οι μνημονιακοί και οι αντιμνημονιακοί .. Οι νεοφιλελεύθεροι και οι φιλολαϊκοί με αρχές και ηθικές αξίες.

Οι αυταπατώμενοι και οι …

Οι άνθρωποι συχνά αυταπατώνται πως μπορεί οι κόσμοι αυτοί να συμβιώσουν, μπορεί και κάποιοι, ίσως και πολλοί, να προσχωρούν σ’ εκείνον που έχει νικήσει –οι νικητές ακόμα κι όταν δεν έχουν αίγλη έχουν εξουσία και δύναμη– αλλά η πραγματικότητα αμείλικτη(η τραγικότητα της περιόδου για την πλειοψηφία των Ελλήνων) και ανατρεπτική (;)δεν επιτρέπει τον επί πολύ εφησυχασμό.

Και διαλύει πάντα τις αυταπάτες.

Ακόμα κι αν μερικές φορές όχι έγκαιρα.

Οι αιτίες πολλές (της διάλυσης ).

Αισθητές ή ανεπαίσθητες αιτίες ξαναφέρνουν στο προσκήνιο τη σύγκρουση.

Και εντέλει, όσα και να πιστεύει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά, τα γεγονότα είναι που ορίζουν την τροπή.

Οι αυταπάτες πάντως είναι το «προνόμιο» των κάτω.

Οι πάνω δεν εφησυχάζουν ποτέ.

Αυτοί ξέρουν καλά, γι’ αυτό δεν επαναπαύονται σε προσωρινές ρυθμίσεις.

Η άθλια κατάσταση που βιώνουν ο Έλληνες(φτώχεια, ανεργία, λιτότητα, ακρίβεια, άγχος, φόροι, κατασχέσεις, ανασφάλεια, κλείσιμο επιχειρήσεων, πλειστηριασμοί…) επιβεβαιώνει του λόγου το ασφαλές.

Ένα κράτος αναίσθητο και μια εξουσία κυνική.

Όταν η κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ (υπουργοί, βουλευτές, στελέχη) μας ζητά να συνετιστούμε, να μην διαμαρτυρόμαστε, να αποδεχτούμε τη καταστροφή και τη απελπισία που βιώνουμε (αυτοί να περνούν καλά ), να πορευόμαστε σε ένα δρόμο αδιέξοδο (οχτώ χρόνια τώρα), να δικαιολογήσουμε τη κοροϊδία τους,

όταν μας ζητούν όλα αυτά (και άλλα πολλά) μας ζητούν να ζούμε ούτε σαν τη βδομάδα που έρχεται (μισή καλοκαίρι, μισή φθινόπωρο), αλλά ζούμε μόνιμα σε «χειμώνα» με κρύο και χωρίς δουλειά και χαρά, αλλά και χωρίς καθόλου καλοκαίρια και άνοιξες (αυτά θα είναι μόνο για αυτούς/ες ).

Και εδώ το δίλημμα, αποδοχή ή όχι.

Πολλές φορές έχει τεθεί ( και θα ξανατεθεί) στην ζωή του καθενός

Η αποδοχή ( ο συνετισμός δηλαδή) σημαίνει, αυτό που βιώνουμε θα συνεχίσει, δεν θα αλλάξει (πάντα η κάθε λογής εξουσία αυτό έλεγε, για θυμηθείτε… ), ότι και να λένε οι βολεμένοι της εξουσίας, περί μείωσης τους χρέους, τα μέτρα είναι πίσω(!), καλύτερες μέρες, εξαγγελίες στην ΔΕΘ Συνεχής βαρυχειμωνιά

Η μη αποδοχή σημαίνει ξεβόλεμα, υπέρβαση του ατομικού συμφέροντος (άλλωστε νομίζω πως έχει γίνει κατανοητό πως το καράβι αν βουλιάξει-έχει μπατάρει ήδη- θα μας πνίξει όλους), κοινωνία ενωμένη, αγώνας και σωστές πολιτικές επιλογές.

Αυτός ο δρόμος λύσης είναι μια αυτόματη σκέψη, τόσο αυτονόητη και τόσο ενταγμένη στην καθημερινότητά τους, όσο και οι καθημερινές σωματικές ανάγκες.

Αίτιο και αιτιατόν..

…η δράση..

Τα περιθώρια ανθρώπινων σκέψεων στενεύουν.

Ξέρουν πόσο αμείλικτος είναι ο πόλεμος των δύο κόσμων, ακόμα κι όταν δεν έχει πάρει αμείλικτες μορφές.

Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι το πόσο έχουν αφομοιώσει αυτή την αλήθεια οι πάνω, αλλά το πόσο δεν την έχουν αφομοιώσει οι κάτω.

Τα σημάδια πάντως δείχνουν προς τυφώνες.

Από εκείνους που σαρώνουν και την αλαζονεία των «μεγάλων» και τις αυταπάτες των «μικρών».

Ο κόσμος των πρωθυπουργού, των υπουργών(όλων των αποχρώσεων ), της εξουσίας αρνείται να δει τον άλλο δρόμο, τον αποκηρύττει τον θεωρεί επικίνδυνο και ανατρεπτικό, προτιμώντας τον χανουμισμό.

Επαναλαμβάνουν μονότονα, περίμενε σε λίγο θα αλλάξουν τα πράγματα, υπομονή, του χρόνου θα είναι καλύτερα…. και όλο πιο βαθιά χωνόμαστε στην καταστροφή.

Καλοκαίρια τους και Χειμώνες μας, αυτό θέλουν.

Εμείς πρέπει να θέλουμε, Φθινόπωρα ρομαντικά, Χειμώνες ζεστούς, Άνοιξες ελπιδοφόρες και Καλοκαίρια δροσερά και χαρούμενα.

Και αυτό προϋποθέτει και απαιτεί ανατροπή..

Και η ανατροπή έχει δύο πλευρές.

Το αντικειμενικό που είναι η κατάσταση της κοινωνίας (φτώχεια, αγανάκτηση, κλπ) που είναι ώριμα και το υποκειμενικό που είναι το λαϊκό κίνημα (που είναι χαμηλό και απογοητευμένο) και

το πολιτικό υποκείμενο (κόμματα, κινήσεις κλπ) που μπορεί να υποστηρίξει μια προοδευτική αλλαγή που όμως δεν έχουν κοινό βηματισμό και μάλλον είναι ανέτοιμα και εδώ πρέπει να υπεισέλθει ο ρόλος των ξεχωριστών ατόμων (του καθενός μας δηλαδή) για την ενίσχυση του υποκειμενικού στοιχείου με την παράλληλη σωστή εκλογική επιλογή.

Λοιπόν ;

Υστερόγραφο:

Τα  γραφόμενα δεν αφορούν μόνο αυτό που ονομάζεται «κεντρική πολιτική σκηνή», αλλά και τους θιάσους (ή τσίρκα αν επιθυμείτε )  που διαχειρίζονται  τα του τόπου μας  (Περιφέρεια, Δήμοι, βουλευτές κλπ)

Να πάρουμε, όμως, πρώτα μια ανάσα (Αυγουστιάτικα νοητικά παιγνιδίσματα)

Να πάρουμε, όμως, πρώτα μια ανάσα (Αυγουστιάτικα νοητικά παιγνιδίσματα)

 Μοιάζουν οι εποχές, οι αιώνες, οι στιγμές…

Απληστία, αρχομανία, αλλά και: αναποφασιστικότητα, μοιρολατρία, λύπη, θλίψη, ολιγάρκεια σε πάθη και πόθους, καταφρόνηση και κυρίως έντονη τάση για υποταγή εμπρός σε κάθε πραγματικότητα, οπισθοχώρηση  μπρος στις δυσκολίες, συμβιβασμοί με δικαιολογία τον ρεαλισμό 

 Λέξεις κενές, έως απωθητικές: αγάπη, ειρήνη, δημοκρατία. Ελευθερία ανεμόεσσα. Αξιοπρέπεια, αντιστοίχιση λόγων και πράξεων.

Οι των κορυφών τους εξυπηρετεί, αλλά οι κάτω αυτών(των κορυφών ), των πεδιάδων, ποίο  το «συμφέρον»

Οι άνθρωποι είμαστε, απλώς- παύουμε να γινόμαστε- αρνούμαστε να υπερασπιστούμε αυτό το είναι εντούτοις. Φουντώνει και θεριεύει η δεκτικότητά μας σε άνωθεν καθοδήγηση, σε καθεστώτα μάλιστα «δημοκρατικά».

Υπακούμε εύκολα, υποτασσόμαστε ευκολότερα- αγελαία πλην νοήμονα, παρακαλώ, όντα!

Ορθοφροσύνη τέλος, αλλά και: αλαλαγμοί χαράς, χοροί σωμάτων, αρμονία, κάλλος, γούστο· όλα τελειώνουν και άντε να βρεις μηχανισμούς επανεκκίνησής τους, αλλά και καιρό.

