Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ ήταν ένα κουμάσι, κηφήνας και υπονομευτής της δημοκρατίας …και δεν δικαιώνεται…. είναι ασυγχώρητη όλη η φάρα του..!!

 Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ ήταν ένα κουμάσι, κηφήνας και υπονομευτής της δημοκρατίας

• …και δεν δικαιώνεται…. είναι ασυγχώρητη όλη η φάρα του..!!

Ο άνθρωπος  χωρίς επώνυμο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ ,ο Κηφήνας (κα ιόλο του το σόι) ,  ο Κοκός, ο γιός της Φρειδερίκης/φρίκης πέθανε  και  "Θεός σχωρέστον" στα επουράνια, αλλά στα εγκόσμια και πολιτικά δεν συγχωρείται με τίποτα  αυτός και όλο το σκυλολόι του της βασιλικής δυναστείας …

•  
  
  
  ο θεσμός και τα πρόσωπα της μοναρχίας που έχουν συνδεθεί με τις πιο μαύρες σελίδες της νεότερης Ελληνικής ιστορίας

• που τόσα δεινά επέφεραν στην Ελλάδα και στους Έλληνες, θανάτους, το ματοκύλισμα του λαού,ανώμαλες πολιτικές καταστάσεις, πραξικοπήματα, εκτροπές του δημοκρατικού πολιτεύματος, ανατροπές κυβερνήσεων,  οικονομικές συμφορές, τα ποτάμια του αίματος που χύθηκαν σ' αυτόν τον τόπο εξαιτίας της οικογένειας Γλύξμπουργκ, το βασιλικό πραξικόπημα του 1965, την
  
  
  υπονόμευση  της δημοκρατίας που έφερε την χούντα στην Ελλάδα με τα Ιουλιανά, τη δολοφονία του Πέτρουλα, τους σχεδιασμούς επιβολής βασιλικής δικτατορίας των στρατηγών, την αναγνώριση του καθεστώτος των συνταγματαρχών, την οικονομική απομύζηση του Ελληνικού Λαού με την διασπάθιση τεραστίου όγκου χρημάτων, με το παρακράτος…

Είναι ασυγχώρητοι όλοι της βασιλικής δυναστείας  όπως και ασυγχώρητοι είναι αυτοί που επιτρέπουν να στηθεί ένα σώου μοναρχών, δυναστών και βασιλέων και πριγκήπων στην Μητρόπολη και στο Τατόι

«Κανένα δάκρυ, κανένα πένθος, καμία θλίψη επειδή πέθανε ένας άνθρωπος που υπήρξε εχθρός του λαού αυτού του τόπου, που συνέβαλε, μαζί με το σύστημα εξουσίας του οποίου ήταν τμήμα, σε αντιδημοκρατικές εκτροπές και σε πραξικοπήματα.

• 'Ενας άνθρωπος ταπεινών κινήτρων, έλλειψης ουσιώδους ηθικής, πολιτικά μικρονοϊκός, δειλός, μοιραίος και άμοιρος αντάμα.

Ευτυχώς ο λαός μίλησε το 1974 και ξεμπερδέψαμε μαζί του και με το κακό του το σόι, ένα σόι που πάντα εκπροσωπούσε την πολιτική καθυστέρηση και την εξάρτηση. Το βιολογικό τέλος προσθέτει την παύλα σε μια τελεία που μπήκε πολύ πριν.

Εάν ήμασταν μια πραγματικά δημοκρατική χώρα, με μια πραγματική δημοκρατική κυβέρνηση θα τον αντιμετωπίζαμε ακόμη και τώρα ως «ξένο σώμα». Άλλωστε, υπάρχουν αρκετά κάστρα ακόμη συγγενών ανά την Ευρώπη για να βρεθεί μια γωνιά να τον βάλουν.

Και εδώ ας φτιάξουμε κάποτε το μουσείο που χρειαζόμαστε για τα εγκλήματα της μοναρχίας στην Ελλάδα.» Panagiotis Sotiris

Υ.Γ.

Ο ζωντανός δικαιώνεται, ο νεκρός δεδικαίωται

Ο νεκρός πράγματι δεδικαίωται αλλά όχι για τους λόγους που νομίζουν οι περισσότεροι.

Όπως μας θύμιζε παλαιότερα και ο Γιάννης Χάρης, το δεδικαίωται δεν σημαίνει δικαιώνεται.

“Ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας, λέει ο Παύλος στην Προς Ρωμαίους επιστολή. Και εννοεί, όπως ομονοούν οι Πατέρες της εκκλησίας, και όπως λέει τώρα η επίσημη μετάφραση της Βιβλικής Εταιρείας: «Γιατί σ’ έναν που πέθανε, η αμαρτία δεν έχει πια καμιά εξουσία» Με άλλα λόγια, αυτός που πέθανε, γλίτωσε πια, δεν μπορεί πια να αμαρτήσει”.

Οι ζωντανοί λοιπόν μπορούν αν θέλουν να δικαιωθούν. Οι νεκροί όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν.