«Άτιμος είναι ο κόσμος τούτος …, άδικος τιποτένιος»

«Άτιμος είναι ο κόσμος τούτος …, άδικος τιποτένιος»

Είναι μέρες που στερεύεις και ταυτόχροναπνίγεσαι από αυτά που έχεις να πεις.

Είναι που το καλοκαίρι ομορφαίνει και χρωματίζει την ζωή μας  αλλά οι βαρυχειμωνιές είναι μέσα και λυσσομανούν στο κάθε μέρα των  κάθε ανθρώπων.

Καύσωνες και φωτιές αλλά ταυτόχρονα και κοινωνικός παγετός :Φτώχεια, αδιέξοδα, λογαριασμοί, ανεργία, εξευτελιστικοί μισοί και απλήρωτοι, εξοντωτικά και εξευτελιστικά ωράρια εργασίας, πλειστηριασμοί, κατασχέσεις, μαγαζιά και επιχειρήσεις που φυτοζωούν, επιχειρηματίες που τους κυνηγούν τα ..πος και τα γιατί, η εφορία, το ΤΕΒΕ, αγροτικά προϊόντα με εξευτελιστικές τιμές, τα παιδιά στην ξενιτιά, δύσκολο το χαρτζιλίκι των παιδιών, κομμένες οι συντάξεις και οι διακοπές «άστα να πάνε»

Ο κόσμος ανασαίνει με θόρυβο, κι άλλες φορές χωρίς να βγάζει άχνα. Ανάμεσα στη σιωπή και στη φασαρία υπήρχαν πάντα.

Ο λαός (εμείς ) αναμεσά στο «Ωχ» και το «Αχ» και τις ξεγυρισμένες βρισιές  που αν τις έγραφα θα κοκκίνιζε το χαρτί ( ή οθόνη δηλαδή ) .

Παντού μιλούν και πόνος τους, η στεναχώρια τους «πλημμυρίζει» τις παραλίες, βουίζει στις ουρές στις τράπεζες,

Λαός-όνος που αμίλητος, σιωπηλός και ντροπιασμένος κουβαλά τα χρέη της χώρας…. χρέη που δημιούργησαν οι ώς τώρα κυβερνήσαντες (και αν φώναζαν και μερικοί -αν!) ποιος τους έδινε σημασία].

Νοικοκύρηδες που ’χασαν το βιος τους, τα μυαλά τους και τις οικογένειές τους, που οδεύουν στα ψυχιατρεία ή στην κρεμάλα• άνθρωποι νομοταγείς, που ουδέποτε έδειξαν συμπάθεια στα αριστερά κόμματα προτιμώντας ησυχία – τάξη – ασφάλεια.

Τους βλέπεις. Τους γυαλίζει το μάτι. Είναι έτοιμοι να εφορμήσουν στη λογική της τρόικας και της κυβέρνησης και να την κατασπαράξουν. Ένας Θεός ξέρει τι τους συγκρατεί.

Απορρυθμισμένες ζωές, ασυντόνιστες, φριχτές, μες στην ανέχεια και τον τρόμο για τα παιδιά και το αύριο.

Προχωρούν με δόντια σφιγμένα και πρόσωπα σκοτεινά αρνούμενοι να δουν έστω και ελάχιστο φως.

Βρίζουν τους πάντες, όλοι τούς φταίνε, όλοι είναι αλήτες, λωποδύτες, κλέφτες, απατεώνες (είναι οι πιο ήπιοι υβριστικοί χαρακτηρισμοί).

Παρόντες σαν μην ήταν εκεί, σαν να ανήκαν σε ένα άλλο μέλλον, που δεν το ήξεραν, αλλά και δεν τους απασχολούσε.

Εκείνοι το εδώ εκπλήρωναν.

Κι ήταν φορές που μικροπιάνονταν, μικραίνοντας κι εκείνοι.

 Κι άλλες φορές συνήργησαν σε φτηνές απομιμήσεις του σχεδίου τους.

Πώς αλλιώς να διασχίσουν τόσο πυρετό;

 Άλλαζαν.