Καιρό!

 Τι καιροί ! Πού βολοδέρνει το πνεύμα ;

 Εδώ, γύρω μας, μέσα μας είναι αλλά δεν του δίνουμε σημασία.

Άλλα είναι που μας απασχολούν, μας ταλανίζουν· πώς θα κάνουμε το πνεύμα ύλη π.χ. ώστε σαν κτήνη να κορεστούμε.

Ποιος δίνει μπιρ παρά για τον κόσμο των ιδεών ;

Για το σώμα των ιδεών, εννοείται, τη φωτιά τους.

Τι σημαίνει αρετή ;

Τι ηθική ;

Τι γούστο ;

Τι αξιοπρέπεια ;

Αντίσταση ;

Αλληλεγγύη ;

Καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια.

Θα ψάχνονται, καθώς φαίνεται σύντομα, όλοι οι εστέτ, οι σνομπ, οι ιδεολόγοι της κακιάς ώρας, αλλά η κοινωνία θα τους έχει γυρίσει την πλάτη. Αμήν.

Αλλά πού θα στρέψει τη ματιά της η κοινωνία (μας) ;

Έλα, ντε.

Στην Ιστορία μήπως, στους μύθους, παλιούς και νεωτεριστικούς ;

Μήπως στην -επιτέλους- Δημοκρατία ;

Στις υψηλές και εξέχουσες συγκινήσεις ;

Στα χαώδη ένστικτα ;

Στους  κουστουμαρισμένους που με τις  γραβάτες που δεν φορούν έπνιξαν όνειρα, ελπίδες, αριστεροσύνη και που μιλούν για αυτούς οι καρέκλες ;

 Στο Παλιό που έκανε την εμφάνισή του σε Νέο μασκαρεμένο ? 

Σύγχυση.

Αδιέξοδα .

Όσο και να μοιάζουν οι εποχές και οι αιώνες, έχουν τις διαφορές τους.

 Στον τρόπο, τη μεγαλοθυμία, το ήθος, το λεξιλόγιο, τη λεπτότητα…

Ο βαθμός του φόβου μπροστά στην ελευθερία παραμένει υψηλός, κοντά στο άριστα.

Παρεμβαίνουν όθεν οι επιτήδειοι, του γνωστού.

Η απορία πώς οι λίγοι κυβερνάνε τους πολλούς παραμένει απορία παρά τις πολλές ερμηνείες που έδωσαν μεγάλες πνευματικές μορφές του παρελθόντος (αλλά και του παρόντος και σίγουρα του μέλλοντος).

Σχισμές ελευθερίας μόνο υπάρχουν στο ιστορικό γκρίζο της εξουσίας, ή στιγμές.

Στο φως εκείνων των σχισμών να τρυπώναμε, στην εκρηκτικότητα των στιγμών.

Αυτό κάνουμε εδώ που τα λέμε, αλλά πόσο άκομψα, πόσο αγελαία, πόσο ανερμάτιστα, πόσο χλευαστικά απέναντι στη μικρή μας δυνατότητα, πόσο ανίερα απέναντι στο πεπερασμένον του βίου.

Αγοραίοι, μοχθηροί, αρπαχτικά αλλά και (ενίοτε): μεγαλόθυμοι, επιεικείς, συντροφικοί, αλτρουιστές.

 Εντάξει, δεν βγάζουμε άκρη.

Αλλά «και τι τη θες την άκρη;» έλεγε παλιά καλός φίλος.

Αυγουστιάτικα νοητικά παιγνιδίσματα.

Δεν είναι κι άσχημα αν και δεν οδηγούν πουθενά… η ομήγυρις να 'ναι καλά.

Και είναι, μην τη ματιάσουμε.

Κάπως έτσι ήμασταν πριν από την κρίση· ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξει και μετά κρίση εποχή και δεν είναι αστείο ή ευφυολογημάτιον, κάτι περισσότερο γνωρίζουν οι πολιτικοί, οι επιτήδειοι που λέγαμε (αλλά αντιπρόσωποί μας, μην ξεχνιόμαστε).

Ας πούμε τέλος στη δικτατορία της ευημερίας είτε του πριν είτε του μετά, ακόμη και του ουδέποτε. Χάρμα!

Έτσι κι αλλιώς χάθηκε η υγιής εσωτερική, ομαλή και αρμονική χαρά που συγκροτεί τη δύναμη για συμπάθεια και το αμοιβαίον της ανεκτικότητας.

Δέσμιοι της ολιγοσύνης, όχι του φωτός!

Ας υποκλιθούμε ξανά στον Αύγουστο, γιατί όχι;

Προσοχή στη μέση (μας)!

 Φεύγει το καλοκαίρι -πολύ καλά!- κι ούτε που το συναντήσαμε παρά τους θορύβους του και την ξετσιπωσιά του.

Μου διαμήνυσε τις διαδικτυακός φίλος:  

«Γράψε μας, αγαπητέ, αν ξέρεις, θα δούμε βελτίωση της ζωής, αν θα ξεφύγουμε από το λάκκο των μνημονίων ; Θα αλλάξει τούτη η κώ..κατάσταση στην Ηλεία; Και άσε τα φιλοσοφήματα για τις εποχές και τον Αύγουστο. Μας υποχρέωσες»!

Καλώς.

Μετά της Παναγίας θα τα πούμε…

..και για τα μνημόνια που δεν φεύγουμε …

… και για τους μεταλλαγμένους που κυβερνούν και για τους μουχλιασμένους που θέλουν να ξανακυβερνήσουν( που «ξεχνούν» ότι έχουν ψηφίσει όλα τα προηγούμενα μνημόνια, συμπεριλαμβανομένου και αυτού που έφεραν οι νυν κυβερνώντες και για τα κάθε λογής πολιτικά απολειφάδια-τσόντες της πολιτικής και για τους βρωμερούς  φασίστες

…και για όλους αυτούς  φταίνε που η Ελλάδα μας   τα τελευταία οκτώ χρόνια έχει χάσει το 25% του ΑΕΠ της, έχει ξεπουλήσει βασικές της υποδομές και έχει υπογράψει με ευρεία πλειοψηφία στη Βουλή να υποθηκεύσει την ύπαρξή της για τα επόμενα 90 χρόνια, με έναν και μόνο στόχο: «μια βάρδια» στην καρέκλα της εξουσίας και με μια εξήγηση «Οι προηγούμενοι φταίνε»...

…και για τους άθλιους που κατάστρεψαν την Ηλεία, τον Πύργο κλπ

…και για τους νέους ( ή και παλιούς)  σωτήρες που ενδυθούν την μορφή της οσίας παρθενοπιπίτσας για να (ξανα)υφαρπάσουν την ψήφο των πολιτών(?) στις επερχόμενες Δημοτικόπεριφερειακές εκλογες (Κατσιφάρας, Λιατσής, Κοτζάς, Χριστοδουλόπουλος, Καστρινός κλπ.. )και τα νέα και παλιά «φρούτα» στον Πύργο και αλλού…

…και για τους νταβατζήδες  της Ηλείας (εκδότες, παρατρεχάμενους, ορντίναντσες και παρατρεχάμενους…)

…και για τα «εγκλήματα», τα σκάνδαλα και τις αρπαχτές και τα ονόματα τους ( της Ηλείας εννοώ) …

Να πάρουμε, όμως, πρώτα μια ανάσα.

Να προλάβουμε κάτι από το υπολείμματα και το υπόλοιπο του Αυγούστου, με τα φρούτα και τα ζαρζαβατικά, καμιά βουτιά στην θάλασσα, κάνα ξενύχτι, με μεζέδες, κάποιες μουσικές, κάποιοι χοροί(…),  μερικά τσιμπούσια, κάποιες βόλτες με θέα (…, στην Ανδρίτσαινα, στου Καϊάφα, στον Αλφειό, στον Αϊ-Λια, …) και κάποιες ματιές και αισθήσεις που λείπουν..

Καλό βόλι.

Να μας βρει στο κούτελο, να ησυχάσουμε ! ;

«Άτιμος είναι ο κόσμος τούτος …, άδικος τιποτένιος»

«Άτιμος είναι ο κόσμος τούτος …, άδικος τιποτένιος»

Είναι μέρες που στερεύεις και ταυτόχροναπνίγεσαι από αυτά που έχεις να πεις.

Είναι που το καλοκαίρι ομορφαίνει και χρωματίζει την ζωή μας  αλλά οι βαρυχειμωνιές είναι μέσα και λυσσομανούν στο κάθε μέρα των  κάθε ανθρώπων.

Καύσωνες και φωτιές αλλά ταυτόχρονα και κοινωνικός παγετός :Φτώχεια, αδιέξοδα, λογαριασμοί, ανεργία, εξευτελιστικοί μισοί και απλήρωτοι, εξοντωτικά και εξευτελιστικά ωράρια εργασίας, πλειστηριασμοί, κατασχέσεις, μαγαζιά και επιχειρήσεις που φυτοζωούν, επιχειρηματίες που τους κυνηγούν τα ..πος και τα γιατί, η εφορία, το ΤΕΒΕ, αγροτικά προϊόντα με εξευτελιστικές τιμές, τα παιδιά στην ξενιτιά, δύσκολο το χαρτζιλίκι των παιδιών, κομμένες οι συντάξεις και οι διακοπές «άστα να πάνε»

Ο κόσμος ανασαίνει με θόρυβο, κι άλλες φορές χωρίς να βγάζει άχνα. Ανάμεσα στη σιωπή και στη φασαρία υπήρχαν πάντα.

Ο λαός (εμείς ) αναμεσά στο «Ωχ» και το «Αχ» και τις ξεγυρισμένες βρισιές  που αν τις έγραφα θα κοκκίνιζε το χαρτί ( ή οθόνη δηλαδή ) .

Παντού μιλούν και πόνος τους, η στεναχώρια τους «πλημμυρίζει» τις παραλίες, βουίζει στις ουρές στις τράπεζες,

Λαός-όνος που αμίλητος, σιωπηλός και ντροπιασμένος κουβαλά τα χρέη της χώρας…. χρέη που δημιούργησαν οι ώς τώρα κυβερνήσαντες (και αν φώναζαν και μερικοί -αν!) ποιος τους έδινε σημασία].

Νοικοκύρηδες που ’χασαν το βιος τους, τα μυαλά τους και τις οικογένειές τους, που οδεύουν στα ψυχιατρεία ή στην κρεμάλα• άνθρωποι νομοταγείς, που ουδέποτε έδειξαν συμπάθεια στα αριστερά κόμματα προτιμώντας ησυχία – τάξη – ασφάλεια.

Τους βλέπεις. Τους γυαλίζει το μάτι. Είναι έτοιμοι να εφορμήσουν στη λογική της τρόικας και της κυβέρνησης και να την κατασπαράξουν. Ένας Θεός ξέρει τι τους συγκρατεί.

Απορρυθμισμένες ζωές, ασυντόνιστες, φριχτές, μες στην ανέχεια και τον τρόμο για τα παιδιά και το αύριο.

Προχωρούν με δόντια σφιγμένα και πρόσωπα σκοτεινά αρνούμενοι να δουν έστω και ελάχιστο φως.

Βρίζουν τους πάντες, όλοι τούς φταίνε, όλοι είναι αλήτες, λωποδύτες, κλέφτες, απατεώνες (είναι οι πιο ήπιοι υβριστικοί χαρακτηρισμοί).

Παρόντες σαν μην ήταν εκεί, σαν να ανήκαν σε ένα άλλο μέλλον, που δεν το ήξεραν, αλλά και δεν τους απασχολούσε.

Εκείνοι το εδώ εκπλήρωναν.

Κι ήταν φορές που μικροπιάνονταν, μικραίνοντας κι εκείνοι.

 Κι άλλες φορές συνήργησαν σε φτηνές απομιμήσεις του σχεδίου τους.

Πώς αλλιώς να διασχίσουν τόσο πυρετό;

 Άλλαζαν.

Αλλά αναγνωρίζονταν πάντα από κάποια εμφανή σήματα, κάποια αστραπή στο βάθος των ματιών τους ή τις αυλακιές στο μέτωπο, που δίναν σημασία στα ελάχιστα.

Δεν είναι εκείνο που λέμε κόντρα στον καιρό (ούτε μπορείς να πεις, εποχή να τραγουδήσεις «καβάλα πάμε στον καιρό»), είναι όμως μια αναμέτρηση μαζί του, και κυρίως η επιμονή στη διαδοχή των εποχών.

Σύννεφα στις ψυχές, κάγκελα παντού …στις ζωές, βάλαν και στις ελπίδες τώρα , οι άτιμοι!

Φυσικά, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να διώξεις τα σύννεφα.

Τα μαγικά δεν φτουράνε και οι ευχές δεν πιάνουν.

Όμως και πάλι δεν βρίσκεις το λόγο για να υποχωρήσεις.

Αν υποχωρήσεις, κινδυνεύεις να θρονιαστεί ο χειμώνας μέσα σου, κι όταν θα έρθουν οι ζέστες εσύ να παγώνεις ακόμα.

Είναι ύπουλο πράγμα το κρύο.

Μένει πολύ, ακόμα κι όταν έχει αλλάξει ο καιρός.

Συνεχίζεις λοιπόν, με μια απογοήτευση και μια πεποίθηση.

Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Προσοχή, όχι περιμένοντας παθητικά πότε θα φύγουν τα σύννεφα, αλλά προχωρώντας κατευθείαν και ενάντια, με τη βεβαιότητα πως μόνον έτσι θα επισπευσθούν, ενίοτε δε και θα υπάρξουν, οι εξελίξεις.

 Σε πτοεί, βέβαια, πως έρχονται έτσι ανάποδα τα πράγματα.

Πως τόσες προσδοκίες σε αιθρία διαψεύδονται ή παραμένουν αζήτητες, ίσως και να χλευάζονται∙ πως έχουν αραιώσει επικίνδυνα οι συμμέτοχοι στις εξόδους της πλατείας, πως λιγότερες επενδύσεις γίνονται σε πεποιθήσεις και περισσότερες σε αναγκαίους συμβιβασμούς με το τι μπορούμε να κάνουμε∙ δεν μπορείς να τα βάλεις με τον καιρό.

Αλλά, επειδή έχεις συμμαχήσει με το καλοκαίρι, πάντα σε αυτό τον τόπο οι ονειροβάτες  έχουν ισχυρές συμμαχίες με το καλοκαίρι, παραμένεις σταθερός, όχι στη βεβαιότητα της νομοτέλειας, αλλά της ανάγκης. Και θα βγεις ξανά στην πλατεία, επιμένοντας στα καλοκαίρια.

…και εμείς  ;

Τους βλέπεις. Τους γυαλίζει το μάτι. Είναι έτοιμοι να εφορμήσουν στη λογική της τρόικας και της κυβέρνησης και να την κατασπαράξουν.

 Ένας Θεός ξέρει τι τους συγκρατεί.

Ο κόσμος ανασαίνει με θόρυβο, κι άλλες φορές χωρίς να βγάζει άχνα.

Ανάμεσα στη σιωπή και στη φασαρία υπήρχαν πάντα.

…και ανάθεταν…

με την  σιωπηρή ψήφο

και την φασαριόζικη υποστήριξη των κομμάτων που μας κατάστρεψαν και τους κορόιδεψαν ..

Και πολλοί ετοιμάζονται να ξανακάνουν το ίδιο,

 μετά το χαμογελαστό παιδί ( που πήρε τον στεναγμό και την ελπίδα του λαού και την έκανε καρέκλα),

 με το ζαβό (που ξερογλείφεται  για ένα κοκαλάκι της εξουσίας) για να ισοπεδώσει τα «πάντα όλα» ,

από την μια «ελπίδα» στην άλλη,

..όσο δε για τον τόπο μας … την Ηλεία, τον Πύργο, την Αμαλιάδα, τον Κάμπο , την Ολυμπία,

η γελοιότητα και η διαπλοκή παρελαύνει,

οι καρεκλοκαθισμένοι άρχισαν να περπατούν με τα τέσσερα για να ξαναεκλεγούν και συνεχίσουν την καταστροφή του τόπου μας και να παραμείνουν στο ύψος του τίποτα τους( και μας..) ,

οι καρεκλοεπιθυμούντες μπουσουλώντας( και έρποντας και γλύφοντας … )στα τέσσερα για να απολαύσουν τα οφέλη και το ύψος της καρέκλας …,

τα μέσα ενημέρωσης της Ηλείας σε ρόλο λιβανιστηριού, οικονομισάριων, ρεμούλας, λαμογιάς και για κάποιους ανόητους βλάκες μέσο αυτοπροβολής και επίδειξης και που δεν καταλαβαίνουν (δεν έχουν καθόλου νιονιό – πουνα το βρούν ; ) ότι δεν είναι λέοντες αλλά τρωκτικά, σαπρόφυτα, κατσαρίδες και γελοίοι   

Όλοι τους ( στην Ηλεία αλλά αλλού..) ξεδιάντροποι καρεκλολάτρες, ανίδεοι, τυχάρπαστοι, ενθυλακωμένοι το δημόσιο χρήμα, μαζί τους και αυτοί στα ουζάδικα και στις ατέρμονες κομματικές συνάξεις της μπαρουφολογίας

Αυτοί, λοιπόν δουλικά υποτελείς στα αφεντικά τους ( η κάθε κυβέρνηση, ο κάθε Κατσιφάρας, ο κάθε εκδότης –τα τρωκτικά που είπαμε πιο πάνω ..),  γιατί από τα αφεντικά τους ελπίζουν να διαιωνίσουν τις καρέκλες της εξουσίας τους.

 Μόνος στόχος  τους ( πασπαλισμένος με λίγη ανάπτυξη, σχέδιο,, όραμα, ευαισθησία, αγάπη για τον λαό κλπ κλπ…) είναι η καρέκλα και το χρήμα ( .

Και μόνη ιδεολογία τους.

Τόσα χρόνια το ίδιο έργο σε επανάληψη και με κομπάρσους  εμάς

Τόσα χρόνια τώρα περνάμε (τις) θύελλες (τους).

Πάθαμε!

Δεν μάθαμε ?

Εγώ…..  ;( Ευτυχώς που υπάρχεις και συ, το καλοκαίρι μου,  το χαμόγελο σου, ο χορός  σου…)

Ιδού …  :

«Ατιμος είναι ο κόσμος τούτος Αγά μου, άδικος τιποτένιος. Οι πιο καλοί πεινούν κι αδικιούνται, οι πιο κακοί τρων και πίνουν και κυβερνούν, χωρίς πίστη, χωρίς ντροπή, χωρίς αγάπη. Δεν μπορεί πια το άδικο να βαστάξει! Θα βγω στους γύρω δρόμους, θα σταθώ στις πλατείες, θανέβω στις στέγες και θα φωνάξω: Ελάτε όλοι οι πεινασμένοι κι οι αδικημένοι κι οι τίμοι να σμίξουμε, να βάλουμε φωτιά, να καθαρίσει η γης από δεσποτάδες κι αφεντάδες κι αγάδες.

…Θάθελα Αγά μου, νάχα τη δύναμη να σηκωθώ , να κηρύξω σε όλο τον κόσμο επανάσταση. Να ξεσηκώσω όλους τους ανθρώπους, άσπρους, μαύρους, κίτρινους, να γίνουμε ένας στρατός της πείνας παντοδύναμος και να μπούμε στις μεγάλες σαπισμένες πολιτείες και στα άτιμα παλάτια και στα ξετσίπωτα σεράγια της Πόλης και να βάλουμε φωτιά!»

Ν. Καζαντζάκης, «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»

...…Θάθελα ...

(Δι)Άγγελμα Αυγούστου και προϋπάντηση του

(Δι)Άγγελμα Αυγούστου και  προϋπάντηση του

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά. Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά. (Οδυσσέας Ελύτης)

Εγώ ειμί η χλεύη της λογικής, η μετωνυμία του ονείρου και των ψευδαισθήσεων, το ρεύμα των ροών των ποταμών και των θαλασσών, ολετήρας ναών εννοιών που πυροβολούν το ασυνείδητο και το ένστικτο.

Άπληστος, ακόρεστος μήνας, αδηφάγος δολοφονικός, πυροβολώ στερεότυπα και μεταφορές, βγάζω τη γλώσσα σε ό,τι δεν είναι εμπύρως εμπειρικό, μασκαρεύω τα πλήθη που αγεληδόν λούονται στην κάψα του ηλιακού συστήματος.

Μήνας αρχέτυπος, της εξαπάτησης και του πανηγυριού μύστης, απελευθερωτής και είρων, της αβεβαιότητας εραστής, πλημμυρισμένος από σκιρτήματα, φλογισμένος από πάθη ιερά κι ανίερα, πρωταγωνιστής του χρόνου και του μαγεμένου χώρου.

Αρχαίοι κίονες με υποβαστάζουν, δοκάρια σκληρά, πεπυργωμένα στο παιγνίδισμα των στιγμών.

Πήγνυται και σκληρύνεται το αίμα μου, τέτοιος μήνας είμαι, ευδιάθετος στη θέα παλλόμενων νευρικών ινών, στο τρέμισμα της απάθειας.

Εγώ ειμί το άπειρον του πεπερασμένου βίου, άμορφο και εύμορφο, ιατό και ανίατο θορύβημα, ελεύθερο, ασυγκράτητο, σαγηνευτικό. Εντός μου πληθύνονται λαχτάρες ανθρώπων, καρποί φυτών-δέντρων-ψυχών.

Εγώ ειμί η αράχνη του τρόπου σας και του ύφους σας, της δειλίας και του σθένους σας, της ασάφειας και της ανεξαρτησίας σας.

Είμαι ο μαγικός μήνας Αύγουστος… τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο, χρυσός μασκαράς και σάτυρος, δαίμονας και άγγελος κρυφών επιθυμιών, βασανισμένων, φυλακισμένων.

Πρωτόγονος κι εγκάρδιος, φίλος κι εχθρός του νου και των οπαδών του, αμοραλιστής και ευαίσθητος, μικρός και μέγας.

