Διαφεύγοντας από την απογοήτευση, ως Ανατολή χωρίς δύση ...χωρίς επόμενο σκοτάδι

Διαφεύγοντας από την απογοήτευση, ως Ανατολή χωρίς δύση, χωρίς επόμενο σκοτάδι...

Είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε δυσφορούμε είτε δεν ξέρουμε πού πατάμε, υπάρχουμε διά μιας παρεκκλίσεως από την κανονικότητα ακριβώς διότι δεν αντέχουμε τη φτώχεια της λογικής μας.

Ας φανταστούμε για λίγο πώς θα ’μασταν εάν ήμασταν λογικά, μόνο, όντα.

Μας το αποδεικνύει αυτό η απειθαρχία των εσωτερικών ψιθυρισμάτων, που ταυτόχρονα είναι και κραυγές.

Η πορεία του παρόντος προς το μέλλον δεν είναι απλή.

Η καθημερινότητα και το παρελθόν σου βάζουν τρικλοποδιές και επιδιώκουν η “κίνηση” σου προς το αύριο να είναι ακίνητη, αδρανής ή και ως μετακινούμενος στόχος στις βολές και τις βουλές των άλλων...

Όμως η ζωή ..ζέει.. και εκπλήσσει (και ανατρέπει)...

με αυτά που σκάνε σε ύποπτες γωνίες, σε καμπές της ζωής και κάνουν θόρυβο,

ως χαρά που ξαφνιάζει σε μια διαδρομή θλίψης ,

ως ακράτητη επιθυμία κόντρα σε σταθερές που εγκλωβίζουν και πνίγουν,

ως ανατολή χωρίς δύση ... χωρίς επόμενο σκοτάδι

Άμα βουλιάξεις όμως στην καθημερινότητα κινδυνεύεις να χαθείς μαζί της, σε μικρές δόσεις δηλητηριώδους νέφους: αιθαλομίχλης, μικροπολιτικής και ειδήσεων και να χαθείς όταν το ατομικό (αυτό της ψυχής) συντονίζει με το γενικό που είναι πολύ άσχημο και γίνονται ένα...

...και στη φθορά του αν πιστέψεις την ζωή ως μια δύση που δεν έχει ανατολή...τις ελπίδες εκπεπτωκότες

Γιατί λάθος νόμιζες ότι οι άνεμοι πνέουν όχι μόνο από σένα, από τη δύση αλλά και από την ανατολή .

Και σε εκθέτουν!

Και σε απογοητεύουν!

Όμως υπάρχει -λένε....- ένας ασφαλής τρόπος για να γλυτώσεις.

Αναχωρείς προς κάποιο μέλλον.

Εκεί μπορείς να εφαρμόσεις ανεμπόδιστος τα σχέδιά σου.

Το χρειαζόμαστε πάντα οι άνθρωποι να φεύγουμε μπροστά.

Τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει να θυσιάσουμε αυτή τη διαφυγή, ακόμα κι όταν γύρω μας κατολισθαίνει το σύμπαν(το έξω και το μέσα).

Εκεί δεν επεμβαίνουν ζοφερές ποταπότητες κι ούτε ανόητοι, πουλημένοι, εξανδραποδισμένοι, υποταγμένοι, δουλοπρεπείς, ιδιοτελείς και καιροσκόποι.

Εκεί δεν υπάρχουν απογοητεύσεις για πράγματα που δεν έγιναν, ή για κοινές πορείες των πόθων , γιατί είναι το μέλλον, που δεν έχει συμβεί ακόμα…

Είναι ένας ψυχοθεραπευτικός τρόπος

Ιδιαίτερα για ανθρώπους με πλούσια φαντασία, επαναστατικότητα, ισχυρές θελήσεις και με μεγάλες ελπίδες.

Προσπαθώντας ταυτόχρονα, ή προσποιούμενος, πως κρατάς κάποια επαφή με την πραγματικότητα, επιδιώκοντας να δίνεις στις φαντασίες σου σχήματα ρεαλισμού, πραγμάτωσης, επιτυχίας και ανταπόκρισης.

Το δυστυχώς, όμως με τις φαντασίες, τα σχέδια και τις αναλύσεις, είναι πως άμα φεύγεις συνεχώς από την πραγματικότητα, φεύγει κάποια στιγμή κι εκείνη από εσένα και έτσι μπορεί, στο τέλος, να πορεύεστε σε ασύμπτωτες τροχιές, ακόμα και σε διαφορετικούς κόσμους.

Από την πάθηση (?) αυτή, λόγω των πολλών δυσκολιών, υποφέρουν πολλοί στις μέρες μας, άνθρωποι, ομάδες, κινήματα, κόμματα ή απόπειρες κομμάτων.

Ίσως και εγώ.

Νομίζουν πως φτάνει να εξαγγείλουν μια εξέγερση, μια επανάσταση, μια έφοδο στον ουρανό και να γίνει αίφνης ο ουρανός πιο προσιτός, να εκδηλώσουν αισθήματα, θελήσεις και επιδιώξεις και να γίνουν ζωή ανταποκρινόμενη.

Κι αν απογοητεύονται ξανά και ξανά που τα σχέδια δεν ευοδώνονται, κι αν ορισμένοι από τους οπαδούς τους χάνονται για άλλη πιο ασφαλή και γειωμένη περιπέτεια (ή απλώς για τη διαχείριση κατά μόνας της απογοήτευσής τους) κι αν το εξακοντισμένο βέλος των επιθυμιών εκπέσει , γιατί ο στόχος αυτοαπεσύρθη, εκείνοι δεν πτοούνται.

Έχουν εφεδρικές επαναλήψεις σχεδίων και οδεύουν προς την επόμενη εξαγγελία, στην επόμενη βολή προς το χαμένο στόχο.

Οπότε η ζωή και η πράξη αποδεικνύονται εντελώς ανίκανες να τους διδάξουν.

Η φυγή διά του «ρεαλισμού»?

Να αρκείσαι, και εν τέλει να βουλιάζεις στο ελάχιστο.

 Να αποφεύγεις το ταξίδι γιατί έχει απρόβλεπτους κινδύνους, να «ζεις τη στιγμή», χωρίς προσδοκίες (γιατί οι προσδοκίες, έχουν απογοητεύσεις), χωρίς όνειρα(γιατί τα όνειρα, έχουν και εφιάλτες), χωρίς θελήσεις και αισθήματα (γιατί οι θελήσεις και τα αισθήματα έχουν απορρίψεις και αρνήσεις), χωρίς πετάγματα (γιατί τα πετάγματα, έχουν και πτώσεις).

Και κατά κάποιους το παραμύθι της ζωής (και μας) δεν έχει ευτυχισμένο τέλος- ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα - αλλά έχει δράκους και την ελπίδα να περιμένει το επόμενο παραμύθι.

Αν υπάρξει…

Αυτά σκεφτόμουν ξεκινώντας να συλλογίζομαι την καθημερινότητα, και κάπως τρόμαξα.

Πώς να ισορροπήσω τώρα ανάμεσα στο τίποτα και το σύμπαν, χωρίς μια γέφυρα να τα ενώνει;

....και την απάντηση την δίνει το κόκκινο χαμόγελο, η ομορφιά που χορεύει και που σε φωτίζει και σ' αρπάζει όπως η αστραπή, βροντάει όπως ο κεραυνός , που δείχνει και από που έρχεται ο καιρός , οι καταιγίδες η ευεργετική βροχή... οι μετά λιακάδες

Όταν δεν σου επαρκεί το λίγο συνεχίζεις ....

..δεν παραιτείσαι,

επιμένεις ,

μαζεύεις στιγμές,

χαίρεσαι με τα απλά,

προσθέτεις τα κάθε σήμερα (αντάμα με το μαζί και την προσπάθεια/αγώνα)

και πας(με) στο αύριο...

στο μέλλον που επιθυμείς/μούμε...

Πόσο περισσότερο πρέπει να μας μιλήσει το παρελθόν, για το παρόν και το μέλλον μας ;

Πόσο περισσότερο πρέπει να μας μιλήσει το παρελθόν, για το παρόν και το μέλλον μας ;

«Τούτο της Γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι,

Λικνίζει κάτου από το Δρυ και την Ιτιά

το Διάκο, τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη.»

Επειδή στην κυβέρνηση κάνει πως δρα προοδευτικά (ενώ δρα ακραία νεοφιλελεύθερα/μνημονιακά),

επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση «μας παριστάνει την οσία Μαρία» και επιδιώκει «νανουρίζοντας» τον λαό και να ξεχάσει κοιμώμενος παρελθόν και τις αντιλαϊκές επιδιώξεις του μέλλοντος

επειδή στα κανάλια επικρατεί η γνωστή ομοιόμορφη πολυφωνία (με ορισμένες παραλλαγές λόγω διαφορετικών συμφερόντων),

επειδή το παρελθόν δεν αντιγράφεται αλλά διδάσκει,

επειδή πάντα ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με περίτεχνες λέξεις (και όχι με καλές προθέσεις),

καλό είναι κοιτάμε από μια απόσταση, στο χρόνο και στο χώρο, προκειμένου να καταλάβουμε καλύτερα το τι μας συμβαίνει.

Το παρελθόν έχει το μειονέκτημα να διαφέρει πολύ από το παρόν, αλλά έχει το πλεονέκτημα να βρίσκεται και σε αρκετή χρονική απόσταση οπότε και έχει, κατά κάποιον τρόπο, ολοκληρώσει τον κύκλο του, έχουν εκτιμηθεί και έχουν γίνει γενικά αποδεκτές οι συνέπειές του, έχει κατά έναν τρόπο οριοθετηθεί το δίκαιο και το άδικο.

Από το 1900 και μετά η πάλη με τα οδυνηρά προβλήματα που δημιούργησε στη γηραιά ήπειρο η γερμανική εμμονή για κυριαρχία στην Ευρώπη, ήταν (και είναι)συνεχής.

Δύο μεγάλοι πόλεμοι, ανείπωτες καταστροφές, τεράστιος πόνος, φρικαλέα εγκλήματα και αυτοί που αγωνίστηκαν ενάντια και νίκησαν, είναι σήμερα οι ηττημένοι του τότε, αυτοί που εγκλημάτησαν είναι οι νικητές (;) του σήμερα.

Τουτέστιν, αφού τα τανκς δεν μας υπέταξαν την Ευρώπη, εφαρμόζεται η δομική και μόνιμη ενοποίησή της κάτω από τις νομισματικές ερπύστριες.

Πέρασαν τόσα χρόνια.

Το τωρινό γερμανικό κράτος δεν είναι συνέχεια του ναζιστικού και η Ευρώπη δεν είναι κατεχόμενη.

Ή μήπως ότι φαίνεται δεν είναι ακριβώς έτσι;

Διότι πώς εξηγείται το ότι το γερμανικό μεταπολεμικό κράτος είναι εκείνο που περιέθαλψε όλους τους συνεργάτες του ναζιστικού καθεστώτος στις κατεχόμενες χώρες, σπούδασε τα παιδιά τους και τα ξαναέστειλε στις πατρίδες τους να συνεχίσουν το φιλογερμανικό έργο των πατέρων τους (όπως έγινε με τον γνωστό μας Χριστοφοράκο), αποκατέστησε στις παλιές τους θέσεις ακόμα και τους καταδικασμένους από το δικαστήριο της Νυρεμβέργης προέδρους και γενικούς διευθυντές της μεγάλης χημικής βιομηχανίας που στήριξε τον Χίτλερ και δημιούργησε τα κρεματόρια, και επανήλθε, όταν πέρασε αρκετός χρόνος και επέτρεψαν οι καιροί, στη διεκδίκηση του σχεδόν προαιώνιου στόχου, την κυριαρχία στην Ευρώπη.

Και τώρα, διδαγμένο από την πείρα, κινείται αντίστροφα, αντί να κατακτήσει και να επιβάλει νομισματική ενοποίηση, κάνει νομισματική ενοποίηση και μέσω αυτής καταχτά.

Και στην πατρίδα μας τα ίδια.

Οι συνεργάτες των Γερμανών, οι τοκογλύφοι, οι μαυραγορίτες, οι τσολάκογλοι, διαφέντεψαν από το ‘ 45 και μετά.

Οι ίδιοι, παιδιά και συγγενείς, τα ίδια οικονομικά συμφέροντα, δωρολήπτες των γερμανικών εταιρειών, εκπρόσωποι και ουχί απρόσωποι, οι υποταγμένοι στα μνημόνια και προσκυνούντες στο νεοφιλελευθερισμό, στην Ευρώπη τους, όλοι μαζί αντάμα συντηρητικοί, «σοσιαλιστές», «εκσυχρονιστές» και αποκοντά οι Μαυραγορίτες, προσκυνούν και υποτάσσονται.

Ονομάζουν την νέα υποταγή μέλλον, μέλλον τους , με τον λαό χωρίς μέλλον.

Αυτοί, είναι ο δρόμος του, ως καταβολάδες του παλιού.

Όμως αυτοί που κήρυτταν την αντίσταση, γιατί προσκυνούν στη υποταγή, γιατί ομνύουν στην συνεργασία και την αποδοχή των όρων των νεοκατακτητών?

Ας πάνε στο παρελθόν και να συνομιλήσουν με τα παιδιά της αντίστασης, του Πολυτεχνείου, του Λαμπράκη, του 114, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, στους Μακρονισιώτες , στους ανταρτοκλέφτες του ’21 και να τους πούνε, να συνομιλήσουν με αυτούς πολέμησαν και θυσιάστηκαν.

Ας ακούσουν τι θα τους πουν..

Τι θα τους πει ο του Σωτήρης Πετρούλας, ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης ο Ρήγας Φεραίος, ο Μπελογιάννης, ο Τεμπονέρας, ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ο Μουστακλης, ο Κώστας Κάππος , ο Λαμπράκης, ο Άρης Βελουχιώτης και τόσοι άλλοι.

Μήπως ότι έπρεπε να συνεργαστούν με τους κατακτητές, για να ζήσουν και να ευτυχήσουν δια της υποταγής;

Και ας σκεφτούν, πως αν είχαν τη ίδια στάση που ακολουθούν αυτοί σήμερα, δεν θα υπήρχε Ελλάδα, δεν θα υπήρχαμε!

Πόσο περισσότερο πρέπει να μας μιλήσει το παρελθόν, για το παρόν και το μέλλον μας ;

«Κύμα θανάτου ξαπολιούνται οι Γερμανοί.

Τ” άρματα ζώνεσαι μ” αρχαία κραυγή πολέμου.

…….

Τούτο της Γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι,

Λικνίζει κάτου από το Δρυ και την Ιτιά

το Διάκο, τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη.»

Νίκος Καββαδίας (Αντίσταση )

Ο Χειμώνας πριν την Άνοιξη ( που θα έλθει !)

Ο Χειμώνας πριν την Άνοιξη ( που θα έλθει !)

Είναι και η άνοιξη που θέλει να 'ρθει αλλά ο χειμώνας ακόμα είναι μπροστά και για αυτό θα το πληρώσει (? ),

όπως έτσι πάντα είναι η σχέση επιθυμιών, πραγματικότητας, δυνατοτήτων και μέλλοντος...

Μετά λέω: αυτό που δεν έγινε, δεν είναι το πιο σημαντικό, σπουδαίο είναι εκείνο που θα γίνει.

Είναι αυτός ο κύκλος του μέσα μας και της ζωής: απογοήτευση , ελπίδα , αισιοδοξία...

Είναι και ο καιρός, παράξενα περίεργος. Προχωρημένος Γενάρης και οι γλυκές μέρες περισσότερες από τις κρύες, περισσότερες βροχές και λιγότερο παγωνιά... (ακόμη και στα ψηλά.... εκεί βέβαια ζεσταίνει η θέα της ομορφιάς και της αγάπης )

Είναι και αυτή η άνοιξη (του μαζί, του εμείς, του εγώ )που βιάζεται να έρθει..

Είναι και που οι επικοινωνίες και τα μηνύματα που δεν γίνονται ζωή, παρ΄ όλα που τα σήματα και το .... φλουρί το .... Κωνσταντινάτο ως "επιστέρνιον φυλακτήριον" που επιδιώκουμε να έχουμε ...

...και να ο κύκλος της ζωής (μας)...

Μας επιτίθενται, τους νικάμε και πάνω στον πανηγυρισμό έρχεται ένα δεύτερο κύμα και μας σαρώνει, ανασκουμπωνόμαστε, ξαναπαλεύουμε, αντιστεκόμαστε, ξανανικάμε, ξαναπανηγυρίζουμε κι εκεί πάνω έρχεται νέα επίθεση που πάλι μας σαρώνει κι ούτω καθεξής.

Αν το δούμε στο χρόνο, Αλβανία-νίκη-γερμανική επίθεση και κατοχή- απελπισία-αντίσταση-απελευθέρωση-εμφύλιος-ήττα-εξορίες και διώξεις-απελπισία-νέα άνοδος-χούντα-απελπισία-νέα αντίσταση, Πολυτεχνείο-μεταπολίτευση και πάει λέγοντας, ως εδώ.

Στο ίσως μικρό εδώ με τις μεγάλες προεκτάσεις του: κρίση-επίθεση-αντίσταση-δημοψήφισμα-νίκη-νέος κύκλος υποταγής κλπ.

Ή μήπως, τελικά, δεν είναι η μοίρα της ελληνικής τραγωδίας που μας ορίζει αλλά ο θρύλος “κομμάτι καταφέρνουμε κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες…Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.”. (Κ. Π. Καβάφης, Οι Τρώες ).

Αυτή η ιδέα κυριαρχεί σήμερα, όπως σε όλες τις φορές μετά από την ήττα.

Είναι και η άνοιξη που θέλει να 'ρθει αλλά ο χειμώνας ακόμα είναι μπροστά και για αυτό θα το πληρώσει ( ? )

Μέσα στη μικρή ζωή μας βουτηχτήκαμε τόσες φορές στα νερά των κύκλων, απογοήτευσης, ελπίδας, αισιοδοξίας, ξανά απογοήτευσης, ξανά ελπίδας.

Και κάθε φορά δεν ξέρεις όταν βουλιάζεις αν θα βγεις.

Και κάθε φορά αναρωτιέσαι αν ακολουθείς τον “σωστό” δρόμο για το αύριο.

Και κάθε φορά σκέφτεσαι αν πρέπει να κάνεις το βήμα και τα βήματα...

Ας τα προχωρήσουμε...

Κανείς δεν εγγυάται τη σύντομη επανάληψη, κι η ζωή μας είναι μικρή για να μην την ζούμε (ως άτομα) και για να τρέφεται (ως κοινωνία) μόνο με τις ελπίδες των επόμενων γενεών.

Αλλά το προνόμιο της μοίρας δεν ανήκει στους μοιραίους (“δειλοί.. κι άβουλοι αντάμα”),

αλλά σ’ εκείνους που επίμονοι αλλά όχι ανιστόρητοι, συγκεντρώνουν την ευθύνη της φλόγας και της εύφλεκτης ύλης

και σε εκείνους που ακολουθούν τους δρόμους που καίνε, των συναισθημάτων ..., του δίκιου, της αξιοπρέπειας, της λεβεντιάς...

Κι όταν όλα έχουν σχεδόν σαπίσει από τη υγρασία της συλλογικής και της ατομικής υποχώρησης,

αυτοί έχουν μονάχα δυο σπίρτα για να ανάψουν φλόγα

ή «ανάβουν το τσιγάρο από τις αστραπές», ..

Πρέπει να επιμείνουν και πρέπει να σκεφτούν.

Ένα ακόμα σημείο, μιας ακόμα εκκίνησης.

...για μέ της τελικής και οριστικής...

Είναι και η άνοιξη που θέλει να 'ρθει αλλά ο χειμώνας ακόμα είναι μπροστά και για αυτό θα το πληρώσει ( ? ), θα κάνει κρύα, πάγους.... έχουμε συνηθίσει ...

Αλλά η άνοιξη θα έρθει και ξέρετε γιατί δεν της πρέπει να είναι ένα σύντομο διάλειμμα μέσα στο χειμώνα αλλά μια ολόκληρη εποχή που θα συναντήσει το καλοκαίρι .

Έτσι και στην ζωή (μας, σου…), ο κύκλος της, απογοήτευσης, ελπίδας, αισιοδοξίας, βρίσκεται σε εξέλιξη και είμαι βέβαιος με καλό “τέλος”/κατάληξη ...

Γιατί δεν πρέπει να είμαστε το απίθανα όμορφο ποίημα της Κατερίνα Γώγου:

«Πάει. Αυτό ήταν.

Χάθηκε η ζωή μου φίλε

μέσα σε κίτρινους ανθρώπους

βρώμικα τζάμια

κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.

Άρχισα να γέρνω

σαν εκείνη την ιτιούλα

που σου ‘χα δείξει στη στροφή του δρόμου.

Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.

Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.

κι ούτε που θα σε ξαναδώ.»

Γιατί εγώ θέλω να ζήσω, να ξαναδώ και να νιώσω…

Σε...

Γιατί η Άνοιξη θα έλθει !

... και πολλά καλοκαίρια με πανσελήνους ...

Έτσι δεν είναι ?

27 χρόνια από την δολοφονία του Αμαλιαδίτη καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα

27 χρόνια από την δολοφονία του Αμαλιαδίτη καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα

Ηλείος (Αμαλιαδίτης) ο Νίκος Τεμπονέρας

Ηλείος (Αμαλιαδίτης) ο Υπουργός Παιδείας Αμαλιαδίτης Βασίλης Κοντογιαννόπουλος

Ηλείος (εκ Ζαχάρως ) ο νομάρχης Αχαΐας Ν. Τάγαρης, που κινητοποίησε τις ομάδες δολοφόνων

Ημέρα μνήμης, καθώς τα μεσάνυχτα συμπληρώθηκαν 27 χρόνια από την άγρια δολοφονία του αριστερού καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από στελέχη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας .

Ένα τέταρτο του αιώνα μετά, τα γεγονότα του 1991 παραμένουν ζωντανά.

Στις 8 Ιανουαρίου 1991 προς ξημερώματα της 9ης Γενάρη 1991 κι ενώ όλα τα σχολεία στην Ελλάδα βρίσκονταν σε αναβρασμό, ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας έπεφτε νεκρός από χτυπήματα «τυχαίων αγανακτισμένων πολιτών»: του τότε προέδρου της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και Δημοτικού Συμβούλου της ΝΔ Γιάννη Καλαμπόκα, και γνωστών στελεχών της ΝΔ και ΟΝΝΕΔ Πάτρας (Μαραγκός, Σπίνος, Γραμματίκας)...

Ο Καλαμπόκας καταδικάστηκε ισόβια για δολοφονία εκ προμελέτης, όμως πολύ λίγα χρόνια αργότερα αφέθηκε ελεύθερος.

Αυτή τη στιγμή βιοπορίζεται ως «έντιμος» πολίτης...

Συμπληρώθηκαν 27 χρόνια από τη δολοφονία του αξέχαστου καθηγητή, που η φωτογραφία του κοντά στον μαυροπίνακα της διδασκαλίας μας υπενθυμίζει ότι έπεσε μαχόμενος για την μόρφωση των παιδιών μας, σε μία εποχή που ο σκοταδισμός της αντιδραστικής Δεξιάς των Κένταυρων και των Ρέιτζερ μας γύριζε πίσω σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις.

Ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας, 38 ετών (φίλος, πατριώτης και σύντροφος) τότε είχε δολοφονηθεί από μέλη της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας κατά τη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων.

Υπουργός Παιδείας τότε ήταν ο επίσης Αμαλιαδίτης Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, ο οποίος μετά τη δολοφονία του Τεμπονέρα παραιτήθηκε και λίγο μετά προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ…

Ο τότε υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης K. Μητσοτάκη, Βασ. Κοντογιαννόπουλος, παίρνοντας και αυτός τη σκυτάλη των αντιλαϊκών μέτρων, προσπάθησε να κάνει άλλη μια αντιδραστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Τον Νοέμβριο του 1990 ξεκίνησαν οι πρώτες συνελεύσεις, πρώτα στα ΤΕΙ της περιφέρειας, μετά στις σχολές των ΑΕΙ. Μαζικές γενικές συνελεύσεις, συντονιστικά σχολών, συντονιστικά πόλεων, πανελλαδικά συντονιστικά στην Αθήνα για τον συντονισμό και την κλιμάκωση του αγώνα.

Οι καταλήψεις άρχισαν στα μέσα Νοεμβρίου, μέρες Πολυτεχνείου περίπου, πρώτα στην επαρχία. Αρχές Δεκεμβρίου τα περισσότερα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας ήταν κατειλημμένα. Το αίτημα ένα: Να αποσυρθεί το αντιδραστικό πολυνομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου.

Όλα ξεκίνησαν με δυο προεδρικά διατάγματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη για τα Γυμνάσια (393/1990) και τα Λύκεια (392/1990), διαποτισμένα από μια έντονα αυταρχική, «ελληνοχριστιανική» και πειθαρχική λογική:

➥ επαναφορά της καθημερινής προσευχής,

➥ του ομαδικού εκκλησιασμού και της έπαρσης της σημαίας,

➥ «αναμόρφωση» των μαθητικών κοινοτήτων,

➥ ολοσχερής κατάργηση των αδικαιολόγητων απουσιών

➥ κι επιβολή ενός point system ελέγχου και ποινικοποίησης της συμπεριφοράς των μαθητών.

Η αρχική πάλι πρόβλεψη «ομοιόμορφης ενδυμασίας» των μαθητών αποσύρθηκε μεν μπροστά στη δημόσια κατακραυγή, αναδιατυπώθηκε όμως ως επιταγή «ευπρέπειας και απλότητας στην εμφάνιση», οι λεπτομέρειες της οποίας θα καθορίζονταν με πρόταση του συλλόγου γονέων, απόφαση του συλλόγου διδασκόντων και πάταξη όποιας αμφίεσης κριθεί «σε προφανή δυσαρμονία με το σχολικό περιβάλλον».

Η απάντηση των μαθητών πήρε τη μορφή μιας χιονοστιβάδας καταλήψεων που ξεκίνησαν στις 22 Νοεμβρίου από το Ηράκλειο για ν’ απλωθούν ταχύτατα σε όλη την Ελλάδα. Ένα - ένα τα σχολεία έκλειναν. Χιλιάδες μαθητές, σε κάθε γωνιά της χώρας, έγραψαν τη λέξη «ΚΑΤΑΛΗΨΗ» στις πόρτες των σχολείων τους.

Μια πραγματική έξαρση, με συνελεύσεις και κατειλημμένα σχολεία σε κάθε χωριό, κωμόπολη και μεγάλη πόλη: 1.180 κατειλημμένα σχολεία στις 10/12, 20.000 διαδηλωτές μαθητές στο κέντρο της Αθήνας στις 13/12.

Ο μαθητόκοσμος πλημμυρίζει τους δρόμους φωνάζοντας και τραγουδώντας:

«Το σπίτι μου το άφησα

τη μάνα μου παράτησα

και ήρθα δω ν’ αγωνιστώ

για τη παιδεία που αγαπώ»

«Αυτό το νομοσχέδιο θα γίνει πατσαβούρι,

να πάμε να το τρίψουμε στου υπουργού τη μούρη».

Στην Ηλεία και κάποιοι Ηλείοι

Και στην Ηλεία τεράστιο το κύμα των καταλήψεων.

Κυβέρνηση και υπουργείο Παιδείας περιμένουν εκτόνωση λόγω εορτών. Όμως, αρκετές καταλήψεις, τόσο στις σχολές ΑΕΙ-ΤΕΙ όσο και σε πάρα πολλά Λύκεια συνεχίζονται στις διακοπές των Χριστουγέννων.

Η κυβέρνηση ανησυχεί, κινείται προς την καταστολή. Η γραμμή τους: να ανοίξουν τα σχολεία με κάθε τρόπο! Συσκέψεις και εγκύκλιοι του ΥΠΕΠΘ προς τους διευθυντές των σχολείων δίνουν οδηγίες για κατασταλτικά μέτρα. Να κοπούν οι αλυσίδες και τα λουκέτα στις πόρτες των σχολείων.

Να παρθούν απουσίες, έστω και στο πεζοδρόμιο του κάθε σχολείου. Να γίνουν «συστάσεις» στους γονείς των καταληψιών μαθητών. Ταυτόχρονα ετοιμάζεται το σχέδιο των «αγανακτισμένων πολιτών», γονείς και «γονείς» που θα κάνουν φασαρίες και επεισόδια έξω από τα σχολεία.

Τα μέτρα καταστολής εφαρμόζονται από το πρωί της 6ης Ιανουαρίου 1991. Στην Πάτρα τα επεισόδια με αγανακτισμένους πολίτες παίρνουν έκταση.

Στην Ηλεία « αγανακτισμένοι πολίτες», μεταξύ αυτών, γνωστοί παράγοντες της πολιτικής και της οικονομικής ζωής του νομού και ορισμένοι εξ αυτών… μετέπειτα προοδευτικοί και εκσυγχρονιστές, μπούκαραν σε σχολεία, έσπασαν πόρτες (αλλά και χέρια παιδιών)…

Στην Αμαλιάδα, ομάδα ΟΝΝΕΔιτών (μεταξύ αυτών και σημερινοί επώνυμοι και με δημόσια αξιώματα στην Ηλεία και στην πόλη της Αμαλιάδας )κατέλαβε το δημαρχείο και προπηλάκισε τον (ΠΑΣΟΚο) δήμαρχο Δημήτρη Ράλλη .

Την τραμπούκικη ενέργεια αυτή των ΟΝΝΕΔιτών της Αμαλιάδας την εκμεταλλεύτηκε ο τύπος της Δεξιάς και ο εκδότης του «Ελεύθερου Τύπου», Δημήτρης Ρίζος (9/1/1991) απηύθυνε κάλεσμα σε ομαδική αυτοδικία :

«Κάποτε θα πρέπει να δραστηριοποιηθούν οι πολίτες αυτής της χώρας. Και να αντιδράσουν απέναντι στους επαγγελματίες μικροπολιτικούς. Εμπρός λοιπόν στον δρόμο που χάραξαν οι πολίτες της Αμαλιάδας. Καταλάβατε ακόμη και τα σπίτια των... Μπαλωμένων!» (Δημήτρης Μπαλωμένος λεγόταν ο τότε πρόεδρος της ΟΛΜΕ).

Όταν το φύλλο έφτασε στα περίπτερα, ο Νίκος Τεμπονέρας ήταν ήδη νεκρός.

Ο τοπικός τύπος της Ηλείας («Πρωινή» και « Πατρίς»), η μεν πρώτη τηρεί στάση υποστηρικτική των κινητοποιήσεων, η δε ετέρα και αρχαιοτέρα είναι κάθετα αντίθετη, υποστηρίζει τον υπουργό Βασίλη Κοντογιαννόπουλο, παροτρύνει για πρωτοβουλίες ανοίγματος των σχολείων…

Ο Ηλείος (εκ Ζαχάρως )νομάρχης Αχαΐας Ν. Τάγαρης, σε συνεργασία με τον κομματικό μηχανισμό της Ν.Δ. στην πόλη και άλλους μηχανισμούς, κινητοποιεί ομάδες «κρούσης» της ΟΝΝΕΔ (τους λεγόμενους «Κένταυρους»).

Σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου στη νομαρχία ο νομάρχης Νίκος Τάγαρης ανέπτυξε εκεί τη νέα στρατηγική περί «νομιμότητας» των ανακαταλήψεων, κάνοντας μάλιστα ρητή αναφορά στο σχολικό συγκρότημα Βουδ της Πάτρας.

Ανάλογα σχέδια αναπτύχθηκαν σε παρόμοιες συσκέψεις σε όλη την Ελλάδα όπως στη Θεσσαλονίκη στις 4/1, παρουσία του υπουργού Εσωτερικών Σωτήρη Κούβελα(και αυτός Ηλείος ).

Η δολοφονία

Επικεφαλής των ομάδων αυτών ο τότε πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και δημοτικός σύμβουλος της Ν.Δ. Γιάννης Καλαμπόκας και τα γνωστά στελέχη της Ν.Δ. και ΟΝΝΕΔ Πάτρας Μαραγκός, Σπίνος και άλλοι.

Προκλήσεις στην αρχή, με αφισοκολλήσεις στα σχολεία της Πάτρας. Οι ΟΝΝΕΔίτες κολλάνε την αφίσα της Ν.Δ. «Λιγότερα λόγια-περισσότερη δουλειά». Στις 7 Ιανουαρίου τα επεισόδια παίρνουν έκταση σε τουλάχιστον 5 σχολικά συγκροτήματα της πόλης.

Στις 8 Γενάρη από το πρωί το σχέδιο της κυβέρνησης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Απουσίες στα πεζοδρόμια, αγανακτισμένοι «πολίτες» κυνηγούν μαθητές και χειροδικούν, διευθυντές σχολείων απειλούν. Το κίνημα, οι εργαζόμενοι, ο λαός έξω από τα σχολεία.

Το απόγευμα η ΟΝΝΕΔ Πάτρας ξεκινάει ομαδική «αφισοκόλληση» από το κέντρο της πόλης με στόχο την ανακατάληψη όσων σχολείων γίνεται. Η εντολή είναι να εκδιωχθούν οι καταληψίες μαθητές και να παραδοθούν στους διευθυντές, ώστε να ανοίξουν την επόμενη μέρα.

Ξύλο και επεισόδια στο Πολυκλαδικό Πάτρας, η πρώτη σύρραξη μεταξύ ΟΝΝΕΔιτών και καθηγητών (τα γραφεία της ΕΛΜΕ βρίσκονται στο κτίριο του Πολυκλαδικού).

Οι ΟΝΝΕΔίτες αποχωρούν, συνεχίζοντας προς τα σχολεία στην Τριών Ναυάρχων. Μετά προχωρούν προς το 3ο Γυμνάσιο-Λύκειο στα Ψηλά Αλώνια. Χωρίς πολλά λόγια επιτίθενται και δέρνουν τους μαθητές.

Φτάνουν στον χώρο φοιτητές, δάσκαλοι και σπουδαστές. Δέχονται και αυτοί επίθεση, με ιδιαίτερη βιαιότητα. Τα ραδιόφωνα της πόλης ενημερώνουν για τα γεγονότα.

Κλιμάκιο της ΕΛΜΕ αποφασίζει να μεταβεί στο σχολικό συγκρότημα. Μόλις φτάνει, αντικρίζει τραυματισμένους μαθητές και το σχολείο υπό κατάληψη από την ομάδα τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ. Προσπαθούν να φτάσουν στην πόρτα του σχολείου για να δουν τι συμβαίνει στο εσωτερικό.

Τότε δέχονται τη λυσσαλέα επίθεση των ΟΝΝΕΔιτών. Αλυσίδες, λοστοί, καρέκλες κατεβαίνουν στα κεφάλια τους. Και ξαφνικά μια απόλυτη σιωπή.

Ένας καθηγητής αιμόφυρτος στο έδαφος, δύο ακόμα αρκετά τραυματισμένοι υποχωρούν. Η κατάσταση του ενός είναι σοβαρή.

Μεταφέρεται στο Νοσοκομείο «Αγ. Ανδρέας». Ο Νίκος Τεμπονέρας, μαθηματικός, μέλος του ΕΑΜ (Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο) είναι κλινικά νεκρός. Μεταφέρεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου. Χιλιάδες κόσμος μαζεύεται έξω από το νοσοκομείο «Αγ. Ανδρέας».

Οι δολοφόνοι διαφεύγουν από την πίσω πλευρά του σχολείου και εξαφανίζονται. Στις 12 το βράδυ μια σιωπηλή πορεία χιλιάδων ανθρώπων κατεβαίνει από το νοσοκομείο προς τη Νομαρχία Αχαΐας.

Το ανακοινωθέν του νοσοκομείου επιβεβαιώνει τα χειρότερα. Ο Τεμπονέρας είναι νεκρός. Μια πολιτική δολοφονία στις 8 Γενάρη 1991.

Συνθήματα στη Νομαρχία, συνθήματα και καβγάς στην αστυνομική διεύθυνση Αχαΐας. «Απόψε σκότωσαν τον Τεμπονέρα», «Ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα», «Πιάστε τους δολοφόνους».

Οι επόμενες μέρες χαρακτηρίστηκαν από πραγματικές μάχες στους δρόμους της Πάτρας, αλλά και της Αθήνας.

Η κηδεία του Νίκου Τεμπονέρα μετατράπηκε σε συλλαλητήριο καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής. Το ίδιο τα μεγάλα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια στην Αθήνα στις 9, 10 και 11 Γενάρη του 1991. Μάχες στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο, την Ομόνοια και σε άλλα σημεία της Αθήνας.

Η αστυνομία κάνει εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων και άλλων χημικών. Στην οδό Πανεπιστημίου τα χημικά της ΕΛ.ΑΣ. πέφτουν μέσα στο κατάστημα «Κ. Μαρούσης», με αποτέλεσμα να καούν 4 άνθρωποι στο κτίριο.

Το κίνημα του 1990-91 ποτέ δεν τελείωσε ουσιαστικά.

Στα μέσα Γενάρη ήρθε η 1η «Καταιγίδα της ερήμου», ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Ιράκ. Το πολυνομοσχέδιο αποσύρθηκε μετά την παραίτηση του Κοντογιαννόπουλου και την ανάληψη του ΥΠΕΠΘ από τον Γ. Σουφλιά.

27 χρόνια από την δολοφονία του Αμαλιαδίτη καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα, το αίμα του νίκησε τους δολοφόνους του, καταδίκασε το δολοφόνο Καλαμπόκα σε ισόβια και ισόβια ήταν και παραμένει η καταδίκη στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας.

ΥΓ.:

1.

Για την ιστορία, ο δολοφόνος Καλαμπόκας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε ισόβια και στο εφετείο η ποινή του μειώθηκε. Σήμερα, αφού πέρασε κάποια χρόνια στη φυλακή, κυκλοφορεί και πάλι ελεύθερος.

Από την υπόλοιπη ομάδα των ΟΝΝΕΔιτών, οι περισσότεροι «τιμωρήθηκαν» με μικρές ποινές κάποιων μηνών φυλάκισης. Όλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και οι περισσότεροι δουλεύουν σε δημόσιες υπηρεσίες.

2.

“Δεν υπάρχει δολοφονία. Η δολοφονία έχει ορισμένα στοιχεία. Θάνατος υπήρξε” Νικόλαος Τάγαρης, νομάρχης Αχαΐας (Ηλείος, ), κατάθεση στην Εξεταστική της Βουλής (16/7/1991).

3.

Ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος εξελέγη το 2000 πανηγυρικά βουλευτής του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ στη Β΄ Αθηνών και το 2003 χρημάτισε υφυπουργός Υγείας της κυβέρνησης Σημίτη.

……όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν…

……όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν…

«Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου …Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ….» (Τάσος Λειβαδίτης)

Ο χρόνος όπως και να το υπολογίσεις ή να το ονομάσεις, είναι αυτός που ζούμε (πραγματικά),

ο χρόνος που μας έφυγε μέσα από τα χέρια, είναι ο χρόνος του ονείρου-αλλά δεν μπόρεσες-,

είναι και ο χρόνος που έρχεται και που τα όνειρα χωρίς παγίδες θα γίνουν ζωή.

Οι άνθρωποι βρισκόμαστε πάντοτε αντιμέτωποι και με τους φόβους και με τα σχέδια της ζωής μας και με τη ζωή μας την ίδια. Ακολουθούμε τη ροή του χρόνου ως φέτες της πραγματικότητας. Ακολουθούμε τη ροή και τον κυνηγάμε ταυτόχρονα.

Όμως ο χρόνος δεν είναι κενός περιεχομένου, περιέχει εμάς –ως άτομα και κοινωνία-, την ζέουσα ζωή .

Μες στο σήμερα υπάρχουν οι διαψεύσεις του χτες, που τόσα όλοι ελπίσαμε, αλλά διαψευστήκαμε (τα όχι που έγιναν ναι, οι πολιτικές μεταλλάξεις, οι «αριστεροί» τεμενάδες … ), αλλά και οι ελπίδες για το παραπέρα, για τον αύριο χρόνο .

Τον χρόνο, ως μια πραγματικότητα και μια σύμβαση ταυτόχρονα, τον έχουμε μοιράσει σε μερίδες ώστε να κάνουμε εύσχημη και χειρίσιμη την κατανάλωσή του;

Αλλά όσο κι αν είμαστε εμείς που δημιουργούμε, τις προσδοκίες ( και τις εξουσίες), τα σύμβολα κι όσο κι αν τον κατανέμουμε σε εφικτούς ορισμούς – μέρες, βδομάδες, μήνες κλπ. – καταλήγουν (δεν πρέπει !)να μας επιβάλλονται στην πραγματικότητα και εν τέλει μας εξουσιάζουν.

Η μορφή και τα μορφώματα, τα κάστρα (της εξουσίας) και τους «προεστούς» (υπουργούς, πρωθυπουργούς, βουλευτές κλπ) εμείς του ορίσαμε όχι για να μας καθορίσουν, αλλοιώσουν, να μας κάνουν αυλικούς και χειροκροτητές, αλλά να μετατρέψουν την ελπίδα σε μια υποφερτή ζωή(τουλάχιστον..)

Κι έτσι κάνουμε μετρήσεις και απολογισμούς με βάση το συμβατικό που γίνεται αναγκαίο, το όνειρο που σέρνεται ως ρεαλισμός, την υποταγή σε κάθε «ευρωπαϊκό», σε κάθε δικαιολογία για να αναιρέσουμε και να αναιρεθούμε.

Εγκλωβιζόμαστε μέσα στα συμβατικά όριά, αφήνουμε την δημιουργίας και την μετατρέπουμε σε προσδοκία απραγματοποίητη.

Αντί να τα καταφέρουμε , παραβιάζουμε και ανατρέπουμε, πιστεύω, στόχους για καλύτερη ζωή, βολευόμαστε, υποτασσόμαστε .

Λένε, τώρα που είναι πλέον σίγουρο πως η υπόσχεση δεν θα πραγματοποιηθεί.

«Υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας, μας υποσχέθηκαν κι εμάς, υποσχεθήκαμε κι εμείς στους άλλους, πως θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα.»

Μα τι άλλαξε από το 2014, το 2015, το 2016, το 2017,στο 2018 που βρισκόμαστε ;

Τίποτα, πιο δύσκολα έγιναν. Να μην επαναλάβω τα γνωστά. Φτώχεια, λιτότητα, μνημόνια, φασισμός, κρίση, ύφεση,, εθνικοί κίνδυνοι…

Κι αν είναι βολικό για κάποιους (που τους κατασπάραξε ο ρεαλισμός και η εξουσία) να πούνε: «χωρίς δική μας ευθύνη» , «θα το δούμε», «άστο για αργότερα», «τόσα μπορούμε, τόσα κάνουμε», «αυτά μπορεί η κυβέρνηση», « δεν βλέπεις τι γίνεται στην Ευρώπη» και τόσα άλλα παρεμφερή και … συμφερή της συμφοράς.

Ο ρεαλισμός (τους) της βολή τους.

Αυτά, αυτοί.

Τι ήταν λοιπόν εκείνο το, παρελθόν, κοντινό και μακρινό, που διανύσαμε με τόσο μεγάλη ταχύτητα;

Πόσα γεγονότα μπόρεσε να σηκώσει και πόσες ελπίδες να αφομοιώσει, σα δράκος που τρώει σκέψεις και σχέδια;

Ο απολογισμός, τι κάναμε, τι χάσαμε, τι επενδύσαμε, μεγάλες ζημιές και λίγα κέρδη χειροπιαστά, αλλά με μεγάλο ηθικό δικαίωμα, συνηγορεί για προσδοκία ή απογοήτευση ;

Ο ρεαλισμός (μου), του σήμερα

Η εμπιστοσύνη που έδειξε (δις και τρις) η ελληνική κοινωνία στον ΣΥΡΙΖΑ τρεμοσβήνει. Ο χρόνος, η διάρκεια, είναι ο απόλυτος κριτής. Δεν μπορείς να εξαπατάς εσαεί.

H αγωνία της κυβέρνησης και των άλλων πολιτικών κομμάτων (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ…) είναι να μη δώσουν την εντύπωση ότι είναι συνένοχοι.

Προσοχή.

Όχι να αποδείξουν ότι δεν είναι συνένοχοι (μαζί ψήφισαν τα πάντα), διότι είναι και το γνωρίζουν πολύ καλά· να ρίξουν στάχτη στα μάτια επιδιώκουν, να δώσουν δηλαδή την εντύπωση ότι δεν είναι (πάλι το φαίνεσθαι υπερνικά το είναι, νομίζουν...).

Οπότε, ότι και να μηχανευτούν επικοινωνιακά κυβέρνηση και οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων, τελικά δεν θα μπορούν να πείσουν ότι δεν είναι συνένοχοι στην υποταγή.

Οι άλλοι ..

Γραφικοί κι εκτός πραγματικότητας όσοι θεωρούμε την κυβέρνηση παραδομένη, άνευ όρων, στις εντολές των δανειστών· όσοι νομίζουμε ότι η ενοχή βαραίνει τους πάντες, έναντι της κοινωνίας;

Με μια αδιανόητη ευκολία προσπαθούν να μεταθέσουν τις δικές τους ευθύνες και ενοχές σε όσους αρνούνται να δεχτούν την υποταγή.

Είναι μανούλα σε τέτοιες μεταθέσεις το πολιτικό σύστημα.

Εμείς ..

Ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να εξαγριωθούν, να αντιδράσουν, ας μη γίνουμε άνθρωποι του πολιτικού συστήματος, άβουλοι, αδρανείς και χειραγωγούμενοι· εύπιστοι και εξουσιοληπτικοί.

Ευτυχώς η ταχύτητα των εξελίξεων (η αφόρητη φτώχεια μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας) είναι τόσο ορμητική ώστε στο διάβα της πετάει τις μάσκες, τα ψεύδη και την υποκρισία των κυβερνώντων.

Νέες πολιτικές δυνάμεις «από τα κάτω» αυτή τη φορά καλούνται να δηλώσουν το «παρών» στην πολιτική ζωή (και όχι σκηνή) της χώρας.

Είναι πολλοί που αντιστέκονται στην πολιτική μοιρολατρία, που επαγρυπνούν κόντρα στην εγχώρια και αλλοδαπή, χυδαία συντηρητικότητα.

Οφείλουν να επαγρυπνούν και να αντιστέκονται. Και ας τους λένε ουτοπιστές ή γραφικούς, ας απαξιώνονται.

Και λίγο εγώ...

Επιμένω, ελπίζω..

στα ανοίγματα των καθημερινών σύννεφων και στις λιακάδες…

συμπλέω ...

και ανοίγω πανιά με τους ανέμους της ψυχής μου να ωθούν στα νέα ταξίδια

ρέοντας σε ποταμούς επιθυμιών,

ησυχάζοντας σε λίμνες αισθημάτων,

αγναντεύοντας θάλασσες και γράφοντας ονόματα,

αλλά και περιπατώντας σε βουνά και σε πέτρινες πολιτείες

με το εγώ και το εσύ, το εμείς σε όσο μέλλον έχουμε (πάντα...)...

…και να, η απάντηση είναι του ποιητή(για όλα), όπως ξεκίνησε αυτό το κείμενο, για τον «χαμένο» χρόνο που έφυγε και τον κερδισμένο που (πρέπει ) να'ρθεί:

«…Αηδίες— ο χρόνος έγινε για να κυλάει, ... η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο…..μονάχα όποιος τα διψάει όλα μπορεί να με προφτάσει,……όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν…»(Τάσος Λειβαδίτης)

2017 και 2018, παρελθόν και μέλλον και οι λίστες των χαμένων χρόνων

2017 και 2018, παρελθόν και μέλλον και οι λίστες των χαμένων χρόνων

Λίστες πάντα δημιουργούμε (ή και μας υποδεικνύονται) συνήθως σε καμπές της ζωής μας ή σε κομβικά χρονικά σημεία όπως αυτό της αλλαγής του έτους.

Περιλαμβάνουν οτιδήποτε βάζει ο ανθρώπινος νους, λες και με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε να διασώσουμε τα πολύτιμα και τα ακριβά ή να ξορκίσουμε τα άσχημα και κυρίως υποσχέσεις-αποφάσεις που πρέπει να υλοποιήσουμε με τη νέα χρονιά.

Ο καθένας μπορεί να συμπεριλάβει ό,τι πιστεύει πως λείπει.

Ο στόχος είναι ένας: να ρίξουμε όση χρυσόσκονη μπορούμε στην καθημερινότητα που μας πληγώνει και, ίσως, να προσποιηθούμε ότι έχει επιβιώσει λίγη από την ξένοιαστη και λαμπερή ζωή που είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ζούσαμε τις εποχές της επίπλαστης ευημερίας και της υποτιθέμενης προσωπικής ευτυχίας(όχι για όλους).

Όμως καμιά υπόσχεση (είτε «θα» είτε «δεν») δεν θα υλοποιηθεί αν δεν το επιθυμούμε πραγματικά, διότι οι επιλογές σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνονται μέσα από μια μακρά πορεία πνευματικής αλλά και συναισθηματικής εκπαίδευσης, πολιτικής ωριμότητας, κατασταλαγμένης κοινωνικής εμπειρίας, πάντα με πολλά πάνω και κάτω, στιγμές έκστασης αλλά και απογοήτευσης.

Κανένας κατάλογος δεν απαντά, αν δεν έχουμε ρωτήσει ή αναρωτηθεί εμείς...

Λοιπόν να και δική μου ...λίστα για το 2017 και το 2018 ως παρελθόν (που σίγουρα υπάρχει ) και ως μέλλον (με “ευχή” να υπάρξει ?)

Τέλειωσε το 2017 και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πρόκειται για ένα από τα χειρότερα χρόνια στην ιστορία της Ελλάδας.

Όταν έκλεινε προηγούμενες χρονιές  είχαμε τουλάχιστον μία ψευδαίσθηση, μία ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.

Δεν ξέρω τι θα φέρει το 2018.

Ξέρω ότι ο δρόμος προς τα κάτω είναι μακρύς ακόμα.

Ξέρω ότι δε θα πέσουμε χωρίς μάχη. Μάχες.

Πολλές εκ των οποίων θα τις χάσουμε.

Ή θα τις δώσουμε γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι είναι από χέρι χαμένες.

Ίσως ορισμένες μάχες, θα τις κερδίσουμε.

Ίσως κερδίζουμε μόνο και μόνο από το γεγονός ότι αποκτάμε συναγωνιστές  και συντρόφους.

Βλέπουμε επίσης ποιοι στέκονται μαζί μας στους αγώνες και ποιοι είναι απέναντι.

Ίσως είναι κέρδος για τη νέα γενιά ότι βλέπει να μην το βάζουμε κάτω ακόμα κι όταν έχουμε απέναντί μας το βουνό.

Το 2017 όμως έπεσε κάθε μάσκα, κάθε προσωπείο και κάθε προσποίηση, η αλλαγή έγινε ενσωμάτωση, η λευτεριά μετατράπηκε σε επισφράγιση της αποικιοποίησης της χώρας.

Ας είμαστε γεροί το 2018 γιατί έχουμε αγώνα μπροστά και θα χρειαστούμε όλες μας τις δυνάμεις, σωματικές, νοητικές, κοινωνικές, για να τα βγάλουμε πέρα γιατί είναι μια χρονιά που έχουμε την πλήρη εφαρμογή των τριτομνηομονιακών  δεσμεύσεων, την επιτάχυνση και την εκθετική προώθηση όσων συμφωνήθηκαν με τους δανειστές και όσων  θα εμφανίζονται με συνοπτικές διαδικασίες.

Το  2018 θα σημαδευτεί από την γιγάντωση της απόστασης ανάμεσα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.

Το κενό εκπροσώπησης είναι σίγουρο ότι θα επιμείνει και κυρίως θα γίνει ακόμα πιο μεγάλο.

Αν το 2017 σημαδεύτηκε  από το οριστικό τέλος κάθε έννοιας ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας και οι κίνδυνοι για τα εθνικά θέματα (Τουρκία, Κύπρος, Αλβανικό, Σκόπια ) μεγεθύνθηκαν,  αντίστοιχα βέβαιο είναι ότι το 2018 η αναζήτηση διεξόδου θα γίνεται όλο και πιο αναγκαία όλο και πιο επιτακτική, ταυτόχρονα, όμως, όλο και πιο απαιτητική.

Το 2017, ξαναδιαψεύστηκαν οι ελπίδες, βολευτήκαμε με τα λίγα ή και με το τίποτα.

Το 2018, ας διεκδικήσουμε ξανά τα πάντα.

Το 2017, ήταν μια κακή και δύσκολη χρονιά για τους πολλούς, καλή μόνο για λίγους.

Το 2018, ας είναι μια καλή χρονιά για τους πολλούς.

Το 2017, κυριάρχησε το παράλογο και η αδικία.

Το 2018, ας γίνει ο κόσμος πιο λογικός και πιο δίκαιος.

Προ του 2017, καταλάβαμε ότι δεν θα κερδίσει κανείς τίποτα αν δεν είμαστε όλοι μαζί και αποφασισμένοι.

Το 2017 καταλάβαμε ότι το στοίχημα δεν παίζεται σε μια κάλπη, έναν ηγέτη ή στην ανάθεση, για να μη διαψευστεί η ελπίδα...

Το 2018, να πάψουμε να ψάχνουμε για σωτήρες και να καταλάβουμε ότι είναι στο δικό μας το χέρι...

Το 2017 πολλοί υποτάχθηκαν και έσκυψαν το κεφάλι, θυσίασαν την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια των Ελλήνων.

Το 2018 να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και τη δημοκρατία και «κάθε προσκυνημένος να βρει τον αφέντη που του αξίζει».

Το 2017, μας πήρε πολλά και κυρίως την Ελπίδα.

Το 2018, να φέρει στη ζωή μας νέα ελπίδα και  νέες προσδοκίες.

Το 2017, μας έφερε την εφαρμογή του  3^ου  μνημόνιο, αντί  της κατάργησης του .

Το 2018, να απαλλαγούμε επιτέλους από την καταδυνάστευση των μνημονίων.

Το 2017, «βάπτισαν» τον συμβιβασμό «αριστερό» ελιγμό και κάποιοι ήλπισαν/ελπίζουν και στήριξαν/ζουν ακόμη τη συγκυβέρνηση.

Το 2017 για την Ηλεία, ακριβώς όπως και το 2016, το 2015 , το 2014, το ..., συνεχής οπισθοδρόμηση με επιταχυνόμενο ρυθμό, έργα υποδομής μηδενικά, οι υποσχέσεις και ή υποκρισία του ηλειακού πολιτικού συστήματος εν αφθονία και η Ηλεία παρίας της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και της Χώρας

Το 2018 για την Ηλεία να είναι αφετηρία κατανόησης από τους Ηλείους της ανικανότητος και της υποκρισίας του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος του νομού μας, τον ιδιοτελή και διαπλεκόμενο ρόλο των τοπικών μέσων ενημέρωσης, και συνολικής ακύρωσής τους όλων τους πολιτικών και διαπλοκής) και κινητοποίησης μας για κατακτηθούν αυτά που πρέπουν και χρωστούνται στην Ηλεία

Το 2018, ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να εξαγριωθούν, ας μη γίνουμε άνθρωποι του πολιτικού συστήματος, άβουλοι, αδρανείς, χειραγωγούμενοι, εύπιστοι και εξουσιοληπτικοί.

Το 2018, να είναι πάρα πολλοί και πολλές που θα ενεργοποιηθούν σε μια νέα δημοκρατική αντίσταση , να είναι ένας χρόνος αυτοσυνειδησίας και νέας αφετηρίας για τον λαό και τα κοινωνικά κινήματα.

Το 2018  εμείς  (ο απλός λαός),  να ξαναξεκινήσουμε (πιο ώριμοι και ψαγμένοι), με αγώνες και θυσίες (του εγώ και της βολής- βόλεψη μας), με νέο πολιτικό σχέδιο και συγκροτημένο πρόγραμμα, με νέες πολιτικές δυνάμεις και μια παναστρατιά όλων των αντιμνημονιακών, προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων της κοινωνίας και της πολιτικής.

Το 2018 δεν μπορούμε να δεχτούμε ως κοινωνία τη σιωπή και την αποδοχή και τον εξορισμό της προσωπικής αξιοπρέπειας μας καιτον αφανισμό του μέλλοντος για μας τα παιδιά μας και την χώρα μας..

Κατάπιαμε πολλά.

Αν έχουν νόημα οι συμβιβασμοί με την ανάγκη για να υπάρξουμε και να συνυπάρξουμε, κάπου πρέπει να βρούμε το κατώφλι του ανεπίτρεπτου και του απαράδεκτου και να το υπερβούμε....

Σημείωση (επί προσωπικού) :

Τα πολύτιμα δεν καθορίζονται από άλλους, ούτε χωρούν πουθενά.

Ίσως μόνο σε κείνο το μικρό κουτί που έχουμε βαθιά μέσα μας, για να τα ανασύρουμε όποτε τα έχουμε πραγματική ανάγκη.

Όπως στο σακουλάκι με τα δώρα της μητέρας, για τα πολυαγαπημένα πρόσωπα ή η ευχή της ή οι υποσχέσεις των αυριανών και παντοτινών περιπάτων της ψυχής.

Πολύτιμα είναι οι παρέες των φίλων που πίνουν κρασάκι και χαίρονται (αν και πάντα υπάρχει ένας ή κάτι που στεναχωρεί και θλίβει... δυστυχώς)

Πολύτιμα είναι η ειλικρίνεια (αυτό αφορά εμένα) και η ακόμη περισσότερη αγάπη για να προσπαθήσουμε για το καλύτερο, να συνυπάρξουμε, να μάθουμε χαμογελάμε και να χαιρόμαστε μαζί με άλλους τη Ζωή.