«Ίσως τα όχι μας μας έκαναν αυτό που είμαστε, όχι τα ναι μας. Ίσως ...» (Κ.Π. Καβάφης)

«Ίσως τα όχι μας μας έκαναν αυτό που είμαστε, όχι τα ναι μας. Ίσως ...»

Όχι λοιπόν στους αρνητές της Ζωής, στους αριβιστές, στους θανατολάγνους (θάνατος φώναζαν και κραύγαζαν οι φασίστες), στους δωσίλογους· σ' όλους που αγαπάνε το τομάρι τους μόνο και όχι την απεραντοσύνη του ανθρώπου.

Όχι στους ρηχούς και επιπόλαιους, στους μονομανείς και αυτούς που θεωρούν ότι κατέχουν τη μοναδική αλήθεια· στους επηρμένους βολεμένους, στους τσαλαβουτητές ιδεών, στους κατασκευάζοντες συμπεριφορά (στιλ!), στους δήθεν, ναι.

Όχι στους κομματόφρονες και σ' αυτούς που αρέσκονται στην υποταγή αγαπώντας την μάλιστα· σ' όσους εκχωρούν τη διαχείριση της ζωής τους σ' εκπροσώπους και σ' όσους έχουν υποβαθμίσει την πολιτική, θεωρώντας ότι αυτή περιορίζεται στο κράτος μόνο.

Όχι σε όσους έχουν απαρνηθεί την έννοια πολίτης και χαρίζουν το είναι τους σε πολιτικούς και νόμους απρόσωπους· σ' εκείνους που φοβούνται να είναι ελεύθεροι και να συναποφασίζουν για την τύχη τους και των παιδιών τους· σε όλους εκείνους που ενημερώνονται για το τι συμβαίνει από εν διατεταγμένη υπηρεσία δημοσιογράφους, από παπαγαλάκια και προπαγανδιστές ενός στυγερού, άνισου και άδικου πολιτικού συστήματος.

Όχι σ' εκείνους που βαδίζουν σαν τη χήνα, σε δολοφόνους ανυπεράσπιστων και κατατρεγμένων, στους βιαστές της ειρήνης και της χαράς της συνύπαρξης, σε κάποιους ασύδοτους αγράμματους που υποβοηθούνται από μηχανισμούς καταστολής και από παρακρατικές σέχτες, αλλά και σε όλους που σφυρίζουν αδιάφορα βλέποντας μπροστά στα μάτια τους το μεγάλο έγκλημα κατά της ισότητας των ανθρώπων.

Όχι στους καθηγητές – δασκάλους – πανεπιστημιακούς που δεν ενδιαφέρονται για τους μαθητές-φοιτητές, αλλά μόνο για την καριέρα τους και φυσικά όχι στους γιατρούς που πλουτίζουν με φακελάκια κυνικά ασκούντες το λειτουργικό (;) επάγγελμά τους· σε κάθε έναν τέλος πάντων που γνωρίζει ότι η επιστήμη του είναι αναγκαία και πολλοί εξαρτώνται απ' αυτήν, στους αντιπαιδαγωγούς δηλαδή και στους τσαρλατάνους.

Όχι στους βλαχοδήμαρχουςκαι βλαχοπεριφερειάρχες καθώς και στα τσιράκια τους, που μολύνουν με τη συμπεριφορά τους την Ηλεία, τον Πύργο, την Αμαλιάδα, την Αρχαία Ολυμπία και παντού, που κονταίνουν τον τόπο μας (στο ύψος του νανισμού τους)   αντί να προσπαθήσουν για μια φιλοσοφία της κοινότητας, της αλληλεγγύης, της καθαριότητας, της ομορφιάς, του σεβασμού, για μια ανάδειξη του τοπίου και της δημιουργίας μέσα από τη γεωργία, τον πολιτισμό, της ανάπτυξης  και τη χαρούμενη όρχηση όλων- μα πως τα μηδενικά να γίνου θετικοί αριθμοί, μόνο νούμερα μπορούν να γίνουν και είναι . . .

