Αποδεχόμαστε την βίαιη εξορία της προσωπικής μας αξιοπρέπειας ;

Αποδεχόμαστε την βίαιη εξορία της προσωπικής μας  αξιοπρέπειας ;

Μάλλον περιμένουμε την πλήρη καταστροφή μας οι περισσότεροι για να αντιδράσουμε, το λένε και οι μεγάλοι μας στοχαστές πως, εάν δεν δούμε την κόλαση, δεν επιστρέφουμε στην ηρεμία, την ελευθερία, την ειρήνη, την οικονομική αξιοπρέπεια.

 Και όμως, πολλοί τη βλέπουμε την (ολική) καταστροφή να έρχεται, ήδη συγκατοικούμε, αλλά εμείς παραμένουμε απτόητοι. Σε ποια γλώσσα να ρωτήσουμε τούτο το αδιανόητο;

Ποιος λόγος, ποια πολιτική θα μας αναγκάσουν να βρούμε λέξεις και έννοιες που, επιτέλους, θα γίνουν κατανοητές από πάσχοντες και ελαφρύτερα πάσχοντες;

Ποιος ή τι θα μας σώσει από τον ημιθάνατό μας;

Δεν είναι δυνατόν τα μέσα ενημέρωσης να έχουν μεταλλάξει την κριτική ματιά των ανθρώπων.

Την επηρεάζουν και τη χειραγωγούν βεβαίως (τη ματιά και την προσωπικότητα), αλλά σε τέτοιο σημείο ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς ότι, ναι, πεθαίνει, αλλά προτού πεθάνει κάτι καλό θα γίνει, ε, αυτό είναι απ’ τ’ άγραφα.

Άμα σωθούνε οι τράπεζες θα σωθούμε κι εμείς, εάν δεν φορολογούνται οι πλούσιοι, πάλι εμείς θα σωθούμε, αφού αυτοί θα μπορούν να επενδύουν, να δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και λοιπά φληναφήματα.

Εάν δεν εφαρμόσουμε τα μνημόνια  η χώρα θα βουλιάξει, λένε οι ανεκδιήγητοι.

 Είναι αυτοί που δεν δίνουν δεκάρα για τον διασυρμό που οι ίδιοι επιφέρουν στο Σύνταγμα, που χρησιμοποιούν τις κατασταλτικές δυνάμεις εναντίον φτωχών και ανήμπορων συνταξιούχων, απολυμένων, ανέργων και λοιπών χειμαζόμενων.

Μπορεί η διακυβέρνησή τους να μυρίζει νεοφιλελευθερισμό , αλλά αυτοί δεν καταλαβαίνουν από τέτοια· εξουσία είναι, ό,τι θέλουν κάνουν, ξέρουν αυτοί.

Και πώς να μην ξέρουν όταν η Δικαιοσύνη όχι απλώς κοιμάται αλλά τους συντρέχει επιπλέον, όταν οι συνδικαλιστές γίνονται πιόνια τους ή αν πουν κάτι διώκονται.

Πώς, λοιπόν, συμβαίνει, ενώ βλέπουμε την καταστροφή να μην κάνουμε κάτι ανασχετικό;

Είμαστε πολιτικώς τελειωμένοι;

Αυτό ήταν όλο;

Μας αρέσει η παραπλάνηση, η απάτη, το ψεύδος, η κτηνωδία;

Τι να πεις για την ανθρώπινη φύση… Αλλά δεν είναι η ανθρώπινη, είναι η πολιτική φύση που έχει πλαστεί από μέτρα άλλων· της εξουσίας της ίδιας, των κομματικών ιεραρχιών, της ανυπαρξίας των τοπικών κοινοτήτων.

Κι έτσι δικαιολογείται η φτώχεια, η δυστυχία, οι ολίγοι που έχουν τον πλούτο, οι θεωρίες τους, όλα.

Όλα δικαιολογούνται και όχι μόνο· επιβάλλονται από πάνω, χωρίς γογγυσμό, χωρίς αιδώ, χωρίς ενέργεια, χωρίς αντίσταση.

 Το παράδοξο επικυριαρχεί (και το ανήθικο και το άλογο και το παράλογο) και ‘μεις το χειροκροτούμε, το ασπαζόμαστε, το αινούμε

Αινούμε τους κυρίους της καταστροφής, αυτοί είμαστε· ζητωκραυγάζουμε τους βιαστές μας αλλόφρονες δε και φανατισμένοι.

Είναι οι «σωτήρες» της πολιτικής, του πολιτικού λόγου, θέλουν το καλό μας.

Θέλουν το καλό μας και όλο την καταστροφή φέρνουν· και μόνον αυτή.

Και εμείς ;

Μας αρέσει η βαρβαρότητα μήπως;

Αποδεχόμαστε την βίαιη εξορία της προσωπικής μας  αξιοπρέπειας ;

Όταν η κοινωνία βλέπει μια κυβέρνηση που έχει παραδοθεί άνευ όρων και έχει συνθηκολογήσει, αντιδρά !

Μπορούμε να επαναποκτήσουμε τη χαμένη αξιοπρέπεια;