Ένα παλιό (…στις προσθέσεις των χρόνων…), αλλά πάντα καινούργιο (στην νεότητα των ιδεών και αισθημάτων..)

Ένα παλιό (…στις προσθέσεις των χρόνων…), αλλά πάντα καινούργιο (στην νεότητα των ιδεών και αισθημάτων..)

  

«Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε» ή «Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς» ή με τραγούδια με πολλά αχ και δυόσμο

Οι καιροί είναι δύσκολοι, πολύ,  μα πάρα πολύ !

Έτσι και σε βρουν μπόσικο, ανεκτικό, σε κατάπιαν και κάποια στιγμή δεν θα αναγνωρίζεις ποιός είσαι και που πας.

Κοιτάξτε  γύρω. Τα πάντα καταρρέουν.

Το φόντο είναι η φτώχεια, η λιτότητα, τα λουκέτα, μνημόνια, μέτρα, αξιολογήσεις, τρόικα, ξενιτεμός, κίνδυνοι για τα εθνικά θέματα, νέοι με σκοτεινό ή χωρίς αύριο, τέλμα.

Τα άτομα σε αδιέξοδα, με τις ελπίδες να σέρνονται, κατήφεια στα πρόσωπα, η στεναχώρια σαν σκόνη παντού.

Κάποιοι ψελλίζουν ότι  παραμένουν αριστεροί, τα τέρατα του φασισμού γρυλίζουν , κάποιοι  ομιλούν πως έχουν πρόταση  να βγούμε από το αδιέξοδο, άλλοι σηκώνουν μια κόκκινη σημαία και πηγαίνουν μόνοι τους,  είναι και αυτοί  που δεν κατάλαβαν τίποτα μα τίποτα και ξανασηκώνουν μπλε και πράσινες σημαίες και ελπίζουν σε κούληδες και σε κούλες.

Και η κοινωνία , οι πολίτες στα χαμένα, ελπίζουν,  δεν ελπίζουν, όλοι λέμε/νε καμιά εξυπνάδα και οι πιο πολλοί πιάνουν απάγκιο σε ένα κρασάκι, ένα μεζέ και σε ένα τραγούδι του Καζαντζίδη,

«Ποιος θα μου δώσει δύναμη/τον κόσμο αυτό ν’ αλλάξω,

να φτιάξω όμορφες καρδιές/μεγάλες και πονετικές,

τις σκάρτες να πετάξω;

Να σου δώσω μια να σπάσεις/αχ βρε κόσμε γυάλινε,

και να φτιάξω μια καινούργια/κοινωνία άλληνε.»

ή άλλοι  Σιδηρόπουλο

«Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα /η ανάγκη μου δε σταματά

σαν το πουλί πάνω στο σύρμα/σαν τον αλήτη που γυρνά

Θέλω να ‘ ρθείς και να μ’ ανάψεις/το παραμύθι να μου πεις

σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις /σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.»

και  άλλοι πιο λίγοι, στην μοναξιά δεν τραγουδούν, ακούν μόνο τραγούδια με πολλά αχ , περιμένουν κάτι από δυόσμο να μυρίζει,  ελπίζουν, όμως δεν το βάζουν κάτω…

Οι  πιο πολλοί βρίζουν, κατηγορούν  θέτουν δίπολα(σαν φάκες),

 «όλοι ίδιοι είναι » αλλά από την άλλη, αυτοί οι ίδιοι (οι πολίτες)αυτούς  τους ίδιους επιλέγουν να τους κυβερνήσουν,

« επέλεξα  αριστερά και είδες τι μα έκανε», άντε εδώ τι να πεις, έχουν δίκιο, ως αριστερά την είδαν, πώς να τους εξηγήσεις πως δεν είναι αριστερά,

« Μητσοτάκη μωρέ, για να βάλει μια τάξη» Ή «Αλέξη για να μην έρθει ο Μητσοτάκης» όπως μου έλεγαν φίλοι σε μια ταβέρνα (την ώρα  που εγώ σκεπτόμουν, ήθελα και «κοιτούσα» αυτό που αγαπούσα-και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου/κι ήσουν φως μου/κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή/σε γιορτή που δεν ξανάδα/στη ζωή μου τη σκυφτή) .

Επιστροφή στο παρελθόν με  τέτοια διλλήματα . Δεν βάλαμε ντιπ μυαλό;

«δεν βλέπεις την διασπασμένη αριστερά» (εδώ λίγο δίκιο έχουν) και έχουν μπει στα ατομικά καβούκια τους

Όμως  είναι και κάποιοι, που μέσα στο γενικό χαμό, ψάχνουν, ψάχνονται, αναζητούν, παλεύουν και προσπαθούν να φτιάξουν το νέο.

Δεν είναι λίγοι, είναι πολλοί, πάρα πολλοί, αλλά είναι σκόρπιοι ίσως αναχωρητές, απογοητευμένοι, ίσως και  τσακωμένοι με τον εαυτόν τους.

Είναι αυτοί  που δεν θέτουν ως όριο του κόσμου μας  και της ζωής αυτό που ζούμε, που λένε, «Δεν μπορεί, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που ζούμε».

Είναι αυτοί όμως που λένε  «το να ακολουθείς το ρεύμα και να επιδιώκεις να μιλήσεις «ρεαλιστικά» στο πνεύμα των συνηθειών είναι υποταγή και ευτελισμός».

Βεβαίως το κυρίαρχο σύστημα, παρά την κρίση του, ορίζει το παιχνίδι, πρωτίστως στο κρίσιμο μέτωπο της πληροφορίας και της διαμόρφωσης της κοινής συνείδησης και του τρόπου ζωής.

Βεβαίως και  ηττηθήκαμε κατά κράτος και προσπαθούμε να  συνέλθουμε  από τα πολλαπλά κατάγματα από την άνοδο του Γενάρη  του 2015, και το δημοψήφισμα στην πτώση της συνθηκολόγησης, του εξανδραποδισμού τους και της μετάλλαξης  τους σε αυτό που αντιμαχόντουσαν(?)

Βεβαίως  και όμως  υπάρχει  διέξοδος, υπάρχει δρόμος, αρκεί να ενωθούμε ( πολιτικό προοδευτικό μέτωπο), να σχεδιάσουμε (ριζοσπαστικό ρεαλιστικό πρόγραμμα ) και να αγωνιστούμε.

Ξέρω αυτό είναι χιλιοειπωμένο

 Ξέρω  το να αναζητείς την υπέρβαση και τη διατύπωση μιας άλλης, ανατρεπτικής στο σύνολό της, αντίληψης εξελίσσεται σήμερα σε μια εξαιρετικά ριψοκίνδυνη επιχείρηση, η οποία κινδυνεύει να σε οδηγήσει στη γραφικότητα αν και δεν το αξίζει.

Αυτό συνιστά μια ακόμη μεγάλη δυσκολία του καιρού μας, όπου ο ριζοσπαστισμός εξαντλείται (και αφομοιώνεται) στις ενδιαφέρουσες, χρήσιμες αλλά και χειρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις και σε  επιμέρους αντιθέσεις.

Το πώς να διεισδύσεις στην ουσία και να ανακαλύψεις τη μορφή που θα την κάνεις κατανοητή και την αλήθεια ως πρόταση και πρόγραμμα αποδεκτό, είναι το ζητούμενο .

Γίνονται προσπάθειες, προτάσεις που αγγίζουν την υπέρβαση..

 αλλά άλλες απογειώνονται από την πραγματικότητα και άλλες που προσπαθούν να αγγίξουν την πραγματικότητα αλλά αποσπώνται από την υπέρβαση,

ιδέες που θέλουν να αναστατώσουν τον κόσμο αλλά βρίσκουν αποδέκτες μόνο στο μικρόκοσμό μας, αντιπαραθέσεις (γόνιμες ασφαλώς «σε τελευταία ανάλυση» ) που πολλές φορές γίνονται άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος και κυρίως άνευ αποτελέσματος, έριδες και υπονομεύσεις, προσωπικές στρατηγικές και ιδιοκτησιακές σχέσεις.

Στις ημέρες μας είναι πυκνά αυτά τα φαινόμενα που αυξάνουν τις απογοητεύεις ακόμα και στον κόσμο των αποφασισμένων .