Όχι βεβαίως στην άκριτη και αλόγιστη οικονομική ανάπτυξη [η οικονομία να είναι το μέσο και όχι σκοπός της ανθρώπινης ζωής όπως φρονούσε ο Καστοριάδης (και πολλοί άλλοι μετά απ' αυτόν)· το στοίχημα δεν είναι πλέον σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, αλλά σοσιαλισμός ή τεχνική (αυτό σημαίνει κατά τον Σερζ Λατούς όχι άρνηση στην πρόοδο, αλλά άρνηση στην τυφλή πρόοδο!)].

Όχι στους διακοσμητές τού τίποτα και στους εχθρούς της Παιδείας, στους αντεπαναστάτες· στην κρατική και κάθε ακραία τρομοκρατία καθώς και στην τρομοκρατία της υπόγειας πειθούς, ήγουν της διαφήμισης, της κινητήριας δύναμης της κατανάλωσης και του ευδαιμονισμού.

Όχι στους οχλολοίδορους που θεωρούν ότι είναι αδύνατη η έξοδος από τον καπιταλισμό,  στους χλευαστές της ουτοπίας και σε όσους δεν έχουν θέληση να αλλάξουν τον κόσμο μέσα από αναστοχασμό και επιθυμία. Και βεβαίως, σε 'κείνους που βεβηλώνουν το ανθρώπινο σώμα, μισούν το τραγούδι και τον χορό και τη μουσική, που δεν καταλαβαίνουν τι θα πει συγκίνηση.

Όχι ( μέρες που είναι) στους ριψάσπιδες, τους υποταγμένους, τους ομνύοντες στο «δεν έχει υπάρχει άλλη επιλογή, στους συνεργάτες των Γερμανών( πριν και τώρα) και σε αυτούς που πήραν την  ελπίδα και το «Ωχ» του λαού και το έκαναν βολή και καρέκλα

Τα «όχι» αυτά (και τινά άλλα) είναι πιθανό να οδηγούν στην Αγία Απλότητα, στο Ναι στη Ζωή.

«Ίσως τα όχι μας μας έκαναν αυτό που είμαστε, όχι τα ναι μας. Ίσως ...»

(Κ.Π. Καβάφης)

Μια ιστορία της Ηλείας που έγινε ποίημα και τραγούδι και ένα χωριό της Ηλείας και ένας νέος που ενέπνευσε ένα συνθέτη να συνθέσει έναν κύκλο τραγουδιών..

Μια ιστορία της Ηλείας που έγινε ποίημα και τραγούδι  και ένα χωριό  της Ηλείας και ένας νέος που ενέπνευσε ένα συνθέτη να  συνθέσει έναν κύκλο τραγουδιών..

Το τραγούδι είναι «Ο Γιάννης ο φονιάς»( δίσκος «Αθανασία» ) που έγραψαν οι μεγάλοι Μάνος Χατζηδάκις και Νίκος Γκάτσος και ερμήνευσε με τη μοναδική του φωνή ο Μανώλης Μητσιάς για ένα έγκλημα τιμής που συνέβη κάποτε στο  χωριό Πόθος του Δήμου Αρχαίας Ολυμπίας.

Ο κύκλος τραγουδιών  είναι το υπέροχο "Χωρίον ο Πόθος" στον "Μεγάλο Ερωτικό" του συνθέτη Μάνου Χατζηδάκι, το χωριό είναι  ο «Πόθος» του δήμου Αρχαίας Ολυμπίας δίπλα στο Λάλα 0 νέος είναι ο Ηλείος γνωστός παραγωγός της ΕΡΑ και του ΜεταΔεύτερο Γιώργος Μητρόπουλος από το χωριό Πόθος που ο ίδιος ενέπνευσε το Μάνο Χατζηδάκι.

Το χωριό «Πόθος» της  Αρχαίας Ολυμπίας στο επίκεντρο…

Το παρακάτω κείμενο είναι του «Δημήτρη Τριάντου»
από ανάρτηση του στο Facebook 

«1974, ο Γιώργος Μητρόπουλος από την Ηλεία, φοιτητής τότε Νομικής εργαζόταν ως σερβιτόρος στο ζαχαροπλαστείο του Φλόκα της Πανεπιστημίου, ως “γραμματιζούμενος”, ο μετρ του Φλόκα του ανέθεσε αποκλειστικά τη φροντίδα της μεγάλης ροτόντας, του τραπεζιού των ποιητών, του Μάνου και του Νίκου από όπου περνούσαν έστω για έναν καφέ όλοι σχεδόν οι πνευματικοί άνθρωποι της γενιάς τους. « Καθώς σερβίριζα τον καφέ του, συχνά με ρωτούσε για τον τόπο μου, τους θρύλους και τις ιδιαίτερες παραδόσεις του, αυτός ήταν από την γειτονική Αρκαδία, κι εγώ του αράδιαζα ιστορίες άλλες θρυλούμενες άλλες πραγματικές.

Μια μέρα του αφηγήθηκα ένα έγκλημα τιμής που συνέβη το 1960 στο χωριό μου. Ο Γιάννης ήταν μουσικός, έπαιζε κιθάρα και τραγούδαγε όμορφα τα δημοτικά και παρέα με έναν συγχωριανό του βιολιστή πήγαιναν σε πανηγύρια, γάμους, βαφτίσια και γλέντια σε ορεινή Ηλεία και Γορτυνία.

Τα καλοκαίρια έφερναν τα όργανα στο καφενείο του χωριού και το αυτοσχέδιο γλέντι κράταγε ως το πρωί - ονειρεμένα βράδια, φεγγάρια ολόγιομα. Ο Γιάννης είχε κλέψει από έρωτα τη γυναίκα του και είχαν μαζί εφτά παιδιά, έξι αγόρια και μία κόρη, το Φροσί, που δούλευε υπηρέτρια στην Αθήνα από τα 16 της.

Σε ένα τέτοιο γλέντι, ο Γιάννης μαθαίνει πως ο κολλητός του ο βιολιστής έχει σχέση με τη γυναίκα του, στη ροδαυγή, την σκοτώνει! Ήταν Αύγουστος, η δίκη έγινε στην Πάτρα αλλά αθωώθηκε ήταν “εν βρασμώ ψυχής”, όταν έφτασε η είδηση, όλο το χωριό πανηγύρισε. Ο Γιάννης ήταν ο μικρότερος αδελφός του παππού μου και μετά την αθώωση τον υποδέχτηκαν στη σάλα του πατρικού μου τα παιδιά του και όλοι οι συγγενείς, ήρθε και το Φροσί από την Αθήνα, αργότερα όμως μην αντέχοντας το χαμό της μάνας της, το Φροσί αυτοκτόνησε στα 18 της! Λίγους μήνες μετά την αφήγησή μου στο τραπέζι του Νίκου εμφανίστηκε ο Μάνος (έλειπε στην Αμερική) και άρχισαν να δουλεύουν τον κύκλο “ Αθανασία ” συμπεριλαμβάνοντας το θρυλικό τραγούδι.

Την ίδια εποχή, το 1973, ο Νίκος Κοεμτζής σκοτώνει τρεις ανθρώπους και τραυματίζει άλλους έξι σε νυχτερινό κέντρο, καταδικάζεται σε θάνατο, η ποινή μετατρέπεται σε ισόβια και τελικά αποφυλακίζεται 23 χρόνια αργότερα. Πέντε χρόνια μετά, ο Διονύσης Σαββόπουλος θα κάνει την ιστορία του Κοεμτζή τραγούδι το «Μακρύ Ζεϊμπέκικο για το Νίκο», που στην συναυλία του στο Ηρώδειο στην αφιερωμένη στον Μάνο σχεδόν θα το αποκηρύξει μπροστά στο αριστούργημα του Γκάτσου! «Έγραψα 90 στίχους, 15 λεπτά τραγούδι και τίποτε, ευτυχώς που ήταν ο Μάνος Διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος και είχε δώσει εντολή να παίζεται καθημερινά στις 11 το πρωί, ο Γκάτσος μέσα σε 21 λιτούς στίχους έφτιαξε ένα αριστούργημα», 21 στίχοι σπάνιας λιτότητας, κρυστάλλινης διαύγειας και αφηγηματικής δύναμης.

