Δευτέρα 29 Ιουλίου 2019

Αναχωρώντας προς κάποιο μέλλον


Αναχωρώντας προς κάποιο μέλλον



Είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε δυσφορούμε είτε δεν ξέρουμε πού πατάμε, υπάρχουμε διά μιας παρεκκλίσεως από την κανονικότητα ακριβώς διότι δεν αντέχουμε τη φτώχεια της λογικής μας.

Ας φανταστούμε για λίγο πώς θα ’μασταν εάν ήμασταν λογικά, μόνο, όντα.

Μας το αποδεικνύει αυτό η απειθαρχία των εσωτερικών ψιθυρισμάτων, που ταυτόχρονα είναι και κραυγές.

Η πορεία του παρόντος προς το μέλλον δεν είναι απλή.

Η καθημερινότητα και το παρελθόν σου βάζουν τρικλοποδιές και επιδιώκουν η “κίνηση” σου προς το αύριο να είναι ακίνητη, αδρανής ή και ως μετακινούμενος στόχος στις βολές και τις βουλές των άλλων...

Όμως η ζωή ..ζέει.. και εκπλήσσει (και ανατρέπει)...
με αυτά που σκάνε σε ύποπτες γωνίες, σε καμπές της ζωής και κάνουν θόρυβο,
ως χαρά που ξαφνιάζει σε μια διαδρομή θλίψης ,
ως ακράτητη επιθυμία κόντρα σε σταθερές που εγκλωβίζουν και πνίγουν,
ως ανατολή χωρίς δύση ... χωρίς επόμενο σκοτάδι


Άμα βουλιάξεις όμως στην καθημερινότητα κινδυνεύεις να χαθείς μαζί της, σε μικρές δόσεις δηλητηριώδους νέφους: αιθαλομίχλης, μικροπολιτικής και ειδήσεων και να χαθείς όταν το ατομικό (αυτό της ψυχής) συντονίζει με το γενικό που είναι πολύ άσχημο και γίνονται ένα...

...και στη φθορά του αν πιστέψεις την ζωή ως μια δύση που δεν έχει ανατολή...τις ελπίδες εκπεπτωκότες
Γιατί λάθος νόμιζες ότι οι άνεμοι πνέουν όχι μόνο από σένα, από τη δύση αλλά και από την ανατολή .
Και σε εκθέτουν!
Και σε απογοητεύουν!

Όμως υπάρχει -λένε....- ένας ασφαλής τρόπος για να γλυτώσεις.


Αναχωρείς προς κάποιο μέλλον.

Εκεί μπορείς να εφαρμόσεις ανεμπόδιστος τα σχέδιά σου.

Το χρειαζόμαστε πάντα οι άνθρωποι να φεύγουμε μπροστά.

Τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει να θυσιάσουμε αυτή τη διαφυγή, ακόμα κι όταν γύρω μας κατολισθαίνει το σύμπαν(το έξω και το μέσα).

Εκεί δεν επεμβαίνουν ζοφερές ποταπότητες κι ούτε ανόητοι, πουλημένοι, εξανδραποδισμένοι, υποταγμένοι, δουλοπρεπείς, ιδιοτελείς και καιροσκόποι.

Εκεί δεν υπάρχουν απογοητεύσεις για πράγματα που δεν έγιναν, ή για κοινές πορείες των πόθων , γιατί είναι το μέλλον, που δεν έχει συμβεί ακόμα…

Είναι ένας ψυχοθεραπευτικός τρόπος

Ιδιαίτερα για ανθρώπους με πλούσια φαντασία, επαναστατικότητα, ισχυρές θελήσεις και με μεγάλες ελπίδες.

Προσπαθώντας ταυτόχρονα, ή προσποιούμενος, πως κρατάς κάποια επαφή με την πραγματικότητα, επιδιώκοντας να δίνεις στις φαντασίες σου σχήματα ρεαλισμού, πραγμάτωσης, επιτυχίας και ανταπόκρισης.

Το δυστυχώς, όμως με τις φαντασίες, τα σχέδια και τις αναλύσεις, είναι πως άμα φεύγεις συνεχώς από την πραγματικότητα, φεύγει κάποια στιγμή κι εκείνη από εσένα και έτσι μπορεί, στο τέλος, να πορεύεστε σε ασύμπτωτες τροχιές, ακόμα και σε διαφορετικούς κόσμους.

Από την πάθηση (?) αυτή, λόγω των πολλών δυσκολιών, υποφέρουν πολλοί στις μέρες μας, άνθρωποι, ομάδες, κινήματα, κόμματα ή απόπειρες κομμάτων.
Ίσως και εγώ.

Νομίζουν πως φτάνει να εξαγγείλουν μια εξέγερση, μια επανάσταση, μια έφοδο στον ουρανό και να γίνει αίφνης ο ουρανός πιο προσιτός, να εκδηλώσουν αισθήματα, θελήσεις και επιδιώξεις και να γίνουν ζωή ανταποκρινόμενη.

Κι αν απογοητεύονται ξανά και ξανά που τα σχέδια δεν ευοδώνονται, κι αν ορισμένοι από τους οπαδούς τους χάνονται για άλλη πιο ασφαλή και γειωμένη περιπέτεια (ή απλώς για τη διαχείριση κατά μόνας της απογοήτευσής τους) κι αν το εξακοντισμένο βέλος των επιθυμιών εκπέσει , γιατί ο στόχος αυτοαπεσύρθη, εκείνοι δεν πτοούνται.

Έχουν εφεδρικές επαναλήψεις σχεδίων και οδεύουν προς την επόμενη εξαγγελία, στην επόμενη βολή προς το χαμένο στόχο.

Οπότε η ζωή και η πράξη αποδεικνύονται εντελώς ανίκανες να τους διδάξουν.

Η φυγή διά του «ρεαλισμού»?

Να αρκείσαι, και εν τέλει να βουλιάζεις στο ελάχιστο.

 Να αποφεύγεις το ταξίδι γιατί έχει απρόβλεπτους κινδύνους, να «ζεις τη στιγμή», χωρίς προσδοκίες (γιατί οι προσδοκίες, έχουν απογοητεύσεις), χωρίς όνειρα(γιατί τα όνειρα, έχουν και εφιάλτες), χωρίς θελήσεις και αισθήματα (γιατί οι θελήσεις και τα αισθήματα έχουν απορρίψεις και αρνήσεις), χωρίς πετάγματα (γιατί τα πετάγματα, έχουν και πτώσεις).
Και κατά κάποιους το παραμύθι της ζωής (και μας) δεν έχει ευτυχισμένο τέλος- ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα - αλλά έχει δράκους και την ελπίδα να περιμένει το επόμενο παραμύθι.
Αν υπάρξει…

Αυτά σκεφτόμουν ξεκινώντας να συλλογίζομαι την καθημερινότητα, και κάπως τρόμαξα.

Πώς να ισορροπήσω τώρα ανάμεσα στο τίποτα και το σύμπαν, χωρίς μια γέφυρα να τα ενώνει;

....και την απάντηση την δίνει το κόκκινο χαμόγελο, η ομορφιά που χορεύει και που σε φωτίζει και σ' αρπάζει όπως η αστραπή, βροντάει όπως ο κεραυνός , που δείχνει και από που έρχεται ο καιρός , οι καταιγίδες η ευεργετική βροχή... οι μετά λιακάδες

Όταν δεν σου επαρκεί το λίγο συνεχίζεις ....
..δεν παραιτείσαι,
επιμένεις ,
μαζεύεις στιγμές,
χαίρεσαι με τα απλά,
προσθέτεις τα κάθε σήμερα (αντάμα με το μαζί και την προσπάθεια/αγώνα)
και πας(με) στο αύριο...

στο μέλλον που επιθυμείς/μούμε...

Σάββατο 20 Ιουλίου 2019

45 χρόνια από την αποφράδα 20η Ιουλίου 1974 που οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο… και ένας νέος Αττίλας επελαύνει… Δεν ξεχνάμε !


45 χρόνια από την αποφράδα 20η Ιουλίου 1974 που οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο… και ένας νέος Αττίλας  επελαύνει…
Δεν ξεχνάμε !



 45χρόνια από  την αποφράδα 20η Ιουλίου 1974 που οι Τούρκοι εισέβαλαν παράνομα στην Κύπρο, σκότωσαν, βίασαν, λεηλάτησαν, εκτόπισαν και συνεχίζουν να κατέχουν με τη βία το 36% της μαρτυρικής Μεγαλονήσου.

45 χρόνια από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η οποία ακολούθησε την “προδοσία” του αμερικανο-καθοδηγούμενου πραξικοπήματος της ελληνικής Χούντας που ανέτρεψε τη νόμιμη Κυπριακή κυβέρνηση του Μακαρίου, τον οποίο η Δύση αποκαλούσε “Κάστρο της Μεσογείου” για την αδέσμευτη τότε, εξωτερική πολιτική του.