Σε μένα θυσιάζετε τη σχισμή του πάθους και του άγνωστου, του ανέλπιστου, που θέλετε να το αγγίξετε, να το θωπεύσετε• εις μάτην.

Μήνας τετελεσμένος και μήνας διαρκείας, απυρόβλητος, γενναίος, ζεστός και υγρός.

 Φωτεινός μήνας. Λάμπουν οι στιγμές (ωσάν στο φεγγαρόφως εφάνη η ομορφιά (σου) και το μέλλον, το παρόν και που θέλει να είναι και παρελθόν …)

Κι ερωτικός(…Τον Αύγουστο και οι γριές κάνουνε ξετσιπασιές…)  , μην ξεχνιόμαστε, ορχηστής των σπλάγχνων και της αιθέριας τρέλας, ταξιδευτής σε κρύα και παγερά υψίπεδα, φυγάς θεόθεν και αλήτης, αμέριμνος, ποντοπόρος, ποντομέδων, παρδαλός και οινόφλυξ, τέρας βεβαιοτήτων που τις πλάθω μόνος, χωρίς τη φτωχή, μικρή σας πραγματικότητα, αγαπητοί πολίτες, Ελληνες, φιλέλληνες, Ελλαδίτες, παρέλληνες, μισέλληνες, υπερέλληνες, αγαθοί στο δέμας και στην τάξη, αιμοδότες της ανίας και της στενοκεφαλιάς, μικροί «πιστοί» δογματόφρονες μηρυκαστικοί.

Υπερήφανος μήνας.

Ναι.

Προκλητικός, παιγνιδιάρης, ζιζανιοφόρος, διαβολάκος-υφαρπάζω και διαφεντεύω καρδούλες- ατακτούλης και πονηρούλης μήνας, αλλά και διαστροφέας και εκμαυλιστής, φυγόπονος κι αιθεροβάμων, ανελέητος και αλληγορικός.

Τι άλλο;

Προστάτης του αλλοπρόσαλλου και του τυχαίου, του πλαγκτού παιδαγωγός, της πείνας και του ολέθρου εξολοθρευτής.

Ανασκαφέας του ασυνείδητου, της κραιπάλης, του οίστρου και των άστρων συνοδοιπόρος.

Αντίπαλος της κάθε υποταγμένης κυβέρνησης του τόπου,

ανταγωνιστής των καταστροφέων της Ηλείας, της πόλης μου ( του Πύργου και της κάθε πόλης και χωριού  του τόπου μου),

αντ..αγωνιζόμενος τους δήθεν, τους τυχάρπαστους, τους άθλιους επιβητόρες/ παρασίτα (ντενεκέδες, κλέφτες και νταβατζήδες) του πανέμορφου  τόπου μας … της Ηλείας, της πόλης μου ( του Πύργου και της κάθε πόλης και χωριού  του τόπου μου),

εχθρός  της διαπλοκής της αλυσίδας  των μηδενικών (εκδοτών, ετερόφωτων και σκοτεινών πολιτικών, άθλιων εκμεταλλευτών του πόνου και της δυστυχίας ) που το όραμα τους για το μέλλον του τόπου (… της Ηλείας, της πόλης μου .. του Πύργου και της κάθε πόλης και χωριού  του τόπου μου), φτάνει  μέχρι το βάθος της τσέπης τους και το ύψος  της εξουσιαστικής καρέκλας (τους)..ερπετά, χρηματοφάγοι

πολέμιός τους (…εγώ…  -εσείς ?).

Κοντά μου οι διαφωνούντες, οι αντιρρησίες, οι οργισμένοι, οι κουρασμένοι. Οι απογοητευμένοι, οι νέοι και διαβολείς της πολιτικάντικης σκέψης και ρητορικής αυθάδειας.

Ευτυχώς, να λέμε, που υπάρχει τούτος ο μήνας(Αύγουστε καλέ μου μήνα, να ‘σουν δυο φορές το χρόνο…).

Λοξίας μεν, ο Αύγουστος (και εγώ...), αλλά τουλάχιστον διαφορετικός.

«Ο Αύγουστος

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά

Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά

Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σέναν ορκιζόμαστε

Πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε

Απ΄την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε

Κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν΄ανάψουμε

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά

Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.»

(Τα Ρω του Έρωτα, Οδ. Ελύτης)

…. Αχ !!!  … «Αύγουστε, καλέ μου μήνα, να ’σουν τρεις βολές (φορές) το χρόνο!»