Αξιολόγηση: Με δύο ήττες ξεκινά η κυβέρνηση Ομολογία παραμονής ΔΝΤ στο πρόγραμμα, άγνωστη η διάρκεια των διαπραγματεύσεων

Αξιολόγηση: Με δύο ήττες ξεκινά η κυβέρνηση

Ομολογία παραμονής ΔΝΤ στο πρόγραμμα, άγνωστη η διάρκεια των διαπραγματεύσεων

Σε πλήρη υποχώρηση οδηγήθηκε η κυβέρνηση στο θέμα της συμμετοχής του ΔΝΤ στο αποκαλούμενο πρόγραμμα στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, από το καλοκαίρι ακόμη όταν υπέγραφε το νέο μνημόνιο, έθρεφε την κρυφή ελπίδα να συνεχιστεί μεν το πρόγραμμα χωρίς όμως τη συμμετοχή του ΔΝΤ.

Το ζητούμενο από αυτή την εξέλιξη ήταν αποκλειστικά και μόνο συμβολικό. Δεδομένου ότι είναι ο πλέον κακόφημος οργανισμός (σε σύγκριση με την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που απαρτίζουν την τρόικα) η διακοπή της συμμετοχής του ΔΝΤ θα επέτρεπε στην Αθήνα να εκμεταλλευτεί πολιτικά την αποχώρησή του. Δηλαδή να την εμφανίσει ως επιτυχία της διαπραγματευτικής της τακτικής, ως τερματισμό του εξευτελιστικού καθεστώτος κηδεμονίας, ως ανάκτηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας, ως αρχή του τέλους της περιόδου των Μνημονίων, κι άλλα τέτοια ευφάνταστα. Ακόμη κι ως τη δίκαιη ανταμοιβή για τα αντιλαϊκά μέτρα που ετοιμάζεται να περάσει τώρα, με σημαντικότερο όλων το αντιασφαλιστικό. Το ίδιο σχέδιο άλλωστε είχε και ο Σαμαράς, στο δεύτερο εξάμηνο του 2014, για να συναντήσει την κατηγορηματική διαφωνία των Ευρωπαίων.

Η «αλληλεγγύη» τους απέναντι στο ΔΝΤ πηγάζει από τις εγγυήσεις αδιαλλαξίας και επιμονής που προσφέρει στην παρακολούθηση και την αξιολόγηση του προγράμματος. Με άλλα λόγια, το ΔΝΤ αποτελεί τον τριτεγγυητή της λιτότητας που διασφαλίζει πως ακόμη και σε εκείνη την απίθανη περίπτωση που η ΕΕ θα αναγκαστεί να υποχωρήσει (πχ λόγω εσωτερικών πολιτικών πιέσεων και ισορροπιών) αποδεχόμενη μια ελαστική ερμηνεία των όρων του Μνημονίου, θα υπάρχει ένας οργανισμός, με εδραιωμένα και υλικά συμφέροντα όπως είναι η συμμετοχή του στο χρηματοδοτικό σχήμα (και σε αντίθεση με τον ΟΟΣΑ ή την Παγκόσμια Τράπεζα), που θα απαιτεί την πλήρη εφαρμογή των συμφωνηθέντων.

Η στάση αυτή των Ευρωπαίων δεν είναι καινούργια. Εκφράστηκε πρώτη φορά το 2010, όταν οι πιο ακραιφνείς «Ευρωπαϊστές» εκλιπαρούσαν να μείνει εκτός Ευρώπης το ΔΝΤ, μέχρι που η Μέρκελ έκλεισε τη συζήτηση, καλώντας επίσημα τον οργανισμό, κι ας λειτουργεί αποδεδειγμένα ως το μακρύ χέρι της Ουάσινγκτον… Εκφράστηκε επίσης απέναντι στο Σαμαρά και τον Τσίπρα, το 2014 και το 2015, αντίστοιχα.

Έτσι, η δημόσια παραδοχή μέσω μάλιστα συνέντευξης σε γερμανική εφημερίδα της συμμετοχής του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, εκ μέρους του ίδιου του υπουργού Οικονομικών, Ευκλ. Τσακαλώτου, κλείνει τη συζήτηση. Τα λόγια δε του γερμανού υπουργού Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, την Παρασκευή το βράδυ μετά το τέλος του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομικών της ΕΕ (Ecofin) επιβεβαιώνουν την πρώτη ήττα που δέχτηκε η κυβέρνηση πριν καν ξεκινήσει επίσημα η πρώτη αξιολόγηση: «Είναι καλό ότι η ελληνική κυβέρνηση επιβεβαίωσε προφανώς εκ νέου αυτό που είχε ήδη αποδεχθεί τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, ότι δηλαδή το ΔΝΤ βεβαίως πρέπει να συνεχίσει να συμμετάσχει στο πρόγραμμα – αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση»! Άντε να πει κάποιος ότι δεν κατάλαβε τι εννοούσε ο γερμανός υπουργός…

Η δεύτερη ήττα που δέχτηκε η κυβέρνηση, πριν αρχίσει η διαπραγμάτευση, αφορούσε τη διάρκεια της αξιολόγησης. Κι όταν λέμε διάρκεια εννοούμε ατζέντα, γιατί ότι κρατάει λίγο περιλαμβάνει τα …βασικά. Όταν, αντίθετα, μεγαλώνει η διάρκεια τότε εύκολα συνάγεται πως στην ημερήσια διάταξη οι πιστωτές έχουν βάλει τη …μάνα και τον πατέρα τους! Δηλαδή, ασφαλιστικό, υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων και νέα μέτρα για να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό! Η κόντρα για τη διάρκεια, με την κυβέρνηση να ήθελε την αξιολόγηση να κρατά το πολύ έναν μήνα, αποτυπώθηκε σε δήλωση του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, Κλάους Ρέγκλινγκ, που παρέπεμψε στο Φεβρουάριο και σε συνέντευξη της Λαγκάρντ σε γερμανική εφημερίδα που προέβλεψε την ολοκλήρωσή της το δεύτερο τρίμηνο (καλό Ιούνη δηλαδή!). Πιο ανησυχητική ωστόσο ήταν η απόσταση που κράτησαν από το ασφαλιστικό της κυβέρνησης Σόιμπλε και Λαγκάρντ, αφήνοντας με σαφήνεια να εννοηθεί πως είναι ανεπαρκές. Ζητούν, δηλαδή, ακόμη μεγαλύτερες περικοπές στις συντάξεις!

Για να πάρουν ό,τι θέλουν το πιθανότερο είναι οι ίδιοι οι πιστωτές να τραβήξουν σε μάκρος τις διαπραγματεύσεις για να εκβιάζουν με τις δόσεις για τις πληρωμές που έχει να κάνει η κυβέρνηση μέχρι και το δεύτερο τρίμηνο. Συγκεκριμένα στις 7/3 (304,62 εκ. σε ΔΝΤ), στις 16/3 (571,17 εκ. σε ΔΝΤ), στις 11/4 (52 εκ. σε ΕΚΤ), στις 13/4 (456,93 εκ. σε ΔΝΤ) και στις 7/6 (304,62 εκ. ευρώ).

Λεωνίδας Βατικιώτης