Η ήττα και οι ήττες

Η ήττα και οι ήττες

(.. μια «επιστολή» προς όσους ακούν και βλέπουν… και σε όσους παρ’ όλη την απογοήτευση τους  δεν μπορούν παρά να ελπίζουν.. και να αγωνίζονται)

Σίγουρα αυτό που έρχεται (η ΝΔ του Κούλη -της γνωστής πολυπλόκαμης οικογενείας Μητσοτάκη) είναι χειρότερο, επαχθέστερο, ακραίο και επιθετικότερο… αναμφισβήτητα δεν θα  αναστείλει τίποτα από τις μνημονιακές επιταγές που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα τις βαθύνει (ιδέ ιδιωτικοποιήσεις στην Υγεία και την Παιδεία, δουλειά επτά ημερών χωρίς εγγυημένες σχέσεις εργασίας..)και θα τις  εφαρμόσει πιο επιθετικά..

Τα πολύ δύσκολα είναι μπροστά μας

Ο ΣΥΡΙΖΑ η «αριστερά» του Τσίπρα ξανάφερε πανηγυρικά στο προσκήνιο τη ΝΔ,  ηττήθηκε κατά κράτος, τιμωρήθηκε για τα δεινά που επισώρευσε τον Ελληνικό λαό και ταυτόχρονα ευτέλισε τις ιδέες της Αριστεράς. Ηττήθηκε γιατί πήρε την «Ελπίδα» και την έκανε Λυγμό, από ριζοσπάστης έγινε συντηρητικός και αποικιακός αντιπρόσωπος της Ε.Ε και των ΗΠΑ, από «αγραβάτωτος μπουρλοτιέρης» συμπεριφέρθηκε με τις πιο καθεστηκυίες συμπεριφορές ….

Ήταν/ είναι ήττα μιας επηρμένης παρέας που ταύτισε την αριστερά με τον κυνισμό, την καρέκλα και την υποταγή στο κεφάλαιο

Το καμπανάκι για τις αριστερές δυνάμεις, εντός ή εκτός εισαγωγικών ήταν ηχηρότατο και από επιθετικό καμπάνισμα εφόδου μετεβλήθη σε πένθιμο οπισθοχώρησης. Υπέστημεν συντριβή εάν δει κανείς τι βγαίνει από τη συνολική καταγραφή της του ΚΚΕ 5,4 %¨(απώλεσε 80.000 ψήφους σε σχέση με το 2014), της ΑΝΤΑΡΣΥΑ 0,65%(πτώση..), της ΛΑΕ 0,57 %(πανωλεθρία..), της «ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» 1,6 %  κ.α.

Μίζερα ποσοστά, αδυναμία παρέμβασης και κατά τα άλλα «φτιάχνουμε πιο γερά καβούκια, την ώρα που οι ελέφαντες θα έχουν ήδη σηκώσει το πόδι τους και θα ετοιμάζονται με το κατεβάσουν πάνω μας με όλη τους την ορμή»( Π. Σωτήρης)

Η Αριστερά αντί της προστακτικής  της ενότητας και έκανε του κεφαλιού της, βάζοντας μπροστά ο καθείς τις γκρούπες του, τις ομαδούλες τους, το κόμμα ή το κομματάκι τους την καταμέτρηση/αποθεματοποίηση  ψήφων

Ακόμα και του ΚΚΕ που μένει ακλόνητο στον πάγκο(του) με τα μονοψήφια ποσοστά εκτιμά «Είναι θετικό ότι το ΚΚΕ παραμένει σταθερή δύναμη για τα λαϊκά συμφέροντα, με τάση αναπλήρωσης των δυνάμεών του.»Δ. Κουτσούμπας 27.05.2019

Η συνολική Αριστερά δεν μπόρεσε να «εκμεταλλευτεί» την τεράστια κρίση, δεν μπόρεσε να εμπνεύσει …

Η  ενότητα όλων  των προοδευτικών και αριστερών  δυνάμεων και ατόμων/πολιτών που θα εκφράζει σε επίπεδο κομμάτων/κινήσεων/προσώπων αλλά και προγράμματος  το κοινωνικό μπλοκ των θυμάτων της κρίσης και όλους που πλήρωσαν -κυρίως- το μάρμαρο της πολιτικής

είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε…

Για το εκλογικό αποτέλεσμα  παραθέτω ένα άρθρο του Δημ. Μηλάκα πουμε εκφράζει και συμφωνώ απόλυτα…

«Έγκλημα (του ΣΥΡΙΖΑ) και τιμωρία

Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτύπωσε με ένταση μια ήττα που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποστεί,  εδώ και καιρό, από τη στιγμή δηλαδή που έγινε σαφές πως το κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως «ριζοσπαστική αριστερά» βολεύτηκε στο ρόλο του διαχειριστή των «ελληνικών υποθέσεων» , όπως αυτές τακτοποιούνται στα κέντρα λήψης των αποφάσεων στις Βρυξέλλες την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο. Από τη στιγμή της προσαρμογής τους στην σκληρή πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας καταδικάστηκαν στο ρόλο της διαχείρισης της μιζέριας που συνεπάγονταν η χρεωκοπία της χώρας. Η αποδοχή αυτού του ρόλου, ωστόσο, είχε προφανείς συνέπειες:

κρίση (πολιτικής, προσωπικής) ταυτότητας: ποια ριζοσπαστική και ποια αριστερά;

ενσωμάτωση: καθεστωτική νοοτροπία, υπεροπτικές αντιλήψεις και συμπεριφορές

υποκρισία κακής ποιότητας: σαν τον ηθοποιό που προσπαθεί να παίξει το ρόλο του φορώντας λάθος κοστούμι

Με λίγα, απλούστερα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ απογοήτευσε αυτούς που ενέπνευσε και τους έκανε να ελπίσουν ότι υπάρχει ελπίδα, υπάρχει άλλος δρόμος και πως, τουλάχιστον, υπάρχει μια άλλη αντίληψη στον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του πολύ σύντομα απορροφήθηκαν από το «σύστημα», ξένο και εγχώριο,  που υποτίθεται ότι πολεμούσαν. Κάπου εκεί άρχισε να αποτυπώνεται και το τραγικά γελοίο της υπόθεσης: ο ριζοσπαστισμός παρέα με τα κότερα και τα πούρα, οι υπουργοί με τους μηχανισμούς βολέματος των «δικών μας παιδιών», η αριστερά των 3,60, του προεκλογικού φιλοδωρήματος στο όριο της απροσχημάτιστης δωροδοκίας.

Κι αν όλα αυτά είναι αναμενόμενα σε έναν μηχανισμό εξουσ'ιας στην Ελλάδα, η εικόνα αρχίζει και γίνεται εξοργιστική, πέρα από γελοία,  όταν αυτός ο μηχανισμός πουλάει αριστερά παραμύθια. Στην αναμέτρησή της με τους εξπέρ του είδους και μάλιστα στο γήπεδό τους αυτή η ριζοσπαστική αριστερά του Αλέξη Τσίπρα ήταν καταδικασμένη να συντριβεί. Υπό αυτήν την έννοια μια έννοια ο ΣΥΡΙΖΑ τιμωρείται για την ασέλγεια σε βάρος της αριστεράς. Η τιμωρία του ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο είναι το λιγότερο...

Οι συνέπειες αυτής της τιμωρίας δεν αφορούν και δεν περιορίζονται μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ηγεσία του. Το βάρος αυτής της τιμωρία πέφτει εν τέλει στο λαό ο οποίος, πιθανότατα χωρίς να τρέφει ψευδαισθήσεις και να μασάει το παραμύθι του Κυριάκου Μητσοτάκη για καλύτερες μέρες προτίμησε με την ψήφο του να τιμωρήσει την γελοιότητα και την υπεροψία. Ο λαός τελικά φαίνεται να επιλέγει τους γνήσιους εγχώριους δεσμώτες του από τους υποκριτές αριστερούς ριζοσπάστες σωτήρες του.

Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία ή ιδιαίτερες αναλυτικές ικανότητες για να αντιληφθεί κάποιος το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η χώρα και από το οποίο, προφανώς, δεν είναι σε θέση να την βγάλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν χρειάζεται επίσης κάποια ιδιαίτερη ικανότητα πρόβλεψης για τα χειρότερα που έρχονται καθώς η προφανής  αδυναμία (οικονομική, κοινωνική, πολιτική) της χώρας δεν θα μείνει ανεκμετάλλευτη από άσπονδους φίλους και «βουλιμικούς» γείτονες..»

Για δε την Αριστερά  τούτο έχω να πω…:

Η Αριστερά,  η ήττα, η νέα αρχή και η πρόταση

Η Αριστερά  και   η ήττα

Η Αριστερά ως γνωστόν έχει εντρυφήσει στην ήττα.

Έχει υπέροχα τραγούδια, υπέροχες γιορτές και υπέροχες αναµνήσεις.

Όλα ή σχεδόν όλα µε ήττες.

Τόσο που να νοµίζει κανείς πως η κουλτούρα της ήττας γεννήθηκε µε την Αριστερά.

Αν θέλει να κάνει κανείς ένα επιτυχηµένο µνηµόσυνο, υπάρχουν κατάλληλοι τελετάρχες της Αριστεράς (του εαυτού µου συµπεριλαµβανοµένου)!

Με τέτοια κουλτούρα που καµαρώνει για όλες τις ήττες της, σαν να ήσαν νίκες (είναι κι αυτός ένας τρόπος να συντηρείς την κατάσταση και να διατηρείς ελπίδες), δυσκολεύεται να χειριστεί ζητήµατα που να εµπεριέχουν τα στοιχεία µιας, ας µην πω νίκης, έστω επιτυχίας.

Κυρίως δυσκολεύεται να δηµιουργήσει προϋποθέσεις ώστε να µπορεί να διεκδικήσει τις επιτυχίες.

Κι έτσι επιτυγχάνει να αποµακρύνει και αυτές ακόµα τις δυνατότητες που προκύπτουν από τις στροφές της πραγµατικότητας.

Η Αριστερά και  η νέα αρχή

Με δεδοµένα λοιπόν δυο παγιωµένα πλέον χαρακτηριστικά,

τα άγια και ιερά της αριστεροσύνης µας,

 και µη κάνοντας βήµα πιο πίσω από την κατάκτησή τους,

(υπάρχουν  και αυτοί που κάνουν τις  λιτανείες του ΠΑΜΕ ,λέγοντας ακατάληπτα πράγματα, αυτοί που ΑΝΤΑΡΣΥόνονται  την καθαρότητα και αυτοί που ΛΑΕνόνται ως κλαίοντες απατημένοι εραστές),

 είναι καιρός να αναζητήσουμε άλλην  πορεία, η πραγματικότητα «όχι απλά φωνάζει αλλά ουρλιάζει»,

καλούµαστε   να ανασυνταχθούμε με τα την ήττα της ελπίδας που πολλοί ψήφισαν και πολλοί που δεν ψήφισαν και που τον κοιτούσαν είτε από τα αριστερά, είτε από τα δεξιά, ήλπισαν  και αυτοί .

Πολλοί έπεσαν  σε μελαγχολία και να ξανάρχισαν  στην εντρύφηση στην ήττα.

Αλλά µερικές φορές η πραγµατικότητα επιµένει στις περίεργες και ελπιδοφόρες στροφές της και αν και µας παίρνει λίγο καιρό αναπτερωνόμαστε   Όπως τώρα. Μένει να σκεφτούµε και να τις αξιοποιήσουµε.

Και κυρίως να δράσουµε.

Να σας πω, δεν υπάρχει άλλος δρόμος - εκτός της παράδοσης που τον απορρίπτουμε-, λοιπόν, είναι καιρός της πράξης.