….και σήμερα 45 χρόνια μετά…μεθοδεύεται  πραξικοπηματικώς  η υφαρπαγή της συντακτικής εξουσίας από τον λαό της Κύπρου και απόδοσή της σε ξένες δυνάμεις, προκειμένου να καταλύσουν το κράτος και το δημοκρατικό πολίτευμα, την αυτοκατάλυση, την αυτοκατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη μετατροπή των Κυπρίων σε “κοινότητα εις αναζήτηση κηδεμόνα”».... και η Κύπρος δεν θα  είναι ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, ο λαός του οποίου δικαιούται την αυτοδιάθεση και την αυτοκυβέρνησή του, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου, αλλά ένα νησί όπου κατοικούν δύο “κοινότητες” σε βρετανική αποικιακή ορολογία.

….και σήμερα 45 χρόνια μετά… ένας νέος Αττίλας  επελαύνει Ενώ ήδη τα γεωτρύπανα Γιαβούζ και Φατίχ και το Μπαρμπαρός καταλύουν την εθνική ανεξαρτησία της Κύπρου(έμπρακτη αμφισβήτηση της Κυπριακής ΑΟΖ), «πλώρη» για την ΑΟΖ της Κύπρου ετοιμάζεται να βάλει το ερευνητικό σκάφος Oruc Reis με την ανοχή των «συμμάχων» ΗΠΑ (με την λογική του Πόντιου Πιλάτου αν όχι της θυσίασης της Κυπριακης Δημοκρατίας υπέρ των συμφερόντων της) και Ευρωπαϊκής Ένωσης (με τις ανώδυνε κυρώσεις)

….και σήμερα 45 χρόνια μετά ο ελληνοκυπριακός κατευνασμός, αποθρασύνουν την Άγκυρα που ορέγεται ( και δρομολογείται … ?) την  συνδιαχείριση όχι μόνο των ενεργειακών πόρων της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας, του Αιγαίου  αλλά νοτίως της Κρήτης μέσω της εξαφάνισης και Καστελόριζου και άλλων Ελληνικών Νησιών και τελικά την κατάργηση της ίδιας της Κυπριακής Δημοκρατίας και οι ελληνικές αυταπάτες  περί εξασφαλισμένης υποστήριξης από εταίρους και φίλους διαψεύδονται από τις τουρκικές πράξεις οι οποίες εκδηλώνονται χωρίς να συναντούν την παραμικρή αντίδραση από τους υποτιθέμενους προστάτες της Ελλάδας και της Κύπρου….όπως και τότε…τ0 1974….

….γιατί σήμερα 45 χρόνια μετά 
η περιοχή ( η ανατολική Μεσόγειος και το Αιγαίο ) μυρίζει πετρέλαιο και φυσικό αέριο  ( και ο δρόμος του πετρελαίου είναι γεμάτος με αίμα και καταστροφές κρατών..) και τεράστια οικονομικά συμφέροντα έχουν ήδη επενδυθεί στην περιοχή… μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες πιέζουν για την εξασφάλιση συνθηκών σταθερότητας για την απρόσκοπτη μεγέθυνση των κεφαλαίων τους… διαμορφώνουν και τις πολιτικές αποφάσεις και επιλογές

Δεν ξεχνάμε !


Δεν ξεχνάμε ό,τι το πραξικόπημα/ η προδοσία  της Κύπρου  ήταν απόφαση έργο και υλοποιήθηκε από την Χούντα ( αυτούς που κάποιοι  τους προβάλουν ως πατριώτες..)και μάλιστα η σύσκεψη στην οποία πάρθηκε, τελικά, η απόφαση για ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας έγινε στις 2 Ιουλίου, στο Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων, στην Αθήνα.

Δεν ξεχνάμε ό,τι και η Ουάσιγκτον επιθυμούσε την απομάκρυνση του Μακαρίου και υποστήριζε τα σχέδια των Ιωαννίδη (αρχηγός της χούντας), Γκιζίκη (πρόεδρος), Ανδρουτσόπουλου (πρωθυπουργός) και Μπονάνου (αρχηγός Ε.Δ.).

Να θυμόμαστε 
ό,τι οι ψευδαισθήσεις Αθηνών και Λευκωσίας για «προστασία» από ΗΠΑ και Ε.Ε., η δικομματική αδράνεια και η διαρκής στάση κατευνασμού του «θηρίου», όχι μόνο έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικές, αλλά αποθρασύνουν την Άγκυρα φέρνοντας πιο κοντά ή μια επώδυνη παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας ή το ενδεχόμενο ενός θερμού επεισοδίου.

Να αντιδράσουμε !

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019

Συγκρίσεις και προσεγγίσεις ανάπτυξης για την Ηλεία…


Συγκρίσεις και προσεγγίσεις ανάπτυξης για την Ηλεία…

Ένα  πολύ ενδιαφέρον άρθρο του φίλου Θέμη Μαντά «Προβληματισμοί και πραγματικότητες/Με την ευκαιρία του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Εφήβων – Νεανίδων»,

ένα σχόλιο δικό μου: «Πόσο μακριά είναι ο τόπος μας   και πόσο πίσω είμαστε από όλα αυτά που έπρεπε να είχαν τελεστεί στον Πύργο, στην Ηλεία, στην Αρχαία Ολυμπία-κυρίως-, στην Ήλιδα… αλλά οι διαχειριστές της τύχης της  Ηλείας (οι πολιτικοί) ήταν και είναι βαθιά χωμένοι στις καρέκλες τους και την πολιτική μακροημέρευση τους και στο «πέρα βρέχει» και βόλεμα τους (οι πολίτες-όχι όλοι)

και ένα ερώτημα: «Δεν πρέπει να αλλάξουμε-να το πάρουμε αλλιώς- να πάψουμε να βυθιζόμαστε, να αντιδράσουμε, να αξιοποιήσουμε- ανταποκριθούμε προοδευτικά και δημιουργικά σε αυτό που ο τόπος μας, η Ηλεία  μας προσφέρει απλόχερα και πλούσια και η ιστορία και το παρελθόν μας, μας κληροδότησε ? »

Το άρθρο του Θέμη Μαντά»:

«Προβληματισμοί και πραγματικότητες
Με την ευκαιρία του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Εφήβων - Νεανίδων

 Του Θέμη Μαντά
Ξεκινά το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλασικού αθλητισμού U-20  στο Borås της Σουηδίας και μ’ αυτή την αφορμή σκέφτομαι γιατί μετά από το 339 μ.Χ - δε διεξάγονται αγώνες  στην περιοχή που τους γέννησε με εξαίρεση το 2004 που έφεραν το αγώνισμα της σφαιροβολίας

 Γιατί η 66.000 κατοίκων πόλη της Σουηδίας, που διαθέτει ένα λειτουργικό
σταδιάκι   συγκεντρώνει τα αθλητικά νιάτα της Ευρώπης; Τι είναι αυτό, πέραν του μικρού σταδίου των 9 διαδρομών και του βοηθητικού χώρου που εμποδίζει την περιοχή μας να φιλοξενήσει αγώνες τέτοιου βεληνεκούς;

Μήπως τα όνειρα  …αεροδρόμια, τα σχέδια …αυτοκινητόδρομοι, τα φουτουριστικά λιμάνια, τα ρομποτικά νοσοκομεία, τα ολιγοθέσια σχολεία της εξατομικευμένης διδασκαλίας των αναλυτικών προγραμμάτων, τα αστυνομικά τμήματα των δορυφορικών συστημάτων, η παγκόσμια πρωτοτυπία δύο δικαστηρίων σε ένα νομό ή  οι επί σαράντα χρόνια διορισμοί και το βόλεμα; 

Τα πλεονεκτήματα της Ολυμπίας, της θάλασσας, του πράσινου, της Φολόης, του Αλφειού, του Κάστρου, της ηλιοφάνειας, της γαστρονομίας, της εύφορης γης, της μυθολογίας και του πολιτισμού που ανέπτυξε στο παρελθόν ο τόπος, κρατιούνται  γερά στα μπράτσα του ατομισμού και των μικροσυμφερόντων.

Ο Μύθος ανάπτυξη της Ηλείας δε θα επιτευχθεί ποτέ και λόγω νοοτροπίας. Όλοι τρέχουν και αγωνίζονται όπως ο Αλέξης Αργυρόπουλος και η Μαργαρίτα Τσουκαλά καλή ώρα στο φιλόξενο σταδιάκι του Borås της Σουηδίας και εμείς περπατάμε …κάνοντας δηλώσεις.

Η πόλη που διεξάγονται οι αγώνες ιδρύθηκε το 1621 κάηκε τέσσερις φορές: το 1681, το 1727, το 1822 και το 1827. Οι κάτοικοι με ομαδικότητα -στην πρώιμη ιστορία τους  ήταν κτηνοτρόφοι, δεν μελέτησαν φιλοσοφία και δεν ήταν αυτοί που σκέφτηκαν την αθλητική ιδέα- δημιούργησαν πανίσχυρο ανθρωποκεντρικό  πυρήνα  χτίζοντας εκ νέου την πόλη τους, το Borås. 

Είναι γνωστό τι έγινε εδώ μετά το σεισμό του 1993 και τις πυρκαγιές του 2007 που πολλοί έτρεχαν  να πάρουν το πεντοχίλιαρο και αντί κατωγιού διεκδικούσαν χρήματα για παλάτι. Και το Borås -για όσους βιάζονται- έχει τα προβλήματά του.
Η αστυνομία στη Σουηδία το 2017  τοποθετούσε τις περιφέρειές του Norrby, Hässleholmen και Hulta στη σοβαρότερη κατηγορία αστικών περιοχών με υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας, αλλά και με  ένα δικαστήριο λύνει άμεσα  παρανομίες και παραβάσεις.
Όπως  και το Νοσοκομείο της πόλης λύνει όλα τα προβλήματα υγείας, ελάχιστοι πάνε στο Γκέντεμποργκ ή στο Καρολίνσκα στη Στοκχόλμη…

Στο Borås είναι και έδρα της Ericsson με το μεγάλο εργοστάσιο κατασκευής  ραδιοφώνων μικροκυμάτων Mini-Link. Εκεί η εταιρεία λιανικής πώλησης ειδών ένδυσης H & M έχει το παγκόσμιο ηλεκτρονικό της γραφείο. Εταιρείες που ειδικεύονται στην εφοδιαστική και όλες οι εταιρείες του Borås συνεργάζονται στενά με το Πανεπιστήμιο  και το μεγαλύτερο Τεχνικό Ινστιτούτο Τεχνικής Έρευνας της Σουηδίας.

Είναι μία πόλη που δεν στηρίζει την οικονομία της στις ενοικιαζόμενες γκαρσονιέρες των  σπουδαστών και οι αιρετοί κινούνται με τα  μέσα μεταφοράς. Είναι μία πόλη που η εταιρεία  SP διεξάγει δοκιμές και έρευνες για την προώθηση της ασφάλειας των καταναλωτών. Είναι μια πόλη που έχει σιδηρόδρομο από το 1896 – όπως είχε και η Ηλεία - και συνδέεται με το Γκέντεμποργκ 5 φορές τη μέρα.

Μέσα σε 400 χρόνια ζωής του, το Borås έχει κάνει μεγάλες προόδους και αυτό στηρίζεται στη σχεσιοδυναμική πολιτικών και πολιτών με όσα προβλήματα υπάρχουν.

«Δυστυχώς» δεν είναι μία πόλη με ιστορία 2.500 ετών, δεν είναι η πόλη που διέδωσε τον αθλητισμό αλλά είναι πόλη αθλητική και το δείχνει.
Είναι μια πόλη που οι κάτοικοί της υιοθέτησαν τις διαχρονικές αξίες του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, μελέτησαν τον Επιτάφιο του Περικλή και εφάρμοσαν στην καθημερινότητά τους αυτά που έγραψαν οι δικοί μας πρόγονοι για να διδαχτούμε οι νεότεροι. Αντίθετα εμείς αυτές τις αξίες τις διδάσκουμε στους άλλους .
Στο Borås και σε πολλά Borås  δεν ισχύει και τόσο το «διαίρει και βασίλευε» και να «ψοφήσει …η γίδα του γείτονα». Δεν ισχύει η νοοτροπία «ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ;». Εκεί δεν σμιλεύουν προτομές  στήνουν «Ζάνες» όταν πρέπει γι αυτό και προχωρά η κοινωνία τους.»
Πηγή του άρθρου : ilialive.gr

Τρίτη 9 Ιουλίου 2019

Εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πάει


Εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πάει


  
Όσο και αν οι ουτοπίες ανήγγελλαν κατά καιρούς την αλλαγή της κοινωνίας, την εξάλειψη του πόνου και της πείνας, της αδικίας, της ανασφάλειας, του φόβου, των ασθενειών και ακόμη του θανάτου, όσο κι αν είχαν ως προτεραιότητα την εκπλήρωση της λαχτάρας και της επιθυμίας ή της αρμονικής συμβίωσης, η πραγματικότητα παρέμενε αγέρωχα αυτεξούσια, μάλλον κινιόταν πάντα όχι από τον απόηχο των ουτοπιών, παρά από τη διαστρέβλωση που προκαλούσε σε αυτήν η ετερογονία των σκοπών, αυτός ο χαοτικός μεν, υπαρκτός δε μηχανισμός.

Εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πάει.
Δεν μας ρωτάει καν, αδιαφορεί για τη θέλησή μας.
Κι αυτό επειδή η εξουσία έχει κάτι τζιμάνια στη δούλεψή της που εργάζονται πυρετωδώς, με τη βοήθεια του εξουσιαστικού πλέγματος, να της κάνουν όλα τα χατίρια, ήγουν λακέδες της, τα πρωτοπαλίκαρα του δόλου της κολακείας, του ραγιαδισμού, της διαφθοράς.
 Ξέρω, ξενίζει η λέξη ραγιάς. Θυμίζει υποταγή, δουλεία, απώλεια ελευθερίας – αξιοπρέπειας – ανεξαρτησίας.
Προτάσσει τον κατακτητή που μ' έναν βούρδουλα στο χέρι επιβάλλει την εργασία και την τάξη στους υποταγμένους.
Δυσάρεστο συναίσθημα για τους τελευταίους τούτη η ζωή, ανυπόφορο.

Μόνη λύση φαίνεται η εξέγερση.
 Αλλά πώς να εξεγερθείς όταν είσαι διάσπαρτος και πένης;
Κάνεις μια-δυο ερευνητικές συναντήσεις με τους ομοίους και τελικά συναποφασίζετε ότι δεν είναι καιροί για εξεγέρσεις.

Καλύτερα να ανεχτείτε τη σκλαβιά και να προσπαθήσετε με την κουλτούρα σας και την οικονομία σας να αλώσετε τον πορθητή.

 Υπάρχουν και μερικοί λοξίες που δεν συμφωνούν μαζί σας• ξεσηκώνονται σε ανώριμες συνθήκες και η στάση τους πνίγεται στο αίμα.

Και όχι μόνο αυτό• τα όποια προνόμια είχαν κατακτήσει με τη δουλική τους συμπεριφορά αφαιρούνται από τον κατακτητή, ο οποίος ξανασκληραίνει την πολιτική του. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα.

Άρα , μια τρύπα στο νερό η εξέγερση.
 Τους τα 'λεγαν οι συνετοί αλλά πού να ακούσουν οι λοξίες.
 Ο θυμός υπερίσχυε της λογικής τους και τους πήρε και το κεφάλι.
 Φρίκη.
Βγαίνουν από τα ρούχα τους οι ορθολογιστές.

Ακούς εκεί, να ακολουθούμε τα χνάρια της Μήδειας που θεωρούσε τον θυμό της ανώτερο από τη λογική της και παρότι το γνώριζε πολύ καλά γιατί το διαλαλούσε (θυμός κρείσσων των εμών βουλευμάτων), εντούτοις λειτούργησε υπό την επήρεια του θυμού και διέπραξε το ειδεχθές έγκλημά της.
Ξανά φρίκη.
 Αλλά, για σιγά.

 Πότε απελευθερώθηκε ένας λαός έχοντας ως πρόταγμα τον ορθό λόγο;
Στους αγώνες εθνικής ανεξαρτησίας, ποτέ.
 Κάποιοι παλαβοί (Παπαφλέσσας, Αρης Βελουχιώτης, λίγοι στο Πολυτεχνείο) ξεκίνησαν κι όπου βγει.

Να που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βγήκε στην ελευθερία, κόντρα στην άρνηση των συνετών.
Η σύνεση, βέβαια, δεν οβελίζει τον θυμό από την ανθρώπινη ύπαρξη.
 Εκείνο που τον οβελίζει είναι η δειλία και ο εθισμός στο να διοικείσαι από άλλους, μέτριους και ξένους, παραδείγματος χάριν, ή κακούς και εθελόδουλους.

Άλλο η ουτοπία και άλλο η εξέγερση• τελείως άλλο η επανάσταση.
Να, όμως, που η κοινωνία μπορεί σήμερα να γεννήσει μια ουτοπία-πραγματικότητα, όχι ιδανική, να εκδιώξει, απλώς, από την εξουσία αυτούς που επέβαλαν την πραγματικότητα της εξουσίας, πετάγοντας στον Καιάδα κάθε τι κοινωνικό.

