Ο Μπελογιάννης, αστραπή και κεραυνός, ποίημα, τραγούδι, κουβέντα στις γειτονιές και τις παρέες, ρίγος ζωής

Ο Μπελογιάννης, αστραπή και κεραυνός, ποίημα, τραγούδι, κουβέντα στις  γειτονιές και στις παρέες, ρίγος ζωής

30 Μαρτίου του  1952, ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελείται στο Γουδή με τους συναγωνιστές τους Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο και Δημήτρη Μπάτση.

 

Ο Μπελογιάννης έγινε ήρωας, γιατί έκανε το καθήκον του ως το τέλος.

Ήταν συνειδητή, προμελετημένη η απόφασή του να πεθάνει.

Ήξερε τι τον περίμενε, ήξερε ότι μπορούσε αν ήθελε να κερδίσει τη ζωή του, όμως δεν το ρίσκαρε, γιατί τον ενδιέφερε να κρατήσει τη συνείδηση και την αξιοπρέπειά του ως το τέλος, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Το υπόδειγμα του Νίκου Μπελογιάννη,

του αταλάντευτου κομουνιστή, του κομουνιστή όχι ως τίτλο και παράσημο αλλά ως  σκοπού αγώνα προάσπισης των λαϊκών και εθνικών συμφερόντων και δίκιων και της πάλης για μια άλλη κοινωνία,

του ανήσυχου ερευνητή, του διανοητή και μελετητή,

του σεμνού και ανυπότακτου,

τον έκανε  αστραπή και κεραυνό, ποιήματα, τραγούδι, κουβέντες στις  γειτονιές και τις παρέες, ρίγος ζωής

πέρασε από γενιά σε γενιά ως σύμβολο αγώνα και ελευθερίας !

Η  τεράστια προσωπικότητα του Νίκου Μπελογιάννη, η απέραντη σεμνότητα του,  η υπέρτατη θυσία  του  για τα ιδανικά του, το ανυπότακτο της στάσης και η αταλάντευτη θέση   για μια άλλη κοινωνία, δεν επιτρέπεται, είναι προσβλητικό, είναι «ιεροσυλία» να χρησιμοποιείται από υποταγμένους για να αποκτήσουν αριστερό προσωπείο.

Στα διλήμματα της  υποταγής,  ο Μπελογιάννης απάντησε «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό ..και αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες» και Θυσίασε την ζωή του, ενώ άλλοι  επέλεξαν την υποταγή.

Ο μεν Μπελογιάννης δεν πρόδωσε τις ιδέες και τον Λαό. Ο μεν Μπελογιάννης αγαπώντας την Ελλάδα, επέμεινε, δεν υποτάχθηκε, δεν έκανε συνδιαλλαγή, θυσίασε τον εαυτό του, όπως κάποιοι άλλοι που  υποτάχθηκαν και έκαναν συναλλαγή (για να μείνουν στην εξουσία) και θυσίασαν τον Ελληνικό Λαό και την Ελλάδα(....).

Aυτό που σημείωνε ο Νίκος Μπελογιάννης στο βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα»:  « η χώρα εσπαράζετο υπό της φυγοδικίας και των συμμοριών τοκογλύφων, οίτινες εν συνεργασία προς τους ταμίας του κράτους και αυτούς ακόμα τους δικαστάς είχον δημιουργήσει αλληλεγγύην και κατέτρωγαν τας σάρκας του λαού" (...). Κι έτσι, τοκογλύφοι, κομματάρχες, δικαστές, ταμίες, Εθνοτράπεζα, κράτος και ληστές - τούτοι οι τελευταίοι πολύ λιγότερο από τους άλλους - εκτελούσαν το ίδιο "εθνοφελές" έργο: Την ερήμωση της χώρας και τον αφανισμό του λαού. Και στο αντιλαϊκό τούτο όργιο, έρχονται και οι ξένοι κεφαλαιούχοι να πάρουν μια από τις καλύτερες θέσεις».

Μήπως περιγράφει και την σημερινή κατάσταση που βιώνουμε;

Ο Νίκος Μπελογιάννης  στέκει αυτός και οι σύντροφοί του ζωντανοί μάρτυρες του θανατικού με καρφωμένες τις πληγές, και αυτές οι πληγές, αυτό το αίμα είναι η συγκολλητική ουσία του παρελθόντος ιστορικού χρόνου με τον σημερινό αποτελούμενη από δάκρυα, κορμιά και ψυχές που χάσκουν στα μουσεία και στα μνημεία των ηρώων.