Κι ωστόσο, με αυτά τα πολλαπλά άλματα στο κενό θα γίνει εν τέλει το άλμα της υπέρβασης.

Ακόμα κι αν, εν τω μεταξύ, έχουν χαθεί πολύτιμες ζωές, χρόνοι και σκέψεις.

Όμως πρέπει να βιαστούμε, το αύριο είναι πολύ αργά, σήμερα ίσως προλάβουμε..

Λοιπόν, με ποιους και πως ;

Με τον Καζαντζίδη,

«Να σου δώσω μια να σπάσεις/αχ βρε κόσμε γυάλινε,

και να φτιάξω μια καινούργια/κοινωνία άλληνε.»

..ή τον   Σιδηρόπουλο  «Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς

… σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις /σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.»

ή με τα τραγούδια με πολλά αχ και με κάτι  από δυόσμο,

Μα...,  όλα  μαζί, με μελέτη, σκέψη, σχέδιο, ενότητα, αγώνα και νέα ελπίδα με  αγάπη για την ζωή, τον απλό λαό ,σε ένα ζεϊμπέκικο για σένα, για εμάς !

Γιατί ,

είμαστε ο διαρκής έρωτας με την χαρά, το χορό, το τραγούδι με το αύριο (μας) που θα έλθει οπωσδήποτε,

είμαστε όλα όσα κάνουμε, και ιδίως αυτά που κάνουμε για να αλλάξου τον κόσμο,

 είμαστε η ελπίδα που δεν παραιτείται,  η ονειροπόλα ελπίδα…..

Η Ηλεία είδωλο δυνατοτήτων, εικόνα παρακμής και πάλκο ανίκανων πολιτικών και οι Ηλείοι…

Η Ηλεία είδωλο δυνατοτήτων, εικόνα παρακμής και πάλκο ανίκανων πολιτικών  και οι Ηλείοι…

Ολόκληροι λαοί, αρχίζοντας από τον ελληνικό, κρίθηκαν στο εντελώς πρόσφατο παρελθόν απατεώνες, ένοχοι σπατάλης, ασυνέπειας, κλοπής, ανηθικότητας και καταδικάστηκαν στη λευκή γενοκτονία που είναι συνώνυμη των μνημονίων,

ένας  τόπος ζηλευτός η Ηλεία κατέστη έσχατος της Ελλάδας, ο Πύργος προσομοιάζει απολύτως στην εικόνα (ψυχής και προσώπου) του δημάρχου και αυτών που παριστάνουν την αντιπολίτευση

Ενα διαρκές σκάνδαλο η Ηλεία (μας),

η εξουσία όμως το βαφτίζει στιγμή του παρελθόντος (φταίνε οι προηγούμενοι) και ξεμπερδεύει με τους λογής αντιρρησίες, αντιφρονούντες, δημοκρατικούς εν γένει  εκφέροντες έναν διαφορετικό  λόγο/κριτική ανθρώπους.

Εξουσία όταν λέμε εννοούμε την θεσμική ανικανότητα πρωτίστως (υπουργούς βουλευτές, Περιφέρεια, Δημάρχους και το κακό συναπάντημά),

αλλά και κείνη που φέρει ο καθείς μέσα του ως πολίτες, ψηφοφόροι, και εν δυνάμει αγωνιζόμενοι...

Ωραία ακούγεται:

Ηλεία ( το παρόν της) ,

το σφάλμα των προηγούμενων,

αυτών που θέλουν να γίνουν επόμενοι (μερικοί μπορεί να είναι ταυτόχρονα και προηγούμενοι)Τάκης, Γιάννης, Γιώργος.  Κώστας, Δημήτρης, Μάκης, …)

Όμορφοςτόπος ( Ηλεία, Πύργος, Αρχαία Ολυμπία, Αμαλιάδα, Κάμπος , Επαρχία Ολυμπίας ..)  ζηλευτός, προικισμένος από τη φύση, αξιοθαύμαστος, παραγωγικός, ιδανικός τόπος για ζωή , ανάπτυξη, αναψυχή,  συνομιλητής της ιστορίας, αναζητητής του μέλλοντος..

Ετούτη η ευλογημένηπεριοχή όμως  διέρχεται μια ταπεινωτική  και άθλια περίοδο, που δεν οφείλεται στην ίδια βεβαίως, αλλά στους κυβερνήτες της και την πολιτική τους , που την κατάντησαν σε αυτό που είναι σήμερα..

Η Ηλεία,

 της Αρχαίας Ολυμπίας, του Επικούριου Απόλλωνα, της Αρχαίας Ήλιδος, του Ιππία, του Πύρρωνος, του Ανδρέα Καρκαβίτσα, του Παύλου Μάτεσι, του Τάκη Σινόπουλου, του Τάκη Δόξα, του Γιώργη Παυλόπουλου, του Ηλία Παπαδημητρακόπουλου, του Νίκου Μπελογιάννη, του Σάκη Καράγιωργα, της γης της επαγγελίας του Κάμπου, του Αλφειού, του Πηνειού, της Νέδας, της μοναδικότητας του Καϊάφα, του Κοτυχίου, της Φολόης, της Δίβρης και της Ανδρίτσαινας, της Στροφυλιάς, των απέραντων ακτών, των νεοκλασικών του Τσίλλερ, της Ήλιδας,..

έχει ηγήτορες Κατσιφάρες, Γεωργιόπουλους, Λιατσήδες, Αντωνακόπουλους, Τζαβάρες, Μπαλαούρες, Κοτζάδες, Μπαξεβανάκηδες, Έφες, Καστρινούς,  Χριστοδουλοπουλους, Βαρουξήδες, …,( αν είναι δυνατόν και οποία κατάντια και ξεπεσμός) που το μόνο κάνουν …καλά (άριστα μπορώ να πω…) είναι  να κάθονται στις πολυθρόνες, να φωτογραφίζονται,  να εκμεταλλεύονται και να ενθυλακώνουν το δημόσιο χρήμα και που ο αναπτυξιακός σχεδιασμός ( χα !) παλινδρομεί από την αφασία στην επηρμένη κενολογία.

Εκλογές (κάθε είδους έρχονται ) και αυτοί που κατάντησαν την Ηλεία, τον Πύργο,  στο «δεν πάει χειρότερα», θέτουν το εαυτόν τους στην υπηρεσία υμών την Ηλείων, των Πυργιωτών, των Αμαλιαδιτών,  θεωρούν ορθό λόγο τον παραλογισμό τους και την εκφορά ανοησιών, ήθος τον κυνισμό και την αναλγησία τους, πρόοδο την οπισθοδρόμηση, ανάπτυξη το βόλεμα τους, οικονομική βελτίωση την δική τους ευμάρεια,  εαυτούς σωτήρες(ξανά και ξανά),  

…και κοντά τους έρχονται οι νέοσωτήρες (ποιοι ?...κοιτάξτε τις εφημερίδες …φάτσες και βγάλτε συμπέρασμα

…αυτοί, αυτά  τα είδη της συνομοταξίας αυτής που κατέστρεψαν την Ηλεία  και τον Πύργο που δεν κουβαλούν και τίποτε παραπάνω από το κενό αέρος που τα κάνει να φουσκώνουν από έπαρση, έρχεται η ώρα που ο βαθύς, δηλαδή ο ρηχός τους εαυτός και ο επηρμένος τους κυνισμός θέλει να ξανακυριαρχήσει,

να ισοπεδώσει  τον τόπο μας με την βοήθεια (έναντι ανταλλαγμάτων …) τοπικών μέσων ενημέρωσης   

ωσάν  σκόνη  του παρελθόντος, κόκκοι, τελίτσες,  μηδενικά μεγάλων μεγεθών, ανάξιοι μιας συνέχειας,  ασυνέχεια … και

η ιστορία που επιδιώκουν  να τους γράψει στα παλαιοτέρα των υποδημάτων της ως μαύρη σβουνιά και γλίτσα θα τους διαγράψει ως μη όντες

Η Ηλεία, είδωλο δυνατοτήτων

στις μυλόπετρες  των μνημονίων, του πωλούνται όλα, της φτώχειας, της απαξίωσης, της παρακμής, της έλλειψης υποδομών (Δρόμοι, Αεροδρόμιο. Σιδηρόδρομος, ΑΕΙ, αναξιοποίητη Ολυμπία κλπ…).

Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει την κοινωνία να υποφέρει όλα τα ναυάγια, όλες τις ζημιές, να έχει χάσει την υγεία της, να μην μπορεί να δει τα όμορφα πράγματα, είτε παράξενα, είτε πλούσια, είτε διεμβολίζοντα τον νου και το συναίσθημα.

Φτωχό τόπο και λαό μάς κατάντησαν οι κυβερνήτες ( τοπικοί και άλλοι),  χωρίς κριτική, χωρίς σεβασμό στη ζωή που σπαρταρά, υποτιμώντας τις άπειρες δυνατότητες του τόπου μας ( της Ηλείας, του Πύργου κλπ), αποδεχόμενοι και στηρίζοντες λιγοτάρια ( τους ονομάσαμε πιο πάνω )   και μεις την περιφρονούμε, οι δυστυχείς.

Ο νους των Ηλείων δεν  ξεχωρίζει,

 «τις  πταίει», 

τι είναι σατανικό σχέδιο και τι ευήθεια,

τι αλήθεια και τι ψέμα,  

Όμως ίσως αυτό το μείγμα του σατανικού σχεδίου κάποιων,

της ανοησίας κάποιων άλλων,

της  αγελοποίησης , πολιτικής, κοινωνικής

  και της ενοχοποιημένης δειλίας των πολλών είναι το ιδανικό μείγμα που (εκ)τρέφει τους παντός είδους πολιτικάντες νεκροθάφτες του τόπου μας

Έτσι μας δίδαξαν, έτσι γαλουχηθήκαμε, έτσι πορευόμαστε: αστείοι, ακόλουθοι, χειροκροτητές, εξυπνάκηδες, κομματόφρονες, νεκροθάφτες του  κάθε μέλλοντος μας…

Μια σειρά σε μια γραμμή..

Διαβρώνουμε/παγιδεύουμε  κάθε επόμενο βήμα, ξαπλάρωντας  κάτω από τον  ήλιο και δίπλα στην εξωφρενική ομορφιά του ανάγλυφου της Ηλείας και  μέσα στην βαθύτητα του κλίματος της.

Αποποιούμεθα τις ευθύνες μας, όπως και με την  αδιαφορία μας, και την υποστήριξή μας   αφήνουμε, αναθέτουμε, εγκαταλείπουμε  κάθε προοπτική μας

σε κόρακες ( τρεφόμενους από την καταστροφή που ίδιοι επιφέρουν) , ασβούς (δύσοσμοί) , σαλίγκαρους (έρποντες, γλύφοντες και με τα..) φίδια (φαρμακερά)

Έτσι συρρικνωνόμαστε…

και το παρόν αντί να κοιτά το μέλλον,

βλέπει μόνο θαμπά το παρελθόν..

Πανηγυρίζουν αντί να κρύβονται ( περί εξόδου από τα μνημόνια και άλλα παραμύθια…)

Πανηγυρίζουν αντί να κρύβονται

( περί εξόδου από τα μνημόνια και άλλα παραμύθια…)

Αλέξης Τσίπρας έξι χρόνια πριν(είχαμε κυβέρνηση Σαμαρά):

«Για εμάς αυτό που έχει σημασία είναι να μην συνεχίσουμε τον ολισθηρό δρόμο τη καταστροφής».

«Οδηγούμαστε σε ένα μακρόσυρτο δράμα, επιμένοντας σε μία λάθος πολιτική».

«Αλλά το μόνο που κάνει με την επιμήκυνση είναι να μακραίνει το σχοινί που θα κρεμαστούμε».

Τώρα….

Πανηγυρίζουν…

·         Όταν το μόνο που έλαβε η Ελλάδα  είναι χρονική επιμήκυνση για την αποπληρωμή των δανείων( θα πληρωθούν στο ακέραιο κεφάλαια και τόκοι) χωρίς να προχωρήσουν σε καμιά ονομαστική μείωση του χρέους και η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής θα κοστίσει, τελικά, περισσότερο στον ελληνικό λαό, αφού θα πληρώσει συνολικά περισσότερους τόκους αποπληρωμής.

·         Όταν αποφασίστηκε παράταση των λήξεων των δανείων του δεύτερου Μνημονίου κατά 10 χρόνια και επίσης δεκαετής περίοδος χάριτος για τους τόκους (δε διαγράφονται, θα τρέχουν αλλά θα πληρωθούν αργότερα). Στο τέλος της δεκαετίας (δηλαδή το 2032) θα εξεταστεί αν χρειάζονται νέα μέτρα για το χρέος, «με την προϋπόθεση ότι τηρείται το δημοσιονομικό πλαίσιο της ΕΕ και λαμβάνονται κατάλληλα μέτρα, εάν χρειαστεί».

·         Το περιβόητο «γαλλικό κλειδί», δηλαδή ένας αυτόματος μηχανισμός αναδιάρθρωσης του χρέους, ανάλογα με την πορεία της οικονομίας, πετάχτηκε σε μια εργαλειοθήκη για να σκουριάσει με την ησυχία του, όπως γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο. Το χρέος ρυθμίζεται μόνο μεσοπρόθεσμα…

·         Όταν χαρακτηρίστηκε  το χρέος βιώσιμο όταν το 2010 το χρέος ήταν το 120% του ΑΕΠ και δεν ήταν βιώσιμο ενώ τώρα το 2018 που είναι 180% θεωρείται βιώσιμο!.

·         Όταν  η κατάργηση του περιθωρίου στο κυμαινόμενο επιτόκιο επαναγοράς χρέους του δεύτερου Μνημονίου και η επιστροφή των κερδών της ΕΚΤ και κεντρικών τραπεζών από ελληνικά ομόλογα, σε εξαμηνιαία βάση από το 2018 μέχρι το 2022,έχει όρους: «Τα δύο μέτρα που αναφέρθηκαν παραπάνω υπόκεινται στην τήρηση των πολιτικών δεσμεύσεων και της παρακολούθησης, όπως περιγράφεται παρακάτω».

·         Όταν η κυβέρνηση προβάλλει τη συμφωνία ως «επιβεβαίωση» οριστικής εξόδου από τα Μνημόνια και «καθαρής εξόδου στις αγορές» ενώ στην πραγματικότητα η εκταμίευση της τελευταίας δόσης του γ’ δανείου, στοχεύει στην εξασφάλιση των δανειστών. Από τα 15 δις τα 5,5 δις θα πάνε για αποπληρωμή χρέους (!), ενώ τα υπόλοιπα 9,5 δις στο γενικότερο «μαξιλαράκι» (συνολικά 24,1 δις) για εγγύηση στις αγορές ως το 2022, ενώ η μελλοντική χρήση τους θα γίνει με σύμφωνη γνώμη των δανειστών.!!

Αντί να κρύβονται από τις δεσμεύσεις και μέτρα μέχρι το 2060 που αποδέχτηκαν και που είναι :

1.       Τη δέσμευση της κυβέρνησης για «διατηρησιμότητα και συνέχιση» των «μεταρρυθμίσεων» στο διηνεκές, δηλαδή των μνημονίων

2.      Τα αιματηρά «πλεονάσματα» 3,5% ως το 2023 και 2,2% ως το 2060(συνεχής σκληρή λιτότητα σε βάρος του εργαζόμενου λαού και βαρύτατη φορολογία, συνέχιση της φτωχοποίησης του ελληνικού λαού, η παραγωγική παρακμή) προκειμένου να επιτυγχάνονται τέτοιες πρωτοφανείς δημοσιονομικές επιδόσεις

3.      Τη νέα μείωση των συντάξεων από 1/1/2019

4.      Τη νέα μείωση του αφορολόγητου ορίου  το 2020

5.      Την ασφυκτική επιτροπεία της δημοσιονομικής πολιτικής στην Ελλάδα στον αιώνα τον άπαντα

6.      Την άρνηση διαγραφής του χρέους, έστω και ένα ευρώ και την (με κόστος) μεταχρονολόγηση  των δόσεων πληρωμής

7.      Την συμφωνία της κυβέρνησης ότι τα ετήσια ποσά αποπληρωμής του χρέους, μπορούν να φτάνουν και στο 15% ή και στο 20% του ΑΕΠ

8.     Τη λήψη της τελευταίας δόσης των 15 δις, εκ των οποίων 5,5 δις θα δοθούν άμεσα πίσω για το χρέος και τα υπόλοιπα 9,5 δις θα κρατηθούν στην άκρη για μελλοντικές πληρωμές του χρέους

9.      9.Τη δέσμευση της κυβέρνησης για την επιτάχυνση των πλειστηριασμών και τη μείωση των κόκκινων δανείων (η Ελλάδα μεταβάλλεται σε ένα απέραντο πεδίο ηλεκτρονικών πλειστηριασμών ρευστοποίησης τής ιδιωτικής-οικογενειακής και επαγγελματικής περιουσίας των Ελλήνων)

10.  Τη συμφωνία της κυβέρνησης για ολοκλήρωση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων(η Ελλάδα υποχρεώνεται να απαλλοτριώσει με ταχύτατες διαδικασίες όσες δημόσιες και κοινωνικές επιχειρήσεις και περιουσιακά στοιχεία του κράτους και των ΝΠΔΔ που απομένουν,

11.   Περικοπές επιδομάτων, μεγαλύτερη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών, περικοπές επιδομάτων (η Ελλάδα δεσμεύεται να εμβαθύνει στις προηγούμενες κοινωνικές, ασφαλιστικές, εργασιακές “μεταρρυθμίσεις”)

12.  Μέχρι και το 2022, λοιπόν, τίποτα δε θ' αλλάξει ούτε στο τυπικό επίπεδο. Η τρόικα θα κάνει το κουμάντο φανερά. Επιβάλλεται  αυστηρή εποπτεία και δεσμεύσεις στην οικονομική πολιτική, διαψεύδοντας τις κούφιες προσδοκίες που καλλιεργεί η κυβέρνηση, για κοινωνικό μέρισμα, αντισταθμιστικά μέτρα, κά.

13.  Οτιδήποτε ξεχάστηκε να συμφωνηθεί ρητά στην συμφωνία και μπορεί να συμπληρωθεί άνετα εκ των υστέρων ως συμπληρωματικό μέτρο «μεταρρυθμίσεων», στο πλαίσιο του τριμηνιαίου ελέγχου της ενισχυμένης εποπτείας

14.  Γίνεται μια προκλητική αμφισβήτηση των αποφάσεων της ελληνικής δικαιοσύνης και της συγκάλυψης της πλαστογράφησης των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ (από Α.Γεωργίου), προκειμένου να διευκολυνθεί η ένταξη της χώρας στα Μνημόνια. Η υπερεθνική Επιτροπεία …«αναθέτει στα θεσμικά όργανα της ευρωζώνης να παρακολουθούν τις εξελίξεις σε αυτές τις υποθέσεις και τις υποστηρικτικές δράσεις των ελληνικών αρχών, συμπεριλαμβανομένων και των νομοθετικών δράσεων εάν χρειαστεί»… Δηλ. η χώρα αντιμετωπίζεται καθαρά ως προτεκτοράτο.!

15.   Το ΔΝΤ παραμένει ως επικεφαλής της τρόικας: «Η διοίκηση του ΔΝΤ χαιρέτισε την επιτυχημένη εφαρμογή του προγράμματος του ESM και την περαιτέρω συγκεκριμενοποίηση των μέτρων για το χρέος που δόθηκε σήμερα από τα κράτη-μέλη. Αν και δεν μπορεί πλέον να ενεργοποιηθεί η Stand-By Arrangement (SBA) του Ταμείου, το ΔΝΤ επιβεβαίωσε τη συνεχιζόμενη εμπλοκή του στην Ελλάδα στο πλαίσιο της μετά το πρόγραμμα παρακολούθησης μαζί με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς».

Με άλλα λόγια

 Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δήλωσε πίστη στη συνέχιση των πολιτικών εξαθλίωσης του ελληνικού λαού μέσω της επίτευξης των πρωτογενών πλεονασμάτων, υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία και δεσμεύτηκε ότι από το ξεπούλημα της τα κεφάλαια θα κατευθυνθούν για την αποπληρωμή των δανείων.

Οι αποφάσεις δεν εμπεριέχουν ούτε ένα ευρώ κούρεμα του χρέους, παρατείνεται το βασανιστήριο της χρεοδουλείας για τη χώρα και η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής θα κοστίσει, τελικά, περισσότερο στον ελληνικό λαό, αφού θα πληρώσει συνολικά περισσότερους τόκους αποπληρωμής.

….έσφιξαν τη θηλιά γύρω από το λαιμό του ελληνικού λαού «επιμηκύνοντας» το σχοινί…

Και επιχαίρουν οι καταστροφείς αντί να κρύβονται

«Πύργος- Η χαμένη ταυτότητα μιας πόλης Του Χάρη Β. Μικελόπουλου

Πύργος- Η χαμένη ταυτότητα μιας πόλης   Του Χάρη Β. Μικελόπουλου

Ένα εξαιρετικό άρθρο, ενός ανθρώπου, ενός Πυργιώτη, που αγαπά  -τον Πύργο-, υπενθυμίζει και υπογραμμίζει  το παρελθόν της πόλη μας και που ρίχνει τροχιοδεικτικές σκέψεις για το μέλλον της  

και συνοδεύοντας εγώ αυτές να λέω: « ναι έχει μέλλον ο Πύργος, η πρωτεύουσα της Ηλείας» αρκεί  οι όμοιοι να συντονίσουν τα βήματα και τις θελήσεις τους και να μην αφήσουν τα αρπακτικά και τα λιγοτάρια να χει(η)ριστούν και υποθηκευόσουν τον μέλλον του Πύργου μας …

..ελπίζοντας στα μελλούμενα..

«...
Πύργος- Η χαμένη ταυτότητα μιας πόλης

Του Χάρη Β. Μικελόπουλου

Τι συμβαίνει άραγε σε αυτή την πόλη και οι περισσότεροι μιλούν απαξιωτικά γι’αυτήν;

Ντόπιοι και ξένοι; Μόνιμη επωδός ιδίως των κατοίκων της,αυτή η πόλη δεν έχει τίποτα! Τελικά αξίζει να προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο ή είμαστε χαμένοι από χέρι;

Η μια λύση είναι να μην κάνουμε τίποτα και να μοιρολογούμε για το ζαβό το ριζικό μας. Η άλλη είναι να προσπαθήσουμε. Όσοι μπορούν,όπως μπορούν και με ότι μπορούν.

Αν η προσπάθεια είναι από μια μειοψηφία δεν είναι πρόβλημα, από κάπου ξεκινά πάντα κάτι. Στη συνέχεια όλο και περισσότεροι θα μπουν στην διαδικασία να σκεφτούν ότι κάτι πρέπει να κάνουν και αυτοί για να βοηθήσουν.

Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν και μάθουμε τι συνέβαινε, θα διαπιστώσουμε ότι στα δύσκολα τις περισσότερες φορές χρόνια ανάμεσα στα μετεπαναστατικά χρόνια του 1821 με την προσπάθεια για οργάνωση της πόλης που αριθμούσε ήδη χιλιάδες κατοίκους, στα χρόνια των Βαλκανικών Πολέμων, της Μικρασιατικής Καταστροφής αλλά και τοπικών όπως τα Σταφιδικά, φωτισμένοι δήμαρχοι αλλά και κάτοικοι έβαλαν τα θεμέλια για μια σύγχρονη πόλη.

Το παλαιό Δημαρχείο, ο Άγιος Νικόλαος, η Δημοτική Αγορά, το θέατρο Απόλλων, το Μανωλοπούλειο Νοσοκομείο, ο Σιδηροδρομικός Σταθμός, έργα ύδρευσης, ηλεκτροδότησης της πόλης, αποχετευτικό, πράσινο κι από κει και πέρα πολλές προσπάθειες στον τομέα του πολιτισμού με φιλαρμονικές, ωδεία, θέατρα, κινηματογράφους, λέσχες, συλλόγους, εκδηλώσεις, έδειχναν την ανάγκη για καλυτέρευση της ποιότητας ζωής και της ανάδειξης της πόλης σε πραγματική πρωτεύουσα.

Τα χρόνια της πτώσης της σταφίδας, η Κατοχή, ο Εμφύλιος άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια στην πόλη.

Εκατοντάδες Πυργιώτες ακολούθησαν στην συνέχεια τον δρόμο προς την Αθήνα και άλλα μεγάλα αστικά κέντρα καθώς και το εξωτερικό.Κάτι συνέβη και η πόλη παρότι διατηρούσε μια δυναμική αυτή άρχισε να φθίνει με γεωμετρική πρόοδο.

Σαν ένα πέπλο απογοήτευσης να απλώθηκε παντού.Στα χρόνια που ακολούθησαν χάθηκε ουσιαστικά η ταυτότητα της πόλης σε αντίθεση με άλλες που αναπτύσσονταν με ταχύτατους ρυθμούς και διατηρούσαν την ταυτότητά τους.

 Εμείς εδώ, δυστυχώς αφήσαμε ευκαιρίες και δυνατότητες να πάνε χαμένες.Είναι γνωστά αυτά, ούτε δρόμοι, ούτε λιμάνια, τρένα, αεροδρόμια, πανεπιστημιακές σχολές, βιομηχανίες κτλ.

Μαζί και η απαξίωση πολιτικών και πολιτικής, παραγόντων και πολιτικάντηδων που μοίραζαν καθρεφτάκια στους ιθαγενείς.  Έτσι συνηθίζεις στο «τέρας» για να δανειστώ την φράση του Χατζιδάκι.

Συνηθίζεις στο τίποτα, στην εσωστρέφεια, στον ωχαδερφισμό και την υποτέλεια, στην μίζερη καθημερινότητα. Και κατηγορείς, σιχτιρίζεις, αγανακτείς αλλά δεν αλλάζει κάτι.

Είναι ένας μονόλογος με τον εαυτό μας και μόνο.

Μένουμε λοιπόν σε αυτό;

Θα μπορούσαμε; ναι…

Κι όμως κάτι υπάρχει ακόμα ζωντανό.

Οι άνθρωποι που ούτε θέλουν να ξεχάσουν την ιστορία αυτής της πόλης κι ούτε θέλουν να την αφήσουν στο έλεος Θεού και ανθρώπων, αυτών που δεν έχουν προσφέρει τίποτα και ποτέ.

Υπάρχουν επιχειρήσεις που κάνουν μεγάλες προσπάθειες, υπάρχουν φορείς που δραστηριοποιούνται, υπάρχουν σύλλογοι που προσπαθούν, άνθρωποι που προάγουν τον πολιτισμό, βασικό και κυρίαρχο στοιχείο για την ανάπτυξη μιας πόλης.

Κοιτάξτε γύρω σας και θα τους βρείτε έναν έναν.

Μέγα έλλειμμα βέβαια αυτής της πόλης, η σύμπνοια.

Ίσως είναι η κατάρα που μας κατατρέχει.

Μέγα θέμα, να υπάρξει επιτέλους αυτό το κάτι που θα διώξει αυτή την κατάρα. Κι αυτό είμαστε εμείς. Οι κάτοικοι του Πύργου που δίνουμε οξυγόνο και αίμα στο κύτταρο που λέγεται πόλη.

Χωρίς εμάς η πόλη είναι νεκρή.

Εμείς την δημιουργούμε καθημερινά κι εμείς την πεθαίνουμε.

Έχουμε ξεχάσει τι είμαστε, από που ερχόμαστε και τι ονειρευόμαστε γι’αυτόν τον τόπο.

Μείναμε απαθείς για χρόνια, αποδεχόμενοι την απάθεια και την έλλειψη οράματος από αυτούς που κατά καιρούς πήραν την τύχη της πόλης στα χέρια τους.

Δεν φταίνε, τόσα μπορούσαν να κάνουν τόσα έκαναν.

Εμείς τους επιλέξαμε, αυτό μας άφησαν.

Δεν υπάρχει στα λόγια μου η πλήρης απαξίωση, έχουν γίνει πράγματα.

Μα έχουν γίνει τόσο αργά, με τόση ταλαιπωρία, με ρυθμό χελώνας που αναρωτιόμαστε ακόμα κι εμείς οι νεότεροι αν κάποια που προαναγγέλλοντας θα προλάβουμε να τα δούμε κάποια στιγμή.

Και τι γίνεται τώρα;

Τώρα είναι η ώρα να υπάρξει ανάταξη.

Να υπάρξει πίεση προς κάθε κατεύθυνση.

Να υπάρξει το πιο βασικό, θέληση και διάθεση. Αν αφήσουμε κι άλλο την πόλη έτσι, σίγουρα θα μας γυρίσει μια και καλή την πλάτη.

Χρειάζεται η έκδοση νέας ταυτότητας, με επαναβεβαίωση των στοιχείων της, με σφραγίδα και υπογραφή. Χρειάζονται άνθρωποι να κινήσουν τα νήματα,να δράσουν, να παλέψουν.

Αν πίσω από κάθε κίνηση υπάρχει καιροσκοπισμός και παράλληλα καχυποψία, το παιχνίδι είναι χαμένο. Αν αληθινά πιστεύουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, τότε μόνο χαμένοι δεν θα βγούμε.

Ταυτότητα πρώτα απ’ολα.

Τι είναι αυτή η πόλη,ποιοί την δημιούργησαν,ποιοί την τίμησαν και την τιμούν. Πρόσωπα, πράγματα, ιστορία, εικόνες, γραπτά, κτίρια, τόποι, γειτονιές.

Εδώ γεννήθηκε ο Τάκης Δόξας, εδώ έζησε ο Τάκης Σινόπουλος, εδώ μεγάλωσε ο Παύλος Μάτεσις.

Σ’αυτό το σπίτι έζησε ο Σάκης Καράγιωργας,ο Γιώργης Παυλόπουλος,ο Μίκης Θεοδωράκης, η Μαίρη Λίντα,ο Κώστας Καζάκος,ο Μπάμπης Τσικληρόπουλος.

Εδώ υπήρξαν οι Αυγερινοί, οι Στεφανόπουλοι, οι Γόντικες. Εδώ δούλευε ο Γιάννης Λάτσης. Εδώ ήταν η τράπεζα Καραβασίλη.

Εδώ η Οινοποιητική.Αυτό είναι το Επαρχείο, εδώ ήταν ο Πύργος του Τσερνωτά,από αυτόν πήρε το όνομά της η πόλη. Εδώ το πρώτο τρένο της επαρχιακής Ελλάδας.

Εδώ το θέατρο.

Από εδώ μίλησε ο Βενιζέλος, από εδώ ο Βελουχιώτης.

Εδώ πέρασε ο Μακάριος, εδώ οι βασιλείς, εδώ η εθνική αντίσταση.

Εδώ ο Τσίλλερ δημιούργησε, η Δημοτική Αγορά,ο Άγιος Αθανάσιος, ο Σιδηροδρομικός Σταθμός, έργα του.

Εδώ η σταφίδα.

Εδώ οι βιομηχανίες. Άλευρα, ζυμαρικά, τσιγάρα, μηχανήματα, πάγος. Εδώ οι ιστορικές εφημερίδες.

Εδώ ο Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος, ο Θεόδωρος Ξύδης,ο Κωνσταντίνος Χριστόπουλος, ο Διονύσιος Κόκκινος.Η δημόσια βιβλιοθήκη, το φεστιβάλ κινηματογράφου, οι θεατρικές ομάδες, το Λύκειο Ελληνίδων,η φιλαρμονική,οι σύλλογοι, τα ωδεία, οι σχολές χορού, έκφρασης.

Που είναι όλα αυτά;

Ποιός τα γνωρίζει και που τα βλέπει;

Που είναι η ιστορία της πόλης;

Θαμμένη και κρυμμένη σε συρτάρια, τοίχους και στενά μυαλά. Αρχίζουμε με το παρελθόν,το φέρνουμε στο παρόν και δημιουργούμε το μέλλον.