Αλλά αναγνωρίζονταν πάντα από κάποια εμφανή σήματα, κάποια αστραπή στο βάθος των ματιών τους ή τις αυλακιές στο μέτωπο, που δίναν σημασία στα ελάχιστα.

Δεν είναι εκείνο που λέμε κόντρα στον καιρό (ούτε μπορείς να πεις, εποχή να τραγουδήσεις «καβάλα πάμε στον καιρό»), είναι όμως μια αναμέτρηση μαζί του, και κυρίως η επιμονή στη διαδοχή των εποχών.

Σύννεφα στις ψυχές, κάγκελα παντού …στις ζωές, βάλαν και στις ελπίδες τώρα , οι άτιμοι!

Φυσικά, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να διώξεις τα σύννεφα.

Τα μαγικά δεν φτουράνε και οι ευχές δεν πιάνουν.

Όμως και πάλι δεν βρίσκεις το λόγο για να υποχωρήσεις.

Αν υποχωρήσεις, κινδυνεύεις να θρονιαστεί ο χειμώνας μέσα σου, κι όταν θα έρθουν οι ζέστες εσύ να παγώνεις ακόμα.

Είναι ύπουλο πράγμα το κρύο.

Μένει πολύ, ακόμα κι όταν έχει αλλάξει ο καιρός.

Συνεχίζεις λοιπόν, με μια απογοήτευση και μια πεποίθηση.

Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Προσοχή, όχι περιμένοντας παθητικά πότε θα φύγουν τα σύννεφα, αλλά προχωρώντας κατευθείαν και ενάντια, με τη βεβαιότητα πως μόνον έτσι θα επισπευσθούν, ενίοτε δε και θα υπάρξουν, οι εξελίξεις.

 Σε πτοεί, βέβαια, πως έρχονται έτσι ανάποδα τα πράγματα.

Πως τόσες προσδοκίες σε αιθρία διαψεύδονται ή παραμένουν αζήτητες, ίσως και να χλευάζονται∙ πως έχουν αραιώσει επικίνδυνα οι συμμέτοχοι στις εξόδους της πλατείας, πως λιγότερες επενδύσεις γίνονται σε πεποιθήσεις και περισσότερες σε αναγκαίους συμβιβασμούς με το τι μπορούμε να κάνουμε∙ δεν μπορείς να τα βάλεις με τον καιρό.

Αλλά, επειδή έχεις συμμαχήσει με το καλοκαίρι, πάντα σε αυτό τον τόπο οι ονειροβάτες  έχουν ισχυρές συμμαχίες με το καλοκαίρι, παραμένεις σταθερός, όχι στη βεβαιότητα της νομοτέλειας, αλλά της ανάγκης. Και θα βγεις ξανά στην πλατεία, επιμένοντας στα καλοκαίρια.

…και εμείς  ;

Τους βλέπεις. Τους γυαλίζει το μάτι. Είναι έτοιμοι να εφορμήσουν στη λογική της τρόικας και της κυβέρνησης και να την κατασπαράξουν.

 Ένας Θεός ξέρει τι τους συγκρατεί.

Ο κόσμος ανασαίνει με θόρυβο, κι άλλες φορές χωρίς να βγάζει άχνα.

Ανάμεσα στη σιωπή και στη φασαρία υπήρχαν πάντα.

…και ανάθεταν…

με την  σιωπηρή ψήφο

και την φασαριόζικη υποστήριξη των κομμάτων που μας κατάστρεψαν και τους κορόιδεψαν ..

