Ένα τραγούδι μου τον θύμισε … Δήμος Βιλαέτης

 Ένα τραγούδι μου τον θύμισε … Δήμος Βιλαέτης

Κάποιοι -οι πιο πολλοί-τον θυμόνται ως τρελό, άλλοι ως δικηγόρο, λίγοι ως ποιητή,  ελάχιστοι σαν απόγονο των Βιλαεταίων.

Εγώ  τον θυμάμαι ,ως φίλο, πληθωρικό, ανιδιοτελή, έξυπνο και που δεν χωρούσε σε τίποτα ούτε στον εαυτό του..

 Δικηγόρος (στην οδό Γκοτσίνα στο Πύργο το Γραφείο του)  κόντρα στην γραβάτα  και τον καθωσπρεπισμό (θυμάμαι που όταν φορούσε την γραβάτα –όπως υποχρεούτο ενώπιον της έδρας-  πάνω το ζιβάγκο πουλόβερ ..), μέλος για ένα διάστημα του ΚΚΕ, παντρεύτηκε,

…δεν  άντεξε τον φορμαλισμό και τον συντηρητισμό … δεν χωρούσε στο «καθώς πρέπει» …ξέφυγε από αυτό/ά ..τα παράτησε όλα 

και μετά Αθήνα..αναρχία… συλλήψεις..εγκλεισμοί … ηλεκτροσόκ

και μετά χάθηκε στο μέσα του

και από εκεί δεν έφυγε ποτέ …ποτέ ..

Μετά κάποιες απόπειρες δικηγορίας στο Λάλα, στον Πύργο

και   ο Δήμος έμπαινε όλο και πιο βαθιά στην καπαρντίνα του ή το παλτό του (που κουβαλούσε και μια κομμένη καραμπίνα)

..ζωή από το μέρισμα των δικηγόρων … μακριά από τα Βιλαετέικα ..σπίτι χωρίς ρεύμα και θέρμανση ..

..λίγοι οι φίλοι(του) ..ο Σάκης Ντ., ο Θανάσης Κ, ο Κατσαρόλας,  ο Δημήτρης Γ,….

… λίγες βόλτες στη πλατεία

  Ο Δήμος έζησε όπως ήθελε και αποχώρησε όπως δεν ήθελε…(1948-2011)

Άφησε ποιήματα πολλά , ευαίσθητα, επιθετικά, δεικτικά και  δηκτικά  σε πολλά έβγαζε την γλώσσα του έξω προ της κοινωνία  και σε όλα αναζητούσε ένα άλλον κόσμο…

…ελπίζω να εκεί που ήθελε…

..εκεί που « βασιλεύει» και «κυβερνά» η Αναρχία

Μας άφησε τρείς συλλογές ποιημάτων : «Σώματα» /1977, «Η παρουσία των όντων» /1979, «Η Πράξη”, Πύργος Ηλείας»/  1985

Εγώ  τον θυμάμαι

ως φίλο, πληθωρικό, ανιδιοτελή, έξυπνο και που δεν χωρούσε σε τίποτα ούτε στον εαυτό του..

ψηλός,  θεόρατος , με την καμπαρτίνα και τον μπερέ του, στις ταβέρνες να πίνει και να καπνίζει  (πολύ και τα δύο) και να τραγουδά με την μπάσα και βροντερή φωνή  του..

..και ένα τραγούδι που του άρεσε και μας άρεσε το « Ω! Καλή μου ξανθιά»  του  Μάνου Χατζιδάκι  και πάντα μας το τραγουδούσε …

…να μην ξεχνάμε …( και αυτό αφορά πολλούς)..

Τρία ποιήματα του Δήμου

«Η Υπόδειξη»

Απλωθείτε

στο μνήμα σας

παρελθόν,

ο ουρανός

είναι στο μέγεθος σας.

«Η Παρανόηση»

Καθώς έδειξα σ’ ένα σημείο

τους ανδριάντες

που δεν στηθήκανε,

όλοι υποθέσανε

πως: μίλαγα για κείνο,

ενώ εγώ έλεγα για σας

που έτσι

αισχρά αγνοηθήκατε.

«Οι Σπονδές»

Τι κρίμα

να ‘σαι κτίριο αλεξαντρινό,

νά ‘χεις

όλη σου την αξία

εκεί αποθέσει

και ξένο

με τη δυστυχία των φελλάχων

να πεθαίνεις,

φορώντας

τη φαιδρή προμετωπίδα…

«Τπήρξανε

και δω Έλληνες…».

*Από την ποιητική συλλογή “Πράξη”, Πύργος 1985