Πρωτομαγιά της εξοχής και του αγώνα…

Πρωτομαγιά της εξοχής και του αγώνα…

Πρωτομαγιά,

ο πανηγυρισμός της Άνοιξης και μέρα αγώνα απεργίας και θύμησης,

και πώς να τα συνδυάσεις όλα  και να μην κυριαρχήσει το ένα επί του άλλου ..

Πώς να χωρέσουν όλα μέσα σε μια μέρα, πώς να «παντρέψεις»

την  α(πε)ργία και τα  λουλούδια ,

την χαρά και την λύπη,

το μαγιάτικο στεφάνι με την υψωμένη γροθιά,

τους αγώνες των εργαζομένων με τη διασκέδαση και την ξεγνοιασιά,

την συγκέντρωση και την διαδήλωση με  την βόλτα στη εξοχή  και το πιάσιμο του Μάη.

 Μα ! όλα δεν είναι του ανθρώπου, της βελτίωσης της ζωής μας, της χαράς, της ευτυχίας

Πρωτομαγιά, δεν είναι  η τελική νίκη του καλοκαιριού κατά του χειμώνα και μαζί η ήττα του θανάτου μέσα από τη ζωή και η «μάχη» γιαμιακαλύτερη κοινωνία σήμερα και για μια άλλη κοινωνία αύριο ?

..και αγωνιζόμαστε και χαιρόμαστε

…και διαδηλώνουμε και  ευχαριστιόμαστε τα δώρα της φύσης

…και παλεύουμε για βελτίωση της θέσης των εργαζομένων  και γευόμαστε το σήμερα, την φύση, την ξεγνοιασιά, το «ρίχνουμε λίγο έξω»..

..τιμάμε την μέρα των εργατών .. αδράχνουμε την μέρα

Η Πρωτομαγιά φαίνεται να είναι η ολοκλήρωση του ξέφωτου της άνοιξης, εκεί όπου η φύση και ο άνθρωπος δηλώνουν το βροντερό «παρών» της ύπαρξης, αλλά και το επίσης «παρών» της προσπάθειας ερμηνείας των όλων, όπως και το συνακόλουθο της υπέρβασης γνωστών και αγνώστων (νεύρων, θυμών, αστεριών και λοιπά).

Τουλάχιστον έτσι φαινόταν πριν από αρκετά χρόνια, τότε που η εξοχή φανέρωνε κάτι ασύλληπτα χρώματα λουλουδιών, φυτών, θάμνων, δέντρων. Μοβ, μπλε, κόκκινη, κίτρινη, πορτοκαλί, ιριδίζουσα χλωρίδα, που μέθαγε οφθαλμούς και διαπλάτυνε τα στέρνα και τη διάθεση των ανθρώπων που έβγαιναν από το σπίτι τους για να συναντηθούν με τον Μάη, να ολοκληρώνονται και οι ίδιοι μέσα στο ξέφωτο του μήνα, ξεχνώντας τον ημιχειμέριο Μάρτη και τον τρελό ερωτικό (αλλά και κρύο) Απρίλη.

Εντός Μαΐου ωριμάζουν οι χυμοί, τα χρώματα, τα αρώματα, «δένουν» οι καρποί και όλα διαλαλούν το ελευσόμενο θέρος, που, ναι, δεν αργεί, δεν μπορεί να κρυφτεί στην «αλήθεια» του Μάη.

Κάποτε οι γονείς έπαιρναν τα παιδιά από το χέρι και ξεχύνονταν στην εξοχή, βουλιάζοντας στο πορφυρούν της ανέμελης, ατίθασης παπαρούνας, που απλωνόταν στους κάμπους, απλωνόταν και το ελαφρύ αεράκι γινόταν μαέστρος του πορφυρού, ή δάσκαλος χορού στις τρυφερές κινήσεις του κόκκινου.

Κάποτε.

Τώρα ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών γι’ αποφάγια, μήπως και κρατηθούν στη ζωή.

Τώρα το σύνθημα «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο» από κεκτημένο κατέστη ζητούμενο, όπως ζητούμενη είναι εργασία, το αξιοπρεπές μεροκάματο,

Τώρα  αντί στεφάνων έχουν κατασχέσεις, πλειστηριασμούς, φτώχεια, ξενιτεμούς, κακοπληρωμένη εργασία, ..

Τα στεφάνια έγιναν ακάνθινα, μέγκενη που σφίγγει τον εγκέφαλο και τον νου (και την ψυχή και λοιπά).