Σημειώνει ο Μάνος Ελευθερίου : […] Όλα λέγονται τηλεγραφικώς… Όλα πρέπει να ειπωθούν γρήγορα για να φτάσουμε στο σημείο της συνάντησης των ηρώων της αρχαίας τραγωδίας. Με μια διαφορά: εδώ δεν υπάρχει λύτρωση, η τραγωδία έχει ήδη συντελεστεί, δεν θα δοθεί καμία εξήγηση, ούτε ευθύνες θα ζητηθούν από κανέναν…το πιο σημαντικό: όλα θα γίνουν μέσα στην απόλυτη ΣΙΩΠΗ. […] στο τραγούδι δεν γίνεται έστω και νύξη για το πώς βγήκε από τη φυλακή, πήρε χάρη ή εξέτισε ολόκληρη (πόση άραγε;) την ποινή του…[…] Για να κάνει όμως αυτή την εσπευσμένη επίσκεψη στο μοιραίο σπίτι, σημαίνει πως ο φονιάς δεν είχε καμία αναστολή και καμία τύψη. […] Ο φόνος έγινε πιθανότατα για να ξεπλύνει μια προσβολή. […] Για τους Πελοποννήσιους η σάλα του σπιτιού δεν είναι ένα απλό δωμάτιο αλλά ο ανοιχτός χώρος κάθε οικογένειας, εκεί υποδέχονται και φιλοξενούν τον ξένο, εκεί η κοινότητα μοιράζεται τις χαρές και τις λύπες της οικογένειας, κι ο Γκάτσος από την Αρκαδία το γνωρίζει από τα γενοφάσκια του. Εκεί λοιπόν στην σάλα θα δοθεί η τελική λύση χωρίς να ειπωθεί κουβέντα …"Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί στα μάτια τα μεγάλα, Του φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά και βγήκε από τη σάλα»…

Νομίζω ότι τέτοια κορυφαία δραματουργική σκηνή μόνο ο Γκάτσος θα κατάφερνε στα χρόνια μας, αρματωμένος καθώς ήταν με τόση θεατρική φόρτιση και παιδεία. […] Το τέλος του μονόπρακτου – γιατί για θεατρικό μονόπρακτο πρόκειται, όχι ένα απλό τραγούδι, σύντομο κι αυτό, καμωμένο από τους ίδιους λιγοσύλλαβους, λαχανιαστικούς στίχους. Ο Γιάννης, από την «άκρη της γωνιάς» κάθισε μαζεμένος (άλλη μια θεατρική σκηνή), και ανακαλεί σιωπηλός χωρίς πια να διεκδικεί τίποτα, «θυμήθηκε ξανά / φεγγάρια μακρινά / και τ’ όνειρο που εχάθη» αυτό τον κατέτρωγε όλα τα χρόνια μέσα στη φυλακή, αυτή η ανάμνηση της οριστικά χαμένης ευτυχίας του θα τον κατατρώγει και στο εξής… «

Έκτοτε ο παππούς ο Γιάννης, συμπληρώνει ο Γιώργος Μητρόπουλος, καθόταν σε μια γωνιά της αυλής με το βλέμμα απλανές προς τα δάση του «Χωρίου Ο Πόθος», γιατί έτσι λέγεται το χωριό μας «Πόθος» πηγή έμπνευσης του Μάνου για να γράψει το αριστουργηματικό "Χωρίον ο Πόθος". Τέτοιο τραγούδι δεν θα ξαναγραφτεί τουλάχιστον για τα χρόνια που μας απομένουν…τελειώνει ο Μάνος Ελευθερίου.