Τιμή στους ανθρώπους που έζησαν εδώ, ανάδειξη των προσωπικοτήτων τους και του έργου τους.

Όχι σε ομιλίες και βραβεύσεις.

Σε χώρους μόνιμους, έκθεση διαρκής και αέναη.

Αυτοί είμαστε κυρίες και κύριοι θα λέμε σε ξένους, έλληνες και μη.

Αυτή είναι η πόλη μας.

Αυτοί είμαστε οι Πυργιώτες.

Και προχωράμε για κάτι καλύτερο.

Να διώξουμε την μαυρίλα που έχει καλύψει την πόλη.

Να διώξουμε κυριολεκτικά το σκοτάδι τις νύχτες.

Να φωτίσουμε τα νεοκλασικά, τις εκκλησίες, το δημαρχείο, το μουσείο, τα δημόσια κτίρια, τους δρόμους.

Να πρασινίσουμε το Επαρχείο, κι άλλο κι άλλο κι άλλο.Κι όλη την πόλη.

Κανείς δεν θα ενδιαφερθεί να έρθει εδώ όταν δεν έχουμε βάλει τις βάσεις και δεν έχουμε όλοι προσφέρει.

Δεν με ενδιαφέρουν οι πολιτικοί και πολιτικάντηδες.

Δεν με απασχολούν οι τίτλοι που φέρουν.

Με απασχολεί ο άνθρωπος και η δυναμική του.

Τι κατηγορούμε καθημερινά;

Την πόλη και τους ανθρώπους της… μα εμείς είμαστε αυτοί, ποιόν κατηγορούμε, κάποιους άλλους, αόρατους;

Με μια ματιά στον καθρέφτη, μας βλέπουμε, και κάθε μέρα, στους δρόμους η πόλη έχει στήσει καθρέφτες και μας βάζει να κοιταζόμαστε.

Τι βλέπουμε άραγε; Ιδού το ερώτημα!

ΥΓ. Ο πατέρας μου ο Βάσος Μικελόπουλος έκανε μια προσπάθεια για χρόνια να κρατήσει τις εικόνες από την πόλη που γεννήθηκε στα 1930 και ζει μέχρι σήμερα για να τα αποτυπώσει στο χαρτί. Συγκέντρωσε εκατοντάδες φωτογραφίες, έγραφε για πάνω απο δέκα χρόνια, σε μεγάλη ηλικία παραδόξως, όμως το θεωρούσε χρέος του προς την πόλη να αφήσει κάτι. Αν είναι το έργο του καλό ή κακό, τέλειο ή μέτριο δεν τον νοιάζει. Σημασία είχε για εκείνον να αφήσει αυτό για τον Πύργο και τους συμπολίτες του. Τίποτα παραπάνω. Από την πλευρά μου θα προσπαθήσω να δημιουργήσω ένα εκθεσιακό-μουσειακό χώρο κινηματογράφου και θεάτρου με όλο το υλικό που υπάρχει στα χέρια μου από τότε που το REX λειτούργησε ως κινηματογράφος στα 1943 εν μέσω γερμανικής κατοχής. Το θεωρώ επίσης χρέος μου να δώσω κάτι στην πόλη. Και μια προτροπή. Ανοίξτε τα συρτάρια σας, βρείτε ότι έχετε, κρατήστε τα, είναι ζωντανά κομμάτια αυτού του τόπου. Θα χρειαστούν σίγουρα μια μέρα. Κι εύχομαι η μέρα αυτή να μην αργήσει.

..»

"Εάν μη έλπηται, ανέλπιστον ουκ εξευρήσει"

"Εάν μη έλπηται, ανέλπιστον ουκ εξευρήσει"

  

Εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πάει.

Δεν μας ρωτάει καν, αδιαφορεί για τη θέλησή μας.

Όσο και αν οι ουτοπίες ανήγγελλαν κατά καιρούς την αλλαγή της κοινωνίας, την εξάλειψη του πόνου και της πείνας, της αδικίας, της ανασφάλειας, του φόβου, των ασθενειών και ακόμη του θανάτου, όσο κι αν είχαν ως προτεραιότητα την εκπλήρωση της λαχτάρας και της επιθυμίας ή της αρμονικής συμβίωσης, η πραγματικότητα παρέμενε αγέρωχα αυτεξούσια, μάλλον κινιόταν πάντα όχι από τον απόηχο των ουτοπιών, παρά από τη διαστρέβλωση που προκαλούσε σε αυτήν η ετερογονία των σκοπών, αυτός ο χαοτικός μεν, υπαρκτός δε μηχανισμός.

Εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πάει.

Δεν μας ρωτάει καν, αδιαφορεί για τη θέλησή μας.

H εξουσία έχει κάτι τζιμάνια στη δούλεψή της που εργάζονται πυρετωδώς, με τη βοήθεια του εξουσιαστικού πλέγματος, να της κάνουν όλα τα χατίρια, ήγουν λακέδες της, τα πρωτοπαλίκαρα του δόλου της κολακείας, του ραγιαδισμού, της διαφθοράς.

Ξέρω, ξενίζει η λέξη ραγιάς. Θυμίζει υποταγή, δουλεία, απώλεια ελευθερίας – αξιοπρέπειας – ανεξαρτησίας.

Προτάσσει τον κατακτητή που μ' έναν βούρδουλα στο χέρι επιβάλλει την εργασία και την τάξη στους υποταγμένους. Δυσάρεστο συναίσθημα για τους τελευταίους τούτη η ζωή, ανυπόφορο.

Μόνη λύση φαίνεται η εξέγερση.

Αλλά πώς να εξεγερθείς όταν είσαι διάσπαρτος και πένης;

Κάνεις μια-δυο ερευνητικές συναντήσεις με τους ομοίους και τελικά συναποφασίζετε ότι δεν είναι καιροί για εξεγέρσεις.

……καλύτερα να ανεχτείτε τη σκλαβιά και να προσπαθήσετε με την κουλτούρα σας και την οικονομία σας να αλώσετε τον πορθητή….

Υπάρχουν και μερικοί λοξίες που δεν συμφωνούν ..

… ξεσηκώνονται σε ανώριμες συνθήκες και η στάση τους πνίγεται στο αίμα.

Και όχι μόνο αυτό, τα όποια προνόμια είχαν κατακτήσει με τη δουλική τους συμπεριφορά αφαιρούνται από τον κατακτητή, ο οποίος ξανασκληραίνει την πολιτική του.

Τα πράγματα γίνονται χειρότερα.

 Άρα, μια τρύπα στο νερό η εξέγερση.

 Τους τα 'λεγαν οι συνετοί αλλά πού να ακούσουν οι λοξίες.

Ο θυμός υπερίσχυε της λογικής τους και τους πήρε και το κεφάλι.

 Φρίκη.

 Βγαίνουν από τα ρούχα τους οι ορθολογιστές.

Ακούς εκεί, να ακολουθούμε τα χνάρια της Μήδειας που θεωρούσε τον θυμό της ανώτερο από τη λογική της και παρότι το γνώριζε πολύ καλά γιατί το διαλαλούσε (θυμός κρείσσων των εμών βουλευμάτων, ὅσπερ μεγίστων αἴτιος κακῶν βροτοῖς/ όμως πιο δυνατό από τη λογική μου είναι το μένος της ψυχής, αυτό που ευθύνεται για των ανθρώπων τα δεινά τα πιο μεγάλα.), εντούτοις λειτούργησε υπό την επήρεια του θυμού και διέπραξε το ειδεχθές έγκλημά της (καὶ μανθάνω μὲν οἷα δρᾶν μέλλω κακά).

 Ξανά φρίκη.

Αλλά, για σιγά.

 Πότε απελευθερώθηκε ένας λαός έχοντας ως πρόταγμα τον ορθό λόγο;

Στους αγώνες εθνικής ανεξαρτησίας, ποτέ.

 Κάποιοι παλαβοί (Παπαφλέσσας, Αρης Βελουχιώτης, λίγοι στο Πολυτεχνείο) ξεκίνησαν κι όπου βγει.

Να που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βγήκε στην ελευθερία, κόντρα στην άρνηση των συνετών.

Η σύνεση, βέβαια, δεν οβελίζει τον θυμό από την ανθρώπινη ύπαρξη.

Εκείνο που τον οβελίζει είναι η δειλία και ο εθισμός στο να διοικείσαι από άλλους, μέτριους και ξένους, παραδείγματος χάριν, ή κακούς και εθελόδουλους.

Άλλο η ουτοπία και άλλο η εξέγερση, τελείως άλλο η επανάσταση.

Να, όμως, που η κοινωνία μπορεί σήμερα να γεννήσει μια ουτοπία-πραγματικότητα, όχι ιδανική, να εκδιώξει, απλώς, από την εξουσία αυτούς που επέβαλαν την πραγματικότητα της εξουσίας, πετάγοντας στον Καιάδα κάθε τι κοινωνικό.

Ερείπια, αξιών, θεσμών, δομών αλλά πάνω από όλα ανθρώπινων ζωών σωρεύονται μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα.

Πώς γίνεται η εκδίωξη;

Ψηφίζοντας διαφορετικό κόμμα, θα πουν οι εχέφρονες, οι συνετοί.

Ναι.

 Εάν μη έλπηται, ανέλπιστον ουκ εξευρήσει (μτφρ: αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο, δεν θα το βρεις.).

Καλά ακούγεται πάντως αυτό με την ψήφο. Θα φύγει ο ένας, μαζί κι η πραγματικότητά του, θα 'ρθει ο άλλος, με ποια καινούργια πραγματικότητα όμως;

Πότε θα προλάβει να τη γεννήσει, να την νταντέψει, να τη μεγαλώσει, να μας την παρουσιάσει;

Αποστροφή και θλίψη.

Αλλά κι ελπίδα και κουράγιο και σθένος.

Να βγούμε έξω από το δόκανο της αυτοϋποτίμησης, της ενοχής, του ευνουχισμού όπου μας έχουν ρίξει, να σταθούμε στα πόδια μας, να τολμήσουμε να σηκώσουμε κεφάλι.

Υπάρχει μια συλλογική συγκρατημένη δύναμη, μια αξιοπρέπεια μπροστά στα δύσκολα, γιατί και η παραμικρή αληθινή αλλαγή θα είναι δύσκολη, και αυτή η δυσκολία είναι ωστόσο το βασικό κεφάλαιο που διαθέτουμε για να ξεφύγουμε από τα μνημόνια, τα δάνεια και τους δανειστές που ζητούν από μας αυτό που ζητάει και ο τοκογλύφος Σάιλοκ από τον άτυχο «δανειολήπτη» Αντώνιο στον «Εμπορο της Βενετίας» του Σέξπιρ.

 Ο,τι ελπίδα έχουμε είναι πως ο κόσμος αυτός που πατήθηκε στον λαιμό, στο οικονομικό -αλλά όχι μόνο- επίπεδο, θα μετατρέψει το τραύμα που τον έχει βγάλει εκτός ορίων σε δύναμη αντίστασης.

Και ότι κανείς δεν θα κάνει το λάθος να πιστέψει πως η δύναμη αυτή είναι ιδιοκτησία του.

Ψίθυροι και κραυγές Ιουνίου ( της Ελλάδας και της Ηλείας…)

Ψίθυροι και κραυγές Ιουνίου ( της Ελλάδας και της Ηλείας…)     

Στη ζεστή ησυχία ή στην ήσυχη ζέστη του επελθόντος Ιουνίου μετά από πολύ, πολύ καιρό, φανερώνονται αίφνης πράματα και θάματα, όλα εκείνα που υπονομεύουν την καθεστηκυία τάξη και κλονίζουν τις μικρομέγαλες βεβαιότητες.

Τίκτεται το επερχόμενο πρώτο του καλοκαιριού Σαββατόβραδο- ώρες ανάπαυλας και αμηχανίας.

Επέρχονται..σχέσεις έρωτα,  συμπάθειας και αλληλεγγύης που προεικονίζουν τη συνύπαρξη.

Θα τα καταφέρουμε, παρά τις αντίξοες, δυσχερείς οικονομικές συνθήκες, να μη χάσουμε τον ενθουσιασμό, αυτόν που εμψυχώνει τη δύναμη αλλά και την έμπνευση για τη δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος.

 Μπορεί να συντριβεί η απάθεια, να ταρακουνηθεί η αδράνεια, να πολλαπλασιαστούν τα ερωτικά σκιρτήματα;

Ο Ιούνιος απαντά αβίαστα «ναι», αλλά σε μια δική του γλώσσα, που πρέπει να μάθουμε να ακούμε ώστε να επικοινωνήσουμε κάποια κρίσιμη, κοντινή στιγμή.

 …άλλωστε ο Ιούνιος είναι ο πηγαιμός, το πρώτο βήμα του καλοκαιρού…

Η γλώσσα του Ιουνίου είναι βαθιά εσωτερική, αλλά και παιχνιδιάρα,  εισάγει στην ανεμελιά του θέρους, υποβοηθά τη σχόλη, αγγίζει τα νεύρα της όρχησης, αντιδρά στην κατήφεια και την παραίτηση από τη δίνη της ζωής, κραυγάζει ότι είμαστε ένα με το τυχαίο, χωρίς, όμως, να μας εξηγεί τι είναι αυτό το τυχαίο: ετερόνομο, αυτεξούσιο, τι;

Τεντώνουν τα μέλη τους οι ηλικιωμένοι στις  αυλές και στα μπαλκόνια, δροσίζουν τα χείλη τους με λίγο νερό, ο χειμωνιάτικος ρουχισμός δεν τους βαρύνει πια.

Οι άνθρωποι περπατάνε αργά, μουδιασμένα αλλά σταθερά.

Συνωθούνται στις πλατείες και στις παιδικές χαρές(όπου υπάρχουν …γιατί στον τόπο μας… ) , κρατώντας ένα παγωτό, κουβαλώντας αγόγγυστα τη συνείδησή τους…

Παιδικές κραυγούλες σχίζουν τη ζέστη σαν να είναι η γραμματική της γλώσσας του Ιουνίου.

Ακολουθούν οι αναστεναγμοί της ασφάλτου, των γονιών και των λίγων δέντρων των πόλεων και των χωριών(!!!!),  η αγωνία των εξετάσεων .

 Μες στην πραγματικότητα πάντα επικρατεί ένα υπόλοιπο που κυοφορεί αινίγματα προκαλώντας τον στοχασμό.

Συνειρμοί συντελούνται κατά τους κάθε είδους  περιπάτους.

Ακανόνιστα και αμετάφραστα φαντάζουν τα σώματα που βαδίζουν, σαν να ισορροπούν λόγω αύρας Ιουνίου και μόνο.

Ο Ιούνιος αυτοανακοινώνεται,

φανερώνεται στα δρομάκια του Πύργου, της Αμαλιάδας, στις ακτές της Ηλείας,  στην Ολυμπία, στον Επικούριο, στο Κάστρο, στις  πλατείες, παιγνιδίζει με τα ποτάμια τον Αλφειό, τον Πηνειό, τη Νέδα,

ιαίνεται θερμαινόμενος  και χαίρεται στον Καϊάφα,

(μας) καλεί στην δροσιά της θάλασσας

 απελευθερώνοντας διάθεση, ενέργεια και πλούσιο, άφθονο χιούμορ.

Τα δέρματα ριγούν,  αναπολούν, αναπνέουν διαφορετικά, διώχνοντας τη σκληρότητά τους, εγκαταλείποντας την ακινησία τους.

Ο Ιούνιος μας ψιθυρίζει με κάθε τρόπο να παραμείνουμε υγιείς, να επέλθουμε στον ίδιο και στους δύο μήνες που τον ακολουθούν με αυτοπεποίθηση, με δύναμη.

Μας λέει κάπως να πάρουμε γερές ανάσες για να αντιμετωπίσουμε τις ριπές που «ελευθερώνει» το υποταγμένο σε μερικούς ισχυρούς -σε μερικούς (!)- πολιτικό σύστημα.

Ιούνιος σήμερα και οι  κραυγές του (μας) …

Σήμερα που  γίνεται γενοκτονία. Γενιές ανθρώπων ζουν είτε μακριά από τη χώρα είτε χωρίς προοπτική στο εσωτερικό.

Σήμερα που γεμίζουν το λαό με ψέματα, κλέβουν το βιός αυτών που δουλεύουν και των πιο αδύναμων και γεμίζουν το λογαριασμό τους στην τράπεζα με χιλιάρικα.

Σήμερα που  ζούμε με την ίδια ανασφάλεια σε ατομικό, εργασιακό και κοινωνικό επίπεδο και με λιγότερα λεφτά.

Σήμερα που δεχόμεθα  νόμιμη βία ενός ανάλγητου κράτους.

Που σήμερα όπως πάντα και συνεχώς τον τόπο μας, την Ηλεία,  που ζητωκραυγάζει το Καλοκαίρι, που είναι ο Ιούνιος, ο Ιούλιος , ο Αύγουστος,  οι διαχειριστές των τυχών του τόπου μας τον έχουν μετατρέψει σε συνεχή Χειμώνα.

 Που πάντα σήμερα όπως και συνεχώς τον τόπο μας, την Ηλεία,  τα αρπακτικά, οι ανίκανοι, οι οικονομισάριοι, τα κουστούμια και οι γραβάτες, οι πολιτικοί καρνάβαλοι, οι εξουσιαστικοί μασκαράδες  την οδήγησαν στην εποχή των παγετώνων. Της οπισθοδρόμησης και της παραρτηματοποίσης σε όμορους νομούς.

Που πάντα σήμερα όπως και συνεχώς τον τόπο μας, την Ηλεία, την κατάντησαν σε παρία της Ελλάδας, χωρίς  δρόμους, Σχολές ΑΕΙ-ΤΕΙ ( και αυτές που υπάρχουν θα κλείσουν..), χωρίς αεροδρόμιο, Σιδηρόδρομο, το αρδευτικό δίκτυο σε εγκατάλειψη, την  Αμαλιάδα και τον Κάμπος να υδρεύεται με ακατάλληλο νερό  από το φράγμα του Πηνειού (και το διυλιστήριο να μην λειτουργεί ),  τα σκουπίδια της Ηλείας(που είναι παντού) να  θάβονται με τεράστιο οικονομικό κόστος  στην χωματερή/ ΧΥΤΥ Τριανταφυλλιάς,  ο Πύργος να μετατρέπεται σε ένα τίποτα, σε μια μίζερη και άθλια πόλη , η Αρχαία Ολυμπία να παραμένει αναξιοποίητη και υποβαθμισμένη, ετοιμάζονται να καταστρέψουν το Κατάκολο και την κρουαζιέρα( δια των γεωτρήσεων), πουλούν τον τόπο, μας πουλούν….   και όσα τόσα άλλα…

Που σήμερα όπως πάντα και συνεχώς τον τόπο μας, την Ηλεία,    να κυριαρχεί η λαμογιά, η ανικανότητα, το τσέπωμα του δημόσιου χρήματος, οι εκβιασμοί, η αναποτελεσματικότητα..

Που πάντα και συνεχώς τον τόπο μας, την Ηλεία, να παίζουν «παιγνίδι» οι ίδιο και οι ίδιο …

Και να δεν έγινα κατανοητός  το όνομα τους  είναι τα ..επώνυμα των επωνύμων παραγόντων ( των γελοίων δηλαδή)  και συμπεριλαμβάνει το σύνολο ( με ελάχιστες εξαιρέσεις..)  των πολιτικών της Ηλείας  (βουλευτών, Δημάρχων, Νομαρχών, Περιφερειάρχη, Προέδρων, Διοικητών, Κομμάτων, Υποψηφίων,  Αντιδημάρχων, Αντιπεριφερειαρχών, Συμβούλων, συμπολιτεύσεων και αντιπολιτεύσεων και των συνδικαλιστικών και συνεταιριστικών οργανώσεων και των  εκδοτών που μετέτρεψαν την ενημέρωση  σε όργανο εξυπηρέτησης ιδίων (και μόνο) συμφερόντων.. . με πρωταθλητή του αθλήματος  τον ολιγόμυαλο, ναρκισσιστή  (πάντα ήθελε να γίνει παράγοντας ο ελάχιστος)  κακομοίρη  που έχει καταστρέψει την κρουαζιέρα και έχει  στραγγίσει το ταμείο …

 Δεν νομίζω να έχουν υπάρξει σε άλλη περιοχή πλην της Ηλείας  ποτέ τόσο πολλοί, ταυτόχρονα, γελοίοι, θλιβεροί και επικίνδυνοι για τον τόπο μας από αυτούς που χειρίστηκαν διαχρονικά τις τύχες της Ηλείας, του Πύργου,της Αμαλιάδας  κλπ..

Αρχές επικοινωνιακής (αλλά και ανθρώπινης) ευπρέπειας δεν επιτρέπουν να τους αποδοθούν άλλοι βαρύτεροι χαρακτηρισμοί. Τόση χυδαιότητα πια, τόσος εξευτελισμός της πολιτικής, τέτοια περιφρόνηση προς την κοινωνία 

Άνθρωποι που θα 'πρεπε να ντρέπονται για την πολιτική τους, να λογοδοτούν για τα πεπραγμένα τους, εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται «σωτήρες της χώρας»  και της Ηλείας και να γίνονται πιστευτοί από τους  Έλληνες, από του Ηλείους…

Αυτοί που είναι εναντίον μας.

Για αυτό το οποίο είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι.

 Και μόνο εμείς μπορούμε να το αλλάξουμε.

 Να ακούσουμε τουλάχιστον τον ψίθυρο του Ιουνίου….μπορούμε.

Δεν είναι δύσκολο να μάθουμε τη γλώσσα του, αρκεί ν' ακολουθήσουμε τον δρόμο που ανοίγουν τα παιχνίδια των παιδιών, να γίνουμε παιγνιώδεις, όχι βλάσφημοι.

Με νύχια και με δόντια να προστατεύσουμε ό,τι μας διασώζει ως κοινωνία ανά τους αιώνες.

Μην αρχίσουμε τώρα να αναρωτιόμαστε -βλακωδώς- τι είναι αυτά που διαφυλάσσουν την ακεραιότητα της κοινωνίας ή έστω τα θεμελιώδη συστατικά της.

 Ας αναφέρω ένα τελοσπάντων κι αυτό δεν είναι παρά η γλώσσα, όχι η γλώσσα τού ανακοινώνειν αλλά η γλώσσα τού επικοινωνείν.

Εάν μάθουμε να επικοινωνούμε -αυτή είναι τελικά η γλώσσα του Ιουνίου- οι άνθρωποι της εξουσίας θα πάψουν να κάθονται αναπαυτικά στις καρέκλες τους, και θα πανικοβάλλονται.

Όσο μεγαλύτερη η επικοινωνία τόσο εντονότερος ο πανικός τους, τόσο γρηγορότερα θα γκρεμοτσακιστούν.

Να  γινόμαστε αλλιώτικοι, πιο ελεύθεροι και πιο ανθρώπινοι.

Δεν πιστεύω  πως έχει χαθεί η αξιοπρέπεια μας και  το  φιλότιμο ερωτεύθηκε την ανυπαρξία και τον τρόμο της ασφάλειας και της καθημερινότητας.

Μπορεί να βράζουμε μέσα μας, αλλά η θερμοκρασία δεν είναι αρκετή ώστε να επιφέρει την τήξη των αλυσίδων μας.

Μπορεί όλα να είναι στραβά, χωρίς φως ελπίδας.

Μπορεί αυτή να 'ναι η τάξη των πραγμάτων, αλλά δεν έχουν χαθεί όλα.

Μπορεί να βιώνουμε μια τραγωδία, αλλά τα πανηγύρια δεν έχουν εξοριστεί από τη συνείδησή μας.

Ο χώρος του χορού μάς λείπει, μόνο, διότι ορχηστές είμαστε όλοι.

..και  μάς λείπει η σκέψη (να μην την ξαναπατήσουμε..) η σωστή πολιτική επιλογή και  οι αγώνες 

Τα καλοκαίρια είναι μπροστά μας( και μέσα μας  ?)…

Καλό μήνα και καλά καλοκαίρια …