Μόνο η υπέροχη αναίδεια των νέων λοιδορούσε την εξόρμηση των οικογενειών. «Τον πιάσατε τον Μάη;» ρωτούσαν με σαφώς ειρωνικό ύφος και στην αμήχανη έκφραση γονιών και παιδιών απαντούσαν από μόνοι τους: «Κρατήστε τον καλά μη σας φύγει…»,

κάπως έτσι και νόμιζαν ότι επαναστατούσαν κατά της παράδοσης, της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, της ψευδαισθητικής θαλπωρής και ούτω καθεξής.

Μόνο όταν έμαθαν γιατί γιορτάζεται η Πρωτομαγιά, ότι ήταν ημέρα μνήμης και αγώνων με αίμα και απώλεια ζωών, μόνο όταν συνειδητοποίησαν ότι είναι ημέρα των εργατών και της αξιοπρέπειας, ημέρα που χιλιάδες έχυσαν το αίμα τους, για μια καλύτερη ζωή όλων των ανθρώπων...μόνο τότε σταμάτησαν οι λοιδορίες.

Αλλά έτσι γίνεται πάντα. 

Μετά επίσης μυούνται στην απλοσύνη της άνοιξης, στη μεταφορά και στα νοήματα και την ερμηνεία και, τότε, καταπίνουν τη γλώσσα τους…

Προσπαθούν οι νέοι να γίνουν οι ίδιοι άνοιξη, την ώρα που ήδη είναι η ίδια η άνοιξη.

Βοηθά η Πρωτομαγιά στον επαναστοχασμό, στη μεταμέλεια, συστήνει την ομορφιά και την αισθητική και ταυτόχρονα την πολιτική και τη συνύπαρξη.

Η παράδοση δεν είναι κενή έννοια, μήτε αναχρονιστική, μήτε ο αποπομπαίος τράγος για τη φτώχεια που μας δέρνει.

Δεν έχει σχέση με την οπισθοδρόμηση, αλλά με τη γονιμότητα των ριζών, είναι αδελφή της μνήμης και θυγατέρα του μέλλοντος.

Αλλά λέγαμε για τον Μάη, την πρώτη του μέρα, το σύμβολο της αισιοδοξίας και του αγώνα.

Για αυτήν την Πρωτομαγιά των εργατών και των αγώνων,

 ας μιλήσουν οι ποιητές Βάρναλης και  Μαγιακόφσκι

 (και εμείς με τους κοινούς μας αγώνες και πορείες….)

Κώστας Βάρναλης «Πρωτομαγιά 1943»

«Πέσε στα γόνατα , προσκύνα το πανάγιο χώμα

με τη ψυχή κατάκορφα στον ουρανό υψωμένη

όποιος και νά ‘σαι, όθε και νά ‘σαι, κι ό,τι άνθρωπος νά ‘σαι.

Πιότερο ,αν είσαι του λαού ξωμάχος, χειρομάχος ,

φτωχόπαιδο , που αθέλητα σε βάλαν να καρφώσεις,

τον αδερφό σου αντίκρα σου, -με μάνα εσύ κι εκείνος – .

Ετούτη η μάντρα αντίκρυ σου , το σύνορο του κόσμου .

Σ’ αυτην επάνω βρόντηξαν ο Διγενής κι ο Χάρος .

Ήτανε πρώτη του Μαγιού , φως όλα μέσα κι έξω

(έξω τα χρυσολούλουδα και μέσα η καλωσύνη)

που αράδιασε πα στο σοβά πισθάγκωνα δεμένους

και θέρισε με μπαταριές , οχτρός ελληνομάχος,

όχι έναν , δυο , ή τρεις ….διακόσια παλληκάρια .

Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα ,

μον ήρθανε μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι .

Και πρώτος άρχος του χορού , δυο μπόγια πάνω απ’όλους ,

κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος . ( …)»

Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι: «Πρωτομαγιά»

«Σήμερα είναι Πρωτομαγιά. Οι Εργάτες όλου του κόσμου θα διαδηλώσουν κατά εκατομμύρια με τραγούδια και γιορτές.

Πέντε χρόνια θριάμβου!

Πέντε χρόνια Συνθήματα όλο και πιο ζωντανά!

Πέντε χρόνια Κατακτήσεων.

Και -

Πέντε χρόνια μονότονων εορτασμών.

Πέντε χρόνια καλλιτεχνικού μαρασμού!

Εσείς που τάχα λέγεστε παραγωγοί!