Πώς γίνεται η εκδίωξη;
Ψηφίζοντας διαφορετικό κόμμα, θα πουν οι εχέφρονες, οι συνετοί.
Ναι.
 Εάν μη έλπηται, ανέλπιστον ουκ εξευρήσει.
Καλά ακούγεται πάντως αυτό με την ψήφο.

Θα φύγει ο ένας, μαζί κι η πραγματικότητά του, θα 'ρθει ο άλλος, με ποια καινούργια πραγματικότητα όμως;

Πότε θα προλάβει να τη γεννήσει, να την νταντέψει, να τη μεγαλώσει, να μας την παρουσιάσει;

Αποστροφή και θλίψη.

Αλλά κι ελπίδα και κουράγιο και σθένος.
Κυρίως μετά τις διακοπές.


Σάββατο 6 Ιουλίου 2019

…. καιροί νίκης και καιροί ήττας….


…. καιροί νίκης και καιροί ήττας….


Η επετειακή συγκυρία σημαδιακή ..
..εκλογές με έλκυση περισσή της θάλασσας αντί του ιδρώτα της κάλπης και των συνεπακόλουθων της …
…εκλογές με την επέτειο του 2015 και του Δημοψηφίσματος της 5ης  Ιουλίου  2015 ΟΧΙ  του 62%.. αυτού που με στυγνό τρόπο ξεπουλήθηκε…
…εκλογές με την επέτειο της αποστασίας  του 1965 του πατρός Μητσοτάκη  και των Ιουλιανών  και Ιούλη ο υιός Κούλης έρχεται ως ολετήρας …
…και τα δύο (ΟΧΙ και αποστασία), ωμή  και αντιδημοκρατικής  απεμπόληση των επιλογών του λαού..

.. λοιπόν …

«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του.»  Κωνσταντίνος Καβάφης

Υπάρχουν καιροί νίκης και καιροί ήττας
Χαρά και αισιοδοξία με την νίκη, θλίψη και στενοχώρια με την ήττα, που αποκτά ένα τραγικό στοιχείο αν υπάρχει και προδοσία.

Έχουν συμβεί πολλά.
Και κυρίως διαψεύσεις οι οποίες επισωρεύονται πάνω στις προηγούμενες.
Δυσκολεύεσαι ν’ αντέξεις.

Θα θέλαμε να είναι οι καταστάσεις, αν όχι πιο εύκολες ή πιο βολικές, τουλάχιστον πιο απλές.
Δεν είναι όμως και δεν θα είναι ποτέ.

Οι άνθρωποι γενικώς ρέπουμε περισσότερο προς τις καθαρές μορφές.
Προτιμάμε κοφτά και καθαρά ναι ή όχι!

Να μας απαλλάσσει από περιπέτειες της σκέψης (και της δράσης), από την ανάγκη να σκεφτούμε επίμονα και δύσκολα πράγματα.

Έτσι, όταν έρθει η ώρα να επιλέξουμε, πάμε να βρούμε καταφύγιο σε ό,τι δίνει ή υπόσχεται μια σαφή απάντηση στα ερωτήματά μας, σχεδόν όπως με διλημματικό τρόπο τα θέτει η τηλεόραση: είσαι με αυτό ή με εκείνο, χωρίς υποσημειώσεις, αστερίσκους, επεξηγήσεις, περιστροφές.

Δεν είναι μόνο που το χρειαζόμαστε, είναι κυρίως που το έχουμε συνηθίσει.
Αυτά τα μάθαμε καλά την εποχή του μακαρίτη του Αντρέα, τότε που ανάμεσα στο εφικτό και το επιθυμητό διαλέγαμε το πρώτο και ερωτευόμαστε το δεύτερο, ελπίζοντας πως ως εξουσία βολευτούμε με το ένα θα μπορούμε να κρατάμε τη φλόγα και την σχέση με το άλλο, το οραματικό, το μελλοντικό.

Αυτό ζούμε/ζήσαμε με τον Αλέξη.

Δεν έχει σημασία πως απατηθήκαμε/νε τότε και  τώρα και το πληρώνουμε πολύ ακριβά.

Βέβαια όχι όλοι, γιατί αυτοί τους πληρώνουμε και πληρώνονται ακριβά, καλή ώρα οι βουλευτές, υπουργοί  και οι συναφείς  άνθρωποι της εξουσίας .
Και που βάζεις κι αυτούς που θέλουν να γίνουν ή να παραμείνουν στην εξουσία (ανοίξτε  μια τοπική εφημερίδα, δες τε τις φωτόγραφίες και θα καταλάβετε τι εννοώ )

 Δεν έχει σημασία που βουλιάζουν καθημερινά στο τέλμα της  εξουσίας, στην κυβέρνηση της «αριστεράς»,  με το εφικτό ξεχάσαμε σταδιακά την επιθυμία της αλλαγής, της ανατροπής, τσαλαπατήσανε την ελπίδα.

