Πριν 31 χρόνια ( μια γραφή μου από το 1990 για το Πολυτεχνείο) …. ισχύουν τα ίδια...

 Πριν 31 χρόνια ( μια γραφή μου από το 1990 για το Πολυτεχνείο)

…. ισχύουν τα ίδια...

Τα «νέα Πολυτεχνεία» σίγουρα θα έλθουν...

Μισώ

κάθε λογής νεκρίλα πάντα

Λατρεύω

κάθε λογής ζωή!

(Ιωβηλαίο Β. Μαγιακόβσκί)

Έτσι σκέφτηκαν.

Γεμάτοι ζωή, αγάπη, ενάντια στους καθωσπρέπει υποταγμένους, ερωτευμένοι με το όνειρο ενός καλύτεροι' αύριου και απάντησαν οι φοιτητές με την εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973. Δέκα επτά χρόνια από την 17 Νοέμβρη του 1973. Πολλά τα χρόνια, πολλά συνέβησαν, πολλά άλλαξαν και το ερώτημα τι έμεινε; αναγκάζει να τα δούμε από την αρχή.

Το Πολυτεχνείο, το «εδώ Πολυτεχνείο» δεν ξεπήδησε-«μόνο» του.

• Ήταν η περίοδος των μεγάλων ανατροπών σ' όλο το κόσμο. Βιετνάμ, Παλαιστίνη, Ινδοκίνα, Πορτογαλία, Ισπανία. Αγκόλα, Μοζαμβίκη, Ιράν κλπ. Σαρώνουν οι επαναστάσεις. Αποσταθεροποιείται το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Χαμογελά η ελπίδα για τους λαούς. Το κύμα της αμφισβήτησης σαρώνει και την χώρα μας. Η χούντα σαν το τέλος μιας εποχής αρχίζει και παραπατά.
• Τελειώνει η εποχή, των συνεπειών της ήττας του εμφυλίου, των αντιδημοκρατικών κυβερνήσεων, του αυταρχισμού του κράτους και του παρακράτους, της πολιτικής αστάθειας, των Δεξιών κυβερνήσεων, της ανοιχτής αμερικανόδουλης εξάρτησης της χώρας, τελειώνει το «θαύμα» της οικονομικής «ανάπτυξης», τελειώνει η απόδοση της μετανάστευσης. Κάτι νέο πρέπει να αρχίσει.

Σίγουρα όχι με τα φασιστοειδή αποκρουστικά αλλά και φαιδρά ανθρωπάκια τύπου Παπαδόπουλου, Παττακού κλπ.

Όλοι το νέο, το καινούργιο, το μετράν στα μέτρα τους.

• Το νέο για τους φοιτητές είναι «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
• Το νέο για την αστική τάξη ήταν (και δυστυχώς παραμένει) ο Καραμανλής
• Το νέο για το λαό ήταν «NATO - ΣΙΑ - ΠΡΟΔΟΣΙΑ»
• Το νέο για τους λίγους ήταν μια νέου τύπου υποταγή στους Αμερικάνους πιο βαθιά αλλά όχι απροκάλυπτη.

Η Χούντα έπεσε.

Κάθε 17η Νοέμβρη, πορείες, θύμησες, όρκοι για συνέχιση του αγώνα.

Πολιτική αλλαγή του 1981, επανάκαμψη της Δεξιάς του 1990.

Τώρα. Προσπάθεια να ξαναβγούν οι σημαίες του αγώνα, χωρίς προσπάθεια να επιβάλει κανείς με τα συνθήματά του αν ο αγώνας συνεχίζεται ή δικαιώνεται.

Σίγουρα οι στόχοι του αγώνα δεν πραγματοποιήθηκαν.

Το Πολυτεχνείο γίνεται Μουσείο.

• Έγινε εθνική εορτή (οι μαθητές χάνουν μιά μέρα σχολείο). Κάποιες θλιβερές συγκεντρώσεις (αν γίνονται), πιο θλιβερές οι ομιλίες και θλίψη για όσους έζησαν το Πολυτεχνείο, για όσους είναι η γενιά του Πολυτεχνείου.

Να μην μας μείνει όμως μόνο η θλίψη.

Πρέπει να απαντήσουμε, δεν μπορούμε να υποταχθούμε, άλλωστε αυτό έδειξε το Πολυτεχνείο.

Στην εποχή παντοδυναμίας της χούντας, όταν όλοι οι προεστοί έσκυβαν το κεφάλι, τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μούσια, ύψωσαν το κεφάλι, και κέρδισαν.

Και τώρα πρέπει να κερδίσουμε.

Πρέπει να συνταχθούμε με τα μηνύματα του Πολυτεχνείου. η ζωή το απαιτεί.

Η οικονομική κατάσταση έχει δυσκολέψει πολύ.

Ο ιμπεριαλισμός και η αμερικανοκρατία μας έχουν τυλίξει πιο βαθιά

Η Δημοκρατία αρχίζει να χάνει το ανοιχτό της χρώμα. Σκουραίνει.

Η απογοήτευση είναι διάχυτη.

Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και πήγαν στο σπίτι.

Όμως μην ξεχνάμε.

Μπορεί το Πολυτεχνείο να ήταν το τέλος μιας εποχής, όμως ταυτόχρονα ήταν και είναι η αυγή μιας άλλης, που βέβαια δεν έρχεται μόνη της. Πρέπει να συνταχθούν όλες οι δυνάμεις που εξακολουθούν να παλεύουν για τα όνειρα, όλοι όσοι εξακολουθούν να ζουν «στις πορείες και στους δρόμους με συντρόφους οικοδόμους και φοιτητές».

Δύσκολο και βαρύ το έργο.

Τα νέα Πολυτεχνεία μας περιμένουν και όπως λέει ο ποιητής

«Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν την αρμενίσαμε ακόμα

Τις πιο όμορφες

Τις πιο όμορφες μέρες μας

δεν τις ζήσαμε ακόμα»

Μαρίνος Λάμπρος/17.11.1990