Η Πρωτομαγιά, το ξεθώριασμά της, οι ψητούρες και ανάγκη της ενότητας ..και λίγα λόγια για τον συνδικαλισμό …

Η Πρωτομαγιά, το ξεθώριασμά της, οι ψητούρες και ανάγκη της ενότητας

..και λίγα λόγια για τον συνδικαλισμό …

Το τελετουργικό  της Πρωτομαγιάς (της Εργατικής ) επανελήφθη όπως κάθε χρόνο…

Μικρές συγκεντρώσεις( στο Εργατικό Κέντρο Πύργου 9 άτομα, καμιά σαρανταριά στην Αμαλιάδα και καμιά εκατοσταριά στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ στον Πύργο μαζί με τους μεταφερθέντες από την Αμαλιάδα) μια ανεμική   πορεία, με … επίδειξη δυνάμεων, συνθήματα δυνατά,  γαρύφαλλα, στεφάνια, καταθέσεις,  πομπώδη συνθήματα, μαζώξεις περισσότερο για τις φωτογραφίες και την τηλεοπτική εικόνα και μετά, στο τέλος  κομπασμός για  το «μεγάλο»  αριθμό των συγκεντρωμένων χαμόγελα και ικανοποίηση…

Πρωτομαγιά, τυποποίηση, φανταχτερά χρώματα, που κάνουν  πιο έντονο το ξεθώριασμα του νοήματος της Εργατικής  Πρωτομαγιάς.

Ελάχιστοι στις εργατικές συγκεντρώσεις, μιλιούνια στους αγρούς, στις εξοχές, στις ψητούρες και τα γλέντια (που καλά είναι πρέπει να γίνονται..),

αλλά κάποιοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.., γιατί και πως συμβαίνει αυτό.

Πρωτομαγιά, ημέρα μνήμης και αγώνων με αίμα και απώλεια ζωών, ημέρα των εργατών. της αξιοπρέπειας και της ενότητας…,  σύμβολο της αισιοδοξίας

Της  ενότητα των εργαζομένων, των κοινών αιτημάτων, των πολύμορφων κοινών  πορειών , της αποφασιστικής δράσης.

Το ζητούμενο (αυτό ) πολύ μακριά από την πραγματικότητα…

Μένουν ικανοποιημένοι( δεν ξέρω γιατί), ότι έκαναν το ταξικό τους καθήκον, την επαναστατική τους ενέργεια,

όταν τα μνημόνια  επελαύνουν, η φτώχεια θερίζει, η ανεργία φουντώνει,   η «ευέλικτη» εργασία, με δίωρη και τετράωρη απασχόληση των 2 ευρώ την ώρα εξαπλούται, οι μισθοί παρακρατούνται, τα ωράρια εξοντωτικά (και απλήρωτα), οι συντάξεις μειώνονται, οι νέοι ξενιτεύονται και τα πάντα πουλιούνται,

και κάποιοι καυχιόνται ότι νίκησαν την άλλη συγκέντρωση, τους άλλους εργαζόμενους, ότι είναι επαναστάτες, συντεταγμένοι και διασπασμένοι…

..και με τούτα και με τα άλλα οι εργατικοί αγώνες (και οι αγροτικοί, κα οι… κλπ) , τα σωματεία, οι σύλλογοι, δεν συσπειρώνουν κόσμο, εργαζόμενους, λίγοι συνδικαλίζονται, πολλοί λίγοι κινητοποιούνται , ελάχιστοι ενδιαφέρονται κ.ο.κ.

.. κάτι φταίει έτσι δεν είναι ?

Σε περίοδο κρίσης οξείας κρίσης αντί συσπείρωσης έχουμε αποσυσπείρωση..

  

Όταν ο νεοφιλελευθερισμός και τα μνημόνια κυριαρχούν, ο φασισμός σηκώνει το κεφάλι, η κοινωνία καταρρέει η απάντηση είναι μία:

Ενότητα και  Αγώνας !

Ενότητα των εργαζομένων που πλήττονται, Αγώνας για το άμεσο  και όχι για το μακρινό μέλλον, Πάλη για την σωτηρία του λαού και της πατρίδας και όχι για το στενό κομματικό συμφέρον.

Για τον λαό που είναι απογοητευμένος αλλά και οργισμένος

Που έχει βιώσει την αλήθεια ότι καμιά ανάκαμψη στα χαρτιά δεν μπορεί να προέλθει από μια κοινωνία που κάθε στιγμή τη βλέπουμε γύρω μας να ξεψυχάει.

Που όταν ακούει ότι «τώρα τελειώνει η κρίση», «τώρα τέλειωσαν τα μνημόνια», τώρα λέμε «όχι» στις πιέσεις των «φίλων μας», νιώθει την οργή αλλά δεν  γίνεται( ακόμη)  μέσα του πάθος αντίστασης.