 Ο ιστορικός χρόνος , η συλλογική ιστορική μνήμη δεν είναι οικόπεδο, δεν είναι δρόμοι, ούτε πλατείες, ούτε μουσεία.

Είναι η μήτρα της ηρωικής ιστορικής μνήμης που γέννησε ήρωες ”άπαρτα βουνά” μαζί ”με άπαρτες ψυχές”.

Είναι η μνήμη μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι νεκροί ήρωες της Κατοχής και της Αντίστασης, οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας.

Αυτή η μνήμη, αυτή η παρακαταθήκη, ούτε καπηλεύεται, ούτε εκχωρείται και μα τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Νίκο  Πλουμπίδη, τον Άρη Βελουχιώτη δεν θα τους το παραχωρήσουμε ποτέ ως λάφυρο για την δική τους επικοινωνιακή και προσωπική προβολή.

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο...

«Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.

Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή

όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.

Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.

Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.

Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.

Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.

Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους

το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.

ΟΧΙ ΔΕ ΣΟΥ ταιριάζει εσένα Μπελογιάννη τούτο το σιωπηλό πένθος

τούτες οι μαύρες κορδέλες άκρη άκρη στο φουστάνι της άνοιξης

τούτο το πράσινο σαπούνι που λιώνει ξεχασμένο στη σκάφη θολώνοντας το νερό.

Για σένανε είναι οι μεγάλες σάλπιγγες, τα μεγάλα τύμπανα

οι μεγάλες καμπάνες και οι μεγάλες παρελάσεις

ο μεγάλος όρκος των λαών πάνω στο φέρετρό σου

η μεγάλη μέρα της τριάντα του Μάρτη

που μπαίνει στο καινούργιο εορτολόγιο των ηρώων και των μαρτύρων της ειρήνης.

Έφυγες τώρα Νίκο

ανάβοντας μ' ένα γαρύφαλλο από φλόγα το κουράγιο του κόσμου,

ανάβοντας την ελπίδα στην καρδιά των λαών,

ανάβοντας τους αστερισμούς της ειρήνης στο στερέωμα του κόσμου,

πάνω απ' τις πεδιάδες τις σπαρμένες κόκαλα.

Έπεσες, Νίκο, με τα αυτί σου κολλημένο στην καρδιά του κόσμου,

ν' ακούς τα βήματα της λευτεριάς να βαδίζουν στο μέλλον,

ν' ακούς το μέλλον να ξεδιπλώνει εκατομμύρια κόκκινες σημαίες

πάνω απ' το γέλιο των παιδιών και των κήπων.

Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά

πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.

Μ' ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.

Μ' ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει.»

Γιάννης Ρίτσος

Μπελογιάννηδες...

«Χαραυγή καταπάνω του θανάτου

βάδιζεν η καρδιά σου παλικάρι

λες κι ήταν άλλος

άγουρος που ορθρίζει ν' ανταμώσει

κρυφά την πρώτη αγάπη.»

Κώστας Βάρναλης

Ο Νίκος Μπελογιάννης...

«Το φως από το λαδοφάναρο που φώτιζε το σκοτάδι μιας μαγιάτικης βραδιάς στη Μαδρίτη, τα ευγενικά πρόσωπα του τουφεκισμένου λαού που τον δολοφόνησε ο ξένος άρπαγας στον πίνακα του Γκόγια, είναι η ίδια σπορά φρίκης που σπέρνει με τις ανοιχτές φούχτες των προβολέων πάνω στα ορθάνοιχτα στήθια της Ελλάδας μια κυβέρνηση που σκορπίζει το θάνατο, το φόβο και το μίσος. Ένα πελώριο άσπρο περιστέρι περνάει κι αφήνει το οργισμένο του πένθος πάνω στη γη».

Πάμπλο Πικάσο

*(Η μορφή του Νίκου Μπελογιάννη, σχεδιασμένη από τον Πικάσο, διαδόθηκε παγκόσμια και έγινε σύμβολο του αγώνα για την ειρήνη στα ψυχροπολεμικά χρόνια.)

                Ο Μπελογιάννης ζει -Μαρία Δημητριάδη

           

Στίχοι:   Δημήτρης Ραβάνης

Μουσική:   Λάκης Χατζής

Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια

ίδιος μ’ αυτά, περήφανος, στητός

αχούν απ’ τη φωνή του τα ρουμάνια

μπρος για τη νίκη, για το κόμμα μπρος.

Ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας,

ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές

ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας

στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές.

Ζει σ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους τόπους

το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό.

Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους

που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό.

Ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας,

ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές

ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας

στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές.