Όταν υποκλίνεσαι σε κάποιον, γυρίζεις την πλάτη σου σε κάποιον άλλον.

Όταν  υποκλίνεσαι σε κάποιον, γυρίζεις την πλάτη σου σε κάποιον άλλον 

Με  ρώτησε ένας  φίλος που τον εκτιμώ:

«Πολύ σωστά να μέναμε ανυποχώρητοι αλλά ,....μήπως έτσι θα ρίχναμε νερό στο μύλο εκείνων που τα 40 τελευταία χρόνια-μετά την μεταπολίτευση  έφεραν την Ελλάδα σε αυτή την κατάσταση ;

Μήπως έπρεπε  να υποχωρήσουμε- όπως και έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ- γιατί αλλιώς θα τους ξαναφέρναμε στο προσκήνιο για να μας ξανακάνουν τα ίδια και χειρότερα ;»

Την ερώτηση του και την απάντηση μου (ακολουθεί) την  δημοσιοποιώ ευρύτερα, γιατί  είναι ένα  υπαρκτό ερώτημα που απασχολεί και προβληματίζει πολλούς και ιδιαίτερα τους αριστερούς.

Και η πρώτη πρόταση που βγήκε από το στόμα ήταν:

Μα δεν τους έφερε στο προσκήνιο (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ) ο ΣΥΡΙΖΑ   με την πολιτική του.

Μα η πολιτική του 3ου μνημονίου και οι απορρέουσες από αυτό επιπτώσεις στην Ελλάδα (ύφεση,  αύξηση του χρέους, προσβολή της εθνικής περηφάνιας, περιορισμός εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας κ.α.) και στου Έλληνες (λιτότητα, αφανισμός πρωτογενούς τομέα, μη ανταγωνιστικό τουρισμό, υποβάθμιση της παιδείας, άνοδος των νεοναζί, φτώχεια, ανεργία, μετανάστευση των  νέων κ.α. ), όλα αυτά δεν είναι ίδια και χειρότερα.

Μα  δεν είναι όλα αυτά που παλέψαμε, αντισταθήκαμε και καταδικάσαμε 2 φορές με την ψήφο μας ( εκλογές και δημοψήφισμα ) & πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια;

 Αλλάζει τίποτα αν ο βιασμός μας συντελείται από φίλους και συντρόφους και όχι από ξένους;

 Ο βιασμός είναι βιασμός και είναι μάλιστα χειρότερος αν πραγματοποιείται από ... συγγενείς !

 Οι υποχωρήσεις και η υποταγή ρίχνουν  «νερό στο μύλο εκείνων που έφεραν την Ελλάδα σε αυτή την κατάσταση», γιατί γινόμαστε ίδιοι σαν τα αυτούς, χρησιμοποιούμε τα ίδια επιχειρήματα «Σφίξτε τα δόντια, στηρίξτε την κυβέρνηση και κλείστε τ’ αυτιά στις Σειρήνες, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος» , εφαρμόζουμε την ίδια πολιτική και τελικά γινόμαστε άλλοι!

Ξέρω φίλε μου και πιστεύω πως παραμένεις αριστερός και παραμένεις στην ίδια όχθη, αλλά η κυβέρνηση πέρασε στην αντίπερα όχθη.

Δεν το βλέπεις;

Πρόσεξε αν συνεχίσεις να τους υποστηρίζεις, θα αλλάξεις ολοκληρωτικά, έχεις ήδη πάρει στροφή και σε λίγο θα σαλπάρεις  και συ για  απέναντι…. Στην  μνημονιακή και  νεοφιλελεύθερη όχθη …

 Ξέρω ότι στις συνθήκες που ζούμε, με τους συσχετισμούς που υπάρχουν στην Ευρώπη, με το χαμηλό επίπεδο του Λαϊκού Κινήματος, το μη ικανά  κόμματα, με την ανυπαρξία συμμαχιών εντός Ελλάδας (ΚΚΕ, ΛΑΕ,ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Πλεύση  κλπ) πρέπει να  κάνεις υποχωρήσεις και ελιγμούς, αλλά υπό τους όρους:

1. Να μην είναι αντίθετες και να μην υπηρετούν την πολιτική στρατηγική σου.

2. Να μην γίνεσαι ανακόλουθος των εξαγγελιών σου.

3. Να μην αποδέχεσαι αυτά που κατάγγελλες.

Το ρήγμα που υπήρχε ήταν (& παραμένει) ανάμεσα στο αστικό, Μνημονιακό μπλοκ, που φέρνει φονική ύφεση, απολυταρχική εκτροπή και εθνική υποδούλωση- και στο λαϊκό, αντιμνημονιακό μέτωπο του αγώνα για δουλειά, δημοκρατία και αξιοπρέπεια.

Το μεγάλο ρήγμα είναι ακόμη ενεργό, περισσότερο από ποτέ μάλιστα.

Και δεν χωρίζει ιδεοληπτικούς και ρεαλιστές.

Χωρίζει το έθνος των εργαζομένων, την Ελλάδα του σωματικού και πνευματικού μόχθου, από την Ελλάδα των ολιγαρχών και της υποταγής.

Χωρίζει την ανάπτυξη με αξιοπρεπή δουλειά για όλους, από την καταστροφική ύφεση και την κοινωνική απόγνωση.

Χωρίζει τη δημοκρατία και την εθνική, λαϊκή κυριαρχία, από τη μετατροπή της Ελλάδας σε άθλιο προτεκτοράτο.

Αυτό το μεγάλο ρεύμα, που πάλεψε μέχρι το 2015 και είπε το ΟΧΙ, που δημιούργησε πολιτικές ανατροπές,  εξακολουθεί να υπάρχει, ανενεργό ναι , προβληματισμένο ναι, απογοητευμένο ναι, πιο επιφυλακτικό ναι, αλλά υπάρχει και  κανένας δεν έχει το δικαίωμα να το αφήσει πολιτικά ορφανό, ή ακόμη χειρότερα, έρμαιο της δημαγωγίας της νεοφασιστικής και εγκληματικής Χρυσής Αυγής.

Ξέρω  πως η ανεργία, ο αποκλεισμός από το δικαίωμα της εργασίας, ο αποκλεισμός από την οικονομική ζωή, η εξαθλίωση, η πείνα, η καταπίεση και ο φόβος,  η αβεβαιότητα για το μέλλον, είναι παράγοντες αρνητικοί.

Ξέρω όταν αυτά μάλιστα αν συνδυαστούν με το αίσθημα της προδοσίας (από αυτόν που ήλπισες - τον ΣΥΡΙΖΑ), το εξωνημένο συνδικαλιστικό κίνημα ( ΓΣΕΕ και .. ), τις διασπαστικές και μοναχικές διαδρομές κάποιων αριστερών κομμάτων και τον διασκορπισμό των αντιμνημονιακών  και αντινεοφιλελεύθερων κομμάτων δεν λειτουργούν υπέρ της ενότητας και της αλληλεγγύης, ανάμεσα στον λαό  και πολλές φορές  οδηγούν  στην σιωπή, στην παραίτηση στην υποταγή.

Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι λουφάζοντας ή επιλέγοντας τον δρόμο των σάπιων συμβιβασμών και υποχωρήσεων επειδή ο αντίπαλος μοιάζει ανίκητος, το μόνο που μπορείς να εξασφαλίσεις είναι ένα αναξιοπρεπές παρόν που θα σε οδηγήσει σ’ ένα ανάπηρο μέλλον.

Όμως κοίταξε .

Η  φτωχοποίηση και η δυστυχία του ελληνικού λαού είναι χωρίς προηγούμενο, ακόμη και για εμπόλεμες καταστάσεις. Η χώρα απ' άκρου σε άκρο ξεπουλιέται αλύπητα, και στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί, και η καταστροφή της παραγωγικής βάσης και των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της αγγίζουν τα όρια του μη αντιστρέψιμου. 

Οι εξελίξεις μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν εξαιρετικά καθαρά πλέον και στους πιο αφελείς πολιτικά πως οι πολιτικές επιλογές είναι αποκλειστικά δύο.

Πρώτη επιλογή :  

Απόλυτη συμμόρφωση με τις πολιτικές της λιτότητας και της μετάβασης της ελληνικής οικονομίας σε ένα άλλο μοντέλο με κύριο χαρακτηριστικό τη φτώχεια για τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων .

 Δεύτερη  επιλογή : 

Ρήξη με αυτές. Βασικές συνιστώσες της ρήξης είναι η παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους, η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και η κρατικοποίηση των τραπεζών από ένα κράτος που την εξουσία θα κατέχουν δυνάμεις φιλολαϊκές.

Εγώ Φίλε διάλεξα: Αγώνα για την ανατροπή της βαρβαρότητας που μας κατακλύζει και δεν μας αξίζει.

Να αντέξουμε για να νικήσουμε.

Με τα λόγια του Μαξ Βέμπερ: «Δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε το εφικτό, αν δεν επιδιώκαμε πάντοτε το ανέφικτο».

Τέλος φίλε μου, όταν υποκλίνεσαι σε κάποιον, γυρίζεις την πλάτη σου σε κάποιον άλλον.