Οι αυθεντικοί και οι απομιμήσεις

 Οι αυθεντικοί και οι απομιμήσεις

Του Τάσου Τσακίρογλου

«Επί της ουσίας είναι σαν η Δεξιά και η Ακροδεξιά να έχουν νικήσει όχι μόνο εκλογικά, αλλά και στο πεδίο του δημόσιου διαλόγου. Οι ιδέες της Δεξιάς είναι πανταχού παρούσες στα μέσα ενημέρωσης και η Αριστερά εδώ και αρκετά χρόνια, αντί να προσπαθεί να δημιουργήσει τη δική της γλώσσα, είναι αναγκασμένη να απαντά στα ερωτήματα και στη γλώσσα της Δεξιάς, να αντιδρά απέναντι σε αυτήν».

• Αυτό γράφει ο συγγραφέας Εντουάρ Λουί στο βιβλίο «Διάλογος για την τέχνη και την πολιτική» (εκδόσεις Αντίποδες), σε μια συζήτηση με τον Βρετανό σκηνοθέτη Κεν Λόουτς.

Και τι εννοεί μ’ αυτό;

Ότι εν πολλοίς η Δεξιά και η Ακροδεξιά εδώ και πολλά χρόνια καθορίζουν την ατζέντα του δημόσιου διαλόγου, ενώ η Αριστερά στέκεται αμήχανη και ανήμπορη να επηρεάσει αυτή την ατζέντα.

• Μεταναστευτικό, ταυτοτικοί αποκλεισμοί, κίβδηλος αντισυστημισμός και συνωμοσιολογικές ερμηνείες του κόσμου έχουν επιβληθεί σαν μείζονα θέματα που απασχολούν το σήμερα,
• ενώ το κοινωνικό και ταξικό πρόβλημα έχει θαφτεί κάτω από τη σκόνη του χρόνου.

Συνήθως η σημερινή Αριστερά είτε σοσιαλδημοκρατική, είτε «κομμουνιστογενής» -και εδώ δεν περιλαμβάνω το ΚΚΕ και παρόμοια κόμματα, τα οποία είναι περίπου «κλειστά συστήματα»- τείνει να «προσαρμόζεται» στην παγκόσμια πλέον μετατόπιση του πολιτικού φάσματος προς τα ακροδεξιά, βάζοντας όλο και περισσότερο νερό στο κρασί της.

Το κυνήγι μιας φαντασματικής «μεσαίας τάξης», ο προγραμματικός «ρεαλισμός» και ο τυφλός ακτιβισμός μετατρέπονται σε απόλυτο φραγμό για την επικοινωνία με τις κυριαρχούμενες τάξεις και εκλαμβάνονται απ’ αυτές σαν προδοσία.

• Γι’ αυτό και συνήθως τιμωρούν τα αριστερά κόμματα, ψηφίζοντας τους αυθεντικούς εκφραστές του αστισμού και όχι τις απομιμήσεις.