…. καιροί νίκης και καιροί ήττας….

…. καιροί νίκης και καιροί ήττας….

Η επετειακή συγκυρία σημαδιακή ..

..εκλογές με έλκυση περισσή της θάλασσας αντί του ιδρώτα της κάλπης και των συνεπακόλουθων της …

…εκλογές με την επέτειο του 2015 και του Δημοψηφίσματος της 5^ης  Ιουλίου  2015 ΟΧΙ  του 62%.. αυτού που με στυγνό τρόπο ξεπουλήθηκε…

…εκλογές με την επέτειο της αποστασίας  του 1965 του πατρός Μητσοτάκη  και των Ιουλιανών  και Ιούλη ο υιός Κούλης έρχεται ως ολετήρας …

…και τα δύο (ΟΧΙ και αποστασία), ωμή  και αντιδημοκρατικής  απεμπόληση των επιλογών του λαού..

.. λοιπόν …

«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι

να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει

έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,

όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει

εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του.»  Κωνσταντίνος Καβάφης

Υπάρχουν καιροί νίκης και καιροί ήττας

Χαρά και αισιοδοξία με την νίκη, θλίψη και στενοχώρια με την ήττα, που αποκτά ένα τραγικό στοιχείο αν υπάρχει και προδοσία.

Έχουν συμβεί πολλά.

Και κυρίως διαψεύσεις οι οποίες επισωρεύονται πάνω στις προηγούμενες.

Δυσκολεύεσαι ν’ αντέξεις.

Θα θέλαμε να είναι οι καταστάσεις, αν όχι πιο εύκολες ή πιο βολικές, τουλάχιστον πιο απλές.

Δεν είναι όμως και δεν θα είναι ποτέ.

Οι άνθρωποι γενικώς ρέπουμε περισσότερο προς τις καθαρές μορφές.

Προτιμάμε κοφτά και καθαρά ναι ή όχι!

Να μας απαλλάσσει από περιπέτειες της σκέψης (και της δράσης), από την ανάγκη να σκεφτούμε επίμονα και δύσκολα πράγματα.

Έτσι, όταν έρθει η ώρα να επιλέξουμε, πάμε να βρούμε καταφύγιο σε ό,τι δίνει ή υπόσχεται μια σαφή απάντηση στα ερωτήματά μας, σχεδόν όπως με διλημματικό τρόπο τα θέτει η τηλεόραση: είσαι με αυτό ή με εκείνο, χωρίς υποσημειώσεις, αστερίσκους, επεξηγήσεις, περιστροφές.

Δεν είναι μόνο που το χρειαζόμαστε, είναι κυρίως που το έχουμε συνηθίσει.

Αυτά τα μάθαμε καλά την εποχή του μακαρίτη του Αντρέα, τότε που ανάμεσα στο εφικτό και το επιθυμητό διαλέγαμε το πρώτο και ερωτευόμαστε το δεύτερο, ελπίζοντας πως ως εξουσία βολευτούμε με το ένα θα μπορούμε να κρατάμε τη φλόγα και την σχέση με το άλλο, το οραματικό, το μελλοντικό.

Αυτό ζούμε/ζήσαμε με τον Αλέξη.

Δεν έχει σημασία πως απατηθήκαμε/νε τότε και  τώρα και το πληρώνουμε πολύ ακριβά.

Βέβαια όχι όλοι, γιατί αυτοί τους πληρώνουμε και πληρώνονται ακριβά, καλή ώρα οι βουλευτές, υπουργοί  και οι συναφείς  άνθρωποι της εξουσίας .

Και που βάζεις κι αυτούς που θέλουν να γίνουν ή να παραμείνουν στην εξουσία (ανοίξτε  μια τοπική εφημερίδα, δες τε τις φωτόγραφίες και θα καταλάβετε τι εννοώ )

 Δεν έχει σημασία που βουλιάζουν καθημερινά στο τέλμα της  εξουσίας, στην κυβέρνηση της «αριστεράς»,  με το εφικτό ξεχάσαμε σταδιακά την επιθυμία της αλλαγής, της ανατροπής, τσαλαπατήσανε την ελπίδα.

Στο κάτω κάτω ακόμα κι εκείνες οι αριστερές (;) διακηρύξεις των ονειροπόλων του επιθυμητού προσχώρησαν στο εφικτό και κάνανε τον ελπίδα, ρεαλισμό και  των ωφελημάτων του κυβερνώντος εφικτού.

Έτσι δεν έγινε με την συγκυβέρνηση 1899-90 και το «αριστερο»μάζωμα των εκσυγχρονιστών επί Σημίτη ;

 Κι έτσι από εφικτό σε εφικτό κι από απλή απάντηση σε άλλη απλή απάντηση, από το εδώ στο εδώ,

πριν το καταλάβουν,

από αριστεροί έγιναν νεοφιλελεύθεροι,

από αντιμνημονιακοί έγιναν μνημονιακοί  και

από μαχητές του  «υπάρχει άλλος δρόμος» κατάντησαν υποστηρικτές των μονόδρομων και 

προσχωρήσαν στη θαλπωρή της μοναδικής και απλής απάντησης, αλήθειας και λύσης της ΤΙΝΑ(There Is No Alternative/ Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση), 

της υποταγής .

Από σκαλί σ’ άλλο σκαλί ….

Πήρες  σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος.

…. και τώρα τι να κάνεις

Ε, σε αυτό το ερώτημα απαντά  η καθεμιά και ο καθένας ξεχωριστά και παίρνει τις ευθύνες που του αναλογούν …

Και να θυμόμαστε αυτούς μας πρόδωσαν, αλλά και  αυτούς που προδόθηκαν και  κυρίως αυτούς που επέλεξαν να υποστηρίξουν  τους ριψάσπιδες και την  υποταγή

Πιστεύω , πως  είναι η εποχή  των σκληρών και αποφασιστικών διλημμάτων και όσο ποτέ ενεργειών για να μείνουμε όρθιοι ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως χώρα.

Η ψυχή της κοινωνίας  βράζει, η πνιγμένη οργή και αγανάκτηση θα  βγει σαν κραυγή σαν κεραυνός.

Αλλάζουν οι καιροί και οι εποχές.

 Αλλάζουν  και οι άνθρωποι

Προς το καλύτερο ή  προς το χειρότερο ή μένουν στάσιμοι ;

Δεν ξέρω.

 

Φτιάξε την εικόνα: μέσα σε τούνελ, ούτε ουρανός, ούτε χαραμάδα να κλέψεις λίγο φως, δύσκολο πολύ να προσανατολιστείς.

Εκείνα που ακούστηκαν σωστά άλλοτε, τώρα τους ακούγονται φάλτσα, εκείνα που φάνηκαν κοντινά απομακρύνθηκαν,  και το αναγκαίο (για να ζήσουμε βρε αδελφέ) εξοβελίστηκε  και η υποταγή βαφτίστηκε ρεαλισμός..

….  επιβολής  της σιωπή και της σύγχυσης, δεν ξέρει προς τα που να στραφεί.

…..  φωνές μιλούν όχι  για να ακουστούν αλλά γιατί έχουν κάτι να πουν.

Αυτές  πρέπει να ακούσουμε, αυτές πουν δεν ακούγονται χαμένοι στον ορυμαγδό και την απελπισία.

Να ακούσουμε  το καινούργιο που δεν  έχει χάσει τη γοητεία και την πειστικότητά του αν και είναι  μπλεγμένο τόσο αξεδιάλυτα με το παλιό, κι εκείνοι που μιλούν για το καινούργιο δεν ξέρουν και δεν έχουν ξεμπλέξει τις σχέσεις τους με το παλιό.

Σ’ αυτή την εποχή έχουν μεγάλη συνεισφορά όσοι εννοούν να μιλούν σιγά για να ακούγονται.

Και να αποκαλύπτουν την πραγματική πραγματικότητα.

Είναι πολύ σπουδαία αυτή η ανάγκη κι αυτή η δύναμη.

Αλλάζει το βλέμμα που κοιτάζουμε τον κόσμο .

Είναι η εποχή  των σκληρών και αποφασιστικών διλημμάτων και όσο ποτέ ενεργειών για να μείνουμε όρθιοι ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως χώρα.