Πόσον καιρό ακόμα θα ροκανίζετε σαν τα ποντίκια αυτή την θεατρική απάτη;

Αρχίστε να αντλείτε από την πραγματική ζωή!

Αρχίστε να οργανώνετε επαναστατικούς θριάμβους.

Εσείς που τάχα λέγεστε ποιητές!

Πότε θα πετάξετε επιτέλους τις μεταξωτές σας λύρες;

Θα καταλάβετε άραγε ποτέ πως το να γράφετε για καταιγίδες μόνο απ’ όσα διαβάσατε στις εφημερίδες είναι σαν να μην γράφετε καθόλου για καταιγίδες;

Δώστε μας μια νέα «Μαρσαιγιέζα», αφήστε την Διεθνή να βροντήσει το εμβατήριο των επαναστατικών κατακτήσεων.

Εσείς που τάχα λέγεστε καλλιτέχνες!

Πάψτε πια τα μπογιατίσματα σε σκωροφαγωμένους καμβάδες.

Πάψτε να διακοσμείτε την εύκολη ζωή της μπουρζουαζίας.

Βαλθείτε με ορμή να στολίζετε τις πόλεις, ώσπου να μάθετε και να μπορέσετε να συμμετάσχετε στο μεγάλο έργο του κόσμου.

Δώστε νέα χρώματα και σχήματα στον κόσμο.

Όλες αυτές οι «ομαδούλες» δεν έχουν ούτε την δύναμη ούτε την διάθεση να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.

Αυτοί είναι το «παπαδαριό της τέχνης» και φυλάνε την καλλιτεχνική γνώση μόνο για τους εαυτούς τους.

Ανάμεσα στον λαό κι αυτούς ορθώνεται ένας τοίχος.

Στη μέρα αυτή την σίγουρη, στην Πρωτομαγιά, στο Ενιαίο Μέτωπο των Προλεταρίων σας καλούμε, Οργανωτές του Κόσμου!

Γκρεμίστε τα σύνορα της «Δικής μας Ομορφιάς». Γκρεμίστε τα σύνορα των καλλιτεχνικών «σχολών»!

Βάλτε κι εσείς την δύναμή σας στην ενωμένη ενέργεια της συλλογικότητας.

Ξέρουμε πως η αισθητική του παρελθόντος που έχει την ετικέτα «Ορθή», και ξαναζωντανεύει τον καλογερισμό, και περιμένει την έμπνευση απ’ τους Αγίους, δεν πρόκειται ν’ ανταποκριθεί στο κάλεσμά μας!

Καλούμε τους Αριστερούς, τους Επαναστάτες Φουτουριστές, που έβγαλαν στους δρόμους την τέχνη τους, τους παραγωγούς που έχουν με την έμπνευση καλούς λογαριασμούς. Αυτούς που εμπνεύονται από τις γεννήτριες των εργοστασίων!

Το μυστήριο της δημιουργίας αντικαταστάθηκε από την διαμόρφωση του κόσμου.

«Αριστεροί» όλου του κόσμου. Δεν ξέρουμε τα ονόματά σας και τα ονόματα των σχολών σας. Για ένα όμως είμαστε σίγουροι: όπου ξεκινάει μια επανάσταση, εκεί φυτρώνετε κι ανθίζετε.

Σας καλούμε να ιδρύσετε ένα και μόνο Μέτωπο Αριστερής Τέχνης, την Κόκκινη Διεθνή των Καλλιτεχνών.

Σύντροφοι! Απαλλάξτε την Αριστερή Τέχνη από την Ορθή Τέχνη.

 …

Μόνο σε συνεργασία με την Εργατική Επανάσταση μπορούμε να δούμε την ανατολή της Τέχνης του Μέλλοντος.

Εμείς, που δουλεύουμε πέντε χρόνια τώρα στην Χώρα της Επανάστασης, ξέρουμε:

Πως η Οκτωβριανή Επανάσταση μας έδωσε καινούργιες ιδέες που χρειάζονται καινούργιες μορφές.

Μόνον η Οκτωβριανή Επανάσταση, που μας απελευθέρωσε από την σκλαβιά των μπουρζουάδων, έδωσε πραγματική ελευθερία στην Τέχνη.

Γκρεμίστε τα δεσμά των Σκηνών και των Στούντιο!

Γκρεμοτσακίστε τα Καλογεράκια της Ορθής Τέχνης!

Ζήτω το Ενιαίο Αριστερό Μέτωπο!

Ζήτω η Τέχνη της Προλεταριακής Επανάστασης!»