Η κοινωνία σε ελεύθερη πτώση, φτώχεια, ανεργία, λιτότητα, μείωση των πάντων (και αξιών, αρχών και οραμάτων), μιζέρια, η Δημοκρατία, η Ανεξαρτησία και η Κυριαρχία υπό αναίρεση.

Ο καιρός να συµπράξουµε και να συστρατευτούµε.

Καλές είναι οι κουβέντες, αλλά έρχονται οι ώρες που πρέπει να τις µετουσιώσουµε σε πράξη.

Κι επειδή δεν µάθαµε τόσα χρόνια µόνο την κουλτούρα της ήττας και της διαπάλης στην Αριστερά όπου θητεύσαµε αλλά και την κουλτούρα της δράσης, ας τη φέρουµε αποφασιστικά, σύσσωµοι, στο προσκήνιο.

Η Αριστερά και η πρόταση

Μίλησα με πολλούς και όλοι λίγο πολύ μου λένε το ίδια:

«Δεν έχω καταλάβει τι προτείνει η αριστερά πρακτικά.

Πέρα απ’ την εθνικοποίηση των τραπεζών και την παραγωγική ανασυγκρότηση (που εγώ δεν ξέρω τι είναι και τα δύο) τι προτείνει συγκεκριμένα για το εδώ και τώρα στη ζωή μας.

Ποια είναι η αλλαγή που ονειρεύεται σήμερα, όχι στο επέκεινα.

Τι προτείνει στους ανθρώπους σήμερα, όπως είναι τα πράγματα; Έχει κάτι να πει;

Λέει πήγαινε δούλεψε όπου λάχει κι αν οι συνθήκες δεν είναι σωστές, συνδικαλίσου;

Κι ύστερα περίμενε να πιάσουν τόπο οι ρωγμές στην Ευρώπη (λολ) ή να έρθει η ώρα που θα έχει νόημα το να βγούμε απ’ την Ε.Ε. γιατί τώρα δεν γίνεται τίποτα έτσι κι αλλιώς, ό,τι κι αν κάνουμε είμαστε καταδικασμένοι;

Τι προτείνει η αριστερά για την καθημερινή ζωή; Δουλειά για 400€;

 Πως προτείνει να περάσουμε τις μέρες και τις νύχτες μας;

Με υπομονή και συμμετοχή στις πορείες;

Με υπομονή και συμμετοχή στις εθνικές εκλογές;

Με υπομονή και συμμετοχή στις κοινωνικές δομές;

 Πως προτείνει να ανταπεξέλθουμε στις βασικές αντιφάσεις του καπιταλισμού;

Εθνικό νόμισμα, είστε σίγουροι ;

Τι προτείνει να επιδιώξουμε για την επιβίωσή μας;

Πως βλέπει την εργασία μας;

Πως μετράει το ψυχικό κόστος;

Για την αριστερά έχει εντέλει σημασία το να ζούμε έτσι ή αλλιώς;»

Αυτά μου λένε και σε αυτά  πρέπει να απαντήσει η νέα ενότητα.

Όχι γενικά και αόριστα.

Ειδικά  και συγκεκριμένα για κάθε  τομέα (αγροτική οικονομία, πολιτισμό κλπ ) και όχι μόνο για όλη την Ελλάδα αλλά και για κάθε περιοχή (τον Πύργο, την Αμαλιάδα …, την Ηλεία, την.. )

Όχι για το μακρινό μέλλον και την «Δευτέρα Παρουσία» του σοσιαλισμού, αλλά για σήμερα και αύριο που θα το ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας.

Μόνο έτσι μπορεί να πείσει, να είναι ικανή, να δώσει διέξοδο, να μην ξεγελάσει, να επιτύχει.

Μόνο έτσι και όλα τα άλλα, οι μεγάλοι και βροντεροί λόγοι, είναι ο κύκλος του τίποτα, νέοκομμουνιστικός ιησουϊτισμός ή  βάρκα ελπίδας χωρίς πανιά κουπιά και πυξίδα.