Όταν το φθινόπωρο του 1976 ο Μανώλης Μητσιάς μπήκε στο στούντιο για να το ηχογραφήσει, είχε κατά νου να το ερμηνεύσει σαν ένα βαρύ χασάπικο. «Δεν κατάλαβες!… Συνωμοτικά θα το πεις», του ξέκοψε ο Χατζιδάκις. Ο Μανώλης που έχει ερμηνεύσει τα περισσότερα τραγούδια του Γκάτσου τον θεωρεί τον σπουδαιότερο άνθρωπο της ζωής του, δεύτερο πατέρα, ποτέ του δεν είχε το θάρρος να τον πει Νίκο ή κύριο Νίκο, πάντα κύριο Γκάτσο. Μια λεπτομέρεια που πήγαινε κόντρα στη δημόσια εικόνα του Γκάτσου ήταν η μανία του με τη ρουλέτα. Μέχρι το 1987, που είχε αντοχές, κάθε Δευτέρα στο καζίνο της Πάρνηθας μαζί με τον φίλο του Σωτήρη Μουστάκα. Με διάφορους συνδυασμούς των αριθμών της ρουλέτας είχε ανακαλύψει κάποιο σύστημα για να κερδίζει με την προϋπόθεση ότι σταματούσες εγκαίρως!.

Σήμερα το απόγευμα στις 4, ο Μανώλης Μητσιάς μαζί με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη θα ερμηνεύσει τον Γιάννη τον Φονιά στην Βιβλιοθήκη του αρχαιότερου Πανεπιστημίου της Αμερικής, του Χάρβαρντ, με αφορμή την εγκατάσταση του αρχείου του ποιητή στο εμβληματικό πανεπιστήμιο για μελέτη από τους ερευνητές με εκφρασμένη βούληση από μεριάς του Πανεπιστημίου να παρουσιαστεί το έργο του σε όλα τα πανεπιστήμια της Αμερικής, τιμώντας έτσι ένα μοναδικό φαινόμενο, το σύνολο του έργου ενός ποιητή, ένας ολόκληρος λαός, οι Έλληνες, να το έχουν στα χείλη τους και όχι στα ράφια της βιβλιοθήκης τους!

Φωτο. Η αφίσα της εκδήλωσης, τα 1.500 εισιτήρια της συναυλίας έχουν εξαντληθεί!

Σημ. Για την ιστορία να ειπωθεί, ότι υπάρχει μια δεύτερη εκδοχή, την οποία διέσωσε ένας επιστήθιος φίλος του Μάνου Λοΐζου, επικαλείται ότι του είπε ο Γκάτσος ότι ο Γιάννης ο φονιάς δεν σκότωσε ποτέ κανέναν. Ο αδελφός του Γιάννη, πατέρας τεσσάρων παιδιών, σκότωσε για λόγους τιμής έναν συγχωριανό του και ο Γιάννης, αρραβωνιασμένος με το Φροσί, πήρε το φονικό απάνω του για να μην ορφανέψει η φαμίλια του αδερφού του για αυτό και το Φροσί «Του φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά» γιατί τα χέρια αυτά ήταν αθώα, δεν είχαν διαπράξει φόνο!.

Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας Πατρινιάς κι ενός Μεσολογγίτη.

Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή επέρασ’ απ’ το σπίτι.

Του βγάλαμε γλυκό, του βγάλαμε και μέντα

μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα.

Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί στα μάτια τα μεγάλα.

Του φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά και βγήκε από τη σάλα.

Δεν μπόρεσε κανείς τον πόνο της ν’ αντέξει

κι ούτε ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη.

Κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς

με του καημού τ’ αγκάθι.

Θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά

και τ’ όνειρο που εχάθη. 

«

Ο Γιάννης ο φονιάς - Μανώλης Μητσιάς         Στίχοι:   Νίκος Γκάτσος  - Μουσική:   Μάνος Χατζιδάκις

Ο Γιάννης ο φονιάς,

παιδί μιας πατρινιάς

κι ενός Μεσολογγίτη,

προχτές την Κυριακή

μετά απ' τη φυλακή,

επέρασ' απ' το σπίτι.

Του βγάλαμε γλυκό

τού βγάλαμε και μέντα,

μα για το φονικό

δεν είπαμε κουβέντα.

Του βγάλαμε γλυκό

τού βγάλαμε και μέντα,

μα για το φονικό

δεν είπαμε κουβέντα.

Μονάχα το Φροσί,

με δάκρυ θαλασσί

στα μάτια τα μεγάλα,

τού φίλησε βουβά

τα χέρια τ’ ακριβά,

και βγήκε από τη σάλα.

Δεν μπόρεσε κανείς

τον πόνο της ν’ αντέξει,

κι ούτε ένας συγγενής

να πει δεν βρήκε λέξη.