Και πολλοί ετοιμάζονται να ξανακάνουν το ίδιο,

 μετά το χαμογελαστό παιδί ( που πήρε τον στεναγμό και την ελπίδα του λαού και την έκανε καρέκλα),

 με το ζαβό (που ξερογλείφεται  για ένα κοκαλάκι της εξουσίας) για να ισοπεδώσει τα «πάντα όλα» ,

από την μια «ελπίδα» στην άλλη,

..όσο δε για τον τόπο μας … την Ηλεία, τον Πύργο, την Αμαλιάδα, τον Κάμπο , την Ολυμπία,

η γελοιότητα και η διαπλοκή παρελαύνει,

οι καρεκλοκαθισμένοι άρχισαν να περπατούν με τα τέσσερα για να ξαναεκλεγούν και συνεχίσουν την καταστροφή του τόπου μας και να παραμείνουν στο ύψος του τίποτα τους( και μας..) ,

οι καρεκλοεπιθυμούντες μπουσουλώντας( και έρποντας και γλύφοντας … )στα τέσσερα για να απολαύσουν τα οφέλη και το ύψος της καρέκλας …,

τα μέσα ενημέρωσης της Ηλείας σε ρόλο λιβανιστηριού, οικονομισάριων, ρεμούλας, λαμογιάς και για κάποιους ανόητους βλάκες μέσο αυτοπροβολής και επίδειξης και που δεν καταλαβαίνουν (δεν έχουν καθόλου νιονιό – πουνα το βρούν ; ) ότι δεν είναι λέοντες αλλά τρωκτικά, σαπρόφυτα, κατσαρίδες και γελοίοι   

Όλοι τους ( στην Ηλεία αλλά αλλού..) ξεδιάντροποι καρεκλολάτρες, ανίδεοι, τυχάρπαστοι, ενθυλακωμένοι το δημόσιο χρήμα, μαζί τους και αυτοί στα ουζάδικα και στις ατέρμονες κομματικές συνάξεις της μπαρουφολογίας

Αυτοί, λοιπόν δουλικά υποτελείς στα αφεντικά τους ( η κάθε κυβέρνηση, ο κάθε Κατσιφάρας, ο κάθε εκδότης –τα τρωκτικά που είπαμε πιο πάνω ..),  γιατί από τα αφεντικά τους ελπίζουν να διαιωνίσουν τις καρέκλες της εξουσίας τους.

 Μόνος στόχος  τους ( πασπαλισμένος με λίγη ανάπτυξη, σχέδιο,, όραμα, ευαισθησία, αγάπη για τον λαό κλπ κλπ…) είναι η καρέκλα και το χρήμα ( .

Και μόνη ιδεολογία τους.

Τόσα χρόνια το ίδιο έργο σε επανάληψη και με κομπάρσους  εμάς

Τόσα χρόνια τώρα περνάμε (τις) θύελλες (τους).

Πάθαμε!

Δεν μάθαμε ?

Εγώ…..  ;( Ευτυχώς που υπάρχεις και συ, το καλοκαίρι μου,  το χαμόγελο σου, ο χορός  σου…)

Ιδού …  :

«Ατιμος είναι ο κόσμος τούτος Αγά μου, άδικος τιποτένιος. Οι πιο καλοί πεινούν κι αδικιούνται, οι πιο κακοί τρων και πίνουν και κυβερνούν, χωρίς πίστη, χωρίς ντροπή, χωρίς αγάπη. Δεν μπορεί πια το άδικο να βαστάξει! Θα βγω στους γύρω δρόμους, θα σταθώ στις πλατείες, θανέβω στις στέγες και θα φωνάξω: Ελάτε όλοι οι πεινασμένοι κι οι αδικημένοι κι οι τίμοι να σμίξουμε, να βάλουμε φωτιά, να καθαρίσει η γης από δεσποτάδες κι αφεντάδες κι αγάδες.

…Θάθελα Αγά μου, νάχα τη δύναμη να σηκωθώ , να κηρύξω σε όλο τον κόσμο επανάσταση. Να ξεσηκώσω όλους τους ανθρώπους, άσπρους, μαύρους, κίτρινους, να γίνουμε ένας στρατός της πείνας παντοδύναμος και να μπούμε στις μεγάλες σαπισμένες πολιτείες και στα άτιμα παλάτια και στα ξετσίπωτα σεράγια της Πόλης και να βάλουμε φωτιά!»

Ν. Καζαντζάκης, «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»

...…Θάθελα ...