…για να είναι το αύριο στο μπόι των ευχών και των ονείρων… (Καλά Χριστούγεννα …Χρόνια Πολλά, Καλά και Ευτυχισμένα ..)

 …για να είναι το αύριο στο μπόι των ευχών και των ονείρων… (Καλά Χριστούγεννα …Χρόνια Πολλά, Καλά και Ευτυχισμένα ..)

 

Καλά Χριστούγεννα ..καλές Γιορτές, Φίλες, Φίλοι…

Ναι, αλλά κάποτε.

Εφέτος,  εορταστική μοναξιά, θλιμμένη» ατμόσφαιρα,  όλα μουντά, πενιχρά, θλιβερά εντέλει.

Γιορτές ἀνεόρταστες…

Στολισμένες πόλεις, χωριά,  σπίτια, δρόμοι, δέντρα και δεντράκια και προσποιούμαστε πως πανηγυρίζουμε. 

Το λες γιορτή  αυτό ….άνθρωποι μονάχοι, ανακοινωθέντα τρόμου ( νεκροί, κρούσματα, διασωληνομένοι), εμβολιασμοί, καραντίνα, απαγόρευση κυκλοφορίας, απειλές για ελέγχου στα σπίτια μετά από τηλεφώνημα του χαφιέ, τα παιδιά ασφυκτιούν, οι αγάπες δεν βλέπονται, ούτε και αγκαλιάζονται… οι φίλοι δεν βλέπονται, οι χοροί απαγορεύονται… μόνο αποστάσεις, μάσκες, αντισηπτικά…το λες ζωή αυτό ?, το λες γιορτή ?  

Οι γιορτές ήταν πάντα το πρόσχημα των κοινωνιών για να λειτουργούν. Να συνευρίσκονται, να ξεδίνουν, να επικοινωνούν, να ξεκουράζονται οι άνθρωποι.

Ματαίως οι διαφημίσεις προσπαθούν να κάνουν το σπίτι να μυρίσει - κουραμπιέδες, ψητά, δώρα.

Ματαίως οι (ψεύτικες και κοινότυπες ) ευχές των ροδομάγουλων και χαμογελαστών πολιτικών προσπαθούν να επιδείξουν αγάπη και ενδιαφέρον (ως παρακαταθήκη ψήφων μας βλέπουν)

Ματαίως όλοι μας προσπαθούμε με υποκατάστατα να ευχηθούμε και συνεορτάσουμε …  με email, messenger κλπ..  που εν τέλει  μένει μια πίκρα, μια τσαντίλα  και ένα βούρκωμα…

Η γιορτή είναι γιορτή, το σπίτι μοσκοβολάει όταν είναι ανοιχτό, η αγάπη υπάρχει,

 όταν οι άνθρωποι φιλιούνται, αγγίζονται, μεταδίδουν τα νοήματά τους και τις δικές τους οσμές, όταν κοιτιόνται, όταν τσουγκρίζεις τα ποτήρια τους, όταν συναντιέσαι με τους φίλους, στην βόλτα, στο Καφέ, στην Πλατεία,  τα παιδιά να λένε τα κάλαντα, όταν υπερασπίζονται τον εαυτό και τον άλλον ως πάτρια εδάφη της ψυχής τους.

Γιορτές με πράγματα και καταστάσεις που λείπουν …

… τα  παιδιά να παίζουν στους δρόμους αψηφώντας το κρύο γιατί δεν τα νοιάζει επειδή στο σπίτι τα περιμένουν ζέστη, μια χαρούμενη οικογένεια, αξενίτευτους και όχι άνεργους γονείς και συγγενείς, δώρα στο δέντρο.

… ανθρώπους που χαμογελούν όταν χαρίζουν δώρα ή όταν προσφέρουν κάτι στον εαυτό τους.

…γιορτινά τραγούδια που δεν σε γεμίζουν θλίψη, ούτε δημιουργούν δεύτερες σκέψεις, στενόχωρες σκέψεις, για όσους δεν μπορούν, για όσους πονούν, για όσους αγωνίζονται περισσότερο από όσο θα έπρεπε, από όσο θα επέτρεπε η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

«Αντί να κάνουμε άσκοπες βόλτες, να χαιρετιόμαστε, να φιλιόμαστε και να ευχόμαστε ο ένας στον άλλο, συνήθειες που έτσι κι αλλιώς είχαμε εξοβελίσει από την καθημερινότητα και τις είχαμε εναποθέσει στις γιορτές (σαν μας βρήκαν ήδη με πολλή έκπτωση αξίας οι απαγορεύσεις!).