Κι ο Γιάννης ο φονιάς,

στην άκρη της γωνιάς

με του καημού τ’ αγκάθι,

θυμήθηκε ξανά

φεγγάρια μακρινά,

και τ’ όνειρο που εχάθη.

Μάνος Χατζιδάκις - Χωρίον ο Πόθος

Κύκλος πέντε τραγουδιών σε στίχους Αγαθής Δημητρούκα, Μίνου Αργυράκη & Μάνου Χατζιδάκι. Ερμηνεύει ο Ευτύχιος Χατζηττοφής.

Πέντε τραγούδια –Ο Παναγής της Κυριακής, Ο καινούργιος προφήτης, Μπερδεύτηκα, Ένα κορίτσι στο βάλτο, Η επιστροφή– για πέντε όργανα και μια φωνή. Όλα με συγκεκριμένο ρόλο, και οι φράσεις και τα όργανα που τα παρουσιάζουν.

Με το τέλος του τραγουδιού ολοκληρώνεται η διάθεση και το «αναδεύον αίσθημα» του τόσο μελαγχολικού χωριού, σαν το Λεωφορείο ο Πόθος του Τενεσή Ουίλιαμς. Θαυμάσια ερμηνεία όλων των τραγουδιών από τον Ευτύχιο Χατζηττοφή.

Γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις:

"Το «Χωρίον ο Πόθος» υπάρχει κάπου κοντά στην Ολυμπία, στην Πελοπόννησο… Και μας περιμένει να τελειώσουμε το βίον μας αναστατωμένοι, μες σ’ αμπελώνες, σε πλατάνια και δροσερές πηγές. Μια περιπλάνηση σε γνώριμα μονοπάτια που όμως δεν μας οδηγούν στη χώρα που γυρεύουμε, αλλά σε μια άγνωστη και πρωτοφανέρωτη μικρή πόλη τριακοσίων ανθρώπων, που μας περιβάλλουν ευθύς αμέσως και μας κοιτάζουν περίεργα και βαθιά ερωτικά. Για να μας θυμίσουν με την σιωπή τους άλλη μια φορά, πως το «Χωρίον ο Πόθος» είναι ένα εξαντλητικό τέρμα. Ένα παιχνίδι επιστροφής."

Το έργο:

1. Ο Παναγής της Κυριακής (στίχοι: Αγαθή Δημητρούκα, ερμηνεία: Ευτύχιος Χατζηττοφής)  https://youtu.be/tBlZZeIfpdY

2. Ο καινούργιος προφήτης (στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις, ερμηνεία: Ευτύχιος Χατζηττοφής)   https://youtu.be/eP7LKmFbqlk

3. Μπερδεύτηκα (στίχοι: Μίνως Αργυράκης, ερμηνεία: Ευτύχιος Χατζηττοφής)  https://youtu.be/NHArVsD9zW8

4. Ένα κορίτσι στο βάλτο (στίχοι: Αγαθή Δημητρούκα, ερμηνεία: Ευτύχιος Χατζηττοφής)  https://youtu.be/7W3EHGK7tlA

5. Η επιστροφή (στίχοι: Αγαθή Δημητρούκα, ερμηνεία: Ευτύχιος Χατζηττοφής)  https://youtu.be/lNCyeG-sMhw

Σημείωση:

Για το θέμα αυτό έχει αναφερθεί και το Ηλειακό  Site “WKND/ ILIALIVE.GR”

Όταν η ανικανότητα και  η αχρηστίλα μεγαλουργεί: Καταστράφηκε το μηχάνημα Σίτρακ για την πρόσβαση των ατόμων με ειδικές ανάγκες τις  «Πλάκες» του Κατάκολου

Όταν η ανικανότητα, η αχρηστίλα και η ανευθυνότητα της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας ( δηλαδή του Περιφερειάρχη Απ. Κατσιφάρα, καιτων Αντιπεριφερειαρχών Γ. Γεωργιόπουλου, Κώστας Μητρόπουλου και Παν. Μπράμου) …. Μεγαλουργεί,  το Σιτρακ (μηχάνημα για την πρόσβαση στην θάλασσα των ατόμων με ειδικές ανάγκες)  στις  «Πλάκες» του Κατακόλου βρίσκεται στο βυθό της θάλασσας  λόγω της πρόσφατης κακοκαιρίας