Φτάνει όμως η οργή;

Για να λάβουμε την απάντηση, πρέπει να τολμήσουμε να ακούσουμε τον λαό.

Να ακούσουμε τον λόγο του, που μπορεί να εκφράζει με σαφήνεια είτε και με υπονοούμενα, με τη συμφωνία ή και με την παραφωνία του, με την ορθή του επιλογή ή με το λάθος του, που και αυτό έχει τη δική του -πολύ μεγάλη μάλιστα- σημασία.

Οι ιδέες είναι ωραίες.

Οι ιδέες είναι οι ανεμόμυλοι που καλούν τον Δον Κιχώτη να καλπάσει επάνω στον Ροσινάντε στον δρόμο της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.

Αλλά οι ιδέες δεν αρκούν, όπως δεν αρκεί το συναίσθημα της πληγωμένης αξιοπρέπειας και της αγανάκτησης για την αδικία.

Πλάι στον Δον Κιχώτη, όχι λιγότερο σημαντικός, προχωρεί με το γαϊδουράκι του το άλλο αιώνιο σύμβολο του ανθρώπου, ο Σάντσο, για να μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος έχει και σώμα που πονά και πεινά, αισθήσεις, επιδερμίδα, επιθυμία.

 Και δεν φτάνει μόνο ο Δον Κιχώτης και ο Σάντσο, αλλά πολλοί.

…και οι  άνθρωποι που απεχθάνονται τα μνημόνια και την υποτέλεια, τον εξευτελισμό και τη λεηλασία,

είναι πολλοί, πάρα πολλοί !

Μα οι πιο πολλοί, προδομένοι, απογοητευμένοι και γονατισμένοι , από την φρικτή καθημερινότητα.

Είναι και μπερδεμένοι, συγχυσμένοι, επιφυλακτικοί  αλλά :Αναζητά, ψάχνει και ελπίζει σε μια νέα ενότητα κυρίως στο λαό και στους αγώνες αλλά και μια νέα πολιτική ενότητα.

Μια  νέα πολιτική ενότητα που θα ήθελε όχι απλώς να εναλλαγεί με μια ίδια λίγο-πολύ αντίληψη για την εξουσία, αλλά να τολμήσει τη μεταμόρφωσή της παράλληλα με την πραγματική απελευθέρωση του τόπου, θα πρέπει να φέρει όλο αυτό τον κόσμο κοντά της για να αντέξουμε όλοι μαζί.

Κάτι τέτοιο σε μικρό μόνο βαθμό θα μπορέσει να γίνει με επαφές και συμφωνίες κορυφής.

Θα γίνει μόνον όταν καταδεχτεί να κατέβει από τους κομματικούς και τους προσωπικούς πύργους της, όταν μπορέσει να ακούσει τα λόγια, και αυτή ακόμη την εύγλωττη σιωπή, που μιλούν για τον καημό της επιβίωσης του σήμερα, για τη μεγάλη αγωνία τού αύριο.

Πόσο συγκεκριμένα είναι αυτά που μπορούμε να πούμε,

 σχετικά με το ψωμί, το σπίτι, το φάρμακο, τον Δήμο και το Νομό (..την Ηλεία)  που ζούμε,

σ' αυτόν από τον οποίο ζητάμε να αγωνιστεί,  και να επανατοποθετηθεί πολιτικά,

πόσο ενωμένοι είναι οι επάνω, για να ενωθούν οι κάτω …

Από τις απαντήσεις αυτές θα κριθεί το αν η οργή θα γίνει πρόταση ζωής και ελευθερίας.

..και λίγα λόγια για τον συνδικαλισμό …

Τα σωματεία μοιάζουν με άδεια κοστούμια και περισσότερο με έναν γραφειοκρατικό μηχανισμό που δεν έχει καμία σχέση με τους εργαζόμενους,

Ο κόσμος της εργασίας έχει ανάγκη από συνδικάτα που θα εμπνεύσουν και θα ελκύσουν.

Δεν εμπιστεύεται συνδικαλιστές  που επιμένουν  να παραμένουν στελέχη  κομμάτων που  βίασαν, κατά συρροή, με την ψήφο τους θεμελιώδη δικαιώματα.

Δεν ενδιαφέρεται για μάχες μηχανισμών ανάδειξης απαξιωμένων,  στις λαϊκές συνειδήσεις, προσώπων που κινούνται αυτάρεσκα στον  αποστειρωμένο αέρα των γραφείων, αλλά είναι αόρατη, ακόμα και η συμβολική, παρουσία τους στους αναρίθμητους  χώρους της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και στους δρόμους δίπλα σε αυτούς  που διατείνονται ότι εκπροσωπούν.