Αντί  τα παιδιά να ψάχνουν παιχνίδια, να λένε κάλαντα, να τρώνε κεράσματα. Αντί να αιωρείται μια προσδοκία κάποιας ευτυχίας, απρόσωπης, απροσδιόριστης, χριστιανικής ή άθεης ή άλλης, και να πλανιέται αυτή η αιώνια μελαγχολία των γιορτών που περιέχει πάντα τις εικόνες όπου καιροφυλακτεί ένα καλύτερο, μια ευχή έστω.

Αντί να ελπίζεις σε ένα βρέφος που συμβολίζει μια αναγέννηση.

Αντί, αντί, αντί…

Αντί γι’ αυτά, η μοναξιά γενικεύεται, διαχέει τη μελαγχολία …

Τα σπίτια τα κλείσαμε ερμητικά. Κυρίως τις χαραμάδες. Να μην εισβάλουν από εκεί ανασφάλειες. Τα ρήγματα μέσα μας παραμένουν ενεργά, ανοιχτές πληγές και δρόμοι. Από εκεί διεισδύει. Τον ανασαίνουμε και τον αποβάλλουμε κρατώντας το ίζημα του. Η μοναξιά δεν βρίσκει τρόπο να τον νικήσει. ..

Κι ανοίγουμε την τηλεόραση. Όχι στις ειδήσεις, εκεί καιροφυλακτούν τα δηλητήρια.

Οπότε όσες χαραμάδες κι αν κλείσεις, η βία, ο φόβος, η ανασφάλεια, μπαίνουν από τις εικόνες και τους ήχους μιας οθόνης και μιας ζωής που υποβαθμίζεται σε κάθε επίπεδό της.

Ευκαιρία προσφέρει ο εγκλεισμός, να καταργηθούν οι ανθρώπινες σχέσεις, η ανταλλαγή των σκέψεων, των ιδεών, των γνωμών, των χαρακτήρων, να μονιμοποιηθεί η κατάσταση αφασίας.

Έξω καιροφυλακτεί ο πραγματικός κίνδυνος, ο οποίος στην τηλεόραση αναπαριστάνεται.

Μας τρομάζουν στο μέσα μας  για να μην βγούμε έξω από το μέσα τους, τα όρια τους, από την τρύπα που μας χώνουν και μα ς θάβουν…

Και για να το επιβεβαιώσουν περιφράσσουν το έξω με σιδερόφρακτους φρουρούς των σκληρών απαγορεύσεων, οι οποίοι φυλάνε την πόλη από εκείνους που θέλουν και προσπαθούν να υπερβούν τους φόβους τους. Προφανώς και για να μην τους υπερβούν και για να μη γίνουν παράδειγμα.

Δεν ξέρω σε ποια κοινωνία ζουν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι των τηλεοπτικών καναλιών, που χασκογελάνε στις εκπομπές τους, λες και δεν συμβαίνει τίποτε, παρά μόνο πότε θα εμβολιαστούμε (αυτό τους καίει σε προσωπικό επίπεδο - τρέμουν οι καλοζωισμένοι και δεν μπορούν, οι δειλοί, να το κρύψουν• άμα μάθεις στις ανέσεις...).

Χριστούγεννα 2020

..και κονταίνουμε τα όνειρα και τις ευχές που έχουν και μια μελαγχολία αυτή του απίθανου και του απραγματοποίητου…

…πολλές στεναχώριες και θλίψεις, λίγες χαρές  και η ευτυχία αναζητούμενη…

…και με ένα δακτυλοδεικτούμενο λαό, που του φορτώνουν την ατομική ευθύνη, για να ξεφορτωθούν την δική τους μεγάλη πολιτική ευθύνη που απώλεσαν τον έλεγχο της πανδημίας

…κρύα σπίτια ελλείψει θέρμανσης, πιο φτωχικό τραπέζι, πάρα πολλούς  άνεργους, επαγγελματίες χωρίς επιχειρήσεις, φόρους πολλούς, λίγα χρήματα, λίγα και φτηνά δώρα.