Τεράστιες οι ευθύνες της  Περιφέρειας αλλά και του Λιμενικού Ταμείου Κατάκολου ( το Σιτρακ βρισκόταν 100 μέτρα από τα γραφεία του) που κοιμόταν … και κοιμάται… αλλά και του Δήμου Πύργου που δεν έπραξε τίποτα ως συνήθως…

Όταν είναι φωτογραφηθούν τρέχουν οι πάντες ( οι άχρηστοι παράγοντες Περιφέρεια, Λιμενικό Ταμείο, Δήμος Πύργου  …) ,

όταν  πρέπει να παρέμβουν εμφανίζεται η ανικανότητα τους και κρύβονται…   

Η ανακοίνωση και οι φωτογραφίες  του  Σωματείου  Παραπληγικών Ηλείας 
(https://www.facebook.com/photo.php?fbid=302729030552142&set=pcb.302729167218795&type=3&theater)  είναι αποκαλυπτική :

«Στο βυθό της θάλασσας τό Σιτρακ του Κατάκολου Εδώ και ένα μήνα ενημερώνουμε την περιφέρεια ότι πρέπει να βγει το μηχάνημα από τις πλάκες του Κατάκολου για να μην το καταστρέψει η κακοκαιρία Φυσικά η περιφέρεια δεν μας έδωσε σημασία και η κατάληξη είναι το Σιτρακ να είναι εξαφανισμένο στο βυθό της θάλασσας Ένα μηχάνημα που εξυπηρετεί τους ανθρώπους με αναπηρία να χαθεί λόγο το τη υπάρχουν ανεύθυνοι άνθρωποι στην Περιφέρεια. Έλεος.»

Ερώτημα προς  τους προεστούς της Περιφέρειας, τον Πρόεδρο του

Λιμενικού Ταμείου και το

Δήμαρχο Πύργου :

Θα καταλογιστούν ευθύνες ;
Έχει κανείς την πολιτική ευθύνη ;

Θα παραιτηθεί κάποιος ;

Θα καταλογιστεί η οικονομική ζημία σε κάποιον  ;

Ή Για όλα φταίει ο κακός (μας ) καιρός ο ανάποδός (εμείς που τους ανεχόμαστε ) ;

Σαν τα σταφύλια του Οκτώβρη

Σαν τα σταφύλια του Οκτώβρη

 …με αφορμή κάποιους χορούς και μουσικές, κάποιες ομορφιές, κάποια χαμόγελα και κάποιες στενοχώριες…

Να δεχτούμε ότι ο άνθρωπος είναι το πιο ελαττωματικό, το πιο ασθενικό ζώο, αυτό που, λόγω γλώσσας ή πνεύματος, έχει απομακρυνθεί από τα πρωτόγονα ένστικτά του.

Θα το αποδεχόμασταν ασμένως εάν το πνεύμα, κατά συνέπεια ο λόγος, η μουσική, η τέχνη, κατίσχυε σ' αυτά τα ένστικτα και γινόμασταν έτσι μια κοινωνία αλληλοπεριχώρησης, συμπάθειας, σκανδαλιάρικων ερώτων, καινοφανών ορχηστικών συγκινήσεων, ταξιδιών σε ανεξερεύνητες ψυχές.

Θα γινόμασταν, όμως;

Θα μοιάζαμε με τα φουσκωμένα, λαμπερά σταφύλια του Οκτώβρη;

Θα σφύζαμε από μέθη για τη ζωή;

Θα πληττόμασταν από τη φρενίτιδα της ύπαρξης;

Θα διέφερε η σιωπή από την επιθυμία;

Θα ήμασταν σε θέση να κραυγάζουμε;

 Λίγους Οκτώβρηδες βλέπει ο καθείς στη ζωή του οργανικά αλλά και συμβολικά· και παιχνιδιάρικα.

