Αδράνεια (..?)

Αδράνεια (..?)

Έχουμε υποτιμήσει οι περισσότεροι τη δύναμη της αδράνειας στον ιστορικό ρουν, είτε γιατί αδιαφορούμε,

είτε γιατί είμαστε ανενημέρωτοι,

είτε, τέλος, γιατί δεν πειθόμεθα από θεωρίες

ή γιατί βαριόμαστε, γενικά.

Η ελληνική κοινωνία είναι κατακλυσμένη από την εσωτερική άμα τε και εξωτερική της αδράνεια, τούτο, όμως, δεν σημαίνει ότι απέχει από τα γεγονότα, αφού η ίδια τα δημιουργεί (αλλά εμπλέκεται τελικά στη δίνη τους, κουράζεται και γίνεται απλή παρατηρήτρια, βαρύθυμα).

Λείπει η χαρά της ζωής;

Αποδεχόμαστε μήπως οι πολλοί την ήττα μας απέναντι στις δαιδαλώδεις κοινωνικές σχέσεις και αρκούμαστε στην ασφάλεια των λίγων τετραγωνικών μας χιλιομέτρων (μια δουλίτσα, οικογένεια και σκασμός);

Υποκλινόμαστε, μήπως, στη δύναμη της εξουσίας, των ανθρώπων που την ασκούν επιζητούντες ταυτόχρονα την εύνοιά τους μπας και ενισχύσουμε το εισοδηματάκι μας;

Μας αρκεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία;

Πανικοβαλλόμαστε μπροστά στη σύγκρουση των ιδεών;

 Φοβόμαστε από το ανερμήνευτο ψυχόρμητό μας;

Ίσως να ισχύουν όλα τούτα, ίσως όχι.

Ίσως  οι γονείς και οι δάσκαλοι σφήνωσαν στο μυαλό μας την έννοια του καθήκοντος και επειδή αυτό δεν είναι ευνόητο μας οδηγεί σε πρόσχαρη υποταγή, σε εξουσίες παντός είδους (πατριωτικές, εκκλησιαστικές, επαγγελματικές, σεξουαλικές…) ωθώντας μας ταυτόχρονα σε νηφάλια κριτική ψευδαισθήσεων.

Όλα  είναι θέμα αυτοσυντήρησης, αλλά και ισχύος απ' όσους ξεφεύγουν από τις δεσμευτικές έννοιες (νόμοι, αξίες κ.λπ.).

Όλα ξεκινούν από τον προσανατολισμό μας (πρώτες εντυπώσεις, πρώτα γράμματα, κινήσεις, ορμές, ροπές), που κοινωνικά είναι αρχέγονος.

Μετά αρχίζει η αντικειμενικότητα απέναντι στην οποία πρέπει να πάρουμε θέση.

Πόση αλήθεια περιέχει αυτή;

Πόση κατασκευή, πόση διακόσμηση;

Και τότε πρέπει να αποφασίσουμε, να οργανωθούμε, να προτάξουμε τη θέλησή μας, όχι απλώς να επιβιώσουμε, αλλά και να κυριαρχήσουμε.

Αποκτάμε έτσι ταυτότητα, αλλά η απόκτηση αυτή προϋποθέτει αποκλεισμούς, φιλίες, έχθρες και λοιπά.

Τότε γιατί την αποκτάμε;

Ελα, ντε.

Για να ξέρουν αυτοί που κυβερνάνε ποιοι είναι αυτοί οι ηλίθιοι που κυβερνώνται οικειοθελώς, ασμένως.

Προσανατολισμός, ταυτότητα, γνώση απλώς επιβεβαιώνουν τη ραθυμία του είδους.

Λίγη η Παιδεία, λίγος και ο πολιτισμός στην προσπάθειά μας να αυτοπραγματωθούμε.

Ο πορισμός τροφής και ηδονής αφαιρεί τις αξιώσεις να γνωρίσουμε εαυτούς και να επικρατήσουμε στον κοινωνικό στίβο.

Μάλλον είμαστε μακριά ακόμη από τη δύναμη των εκφάνσεων του πνεύματος, την πνευμάτωση της ύλης, ό,τι κι αν σημαίνει η κατακλείς.

Τίποτα στην ουσία.

Αυτό το τίποτα μπορεί να 'ναι η αδράνεια και η δύναμή της.