…σπιτικά χωρίς ηλεκτρικό, με τους πλειστηριασμούς να ζυγώνουν, τις κατασχέσεις των πάντων να ξεσχίζουν.

….πολλούς ξενιτεμένους που λείπουν στους δικούς τους…

…ψεύτικες ευχές από του πολιτικούς, από αυτούς που δεν έχουν νιώσει πως δύσκολο είναι το παιδί σου να κρυώνει, να κοιτά με λαχτάρα τα παιγνίδια στις βιτρίνες (και εσύ να μην μπορείς..).

..πόλεις  που δεν προσφέρουν χαρά στους πολίτες ή την προσφέρουν επί πληρωμή…

…ανθρώπους που δεν βγαίνουν έξω πια από τα σπίτια τους και αν έχουν κάτι το δίνουν στα παιδιά.. 

Χριστούγεννα 2020 …Η εορτή που γίνεται κραυγή

«Όχι, τώρα δεν μπορείς, δεν επιτρέπεται να μπορείς. Η χαρά, η απόλαυση, η ευτυχία πρέπει να περιμένουν. Προηγούνται οι υποχρεώσεις, οι ευθύνες, οι δυσκολίες».

Πώς να την πολεμήσεις αυτή την ερινύα;

Πώς να ζήσεις όταν στοιχειώνει κάθε βήμα σου;

Πώς να δημιουργήσεις, όταν σε κρατά δέσμιο;

Ακόμη και να ερωτευτείς σε εμποδίζει, γιατί σου κλέβει ένα κομμάτι ελευθερίας, κάτι από τη ζωή που σου προσφέρθηκε.

Ούτε σ’ αυτούς που αγαπάς σ’ αφήνει να δώσεις, γιατί στοιχειώνει ακόμη και το χαμόγελό σου.

Μη γελάς, μη χαίρεσαι.

Μόνο αγώνας υπάρχει μπροστά, μόνο πόνος, μόνο στενοχώρια. Η λύτρωση αργεί – αν έρχεται ποτέ.

Αλίμονο.

Ας αντιδράσουμε.

Ας ζήσουμε, λοιπόν.

Μπορεί να είμαστε φτωχότεροι σε σχέση με άλλοτε, αλλά δεν είμαστε ενδεείς.

Ας ανοίξουμε λίγο τις καρδιές μας, ας χαμογελάσουμε.

Τα πρόσωπα των ανθρώπων είναι καθρέφτες, ό,τι τους δείχνουμε αντανακλούν.

Ας αγκαλιάσουμε αυτούς που αγαπάμε και οι αγκαλιές –οι τόσο θεραπευτικές– θα πολλαπλασιαστούν.

Και ας μιλήσουμε, ας ακούσουμε και τους άλλους.

Να πούμε πράγματα, να εκφράσουμε απλά και ειλικρινά ό,τι αισθανόμαστε.

Να φύγουμε από ό,τι δεν αντέχουμε και να βρούμε τι είναι αυτό που μας εκφράζει.

Να απαιτήσουμε ενίσχυση  της Υγείας (με ιατρονοσηλευτικό προσωπικό) , Παιδεία πραγματική κι όχι τηλεφωνική, Εργασία για όλους, ενίσχυση των αγροτών, ανοιχτά και  με πελατεία τα μαγαζιά και οι επιχειρήσεις...!

Να σκεφτούμε  το βάρος των επιλογών μας (ψήφου, πολιτικών και πολιτικής, κοινωνικής  στάσης, αγώνων ή όχι).

Να αντιδράσουμε….( μετά τις γιορτές…?)

…και  εγώ…

Εύχομαι ολόψυχα, Χρόνια πολλά, Υγεία, Ευτυχία και αγώνες για ένα καλύτερο αύριο !

Πλανητικά, αστρολογικά, ου μην αλλά και αστρονομικά, θρησκευτικά και κοσμικά, τα Χριστούγεννα είναι μαγικά.

Ευχές για πετυχημένες γιορτές, πολλά κάλαντα, καλά μαγειρέματα, σωστές δόσεις ζάχαρης, τέλειο φούσκωμα, κι έχει ο θεός, οι άνθρωποι καθώς κι η επιστήμη.

Εύχομαι σε κάθε άνθρωπο να κυνηγά την ευτυχία που δικαιούται, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος…

…να’μαστε μαζί…