Στο κάτω κάτω ακόμα κι εκείνες οι αριστερές (;) διακηρύξεις των ονειροπόλων του επιθυμητού προσχώρησαν στο εφικτό και κάνανε τον ελπίδα, ρεαλισμό και  των ωφελημάτων του κυβερνώντος εφικτού.

Έτσι δεν έγινε με την συγκυβέρνηση 1899-90 και το «αριστερο»μάζωμα των εκσυγχρονιστών επί Σημίτη ;

 Κι έτσι από εφικτό σε εφικτό κι από απλή απάντηση σε άλλη απλή απάντηση, από το εδώ στο εδώ,
πριν το καταλάβουν,
από αριστεροί έγιναν νεοφιλελεύθεροι,
από αντιμνημονιακοί έγιναν μνημονιακοί  και
από μαχητές του  «υπάρχει άλλος δρόμος» κατάντησαν υποστηρικτές των μονόδρομων και 
προσχωρήσαν στη θαλπωρή της μοναδικής και απλής απάντησης, αλήθειας και λύσης της ΤΙΝΑ(There Is No Alternative/ Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση), 
της υποταγής .

Από σκαλί σ’ άλλο σκαλί ….
Πήρες  σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος.
…. και τώρα τι να κάνεις

Ε, σε αυτό το ερώτημα απαντά  η καθεμιά και ο καθένας ξεχωριστά και παίρνει τις ευθύνες που του αναλογούν …

Και να θυμόμαστε αυτούς μας πρόδωσαν, αλλά και  αυτούς που προδόθηκαν και  κυρίως αυτούς που επέλεξαν να υποστηρίξουν  τους ριψάσπιδες και την  υποταγή
Πιστεύω , πως  είναι η εποχή  των σκληρών και αποφασιστικών διλημμάτων και όσο ποτέ ενεργειών για να μείνουμε όρθιοι ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως χώρα.
Η ψυχή της κοινωνίας  βράζει, η πνιγμένη οργή και αγανάκτηση θα  βγει σαν κραυγή σαν κεραυνός.

Αλλάζουν οι καιροί και οι εποχές.
 Αλλάζουν  και οι άνθρωποι
Προς το καλύτερο ή  προς το χειρότερο ή μένουν στάσιμοι ;
Δεν ξέρω.
 
Φτιάξε την εικόνα: μέσα σε τούνελ, ούτε ουρανός, ούτε χαραμάδα να κλέψεις λίγο φως, δύσκολο πολύ να προσανατολιστείς.

Εκείνα που ακούστηκαν σωστά άλλοτε, τώρα τους ακούγονται φάλτσα, εκείνα που φάνηκαν κοντινά απομακρύνθηκαν,  και το αναγκαίο (για να ζήσουμε βρε αδελφέ) εξοβελίστηκε  και η υποταγή βαφτίστηκε ρεαλισμός..

….  επιβολής  της σιωπή και της σύγχυσης, δεν ξέρει προς τα που να στραφεί.
…..  φωνές μιλούν όχι  για να ακουστούν αλλά γιατί έχουν κάτι να πουν.
Αυτές  πρέπει να ακούσουμε, αυτές πουν δεν ακούγονται χαμένοι στον ορυμαγδό και την απελπισία.

Να ακούσουμε  το καινούργιο που δεν  έχει χάσει τη γοητεία και την πειστικότητά του αν και είναι  μπλεγμένο τόσο αξεδιάλυτα με το παλιό, κι εκείνοι που μιλούν για το καινούργιο δεν ξέρουν και δεν έχουν ξεμπλέξει τις σχέσεις τους με το παλιό.

Σ’ αυτή την εποχή έχουν μεγάλη συνεισφορά όσοι εννοούν να μιλούν σιγά για να ακούγονται.
Και να αποκαλύπτουν την πραγματική πραγματικότητα.

Είναι πολύ σπουδαία αυτή η ανάγκη κι αυτή η δύναμη.
Αλλάζει το βλέμμα που κοιτάζουμε τον κόσμο .

Είναι η εποχή  των σκληρών και αποφασιστικών διλημμάτων και όσο ποτέ ενεργειών για να μείνουμε όρθιοι ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως χώρα.