Γαλήνη και ηρεμία και φουρτούνες και τρικυμία· η ψυχή αποκτά την ελευθερία της άπαξ στον ενιαύσιο κύκλο.

Καλά, δεν ξαναγεννιέται κανείς, δέρνεται με στοργή από τον χρόνο (του) και αφήνει ένα δάκρυ να κυλήσει στο βούλιαγμα του ύψους του, χωρίς ερωτηματικά και θλίψη, παρά με χαμογελαστά, λικνιστά βήματα.

Όλοι οι δαίμονες χορεύουν, καλούν σε κορυφές απάτητες· απάτητες από σώματα και ψυχές, όσο ελαφριά κι αν περπατάνε, όσα μεγάλα φτερά κι αν έχουν.

Το μυστήριο, το άγνωστο υπερτερούν κατά κράτος, κατά φρόνηση.

Τα τραγούδια και οι χοροί του Οκτώβρη είναι μελωδικά, του οίνου και του μούστου τέκνα θεσπέσια, αντιλαλούν σε μενεξεδένιες αυλές και κρύες καρδιές, σε ξέχειλα ποτάμια ονείρων και σε ιριδίζουσες λίμνες οφθαλμών.

Θαύμα ο Οκτώβρης όπως όλοι οι μήνες, αλλά τούτος είναι αμπελουργός θαυμάσιος, δακρυσμένος από λαχτάρα για μεταρσίωση, ζωσμένος με μαχαίρια που κόβουν τους καρπούς από τα κλήματα, ιχνηλάτης της πολιτικής συνύπαρξης, αθώος εκφυλιστής αφελών μικρών ζώων· ευκίνητων, ευλύγιστων αλλά υποταγμένων στη σαγήνη του μήνα.

Η ματιά του Οκτώβρη: άλλοτε ανύψωση κι άλλοτε παρακμή/στεναχώρια· το καινούργιο κάπου χορεύει μόνο του, σ' ένα ακατάλληλο για μας τους φτωχούς σύμπαν.

Και η θέληση κουράζεται.

 Δαγκώνουμε ανύποπτοι το αγκίστρι της ματαιοδοξίας.

Μόνο ο έρωτας και  η φιλία σώζει.

 Και, ενίοτε, ο θαυμασμός για τη λεπτομέρεια.

Τι άλλο είναι ο Οκτώβρης; (εκτός από σένα… που είσαι όλος ο χρόνος, ο πας.. )

Όλα τα σύμβολα των ημερών του, η βαρύτητά του, το θάρρος του να φυσάει και να τρέμει ο ίδιος.

 Η ερημία του παύει όταν στραγγαλίζεται η μελαγχολία μας, αυτών, που γεννηθήκαν εντός των ημερών του κι άλλων αγαπημένων που πέθαναν κάποιες νύχτες του. 

Για μας το λήρημά του και οι αποκοπές του, η κράσις του οίνου και οι οσμές της οργωμένης γης. Συγχωρήστε μας.

Ο πιο παράξενος τρόπος να επισκέπτεσαι το ξημέρωμα του χρόνου, της δικής σου απαρχής, αλλά είπαμε: τι θα ήμασταν χωρίς τον λόγο, την τέχνη;

Η πραγματικότητα βοά από κυνισμό και ρεαλισμό· όζει από ολοκληρωτισμό.

Για μια στιγμή εξορίζουμε (όχι εμείς, ο Οκτώβρης μας) τους -ισμούς και μπαίνουμε στον χορό της συλλογικότητας.

Εκεί να μείνουμε, φωνάζαν τα παιδιά και οι τρελοί, ατάραχοι εμείς. Μπαίνουμε από ανάγκη μόνο, μ’ ένα «εγώ» να ασφυκτιά.

Όταν παρέλθει η ανάγκη, όταν ξεπεραστεί, επιστρέφουμε στον γνωστό, μικρούλη εαυτό μας.

Τι διάολο· τόσοι αιώνες μάς διδάσκουν να είμαστε μικρά μικρά «εγώ».

Μόνο ο Οκτώβρης διαφωνεί.

Εμείς λοιπόν !( συνηγορούντος του Οκτώβρη )

Μαζί  !

…και αυτό είναι το άρα….