Δεν θα έπρεπε οι συνδικαλιστικοί «ταγοί» να συζητήσουν για το πώς θα προσελκύσουν στα συνδικάτα τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που, πέραν της ρύθμισης του κατώτατου μισθού, είναι ανυπεράσπιστοι απέναντι στην κυνική δήλωση του κάθε εργοδότη «ξέρεις πόσοι περιμένουν να πάρουν τη θέση σου;»

Για το πώς θα σταματήσει η επέλαση της ελαστικής εργασίας και της μερικής απασχόλησης;

Για το πώς θα επανέλθουν αυτονόητα δικαιώματα όπως να πληρώνεται η υπερεργασία ή να αμείβεται η εργασία ανάλογα με το βαθμό ειδίκευσης, δυσκολίας ή επικινδυνότητας που έχει;

Να  υπάρξει ξανά εργατικό κίνημα.

Δηλαδή, συλλογικότητα των εργαζομένων ενάντια στην πολιτική εξουσία και την εργοδοσία. Ανεξάρτητη από κομματικούς σχεδιασμούς αλλά όχι απολίτικη.

Χωρίς επαγγελματίες συνδικαλιστές και «απαλλαγμένους».

Χωρίς μεγαλόστομα συνθήματα αλλά με πραγματική αλληλεγγύη.

Ανοιχτό σε όλους τους εργαζομένους και εργαζόμενες, όποια και εάν είναι η τυπική εργασιακή σχέση τους, και προφανώς και προς τους μετανάστες.

Με επίγνωση ότι κατακτήσεις χωρίς θυσίες (και απολύσεις και διώξεις) δεν υπάρχουν πια –όπως δεν υπήρχαν ούτε στις απαρχές του συνδικαλισμού.

Αλλά και με πίστη στη δύναμη της συλλογικής αντίστασης.

Σωματεία που θα ενώνουν τους εργάτες.

Ενιαία συνδικάτα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Μια συνομοσπονδία εργαζομένων.

Όχι στο πολυκατακερματισμό  Εργατικών κέντρων, ομοσπονδιών, σωματείων.

Με ένα περιεχόμενο που θα ενώνει την τάξη και θα κινητοποιεί τους συναδέλφους μας να συμμετέχουν, να δράσουν, να παλέψουν από κοινού.

Οι σύγχρονες ανάγκες μας να μπουν μπροστά:

o   Σταθερή Εργασία για όλους. Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων. Αυξήσεις στους μισθούς. 751 βασικός μισθός.

o   Ενιαία εργασιακά, ασφαλιστικά μισθολογικά δικαιώματα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, μέσα από συλλογικές συμβάσεις Ενιαία συλλογική σύμβαση για όλους, που να καθορίζει τη βάση των εργατικών δικαιωμάτων.

o   Μείωση του χρόνου εργασίας. 6ωρο-5μερο για όλους χωρίς μείωση των αποδοχών για ν’ ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Κατάργηση των ελαστικών μορφών υπερεκμετάλλευσης.

o   Άμεσα μαζικές προσλήψεις. Απαγόρευση των απολύσεων.

o   Επίδομα ανεργίας για όλους για όσο διαρκεί η ανεργία.

o   Νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης αργίας.

o   Κατάργηση του συνταξιοδοτικού νόμου Κατρούγκαλου.

o   Παιδεία κι υγεία δημόσια-δωρεάν.

o   Προστασία της λαϊκής κατοικίας. Κατάργηση της φοροληστείας. Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο.

o   Κατάργηση όλων των αντεργατικών αντιλαϊκών νόμων και των μνημονίων.

Μόνο οι ίδιοι οι  εργαζόμενοι μπορούν να εξασφαλίσουν τη δημοκρατία στα σωματεία μας.

Για να μη φτάνουν να είναι παιχνίδια της εργοδοσίας.

Εναλλαγή και περιορισμένη θητεία στα συνδικαλιστικά στελέχη.

Έξω οι κατ’ εξακολούθηση απεργοσπάστες από τα συνδικάτα.

 Τα διευθυντικά στελέχη σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα δεν έχουν θέση στα συνδικάτα. 

Να πάρουν διαζύγιο με τα κακώς κείμενα που αναπαράγουν γραφειοκρατικές όψεις.

Όλες  οι ταξικές δυνάμεις που παλεύουν για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, παρά τις διαφορές μας, να δράσουν από κοινού για ένα εργατικό κίνημα  που θα κατοχυρώνει νέες μορφές οργανωτικής συγκρότησης που θα είναι νομιμοποιημένες μέσα από την πραγματική συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων.

..κάπως έτσι ίσως μπορεί…